Ο Michel Bauwens στην Καθημερινή της Κυριακής

Του Ματθαιου Τσιμιτακη

Το Διαδίκτυο έχει χαρακτηριστεί επανάσταση ενδεχομένως εξίσου σημαντική με την εφεύρεση του τροχού. Ο λόγος είναι βεβαίως ότι κάνει διαθέσιμη σε όλους όσοι έχουν πρόσβαση σε αυτό όση γνώση, όσες πληροφορίες διαθέτει η ανθρωπότητα σε όλον τον κόσμο, εκμηδενίζει αποστάσεις και καταλύει σύνορα, φέρνοντας κοντά ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, τάξεις και εθνικότητες.

Οι χρήστες του σε όλο τον κόσμο τείνουν να μοιράζονται ιδέες, απόψεις αλλά και αρχεία παραβιάζοντας κάποιες φορές κανόνες, όπως ο σεβασμός της πνευματικής ιδιοκτησίας. Δημιουργείται έτσι ένα παράδοξο στην εποχή μας, όπου από τη μια πλευρά η τεχνολογία και οι δυνατότητες που ανοίγει επιτρέπουν νέες μορφές συνεργασίας και νέα επικοινωνιακά ήθη, ενώ από την άλλη καταπατώνται δικαιώματα μέχρι πρότινος κατοχυρωμένα.

«Πρέπει να ξαναοργανώσουμε την οικονομία με γνώμονα το κοινωνικό καλό. Δεν είναι Πυρηνική Φυσική», λέει ο ανθρωπολόγος Michel Bauwens, ερευνητής του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ, ιδρυτής του p2p Foundation, ενός ιδρύματος που έχει στηρίξει θεωρητικά την ομότιμη οικονομία, τα δίκτυα διαμοιρασμού αρχείων, όπως το διάσημο Σουηδικό Pirate Bay, αλλά και τα «πειρατικά» κόμματα που εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο σε όλη την Ευρώπη. Ο Bauwens είναι ακόμα συνεργάτης πανεπιστημίων στο Βέλγιο και την Ταϊλάνδη, όπου και ζει, ενώ είναι συγγραφέας και αναλυτής θεμάτων τεχνολογίας και οικονομίας.

Η επίσκεψή του στην Ελλάδα συνέπεσε (από μια σκανδαλώδη τύχη) με τη σύλληψη των δώδεκα διαχειριστών του δικτύου ανταλλαγής και διαμοιρασμού αρχείων gamato. info, την εξάρθρωση από την Ιnterpol άλλων πέντε παρόμοιων δικτύων σε όλη την Ευρώπη αλλά και τη στιγμή που οι απεργιακές κινητοποιήσεις κλιμακώνονταν στη χώρα κατά του προγράμματος σταθερότητας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Η «Κ» συνάντησε τον Michel Bauwens και συζήτησε μαζί του.

Εχουμε στην Ελλάδα αυτές τις ημέρες μια υπόθεση που μοιάζει λίγο με την υπόθεση του Σουηδικού Pirate Bay και των δικτύων διαμοιρασμού αρχείων (p2p) που διώκονται συστηματικά από τη μουσική βιομηχανία. Υπάρχει πράγματι πρόβλημα με τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών πολιτιστικών έργων, όπως είναι οι ταινίες και η μουσική. Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα;

Υπάρχει μια παραδοξότητα στο υπάρχουν σύστημα. Αν αγοράσω ένα αυτοκίνητο, μπορώ να το κάνω ό, τι θέλω, να το δανείσω κ. ο. κ. Για να αποκτήσω μουσική όμως πρέπει να αποδεχτώ μια φεουδαρχική άδεια, η οποία δεν μου επιτρέπει να την μοιραστώ. Το θεωρώ απαράδεκτο. Νομίζω ότι το δικαίωμα του να μοιράζεσαι είναι υπέρτερο του δικαιώματος προστασίας της ιδιοκτησίας. Επίσης, θεωρώ ότι το υπάρχον σύστημα δεν αμείβει καλά τους δημιουργούς και δεν προστατεύει τους ίδιους, αλλά τους μεσάζοντες· αντίθετα, εκμεταλλεύεται τους δημιουργούς. Αντί να αρνηθούμε την εξέλιξη της τεχνολογίας ή να καταπατήσουμε δικαιώματα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μηχανισμούς που μετρούν τη διακίνηση των αρχείων και οι καλλιτέχνες να παίρνουν από τα τηλεπικοινωνιακά τέλη αυτό που τους αναλογεί. Προϋπόθεση για αυτό είναι να νομιμοποιηθεί η ανταλλαγή αρχείων. Θα μπορούσαμε ακόμα να δούμε διάφορα είδη αδειών που να επιτρέπουν διαφορετικές χρήσεις, όπως προσπαθούν να κάνουν οι άδειες creative commons.

Ζητάτε λοιπόν να επιβληθεί μια ρύθμιση μέσω του κράτους;

Να μεταρρυθμίσουμε τους οργανισμούς δικαιωμάτων με πιο ανοιχτό και κοινωνικό τρόπο, υπέρ των συμφερόντων των δημιουργών και των χρηστών του Διαδικτύου. Τα ίδια προβλήματα παρουσιάζονται και σε άλλες βιομηχανίες, όπως τα φάρμακα και η επιστημονική έρευνα. Είναι υπέρτερο το δικαίωμα πρόσβασης σε ένα φάρμακο που θα σου σώσει τη ζωή, από το δικαίωμα προστασίας μιας πατέντας. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων γενικά με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον.

Θεωρείστε ο βασικός εκφραστής της θεωρίας της ομότιμης παραγωγής, η οποία συνοδεύει αυτά τα δίκτυα ανταλλαγής αρχείων. Θα ήθελα να μου εξηγήσετε την οικονομία p2p την οποία υπερασπίζεσθε.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία το μεγαλύτερο ισοδυναμεί με το ισχυρότερο. Αν είσαι μια μικρή φυλή και τα βάλεις με μια συμμαχία φυλών, το πιθανότερο είναι ότι θα χάσεις. Το ίδιο αν είσαι ένα μικρό έθνος και τα βάλεις με ένα μεγαλύτερο, ή μια μικρή επιχείρηση και πρέπει να αντιπαρατεθείς με μια μεγάλη. Οταν η ανθρωπότητα θέλει να υλοποιήσει μεγάλα και πολύπλοκα σχέδια, η φυσική μας ικανότητα για εμπιστοσύνη/αξιοπιστία καταρρέει. Ετσι απλοποιούμε διαδικασίες, ροές επικοινωνίας και ιεραρχούμε. Σήμερα, εξαιτίας του Ιnternet κυρίως, διαθέτουμε ένα εργαλείο που καθιστά δυνατό -για πρώτη φορά- τον παγκόσμιο συντονισμό μιας δυναμικής μικρών ομάδων. Πάρτε για παράδειγμα τη Wikipedia: Πρόκειται ως επί το πλείστον για ιδιώτες σε όλο τον πλανήτη, που ξέρουν όμως πού να πάνε και τι να κάνουν και κανείς δεν τους καθοδηγεί κεντρικά.

Ομως, η Wikipedia συνιστά μη κερδοσκοπικό έργο.

Το ίδιο γίνεται με το ελεύθερο λογισμικό. Αναδύεται ένα μοντέλο όπου άνθρωποι συνεργάζονται σε παγκόσμια κλίμακα, μοιράζονται γνώσεις, κώδικα και όλο και περισσότερο τις σχεδιαστικές τους ικανότητες σε κοινές δεξαμενές (commons). Δημιουργούν συνασπισμούς καινοτομιών μεταξύ κοινοτήτων, ιδιωτών και επιχειρήσεων που παράγουν αξία για τη συγκεκριμένη αγορά γύρω από αυτά τα «κοινά». Προκύπτει μια ανταγωνιστική δυναμική απέναντι στο παράδειγμα της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής: Οσο μεγάλη εταιρεία κι αν είσαι, δεν θα μπορέσεις ποτέ να νικήσεις ένα δίκτυο. Ακόμα κι αν έχεις δέκα καλούς ερευνητές, θα υπάρχουν πάντα περισσότεροι καλοί ερευνητές εκεί έξω που αν συνεργαστούν θα έχουν πλεονέκτημα.

Αυτό βεβαίως συνεπάγεται και διαφορετικές μορφές κυριαρχίας πάνω στην εργασία και το αποτέλεσμά της.

Μιλάμε για «ομότιμη παραγωγή», «ομότιμη εξουσία» και «ομότιμη ιδιοκτησία». Ανάμεσα στο κράτος και την ιδιωτική πρωτοβουλία προστίθεται η κοινωνία των πολιτών που μετατρέπεται σε παραγωγικό παράγοντα. Και το ενδιαφέρον είναι πως αυτό έχει γίνει στάνταρ τρόπος παραγωγής λογισμικού, και τώρα μεταφέρεται και στην παραγωγή υλικών αγαθών. Εχω στον υπολογιστή μου ένα αρχείο με 250 πρότζεκτ κατασκευής «ανοιχτού» υλικού (hardware) που περιλαμβάνουν ακόμα και αυτοκίνητα. Μάλιστα το πρώτο κυκλοφορεί ήδη στην αγορά των ΗΠΑ.

Τα πειρατικά κόμματα είναι έκφραση αυτής της θεωρίας;

Είναι, στον βαθμό που εκφράζουν το αίτημα για την αναγνώριση ορίων, όπως είναι η φύση και η καταστροφή της και το αίτημα για ελεύθερη κουλτούρα. Υπάρχει ακόμα το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, που παραδοσιακά το εξέφραζε η Αριστερά.

Πηγή: Καθημερινή της Κυριακής 21/03/2010

Ο Γκρεμός

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν άκουσα αυτό το τραγούδι για πρώτη φορά δεν έψαξα να βρω του συντελεστές. Φαντάστηκα πως το συνέθεσε ένας λαϊκός συνθέτης σαν τον Άκη Πάνου και τους στίχους έγραψε ένας στιχουργός όπως ο Φίλιππος Γράψας. Χωρίς ενδείξεις, χωρίς αποδείξεις. Χωρίς τα πρόσωπα να κυριαρχούν. Έτσι με τη φαντασία. Την εφηβική. Όταν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός πρόδωσε το μυστικό μέσα στο αυτοκίνητο σε μια διαδρομή ρουτίνας δεν ήρθε η έκπληξη. Ήρθε η συνειδητοποίηση. Τώρα το τραγούδι κείτεται πάνω στο τραπέζι με την θεώρηση πως αν όντως υπάρχει αυτός ο γκρεμός, όλα τα άλλα είναι δρόμος. Εδώ το ακούμε από τον Γεράσιμο Ανδρεάτο σε ζωντανή (ολοζώντανη) ηχογράφηση. Η μουσική φυσικά είναι του Μάνου Χατζιδάκι και οι στίχοι του Λεωνίδα Στρογγυλού.

Ο γκρεμός

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός

αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις

έτσι σε κάθε αγάπη είν' ο χωρισμός

που μοναχά με τις θυσίες θ' αποφύγεις...

Για να 'χεις κάποια σε τούτη τη ζωή χαρά

τον άνθρωπό σου πάντα βάσταξε κοντά σου

και θα 'ναι στήριγμα σαν θα 'ρθει η συμφορά

και σαν θα δεις ν' ανοίγεται ο γκρεμός μπροστά σου...

Ένας γκρεμός μες στη ζωή μας είν' ο χωρισμός

της ευτυχίας κόβει απότομα τη στράτα

βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είν' ο καιρός

και με τον άνθρωπο που πόνεσες περπάτα...

Γιώργος Ορφανουδάκης

www.myspace.com/georgeorfanoudakis   

Ο Γιώργος Ορφανουδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Εκεί απέκτησε τις πρώτες του μουσικές εμπειρίες σχηματίζοντας γκρουπ και διοργανώνοντας live εμφανίσεις σε διάφορα μαγαζιά. Ταυτόχρονα, επεδίωξε τη σύνθεση δικών του κομματιών αρχικά μελοποιώντας ποιήματα διαφόρων ποιητών και στη συνέχεια ποιήματα και στίχους του αδερφού του Θανάση Ορφανουδάκη. Το Νοέμβριο του 2006 συμμετείχε στον τελικό του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι: «Περί φυσικής…» σε σύνθεση δική και Κων/νου Σελεζνιώφ και στίχους του Θανάση Ορφανουδάκη. Τον Αύγουστο του 2007, συμμετείχε σε περιοδεία στην Κρήτη με τη θεατρική ομάδα «Ιδαίοι Δάκτυλοι» παίζοντας στο έργο και υπογράφοντας τη μουσική της παράστασης «Πρωτομάστορας» του Ν. Καζαντζάκη. Την επόμενη χρονιά δραστηριοποιήθηκε στη δημιουργία μουσικής για ταινία μικρού μήκους με σκοπό την συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, ενώ παράλληλα πραγματοποίησε διάφορες unplugged εμφανίσεις μέχρι και σήμερα παρουσιάζοντας τα καινούρια του τραγούδια.

Το 2006 συμμετείχες στο Φεστιβαλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Tι ήταν αυτό που σε έκανε να λάβεις μέρος; Τελικά τα πράγματα ήταν όπως τα φανταζόσασταν;

Θεωρώ ότι είναι ένας αξιοπρεπής θεσμός που σέβεται και τους δημιουργούς και τα τραγούδια τους, σε αντίθεση με άλλες διοργανώσεις και μουσικές τηλεοπτικές εκπομπές. Γι αυτό και επιλέξαμε να στείλουμε εκεί το τραγούδι μας. Η συμμετοχή μας, μας έκανε πολύ καλό ως προς την αντιμετώπιση απέναντι στα ίδια μας τα τραγούδια που γράφαμε. Δηλαδή, μας έβαλε στη διαδικασία να δουλέψουμε περισσότερο κάποια πράγματα και να προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα στα κομμάτια μας. Από κει και πέρα είχαμε κάποιες προσδοκίες από τις οποίες άλλες επιτεύχθηκαν και άλλες όχι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χάσαμε από αυτή μας τη συμμετοχή, μόνο κερδίσαμε.

Το τραγούδι σας λεγόταν Περί φυσικής. Πες μας δυο λόγια γι’ αυτό. 

Το τραγούδι άρχισε σαν αστείο μια μέρα με τον Θανάση τον αδερφό μου και πλέον στιχουργό μου. Εκεί που καθόμασταν πέταξε κάποιος από εμάς την ιδέα να γράψουμε ένα τραγούδι που να μιλάει για έρωτα μέσω της Φυσικής. Εκείνος έπιασε το μολύβι, εγώ την κιθάρα και μέσα σε λίγη ώρα είχαμε το βασικό σκελετό του, σχεδόν όλο το κομμάτι. Ο Θανάσης έβαλε τους στίχους και τη Φυσική, εγώ τη μουσική και τη φωνή. Μετά άρχισα να το δουλεύω περισσότερο μουσικά και σε λίγες μέρες είχαμε ένα τραγούδι που εξέφραζε αυτό που θέλαμε να πούμε. 

Θα μας εξηγήσεις λίγο τους στίχους, γιατί σε πρώτη ακρόαση γίνεται της…φυσικής!

Μα αυτός ήταν ο σκοπός όταν γράφτηκε… Να γίνεται της Φυσικής! Έτσι λοιπόν προέκυψε ένα τραγούδι που μιλάει για ένα ζευγάρι που ο ένας από τους δυο (στην προκειμένη περίπτωση ο άντρας) είναι παραμελημένος επειδή η κοπέλα του ασχολείται μόνο με τη Φυσική και καθόλου με τη σχέση τους. Και είναι η ύστατη προσπάθεια του να επικοινωνήσει με το έτερον ήμισυ έστω και με όρους Φυσικής ρωτώντας την τι είδους άνθρωπος (ή σωματίδιο!) είναι και αν έχει καταλάβει ότι δεν ζει την ίδια της τη ζωή. Και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που αντί για τη λέξη Φυσική βάζουν οτιδήποτε άλλο πιο πάνω και από την ίδια τους τη ζωή και εκείνη περνάει… Αυτοί που ίσως όταν τους δούμε στο δρόμο δεν θα τους δώσουμε σημασία, αλλά αν τους μιλήσουμε θα διαπιστώσουμε ότι κρύβουν μια μικρή εγκυκλοπαίδεια μέσα τους. 

Βλέπω ότι η σχέση σου με το θέατρο είναι στενή…

Η αλήθεια είναι ότι το θέατρο μου αρέσει αρκετά. Την θεωρώ πιο ολοκληρωμένη μορφή έκφρασης από τη μουσική και ήθελα να πειραματιστώ σε αυτό. Να δοκιμάσω να παίξω θέατρο και να γράψω μουσική γι αυτό. Καταλήγω στο γεγονός ότι μου δίνεται απίστευτη ελευθερία έκφρασης όταν καλούμαι να γράψω μουσική για θέατρο και μου αρέσει το γεγονός ότι ξεκινάω στην κυριολεξία από το τίποτα και καταλήγω κάπου που ίσως και να μην το είχα φανταστεί, πάντα με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη φυσικά. Δεν μπορώ να πω ότι έχω πείρα στο συγκεκριμένο θέμα για να προσδιορίσω το τι χρειάζεται για να γράψεις μουσική για θέατρο. Ίσως φαντασία…

Γράφεις και μουσική και στίχους. Τι βαραίνει μέσα σου περισσότερο και γιατί;

Δυσκολεύομαι να γράψω στίχους και ευτυχώς αυτή τη «δύσκολη» δουλειά την έχει αναλάβει ο Θανάσης. Περισσότερο με αγγίζει η μουσική σε οτιδήποτε και αν ακούω, αλλά είναι και στιγμές που οι στίχοι μιλούν κατευθείαν στην καρδιά. Με λίγα λόγια, δεν μπορώ να αποφασίσω…!

Η καθημερινότητα είναι ένας τόπος από όπου αντλείς τα θέματά σου και είναι εμφανές. 

     

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την καθημερινότητα και σαν μια μικρή ταυτότητα των ανθρώπων. Όταν πρωτογνωρίζω κάποιον, με ενδιαφέρει πως είναι η καθημερινότητα του, με τι ασχολείται κατά τη διάρκεια της ημέρας, πως ξοδεύει τον πολύτιμό του χρόνο. Αν το καλοσκεφτείς κρύβει πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του η κάθε του κίνηση. 

Υπάρχει επαφή με την ποίηση;

Η σχέση μου με την ποίηση είναι κάπως περίεργη. Δεν μπορώ να πω ότι διάβαζα ποτέ ποίηση. Κυρίως μελοποιούσα ποιήματα που έβρισκα μπροστά μου. Θυμάμαι είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο ενός φίλου του πατέρα μου, άγνωστου ποιητή, που είχε εκδώσει τη συλλογή του μόνο για φίλους. Έτσι άρχισα σιγά σιγά να μελοποιώ τα ποιήματά του και να αποκτάω ενδιαφέρον για τη δημιουργία δικών μου κομματιών. Ύστερα μελοποίησα Κ. Καρυωτάκη, Κ. Παλαμά, Γ. Βιζυηνό, Τ. Άγρα κυρίως για τις ανάγκες μουσικής της παράστασης που συμμετείχα.

      

Πες μου ένα σου όνειρο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσα από τη μουσική.

Να ταξιδέψω μέσω της μουσικής και στο δρόμο μου να πάρω και άλλους μαζί στο ταξίδι μου αυτό. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Σχέδια;

Προτιμώ κυρίως τις Unplugged εμφανίσεις, αλλά τα «Μποζόνια» ξεκινούν πρόβες με σκοπό κάποια στιγμή να πραγματοποιήσουν εμφανίσεις στην Αθήνα για την παρουσίαση των καινούριων μας τραγουδιών τα οποία δεν έχουν ακόμα δισκογραφηθεί. 

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ «ΙΑΤΡΕΙΟΝ ΑΣΜΑΤΩΝ»-ΣΤΕΛΛΑ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ

Η δημοσιογράφος και ποιήτρια, Στέλλα Βλαχογιάννη,
γίνεται «ιατρός» και συνδιαλέγεται με τραγούδια και αισθήματα εξορισμένα.

Θα μιλήσουν οι:
Γιώργος Μητρόπουλος, ραδιοφωνικός παραγωγός
Γρηγόρης Παπαδογιάννης, δημοσιογράφος-συγγραφέας, εκδότης περιοδικού «Fortezza»
Γεράσιμος Ευαγγελάτος, στιχουργός

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΙΑΤΡΕΙΟΝ ΑΣΜΑΤΩΝ» (Μικρή Άρκτος) θα διαβάσουν οι ηθοποιοί:
Γιάννης Ροζάκης και Σοφία Καραγιάννη.

Τραγούδια θα ερμηνεύσουν:
Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Νατάσσα Μποφίλιου, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Μαρία Παπαγεωργίου.
Τιμής ένεκεν θα τραγουδήσει η Μαρία Σουλτάτου.
Στο πιάνο ο Θέμης Καραμουρατίδης

Οργάνωση εκδήλωσης:
Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης, Ποιείν,  www.poiein.gr.
Χορηγοί επικοινωνίας
Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7, Μετρονόμος, www.poiein.gr, www.MusicHeaven.gr

Τρίτη, 16 Μαρτίου 2010 20:00
IANOS Σταδίου 24, Αθήνα


Είσοδος ελεύθερη

Συνέντευξη με τον Δημήτρη Καρρά (πλήρες κείμενο)

Ενεργός τραγουδοποιός από νωρίς και γόνος συγκροτημάτων στο ελληνικό πεντάγραμμο, ο Δημήτρης Καρράς, μας συστήθηκε αρχικά με τους Πάζλ βγάζοντας έναν δίσκο και συναντώντας σε studio και αυλαία μεγάλα ονόματα της μουσικής, όπως ο Μάνος Ξυδούς, τα Ξύλινα σπαθιά, οι Ρόδες αλλά και οι…Cranberries. Έπειτα από μια στάση στο συγκρότημα Επειδή, σχηματίζει τους Βωξ οι οποίοι μετά από δύο πρωτότυπους δίσκους ανθολογούν και διασκευάζουν Γιάννη Μαρκόπουλο. Το 2008, ως αυτόνομος τραγουδοποιός πια μας συστήνει την πρώτη προσωπική δουλειά του με τον έξυπνο τίτλο Ντέμο ενώ με το ξεκίνημα της νέας δεκαετίας μαζεύει τους φίλους του χαρίζοντάς μας την Αστιβή. 

Πώς προέκυψε ο τίτλος του νέου σου δίσκου;

Είναι μια λέξη που έμαθα στην Πάτμο, απ’ όπου κατάγεται η μητέρα μου. Αστιβή ονομάζεται ένας αγκαθωτός θάμνος που περιφράζει τα χωράφια και πάντα μου έκανε εντύπωση σαν λέξη. Πίσω από όλο αυτό, βέβαια, δεν κρύβεται κάποιο ιδιαίτερο νόημα. 

Πρόκειται για μια δική σου παραγωγή, όπως και ο προηγούμενος προσωπικός σου δίσκος, το Ντέμο.

Πλέον και την παραγωγή και τη διανομή αλλά και όλα όσα χρειάζεται ένας δίσκος, τα κάνω μόνος μου. Ο μόνος λόγος, πλέον, που θα οδηγήσει κάποιον σε μια δισκογραφική εταιρία, είναι για να πουλήσει τη δουλειά του, παίρνοντας χρήματα για να καλύψει τα έξοδα που έχει ήδη κάνει και από κει και πέρα να αφήσει την εκμετάλλευση του υλικού στην εταιρία. Από τη στιγμή όμως που δεν πληρώνει την παραγωγή, όπως εγώ που έχω δικό μου στούντιο, είναι προτιμότερο να εκμεταλλεύεται μόνος του το αποτέλεσμα. 

Και καλά όλα τα στάδια μέχρι να κοπεί ο δίσκος. Η διανομή και η διαφήμιση; 

Την διαφήμιση αναγκαστικά την πληρώνεις και ελπίζεις πως θα βρεις αποδέκτες που θα αγοράσουν αυτό που έφτιαξες. Γίνονται αποστολές σε ανθρώπους του χώρου και στα ραδιόφωνα που παίζουν αυτού του είδους της μουσική. Για τη διανομή χρειάζεται μονάχα ένα δελτίο αποστολής, φορτώνεις τις κούτες με τα cd σου και πηγαίνεις στα μεγάλα μαγαζιά, που ούτως ή άλλως κατέχουν το μέγιστο μερίδιο αγοράς και κάνεις τη διανομή σου. Όσον αφορά την επαρχία, βρίσκεις τα δισκάδικα και παίρνεις τηλέφωνο. 

Ένας μικρός επιχειρηματίας δηλαδή.

Ναι, αλλά καταφέρνεις το εξής: ο δίσκος σου να βγει αξιοπρεπέστατος και να τον βρίσκει κανείς στο ράφι του δισκοπωλείου με 9.90 ευρώ. Αν δεν τα είχα κάνει όλα αυτά μόνος μου δεν θα μπορούσα να πετύχω αυτή την χαμηλή τιμή. 

Εκεί βρίσκεται η αιτία της πτώσης των πωλήσεων τελικά, στην τιμή;

Προσωπικά δεν βρίσκω κανένα λόγο για να αγοράσει κανείς cd, όποια τιμή και αν έχει, από τη στιγμή που μπορεί να κατεβάζει τα τραγούδια από το διαδίκτυο. Κοίτα, έχουμε να κάνουμε με ένα ανεξέλεγκτο θηρίο· αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι αγοραστές δίσκων ακόμα (που υπάρχουν) το μόνο που μπορείς να κάνεις, πέρα από μια πολύ καλή παραγωγή είναι και να έχεις σε μια πιο προσιτή τιμή τη δουλειά σου. Ο λόγος που δεν έχει καταργηθεί ακόμα το cd είναι ότι η υπόθεση διαδίκτυο δεν είναι τόσο προχωρημένη ακόμα ώστε να καλύψει πλήρως την αγορά. Οι σοβαρές ιστοσελίδες που υπάρχουν- δεν μιλώ για τις παράνομες- συντηρούνται από μερακλήδες ιδιώτες. Κανείς δεν πετυχαίνει ακόμα μεγάλα κέρδη. Χρειάζεται οργάνωση. Επίσης, το cd μπορείς να το πουλήσεις και στα live σου σε ακόμα χαμηλότερη τιμή, πράγμα που το θεωρώ πολύ σημαντικό. 

Υπάρχει και ο δρόμος της εφημερίδας πια, έτσι δεν είναι; Μέσα από κάποιο Κυριακάτικο φύλλο ας πούμε. 

Δεν το θεωρώ κακό αυτό. Προσωπικά παίρνω συνεχώς εφημερίδα για το cd που δίνει και ο λόγος είναι οικονομικός. Γιατί να αγοράσω ένα cd των Κατσιμιχαίων με 16 ευρώ και να μην το πάρω σε εξίσου καλή συσκευασία με 4 ευρώ; Όσον αφορά τους ίδιους τους καλλιτέχνες, εκτιμώ πώς για να γίνεται κάτι τέτοιο έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους κι έχουν συμφωνήσει τα περί πληρωμής. Είναι ένα σύστημα που μπορεί τα χρήματα να μην είναι όσα θα έβγαζε αν τα φύλλα αντιστοιχούσαν σε πωλήσεις δίσκων, όμως προφανώς είναι σύμφωνος. Βέβαια έχουν υπάρξει και περιπτώσεις που δεν ρωτάει κανείς κανέναν και τα κομμάτια μπαίνουν ξαφνικά σε συλλογές. Αυτό πρώτα απ’ όλα δεν είναι σωστό ηθικά. 

Αν ερχόταν μια τέτοια πρόταση, εσύ θα έδινες τους δίσκους σου ως προσφορά σε εφημερίδα;

Το σενάριο αυτό είναι πολύ μακρινό για μένα. Αν θέλεις μια απάντηση τώρα δεν μπορώ να στη δώσω και να είμαι σίγουρος, πρέπει να βάλω κάτω τις προϋποθέσεις και να κρίνω. Αυτό που σκέφτομαι όμως είναι πως, αν φτιάχναμε μια κασετίνα με την ίδια ομάδα, με σωστή επιμέλεια και καλή συσκευασία, μπορεί και να το έκανα. Έτσι κι αλλιώς εγώ δίνω τόσο φτηνά τα cd μου, πολλές φορές τα χαρίζω χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα. Αλλά σου λέω και πάλι: είναι αλλιώς να το κάνει μια εταιρία για εσένα και άλλο να το κάνεις εσύ για εσένα. 

Μπορεί με αυτές τις ενέργειες που μου περιέγραψες νωρίτερα η τιμή του cd να πέφτει, όμως πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη μού έλεγες ότι θεωρείς και το μέσο κόστος ενός live μεγάλο για έναν ακροατή.

Όταν πηγαίνεις σε ένα μαγαζί με την κοπέλα σου και πρέπει να πληρώσεις 70 ευρώ για να πιείτε από δυο ποτά, δεν είναι ακριβά; Και δεν μιλάμε για μεγάλα μαγαζιά, αλλά για τις μουσικές σκηνές που φιλοξενούν μικρά σχήματα του είδους μου. Έχω παίξει κι εγώ σε τέτοιους χώρους, δεν αντιλέγω, αλλά θεωρώ άσχημη αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί ένα ποτό στον Δημήτρη Καρρά να έχει την ίδια τιμή με ένα μπουκάλι κρασί στην Τσαλιγοπούλου, τη Γαλάνη και τους Imam Baildi που εμφανίζονται μαζί. Αυτός ο αγώνας είναι άνισος. Πώς θα μαζέψω κόσμο εγώ χωρίς σπουδαία διαφήμιση τις περισσότερες φορές; Στα μεγάλα μαγαζιά θα πας τελικά, για να δεις καταξιωμένους καλλιτέχνες, σε ένα πρόγραμμα στημένο πολύ διαφορετικά, μια ακριβή παραγωγή με πολύ καλύτερα μέσα. Φτάνουμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να καλέσουμε τους φίλους μας να μας ακούσουν λόγω κόστους. Αυτή την περίοδο ετοιμάζω με τον Αλέξανδρο Δανδουλάκη και τον Χάρη Μανουσάκη, μια μουσική παράσταση στο μπαράκι του Κόμη στα Πατήσια, κάθε Σάββατο από 30 Ιανουαρίου στην οποία θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε ακριβώς αυτό, χαμηλό κόστος και καλή μουσική. 

Λειτουργείς καλύτερα μέσα σε σταθερά σύνολα ανθρώπων ή μόνος σου;

Έχω παρελθόν με τις μπάντες. Σε αυτές συνήθως συμβαίνει το εξής: ο ένας μπλέκεται στο ρόλο του άλλου κι έτσι διαλύονται, δεν είναι το οικονομικό κομμάτι η αιτία. Είναι ο εγωισμός. Όπως με τους Παλζ, το πρώτο μου συγκρότημα, με τους οποίους εισπράξαμε νωρίς μια σχετική επιτυχία και ξεφύγαμε από το μέτρο. Όταν κάνεις μια δουλειά μόνος σου χειρίζεσαι καλύτερα τα πράγματα. Προσωπικά μου αρέσουν οι μόνιμοι συνεργάτες, όπως μπορεί να διακρίνει κανείς μέσα από τους προσωπικούς μου δίσκους, προτιμώ να γνωρίζομαι δηλαδή με τους συνεργάτες μου. 

Ο όρος καριέρα υπάρχει μέσα σου;

Όχι, υπάρχει η διαδικασία του «κάνω αυτό που μου αρέσει» και προσπαθώ να το κάνω καλά. Αν και έχει καταντήσει σαν πιπίλα αυτό που θα πω, ισχύει: στην Ελλάδα είναι μικρή η αγορά και ως εκ τούτου δεν υπάρχουν πολλά σοβαρά γραφεία μουσικών. Για παράδειγμα, μια εταιρία μπορεί να βγάζει πεντακόσια νούμερα το χρόνο αλλά σοβαρά να ασχολείται μόνο με τα εκατό. Αν εσύ ανήκεις στα υπόλοιπα τετρακόσια, θα πρέπει να κινήσεις μόνος σου τις διαδικασίες για να προωθηθείς. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις ανθρώπων σε διάφορους χώρους που πιστεύουν σε κάποιον κι επιμένουν, παρόλο που οι αρχικές αντιδράσεις δεν είναι και οι πιο αισιόδοξες. Για παράδειγμα ο Μελωδία fm βοήθησε πάρα πολύ τον προηγούμενο μου δίσκο, το Ντέμο. 

Πιστεύεις στον μύθο του μοναχικού και παράξενου καλλιτέχνη;

Ίσως να αρέσει στον κόσμο αυτό το προφίλ σε έναν καλλιτέχνη, αλλά εμένα δεν με συγκινεί. Καταρχήν δεν πιστεύω στον όρο «καλλιτέχνης». 

Δηλαδή; 

Ο όρος αυτός μου φέρνει στο μυαλό ένα αίσθημα τεμπελιάς. Η έπαρση του καλλιτέχνη ο οποίος ασχολείται μόνο με το μουσικό και το συνθετικό μέρος της δουλειάς του και δεν καταδέχεται να καταπιαστεί με τα πρακτικά, μου είναι αντιπαθής. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και για να καταφέρεις να ζήσεις από τα τραγούδια σου θα πρέπει να δουλέψεις, όχι μόνο πάνω στη δημιουργία αλλά και σε αυτά που αναφέραμε πριν. 

Σύμφωνοι. Εσύ για παράδειγμα πώς αυτοπροσδιορίζεσαι; Τι δουλειά λες πως κάνεις όταν σε ρωτούν; 

Παίρνω τηλέφωνα, στέλνω δελτία τύπου, οργανώνω τα live, κάνω τη διανομή… αλλιώς θα έπρεπε να πληρώνω κάποιον άλλο να το κάνει για εμένα και αυτό το θεωρώ ακόμα χειρότερη τακτική. Όταν τύχει να με ρωτήσουν, λέω απλά πως παίζω μουσική, γράφω τραγούδια και έχω δικό  μου στούντιο ηχογραφήσεων. Καλλιτέχνη με αποκαλεί ένας φίλος μου για πλάκα. 

Πώς αποφάσισες να κυκλοφορήσεις νέο δίσκο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από τον προηγούμενο;

Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος κανόνας σχετικά με το πότε πρέπει να κυκλοφορείς τη νέα σου δουλειά. Προσωπικά, επειδή έχω δικό μου στούντιο, άρα και μεγάλη άνεση κι επειδή υπήρχαν ήδη τα τραγούδια, με εξαίρεση ένα- δύο τα οποία προέκυψαν στην πορεία, θεώρησα πως καλό είναι να ξεκινήσουμε να τα ηχογραφούμε. Δεν θα είχε και μεγάλη διαφορά να βγει ο δίσκος δύο ή τρεις μήνες μετά από όταν βγήκε. 

Βλέπω πως υπάρχουν και πολλές συμμετοχές στο ερμηνευτικό σκέλος. 

Και στο Ντέμο είχα πολλές συμμετοχές, απλώς δεν ήταν στην πρώτη γραμμή, ήταν ας πούμε λιγότερο γνωστά τα ονόματα. Σχετικά με την Αστιβή, ήθελα ο δίσκος να έχει ένα δυνατό, γυναικείο χρώμα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως γιατί τα τραγούδια που υπήρχαν με οδήγησαν από μόνα τους σε συγκεκριμένες γυναικείες φωνές, δεν θα μπορούσα δηλαδή να τα ερμηνεύσω εγώ. Δεν θα μου πήγαιναν σε καμία περίπτωση. Έτσι, συμμετέχουν η Αρετή Κετιμέ, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μαρία Αναματερού, η Μαρία Παπαλεοντίου και η Μαρία Λούκα. Επίσης, το θέμα των συμμετοχών θεωρώ ότι με βοηθά και στις ζωντανές εμφανίσεις, όπου οι ρόλοι και τα ντουέτα μοιράζονται πολύ πιο εύκολα και σωστά όταν συνεργάζομαι με μια τραγουδίστρια.

Έχουμε και τις αντρικές ερμηνείες όμως.

Κι εδώ με οδήγησαν τα ίδια τα τραγούδια με εξαίρεση το Τα όνειρά σου απεργούν, που αρχικά ήθελα να το πει ο Μανώλης Μητσιάς. Πιθανόν όμως δεν του άρεσε το τραγούδι γι’ αυτό και δεν δέχτηκε. Έτσι καταλήξαμε να το πει ο Κώστας Μακεδώνας, ο οποίος το λέει εξαιρετικά. Εγώ πάντως δεν μπορούσα να το πω σωστά, δεν ταίριαζε στη φωνή και στον τρόπο που τραγουδάω. Το Αθώος μα τυφλός, το έγραψα μετά από μια συζήτηση που είχα με τον Γιάννη Κούτρα ένα βράδυ κι έτσι το ερμήνευσε. Το έχει αφιερώσει μάλιστα ο ίδιος στον Θάνο Μικρούτσικο. Συμμετέχουν επίσης ο Μανώλης Φάμελλος, ο Μύρων Στρατής και ο Φώτης Ανδριοκόπουλος. 

Μέσα στον δίσκο συναντάμε «Το πανηγύρι» και μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τη γιορτή των γεννεθλίων. 

Γράφτηκε μετά από μια συζήτηση με τον πατέρα μου ένα βράδυ, όπου συμφωνήσαμε πως κάθε φορά που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας είναι σαν να γιορτάζουμε ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο. Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τις γιορτές, δεν με συγκινούσαν ποτέ. Δεν λέω πως με ενοχλεί να μου εύχονται στα γενέθλιά μου, αλλά δεν θα παρεξηγήσω έναν φίλο αν το ξεχάσει. 

Ποια τα σχέδιά σου για τον καιρό που έρχεται;

Πρώτο μου μέλημα είναι η Αστιβή, να μπορέσει να φτάσει σε όσο περισσίοτερους ακροατές γίνεται, αρχικά αποστέλλοντας το cd στους σωστούς ανθρώπους κι έπειτα μέσω live όπως αυτό που αναφέραμε παραπάνω. Παράλληλα ετοιμάζω τον επόμενο δίσκο παρέα με ένα συγκρότημα, που είμαστε πολύ καλοί φίλοι, τους De file des ames. Έχω γράψει ήδη τρία τραγούδια. 

*Πρώτη δημοσίευση περιοδικό Δίφωνο, 

Ιανουάριος 2010.

Το Ποιείν στη Θεσσοαλονίκη

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΑΛΜΑΝΑΚ 2009"

ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ poiein.gr

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΕ ΡΟΚ ΚΑΙ ΤΖΑΖ ΡΥΘΜΟΥΣ

ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ

Το παρόν Αλμανάκ είναι μια συλλογή με τις καλύτερες αναρτήσεις που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο «Ποιείν» την περίοδο 2006 -2009. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ενταχθούν σε αυτό άλλες τόσες, δυστυχώς όμως λόγω των περιορισμών που επιβάλλει ένα έντυπο αυτό δεν ήταν εφικτό. Αυτοί περιορισμοί της ύλης μάς απέτρεψαν επίσης από το να δημοσιεύσουμε και τα σχόλια που κατά κανόνα αναρτήθηκαν κάτω από τα δημοσιευμένα κείμενα και τα οποία αποτέλεσαν τη φυσική προέκταση των δημοσιευμένων έργων.

Δευτέρα, 8 Μαρτίου 2010 στις 8:30 μ.μ.

ΚΑΦΕ-ΜΠΑΡ "ΦΛΟΥ"

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΦΩΚΑ 9 - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Facebook group

Κώστας Τσιουλάκης

http://www.myspace.com/kostistsioulakis 

Γεννήθηκε το 1983. Το '88 άρχισε μαθήματα πιάνου στο ωδείο του Αγίου Στεφάνου (όπου και έμενε μέχρι που ήρθε στο Bristol). Το 1994 πέρασε στο μουσικό γυμνάσιο / λύκειο Χαϊδαρίου, το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε στο Ίλιον. Αποφοιτώντας, εισήχθηκε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας από όπου αποφοίτησε το 2007. Παράλληλα συνέχισε τις σπουδές στο πιάνο και στα ανώτερα θεωρητικά παίρνοντας πτυχίο αρμονίας / αντίστιξης / φούγκας, πτυχίο και δίπλωμα πιάνου. Παράλληλα το 1999 δημιούργησε με κάμποσους συμμαθητές ένα μουσικό γκρουπ, με έθνικ τζαζ ήχο, το οποίο λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε "Ματ σε 2 υφέσεις". Με αυτό το σχήμα έχουν 3 cd (το τελευταίο κυκλοφόρησε προ μερικών μηνών με τίτλο "Τρύπιο φεγγάρι"). Έχει συνεργαστεί ως πιανίστας με τον Haig Yadjian, το Βασίλη Ρακόπουλο, το Νίκο Ξυδάκη, το Χρήστο Θηβαίο, τον Ορφέα Περίδη και διάφορους άλλους γνωστούς και μη. Συνεργάζεται επίσης ως Drummer με τους Night on earth. Ως σολίστ συμμετείχε σε μια παράσταση του Ν. Ξυδάκη στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου, με την Καμεράτα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Τώρα βρίσκεται στο Bristol  της Αγγλίας σπουδάζοντας μουσική για κινηματογράφο στο University of Bristol.

Στο βιογραφικό σου διακρίνουμε πως όλη τη ζωή σου από 5 ετών την πέρασες μέσα στη μουσική. Ήξερες από μικρός τι ήθελες να κάνεις; 

Είναι αλήθεια ότι άρχισα πολύ μικρός να ασχολούμαι με τη μουσική. Βέβαια δε θα τολμούσα να πώ ότι «μάθαινα» από τότε. Όταν είσαι τόσο μικρός, ούτε που καταλαβαίνεις στην αρχή: ερωτήσεις όπως «τι είναι αυτό το ξύλινο πράγμα που βγάζει τόσο περίεργο ήχο» ή «πώς ξέρεις τι να πατήσεις για να ακουστεί ωραία», τις έκανα από πολύ μικρός, τότε που πρωτοείδα τον παππού μου να παίζει πιάνο. Ήταν αυτοδίδακτος και, πραγματικά, δεν κατάλαβα ποτέ πώς κατάφερε να μάθει να παίζει τόσο καλά. Τότε λοιπόν άρχισαν να με ενδιαφέρουν οι ήχοι σε αυτό το όργανο. Βέβαια όταν η μητέρα μου αποφάσισε να με γράψει στο ωδείο στα 5 μου, το θυμάμαι καθαρά, έκλαιγα όλο το βράδυ. Δεν έχω ιδέα γιατί, ίσως επειδή αυτό που μου άρεσε να κάνω, τωρα θα «έπρεπε» να το κάνω. Αυτός ο διαχωρισμός ακόμα με βασανίζει. Ο αδερφός μου ήδη τότε έπαιζε 2 χρόνια, και με καθησύχαζε λέγοντας μου: «έλα δεν είναι τίποτα, λίγο διάβασμα κάθε μέρα και όλα μια χαρά!» Διάβασμα; Κλάματα πάλι ο Kωστής. Ε, με τα πολλά το πήρα απόφαση και πήγαινα στα μαθήματα. Βέβαια μετά από χρόνια αποφάσισα ότι πρέπει να διαβάζω κιόλας. Φυσικά ακόμα και μέχρι το δίπλωμα είχα ένα θέμα με το διάβασμα. Αν ρωτήσεις τη Δέσποινα (τη Δασκάλα μου με Δ κεφαλαίο) θα σου εκφράσει ένα παράπονο που της έχει μείνει. Ας πούμε λοιπόν ότι πρακτικά σε αυτό το θέμα, η «πίεση της μαμάς» βοήθησε. Να με αποτρέψει δεν υπήρχε κανείς να πω την αλήθεια. Ακόμα κι ο πατέρας μου που στην αρχή δεν «τρελαινόταν» κιόλας με την ιδέα του πιάνου (τα κατάλοιπα των ροκάδων…) και παρότι προτιμούσε να μάθω ντραμς (ήταν ντράμερ από παλιά), πάντα του άρεσε να με ακούει να παίζω. Όπως, φυσικά, του άρεσε και να να επισημαίνει κάθε λάθος «πάτημά» μου την ώρα της (πολύ σπάνιας) μελέτης μου.

Βλέπουμε επίσης πολλές και δυνατές συνεργασίες... 

Συνεργασίες.. χμ... μεγάλο κεφάλαιο αυτό. Νομίζω προκύπτουν τυχαία (στην αρχή) και μετά τις επιδιώκεις, τις προκαλείς, τις απορρίπτεις... κάπως έτσι. Για να απορρίψεις, βέβαια, θα περάσουν αρκετά χρόνια. Τα δικά μου πέρασαν ανώδυνα. Ήμουν αρκετά τυχερός. Αν θυμάμαι καλά, η πρώτη μου συνεργασία ήταν με τον (καθηγητή μου τότε) Βασίλη Ρακόπουλο. Με δίδασκε τζαζ αρμονία. Σημαντικός δάσκαλος. Έπαιξα μαζί του πληκτρα, ντραμς, cajon… απ’όλα. Μέσω του Βασίλη (και του Γιάννη, του αδερφού μου) γνώρισα τον Ν.Ξυδάκη, ο οποίος έκανε και την παραγωγή του δεύτερου δίσκου μας –Ψέμα σαν αλήθεια, τον οποίο και θα ξεχωρίσω κάπως από τις συμμετοχές μου. Ήταν σπουδαία συνεργασία και μου απέφερε γνώση και εμπειρία. Είχαμε κάνει μία ξεχωριστή παράσταση στη μικρή Επίδαυρο και ήταν η πρώτη επαφή μου με συμφωνική ορχήστρα ως σολίστας. Θα ξεχωρίσω επίσης το Χρήστο Θηβαίο, ο οποίος συμμετείχε στους δύο τελευταίους μας δίσκους με τους «Ματ σε δύο υφέσεις» και είναι από τους ανθρώπους που νιώθεις τυχερός που γνώρισες. Τώρα, κατα πόσο βοηθάει μία συμμετοχή… εξαρτάται. Οι συμμετοχές συνήθως γίνονται για να βοηθήσουν τη δημοσιότητα και (ως εκ τούτου) τις πωλήσεις. Εμάς, ως σχήμα, και εμένα προσωπικά, δε μας ενδιέφερε κάτι από τα δύο. Θεωρήσαμε όμως μεγάλη τιμή μας που ο Χρήστος συμμετείχε στους δίσκους μας αυτούς. Ήταν κάτι σαν παιδικό όνειρο. Το κακό που έχουν οι συνεργασίες είναι ότι, πολλές φορές γίνονται απρόσωπα και με σκοπό το κέρδος (χρήμα- φήμη- το ίδιο είναι). Όταν όμως γίνονται πιο «καλλιτεχνικά» και επί προσωπικού, τότε αποκτούν νόημα. Κερδίζεις κάτι πιο μόνιμο, πιο σημαντικό, πιο αληθινό, αν θες. Αυτό σπανίζει. Οι «Θηβαίοι» σπανίζουν. Δυστυχώς.

Οι σπουδές που κάνεις σήμερα στο Bristol αφορούν στη μουσική για κινηματογράφο. Τι ακριβώς συμβαίνει εκεί; 

Οι σπουδές μου αφορούν γενικότερα την εφαρμογή μουσικής σε εικόνα. Έχει μία κατεύθυνση προς τον κινηματογράφο, αλλά ενδιαφερόμαστε και για άλλα μέσα (τηλεόραση, διαφήμηση, ντοκιμαντέρ, θέατρο κλπ). Τα μαθήματα είναι αρκετά πρακτικά (γεγονός που θεωρώ πολύ θετικό) αλλά αν θες κιόλας, όρεξη να χεις να διαβάζεις. Άλλωστε, μελετώντας, βλέποντας, ακούγοντας τι έκαναν οι προηγούμενοι (σπουδαίοι και μη) συνθέτες, σε αποτρέπει από το να τα επαναλάβεις. Ή σε διευκολύνει στο να τα αναπαραγάγεις, αν χρειαστεί. Το σημαντικό που μαθαίνεις εδώ είναι «πώς δημιουργείς μουσικές ψευδαισθήσεις». Αν πάρεις, για παράδειγμα, μία έντονη συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή από μία ταινία, και χαμηλώσεις τη μουσική, βλέπεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Όχι αναγκαία χειρότερο ή καλύτερο. Απλά διαφορετικό. Η δύναμη της μουσικής σε μία ταινία είναι πραγματικά απίστευτη. Τώρα το συνειδητοποιούμε αυτό εμείς. 

Η μουσική σου αποπνέει μια ατμοσφαιρικότητα και μια εσωτερικότητα. Από πού αντλείς θέματα και έμπνευσή;

Σε αυτήν την ερώτηση νομίζω δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Η πιο προφανής είναι «από τα συναισθήματά μου» και εν μέρει είναι αλήθεια. Όχι εντελώς όμως. Αν ίσχυε αυτό, θα περίμενε κανείς να είμαι ο πιο καταθλιπτικός άνθρωπος της γης. Γενικά όμως είμαι χαρούμενο άτομο (ίσως χαζοχαρούμενο καμιά φορά). Αυτά που γράφω, είναι συνήθως αυτά που θέλω να ακούσω εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να είμαι χαρούμενος και να θέλω να σταματήσω να είμαι (για κάποιο λόγο...). Τότε αυτό που θα γράψω θα προσπαθήσω να είναι εσωτερικό, ίσως θλιβερό, γιατί απλούστατα αυτό έχω ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Όταν δε, είμαι λυπημένος, εκεί είναι που το καταχαίρομαι. Χώνομαι όσο πιο βαθιά στον εαυτό μου γίνεται, και ό,τι βρω, ό,τι πιο βαθύ, το τραβολογάω να βγει για να δω πως ακούγεται. Εξαρτάται από τη στιγμή λοιπόν. Έχω μία τάση στην εσωτερικότητα πάντως, αυτό δεν το αρνούμαι.

Υπάρχει μια σχετική σύγχυση στους ακροατές σχετικά με τον όρο «Minimalist» στη μουσική, τον οποίο συναντάμε και στο myspace σου…

Χα! Έπεσες διάνα. Minimalist. Ναι υπάρχει μία τρομερή σύγχυση γύρω από αυτόν τον όρο. Πολλοί θεωρούν (πολύ λανθασμένα δυστυχώς) ότι μινιμαλισμός είναι «το λιτό, το απλό, το λίγο, το αφηρημένο-όχι με την έννοια της αφηρημάδας βέβαια, αλλά της αφαιρετικότητας» (άλλη σύγχυση αυτή). Δεν είναι όμως αφηρημένο.  Είναι επαναλαμβανόμενο. Είναι κάτι που ενώ φαίνεται απλό, δεν είναι καθόλου. Είναι εμμονικό και έντονο. Τώρα, για το πως εντάσσομαι εγώ μέσα σε αυτό, μάλλον θα το εντόπιζα περισσότερο σε συναισθηματικό επίπεδο. Έχω κάποια παραδείγματα μινιμαλιστικών συνθέσεων στο portfolio μου (όπως ένα απόσπασμα από το έργο the ballad of the Reading gaol  του Oscar Wilde, που μελοποίησα  για το springFestival στο York) ή το κομμάτι «Linda» στο myspace μου, από μία ταινία μικρού μήκους που μόλις ολοκλήρωσα τη μουσική της, αλλά δε θα έλεγα ότι είμαι από τα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα του είδους. Στοιχεία μινιμαλισμού μπορεί να βρει κάποιος στους Sigur-ros, Brian Eno, Amiina, Phillip Glass φυσικά, αλλά και σε γνωστά pop groups  όπως οι Coldplay οι Radiohead... και άλλοι πολλοί.

Στη σελίδα σου επίσης βλέπουμε ένα βίντεο με κάποιον να παίζει Hang Drum, κάτι με το οποίο ασχολείσαι κι εσύ. Πες μας δυο λόγια γι’ αυτό το εντυπωσιακό κρουστό.

Αυτός που βλέπουμε είναι κάποιος από τους πρώτους που ξεκίνησαν να παίζουν. Αν δεν κάνω λάθος, το Hang Drum είναι από τα νεότερα όργανα στη μουσική ιστορία. Δεν πρέπει να χει συμπληρώσει ούτε 10 χρόνια ζωής! Απ’ όσο ξέρω το δημιούργησαν 2 τύποι βορειοευρωπαίοι οι οποίοι και έχουν και τα δικαιώματα (αποκλειστικά) κατασκευής του. Εγώ το έμαθα στην Barcelona και o έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Κάποτε ελπίζω να χω τη χαρά να αποκτήσω ένα δικό μου, αν και έχω ακούσει ότι είναι πολύ δύσκολο και ακριβό για να το αποκτήσει κάποιος απλός θνητός. Η αίσθηση όταν παίζεις είναι μοναδική. Ο ήχος από κοντά είναι ασύγκριτα ομορφότερος.

Τα σχέδιά σου ποια είναι;

Αυτό κι αν είναι μεγάλο θέμα. Ελλάδα κάνουμε κάποια λάιβ με το γκρουπ μου και δισκογραφικά είμαστε αρκετά ενεργοί. Την άνοιξη θα κυκλοφορήσει ένα cd στο οποίο θα συμμετάσχουμε με 3 μελοποιημένα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη. Τώρα για προσωπικό δίσκο, ίσως είναι λίγο νωρίς ακόμα. Το σκέφτομαι σαν τον πρώτο έρωτα: θες να είναι «ιδανικός». Όσο γίνεται τουλάχιστον. Πρόσφατα είχα συγκεντρώσει ένα σύνολο κομματιών για πιάνο και ήμουν σχεδόν έτοιμος να μπω στο στούντιο. Συνέπεσε με το πανεπιστήμιο όμως οπότε πήρε παράταση. Ίσως για καλό. Είμαι σε πολύ δημιουργική περίοδο πάντως οπότε δε θα απέκλεια κάτι στο σχετικά κοντινό μέλλον. Οψόμεθα λοιπόν (που λέει και μία μαθήτριά μου). 

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr.

Έχω μια μέρα δροσερή

Αυτό το κείμενο κανονικά είναι ένας πλεονασμός. Όχι γιατί αντιπροσωπεύει κάτι που έχει ήδη αντιπροσωπευτεί. Απλώς γιατί έχω δηλώσει ήδη το θαυμασμό μου τόσο για ολόκληρο τον δίσκο όσο και για το συγκεκριμένο τραγούδι (που είναι και το εναρκτήριο) τοποθετώντας το δεξιά σε podcast. Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ; Ο Δημήτρης Καρράς, ένας τραγουδοποιός που προέρχεται από τη πάλαι ποτέ συντροφική θαλπωρή του συγκροτήματος Βωξ και που ευτύχησε να συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες, μας καταθέτει έναν δίσκο για πολλές διαδρομές παντός καιρού. Προσωπικά θεωρώ ότι η νέα του δουλειά που τιτλοφορείται "Αστιβή" είναι σαφώς ωριμότερη από την προηγούμενη με τίτλο "Ντέμο". Ακούγεται αλλιώς, χωνεύεται αλλιώς. Βέβαια αδικείται παράφορα από το artwork, οπότε αν βρεθεί μπροστά σας μην ψαρώσετε. Ωστόσο θα αποφύγω να κάνω κριτική μέσα από αυτό το κείμενο, γιατί εδώ μιλάμε για το συγκεκριμένο τραγούδι. Για να έχουμε σήμερα σε δημόσια διάθεση (όπως της πρέπει της τέχνης γενικά) το βίντεο κλιπ που βλέπετε δόθηκαν χρήματα από τον ίδιο τον Καρρά (σύμφωνα με τα off the record λεγόμενά του σε μια συνέντευξη) για λογαριασμό του Διφώνου, για να αγοραστεί υποβρύχιος εξοπλισμός. Αν δεν απατώμαι, στο κλιπ συμμετέχει τόσο ο ίδιος όσο και η Μαρία Λούκα. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Νικήτας Κλιντ. Παρεΐστικες υποθέσεις, τίμια αποτελέσματα. Στίχοι και μουσική του ιδίου. Σε λίγες μέρες θα ανέβει και η συνέντευξη. 

Έχω μια μέρα δροσερή

Έχω μια μέρα δροσερή μες την καρδιά μου την θλιμμένη, 

μες την καρδιά μου την καημένη, έχω μια μέρα δροσερή.

Που με πετάς και με χαλάς και σαν κλειδί με τυραννάς

είμαι εδώ, τόσα χρόνια εδώ

βαρέθηκα να απολογούμαι για αυτό που ζω

και μια λύπη, κάτι μου λείπει δε σε μπορώ.

Έχω μια μέρα δροσερή, μες την καρδιά μου την θλιμμένη

 μες την καρδιά μου την καημένη, έχω μια μέρα δροσερή.

Μη μου γελάς, μη μου λες,

ότι αυτά που θες είναι μεγάλα και αυτά που νιώθω εγώ είναι μικρά.

Μη μου λες χωρίς φτερά πως θα πετάξεις, πως θα με αλλάξεις,

πως θα την ψάξεις, για να γίνουν όλα όμορφα, μαγικά.

Χωρίς κλειδί σε ένα κελί, χωρίς κλειδί σε μια πόρτα 

χρόνια τράβαγα και ρώτα, αυτή τη πίεση, αυτή

Έχω μια μέρα δροσερή μες την καρδιά μου την θλιμμένη 

μες την καρδιά μου την καημένη έχω μια μέρα δροσερή

 που όλο με κόβει σαν γυαλί μες της καρδιάς μου την γιορτή..

*Tip: Το τραγούδι ακούγεται μονορούφι. Αποφύγετε το pause/play σε περίπτωση που σας διακόψουν την προσοχή και πάρτε το από την αρχή.