Συνέντευξη με τον Λεωνίδα Μπαλάφα

Για όσους ξέρουν το ελληνικό τραγούδι μόνο μέσα από την τηλεόραση, τα talent shows και τους 3-4 ραδιοφωνικούς σταθμούς που «παίζουν μόνο επιτυχίες», είναι ο νικητής, ο Λεωνίδας του Fame Story 4 που «δύσκολα θα προχωρήσει με τέτοια τραγούδια». Για τους άλλους που ασχολούνται με το τραγούδι παθιασμένα, αναζητώντας μιαν ουσία που γίνεται όλο και πιο επιτακτική με τον καιρό και την τροπή της δισκογραφίας, είναι έκπληξη από την οποία αναμένουν πολλά. Ο συμπαθής νέος που κατάφερε να «τους νικήσει» παρά το διαφορετικό (από εκείνους) ρεπερτόριο και τρόπο ερμηνείας, μετά την εξαργύρωση του δισκογραφικού βραβείου, επιστρέφει στα πιστεύω του με έναν δίσκο που στέκεται αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια και με βήματα που σε τίποτα δεν θυμίζουν mass production νοοτροπίες και τρίμηνα σουξέ. Τελικά πόσο δυνατό ήταν αυτό το τέρας…;

Στο σημείωμα του δίσκου γράφετε: «Δε με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, ούτε που στέκομαι γεμάτος περηφάνια, μιας που έζησα γυμνός μες στην οθόνη, να κάνω βόλτες στου σπιτιού την παράνοια. Μα φταίει το τέρας για τη μαύρη αυτή κατάληξη ή όλοι εμείς που όταν πεινάει το ταΐζουμε; Σ’ αυτό το έργο υπήρξα πρωταγωνιστής με μια τρίμηνη θητεία και μια ψόφια ελευθερία, ήσουν θεατής».

Είναι ένα σημείωμα ουσιαστικά κατά του reality show όπου υπήρξα πρωταγωνιστής και κατά όλων εκείνων που απλά θα φτιάξουν καφέ, θα στηθούν στην τηλεόραση, θα παρακολουθήσουν και στη συνέχεια θα κρίνουν. Εκείνων που δίνουν την τροφή στο τέρας. Αν κανείς δεν έβλεπε το συγκεκριμένο παιχνίδι, εκείνο απλά δεν θα υπήρχε.

Συμμετείχατε όμως…

Σε αυτό τον χώρο που λέγεται δισκογραφία ο καθένας γυρεύει μιαν ευκαιρία κι όταν τη βρει είναι δύσκολο να την αφήσει. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν ταλέντο μα δε βρίσκουν έναν δρόμο να τους πάει κάπου. Το πιο σωστό βέβαια είναι να παίζεις από μουσική σκηνή σε μουσική σκηνή, γιατί έτσι ψήνεσαι σαν καλλιτέχνης. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι προσωπικοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα νέο στο να συμμετέχει. Γενικά είμαι κατά του παιχνιδιού γιατί παραβιάζεται η προσωπικότητά και ο κόσμος σου, γι’ αυτό προσπάθησα όσο ήμουν στο σπίτι να μείνω έξω από τους κύκλους και τις στενές παρέες. Δεν ξέρω αν μετανιώνω ή όχι, αλλά βλέποντάς το θέμα μετά από λίγα χρόνια, δεν θα έλεγα ότι συμφωνώ με την όλη λογική.

Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος σας. Δεν θα μπορούσε ένα τέτοιο σημείωμα να έχει γραφτεί στον πρώτο;

Δεν θα με άφηναν. Δεν υπήρχε τόση ελευθερία. Ακόμα και στον εξώφυλλο δεν με άφησαν να βάλω αυτό που ήθελα λόγω του ότι δεν θα ήταν και τόσο εμπορικό. Έτσι βρέθηκα εγώ στο εξώφυλλο φορώντας ένα καπέλο.

Τελικά πόση έχει σημασία έχει η πρωτιά σε ένα τέτοιο παιχνίδι;

Έχει σημασία, όπως κι αν ακούγεται αυτό. Πέρα από τις επαγγελματικές ευκαιρίες, η πρωτιά φέρνει και 200.000 ευρώ τα οποία βοήθησαν πολύ την οικογένειά μου. Αν ερχόμουν δεύτερος ή τρίτος, θα είχα ξοδέψει ένα μεγάλο μέρος ψυχολογίας, ίσως να μη γινόταν δίσκος και τελικά να μην έμενε τίποτα. Ξέρετε ήταν μεγάλο βάρος αυτοί οι μήνες.

«Ταξίδι για να σε βρω», τιτλοφορείται ο νέος σας δίσκος.

Ο τίτλος είναι από έναν στίχο που γράψαμε παρέα με τον Στέλιο Κάτσαρη κι έχει να κάνει με κάθε είδους ταξίδι που πραγματοποιείται σε αναζήτηση κάποιου πράγματος. Μπορεί να είναι ο άνθρωπός σου, μπορεί να είναι κάποια ευκαιρία. Το άκουσμα ενός δίσκου ακόμα, είναι ένα ταξίδι από μόνο του.

Στο τραγούδι «Τρεις ευχές» δείχνετε να αναλογίζεστε το παρόν;

Έχει να κάνει με τους συμβιβασμούς που πολλές φορές κάνουμε. Όλοι μας. Νερώνουμε το αίμα μας δηλαδή. Στην ανάγκη πετάμε το στέμμα μας και γινόμαστε κάτι που δεν είμαστε. Έτσι γεννιέται το πρώτο ψέμα μας.

Το τραγούδι «Πλάτανος» είναι ένα δημοτικίζον καταγγελτικό τραγούδι. Δεν έχουμε συνηθίσει τους ηπειρώτικους σκοπούς σε τέτοιες λειτουργίες.

Πηγαίνοντας σε ένα χωριό, στην Ήπειρο για παράδειγμα, βλέπεις ελάχιστους ανθρώπους μαζεμένους να ζουν ευτυχισμένοι, μακριά από τη βαβούρα της πόλης και αναπτερώνεται το ηθικό σου. Έρχεται ο κόσμος στην Αθήνα και φεύγει από τη ζωή, δουλεύει ολημερίς για 700 ευρώ και δεν έχει λεφτά για τίποτα. Ενώ αν ήταν βοσκός στο χωριό και είχε τα πρόβατά του, για παράδειγμα, δεν θα του έλειπε κάτι. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στον «Πλάτανο».

Ενώ παλιά γκρινιάζαμε ότι δεν βγαίνουν νέα πρόσωπα στο τραγούδι, τελευταία παρατηρείται μια αξιόλογη κίνηση.

Είναι πολλοί οι νέοι που βγαίνουν και καλοί. Από τον Μουζουράκη και τον Μαραβέγια, μέχρι την Ζουγανέλη και τον Χαρούλη. Δεν είναι τυχαίο. Τα παιδιά αυτά υπήρχαν και πριν, όμως τώρα η εποχή απαιτεί νέες φωνές. Νέα πράγματα, νέες αύρες. Γιατί να πάει το κοινό να ακούσει για πολλοστή φορά κάποιον εξηντάρη- πλην αξιόλογο- τραγουδιστή;

Ως πολίτης της Αθήνας, πώς βλέπετε τα πράγματα στη μουσική ψυχαγωγία και τις μουσικές σκηνές.

Δεν υπάρχουν πολλές σκηνές που μπορούν να στηρίξουν το νέο αίμα. Θα έπρεπε, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν. Από την άλλη βλέπεις και τα μεγάλα μαγαζιά που φιλοξενούν το σκυλάδικο να χάνουν έδαφος με τη σειρά τους. Πώς να ανοίξουν μετά μικρές μουσικές σκηνές.

Η άτιμη η κρίση φταίει;

Δεν ξέρω, ίσως είναι κι αυτό. Ο κόσμος επιλέγει λίγο προσεκτικότερα πού θα δώσει τα λεφτά του. Αν είναι να πάει σε ένα μαγαζί να πετάξει λουλούδια, να ανέβει στα τραπέζια και να κάνει μεγάλη κατανάλωση, θα πάει στις μεγάλες λαϊκές πίστες και όχι στα τρίτης κατηγορίας σκυλάδικα. Θα δώσει που θα δώσει εκατό ευρώ, θα θέλει να ακούσει και κάτι αξιοπρεπές.

Τελικά το όνειρο απείχε μόλις κατά ένα reality show;

Το όνειρο από τη στιγμή που θα υπάρξει, δεν σταματάει ποτέ. Το δικό μου όνειρο πάντα ήταν να καταφέρω να βγάζω δουλειές που κάτι έχουν να πουν, να με αντιπροσωπεύουν και να αφορούν κόσμο. Όχι απλές αρπαχτές απουσία έμπνευσης και φυσικά όχι απλά ρεφραινάκια που να πιάσουν στον κόσμο και να μας δώσουν μια εμπορικότητα. Προτιμώ τις ολοκληρωμένες δουλειές και όσο περισσότερες μπορέσω να βγάλω, τόσο πιο κοντά στο δικό μου όνειρο θα είμαι. Σχετικά με το reality, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν λάμβανα μέρος. Σίγουρα αυτά τα χρόνια θα τα περνούσα μέσα στις μουσικές σκηνές και θα είχα λάβει διαφορετικούς χαρακτηρισμούς. Τώρα είμαι μια φυσιογνωμία βγαλμένη μέσα από την τηλεόραση. Αυτό, ναι μεν είναι σημαντικό όσον αφορά την αναγνώριση από το κοινό, αλλά από την άλλη αφαιρεί κάτι από την ουσία που θέλω να προβάλω.

Κάνοντας τη σούμα, νιώθετε κερδισμένος από τα όσα έχετε προλάβει να ζήσετε στον χώρο του τραγουδιού;

Νιώθω κερδισμένος επειδή βρίσκομαι με ανθρώπους που περνάω καλά και κάνω καλά τη δουλειά μου, όπως με τον Στέλιο Κάτσαρη, με τον οποίο μοιραζόμαστε τους στίχους στον δίσκο. Με τους μουσικούς επίσης που είμαστε μια παρέα στις ζωντανές εμφανίσεις αλλά και όλοι μαζί ενορχηστρώσαμε τον δίσκο, του οποίου η παραγωγή οφείλω να πω ότι έγινε στο υπόγειο στουντιάκι του Νίκου Ρέτσου που παίζει και τύμπανα, αλλά και πολλοί άλλοι που βρεθήκαμε περιστασιακά. Με βοήθησαν πολύ, δεν θα μπορούσα να μη νιώθω κερδισμένος.

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,

Μάιος 2009.