Από την ποιητική συλλογή "Αναμνήσεις από την όπερα"
Εκδόσεις Γνώση 1987.
Απόσπασμα:
Το πλοίο αυτό που
ταξιδεύει χρόνια μες στις θάλασσες
δίχως σημαία και
πλήρωμα και δίχως σκοπό
ξενυχτώντας σε λιμάνια
που σαν αγάπες αγκάλιασες
με φύλλα πορείας
αόρατα, σαν ανθισμένο βουνό,
το πλοίο που ονειρεύτηκες
για μυστικές διαδρομές
χωρίς ελέγχους στα
δρομολόγια κι εξακριβώσεις
σέρνοντας κήπους
από χιόνι και μουσική από βροχές
και σε τρυπάει ο πόνος
του όπως οι πόνοι στις αρθρώσεις,
το πλοίο αυτό που
ταξιδεύει μες στην καταχνιά
μόνο του σκέφτεται
και μόνο του παίρνει αποφάσεις.
Δεν ειν’ εκείνο που
θα πάρουμε για να σκορπίσει η σκοτεινιά
και να βρει ο θάνατος
επάνω μας προφάσεις.