Μυρτιώτισσα- Μυρτιώτισσα

Κανονικά σήμερα, 28η Οκτωβρίου, για ποίημα της Τετάρτης θα έπρεπε να ανέβει ένα πατριωτικό κομμάτι, ως ένδειξη τιμής και λοιπά και λοιπά (που έλεγε και ο Καρούζος). Ωστόσο επειδή μπαίνουμε δυναμικά στο χειμώνα μας θα προτιμήσουμε κάτι που να μας χαρακτηρίζει κάτι τις περισσότερο...

Χειμώνας του 2006 και το Πεθαίνοντας στην Αθήνα του Νίκου Παναγιωτόπουλου αναγγέλλει τον ερχομό του μέσα από ένα πλήθος διαφημίσεων. Τα ονόματα σχεδόν προεξοφλούν την ποιότητα της ταινίας: Σπύρος Παπαδόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Στάθης Λιβαθινός, Μαρία Σολωμού, Βίκυ Παπαδοπούλου, Φαίη Ξυλά. Ένα υπαρξιακό δράμα για τη ζωή και το θάνατο μέσα στη χειμωνιάτικη και χιονισμένη (!) Αθήνα. Βγαίνοντας στις αίθουσες η ταινία απογοήτευσε. Και πολύ περισσότερο εμένα που είχα σπεύσει να τη δω στις πρώτες προβολές, παρότι μη φανατικός του σινεμά. Όμως δεν ήταν η ταινία αυτή καθ' αυτή που με τράβηξε. Ήταν το soundrack. Ο Σταμάτης Κραουνάκης είχε συνθέσει το κατ' εμέ καλύτερο soundtrack ελληνικής ταινίας των τελευταίων χρόνων με ερμηνείες δικές του, της Ερωφίλης, της Ρίτας Αντωνοπούλου, της Νατάσσας Μποφίλιου, του Νίκου Κουρουπάκη και της Βικτωρίας Ταγκούλη.

Μέσα σε αυτά και το εν λόγω ποίημα της Μυρτιώτισσας ερμηνευμένο από την Ερωφίλη. Μια στιγμή απαράμιλλης δοτικότητας με χαλί τον ίδιο τον έρωτα. Ψάχνοντας ανακάλυψα πως το ποίημα αυτό έχει μελοποιηθεί κι από άλλους συνθέτες πέραν του Κραουνάκη.  Καταρχήν το 1967 το μελοποιεί ο Γιάννης Σπανός και το ερμηνεύει η Πόπη Αστεριάδη κι έπειτα μουσική γράφει ο Κώστας Λειβαδάς με ερμηνεύτρια την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Για μένα η πιο επιτυχημένη μελοποίηση είναι η τελευταία, που φέρει ως τίτλο απλά το όνομα της Μυρτιώτισσας, γι' αυτό και σήμερα αποτελεί το ποίημα της Τετάρτης

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Μυρτιώτισσα

Έρωτας να 'ναι ή συφορά,

που κάποιου αγγέλου

τα φτερά που έχει φορέσει

κι έρχεται ακόμη μια φορά

με τέτοια δώρα

τρυφερά να με πλανέσει

Έρωτας να 'ναι η σιωπή

που όταν σε βλέπω

μου το κλει γλυκά το στόμα

κι όταν μείνω μοναχή

στέκω βουβή κι εκστατική

ώρες ακόμα

Μα ό,τι και να 'ναι το ποθώ

και καλώς να 'ρθει το κακό

που είναι από σένα

θα γίνει υπέρτατο αγαθό

στα πόδια σου αν θα σωριαστώ

τ' αγαπημένα

Το τραπέζι προτείνει

Εδώ και λίγες ημέρες, στα δεξιά της σελίδας και κάτω από το προφίλ, το Τραπέζι συναντά το myspace.

Κάθε τόσο, χωρίς συγκεκριμένη περιοδικότητα και ανάλογα τι πέφτει στην αντίληψή μας, θα φιλοξενείται υπό τη μορφή συνδέσμου ένας καλλιτέχνης ή μουσικό σχήμα το οποίο δραστηριοποιείται κυρίως στις σελίδες του Myspace.

Ιδέες και προτάσεις φυσικά ευπρόσδεκτες.

Χ.Μ

Χνούδι

http://xnoudi.blogspot.com/

Στον θαυμαστό κόσμο της μπλογκόσφαιρας υπάρχουν δύο ειδών «διάσημα» blogs. Το ένα έχει τις βάσεις του στην παλαιότητα: όσο παλαιότερο τόσο πιο δημοφιλές. Το άλλο έχει να κάνει με την αλήθεια. Ένα blog για να διαβαστεί πολύ και να συνεχίσει να διαβάζεται πολύ, πρέπει να κουβαλά στις τσέπες του όση αλήθεια κουβαλά και ο συγγραφέας ζώντας την καθημερινότητά του. Κάπου ανάμεσα ξεπετάγεται ο γόνος των δύο, συνδυασμός που όποτε επιτεύχθηκε πήρε δυνατά το δρόμο του για την ιστορία αυτού του τρόπου έκφρασης που λέγεται blogging.

  
Το Χνούδι μετρά ήδη τρία χρόνια κι επτά μήνες πτήσης. Το ξεκίνημα  έγινε μία Τετάρτη του 2005 κάπως έτσι: «Θα γεννηθώ λίγο πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στο δημοτικό θα χαράζω θρανία με μπλε στυλό και κόκκινες σκέψεις ενός ευτυχισμένου παιδιού…». Το blog της κεντημένο πάνω σε μαύρο φόντο αποτελεί ίσως το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα δημοφιλούς blog, με πάμπολλους αναγνώστες να ταυτίζονται  πότε με τη νεράιδα στην επικεφαλίδα και πότε με το κύμα που ακούγεται απ’ το βάθος. Πηγή αυτού δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά η αλήθεια που κουβαλά ανελλιπώς αυτή η ιστολόγος, ό,τι κι αν συμβεί κάθε που βουτά ο ήλιος στα σκεπάσματά και κάθε που ξυπνάει το πρωί. Άλλοτε η έκφρασή της θυμίζει την ωμότητα και τη σκληράδα με την οποία μια έφηβη θα σκάλιζε τον κόσμο στο υγρό τσιμέντο ενός πεζοδρομίου «Η όραση φθίνει στα ποτάδικα των Εξαρχείων. Σαββατόβραδο που μου στενεύει τα πόδια. Σβήνω κάφτρες στο φόρεμα της Μάρλεν Ντήτριχ και φοβάμαι…». Άλλοτε θυμίζει την τρυφερότητα που βγάζει ένα κοριτσάκι μουρμουρώντας τη δική του αλήθεια, κοιτώντας σε μελαγχολικά στα μάτια και τυλίγοντας τα χεράκια του γύρω απ’το λαιμό σου. «Άνοιξε μου την πόρτα αν θες. Ξέχασα τα κλειδιά μου. Σ' αγαπώ μαμά. Θες το ένα; Χτες μου χαρίσανε δύο μωβ γάντια...». Γιατί το Χνούδι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κορίτσι που βούτηξε απότομα στα παγωμένα νερά της καθημερινότητας, κολύμπησε, ξύλιασε και πλέον αναζητά παραλία να αράξει και καθαρό ουρανό να ονειρευτεί.

  
Με τα κείμενά της οι περισσότεροι ξεθάψαμε κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Πολλές φορές νιώθω το Χνούδι σαν καθρέφτη που ανακάλυψα μετά από χρόνια στην αποθήκη. Να με κοιτάω μέσα του και να μην πιστεύω. «Οι μονομάχοι κατεβαίνουν στην αρένα σε ζευγάρια, σκοτώνονται όμως μόνοι τους». Ποτέ μεγάλα, χωρίς συντακτικούς καθωσπρεπισμούς, όλα όμως τα κείμενα μοιάζουν με κομμάτια της ζωής ξεκολλημένα, καθαρισμένα κι εκτεθειμένα σε βιτρίνα δίχως τζάμι. Όποιος θέλει απλώνει το χέρι και παίρνει. «Η χειρότερη ώρα ενδέχεται να είναι εκείνη που συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι που φυλάς μέσα σου, δε διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς που σε περιβάλλουν».

  
Τις περισσότερες φορές παρούσα δηλώνει η μουσική. Είτε με τη μορφή link κάτω από τα κείμενα, είτε με όχημα κάποιο βίντεο, οι μελωδίες λειτουργούν συμπληρώνοντας κομμάτια από το παζλ των νοημάτων. Εξάλλου, μεγαλωμένη ανάλογα, η ιστολόγος αποκρίνεται πως κάτω από το δέρμα της στάζει μουσική. Υπάρχουν όμως «…κάτι μουσικές που δεν σηκώνουν λόγια και θυμίζουν εκείνο το “σώπα τώρα” που μας έλεγε η μάνα μας κάθε φορά που μας έπαιρνε το παράπονο».

  
Δεν χρειάζεται τους επαίνους μας. Δεν χρειάζεται καν τα σχόλιά μας. Χρειάζεται μόνο την αλήθεια μας, όπως εμείς (όσοι) χρειαζόμαστε την δική της. Με το ταλέντο της να προκαλεί από γαλήνιες στιγμές μέχρι έντονες ψυχικές διακυμάνσεις, το Χνούδι, αποτελεί μία από τις συμπαθέστερες μορφές της μπλογκόσφαιρας. Με μοναδικό στοιχείο τη φωτογραφία στο προφίλ της και τα γραπτά της παραμάσχαλα, μπορεί κανείς να την φανταστεί σαν μια νεράιδα με χρυσοκέντητα μαλλιά, σαν πικραμένο συγγραφέα, σαν μαυροντυμένη φοιτήτρια με ένα βιβλίο στο χέρι, σαν την γυναίκα της διπλανής πόρτας που ξενυχτάει στο μπαλκόνι καπνίζοντας ακατάπαυστα.

*Πρώτη δημοσίευση
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Μάρτιος 2008.

Γιώργος Σεφέρης- Αφήγηση

Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα γεμάτη δελτία τύπου, εκδηλώσεις και ζωντανές παραστάσεις, επιστρέφουμε με το ποίημα της Τετάρτης το οποίο σήμερα τυχαίνει άκρως επίκαιρο. Ο συνθέτης του τραγουδιού, τραγουδοποιός Μίλτος Πασχαλίδης θα καθίσει απόψε  στο σκαμνί του Ιανού, για μια ζωντανή συνέντευξη που, αν κρίνει κανείς από τα πρόσωπα και από την προσωπικότητα του ίδιου, αναμένεται να είναι μία από τις καλύτερες (βλέπε προηγούμενο ποστ).

Η Αφήγηση έρχεται στο νου μου από πολύ παλιά. Γνωρίστηκα μαζί της κάπου στο λύκειο, όπου ο Πασχαλίδης είχε έρθει στη Λεμεσό για μια συναυλία παρέα με τους Όναρ (μην αναζητάτε την ουσία της συνεργασίας με σημερινά δεδομένα, τότε οι Όναρ είχαν μόλις κυκλοφορήσει τον Αλαντίν). Μετά από ένα δυναμικό τραγούδι (δεν θυμάμαι πιο, εξάλλου τότε δεν συγκρατούσε και πολλά η μνήμη μου) παρακάλεσε από το κοινό να κάνει λίγη ησυχία και ξεκίνησε την Αφήγηση με την κιθάρα του. Έκτοτε κι ελπίζω για αρκετό καιρό στο μέλλον, το τραγούδι επανέρχεται συνεχώς, κυρίως σε ώρες μοναχικής πεζοπορίας. Είναι ένα από εκείνα τα ανεξήγητα που μας συμβαίνουν με κάποια τραγούδια, τα οποία κλειδώνουν σε μια θέση του μυαλού ή μια κατάσταση και μένουν εκεί μέχρι το επόμενο ανάλογο σοκ. Δεν έχει έρθει ακόμα- αναμένω.

Πρόκειται για ένα ποίημα του Γιώργου Σεφέρη από την ποιητική συλλογή "Ημερολόγιο καταστρώματος Α". Ο Πασχαλίδης κατάφερε να βρει τον εσωτερικό ρυθμό του ποιήματος και να του δώσει μελωδία, παρά το γεγονός ότι εκείνο είναι γραμμένο από τον ποιητή σε ελεύθερο στίχο. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή που έχουν κάνει μεγάλοι συνθέτες, καταθέτοντας ένα μαγευτικό αποτέλεσμα (όπως Θεοδωράκης με το Δρόμοι παλιοί). Στο τραγούδι ωστόσο δεν συμπεριλαμβάνεται μία ολόκληρη στροφή, την οποία παρακάτω βλέπουμε με πλάγια γράμματα. Πιθανόν ο Πασχαλίδης να μην κατάφερε να της δώσει μελωδία, να μην του βγήκε. Όπως και να έχει το τραγούδι κατ' εμέ είναι ένα από τα καλύτερα που έχει συμπεριλάβει στην προσωπική του δισκογραφία και περιλαμβάνεται στον δεύτερο κατά σειρά δίσκο του με τίτλο "Κακές συνήθειες". Δυστυχώς δεν κατάφερα να το ανεβάσω σε mp3 (παλιοτεχνολογία). Έτσι το παραθέτω μέσω youtube και ο Θεός βοηθός.

Αφήγηση

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

(Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία)

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ.

Ο Μίλτος Πασχαλίδης στις Ζωντανές Συνεντεύξεις

ΑΥΡΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 20.00
Ιανός Σταδίου 24, Αθήνα

Σειρά για μία αναπάντεχη συνέντευξη έχει ο αγαπημένος τραγουδοποιός ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ που θα μοιραστεί μαζί μας τις δικές του προσωπικές και μη ιστορίες.

Για τον καλλιτέχνη θα μιλήσουν: ο συνθέτης ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ, ο διευθυντής του Μελωδία fm και στιχουργός ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ και ο σκηνοθέτης ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΠΥΡΟΥ.

Προλογίζει o ραδιοφωνικός παραγωγός του Μελωδία fm και ερμηνευτής ΚΩΣΤΑΣ ΘΩΜΑΪΔΗΣ

Συντονισμός- Οργάνωση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ

Χορηγός: Α.Ε.Π.Ι

Χορηγοί επικοινωνίας: Μελωδία fm 99,2, Δίφωνο, www.musicheaven.gr

Οι βραδιές θα μεταδίδονται ζωντανά από το ianosradio.gr

Για να παρακολουθήσετε τον κύκλο των εκδηλώσεων μπορείτε από τις αρχές της ίδιας εβδομάδας να προμηθεύεστε δωρεάν μια κάρτα εισόδου από το βιβλιοπωλείο. 

Ο χειμώνας της Νατάσσας Μποφίλιου

Η Μουσική Συνωμοσία μας, μετά από τις βόλτες της ανά την Ελλάδα, από την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη, καταλαμβάνει το club του Σταυρού του Νότου μεταμορφώνοντας το σε χειμερινό καταφύγιο, ενώ τις Δευτέρες από 26 Οκτωβρίου αυτονομεί στο Orient της Θεσσαλονίκης.

Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγουδά ιστορίες, προσωπικές εξομολογήσεις και αφηγήσεις από ζωές που χάνονται στους δρόμους του κέντρου σε ένα πρόγραμμα με τη σφραγίδα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου στην καλλιτεχνική επιμέλεια και του Θέμη Καραμουρατίδη στις πειραγμένες ενορχηστρώσεις.

Τα σενάρια από τις «Εκατό Μικρές Ανάσες», το «Μέχρι το Τέλος» τα «Τρία Μυστικά», αλλά κι από την ολοκαίνουργια επερχόμενη δουλειά της τριάδας, μπερδεύονται με καρέ από απρόβλεπτα τραγούδια και εικόνες του Παντελή Φραντζή.

Συμμετέχει φιλικά η Μαρία Παπαγεωργίου.

Ένα ηλεκτρικό cabaret με ρετρό αναφορές, για τα ταξίδια που έγιναν κι αυτά που έμειναν στα λόγια...

Η μουσική συνωμοσία συνεχίζεται…

Ενορχηστρώσεις: Θέμης Καραμουρατίδης
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Οπτικό Υλικό / Video Art: Παντελής Φραντζής
Οργάνωση παραγωγής: PROSPERO

Πιάνο: Θέμης Καραμουρατίδης
Τύμπανα: Φοίβος Κουντουράκης
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Κιθάρες: Παύλος Συνοδινός
Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής
Πνευστά: Παναγιώτης Ράπτης

Σταυρός του Νότου Club
Φραντζή και Θαρύπου 35,
Νέος Κόσμος - Αθήνα
Τηλ: 210 9226975

Orient
Κομνηνών 18 (Γωνία με Τσιμισκή)
Κέντρο Θεσσαλονίκη
Τηλ: 2310244623

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης + Νίκος Πλατιάς στον Πυρήνα

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και ο Νίκος Πλατιάς στον Πυρήνα. 

Δύο νέοι δημιουργοί μαζί στην σκηνή,
ανταλλάζουν μια ακόμα φορά φιλοφρονήσεις και πισώπλατες μαχαιριές. 

Guest Stars Ελισσάβετ Καρατζόλη και Μαρία Παπαγεωργίου...

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009
Μουσική σκηνή Πυρήνας, Διοχάρους 11 και Μιχαλακοπούλου, Ιλίσια
210 7237150
Έναρξη 22.00

http://www.myspace.com/alexandrosemmanouilidis

http://www.myspace.com/platiasnikos

www.pirinas.com

2ος Διαγωνισμός Τραγουδιού MusicHeaven

Το MusicHeaven διοργανώνει για 2η φορά Διαγωνισμό Τραγουδιού.

Είτε έχετε μουσικό σχήμα, είτε είστε απλά ένας μοναχικός καλλιτέχνης ή δημιουργός, το MusicHeaven περιμένει τα τραγούδια σας.

Προθεσμία υποβολής τραγουδιού: 16 Δεκεμβρίου 2009

Κόστος συμμετοχής: ΜΗΔΕΝ

Χορηγοί: FNAC, Rehearsal Studio, Vocal Studio, Sofita Studios

Αιτήσεις συμμετοχής και όλες οι λεπτομέρειες
(προϋποθέσεις συμμετοχής, όροι, βραβεία)
στη σελίδα του Διαγωνισμού:

www.contest.musicheaven.gr

Ενημερώστε τους φίλους και τους γνωστούς σας, στέλνοντας το παραπάνω link.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Νίκος Καββαδίας- Γυναίκα

Ήταν και είναι από τα κορυφαία μουσικά έργα που μας έχει δώσει το ελληνικό τραγούδι. Ένας ποιητής "ελάσσων" σύμφωνα με τους σύγχρονούς του, που η φωνή του βρήκε τη σωστή διαδρομή  μέσα από τις νότες ενός συνθέτη. Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο αυτό. Σπάνια και ακριβά τω τρόπω, χάραξε όχι μόνο μια ολόκληρη γενιά, αλλά και τις απόγονους γενιές εκείνων που έστησαν και στήριξαν το ελληνικό πεντάγραμμο. Ο ίδιος ο συνθέτης έχει πολλάκις αφηγηθεί την ιστορία της μελοποίησης του Καββαδιακού έργου, τόσο στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, όσο και στον έντυπο τύπο.

Στο site του Μελωδία αναφέρει "...όταν πια ήμουν επαγγελματίας συνθέτης και είχα βγάλει τους πρώτους μου δίσκους, ήρθε μια πρόταση από τον σκηνοθέτη Τάσο Ψαρά για το σίριαλ Πορεία 090, με θέμα ναυτικό και για την εποχή εκείνη εξαιρετικό από πλευράς παραγωγής. Του πρότεινα Καββαδία, δέχτηκε και έτσι ξεκίνησα να γράφω πια το ΄77 εκείνα τα τραγούδια του Καββαδία τα οποία βγήκαν με πολλή άνεση. Κάθε νύχτα και τραγούδι, αν θυμάμαι καλά. Έτσι, προέκυψαν στην αρχή επτά τραγούδια τα οποία πέρασαν στο σίριαλ. Μιλάμε δηλαδή για παραγγελιά και συνέχισα να κάνω Καββαδία ανεξαρτήτως του σίριαλ μετά το ΄77. Είχα μαζέψει 13 - 14 τραγούδια και σκέφτηκα να κάνω ένα δίσκο. Εδώ αρχίζουν τα καλαμπουράκια. Το πρώτο είναι ότι του Πατσιφά, του ιδιοκτήτη της LYRA -ενός ανθρώπου που πραγματικά λείπει από τη δισκογραφία - δεν του άρεσε καθόλου η ιδέα, δεν μπορούσε όμως ούτε ήθελε να μου το αρνηθεί και μου είπε μάλιστα με την χαρακτηριστική φωνή του:Στο κάνω δώρο, δεν θα πουλήσει πάνω από 2.000. Κι αυτό σε μια εποχή που ακόμα και ο δίσκος που δεν πήγαινε καλά πουλούσε 30.000 και 40.000".

Το συγκεκριμένο τραγούδι το ακούσαμε για πρώτη φορά με τη φωνή του Γιάννη Κούτρα στον Σταυρό του Νότου το 1979, ενώ το 1991 το επανερμήνευσε μοναδικά ο Γιώργος Νταλάρας με όλη την μαεστρία που τον διακρίνει όταν καλείται να δώσει τη δική του ανάγνωση σε ένα τραγούδι του παρελθόντος. Τέλος, ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Μέγαρο Μουσικής από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Χρήστο Θηβαίο, στην τελευταία μέχρι τώρα ηχογράφηση του έργου. Αυτή είναι και η εκτέλεση που ακούμε σήμερα.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Γυναίκα

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,

για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.

Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.

Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,

που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.

Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,

πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;

Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει

τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.

Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.

Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό

έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.

Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.

Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Ο Μπάμπης Στόκας στις Ζωντανές Συνεντεύξεις

ΑΥΡΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 20.00
Ιανός Σταδίου 24, Αθήνα

Θα τραγουδήσουμε χωρίς να ντρεπόμαστε, όπως άλλωστε μας προτρέπει στον τελευταίο του δίσκο ο σπουδαίος τραγουδοποιός ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΤΟΚΑΣ σε μία ζωντανή συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης από την αρχή των Πυξ-Λάξ μέχρι σήμερα.

Για τον καλλιτέχνη θα μιλήσουν: η συγγραφέας και μεταφράστρια ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ, ο παραγωγός ΗΛΙΑΣ ΜΠΕΝΕΤΟΣ και ένας καλεσμένος έκπληξη!

Προλογίζει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛ.

Συντονισμός- Οργάνωση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ

Χορηγός: Α.Ε.Π.Ι

Χορηγοί επικοινωνίας: Μελωδία fm 99,2, Δίφωνο, www.musicheaven.gr

Οι βραδιές θα μεταδίδονται ζωντανά από το ianosradio.gr

Για να παρακολουθήσετε τον κύκλο των εκδηλώσεων μπορείτε από τις αρχές της ίδιας εβδομάδας να προμηθεύεστε δωρεάν μια κάρτα εισόδου από το βιβλιοπωλείο. 

Πέντε videos με τη Μαργαρίτα Καραπάνου

[1]


[2]


[3]


[4]


[5]

Νέες απολύσεις στα ΜΜΕ (έκτακτη τοποθέτηση)...

«Πουλήθηκε»…ο  Alpha 989

Mε την αλλαγή της κυβέρνησης άρχισαν ήδη οι εκκαθαρίσεις που ενοχλούν…

Παρασκευή 9-10-2009 και κατά τη διάρκεια της καθημερινής ημίωρης (12.00-12.30μ.μ.) εκπομπής του με τίτλο «ΜΙΖΑ ΡΕ ….ΣΕ ΛΕΩ» στο ραδιόφωνο του ALPHA 9,89 ανακοινώθηκε στο Διογένη Δασκάλου, μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Ως3», η διακοπή της συνεργασίας του με το σταθμό λόγω αλλαγής διοίκησης. Η εκπομπή του Διογένη ήταν από τις σπάνιες ελεύθερες καταθέσεις άποψης, της πραγματικότητας και της πολιτικής σάτιρας! Αλλά όπου αλήθεια… και η μοίρα της;

Και μόλις που άρχισαν να «ασκούν εξουσία»!!!

Την παραίτησή του από τη διεύθυνση του Alpha 989 υπέβαλε ο Γιώργος Κακούσης, παραιτήθηκε επειδή του ζητήθηκε να προχωρήσει σε ένα εξαιρετικά εκτεταμένο πρόγραμμα περικοπών, που θα περιλάμβανε και πολλές απολύσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ιδιοκτησία θέλει να απομακρύνει περίπου τους μισούς από όσους εργάζονται με μισθολόγιο στο σταθμό, ενόψει της μετονομασίας του σε «Θέμα 989». Ο σταθμός αγοράστηκε πρόσφατα από το Δημήτρη Κοντομηνά ο οποίος ήρθε σε συμφωνία με τον όμιλο Μπόμπολα και το Θέμο Αναστασιάδη για να γίνει ο Alpha Radio το ραδιόφωνο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», στο μοντέλο ΔΟΛ-City 99.5.

Το ποσό των 1,5 εκατ. ευρώ κατέβαλε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Πήγασος για την αγορά του 50% της Alpha Ραδιοφωνική (Alpha 989) στο Δ. Κοντομηνά. Ο τελευταίος απέκτησε το 66,66%  του Alpha 989 από το RTL πληρώνοντας ένα ποσό της τάξης του 1,3-1,4 εκατ. ευρώ. Τα συμπεράσματα δικά σας όπως και τα σχόλιά σας…

Από τη συντακτική ομάδα του Ως3

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στις Ζωντανές Συνεντεύξεις

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 20.00
Ιανός Σταδίου 24, Αθήνα

Για εφέτος τον κύκλο των άκρως επιτυχημένων εκδηλώσεων ανοίγει ο τραγουδοποιός που συνάντησε «Έναν Τούρκο στο Παρίσι», τραγούδησε το «Διδυμότειχο Blues» και μας είπε πως «Το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές». O λόγος φυσικά για τον ΛΑΥΡΕΝΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑ

Για τον καλλιτέχνη θα μιλήσουν: ο τραγουδοποιός ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ και ο μουσικός και συνθέτης ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΤΖΕΛΟΣ

Προλογίζει o δημοσιογράφος ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΙΝΤΣΑΣ από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.

Συντονισμός- Οργάνωση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ

Χορηγός: Α.Ε.Π.Ι

Χορηγοί επικοινωνίας: Μελωδία fm 99,2, Δίφωνο www.musicheaven.gr

Οι βραδιές θα μεταδίδονται ζωντανά από το ianosradio.gr

Για να παρακολουθήσετε τον κύκλο των εκδηλώσεων μπορείτε από τις αρχές της ίδιας εβδομάδας να προμηθεύεστε δωρεάν μια κάρτα εισόδου από το βιβλιοπωλείο. 

Συνέντευξη της Δήμητρας Γαλάνη στην Βάσια Πέτσα

Κείμενο- Συνέντευξη: Βάσια Πέτσα

Επιμέλεια: Νατάσσα Ξαρχάκου

Φωτογραφίες: Λίλα Σωτηρίου

«...Όλοι λίγο πολύ κάπου θα 'χουμε πληγωθεί. Όλοι κουβαλάμε ένα μάτσο τραύματα. Όταν μπορείς τα τραύματα σου να τα κάνεις δημιουργία τότε αρχίζεις να τα γιατρεύεις βρίσκοντας έτσι τις απαραίτητες ισορροπίες. Για μένα, ένα από τα στοιχεία που ορίζουν την ευφυία ενός ανθρώπου είναι να καταφέρνει τα τραύματα του να μη τον «καπελώνουν». Ένας δρόμος λοιπόν είναι να τα μεταλλάσσει σε έργο...»

Λένε ότι οι άνθρωποι μοιάζουν με τα σπίτια τους. Όσοι διακοσμητές και να περάσουν από πάνω τους, όσα αντικείμενα και να είναι δώρα άλλων, η ατμόσφαιρα, η συνολική αισθητική, είναι υπόθεση προσωπική. Το σπίτι της Δήμητρας Γαλάνη, στο οποίο μας υποδέχτηκε ένα Σάββατο μεσημέρι συνοδευμένη από το χρυσόμαλλο λαμπραντόρ της, ήταν μεγαλόπρεπο με αίσθηση του μέτρου, άριστη αισθητική, χωρίς τίποτα περιττό. Ισορροπημένο και στιβαρό, αλλά ταυτόχρονα ζεστό και οικείο. Όπως η φωνή της. Όπως και η ίδια.

Σαράντα ολόκληρα χρόνια μεσουρανείτε στο μουσικό στερέωμα. Υπάρχει κάποια στιγμή που θεωρείτε εσείς ως την πιο σημαντική της καριέρας σας; Μια στιγμή που να είπατε εδώ θα μπορούσα να σταματήσω;
Αυτό δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου γιατί η μουσική, που ζω και αναπνέω μέσα της, είναι ένας απίστευτος και αστείρευτος θησαυρός. Είναι μια θάλασσα απέραντη, που έχω το προνόμοιο να βουτώ μέσα ολόκληρη, μετά να παίρνω μια μικρή ανάσα και μετά ξανά και ξανά... Αν πραγματικά έχεις αγάπη και ανάγκη τη μουσική δε σταματάς ποτέ και πουθενά. Αυτό σε σχέση με τη τέχνη μου.
Τώρα αυτό που ονομάζετε καριέρα, είναι μια άλλη ιστορία που σαφώς κάποια στιγμή θα έχει ένα τέλος από την ώρα που θα αισθανθώ ότι δεν έχω να κάνω άλλον «διάλογο» με τον κόσμο. Όσο όμως αυτός ο διάλογος συνεχίζεται θα είμαι παρούσα και μάλιστα κάθε φορά ανεβάζοντας τον πήχυ και δοκιμάζοντας πάντα καινούργια πράγματα.
Από την αρχή της πορείας αυτής δεν στεκόμουν ποτέ στα ίδια. Δοκίμαζα τον εαυτό μου, ήμουνα πάντα μέσα, σε σχέση με τις καινούργιες μουσικές τάσεις και τα ρεύματα. Τολμούσα να κάνω αυτό που αγαπάω και που με ενθουσιάζει χωρίς να σκέφτομαι τις όποιες «εμπορικότητες» και τα κυρίαρχα ρεύματα. Ήμουν λοιπόν πάντα σε επαφή με το «καινούργιο» μέσα από το ενστικτό μου και τις εκάστοτε ανάγκες μου έκφρασης. Έτσι, βρισκόμουν πολύ συχνά πιο μπροστά από τα πράγματα γιατί απλά δεν μπορούσα να σταθώ στο ήδη υπάρχον.
Τελική διαπίστωση... Θέλει τόλμη η ζωή. Πρέπει να μπαίνεις με κάποιον «τσαμπουκά» στα πράγματα.

Άρα, για αυτό θα λέγατε ότι είστε περήφανη για την καριέρα σας, γιατί τολμήσατε;
Είμαι περήφανη βασικά για ένα πράγμα. Για αυτή τη ζωντανή σχέση που έχω με τον κόσμο. Είναι μια σχέση βασισμένη στην αλήθεια. Δεν τους έχω πει ψέματα ούτε μια στιγμή, έχω αναγνωρίσει τα λάθη μου, άλλωστε μου τα έχει δείξει ο ίδιος ο κόσμος. Δεν επέτρεψα σε καμία μικρότητα να μπει ανάμεσά μας. Είμαι περήφανη λοιπόν που δεν τους πρόδωσα...

Μιλήσατε προηγουμένως για εμπορικότητα....
Κοίταξε, η εμπορικότητα, δεν είναι κάτι κακό. Έχουμε βάλει ταμπέλες, ότι εμπορικό είναι φτηνιάρικο ή πρόχειρο. Το ζήτημα είναι να πάει το σήμα που εκπέμπει κανείς όσο πιο μακριά γίνεται, αυτό θέλει ένας καλλιτέχνης, δεν θέλει να τραγουδάει για πέντε φίλους. Θα δώσω λοιπόν μουσική τέτοια, που θα σέβεται τη γλώσσα (τον πολιτισμό μου) και την αισθητική του ακροατή. Οι άνθρωποι που με ακούνε είναι σαν και μένα. Δεν κοιτάω να τους παγιδεύσω. Άρα η εμπορικότητα, μέσα από καλά εργαλεία, είναι το ζητούμενο.

Από τα δεκαέξι σας που ξεκινήσατε το τραγούδι, τι έχει αλλάξει σε σας, και σαν άνθρωπο, αλλά και σαν καλλιτέχνη;
Έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος μέσα από την τέχνη μου. Κατόρθωσα, ασκώντας την όλα αυτά τα χρόνια, να έχω κάνει βήματα μπροστά και όχι πίσω. Γιατί πολλές φορές όλο αυτό που παίρνουμε από τον κόσμο σαν αναγνώριση είναι τόσο βαρύ και μπορεί να χαντακώσει ανθρώπους, γιατί ξεχνούν την υπόσταση τους, ξεχνούν την ψυχή τους και σταματούν στην όποια εικόνα τους καθρεφτίζει το κοινό...

Οι δικές σας άμυνες απέναντι σε αυτό;
Πρώτον η παιδεία μου, το περιβάλλον που μεγάλωσα. Δεύτερον η τεράστια ανάγκη μου να είμαι μέσα στη μουσική και την ίδια στιγμή η αθωότητά μου σε σχέση με τη μουσική.

Στο καινούριο σας άλμπουμ βλέπουμε παλιά κομμάτια «πειραγμένα». Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις, λένε...
Το ρεμέικ έχει κάποιο λόγο -για να προσθέσεις ή για να υπογραμμίσεις κάτι. Το έργο επίσης, όταν είναι άξιο, έχει ανάγκη από αυτή τη «νέα ανάγνωση». Ο καλλιτέχνης που αντέχει μέσα στα χρόνια είναι ακριβώς αυτό- ότι αισθάνεται τη «γλώσσα» που πρέπει να μιλήσει. Ο κόσμος στην Ελλάδα, όταν έχει αγαπήσει κάτι, θέλει να του ξαναδώσεις αν είναι δυνατόν... το ίδιο. Εγώ πήγαινα πάντα κόντρα σ' αυτό. Πολύ φιλικά και όχι επιθετικά έλεγα ...«για δες κι αυτό ή για δες το και έτσι». Θεωρώ εξαιρετικά πληκτικό να ακούω τον εαυτό μου πάλι και πάλι στα ίδια και στα ίδια, με τον ίδιο τρόπο για τους ευνόητους λόγους της επιτυχίας δια της επανάληψης. Άλλωστε με ενδιαφέρει (και αυτό είναι γνωστό πλέον σε όλους) να είμαι πάντα σε ένα διάλογο με τους νέους ανθρώπους...

Μιλούσα πρόσφατα με κάποιους μουσικούς οι οποίοι υποστήριζαν ότι ο καλλιτέχνης εξυπηρετεί κυρίως την ανάγκη προσωπικής έκφρασης και η επικοινωνία με το κοινό είναι κάτι δευτερεύον. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Αυτή είναι νομίζω μια μεγάλη παγίδα. Οι καλλιτέχνες είμαστε άνθρωποι με εμμονές που γυρίζουμε γύρω γύρω από αυτές λίγο ...αυτιστικά θα έλεγα. Έχουμε ανάγκη λοιπόν να «εκτεθούμε» για να λυτρωθούμε. Η έκθεση σε οδηγεί και στο επόμενο βήμα. Αυτά τα περί «παίζουμε μόνο για πάρτη μας» κλπ. με κάνουν λίγο καχύποπτη... Γενικότερα είμαι υπέρ της διάδρασης.

Αυτή η διαλεκτική με το κοινό δεν είναι ίσως και η πιο σημαντική μορφή πολιτικής τέχνης; 
Για μένα όλα είναι πολιτική. Άρα ένας βασικός ρόλος του καλλιτέχνη είναι να ανεβάσει και να προχωρήσει τα πράγματα, διότι αυτός μπορεί και βλέπει λίγο πιο μπροστά. Ένας δέκτης στην ουσία είναι, που αισθάνεται τα πράγματα πριν συμβούν, τους δίνει εικόνα, τα σχηματίζει... Είναι φορέας παιδείας ο καλλιτέχνης. Τι πιο πολιτικό από αυτό...

Σας έχει προσεγγίσει ποτέ κάποιο κόμμα;
Στο παρελθόν ναι. Αρνήθηκα και τελείωσε. Κάθε μου κίνηση και πράξη έχει μέσα πολιτική θέση οπότε δεν χρειάζεται να τοποθετηθώ μέσα από κομματικούς μηχανισμους... Σαν δημόσιο πρόσωπο θεωρώ ότι ο λόγος μου είναι πιο αξιόπιστος από τον λόγο μιας κομματικής ντιρεκτίβας. Η σχέση μου με τον κόσμο είναι μια ανοικτή και διάφανη υπόθεση και αυτό δεν το ανταλάσσω με τίποτα. Άσε που η γενιά μου (γενιά της εξουσίας τώρα) είναι απογοητευτική, σχεδόν εγκληματική σε σχέση με αυτό που αφήνει για μέλλον... Τι ντροπή που αισθάνομαι...! Και να φανταστείς ότι είναι η γενιά του Γούντστοκ και του Μάη του 68... Που πήγε όλο αυτό Θεέ μου; ...Μας τσακίσανε τα φράγκα... Αυτό έγινε.

Έχετε τραγουδήσει το «σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε». Είναι και στάση ζωής αυτό για σας;
Αν προσέξεις τι λέει ο στίχος της Λίνας από την αρχή του τραγουδιού, ναι, είναι στάση ζωής. Λέει:

«ό,τι μπορώ 

για σένα κάνω αυτόν τον καιρό
και παριστάνω με λάθη σωρό,

κάτι γερό, να κρατηθείς.

Ό,τι μπορείς

για μένα κάνε και εσύ να χαρείς,

τα χρόνια πάνε κι ας μείνουμε εμείς

λόγω καρδιάς, λόγω τιμής...»

Απλά μένουμε πάντα στο ρεφραίν που είναι πραγματικά πολύ έντονο. Το τραγούδι μιλάει για τη ανάγκη του να είμαστε μαζί στα δύσκολα και να μη μας τρομάζουν οι διαφορές μας με αυτούς που δεν τις αντιλαμβάνονται. Δεν είναι καθόλου εγωκεντρικό -όπως πολλοί το αντιλαμβάνονται- αυτό το τραγούδι.

Δε δείχνει κάτι αυτό για την κοινωνία μας, το ότι όλοι στεκόμαστε στο «σ» όποιον αρέσουμε»;

Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση, θα πάρει ώρα, θέλεις να την ανοίξουμε; (γέλια).

Πέντε λεπτάκια...
Ωραία, τότε θα σου πω ότι δεν θα ψηφίζαμε, αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ...

Έχουμε άλλα τέσσερα λεπτά για να μας το αναλύσετε αυτό. 
Αυτό που σου είπα είναι ενδεικτικό, αλλά και απόλυτα φοβικό, γιατί στην ουσία, από ανασφάλεια δεν θέλουμε το καινούριο. «Μη μου τους κύκλους τάραττε». Μόνο ότι βολεύει. Ο κόσμος δεν θέλει να δει την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια πολλές φορές πονάει. Μας ξεβολεύει. Έχει μεταθέσει λοιπόν το πρόβλημα στα δύο μεγάλα κόμματα για να έχει να λέει ότι για όλα ευθύνονται αυτά, έχει φτιάξει μια πελατιακή σχέση με αυτά και μ' αυτό τον τρόπο έχουμε την ψευδαίσθηση ότι έχουμε κράτος και πορευόμαστε. Αυτοί, άλλο που δε θέλουν βέβαια να μπαινοβγαίνουν στην εξουσία εναλασσόμενοι με ότι ολέθριο σημαίνει αυτό. Και όλα αυτά γιατί σαν λαός δεν θέλουμε να αντικρύσουμε την αλήθεια και γινόμαστε ολοένα και πιο εσωστρεφείς. Και η αλήθεια είναι ότι καταρρέουμε δυστυχώς από όλες τις απόψεις. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους τραύμα είναι αυτό που κουβαλάμε.Τι πληγή είναι αυτή...

Είναι και στην μουσική συντηρητική η ελληνική κοινωνία;
Φανατικά και θανατικά (γέλια).

Έχετε αναγκαστεί πολλές φορές να κάνετε συμβιβασμούς για αυτό το λόγο;
Πολύ λίγους. Και περισσότερο τους έκανα για να δοκιμάσω κάτι σε στιγμές δικής μου σύγχυσης.

Στο σάιτ σας συναντούμε τα «αγαπημένα της Δήμητρας». Μιλήστε μας λίγο για τις μουσικές σας επιρροές.
Στο παλιό σάιτ ήμουν η σούπερ Δήμητρα. Και είχα και το «Δ» το αναρχικό (γέλια). Ακούω τα πάντα. Είμαι ανοιχτή σε όλα τα είδη και τις τάσεις. Όλα αυτά που βλέπετε γύρω είναι μουσική (σ.σ. Δείχνει μια απέραστη σειρά από ράφια) αποθηκεύονται σε σκληρούς δίσκους και έχω κάτι σαν 3 terra μουσική.

Όλοι έχουμε κάποια εικόνα αρνητική, με την οποία αναμετριόμαστε ως αυτό που δεν θέλουμε να είμαστε. Η δική σας;
Αυτό που ήθελα να γίνω έχω γίνει και μη σου φανεί αλαζονικό. Έχω την ευτυχία, -όχι την τύχη γιατί δούλεψα σκληρά γι αυτό- να έχω αγγίξει αυτό που ονειρευόμουν, στα πρώτα μου βηματα, να γίνω σαν προσωπικότητα.

Τι θεωρείτε αλαζονικό στη μουσική;
Το κακό στη χώρα μας είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που αγαπιούνται από τον κόσμο, θεωρούν ότι ο κόσμος ξεκινάει από αυτούς και καταλήγει σε αυτούς. Είναι δυστυχώς η φύση της δουλειάς μας που προξενεί αυτή την «αναπηρία». Έτσι πολλές φορές «ανταγωνίζονται» το ίδιο το έργο και αυτό δημιουργεί μια λάθος αντίληψη για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος τους.
Το ζητούμενο δεν είναι να ξεπεραστεί με τη φωνή αυτό που έχει γραφτεί. Το ζητούμενό είναι να ερμηνευτεί όσο γίνεται καλύτερα. Αυτό άλλωστε ξεχωρίζει τον ερμηνευτή από έναν απλό τραγουδιστή. Ένας τραγουδιστής, που κατά τα άλλα μπορεί να έχει εξαίρετη φωνή, έχει τη τάση να τα φέρνει όλα στα μέτρα του. Δεν μπορείς να διακρίνεις το χρώμα ή το νόημα, γιατί το «μπουκώνει» η φωνή του. Ο ερμηνευτής όμως, κάνει μια άλλη δουλειά. Στο τραγούδι ο ιδανικός μουσικός καλείται να βρει τη μουσική που έχει ο λόγος.

Γιατί μας αρέσει η μουσική και δεν μας αρέσει π.χ, αυτό. (χτύπημα χεριού στο τραπέζι).
Μας αρέσει και αυτό γιατί και αυτό ακόμα είναι μουσική. Ο κάθε ήχος που υπάρχει στο περιβάλλον μας, μεταφράζεται σε μουσική. Για αυτό και η μουσική έχει τέτοιο αντίκτυπο σαν τέχνη. Δονεί το σώμα σου και την ψυχή σου. Η μουσική συγκεντρώνει και αναπαράγει τους ήχους του περιβάλλοντος, ακόμα και τον ήχο από την κοιλιά της μάνας σου. Το κουβαλάς σαν μνήμη αυτό. Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο πανανθρώπινο πράγμα από αυτό.

Τι είναι για σας η ελευθερία;
Το να μπορείς να δεις την αλήθεια. Γιατί για να δεις την αλήθεια, αυτομάτως είσαι και ισχυρός να την αντιμετωπίσεις. Είσαι γερός, είσαι έτοιμος. Άρα, πιό ευτυχής.

Οι περίοδοι παύσης μεταξύ των δημιουργικών κομματιών της ζωής σας τι περιλαμβάνουν;
Η παύση, γενικά στην τέχνη, αλλά και στη ζωή, είναι η μεγαλύτερη τέχνη. Μπαίνεις σε μία στατική κατάσταση και αντιλαμβάνεσαι. Οι παύσεις είναι εξαιρετικά χρήσιμες και πρέπει να τις επιδιώκουμε. Δίνουμε τότε το δικαίωμα στον εγκέφαλο μας να λειτουργήσει. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο εγκέφαλος ξέρει πολύ καλύτερα από εμάς το σώμα μας. Το σώμα μας πολλές φορές μας «κοροϊδεύει» και έτσι όταν μπαίνεις στα 30 συμπεριφέρεσαι με τη φόρα των 20, στα 40 με τη φόρα των 30 και ούτω καθεξής. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι χάνεις την επαφή με το ίδιο σου το σώμα. Πρέπει κάπου εκεί να κάνεις μια παύση για να μπορέσεις να δεις, να αισθανθείς τη καινούρια συνθήκη.
Η μεγαλύτερη παύση στη ζωή μου ήταν αναγκαστική παύση. Είχα ένα ατύχημα, το 1990. Εκεί, τα είδα όλα. «Επέτρεψα» στον εαυτό μου να έχει χρόνο. Έκανα ένα απίστευτο «ριγουάιντ» του τι είχα κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, και είδα τι δεν έχω κάνει και τι είχα ανάγκη να κάνω. Μετά από εκεί, έγινε το «Χάραμα» και η πορεία αυτή που βλέπεις μέχρι σήμερα. Η ζωή μου είναι δύο περίοδοι. Μπορείς να το δεις και μέσα στη μουσική, ακόμα και ο τρόπος που τραγουδάω άλλαξε. Ήταν εξαιρετικά σημαντικό αυτό.

Μιλήστε μας λίγο για την συνεργασία σας με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στο ΒΟΞ. 
Με την Ελένη συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά στο «Χάραμα» το '93 και μαζί κάναμε το μικρό «θαύμα» εκείνης της περιόδου. Έχω μεγάλη χαρά που ξαναβρισκόμαστε τώρα. Καταρχήν θέλω να σου πω την άποψή μου για την Ελένη Τσαλιγοπούλου, την οποία θεωρώ πάρα πολύ σημαντική τραγουδίστρια. Είναι ερμηνεύτρια με απίστευτες δυνατότητες, με πολύ σημαντική παιδεία, είναι εξαιρετικά ανήσυχη, για αυτό κι έχει αγγίξει όλα τα είδη με μεγάλη τέχνη. Έχω απέναντί μου έναν πραγματικό καλλιτέχνη.

Άλλο μεγάλο ατού για τη συνεργασία μας είναι η ομάδα των μουσικών που συνεργαζόμαστε οι οποίοι είναι νεότατοι και εξαιρετικοί. Μαζί μας οι «ΙΜΑΜ ΜΠΑΪΛΝΤΙ» αυτό το υπέροχο νεανικό έθνικ γκρουπ και ο Μανώλης Καραντίνης. Όλα αυτά θα συμβούν σε ένα χώρο που θα σας εντυπωσιάσει αφάνταστα. Το ΒΟΞ μετατράπηκε από τον Γιώργο Γαβαλά και τον Γιάννη Μουρίκη σε έναν εξαιρετικα λειτουργικό χώρο, ιδανικό για καλλιτέχνες και κοινό. Είναι η πρώτη φορά που δημιουργείται ένας κυκλικός - κυλινδρικός χώρος με τη σκηνή σχεδόν στη μέση. Έχουμε μπει στις πρόβες με μια απίστευτη λαχτάρα να κάνουμε μουσική και να διασκεδάσουμε με τον κόσμο για τον κόσμο.

Στο κλείσιμο της συνέντευξης, η Σούσι είχε αποτελειώσει το κόκαλό της που δημιουργούσε παράσιτα στο κασετοφωνάκι και καθόταν ήσυχη πια. Ίσως το έκανε επίτηδες, για να μας εκδικηθεί που αποσπούσαμε την αφεντικίνα της. «Χρησιμοποιείτε συχνά την έννοια της θάλασσας για να περιγράψετε τη μουσική», παρατήρησε η Νατάσα (Ξαρχάκου). «Δεν το είχα σκεφτεί, έχεις δίκιο», απάντησε η Δήμητρα Γαλάνη. «Ξέρεις, στο σπίτι στο Σούνιο τον πρώτο χρόνο δεν άκουγα καθόλου μουσική, ενώ είμαι ένας άνθρωπος που ζει μέσα στη μουσική, μέρα νύχτα. Άκουγα τη θάλασσα. Πότε θύμωνε, πότε κάλμαρε, άλλαζε συνεχώς. Δεν υπήρχε ωραιότερη μουσική». Χμ...σκέφτηκα. Ίσως αν πρόσθετε κανείς στο φόντο ένα τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη. Αλλά ας αφήσουμε τους μουσικούς πειραματισμούς για αυτούς που ξέρουν...

*Πρώτη δημοσίευση

περιοδικό πολιτισμού Ως3,

Οκτώβριος 2009.

Ζωντανές συνεντεύξεις στον Ιανό #2

Πέρσι τέτοια εποχή, ο Μιχάλης Γελασάκης, αρχισυντάκτης του Διφώνου, πήρε την πρωτοβουλία να κάνει μια σειρά από συνεντεύξεις σε αγαπημένους και μάχιμους τραγουδοποιούς, ζωντανά μπροστά στο κοινό. Το εγχείρημα αυτό βρήκε πολύ μεγάλη ανταπόκριση από κοινό και καλλιτέχνες (μάλιστα ένα πικάντικο απόσπασμα από τη βραδιά με τον Χρήστο Θηβαίο έμαθα ότι μεταδόθηκε από γνωστή μεσημεριανή εκπομπή…), γι’ αυτό και φέτος έρχεται ο δεύτερος κύκλος. Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, στο δελτίο τύπου που ακολουθεί, γνωστοί και καταξιωμένοι τραγουδοποιοί αλλά και νέοι, που φαίνεται να αφήνουν αργά αλλά βαθιά και σταθερά το στίγμα τους στο επί της ουσίας έντεχνο ελληνικό τραγούδι, θα συνομιλήσουν με τον Μιχάλη Γελασάκη αλλά και θα απαντήσουν σε ερωτήσεις που θα θέσει εκείνη την ώρα το παραβρισκόμενο κοινό. Το μόνο που πρέπει να προσέξει όποιος θέλει να παραβρεθεί ανάμεσα στο κοινό των ζωντανών συνεντεύξεων, είναι ο τρόπος απόκτησης των ειδικών καρτών προτεραιότητας, όπως αναγράφεται στο τέλος του κειμένου.

Αύριο το μεσημέρι στις 12.30 σας περιμένουμε στο βιβλιοπωλείο Ιανός της οδού Σταδίου για τη συνέντευξη τύπου αυτής της σειράς εκδηλώσεων.

Χρήστος Μιχαήλ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΙΑΝΟΣ, Σταδίου 24

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
ώρα 12.30 μ.μ

Μιλούν οι:

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ (δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης του περιοδικού Δίφωνο)

ΜΑΙΡΗ ΦΑΣΟΥΛΑΚΗ (Διευθύντρια επικοινωνίας και πολιτισμού της ΑΕΠΙ)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛ (Εκπρόσωπος του ηλεκτρονικού περιοδικού Musicheaven )

ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΤΖΗΙΑΚΩΒΟΥ (εκπρόσωπος του Ιανού)

Χορηγός: Α.Ε.Π.Ι

Χορηγοί επικοινωνίας: Μελωδία fm 99,2, Δίφωνο, www.musicheaven.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Από την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη μέχρι 18 Νοεμβρίου, στις 20:00, ο δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης του περιοδικού Δίφωνο, Μιχάλης Γελασάκης και ο IANOS παρουσιάζουν, για δεύτερη χρονιά μετά την περυσινή αναπάντεχη επιτυχία, σε μία συνέντευξη ζωντανά στο κοινό, οκτώ μάχιμους και αγαπημένους τραγουδοποιούς.

Σκοπός των εκδηλώσεων είναι μέσα από τις συνεντεύξεις να φανεί ο χαρακτήρας τους και πώς από τα προσωπικά τους βιώματα και τα κοινωνικά τους αισθητήρια καταλήγουν στο έργο που μας παρουσιάζουν.

Η βραδιά θα ανοίγει με το πορτρέτο του εκάστοτε τραγουδοποιού. Την επιμέλειά του κάθε φορά θα έχει ένας γνωστός και καταξιωμένος δημοσιογράφος ή ραδιοφωνικός παραγωγός. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης (περίπου 2 ώρες) οι καλλιτέχνες, εμβόλιμα, θα παίζουν ζωντανά στο κοινό τραγούδια, θα επιλέγουν αγαπημένες τους μουσικές, θα διαβάζουν αποσπάσματα από το αγαπημένο τους βιβλίο κ.ά.

Κάθε βραδιά θα είναι διαφορετική, ανάλογα με το χαρακτήρα του τιμώμενου καλλιτέχνη. Επίσης, θα παρευρίσκονται και θα μιλούν για αυτόν φίλοι και συνεργάτες. Ο γενικότερος σκελετός των «ζωντανών συνεντεύξεων» θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει μια ραδιοφωνική λογική.

Με το τέλος της συνέντευξης τον λόγο θα έχει το κοινό. Για περίπου δεκαπέντε λεπτά, θα δίνεται η δυνατότητα να κάνει ερωτήσεις στον καλλιτέχνη με σκοπό το διάλογο κοινού-τραγουδοποιού.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Συνοπτικό πρόγραμμα:

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (7/10)

Μπάμπης Στόκας (14/10)

Μίλτος Πασχαλίδης (21/10),

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης - Δανάη Παναγιωτοπούλου (4/11)

Αφροδίτη Μάνου (11/11)

Διονύσης Τσακνής (18/11)

Τρόπος εισόδου: 
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Όμως, για τη διευκόλυνση του κοινού που θέλει να παρακολουθήσει τον κύκλο εκδηλώσεων, θα παρέχονται από τις αρχές της ίδιας εβδομάδας δωρεάν κάρτες εισόδου από το βιβλιοπωλείο του Ιανού (Σταδίου 24). Μπορεί να παρευρίσκεται ο καθένας· απλώς χωρίς την κάρτα εισόδου δεν εξασφαλίζεται κάθισμα.

Χορηγοί:
Οι παραστάσεις αυτές γίνονται με τη χορηγία και την υποστήριξη της Α.Ε.Π.Ι ενώ στην επικοινωνία του κύκλου συμβάλλουν καταλυτικά ο ραδιοφωνικός σταθμός Μελωδία 99,2 fm, το μουσικό περιοδικό Δίφωνο και το ηλεκτρονικό μουσικό περιοδικό musicheaven.gr

-->Οι συνεντεύξεις-αφιερώματα θα μεταδίδονται ζωντανά από το www.ianosradio.gr 

Συνέντευξη με την Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ένας δίσκος - απολογισμός και μια μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία υπήρξαν μόνο η αφορμή για να γνωρίσουμε καλύτερα μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες του ελληνικού τραγoυδιού...

Εδώ και αρκετά χρόνια αποτελεί μία από τις σταθερότερες αξίες σε πολλούς τομείς της ελληνικής μουσικής. Η χαρακτηριστική χροιά, η ερμηνεία, το πολύ προσεγμένο ρεπερτόριο, οι σωστές επιλογές χώρων για παραστάσεις, οι άρτιες παραγωγές σε ζωντανές εμφανίσεις και δισκογραφία, οι συνεργασίες με δημιουργούς που άφησαν ανεξίτηλες σφραγίδες, η λαμπερή κι αέρινη παρουσία και οι καθοριστικές συμμετοχές της σε δίσκους άλλων, κάνουν δικαίως την Ελευθερία Αρβανιτάκη ένα μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό τραγούδι. Ένας δίσκος- απολογισμός και μια μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία υπήρξαν μόνο η αφορμή για να γνωρίσουμε καλύτερα και να συζητήσουμε με μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες του ελληνικού τραγουδιού.

Ας ξεκινήσουμε από τα σημερινά δεδομένα. Σας βρίσκουμε στην κορυφή των προτιμήσεων του ραδιοφωνικού κοινού. Απ’ ότι διάβασα το τραγούδι «Μην ορκίζεσαι» έχει μεταδοθεί περισσότερο από κάθε άλλο στο ελληνικό ραδιόφωνο τους τελευταίους μήνες…

Αυτό ξέρετε δεν λέει και πολλά. Από τη μία είναι σημαντικό γιατί το ραδιόφωνο είναι το μέσο που κάνει γνωστά τα τραγούδια, από την άλλη η ουσία είναι κατά πόσο το τραγούδι μπαίνει στη ζωή του κόσμου και έπειτα σε ακολουθεί. Αν το «Μην ορκίζεσαι» έχει αυτά τα χαρακτηριστικά θα το δείξει ο χρόνος. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει.

Στις ζωντανές σας εμφανίσεις το συμπεριλαμβάνετε στο πρόγραμμα. Ο κόσμος πώς αντιδρά στο άκουσμά του;

Ανταποκρίνεται τραγουδώντας. Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα αντιδράσει ο κόσμος σε ένα καινούργιο τραγούδι και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να αντιδράσει έτσι. Άλλες φορές σε εκπλήσσει η συμπεριφορά του κοινού και του ραδιόφωνου στα νέα τραγούδια και άλλες σε επιβεβαιώνει. Συγκεκριμένα στο «Μην ορκίζεσαι» δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση.

Πείτε μας δυο λόγια γι’ αυτό. Είναι μια διασκευή ενός ιταλικού κομματιού.

Είναι μια διασκευή του ιταλικού Come Monna Lisa των Μ. Τζουζέπε και Ρ. Τζούλιο και τους στίχους στα ελληνικά τους έγραψε ο Νίκος ο Μωραΐτης. Όταν μου το έφερε ήταν η περίοδος ετοιμασίας του δίσκου «Δυνατά- δυνατά». Ήθελα να υπάρχουν στον δίσκο ένα-δύο νέα κομμάτια κι έτσι όταν το άκουσα το ξεχώρισα αμέσως. Έπειτα το δουλέψαμε μουσικά με τον Soumka και να το αποτέλεσμα. Υπήρξε κι άλλο ένα τραγούδι που ήθελα να συμπεριληφθεί αλλά δεν προλάβαμε χρονικά να το ετοιμάσουμε γιατί έπρεπε να βγει έγκαιρα το «Δυνατά- Δυνατά». Ίσως να το έχουμε στον επόμενο δίσκο.

Ξέρουμε ότι πλέον στην ραδιοφωνική πραγματικότητα επικρατεί η μέθοδος του playlist, πιστεύετε πως αν δεν συνέβαινε αυτό το τραγούδι θα πήγαινε ακόμα καλύτερα;

Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Το τοπίο έχει αλλάξει τόσο πολύ, που πλέον η ανθρώπινη παρουσία στο ραδιόφωνο είναι η ελάχιστη δυνατή. Το σημαντικό όμως είναι να ερμηνεύουμε πώς εξελίσσεται κάτι και να μπορούμε να λειτουργούμε μέσα από αυτό. Ή όσο το δυνατόν να προλαβαίνουμε τις εξελίξεις και να αποτρέπουμε να συμβούν πράγματα που θα μας βγάλουν από το δρόμο μας και από όσα θέλουμε να ορίζουν την τέχνη μας. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι εύκολα. Έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση του ραδιοφώνου, να ορίζεται από μία playlist και ο ανθρώπινος παράγοντας με τις προσωπικές επιλογές κάθε ραδιοφωνικού παραγωγού να είναι πολύ περιορισμένος.

Είστε από τους καλλιτέχνες που εδώ και πολλά χρόνια απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη των ΜΜΕ και ιδιαίτερα του ραδιοφώνου, με την έννοια ότι τραγούδια σας μεταδίδονται συχνά. Δεν θυμάμαι να λείψατε ποτέ από τις προτιμήσεις των παραγωγών.

Εννοείς μόνο του ραδιοφώνου. Γιατί στην ελληνική τηλεόραση δεν υπάρχουν εκπομπές που μπορούν να φιλοξενήσουν τους τραγουδιστές και τη μουσική τους, παρά μόνο τα γνωστά πρωινάδικα. Είναι δηλαδή ένα μέσον στο οποίο δεν υπάρχει θέση για εμάς, εκτός αν δίνεις συνεντεύξεις. Για παράδειγμα πέρσι φιλοξενήθηκα στις «Συναντήσεις», την εκπομπή του στιχουργού Λευτέρη Παπαδόπουλου και όντως ήταν κάτι όμορφο. Δεν είναι όμως αυτή η δουλειά της τηλεόρασης για έναν μουσικό. Δεν υπάρχουν δηλαδή εκπομπές που να έχουν ως βάση τη μουσική και μόνο αυτή.

Δεν υπάρχουν εκπομπές που στηρίζουν και προβάλουν το ποιοτικό τραγούδι; Ας πούμε το «Στην υγειά μας» ή ενίοτε το «Έχει γούστο»…

Δεν μιλάω για ποιοτικό ή μη ποιοτικό τραγούδι. Θεωρώ ότι η τηλεόραση με το να στήνει ένα στούντιο και να ετοιμάζει μια εκπομπή ποικίλης ύλης που σε κάποια σημεία να περιέχει και μουσική, απέχει πολύ από αυτό που λέω. Η τηλεόραση πρέπει να έχει σχέση με αυτό που λέγεται μουσική και να οργανώνει ξεχωριστές εκπομπές γι’ αυτήν, όχι μέσα σε magazinο. Η Μπίλιω Τσουκαλά με το «Έχει γούστο» που ανέφερες κάνει εξαιρετικές εκπομπές, αλλά δεν είναι αυτό μια αμιγώς μουσική εκπομπή.

Ας περιοριστούμε λοιπόν στο ραδιόφωνο. Υπήρξε ποτέ κάποια περίοδος που τα ραδιόφωνα να μην μετέδιδαν τα τραγούδια σας τόσο πολύ; Να υπέστη μία κάμψη αυτή η προτίμηση στο ρεπερτόριό σας;

Στο ραδιόφωνο συμβαίνει το εξής λογικό: την εποχή που κάνεις καινούργια πράγματα, βρίσκεσαι στην επικαιρότητα κι έτσι υπάρχει πολύ μεγαλύτερη προσοχή των μέσων στο πρόσωπό σου. Άρα, μαζί με τα καινούργια, μοιραία ακούγονται και κάποια παλαιότερα με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι όλο και πιο μπροστά. Για παράδειγμα πριν το «Δυνατά- Δυνατά» είχα να κάνω δίσκο τρία χρόνια που είναι αρκετός καιρός. Μεσολάβησε βέβαια η συνεργασία με τον Νίκο Ξυδάκη στο «Γρήγορα η ώρα πέρασε», όμως αν και οι πωλήσεις του ήταν υψηλές, δεν ήταν δίσκος με μεγάλη ραδιοφωνική εμβέλεια. Τα τραγούδια αυτά μπόρεσαν να ακουστούν σε δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς το πολύ, λόγω του συγκεκριμένου ύφους.

Χρησιμοποιήσατε ποτέ τα ΜΜΕ στρατηγικά;

Τέτοιες στρατηγικές που εκμεταλλεύονται τα ΜΜΕ κάνουν μονάχα οι «επαγγελματίες» του είδους και αν το θέτεις με την έννοια αυτή, δεν είμαι επαγγελματίας. Είμαι βαθειά επαγγελματίας όσον αφορά την τέχνη μου. Ό,τι κάνω θέλω να το χαίρομαι και να είμαι απόλυτα μέσα του. Από εκεί και πέρα δεν θα έκανα πράγματα για τα ΜΜΕ. Στρατηγικά και με αυτή την έννοια δρουν οι εταιρίες όταν κυκλοφορούν έναν δίσκο. Έχουν κάποιες σχέσεις, κανονίζουν κάποιες συνεντεύξεις και άλλα διάφορα τα οποία γίνονται από τότε που υπάρχει η δισκογραφία. Οι σχέσεις της δισκογραφίας δηλαδή και των ΜΜΕ είναι πολύ κοντινές λόγω της αγοράς. Κυρίως το ραδιόφωνο το οποίο στην κυριολεξία ζει από τη μουσική, άρα από εμάς και από τις εταιρίες δισκογραφίας που παράγουν το «προϊόν». Επίσης υπάρχουν και άλλοι φορείς που στηρίζονται εκεί, όπως τα μουσικά περιοδικά, η τηλεόραση με τα βίντεο κλιπ και άλλα. Είναι μια ζωντανή βιομηχανία η οποία περικλείεται από τη μουσική.

Ας αφήσουμε λοιπόν το εμπορικό κομμάτι και ας πάμε στην τέχνη. Παίρνετε την ευθύνη επάνω σας για ό,τι κάνετε;

Εννοείς την επιλογή των τραγουδιών; Ναι, έχω την πλήρη την ευθύνη της παραγωγής τους.

Στο κομμάτι αυτό παίζει και έναν μικρό ρόλο η τύχη;

Η ευθύνη και η τύχη δεν είναι ασυμβίβαστα. Η τύχη μπορεί να σου φέρει συναντήσεις και πράγματα άξια, μπορεί και όχι. Η τύχη έρχεται και φεύγει, η επιλογή είναι στο χέρι μας και όχι στης τύχης. Θα μπορούσε για παράδειγμα να έχει έρθει το «Μην ορκίζεσαι», να μην μου αρέσει, να μην μπει στον δίσκο και να μην το γνωρίσει ο κόσμος με ό,τι ακολούθησε και ακολουθεί.






Πάντως τόσο το κοινό, όσο και ο δημοσιογραφικός τομέας, απ’ ότι έχω διαβάσει κατά καιρούς, σας έχουν συνδέσει με ένα προσεκτικά επιλεγμένο ρεπερτόριο. Σας έχει επιβληθεί ποτέ η εταιρία στο συγκεκριμένο θέμα;

Ήμουν από τους τυχερούς, δεν μου επιβλήθηκαν ποτέ. Μπήκα στην δισκογραφία με ένα συγκρότημα, την Οπισθοδρομική Κομπανία, αλλά και από την πόρτα των συμμετοχών. Ξεκίνησα δηλαδή να τραγουδάω καλεσμένη σε κάποιους δίσκους συνθετών ή τραγουδοποιών φτιάχνοντας παράλληλα με το γκρουπ έναν δρόμο με σύγχρονες ερμηνείες. Η Οπισθοδρομικής Κομπανία λοιπόν είχε ένα πολύ συγκεκριμένο ρεπερτόριο και η πρώτη μας παραγωγή έγινε από τον Διονύση Σαββόπουλο ο οποίος μας έδωσε και την πλήρη ελευθερία να κάνουμε ό, τι θέλαμε. Και στη Λύρα που έγινε ο δίσκος μας τότε αλλά και στην Universal, στην οποία μεταπήδησα μετά, ευτύχησα να μην νιώσω ποτέ πίεση για το ρεπερτόριο κι αυτό συνέβη γιατί οι διευθυντές εταιριών ήταν άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με τη μουσική. Απλά διεύθυναν μια εταιρία και εμπιστεύονταν ανθρώπους για τις δουλειές. Εκεί έκανα και την πρώτη μου παραγωγή, το «Μένω εκτός». Από τότε μέχρι και σήμερα, πάντα με τη βοήθεια φίλων, είμαι εξολοκλήρου υπεύθυνη των παραγωγών μου.

Οι επιλογές γίνονται με τα δικά σας, αυστηρά κριτήρια ή μετράει και τι θέλει ο κόσμος να ακούσει;

Δεν μπορώ να ξέρω τι θέλει κάθε εποχή να ακούει ο κόσμος, αλλά φαντάζομαι πως για να συνεχίζει να με στηρίζει, του αρέσουν οι επιλογές μου. Με ενδιαφέρει αρκετά η εναλλαγή, να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, διαφορετικά πλήττω. Οι δουλειές που κυκλοφορώ έχουν μεγάλες διαφορές η μία από την άλλη στο ύφος, έχουν όμως κι έναν κοινό παρονομαστή που διαμορφώνεται από την ποίηση και από την ελληνικότητα της μουσικής, παρόλο που κάνω και διασκευές. Υπάρχει σίγουρα κι ένα κομμάτι του κοινού που ξενίζεται από τις επιλογές μου όπως επίσης και άνθρωποι που ενθουσιάζονται. Επιλέγω με βάση αυτό που αισθάνομαι να με αντιπροσωπεύει και να με ενδιαφέρει καλλιτεχνικά και όχι ανάποδα, δηλαδή με βάση τις προτιμήσεις του κοινού.

Πόσο εύκολο είναι να στηρίζετε ερμηνευτικά εκ διαμέτρου αντίθετα είδη τραγουδιών; Έχετε τραγουδήσει από λαϊκά και ροκ μπαλάντες μέχρι παραδοσιακά και λάτιν.

Όλα αυτά είναι στυλ μουσικής που είναι οικειοποιημένα με την ελληνική κουλτούρα. Το λάτιν για παράδειγμα το έχουμε εμπεδώσει εδώ και χρόνια με πρωτεργάτη τον Μανώλη Χιώτη. Ακόμα πιο πριν υπήρξε μια μεγάλη παράδοση στην Ελλάδα με αγάπη για τη λάτιν μουσική μέσω του «τότε» ελαφρού τραγουδιού. Όταν κάτι λοιπόν είναι μέρος της παράδοσής μου μπορώ να το ερμηνεύσω εξίσου καλά.

Με την μουσική μας παράδοση τι σχέση έχετε;

Στο σπίτι άκουγα ελαφρά τραγούδια, ό,τι δηλαδή άρεσε στη μητέρα μου. Η σχέση που έχω με την παράδοση προέρχεται μέσα από το νησί μου, την Ικαρία, στο οποίο περνούσα τα περισσότερα καλοκαίρια. Στην αρχή, όταν πρωτοήρθα σε επαφή με την παραδοσιακή μουσική, σχεδόν μισούσα τα δημοτικά τραγούδια γιατί την εποχή εκείνη ταυτίζονταν με την χούντα. Ανακαλύπτοντας όμως σιγά- σιγά τα ρεμπέτικα, ανακάλυψα παράλληλα το δημοτικό και το νησιώτικο τραγούδι στην πηγή του. Ψάχνοντας τις πιο αυθεντικές εκτελέσεις ανακάλυψα ερμηνευτές και δημιουργούς που σήμερα θεωρούνται δεδομένοι, για εμάς όμως τότε ήταν μια ανακάλυψη. Πλέον έχω μια σχέση πάθους με την παραδοσιακή μουσική και νομίζω πως μια από τις καλύτερες συγκινήσεις μου είναι εκεί.

Έχετε σκεφτεί να κάνετε έναν δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια; Από διάφορες περιοχές ίσως.

Κάθε τόπος έχει τόσο ιδιαίτερα τραγούδια και είναι τόσα πολλά που μόνο και μόνο η ανθολόγησή τους είναι κάτι πολύ δύσκολο, πόσο μάλλον η ερμηνεία. Ακόμα και σπουδαίοι τραγουδιστές του δημοτικού μας τραγουδιού δεν μπορούν να τα πουν όλα όπως πρέπει. Είναι ένα έδαφος πολύ πλούσιο, θέλει πολλή δουλειά, μεγάλη προσοχή και μεγάλη αφοσίωση. Μπορεί όμως και να συμβεί, δεν το απορρίπτω

Πολυσυλλεκτικοί δίσκοι ή κύκλοι τραγουδιών;

Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα που είναι εξίσου σημαντικά. Ο κύκλος τραγουδιών είναι ένα ζητούμενο που θέλει συνεργασία ενός συνθέτη κι ενός στιχουργού, πρέπει να ολοκληρωθεί μια σκέψη κι ένας λόγος. Δεν είναι εύκολο. Η πολυσυλλεκτικότητα είναι και ζητούμενο ραδιοφωνικό. Δεν πιστεύω πως έχει να κάνει με την ποιότητα της δουλειάς το είδος ενός δίσκου.

Αν κι έχετε κάνει δουλειές με έναν συνθέτη που μελοποιεί διάφορους στιχουργούς, αμιγώς κύκλο τραγουδιών δεν έχετε κάνει. Με έναν συνθέτη και έναν στιχουργό.

Έχω τραγουδήσει αρκετούς συνθέτες που μελοποιούν ποιητές ή στιχουργούς. Επίσης το Κοντραμπάτο με τον Σταμάτη Σπανουδάκη μπορεί να θεωρηθεί κύκλος τραγουδιών. Από εκεί και πέρα ανήκω στη γενιά αυτή που ο συνθέτης και ο στιχουργός δεν είναι τόσο κοντά όσο ήταν στο παρελθόν. Υπάρχει μια απόσταση μεταξύ τους, δεν λειτουργούν πλέον όπως παλιά κι έτσι δεν μπορούν να βγουν πράγματα πιο ολοκληρωμένα. Έχει αλλάξει το σκηνικό. Επίσης έχουν κάνει εδώ και χρόνια την εμφάνισή τους οι τραγουδοποιοί, μια άλλη καινούργια και σημαντική κατηγορία του ελληνικού τραγουδιού. Προσωπικά δεν έχει προκύψει κάτι, αν και υπάρχουν ολοκληρωμένες δουλειές στιχουργών. Αν φτιαχτεί κάτι καλό ίσως και να το κάνω.

Θίξατε το θέμα των τραγουδοποιών. Πολλοί που ξεκίνησαν ως ερμηνευτές σιγά- σιγά άρχισαν να βγάζουν και δικά τους τραγούδια μεταπηδώντας σε άλλη «κατηγορία». Εσείς ασχολείστε με την δημιουργία, έχετε γράψει τραγούδια που δεν έχουν βγει;

Δεν ασχολούμαι όσο θα ήθελα. Επίσης δεν έχει προκύψει κάτι που να με ικανοποιεί. Νομίζω πως, εφόσον μπορώ να κάνω μόνη μου τις παραγωγές και να κρίνω τη δουλειά άλλων, μπορώ και να κρίνω και την ποιότητα της δικής μου δουλειάς.

Αν κοιτάξει κανείς τα τραγούδια που έχετε δισκογραφήσει θα δει ότι μουσικά συγγενεύετε περισσότερο με τον Χατζιδάκι παρά με τον Θεοδωράκη. Επίσης θα δει πως δεν έχετε τραγουδήσει τραγούδια των δύο κορυφαίων, όπως άλλοι συνάδελφοί σας, παρά μόνο το «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» του Χατζιδάκι.

Καταρχήν πιστεύω πως συγγενεύω και με τους δύο εξίσου. Μπορεί δισκογραφικά να υπάρχει μόνο το «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου», τραγούδια όμως και των δύο συμπεριλαμβάνω πάντα στα ζωντανά μου προγράμματα. Για τον Θεοδωράκη μάλιστα είχα τραγουδήσει και σε κάποιο τηλεοπτικό αφιέρωμα που έγινε γι’ αυτόν, όπως κι έχω συμμετάσχει σε συναυλίες που έγιναν προς τιμήν του. Να συμπεριλάβω τραγούδια του σε δίσκο δεν έτυχε.

Πολιτικά τραγούδια επίσης δεν έχετε τραγουδήσει.

Πολλοί μπλέκουν το πολιτικό τραγούδι με το κοινωνικό. Για παράδειγμα το «Είμαστε δυο είμαστε τρεις» του Μίκη Θεοδωράκη είναι ένα πολιτικό τραγούδι. Τέτοια όχι, δεν έχω τραγουδήσει και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που φτιάχνει και τραγουδά πολιτικό τραγούδι πλέον.

Ο Μάλαμας, για παράδειγμα, δεν κάνει πολιτικό τραγούδι; Δεν έχει πολλές στιγμές δημιουργίας με πολιτικό περιεχόμενο;

Τον Μάλαμα θα τον έλεγα «ποιητή». Πολιτικό είναι το τραγούδι που καθοδηγεί πολιτικά τον κόσμο και κριτικάρει την πολιτική κατάσταση. Δεν νομίζω πως υπάρχει σήμερα. Ακόμα και τα τραγούδια των Active Member που πολλοί τα θεωρούν πολιτικά εγώ θα τα έλεγα κοινωνικά. Εξάλλου η ραπ έτσι ξεκίνησε, κάνοντας μια κριτική στις κοινωνικές συνθήκες, πώς είναι και πώς θα πρέπει να είναι δομημένα τα πράγματα σε μια κοινωνία.

Ας πάμε λίγο στο «Δυνατά- δυνατά» που πέρα από τίτλος τραγουδιού αποτελεί και τίτλο μιας ανθολόγησης τραγουδιών από το σύνολο της πορείας σας. Το τραγούδι αυτό του Ara Dinjian και της Λίνας Νικολακοπούλου είναι από τα πιο παγιωμένα τραγούδια στον χώρο αν και στιχουργικά δύσκολο. Πώς πιστεύετε πως κατόρθωσε να μπει στις ζωές των ανθρώπων και να μείνει;

Στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι στιχουργοί που με έναν μαγικό τρόπο και με τη βοήθεια της μουσικής και της ενορχήστρωσης, μπορούν να εκφράσουν απλά δυσνόητες εικόνες και έννοιες. Μία από αυτούς είναι και η Λίνα Νικολακοπούλου. Επίσης όταν βγήκε ο δίσκος «Μένω εκτός» που περιέχει και το τραγούδι, ήταν μια εποχή που η Λίνα άλλαξε τον τρόπο της στιχουργικής, άλλαξε δηλαδή τον τρόπο που εκφράζονται κάποια πράγματα κι έβαλε μια πολύ προσωπική σφραγίδα. Ήταν και η περίοδος που ο κόσμος είχε ανάγκη να τραγουδήσει περισσότερο εικόνες που φέρνουν συναισθήματα παρά έναν πιο απλό κι εύκολο στίχο.

Περισσότερο βάρος δίνετε στον στίχο ή στη μουσική;

Το τραγούδι αποτελείται και από τα δύο, όμως λίγο περισσότερο βάρος έχει ο στίχος. Όταν οι άνθρωποι ακούν ένα τραγούδι και το τραγουδούν, ταυτίζονται με όσα λέει ο στίχος. Υπάρχουν υπέροχοι στίχοι που έχουν καταστραφεί από μια κακή μελωδία, όπως και το αντίθετο. Το παν είναι και ο στίχος και η μουσική να βρεθούν σε μια αρμονική σύνθεση και να δημιουργηθεί ένα τραγούδι που θα μείνει.

«Γίναν όλα δυνατά, τα αδύνατα…». Εσείς έχετε κάνει πράγματα που φαίνονταν αρχικά να είναι αδύνατα;

Το ότι είμαι τραγουδίστρια είναι ένα «αδύνατο» που μπόρεσα να καταφέρω. Δεν ήταν στις προθέσεις μου όλο αυτό, ήταν κάτι το οποίο προέκυψε. Για εμένα, ο στίχος λέει πως δεν υπάρχουν πράγματα αδύνατα, όλα μπορούν να γίνουν. Υπάρχει η θέληση, η απόφαση και ο στόχος. Όταν αυτά δρουν μαζί, μπορείς να καταφέρεις πράγματα που για άλλους είναι εξωπραγματικά.

Νιώθετε δυνατή στον χώρο; Πατάτε γερά στα πόδια σας;

Πιστεύω πως πίσω από κάθε τέχνη, όχι μόνο στο τραγούδι αλλά και στη λογοτεχνία, στην αρχιτεκτονική ή στη ζωγραφική, βρίσκονται άνθρωποι όντως πολύ δυνατοί. Όμως η δύναμη πάντα έχει να κάνει με την απόφαση. Πρέπει να έχεις αποφασίσει το στόχο σου και να ξέρεις πως αν δεν πας εκεί, δεν θα πας πουθενά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει κανείς να έχει πάρει αποφάσεις σχετικά με το πώς θέλει να τον ξέρει και να τον θυμάται ο κόσμος. Αυτό σημαίνει δύναμη, να μπορείς να κρατήσεις τον δρόμο σου εκεί που θέλεις. Βεβαίως αυτό μπορεί και να μην σε βγάλει πουθενά.

Νιώσατε ποτέ ότι πάτε να παραστρατήσετε; Να βγείτε από τον δρόμο σας ή να γυρίσετε πάλι στην αρχή;

Το να γυρίζει κανείς εκεί απ’ όπου ξεκίνησε μπορεί και να μην είναι παραστράτημα. Ίσα- ίσα μπορεί να δείξει και σοφία. Παραστράτημα είναι να κάνεις κάτι που δεν θέλεις στο όνομα μας ενδεχόμενης επιτυχίας, κάτι που να το μετανιώσεις στη συνέχεια. Όχι, δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο και νιώθω τυχερή.

Σε παλαιότερη συνέντευξη έχετε πει ότι μια καριέρα χτίζεται στο «όχι». Πολλοί καλλιτέχνες ξεκινούν με άριστες προοπτικές και καταλήγουν έξω από τους στόχους τους. Ποιο είναι το μεγάλο «όχι» που πρέπει να πει ένας νέος καλλιτέχνης που ξεκινά σήμερα μια πορεία στο τραγούδι για να τα καταφέρει;

Χτίζεται κυρίως με τις επιλογές, αλλά πρέπει κανείς να είναι αποφασισμένος να πει και πολλά «όχι». Όλοι έχουμε αρνηθεί πράγματα στη ζωή μας που μας οδήγησαν άλλες φορές σε επιτυχία και άλλες σε αποτυχία. Δεν υπάρχει το μεγάλο «όχι», αυτά είναι πράγματα εσωτερικά του καθενός. Το πιο σπουδαίο είναι να πάρει την απόφαση, όπως είπαμε και πριν, για αυτό που θέλει να κάνει για να μην ξεφύγει από την πορεία του. Παρακολουθώντας μια βραδιά ποίησης που είχε γίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αφιερωμένη στον Μιχάλη Γκανά, ο ίδιος ρωτήθηκε πώς ένας ποιητής καταφέρνει να γίνει «μεγάλος ποιητής» και πώς ένας άλλος με τις ίδιες προοπτικές δεν αντέχει στον χρόνο. Δεν υπάρχει απάντηση. Αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό, που δεν υπάρχει τρόπος ούτε να το συζητήσει κανείς, ούτε να το κατευθύνει. Είναι κάτι εσωτερικό, κάτι δικό του. Εν ολίγοις ή είναι κανείς ή δεν είναι.

Παρακολουθώντας τη δισκογραφική σας πορεία συναντάμε αρκετές ζωντανές ηχογραφήσεις, όταν άλλοι συνάδελφοί σας έχουν μία ή καμία. Είναι κάτι που σας αρέσει και το επιδιώκετε; Να ηχογραφούνται ζωντανά οι παραστάσεις σας;

Το ξεκίνημά μου έγινε με τις ζωντανές ηχογραφήσεις της Οπισθοδρομικής Κομπανίας κι επίσης το live είναι κάτι που ξέρω πολύ καλά. Η ζωντανή ηχογράφηση εμπεριέχει ένα αίσθημα που δεν έχει η ηχογράφηση στο στούντιο και κυρίως το κλίμα που διαμορφώνει το κοινό. Για μένα είναι κάτι πολύ οικείο κι αν είμαι από τους τραγουδιστές που βγάζουν πολλές ζωντανές ηχογραφήσεις είναι γιατί αν κάτι είναι καλό, πρέπει να αποτυπωθεί, πρέπει να μείνει. Η σκηνή είναι ένας κόσμος ολόκληρος με πολλά τραγούδια που μπορεί και να μην είναι δικά σου και άλλες ξεχωριστές διασκευές.

Βλέπουμε επίσης δύο συλλογές παλιότερων τραγουδιών σε μικρό χρονικό διάστημα: το «Δρόμοι Παράλληλοι» που είναι ουσιαστικά η σούμα των περισσότερων συμμετοχών σας σε δίσκους άλλων και το «Δυνατά- Δυνατά» που είναι οι καλύτερες στιγμές από το σύνολο της πορείας σας. Αυτό έχει κάτι από το αίσθημα του απολογισμού. Κλείνει κάποιος κύκλος;

Κοιτάζω πίσω και κάνω απολογισμούς συνεχώς, όμως δεν είναι ότι κλείνει κάποιος κύκλος. Απλά έγινε μια επιλογή τραγουδιών η οποία ήταν επιθυμία της εταιρίας εδώ και μερικά χρόνια. Ομολογώ δε, ότι δεν είχα και μεγάλη συμμετοχή στην ανθολόγηση γιατί μου ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω ανάμεσα σε τόσα τραγούδια.

Μιας και μιλάμε για απολογισμούς ποια νιώθετε πως ήταν η κορυφαία σας στιγμή;

Η πρώτη μου στιγμή στο πατάρι μαζί με την Οπισθοδρομική Κομπανία και τον Διονύση Σαββόπουλο. Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλά πράγματα που έχουν συμβεί και θεωρώ ότι ήταν πολύ σημαντικά, όπως όταν ανέλαβα την πρώτη μου παραγωγή, το «Μένω Εκτός», όταν ξεκίνησα μόνη μου τις συναυλίες, οι πρώτες μου συναυλίες στο εξωτερικό και όταν αρχίζουν οι εμφανίσεις το 1992 στον Απόλλωνα, που επιμελούμαι για πρώτη φορά ολόκληρο το πρόγραμμα.

Στις εμφανίσεις σας στο εξωτερικό πώς αντιδρά το ξενόγλωσσο κοινό στα ελληνικά τραγούδια;

Καταρχήν, στις χώρες που επισκέπτομαι το κοινό είναι εξοικειωμένο κοινό στο άκουσμα μιας διαφορετικής μουσικής, ένα κοινό με εμπειρία στο άκουσμα ξένης μουσικής από διαφορετικές κουλτούρες. Αυτό μου δίνει και μια απίστευτη χαρά, επειδή δεν καταλαβαίνει τους στίχους, να αντιλαμβάνεται μόνο το αίσθημα του ερμηνευτή και ό,τι γίνεται πάνω στη σκηνή, των μουσικών, του ήχου που προτείνεται ομαδικά. Καλείται να μεταφράσει περισσότερο ένα αίσθημα παρά τα λόγια που ακούει. Το γοητευτικότερο σε αυτή την ιστορία είναι πως κάποιοι Ισπανοί αποφάσισαν κι έμαθαν ελληνικά με αφορμή τα τραγούδια, παρόλο που στην παράδοση δεν συγγενεύουμε πουθενά.

Ας δούμε λίγο τις συνεργασίες σας. Υπάρχει κάποια συνεργασία που να ξεχωρίζετε, που να θεωρείτε πιο σημαντική;

Ας μιλήσουμε καλύτερα για συναντήσεις ανθρώπων, εκείνες είναι που διαμορφώνουν τον άνθρωπο. Όλες οι συναντήσεις είναι σημαντικές, ακόμα κι αυτές που δεν είχαν διάρκεια, τόσο στη δουλειά μας όσο και στη ζωή μας. Δεν υπάρχει κάποια που να ξεχώρισα γιατί όλες ήταν εξαιρετικά σημαντικές για εμένα. Είτε όταν συναντιέσαι με ανθρώπους δυνατούς είτε με πολύ αδύναμους, πάντα κάτι μαθαίνεις.

Φέτος το χειμώνα σας βρήκαμε να συναντιέστε επί σκηνής με την Δήμητρα Γαλάνη, σε ένα από τα πιο επιτυχημένα προγράμματα του χειμώνα. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτή την συνάντηση.


Με την Δήμητρα γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια και μπορώ να πω ότι μια συνεργασία ήταν αυτονόητη. Έχουμε μοιραστεί και διάφορες εμπειρίες, όπως να τραγουδάμε για μια δουλειά του Μάνου Χατζιδάκι. Επίσης η Δήμητρα ήταν εκείνη που μου έφερε το «Μένω εκτός» το οποίο εκείνη την εποχή το μετέδιδε συχνά ο Ξενοφώντας Ραράκος από το ραδιόφωνο. Κυκλοφορούσε ως ορχηστρικό από τους Night Ark, το συγκρότημα του Αρμένιου δημιουργού Ara Dinjian, που έχει γράψει τη μουσική. Πριν από δύο τρία χρόνια λοιπόν της είχα προτείνει να παίξουμε μαζί σε ένα ζωντανό πρόγραμμα, όμως προέκυψαν υποχρεώσεις κι έτσι είπαμε να το αφήσουμε για λίγο αργότερα, πράγμα που συνέβη φέτος στο Rex.

Στο πρόγραμμα διακρίνει κανείς πολλά σημεία δοκιμασμένα στο χρόνο, όπως τα γνωστά λαϊκά σαν το «Θέλω κοντά σου να μείνω». Δεδομένου ότι το σχήμα θεωρούταν εκ των προτέρων επιτυχημένο, γιατί δεν σκεφτήκατε να συμπεριλάβετε τραγούδια που δεν έχουν ακουστεί τόσο ώστε να τα γνωρίσει ο κόσμος;

Αυτό το πρόγραμμα από την αρχή είχε ένα σκοπό: από το ξεκίνημα της βραδιάς μέχρι το τέλος να τραγουδάμε παρέα με τον κόσμο. Όλα τα τραγούδια που περιλαμβάνονται είναι τραγούδια που φέρνουν πιο κοντά το κοινό και δημιουργούν ένα αίσθημα χαράς, κεφιού και συμμετοχής. Θέλαμε να γίνει μια γιορτή. Νομίζω λοιπόν ότι πέτυχαν το σκοπό τους. Από εκεί και πέρα η καθεμιά όταν τραγουδάμε μόνες μας φυσικά και λέμε τραγούδια λιγότερο γνωστά.

Είδαμε και κάποια πράγματα που δεν τα έχουμε ξαναδεί σε ζωντανό πρόγραμμα και δει, ενός τόσο μεγάλου σχήματος. Όπως για παράδειγμα το παιχνίδι με το καραόκε και τη συμμετοχή μιας κοπέλας σε ρόλο dj μαζί σας στη σκηνή.

Το καραόκε ήταν μια καινούργια ιδέα για να συμμετάσχει περισσότερο το κοινό. Επίσης έχουμε να κάνουμε με τη Δήμητρα η οποία απελευθερώνεται πολύ πάνω στη σκηνή και κάνει πλάκα αυτοσχεδιάζοντας. Αυτό έδινε αφορμές πολλές. Σε άλλους άρεσε η ιδέα, σε άλλους όχι. Αν και είναι λίγο παρεξηγημένο, εγώ βρίσκω τη διαδικασία του καραόκε πολύ όμορφη. Είναι κάτι πολύ παρεΐστικο, μια στιγμή πραγματικής χαλάρωσης και είπαμε να το επιχειρήσουμε. Προσωπικά το χαίρομαι πάρα πολύ. Όσον αφορά την κοπέλα που εμφανίζεται σε ρόλο dj, είναι η Γιώτα Κοτσέτα που είναι ραδιοφωνική παραγωγός στον cosmos fm, επίσης έχει γράψει και στίχους σε ένα τραγούδι μου, το «Καρφωτή». Πρόκειται λοιπόν για ένα μουσικό διάλογο ανάμεσα σε εμάς και την dj: βάζει η Γιώτα ένα τραγούδι κι απαντάμε εμείς με ένα άλλο, ελληνικό ή ξένο. Κι όλο αυτό έχει μια αίσθηση πάρτυ, όπως παλιότερα που χωριζόταν η παρέα σε δύο ομάδες και ανταλλάσσανε τραγούδια μεταξύ τους.

Επίσης έχετε μια εξαιρετική έναρξη.

Η έναρξη ήταν μια ιδέα της Δήμητρας. Είχε δει μια εικαστική έκθεση με σκιές στο εξωτερικό και γυρνώντας το συζητήσαμε για το πώς θα μπορούσαμε να προσαρμόσουμε κάποια πράγματα στην δική μας παράσταση.

Ελευθερία Αρβανιτάκη και Δήμητρα Γαλάνη στο Rex

Έχω παρατηρήσει όσον αφορά το κοινό, πως έχετε μια αδυναμία στον εξώστη.

Έχει πάθος ο εξώστης. Όταν ο άλλος είναι τόσο μακριά, δεν έχει το προνόμιο την ώρα που τραγουδάς να σε κοιτάξει στα μάτια, αλλά έχει το αίσθημα της μουσικής που του μεταδίδεις. Επίσης στον εξώστη πάντα ανάβουν αναπτήρες ή κινητά σαν να λένε «είμαστε εδώ». Όλες οι σχέσεις από απόσταση έχουν κάτι το γοητευτικό, επιστρατεύεται η φαντασία και η μεγάλη ανάγκη για επικοινωνία.

Μιας και το περιοδικό μας εκδίδεται διαδικτυακά και η επικοινωνία εκεί είναι λίγο διαφορετική, ποια είναι η δική σας σχέση με το ίντερνετ;

Το διαδίκτυο είναι ένας καινούργιος και πολύ γοητευτικός κόσμος. Είναι ένας κόσμος που έχει το κέντρο του στην επικοινωνία και μπορείς μέσα από αυτό να κάνεις πάρα πολλά πράγματα: να βρίσκεσαι σε όποια γωνιά του κόσμου θέλεις, να παρακολουθείς όσα συμβαίνουν, να επικοινωνείς. Μπορείς βέβαια να χαθείς πολύ εύκολα αλλά δεν παύει να είναι εργαλείο. Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο να ασχοληθώ όσο θα ήθελα.

Με την προσωπική σας ιστοσελίδα ασχολείστε; Την επισκέπτεστε;

Όχι πολύ συχνά. Μπαίνω μόνο για να απαντήσω σε κάποια μηνύματα που λαμβάνω. Αλλά είμαι τυχερή γιατί έχω πολύ καλούς συνεργάτες που δουλεύουν γι’ αυτήν.

Στη σελίδα σας υπάρχει κι ένα τραγούδι με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τίτλο «Κλείσε την τηλεόραση». Κυκλοφόρησε δισκογραφικά;

Το τραγούδι αυτό έγινε με αφορμή τη συνεργασία μας στο VOX και μεταδόθηκε μόνο μέσω των ραδιοφωνικών σταθμών, δεν υπάρχει σε κάποιον δίσκο. Άρα μπορείτε να το ακούσετε μόνο μέσω της σελίδας στην κατηγορία «Αποκλειστικότητες».

Θα διακινούσατε ποτέ τα τραγούδια σας αποκλειστικά στο διαδίκτυο.

Έτσι κι αλλιώς διακινούνται στο διαδίκτυο δωρεάν αλλά και επί πληρωμή σε μερικές σελίδες. Αλλά επειδή όλη η δισκογραφία φαίνεται να καταλήγει εκεί, κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να προσαρμοστούμε με την εποχή. Στην Ελλάδα βέβαια αυτός ο τρόπος ακόμα δεν έχει πάρει τη θέση του, ίσως γιατί δεν υπάρχει προστασία. Σε λίγο καιρό θα αρχίσει να συμβαίνει και στη δική μου σελίδα, να μπορείς να αγοράζεις ηλεκτρονικά τη μουσική παράλληλα με την κυκλοφορία της στα δισκοπωλεία.

Το MusicHeaven το έχετε επισκευθεί;

To Βρίσκω εξαιρετικό, έχει πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια πάντοτε υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης σε ό,τι κι αν κάνουμε όλοι μας, νομίζω όμως ότι παίζετε έναν σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση με την μεγάλη επισκεψιμότητα που έχει η σελίδα σας, με κόσμο που παρακολουθεί, εκφράζεται και «παίρνει και γραμμή» για το τραγούδι. Επίσης ξέρω πως υπάρχει και κόσμος που μέσα από τη σελίδα σας προσπαθεί να προωθήσει τη δουλειά του και να την κάνει γνωστή κι αυτό είναι ένα από τα επόμενα στάδια της δισκογραφίας. Καλλιτέχνες που δεν έχουν την προσοχή των εταιριών, γιατί πλέον εκείνες δεν επενδύουν σε νέα πρόσωπα, απευθύνονται σε σελίδες όπως εσείς. Είναι σαν να καλείστε να παίξετε τον ρόλο των εταιριών σε κάποια θέματα.

Πολλοί βλέπω να ακολουθούν και μια παλιά διαδρομή που κόντεψε να ξεχαστεί: πολλές εμφανίσεις σε μικρούς και ζεστούς χώρους και αργότερα έρχονταν οι δισκογραφικές προοπτικές.

Αυτό που συνέβαινε πιο παλιά είναι πως δοκίμαζαν τα καινούργια τους τραγούδια στις μπουάτ που εμφανίζονταν, για να δουν την απήχηση του κόσμου. Υπάρχουν πολλά μικρά μπαράκια, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που φιλοξενούν νέους που προβάλουν και δικά τους τραγούδια. Μικρά γκρουπάκια που μαζεύονται και παίζουν μουσική. Αυτό είναι και το πιο σωστό, ένα τοπίο το οποίο θα γεμίσει.

Τι θα ευχόσασταν στον κόσμο του MusicHeaven που σας διαβάζει τώρα;

Εύχομαι να συνεχίσετε να προσφέρετε πληροφόρηση πάντα σωστή κι ελεγμένη, γιατί το διαδίκτυο εγκυμονεί και παγίδες. Είναι σημαντικό να δίνετε μέσα από τη σελίδα σας την ελευθερία σε όποιον επιθυμεί να εκφράζεται με τον τρόπο που μπορεί. Κι επειδή το ελληνικό ραδιόφωνο όπως προείπαμε είναι λίγο-πολύ κατευθυνόμενο, εσείς έχετε μεγάλη ευθύνη παίζοντας τον αντίθετο ρόλο.

*Πρώτη δημοσίευση MusicHeaven.gr
Μάιος 2008.