Δεν είναι ένα το χρώμα της πόλης. Δεν την μονοπωλεί ένα πρόσωπο, μία μυρωδιά ή ένας ήχος. Δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν μαθαίνεται σε μια διαδρομή. Είναι συνισταμένη από χιλιάδες συνιστώσες. Η πόλη έχει εικόνες άλλων πόλεων, έχει συνδεδεμένα «πακέτα» από ζωές που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται, απλώνοντας τις δικές τους αποχρώσεις καθιστώντας την καθημερινότητά μας ένα συνεχές αλισβερίσι. Η πόλη θυμίζει κολάζ. Έργο τέχνης από κείνα που σου παίρνει μήνες ή και χρόνια να τα γνωρίσεις κι άλλο τόσο πως τα έκανες δικό σου. Κι όμως την ώρα που βαστάς τα ινία της σιγουριάς, που έχεις κάνει τις μετρήσεις έχοντας κρίνει και συγκρίνει όλα τα μεγέθη, το μάτι σου ανακαλύπτει μια γωνιά που μέχρι τότε σχεδόν δεν υπήρχε. Ένα σημείο βαφτισμένο στη διακριτικότητα, εξίσου σημαντικό με εκείνα που κυριαρχούν από το σύνολο. Ένα σημείο που μπορεί να στρέψει τη γνώμη σου σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.
Σαν άνθρωπος μιας πόλης που αναζητά καθημερινά τις πολλαπλές της ταυτότητες, η Candyblue μας παίρνει από το χέρι και μας τριγυρνά στα στενάκια εκείνης της καθημερινότητας που βιώνουν χιλιάδες ανάμεσά μας. Η φιλία, η μοναξιά, ο έρωτας, η μουσική αποτελούν τα πρωτογενή συστατικά αυτού του blog. Ακόμα και η φυγή έχει τη θέση της. Το αποτέλεσμα που εισπράττει ο αναγνώστης έχει φύση διττή. Από τη μία, η γραφή με χαρακτήρα ημερολογιακό. Ανατρέχεις στα γραμμένα του παρελθόντος με την αίσθηση πως κάποια φίλη σού εξιστορεί τα δικά της. Κείμενα τα οποία πέρα από τα άυλα των προσωπικών της στιγμών ανασαίνουν στον παλμό ενός αστικού περιβάλλοντος που χωράει σχεδόν τα πάντα, ωστόσο ακολουθεί την τέχνη ως τη γενετήσια δύναμη. «Το να είσαι νοήμων και λογικός άνθρωπος σε περιθωριοποιεί πια σε μειονότητα που αρχίζει και ενοχλεί την πλειονότητα. Η αλήθεια όμως υπάρχει μέσα στον καθένα. Δεν θα αργήσει να βγει. Σαν τα φτερά που σκίζουν το σώμα της πεταλούδας. Δεν θα αργήσει. Και αυτό δεν είναι ποίηση. Είναι η αλήθεια και α-λήθεια σημαίνει κάτι που δεν μπορεί να ξεχαστεί» Διακριτικά μια νοσταλγία περιφέρεται πότε- πότε χαιρετώντας σαν μοναχικός περιπατητής που πλήττει αφάνταστα στη σιωπή του «Και ο χειμώνας καθαρίζει τα τζάμια των γυαλιών του και ανάβει τσιγάρο φτιάχνοντας χοντρά γκρι σύννεφα. Ξεφυλλίζω παλιά ημερολόγια και μυρίζω παλιές φωτογραφίες. Ψαχουλεύω τα συρτάρια της εφηβείας μου και κρυφοκοιτάζω το παρελθόν που με πέταξε ως εδώ τρικλίζοντας. Πως μου το είπες αυτό; «Σύννεφα σαν αφράτοι κουραμπιέδες που κάποιος τους πάτησε και τα κομματάκια τους διαλύθηκαν». Από την άλλη η ίδια η τέχνη με τη μορφή κολάζ. Κάθε κείμενο και πίνακας, κάθε πίνακας μια γειτονιά της πόλης, άλλοτε ήρεμη και νηφάλια κι άλλοτε φορτισμένη με αισθήματα τρικυμίας. Φυσικά δεν λείπουν και οι ταξιδιωτικές αναφορές με φωτογραφίες να κολλιούνται σε ρόλους που επιβεβαιώνουν το σουρεαλισμό του όλου εγχειρήματος, οι εποχές του χρόνου φιλτραρισμένες σε ασυνήθιστο «καμβά», οι κοινωνικές αναταραχές που υποβόσκουν συνεχώς και η νύχτα που ό,τι κι αν συμβεί είναι πιστή στο ραντεβού της.
Καθένα ξεχωριστά, καθένα κι ένας ρόλος για το σύνολο. Εξάλλου, ως σκηνοθέτης τηλεοπτικών τρέιλερ στην πραγματικότητα, η Candyblue, γνωρίζει καλά την τέχνη τού να μιλάς ενώνοντας κομμάτια από διαφορετικά puzzle. Να καταθέτεις απόψεις, πυκνώνοντας τα νοήματα και ανακατεύοντας τις ιστορίες διαφορετικών τόπων και ηρώων. Κι όλα αυτά να συγκροτούν την πορεία προς μια αναζήτηση εαυτού μέσα στην πόλη. Με ό,τι καλό και ό,τι άσχημο έχει εκείνη να προσφέρει. Έτσι η Candyblue οικειοποιείται τις διακυμάνσεις και προχωρά κάνοντας τέχνη.
(Στα ακουστικά «Ένα κλεμμένο ποδήλατο» από τους Stereo Nova)
|
ΥΓ: Ο πίνακας που κοσμεί το άρθρο είναι έργο της Candyblue.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου