Ρόζα

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Η αγάπη μου για το τραγούδι ξεκίνησε αργά. Με μηδενική αρχική ταχύτητα, δίχως καταβολές, χωρίς ερεθίσματα. Το 1996 λοιπόν, όπου και βγήκε αυτός ο εμβληματικός δίσκος του Θάνου Μικρούτσικου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, δεν καταλάβαινα τι άκουγα. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση, γενικώς. Όμως η περίπτωση αυτή ήταν μάλλον η αγαπημένη μου. Έκανα τη Ρόζα παραγγελιά σε όποιο σπίτι έβλεπα μπουζούκι ή πιάνο και οι άνθρωποι με κοιτούσαν απορημένοι· δίκιο είχαν, τι δουλειά είχα εγώ με αυτά; Δεν μου το έπαιξε τελικά κανείς. Έπειτα βγήκε το βίντεο κλιπ και όλα έγιναν πιο εύκολα. Ακούγοντάς το φυσικά δεν έπιανα ούτε στο ελάχιστο την ουσία, δεν καταλάβαινα ούτε ένα στίχο. Έπιανα παλμό και τραγουδούσα μαζί. Φάλτσα μεν, αλλά... Εκεί λοιπόν έπαιξε μονότερμα η μουσική, σε έναν ανόθευτο οργανισμό. Μετά χαλάσαμε.

Κάποια χρόνια αργότερα, έπιασα και έγραψα με μολύβι τους στίχους από περιέργεια. «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή» κι εγώ που καταλάβαινα καλά τι ήθελαν να πουν οι αριθμοί και τα κομπιούτερς άρχισα να καταλαβαίνω και το τραγούδι. Ένα τραγούδι αληθινής συγκυρίας (για να δανειστώ και τον ορισμό του Θάνου Μικρούτσικου) ένα από τα πολλά που έχει γράψει ο ίδιος παρέα με τον Αλκαίο, τον Ελευθερίου και τον Τριπολίτη. Τραγούδια που όταν τα ακούσουν οι απόγονοί μας μετά από πενήντα χρόνια θα καταλάβουν ακριβώς τις συνθήκες στις οποίες καταφέραμε κι επιβιώσαμε εμείς. Η Ρόζα είναι μέσα σε αυτά.

Χθες το βράδυ στο θέατρο Βράχων του Δήμου Βύρωνα οι τεράστιοι βράχοι σειστήκαν από την ερμηνεία και τη φωνή του Μητροπάνου αλλά και τα χειροκροτήματα του κόσμου. Και από τη ζεμπεκιά που ο Μητροπάνος πάντοτε χορεύει λίγο πριν την εκπνοή. Καλή επιστροφή στις καλοκαιρινές συναυλίες να ευχηθούμε κι εμείς και καλή αντάμωση. Με τη Ρόζα πάντα στην κορυφή.