Κωστής Παλαμάς- Το γυμνό τραγούδι (Σάτυρος)

Πριν πέντε χρόνια, περπατώντας από το λιμάνι του Πειραιά προς τον Προφήτη Ηλία, μπήκα στα Μετρόπολις του Δημοτικού Θεάτρου αποφασισμένος για την αγορά ενός δίσκου. Η καταναλωτική μανία είχε χτυπήσει φλέβα, ωστόσο ήταν ιδιαίτερα επιλεκτική και συγκεκριμένη στις προθέσεις της. Ο σκοπός ήταν να αγοράσω έναν- δυο δίσκους εν όψει Χριστουγέννων, να κάνω ένα μικρό και αυθόρμητο δώρο στον εαυτό μου που είχε εσχάτως αποφασίσει να επενδύσει στη δισκοθήκη του. Μετά από μια ημίωρη αναζήτηση ανάμεσα στα ράφια με τους δίσκους κατέληξα μεταξύ άλλων στο «Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ- Δεκαεννέα συνθέτες μελοποιούν Κωστή Παλαμά». Δεν θα έλεγα πως με την πρώτη ακρόαση ξεχώρισα όσα τραγούδια ανέμενα εξ’ αρχής.

Όμως ο χρόνος ήρθε να βάλει στη θέση τους κάποια πράγματα και να με κάνει να συνειδητοποιήσω πως η ωρίμανση ενός ακούσματος με τον καιρό, όχι μόνο δεν είναι ταμπού για έναν ακροατή που ψάχνεται και ψάχνει, αλλά αποτελεί πολύ σημαντική παράμετρος για την εκτίμηση ενός έργου, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μελοποιημένα ποιήματα ενός ποιητή στο ύψος του Παλαμά. Όπως είχα γράψει και σε ένα σχόλιο παλαιότερα, μπορεί στον δίσκο να μην περιέχεται κανένα ραδιοφωνικό σουξέ, όμως υπάρχουν τραγούδια που αξίζουν πέρα από το μουσειακό τους χαρακτήρα. Ότι δηλαδή άξιοι συνθέτες μελοποίησαν ένα μεγάλο ποιητή. Εξάλλου ο σκοπός τού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, το οποίο ανέλαβε το εγχείρημα, δεν ήταν εμπορικά δισκογραφικός, αλλά η μουσική προσέγγιση των ποιημάτων (ο ίδιος ο ποιητής έλεγε πως έγραφε τραγούδια αν δεν κάνω λάθος) και η καταγραφή τους ζωντανά. Το τραγούδι που ακούμε λοιπόν, αποτελεί μία από τις πιο σπουδαίες στιγμές του δίσκου. Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή του 1912 "Η πολιτεία και η μοναξιά". Η μουσική είναι του Νίκου Ζούδιαρη (που παίζει και κιθάρα) και ερμηνεία του Σταύρου Ψαρουδάκη ο οποίος καταθέτει με την κρητική του λύρα και τα σπαραχτικά σόλα του τραγουδιού.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Το γυμνό τραγούδι

Εδώ τα πάντα ξέστηθα

κι αδιάντροπα λυσσάνε

αστέρι είν’ ο ξερόβραχος,

και το κορμί φωτιά.

Εδώ ειν’ ο ίσκιος όνειρο

εδώ χαράζει ακόμα

στης νύχτας το αχνό στόμα

χαμόγελο ξανθό.

Εδώ ο λεβέντης μάγεμα

η σάρκα αποθεώθη,

οι παρθενιές, Αρτέμιδες,

Ερμήδες είναι οι πόθοι.

Η κάθε ώρα ολόγυμνη,

θάμα στα υγρόζωα κήτη

πετιέται κι η Αφροδίτη

και χύνεται παντού.

Μέτωπο, μάτια, κύματα

μαλλιά γλουτοί, λαγόνες

κρυφά λαγκάδια του Έρωτα

ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.

Τα στρογγυλά, τα ολόισια

χνούδια, γραμμές, καμπύλες

ω θείες ανατριχίλες,

χορεύτε το χορό.

Κάτι γυμνό και ξέσκεπο

στα ολανοιγμένα πλάτια,

που ζωντανό θα το’ δειχναν

μόνο δυο φλόγες μάτια,

κάτι από τους σάτυρους

κρατιέται κι είναι αγρίμι

και είν’ η φωνή του ασήμι,

μη φύγεις, ειμ’ εγώ.

Θα πάω όταν γουστάρω

Γενικώς έχω χωρίσει (τελείως δημοκρατικά...) τα τραγούδια που μου αρέσουν σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι η γνήσια: τα άκουσα, βρήκα έναν κόσμο που μου κάνει και με συγκινεί μέσα τους και τελικά κατέληξα ότι μου αρέσουν. Στη δεύτερη κατηγορία είναι τα τραγούδια που στην πρώτη-δεύτερη ακρόαση αντιπάθησα, αλλά με το πες-πες των ραδιοφώνων και την επιμονή των παραγωγών τους, αρχικά έκανα μια μετάβαση στο στάδιο του "κολλήματος" κι αφού τα συνήθισα κατάφεραν να με κατακτήσουν. Δεν είναι λίγα τα αριστουργήματα που έχω κατατάξει σε αυτή την κατηγορία. Έτσι έγινε με τον Βυθό του Αλκίνοου, έτσι και με το Μέτρησα του Ζούδιαρη, έτσι και με διάφορα άλλα που αν αναφέρω κανα-δυο ακόμα θα παρεξηγηθώ. Οπότε καθένας αντιλαμβάνεται πως το κριτήριο μόνο αντικειμενικό δεν είναι και δεν έχει να κάνει με αξίες και σημασίες σε αυτή την τέχνη. Πόσω μάλλον με ταμπέλες, αφού στην πρώτη κατηγορία έχω συμπεριλάβει ουκ ολίγα άσματα της απέναντι όχθης...

Λοιπόν το τραγούδι αυτό του Ντάντου το άκουσα στην εκπομπή του Ξενοφώντος Ραράκου στον Μελωδία 99.2 και αρχικά με ξένισε. Το συγκεκριμένο του μουσικό μοτίβο με έκανε να νιώθω πως το τραγούδι δεν θα τελείωνε ποτέ. Μου κόλλησε όμως ο τελευταίος στίχος "και πες στον Χάρο θα πάω όταν γουστάρω". Μετά αναθεώρησα και για ολόκληρη την τελευταία στροφή. Συνειδητοποίησα πως με είχε αγγίξει στο σύνολό του ένα βράδυ στην εθνική, ανεβαίνοντας προς Νέα Ερυθραία. Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μου αρέσει πολύ και το αναζητώ, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος σε ποια κατηγορία μπορώ να το εντάξω. Πόση σημασία έχει όμως όλη αυτή η φιλολογία από τη στιγμή που ένα τραγούδι βρίσκει το δρόμο του μέσα σου; Καμία. Το θυμήθηκα πριν από λίγο, επισκεπτόμενος το blog του Πάνου Χρυσοστόμου.

Αυτές τις ημέρες αναμένουμε και ολόκληρο τον δίσκο του Ορέστη Ντάντου με πολύ ενδιαφέρον. Προς το παρόν αρκούμαστε στο βιντεάκι...

Θα πάω όταν γουστάρω

Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε,

Αν θέλεις έλα,είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις,αν προχωράς ή αν γυρίζεις

Εγώ θα πάω,παίρνω ανάσα βουτάω,
Φτάνω στον πάτο,δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ανεβαίνω,τώρα το καταλαβαίνω
Ξανά ανασαίνω,και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ' άγκαθια,περνάς τ' άγκαθια
Μονάχα για την προσπάθεια

Ένα μαχαίρι,κρατεί τ' αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα,σου λέει την ιδία φοβερά
Θα το παλέψεις,ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες,και μη μετρά τόσες νίκες
Γιατί στ' άγκαθια, γιατί σ τ' άγκαθια
Μετράει μονό η προσπάθεια

Βλέπω το μέλλον,των κερδισμένων κυπέλλων
Και λέω όχι,τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι
Γιατί είναι τύχη, αν τελικά θα πετύχει
Και δεν με νοιάζει,που πάω μ' οποία σου μοιάζει
Καμία εμπάθεια.. καμία εμπάθεια ...

Για αυτούς που κάνουν προσπάθεια

Δεν τους ζηλεύω,μ' αρέσει απλώς να χαζεύω
Τι έχουν οι άλλοι, μες το δικό τους κεφάλι
Σε τι διαφέρουν,όλοι μπορούν να στη φέρουν
Μ' αυτά τα χάδια,που αφήνουν βαθιά σημάδια
Μη σταματήσεις,μη σταματήσεις ...

Ειν' η καλή σου προσπάθεια

Μα ποια ζωή σου,θα πάρεις κάτι μαζί σου
Ποσά θα μείνουν,κι αν όσα θέλεις δεν γίνουν
Θα γίνουν άλλα,είναι μεγάλη η σκάλα

Δεν πάω πάσο, και αν όλα είναι να τα χάσω
Καμία ευθύνη ,ποτέ μη σώσει και γίνει..
Εγώ ομορφιά μου ,αγαπάω τα καρφιά μου
Και δεν κολώνω ,στον πρώτο δυνατό πόνο
Και πες στον Χάρο ...
Και πες στον Χάρο,θα πάω όταν γουστάρω ... 

Κακούργα Ζίμενς...

...εσύ φταις για όλα.

Άνεργοι δημοσιογράφοι

http://anergoidimosiografoi.blogspot.com 

Σκαλίζοντας τις σημειώσεις μου μέσα στο καλοκαίρι, ανακάλυψα χειρόγραφη μια φράση την οποία συνάντησα τυχαία πριν καιρό σε κάποια αναζήτησή στο διαδίκτυο. Σύμφωνα λοιπόν με ένα άλλο blog, το «Κουρδιστό Πορτοκάλι», ειπώθηκε από τον Ερρίκο Μπερό και λέει πως η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα στο οποίο περνάει κανείς τη μισή ζωή του μιλώντας για κάτι που δεν γνωρίζει και την άλλη μισή σωπαίνοντας γι' αυτό που ξέρει. Έστω. Στην Ελλάδα του 2009 και ύστερα από μια σειρά πρόσφατων γεγονότων, θα μπορούσαμε με άνεση να επεκτείνουμε τη ρήση, καρφιτσώνοντας μια παράμετρο αβεβαιότητας που θα αποτυπωνόταν στη φράση «αν βρει ποτέ δουλειά»...

Η ανεργία είναι γνωστό πως δεν κάνει διακρίσεις. Δεν χτυπάει μονάχα τα κλασικά επαγγέλματα μα δεν θα έλεγα πως αυτό αποτελεί συνείδηση του μέσου πολίτη. Η έλλειψη θέσεων εργασίας στον τομέα των ΜΜΕ, αλλά και οι συνθήκες πρόσληψης είναι μερικά από εκείνα που οι ίδιοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ως μοναδικοί υπεύθυνοι αποφεύγουν συστηματικά να προβάλλουν, την ώρα που χιλιάδες συνάδελφοί τους είναι αναγκασμένοι να εργάζονται σε δουλειές του ποδαριού για να εξασφαλίσουν τα ελάχιστα για την επιβίωση. Έτσι κατέστη ανάγκη από κάποιους η δημιουργία ενός blog για να καταγράφονται και να δημοσιεύονται τα όλα προβλήματα και η αγωνία εκείνων των δημοσιογράφων που πέρασαν την πόρτα της ανεργίας χωρίς να φέρουν μερίδια ευθύνης.

Σύμφωνα με τους συντάκτες: «Η δημιουργία του blog προέκυψε από την ανάγκη να αποκτήσουμε φωνή όλοι εμείς που μετά από λίγα ή πολλά χρόνια εργασίας βρεθήκαμε χωρίς δουλειά. Αφορμή αποτέλεσε η έναρξη των σεμιναρίων του ΟΑΕΔ για την κατάρτιση μας στην Πληροφορική. Εκεί διαπιστώσαμε ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων δημοσιογράφων. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τούτο εδώ το blog για να μπορούμε να καταγράφουμε τα προβλήματα μας αφού η ΕΣΗΕΑ δεν νοιάζεται να εκλέξει εκπρόσωπο των ανέργων στο Μικτό Συμβούλιο».

Το blog δεν καταπιάνεται με το θέμα χρησιμοποιώντας τακτικές γκρίνιας. Από τις 3 Δεκεμβρίου του 2008, οπότε συναντάμε την πρώτη ανάρτηση, αναρτώνται διαδοχικά κείμενα τα οποία προσφέρουν καλή ενημέρωση για τα τεκταινόμενα του εργασιακού περιβάλλοντος της δημοσιογραφίας, αλλά και συστηματική παρακολούθηση των γεγονότων και των ανακοινώσεων από το σύνολο σχεδόν του Τύπου. Κι όλα αυτά δοσμένα με έναν τρόπο που δεν χαρίζεται, δεν κάνει εκπτώσεις και δεν χαϊδεύει τα αυτιά κανενός, φυσικά χωρίς εμπάθειες και μικροπρέπειες. Ένας αγώνας ανθρώπινος με όπλο την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πληροφοριών και με πυρομαχικά την ίδια τη δημοσιογραφία.

Σταθερά σκληροί απέναντι στο τωρινό προεδρικό καθεστώς της ΕΣΗΕΑ και με άρωμα έντονου συνδικαλισμού, επισήμως μη προσκείμενοι σε κομματικές παρατάξεις, οι Άνεργοι Δημοσιογράφοι καταγγέλλουν την απάθεια του σωματείου όταν γίνεται αντιληπτό πως τα εργασιακά τους δικαιώματα βρίσκονται μετέωρα. Ιδιαίτερα συχνά δηλαδή. Από το στόχαστρο δεν λείπουν και όσοι δημοσιογράφοι καταλαμβάνουν μια σειρά από υπεραμοιβόμενα πόστα σε διαφορετικά μέσα, στερώντας έτσι από τους νεότερους το δικαίωμα της εργασίας και της συμμετοχής στον χώρο (τηρουμένων των αναλογιών και της άτυπης επετηρίδας που ισχύει σε κάθε επάγγελμα), αλλά και μεγαλοδημοσιογράφοι που εκτελούν χρέη εργοδότη μη σεβόμενοι την αξιοπρέπεια και τις ανάγκες των υπόλοιπων συναδέλφων τους.

Αντίβαρο στα καταγγελτικά τους κείμενα αποτελεί η στήριξη όλων εκείνων των μαχόμενων της δημοσιογραφίας που χαρακτηρίζονται από εντιμότητα και αξιοπρέπεια, μην επιτρέποντας στον εαυτό τους να σκύψουν το κεφάλι εν ίδει βολέματος. Ακόμα και όταν παρατηρήθηκε προσπάθεια φίμωσης κάποιων ελεύθερων δημοσιογραφικών blogs, όπως το NoNews, οι Άνεργοι Δημοσιογράφοι στήριξαν τον αγώνα και την προσπάθειά τους, φιλοξενώντας μια σειρά αναρτήσεων με την υπογραφή των παθόντων, χωρίς ίχνος από αισθήματα ανταγωνισμού. Γράφτηκε χαρακτηριστικά «Οι bloggers είναι οι μόνοι που γράφουν στα παπάρια τους τις θεωρίες των σκοτεινών κέντρων συνωμοσίας... απλά δεν φοβούνται και η τεχνολογία βοηθά σε αυτό....».

Η αγορά εργασίας, όσο δύσκολη και σκληρή κι αν πραγματικά είναι στις μέρες μας, όταν συναντά την ευγενή άμυλα και τον ανθρωπισμό, αποτινάσσει από επάνω της την ασυδοσία, την απληστία και τη λογική του «ο θάνατός σου η ζωή μου». Οι μύτες που κληρονόμησε η γενιά των επτακοσίων ευρώ με τη μορφή «συστήματος», δεν ανοίγουν διά της πλαγίας οδού με όρκους και με τάματα, αλλά επιστρατεύοντας συλλογικά κάθε δυνατό μέσο που εξασφαλίζει την ελευθερία του λόγου και την ανάπτυξη επιχειρημάτων. Παλεύω για το σύνολο σημαίνει παλεύω για τον εαυτό μου. Έστω και εν ανεργία.

*Πρώτη δημοσίευση
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Σεπτέμβριος 2009.

Το Σύστημα

Δεκατέσσερα χρόνια πριν,
ο Σταμάτης Κραουνάκης προεξόφλησε καλλιτεχνικά
μερικά από τα σημεία των καιρών, που δεν έλλειπαν ποτέ μα σπάνια εκφράζονταν.
Κι όλα αυτά με πολύ συγκεκριμένες εικόνες,
όπως τις συναντάμε στην αστική κυρίως ζωή

"Γιατί το σύστημα έχει κι άλλα συστήματα φρικτά

σε κλείνει μες στη γυάλα σε κόβει σε λεφτά."

ΥΓ: Σταμάτη μην κλείσεις το παράθυρο ποτέ.

Μαρία Πολυδούρη- Ποιος ξέρει...

Η Μαρία Πολυδούρη είναι γνωστή στο ευρύ κοινό των ημερών μας για δύο κυρίως λόγους. Πρώτος έρχεται ο θυελλώδης έρωτάς της με τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη και η ιστορία του που έγινε ακόμα και τηλεοπτική σειρά σε κρατικό κανάλι υπό την σκηνοθετική επιμέλεια και το σενάριο του Τάσου Ψαρρά. Δεύτερο έρχεται το κατ’ ουσία ποιητικό ταλέντο της, το οποίο άνθισε στην εποχή της παρακμής, όπου τίποτα δεν φαινόταν να ικανοποιεί το πνεύμα και την ελπίδα των ανθρώπων. Ο έρωτας και ο θάνατος, πανταχού παρόντες στην ποίησή της, υπήρξαν κυρίως εκείνα που την καθόρισαν και στην πραγματική ζωή. Το συγκεκριμένο ποίημα δεν πρόφτασε να εκδοθεί από την ίδια, ενώ η μελοποίηση ανήκει στον Μίλτο Σελητσανιώτη και περιλαμβάνεται στο cd της Δεύτερης Ακρόασης της Μικρής Άρκτου (2004). Ερμηνεύουν η Νατάσσα Μποφίλιου και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Στην παρένθεση περιέχεται το κομμάτι του ποιήματος το οποίο δεν συμπεριλήφθηκε στο τραγούδι.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Ποιος ξέρει...

Καμμιάν από τις πίκρες μου δε γνώρισες

τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες.

Και στων ματιών μου μεσ’ στο φεγγοβόλημα

τα δάκριά μου στεγνωμένα ταύρες.

Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο

καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο

κ’ έχεις μεσ’ στων ματιών μου το ξαστέρωμα

τον πόθο σου τρελλά καθρεφτισμένο.

Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου

σαν πεταλούδα στο άλικο λουλούδι

και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου εδύνοταν

μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι.

(Γνώρισες της καρδιάς μου το άγριο ξέσπασμα

στον ανοιξιάτικον αγρό που ευώδα,

λαχτάρας κύμα εγίνονταν η αγκάλη μου

τα νειάτα σου να σφίγγη και τα ρόδα.

Εσύ ποτέ κρυφά δεν ακολούθησες

το βήμα μου σαν φεύγω από κοντά σου

κι’ όμως και με τη σκέψη σου μου δόθηκες

και με τη φλόγα ακόμα του έρωτά σου.

Μα ποιος το ξέρει αν, μια στιγμή βρισκόσουνα

κάπου να με βλέπεις όταν γέρνω

και σκύβω μαζωχτή κάτω από τάγριο

χτύπημα, τις στριγγές φωνές που σέρνω

αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα

το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι,

τα δάκρια, ω, θα μ’ αρνιόσουν όλα αν τάβλεπες.

Κι όμως μου λες πως μ’ έχεις αγαπήσει.)

Πίνακας

Δευτέρα Γυμνασίου, έτος σχετικά μακρινό και τα πρώτα ακούσματα «σοβαρής μουσικής» αρχίζουν και κυκλοφορούν στον μικρό μας πυρήνα. Δεν ήμασταν πολλοί, πέντε άτομα που πλήτταμε αφάνταστα με την τρέχουσα δισκογραφία όπως την ξέραμε από την τηλεόραση και τα σουξεδοραδιόφωνα. Πριν από τότε, αποσπάσματα και ρεφραίν στο ραδιόφωνο, κυρίως τις ώρες του ζάπινγκ. Η αλήθεια είναι πως μουσικές καταβολές δεν είχα ποτέ και τα πρώτα τσιμπήματα ποιότητας ήρθαν όταν ήμουν σε μια ηλικία που συνήθως δεν γίνονται αρχές από το πουθενά. Εν πάσει περιπτώσει. Αντιγραμμένες κασέτες και ελάχιστα cd (σκέψου, δεν είχα καν cd player και αναγκαζόμουν να τα ακούω στον νεοαποκτηθέν υπολογιστή) ανταλλάσσονταν εβδομάδα- εβδομάδα και προνομιούχοι φυσικά ήταν εκείνοι που οι πατεράδες τους ήταν παλιοί ροκάδες ή είχαν μεγαλύτερα αδέρφια ανάλογου ύφους. Εκείνοι είχαν πρόσβαση στην πληροφορία. Μας έμαθαν τον Σιδηρόπουλο, τον Αλκίνοο και τον Μαχαιρίτσα. Πέρα από τα στενά μας όρια, κάθε νέα ανακάλυψη μας απασχολούσε για μήνες και νιώθαμε να ανεβαίνουμε κι άλλα σκαλοπάτια ψηλότερα, σε σχέση με τον συμμαθητή που την έβρισκε με την Άννα Βίσση.

Ο δίσκος «Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;» είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει και αγοραστεί από μια κοπέλα, η οποία διέθετε και μηχάνημα αντιγραφής για cd. Μέσα υπήρχαν τραγούδια που παλεύαμε να βγάλουμε στην κιθάρα με τα πέντε ακόρντα που κατείχαμε και τους δύο ρυθμούς. Μεταξύ αυτών Έπαψες αγάπη να θυμίζεις, Ποδήλατα δίχως φρένα, Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, Συνουσία μυστική, Πούλα με… Λογικό ήταν λοιπόν να μας συναρπάσει. Όλα κατείχαν ένα κομμάτι εαυτού μας, ή έτσι θέλαμε να πιστεύουμε όσοι αγαπήσαμε αυτό το συγκρότημα. Κάποτε λέγαμε πως είναι το καλύτερο συγκρότημα της Ελλάδας, όχι γιατί δεν ξέραμε τα υπόλοιπα, αλλά γιατί θέλαμε ως καλύτερο εκείνο που μας άγγιζε ως το μεδούλι. Εγωιστικό. Δεν είχαμε δίκαιο βέβαια, πράγμα που δεν αργήσαμε να το καταλάβουμε, όμως κάτι μας έμεινε και από αυτή την εποχή. Πάντα κάτι μένει εξάλλου από τις περιόδους που θέλουμε να μεγαλώσουμε άμεσα γιατί ο κόσμος μας, μάς πέφτει στενός.

Ο Πίνακας είναι το τέταρτο κομμάτι από το πρώτο cd, το οποίο στερήθηκα για κάτι μήνες χωρισμένους σε δύο περιόδους. Αρχικά γιατί όταν είχα αντιγράψει το άλμπουμ, το πρώτο cd έσπασε στη μεταφορά κι έπειτα γιατί όταν έκανα νόμιμα την αγορά, το δάνεισα σε έναν φίλο εκτός παρέας και μου το επέστρεψε χιλιογρατζουνισμένο μετά από ένα τετράμηνο. Πρόκειται για ένα τραγούδι σε στίχους και μουσική του Μπάμπη Στόκα που μέχρι τότε δεν τον συμπαθούσαμε και ιδιαίτερα. Ακόμα και σήμερα δεν έχω αντιληφθεί ακριβώς τον λόγο. Πιθανόν επειδή είχε ένα άλλο στυλ από το ονειροπολικό που αναζητούσαμε. Όπως και να’ χει ο Πίνακας είναι ένα τραγούδι που χαράζει μέχρι σήμερα, όχι μόνο για την (απλή) μελωδική γραμμή του και τους πολύ καλούς στίχους, αλλά γιατί διαθέτει αυτό το ανεξήγητο κάτι που κουβαλάνε τα τραγούδια για να μας μείνουν στην ψυχή.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Πίνακας

Κυνηγάω το χρόνο που φεύγει μπροστά μου

βιάζομαι, τρέχω όμως πάντα βρίσκεται μπρος μου.

Σαν ένας πίνακας που έμεινε στη μέση

σαν ένα όνειρο που χάθηκε στην σκέψη.

Είν' η αγάπη που φεύγει...

Είναι το φώς την αυγή που στην φύση κυλάει

ένα πουλί με κοιτάει και χαμογελάει.

Δεν είναι τίποτα που ξέρεις, που λυπάσαι

χαρά και πόνος σε χωρίζουν να φοβάσαι.

Είν' η αγάπη που τρέχει...

Ταξιδεύω μαζί σου στου νού τις εκτάσεις

πρόσεξε μόνο την αγάπη μην χάσεις.

Λίγο πιο πίσω από τη σκέψη είναι η γνώση

μην στηριχτείς στην λογική θα σε θαμπώσει.

Είν' η αγάπη που μένει...

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης + Νίκος Πλατιάς στο After Dark

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που πήγα στο After Dark της οδού Διδότου. Ήταν θυμάμαι μια αιφνίδια βραδινή έξοδος. Είχε κιόλας νυχτώσει όταν κανονίστηκε κι εμείς θα ακούγαμε ένα φιλικό συγκρότημα το οποίο πλέον ετοιμάζει δισκογραφία και την αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον, αν και είναι γνωστή η μοίρα των καλλιτεχνών που δεν έχουν καμία άκρη σε δισκογραφικές εταιρίες. Εν πάσει περιπτώσει. Η συγκεκριμένη σκηνή κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει πολλούς δημιουργούς και ερμηνευτές, τόσο στα πρώτα τους βήματα, όπου ανεβαίνουν στο μικρόφωνο για να δοκιμαστούν κυρίως με τον εαυτό τους, όσο και στη συνέχεια, όταν το όνομά τους κυκλοφορεί με μεγάλη ταχύτητα από στόμα σε στόμα και τα τραγούδια έχουν πάρει μια θέση στη συνείδηση του ακροατή, όπως ο Δημήτρης Πουλικάκος και τα Μακρινά Ξαδέρφια.

Σήμερα, Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009 και ώρα 12 το βράδυ (ναι, είναι στα πλαίσια του άφτερ...) το After Dark υποδέχεται δύο νέους δημιουργούς οι οποίοι φέρνουν στις αποσκευές τους ένα πρόγραμμα με τραγούδια δικά τους αλλά και διασκευές από στιγμές που αγαπήσαμε στο παρελθόν. Όπως λέει και το δελτίο τύπου "Δύο νέοι δημιουργοί μαζί στην σκηνή, ανταλλάζουν φιλοφρονήσεις και πισώπλατες μαχαιριές".

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες. Τα πρώτα του δισκογραφικά βήματα τα έκανε μέσα από την Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου (μια σειρά ακροάσεων για νέους δημιουργούς την οποία πραγματοποίησε ο στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος), όπου ξεχώρισε με δύο τραγούδια («Ποτάμι μαύρο» και «Επαρχία»). Αμέσως μετά, το 2007, κυκλοφορεί από την Μικρή Άρκτο ο πρώτος του προσωπικός δίσκος με τίτλο «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας», σε στίχους, μουσική και ερμηνεία δικά του, με την συμμετοχή του συγκροτήματος «Υπόγεια ρεύματα». Σε ένα τραγούδι στίχους υπογράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει τη δεύτερη δισκογραφική του κατάθεση παρέα με την Μαρία Παπαγεωργίου.

Ο Νίκος Πλατιάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Απο το 2004 μέχρι σήμερα, συνεργάζεται σταθερά με την θεατρική ομάδα των Άνω Αμπελοκήπων "Άπλετοι Κήποι".Το 2007 σε συνεργασία με τον πολιτιστικό σύλλογο Άνω Αμπελοκήπων, διευθύνει την οργάνωση και παραγωγή της πρώτης καλλιτεχνικής συνάντησης νέων τραγουδοποιών με συμμετοχή της Δανάης Παναγιωτοπούλου, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, του Ηλία Βαμβακούση και του Ορέστη Ντάντου. Παράλληλα βρίσκεται στη διαδικασία προετοιμασίας για την παραγωγή της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς.

After Dark
Ιπποκράτους & Διδότου 31, Εξάρχεια
Τηλέφωνο: 210 3660460

Περισσότερα:

http://www.myspace.com/alexandrosemmanouilidis

http://www.myspace.com/platiasnikos

και στο Facebook.

Η αιώνια σκιά της AGB

Ποιος είπε πως το ξεπούλημα της ιδιωτικότητας
στον βωμό της τηλεθέασης είναι σπορ των τελευταίων χρόνων;

Μανώλης Αναγνωστάκης- Δρόμοι παλιοί

Σήμερα το Τραπέζι εγκαινιάζει μια νέα στήλη, η οποία θα εμπλουτίζεται βήμα-βήμα και θα έχει τίτλο «Το ποίημα της Τετάρτης». Κάθε Τετάρτη λοιπόν θα μοιραζόμαστε ένα μελοποιημένο ποίημα από την ελληνική δισκογραφία, σε μια προσπάθεια να θυμηθούμε όσα μας έχει προσφέρει ο ποιητικός λόγος περνώντας στη συνείδησή μας μέσω των τραγουδιών. Προτάσεις, εισηγήσεις και σχόλια φυσικά δεν είναι μόνο ευπρόσδεκτα αλλά και απαραίτητα. Καλή μας αρχή.

Δρόμοι Παλιοί

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

Κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου

Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας

Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς

Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε

Κανένας με γνώριζε.)

Η μουσική πρωτοακούστηκε ως μουσικό θέμα στην ταινία Σέρπικο του 1973 με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο. Το ποίημα ήταν ήδη σε κυκλοφορία από το 1945 στη συλλογή «Εποχές». Ως τραγούδι περιλαμβάνεται για πρώτη φορά στον δίσκο του 1975 «Μπαλάντες», όπου ο Μίκης Θεοδωράκης συνθέτει τραγούδια εξολοκλήρου πάνω στην ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη. Τραγουδά η τότε πρωτοεμφανιζόμενη και άρτι αφιχθείσα από τη Σοβιετική Ενωση, Μαργαρίτα Ζρομπαλά. Έκτοτε γνώρισε πάρα πολλές επανεκτελέσεις από γνωστούς ερμηνευτές. Επειδή αντιμετώπισα κάποια προβλήματα στο ανέβασμα του πρωτότυπου, εδώ το ακούμε σε ζωντανή ηχογράφηση με τον Μανώλη Μητσιά, από τον δίσκο «Τα μεγάλα τραγούδια».

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Οχτώ χρόνια απουσίας του Στέλιου Καζαντζίδη

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι φιλολογίες με τα δίπολα να τρώγονται με τον εαυτό τους για να βγάλουν ένα θριαμβευτικό αποτέλεσμα. Ούτε φυσικά οι δύο κλασικές διαμάχες στο ελληνικό τραγούδι, δηλαδή Χατζιδάκις- Θεοδωράκης και Μπιθικότσης- Καζαντζίδης. Για μένα η πραγματικότητα δεν είναι μία, αλλά αλλάζει ανάλογα την περίπτωση εκείνου που την εξετάζει. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω σε καμία περίπτωση την αξία κανενός, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τα γνωστά μας μεγαθήρια. Όσον αφορά τους δύο συνθέτες, αναγνωρίζω πως ο Χατζιδάκις έχει γράψει πολύ περισσότερα συγκλονιστικά και καθοριστικά για την τέχνη του τραγούδια, όμως από τον Θεοδωράκη έχω ανθολογήσει 15-20 με τα οποία κλαίω. Κι όταν λέμε κλαίω, εννοούμε πως το ρεύμα της συγκίνησης με διαπερνά υπό όλες τις πιθανές συνθήκες. Κι επίσης έχει στο ενεργητικό του το Άξιον Εστί το οποίο είναι ένα έργο που εν μέρει με έχει καθορίσει από τα λυκειακά κιόλας χρόνια.

Από τη μεριά των ερμηνευτών τώρα, ο Μπιθικίοτσης έδωσε με τη φωνή του στο λαό μια τεάστια ποσότητα πολιτισμού την οποία πολλές φορές και ο ίδιος ο λαός δεν μπόρεσε να την εκτιμήσει σωστά. Για παράδειγμα, όταν ο Μπιθικότσης ερμήνευε τον «Επιτάφιο» και τα «Επιφάνεια», δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο απλός μεροκαματιάρης αναγνώριζε την αξία του έργου, πέρα από τις ενστικτώδεις αντιδράσεις που μπορούσε να του προσφέρει η ευφυής μελωδία και κάποιες φράσεις στα τραγούδια που τον τράνταζαν ολόψυχα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εφόσον το έργο (όπως και άλλα) βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε μέσα από τους ανθρώπους που είχαν τον κατάλληλο οπλισμό για να το κρίνουν και να το χαρακτηρίσουν, αλλά και γιατί προσέφερε πολλά σε άλλους ανθρώπου του πολιτισμού υπό τη μορφή πολιτισμικής καταβολής.

Στον αντίποδα, ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ολόκληρος η φωνή του λαού. Σε σχέση με τον Μπιθικότση είχε ένα πολύ πιο μέτριο ρεπερτόριο με θεματολογία αρκετά περιορισμένη, όμως επίσης φέρει στο ενεργητικό του πολύ δυνατές στιγμές που καθόρισαν τη ζωή πολλών, εξ’ ου και η λατρεία που του είχαν τα λαϊκά στρώματα, εγχώρια και μεταναστευτικά. Ίσως να μην τραγούδησε την ποίηση που τραγούδησε ο Μπιθικότσης όμως κατάφερε να αγγίξει τις βαθύτερες χορδές ενός λαού που έφερε πολύ μεγαλύτερες προσωπικές πληγές και βάρη από εκείνα που εξέφραζε (αυτό στην εποχή του, γιατί τώρα η μεμψιμοιρία αποτελεί βασικό γνώρισμα όσων προσπαθούν να πείσουν για την εξ’ επιλογής πληκτική ζωή τους). Ο Καζαντζίδης ήταν απλός σε όλα του κι αυτό τον καθιστούσε ως περσόνα πολύ κοντύτερα στους όμοιούς του. Παρά το γεγονός ότι εγκατέλειψε τις νυχτερινές εμφανίσεις τη στιγμή που βρισκόταν στο απόγειό του (1965), το όνομα και τα τραγούδια του δεν σταμάτησαν ποτέ να βρίσκονται στην ψυχή και το στόμα του λαού. Κάποτε ένας παππούς φουλ καζαντζιδκικός, μου είχε πει μια ιστορία η οποία δεν ξέρω αν αληθεύει, ωστόσο δεν παύει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Λίγα χρόνια -λέει- μετά την παύση του από τα νυχτερινά κέντρα, βρέθηκαν κάποιοι επιχειρηματίες οι οποίοι προσπάθησαν να τον πείσουν να επιστρέψει, έστω και για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Έτσι, μια μέρα στο σπίτι του, τού ακούμπησαν στο τραπέζι μια υπογεγραμμένη από αυτούς επιταγή, χωρίς να αναγράφεται ποσό στο ανάλογο πεδίο, με την προτροπή να βάλει μόνος του τα χρήματα που θέλει και να πάει να τα εισπράξει. Φυσικά ο Καζαντζίδης (σύμφωνα πάντα με την αφήγηση του παππού) ούτε διανοήθηκε να το συζητήσει περεταίρω κι έτσι τους έδιωξε με τις κλοτσιές.

Για μένα ο Στέλιος Καζανζτίδης είναι η μεγαλύτερη φωνή που έχει περάσει από τη χώρα μας. Κι αυτό παρακαλώ να μην εκληφθεί ούτε ως συμπέρασμα κάποιας δήθεν μελέτης, ούτε ως τεκμήριο για κάτι παραπάνω. Αποτελεί απλώς μια μικρή διάκριση στο δικό μου πάνθεον και τίποτα παραπάνω. Δηλαδή ακριβώς αυτό που συνέβη και με τον κάθε ένα ξεχωριστά, για να αποκτήσει ο Καζαντζίδης τον μύθο που του αναλογεί και θα του αναλογεί όσο υπάρχει βαθιά ελληνικό, λαϊκό τραγούδι. Σήμερα ο θάνατός του μετράει 8 χρόνια.

Χρυσόστομος Καραντωνίου- Ποτάμι ο καιρός

Μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου

Στίχοι: Διάφοροι
(Δίκτυο 2009)

Έντεκα τραγούδια συν ένα ορχηστρικό βαλς συνθέτουν ένα ριψοκίνδυνο εγχείρημα για κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο στη δισκογραφία. Κι αυτό γιατί ο Χρυσόστομος Καραντωνίου επέλεξε να λειτουργήσει πολυσυλλεκτικά από τη σκοπιά του συνθέτη, πράγμα που δεν συναντάται συχνά στις ημέρες μας. Είναι γνωστό πως για να δοθεί αποτελεσματικότερα (σε όρους αγοράς) ένα νέο καλλιτεχνικό στίγμα, αλλά και για να πιάσει τόπο γερά η συνθετική ιδιότητα, είναι πιο σύνηθες για ένα υλικό στα μέτρα του παρόντος, να γίνεται αυτόνομος δίσκος μετά το πέρας 2-3 δυνατών κι επιτυχημένων παρουσιών. Πόσω μάλλον όταν δεν πρόκειται για κύκλο τραγουδιών με σταθερό στιχουργό και ερμηνευτή. Όπως και να’ χει ο Χρυσόστομος Καραντωνίου μας παρουσιάζεται χωρίς κανένα ενδοιασμό.

Οι στίχοι ανήκουν τόσο στον ίδιο όσο στον Παναγιώτη Παπαϊωάννου, την Ελένη Μπιρμπίλη, τον Θοδωρή Μπακάλη και την Ειρήνη Γιωτοπούλου. Ερμηνεύει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Μουσικώς Χύμα), η Μαρίνα Δακανάλη (η κοπέλα που συνοδεύει τον Σωκράτη Μάλαμα στις εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια), ο ίδιος ο συνθέτης ενώ φιλικά, σε ένα τραγούδι, συμμετέχει ο Γεράσιμος Ανδρεάτος. Ο δίσκος στο σύνολό του, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά διακατέχεται από ένα άρωμα ελληνικότητας έτσι όπως μας την έχει δώσει κατά το παρελθόν κυρίως η σχολή των τραγουδοποιών της δεκαετίας του και ’90, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση τάση μιμητισμού. Μιμητισμό έχουμε όταν οι φόρμες (συνθετικές και ενορχηστρωτικές) είναι παρμένες σχεδόν αυτούσιες από κάποιο άλλο ρεύμα, καθώς και όταν οι στίχοι φέρουν πλαστό και κοπιαρισμένο το δακτυλικό αποτύπωμα καταξιωμένων στιχουργώ ή ποιητών. Εδώ οι καταβολές φαίνεται να έχουν απορροφηθεί πλήρως και να έχουν εκφραστεί μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης έντεχνης δημιουργίας, ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό για την εποχή την οποία διανύουμε. Αποσπασματικά συναντάμε κάποια στοιχεία ποπ μουσικής (Μια συγγνώμη) και ροκ αισθητικής και ιδεολογίας (Όφις και κρίνος, Λόγια του ανέμου) ενώ η ενορχήστρωση κρατάει τα αξιοπρεπώς τα μέτρα απέναντι στην ουσία και τα νοήματα των τραγουδιών.

Ο γενικός τίτλος θα έλεγα πως αποτυπώνει με ακρίβεια το concept του υλικού, το οποίο δεν είναι άλλο από το πέρασμα του χρόνου πάνω από τον άνθρωπο και τα βιώματα που κουβαλά. Δανειζόμενοι τα εναρκτήρια λόγια από το σημείωμα του δίσκου θα λέγαμε πως «όπως το νερό κυλάει, έτσι και ο χρόνος. Μόνο που ο τελευταίος είναι αδίστακτος…». Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου.

Στιχουργικά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα, μα στην παρούσα φάση θα έλεγα πως τα τραγούδια στέκονται αξιοπρεπέστατα στον χώρο που κινούνται. Μία από τις πιο δυνατές στιγμές είναι αναμφίβολα οι Ματωμένες Λέξεις, του Θοδωρή Μπακάλη. O δίσκος κλείνει μελωδικά και ήσυχα με ένα συναισθηματικό τραγούδι αφιερωμένο στον πατέρα σε στίχους του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, που όπως διαβάζουμε στο εσώφυλλο, πρόκειται για ένα τραγούδι σταθμό στη ζωή και των δυο τους. Ο δίσκος αφιερώνεται στη μνήμη του Κωνσταντίνου Ρούτη.

Track list

01. Μ’ ένα φεγγάρι (3:17)
02. Τα πάθη μου τα εφήμερα (3:18)
03. Για μιαν Ιθάκη (4:48)
04. Ματωμένες λέξεις (4:12)
05. Κάθε νύχτα (3:47)
06. Μια συγγνώμη (4:03)
07. Όφις και κρίνος (4:18)
08. Λόγια τα’ ανέμου (3:59)
09. Ποτάμι ο καιρός (3:51)
10. Παραμύθια (3:54)
11. Vals del sol (4:21)
12. Έλα πατέρα (3:41)

Μερικές από τις καλές στιγμές του δίσκου:

Και έτσι παράταιρος και μόνος θα σταθώ
σαν τα λιμάνια που προσμένουνε αγάπη
εσύ θ' απλώνεις τα πανιά σου στον καιρό
σε μια πορεία που εγώ χάραξα στον χάρτη… (Όφις και κρίνος)


Χλευαστικά οι ποιητές φτύνουν καινούριες λέξεις
για να διαλύσουν των ονείρων τη λαλιά.
Σιωπηλά ή δίνοντας περίτεχνες διαλέξεις
μεταμορφώνονται σε ύπουλα σκυλιά.

Άσε ψυχή τους ποιητές γράψε εσύ το ποίημα
με ματωμένες λέξεις για τους ζωντανούς.
Μην περιμένεις τίποτα κάνε το πρώτο βήμα
στην έφοδο για τους δικούς σου ουρανούς… (Ματωμένες Λέξεις)

Βιβλία και ξερό ψωμί

http://annabooklover.wordpress.com

Με την είσοδο του καλοκαιριού αυξάνεται, ραγδαία θαρρώ, το αίσθημα της ενοχής, όσων από εμάς δυσκολευόμαστε να βρούμε λίγο χρόνο στην κάθε ημέρα μας για την ανάγνωση ενός βιβλίου. Το κοινό χαρακτηριστικό των τεμπέληδων της λογοτεχνίας είναι η διασκέδαση και όχι η ψυχαγωγία. Όσοι ξέρουν να ψυχαγωγούνται δεν απέχουν για πολύ από τη μυρωδιά του βιβλίου. Όσοι απλά διασκεδάζουν, προσπαθούν απλώς να ξεχάσουν. Έτσι, με την είσοδο και την εδραίωση του καλοκαιριού στην καθημερινότητα, συναντάμε όλο και περισσότερο κόσμο να έχει ανοιχτό ένα βιβλίο στο τραίνο, στα πάρκα, στις παραλίες. Κι επειδή κατά την κινέζικη παροιμία, «σε έναν πεινασμένο καλύτερα να του μάθεις να ψαρεύει παρά να τον κεράσεις ένα ψάρι», εμείς για το καλοκαίρι προτείνουμε ένα blog για βιβλιοφάγους.

Η Άννα Βαρνά είναι δασκάλα Αγγλικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ζει μόνιμα στη Λάρισα. Όπως μας λέει και η ίδια, σε αυτό το blog γράφει καταρχήν για τα βιβλία που διαβάζει και τη ζωή της παρέα με αυτά. Βιβλία από την παγκόσμια και την ελληνική λογοτεχνία, την ποίηση, τον περιοδικό τύπο αλλά και πολλά δρώμενα που αφορούν στο βιβλίο, όπως το ευρύτατα διαδεδομένο bookcrossing. Κάθε βιβλίο κρίνεται από το βλέμμα μιας επαγγελματία αναγνώστριας και σερβίρονται στο κοινό φιλτραρισμένα και έτοιμα προς αφομοίωση. Σχετικά με το βιβλίο The naming of dead του Ian Rankin για παράδειγμα, γράφει «Πώς μπορείς και διαβάζεις ένα αστυνομικό βιβλίο τη στιγμή που τόσα απίστευτα γίνονται στην αστυνομία στη χώρα σου; Νομίζεις άραγε ότι οι αστυνομικοί είναι καλύτεροι σε άλλες χώρες; Πιο εξευγενισμένοι, λιγότερο ρατσιστές; [.] Άλλωστε η αστυνομία είναι παντού ίδια (same shit) και μερικές φορές οι λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι αποκαλυπτικές: Law Enforcement Force - Σώμα Επιβολής του Νόμου. Αλλά έλα που δεν επιβάλλουν το νόμο αλλά κάτι άλλο δικό τους, το νόμο της ζούγκλας ίσως;[.] Το βιβλίο μιλάει για περίπου 250.000 ανθρώπους που πάνε σε πορείες κατασκηνώνουν και διαμαρτύρονται χωρίς να ανοίξει ρουθούνι αλλά η τηλεόραση δείχνει ως συνήθως τα επεισόδια που προκαλούν καμιά εικοσαριά εγκάθετοι».

Στην ουσία όμως δεν πρόκειται για στυγνή βιβλιοκριτική με τη μορφή που την έχουμε συνηθίσει στα διάφορα έντυπα, όπου ο χώρος είναι πολύτιμος και οι ποσότητες των βιβλίων που προορίζονται για κριτική τεράστιες. Μέσα από τα κείμενά της αναπτύσσει σταυροειδείς αναφορές στις πλοκές των βιβλίων που διαβάζει, τους χαρακτήρες και τις τοποθεσίες, αλλά και παραλληλισμούς με τη δική της καθημερινότητα, τους ανθρώπους, τα απλά γεγονότα της ζωής της που λίγο απέχουν από τα δικά μας. Ένας αδιάκοπο πλέγμα λογοτεχνίας και ζωής. «Καταλαβαίνω ότι ένα βιβλίο έχει μπει πραγματικά μέσα μου όταν εκεί που καθαρίζω ψάρια, στο νεροχύτη μου στη Λάρισα, στο δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας, σκέφτομαι ότι σίγουρα αυτή είναι μια πανάρχαια συνήθεια των ανθρώπων, ότι κάπως έτσι θα καθάριζαν τα ψάρια και οι γυναίκες των νησιών της Γαιοθάλασσας. [.] Η Ούρσουλα Λε Γκεν έχει αυτό το χάρισμα λοιπόν, με το γράψιμο της να μπαίνει στη σκέψη σου και να καρφώνεται εκεί. Να δημιουργεί ένα καινούριο κόσμο, που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Ένα κόσμο με μάγους και σκιές, με υπεράνθρωπες δυνάμεις και σκοτεινές αδυναμίες».

Μέσα από τα κείμενά μαθαίνουμε ακόμα για πτυχές της ζωής της που συνδέονται έμμεσα ή άμεσα με τη λογοτεχνία. Έτσι, με λίγη προσοχή και συνεχή παρακολούθηση μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει ένα αρκετά αντιπροσωπευτικό πορτρέτο της. Εξάλλου, η ίδια γράφει επώνυμα, αναλαμβάνοντας κάθε πιθανή ευθύνη για καλές και κακές κριτικές σε αντίθεση με την πλειοψηφία του χώρου η οποία καλύπτεται από την ανωνυμία των ψευδωνύμων «Τα ονόματα είναι μαγικά. Τα παιδιά το ξέρουν αυτό από την αρχή, γι' αυτό όταν τα ρωτάς 'πως σε λένε' δεν απαντάνε αμέσως, περιμένουν λίγο μέχρι να σε εμπιστευτούν και να μπορέσουν να σου πουν το όνομα τους. Στη μυθολογία της Ursula Le Guin τα ονόματα, τα αληθινά ονόματα των πραγμάτων είναι και η δύναμη τους. Δεν τα λες έτσι για ψύλλου πήδημα».

Χωρίς να πλατειάζει και να φλυαρεί, η Άννα δεν τσιγκουνεύεται τη γραφή, σε αντίθεση με άλλους bloggers, οι οποίοι αποφεύγουν συστηματικά τα «σεντόνια» (μεγάλα κείμενα). Είτε αυτό συμβαίνει από πλήξη είτε από αδυναμία στην ανάπτυξη, είτε από έλλειψη εκείνου του μικροβίου που σε κάνει να δωρίζεις όλο σου το «είναι» και το κουράγιο στη γραφή. Η Άννα Βρανά δείχνει να απολαμβάνει αυτή την προσφορά γνώσης και πείρας (αν μπορεί να εννοηθεί η έννοια πείρα στο χώρο της βιβλιοφιλίας) χωρίς φυσικά να περιμένει οποιουδήποτε είδους ανταπόδοση, παρά μόνο την ικανοποίηση πως η λογοτεχνία αποτελεί όλο και περισσότερο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

(Στα ακουστικά το «Πες μου κάτι» του Θανάση Παπακωνσταντίνου).

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

*Πρώτη δημοσίευση

περιοδικό πολιτισμού Ως3,

Αύγουστος 2009.

Καλό φθινόπωρο

Τι έφυγε μαζί με το καλοκαίρι:

• Η πολλή και ενοχλητική ζέστη.
• Το εξίσου ενοχλητικό air condition.
• Ένας καταπληκτικός Μητροπάνος στο Θέατρο Βράχων.
• Μία Νατάσσα Μποφίλιου στο Γκάζι και άλλη μια στο Αττικό Άλσος.
• Μία Μαρία Παπαγεωργίου λίγο πριν την απογείωση.
• Ένας κρυωμένος Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Ευριπίδειο Θέατρο της Σαλαμίνας.
• Διάφορες μικροεκρδομές στη θάλασσα.
• Ένας Βασίλης Γισδάκης στο Δώρα Στράτου στου Φιλοπάππου.
• Μια εκδρομή στα Κύθηρα που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
• Μια άλλη στις Μηλιές Ηλείας για το φεστιβάλ του Μετρονόμου (κείμενο προσεχώς).
• Η Άνοδος των Ανωγείων που δεν κατάφερα να χωρέσω στο μπάτζετ.
• Μία Σαντορίνη με λάθος ηλιοβασίλεμα.
• Πολλές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας βράδυ και με τη σωστή παρέα.
• Κάμποσες μαργαρίτες λεμόνι (κυρίως) σε ταράτσες.
• Ένας Θηβαίος και ένας Χαρούλης στο Βράχων με κάκιστο ήχο και υπό την απειλή της βροχής.
• Κάμποσα βιβλία.
• Πολύ πότισμα.
  
  
• Οι αχινοί και τα κυδώνια.

Τι αναμένεται:

• Η απογοήτευση των εκλογών.
• Ο Πυρίνας, με ό,τι συνεπάγεται.
• Ο Σταυρός του Νότου με ό,τι συνεπάγεται.
• Ο δίσκος του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη με ερμηνεύτρια τη Μαρία Παπαγεωργίου.
• Ο δίσκος του Μάλαμα σε στίχους Άλκη Αλκαίου.
• Η δουλειά και το σπίτι.
• Η οργάνωση σε πολλαπλά επίπεδα.
• Τα χειμερινά μεζεδοπωλεία στο κέντρο και τα ρεμπετάδικα.
• Η βροχή και το μαύρο παλτό.

Α' Πανελλήνιοι Μουσικοί Αγώνες Κέρκυρας

A΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Έντεχνο λαϊκό τραγούδι

Το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) διοργανώνει, Πανελλήνιους Αγώνες Έντεχνου – Λαϊκού Ελληνικού Τραγουδιού.

Μπορούν να λάβουν μέρος Έλληνες συνθέτες και ποιητές όλων των ηλικιών. Οι διαγωνιζόμενοι παίρνουν μέρος με 1 – 3 τραγούδια ( στίχος – μουσική ), ηχογραφημένα σε CD, σε 3 αντίγραφα.

Τα λόγια να είναι δακτυλογραφημένα σε 5 αντίγραφα.

Να υπάρχει παρτιτούρα με τη μελωδία του τραγουδιού και τα ακόρντα.

Στην κασέτα, στο CD, στα λόγια και στην παρτιτούρα, δεν πρέπει να υπάρχουν τα ονόματα των δημιουργών.

Σε εσώκλειστο, ξεχωριστό φάκελο θα υπάρχουν :

Το όνομα του συνθέτη, του ποιητή και του ερμηνευτή, με διεύθυνση βιογραφικό και τηλέφωνα.

Επίσης, πρέπει να δηλώνεται το όνομα του τραγουδιστή που θα ερμηνεύσει, σε περίπτωση πρόκρισης, το τραγούδι, στην τελική φάση των αγώνων, που θα είναι το Σάββατο και η Κυριακή 7 και 8 Νοέμβρη 2009.

Κάθε τραγούδι, θα συνοδεύεται από παράβολο των 50 Ευρώ. (κατάθεση : Εμπορική τράπεζα : 65879425)

Προθεσμία συμμετοχής : 30 Σεπτέμβρη

Θα δοθούν από την κριτική επιτροπή :

3 βραβεία ολοκληρωμένου τραγουδιού.

Α΄ 1000 Ευρώ Β΄ 500 Ευρώ Γ΄ 300 Ευρώ.

2 βραβεία σύνθεσης.

Α΄ 500 Ευρώ Β΄ 300 Ευρώ

2 βραβεία στίχου.

Α΄ 500 Ευρώ Β΄ 300 Ευρώ

3 βραβεία ερμηνείας.

Α΄ 600 Ευρώ Β΄ 400 Ευρώ Γ΄ 300 Ευρώ

Από το κοινό

Βραβείο κοινού σε ολοκληρωμένο τραγούδι.

Τα τραγούδια που θα προκριθούν, θα ενορχηστρωθούν από τον καλλιτεχνικό Δ/ντή των αγώνων, συνθέτη Σπύρο Σαμοΐλη ή από τον ίδιο το δημιουργό, αν υπάρχει επιθυμία και δυνατότητα.

Για την τελική επιλογή θα προκριθούν από την κριτική επιτροπή 10 τραγούδια, τα οποία θα παρουσιαστούν την πρώτη βραδιά των αγώνων, Σάββατο 7 Νοέμβρη.

Την Κυριακή 8 Νοέμβρη θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα και θα δοθούν τα βραβεία.

Τα 10 τραγούδια που θα προκριθούν για την τελική επιλογή των αγώνων, θα ηχογραφηθούν ζωντανά

και θα κυκλοφορήσουν σε CD.

Οι φετινοί αγώνες είναι αφιερωμένοι στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσο.

Οι δημιουργοί και οι ερμηνευτές των 10 τραγουδιών θα φιλοξενηθούν στην Κέρκυρα.

Συμμετοχές στη διεύθυνση :

ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Πλ. Καμπούλι 14 - 49080 ΛΕΥΚΙΜΜΗ

(για τους μουσικούς αγώνες).

Περισσότερες πληροφορίες :

τηλ. 26620 22047 6977 424227 Σπύρος Σαμοΐλης