Γιάννης Παλαμίδας- Δωρητής Σώματος

Στίχοι: Γιάννης Παλαμίδας, Κώστας Μουστρούφης
Μουσική: Γιάννης Παλαμίδας
Οδός Πανός 2008

Για τον Γιάννη Παλαμίδα ήξερα ελάχιστα. Μονάχα το τυχερό αστέρι, τραγούδι του Κωνσταντίνου Βήτα, υπήρχε στο μυαλό μου, ίσως και λίγο από το Κοπερντί της Λένας Πλάτωνος (ένδοξη ελληνική ραδιοφωνία…). Η πρώτη ουσιαστικά επαφή με τον καλλιτέχνη ήρθε μέσα από τον δίσκο «Δωρητής Σώματος» κι αυτό θαρρώ πως είναι ίσως η μεγαλύτερη δικλείδα ασφαλείας για να βγάλει κανείς συμπεράσματα: να μην συνυπολογίσει τίποτα από το παρελθόν, να μην έχει ήδη δεθεί με προηγούμενα τραγούδια, να μην έχει βαφτίσει στιγμές ή ολόκληρες περιόδους στη μουσική τους. Έτσι λοιπόν ο δίσκος αυτός με βρήκε απροετοίμαστο, σε μια περίοδο που αναμέναμε κάποια ήδη αναγγελμένα, μικρά διαμαντάκια, εντελώς διαφορετικού ύφους. Κι έπιασε τόπο.

Δεκαέξι τραγούδια σώματος, ψυχής και πνεύματος, άλλα γραμμένα κατά το μακρινό παρελθόν, άλλα πιο πρόσφατα. Όπως και ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξη, πρόκειται για ένα υλικό που συμπεριλαμβάνει σχεδόν όλη του τη ζωή, μιας και το παλαιότερο τραγούδι κρατάει από το 1982 ενώ τα νεότερα γράφτηκαν το 2008. Μέσα από τους στίχους διακρίνεται η πλήρης ευαισθησία ενός ανθρώπου ο οποίος επιδίδεται σε συνεχείς ήττες και ψυχικά τέλματα που προσφέρουν απλόχερα οι σχέσεις των ανθρώπων: Στο δέντρο του πόνου πάντα αλύτρωτος καρπός, Μέσα από το μαύρο αίμα αναδύεται το παρελθόν, Βουβή κατολίσθηση σε κήπο από στάχτες, Πορίσματα και κρίσεις για υπαρξιακές κατολισθήσεις.  Ωστόσο ο ίδιος άνθρωπος- τηρώντας το αξίωμα που εκφράστηκε αρτιότατα δια πένας Άλκη Αλκαίου και λέει ότι αυτός που πόνεσε πολύ γίνεται βράχος για ν’ αντέχει- επιβιώνει, σκληραίνει και καταφέρνει να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις με την τραχύτητα που τους αξίζει: Όταν θα φύγεις για πάντα θα πω η ζωή δεν τελειώνει στα τριάντα, Αυτό το «τίποτα» που σέρνεται/ και το «καθόλου» που αιωρείται/ μην το φοβάστε/ καταναλώστε, Κάποιο ψέμα θα βρεις να μου πεις/ να μπορούσες το θάρρος μου να’ χες/ θα νικούσες στις δύσκολες μάχες.

Όσον αφορά τη μουσική, το συμπέρασμα που πετάει κεφάλι είναι ότι ο Γιάννης Παλαμίδας μπορεί μεν να «ανήκει» στην ηλεκτρονική μουσική αλλά ανήκει μόνο υπό την έννοια της ενορχήστρωσης, η οποία στην παρούσα δουλειά υπογράφεται από τον ίδιο και είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Απογυμνώνοντας τα τραγούδια από τις ηλεκτρονικές προσθήκες, τα μπιτς, τις παραμορφώσεις και ερμηνεύοντάς τα μονάχα με ένα πιάνο και μια φωνή, αντιλαμβάνεται κανείς πως στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για υπέροχες ακουστικές μπαλάντες που στέκουν περήφανες και αφού βγάλουμε την πρίζα. Όπως είπε και ο Κωνσταντίνος Βήτα στην παρουσίαση του δίσκου στον Ιανό, παράλληλα με την παρούσα έκδοση του υλικού, ο Παλαμίδας θα έπρεπε να το έχει ηχογραφήσει και μονάχα με ένα πιάνο. Θα συμφωνήσω απόλυτα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπό την συγκεκριμένη ενορχηστρωτική μορφή ο δίσκος χάνει κάτι από την ουσία του. Όσοι βρεθήκατε στην παρουσίαση του δίσκου και θυμάστε τις ερμηνείες με ένα πιάνο και τη φωνή του Γιάννη Παλαμίδα, καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Η φωνή του Παλαμίδα δεν έχει χάσει το ελάχιστο από την αίγλη του παρελθόντος, παρά την μακρά απουσία. Η ερμηνεία του είναι καθηλωτική, τόσο στα ήρεμα κομμάτια, όσο και στα πιο δυναμικά ενώ σε στιγμές ψυχεδελικής έξαρσης επιβεβαιώνει πως ο ίδιος ζει την πλοκή του τραγουδιού την ώρα που το ερμηνεύει. Κι αυτό έχει τεράστια βαρύτητα την εποχή που πολλοί πιάνουν ένα μικρόφωνο και τραγουδούν χωρίς να ερμηνεύουν. Εξάλλου ο Παλαμίδας προέρχεται από την κοψιά των ανθρώπων που θυσίασε την επιτυχία και την αναγνώριση από το ευρύ κοινό ακολουθώντας την πίστη του και την αγνότητά του μέσα από ένα τραγούδι που πήγαινε τον άνθρωπο ένα βήμα παρακάτω, ριζοσπαστικά και χωρίς αναστολές.

Μερικές από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου:

Το τίποτα που μετασχηματίστηκε
σε κάτι νέο, κάτι σπουδαίο
μην το φοβάστε, ανακυκλώστε (Καταναλώστε)

Άπτερες νίκες
νωθρά κι απρόθυμα
φυλάνε απόψε το κενοτάφιό μου
και λιγοστά πια κέρματα ζωής
πέφτουνε μέσα στη στέρνα των ευχών μου
ουράνια τόξα ασπρόμαυρα. (Άπτερες νίκες)

Ατενίζει το μέλλον με άλλα μάτια, βγαλμένα:
έτσι δεν έχει ούτε όνειρο ούτε απαιτήσεις.
Κατόπιν φοράμε όλοι μαύρα γυαλιά
Για να μην φαίνεται η βρωμοδουλειά
κι έτσι συνεχίζεται το γλυκό τραγούδι της ζωής (Γκόθικ)



Ακούμε το τραγούδι «Αλήθεια». 

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA