Αbsent without leave

http://www.myspace.com/geezertek

Ο ABSENT WITHOUT LEAVE, κατά κόσμον Γιώργος Μαστροκώστας, ξεκίνησε να ηχογραφεί το 2001 στην Αθήνα και πλέον έχει ξεπεράσει τα στενά μουσικά σύνορα της Ελλάδας κυκλοφορώντας τις δουλειές του σε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες ανεξάρτητες εταιρείες παγκοσμίως. Ο ήχος του κυμαίνεται από το shoegaze και το post-rock μέχρι την ambient και την electronica, αναμιγνύοντας το ρομαντισμό των cocteau twins και this mortal coil, με τις νοσταλγικές στιγμές των slowdive, piano magic και hood αλλά και τις μελαγχολικές μελωδίες των godspeed you! black emperor, mogwai και sigur ros με τους νωχελικούς ρυθμούς των boards of canada. Έχει στο ενεργητικό του δύο albums, τα οποία απέσπασαν εξαιρετικές κριτικές από τον εγχώριο και κυρίως τον ξένο τύπο, στις αγγλικές distant noise και unlabel, δύο eps, στην καναδική chat blanc και την ιαπωνική duotone, καθώς και τέσσερις split κυκλοφορίες με καλλιτέχνες όπως port-royal, yellow6, kimonophonic κ.ά. 

Το 2006 ίδρυσε τη δική του ανεξάρτητη εταιρεία sound in silence ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές συλλογές που κυκλοφόρησαν από ξένες εταιρείες σε χώρες όπως Αγγλία, Ιαπωνία, Αμερική, Γαλλία, Δανία, Καναδάς κ.ά. 

Ανάμεσα στις συνεργασίες του περιλαμβάνονται καλλιτέχνες όπως port-royal, yellow6, televise (ex-slowdive), carta, epic45, millimetrik, jatun κ.ά.

Καλλιτέχνες όπως οι god is an astronaut, οι piano magic (από τον κατάλογο της κορυφαίας 4AD) και ο manyfingers (συνεργάτης του matt elliott και των hood και μέλος των movietone, crescent και soeza) τον έχουν προσκαλέσει προσωπικά για να ανοίξει live τους ενώ μεταξύ άλλων έχει εμφανιστεί live με καλλιτέχνες όπως οι 65daysofstatic, port-royal, jeniferever, millimetrik και οι section 25 (της θρυλικής factory records) καθώς και στο synch festival 2007 (ανάμεσα σε καλλιτέχνες όπως οι mum, !!!, front242, fischerspoonerκ.ά.).

Έχει συνθέσει το soundtrack της μικρού μήκους ταινίας the crossroads του Πέτρου Σοφικίτη, ενώ η δουλειά του έχει παρουσιαστεί από μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες ραδιοφωνικούς σταθμούς παγκοσμίως (bbc 6 music, resonance fm κ.ά.).

Τι σημαίνει absent without leave; 

Γενικά δε θέλω να δίνω μια ακριβή ερμηνεία για την ονομασία absent without leave καθώς μου αρέσει το γεγονός ότι ο κάθε ένας, διαβάζοντας το όνομα και ακούγοντας τη μουσική, μπορεί να δώσει μια δική του ερμηνεία στην ονομασία αυτή. Κατά καιρούς έχω δει να μεταφράζεται και να ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους και μου αρέσει που ο κάθε ακροατής μπαίνει στη διαδικασία να σχηματίζει τις δικές του εικόνες και ιστορίες σχετικά με αυτό.

Μίλησέ μας για την εταιρία σου. Ξεκίνησε με αφορμή κάποια απόρριψη από μεγάλη εταιρία;

Η δημιουργία της sound in silence δεν έχει καμία σχέση με κάποια προηγούμενη απόρριψη αφού όταν δημιουργήθηκε, είχαν ήδη γίνει οι πρώτες μου κυκλοφορίες στο εξωτερικό. Η εταιρία ξεκίνησε από εμένα, με τη βοήθεια ενός φίλου μου, το 2006 με στόχο να κυκλοφορήσουμε τη μουσική κάποιων καλλιτεχνών που θαυμάζουμε. Θεωρώντας ότι η μουσική τους αξίζει πραγματικά, μέσω της sound in silence προσπαθούμε να τη διαδώσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο.  Η sound in silence λειτουργεί με μια diy λογική και όλες οι κυκλοφορίες της είναι σε περιορισμένα, αριθμημένα αντίτυπα ενώ συνοδεύονται πάντα από προσεγμένες, χειροποίητες κυρίως, συσκευασίες. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που συνεργαζόμαστε είναι οι port-royal, arbol (x-piano magic), televise (x-slowdive), epic45, july skies, yellow6, die stadt der romatische punk (μέλος των giardini di miro), millimetrik, building castles out of matchsticks, gnac, kimonophonic, sigmatropic κ.ά. ενώ στο μέλλον θα συνεργαστούμε και με αρκετούς ακόμη τους οποίους θεωρούμε αξιόλογους.

Πώς είναι τα πράγματα στο εξωτερικό όπου παράλληλα δραστηριοποιείσαι;

Στο εξωτερικό οι κυκλοφορίες της sound in silence πάνε πολύ καλά καθώς όλες σχεδόν έχουν εξαντληθεί. Σε ό,τι αφορά τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργαζόμαστε, πιστεύω ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από τη συνεργασία μας, καθώς έχουν την ελευθερία να γράψουν τη μουσική που τους εκφράζει χωρίς κανένα περιορισμό και να την κυκλοφορήσουν συνοδευόμενη από μια ιδιαίτερα προσεγμένη και καλαίσθητη συσκευασία. Στην Ελλάδα υπάρχει επίσης αρκετό ενδιαφέρον, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, ενώ οι κυκλοφορίες της sound in silence έχουν λάβει πολύ καλές κριτικές μέσα από τον τύπο που έχουν παρουσιαστεί, κυρίως από webzines, blogs και free press.

Βρίσκεις το είδος σου να μην έχει λαβές στην εγχώρια δισκογραφία; Το κοινό είναι εύκολο ή δύσκολο σε σχέση με αυτό που κάνεις;

Το κοινό που ασχολείται με αυτού του είδους μουσικές στην Ελλάδα είναι αρκετά περιορισμένο οπότε και οι δισκογραφικές εταιρίες εδώ δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με αυτό, με εξαίρεση ίσως κάποιες ελάχιστες ανεξάρτητες εταιρίες. Από εκεί και πέρα είναι προφανές ότι στο εξωτερικό υπάρχει πολύ μεγαλύτερο κοινό, από ότι στην Ελλάδα, και εκεί βρίσκει μεγαλύτερη ανταπόκριση η δουλειά μου.

Στην Ελλάδα το να ξεφύγεις από τα εγχώρια στεγανά και να κερδίσεις ένα κομμάτι του ακροατηρίου στο εξωτερικό θεωρείται σχεδόν ακατόρθωτο, τουλάχιστον για έναν μεγαλύτερο ορίζοντα. 

Με τη διαδεδομένη πια χρήση του internet, είμαι αρκετά εύκολο για τον οποιοδήποτε μουσικό να έρθει σε επικοινωνία με κάποιες δισκογραφικές εταιρείες του εξωτερικού. Αν τελικά θα καταφέρει να κάνει κάποια βήματα προς τα έξω εξαρτάται βέβαια και από την ποιότητα του υλικού του, αφού στο εξωτερικό υπάρχει υπερπροσφορά μουσικής και οι δισκογραφικές έχουν αρχίσει να επιλέγουν πιο προσεκτικά τις επόμενες κυκλοφορίες τους. 

Απ’ ότι κατάλαβα το να αναμετρηθείς με τον στίχο (ελληνικό ή ξένο) δηλαδή η σύνθεση τραγουδιών, δεν σε έχει απασχολήσει ακόμα. 

Μέχρι στιγμής έχω κυκλοφορήσει μόνο ένα κομμάτι με τα φωνητικά μιας φίλης μου, η οποία έγραψε και τους στίχους του συγκεκριμένου κομματιού το οποίο συμπεριλαμβανόταν στο πρώτο μου album. Δεν αποκλείω στο μέλλον να κυκλοφορήσουν και κάποια άλλα κομμάτια με φωνητικά, αν κρίνω ότι μπορούν να αποτελέσουν μέρος κάποιας μελλοντικής μου κυκλοφορίας. Ήδη υπάρχουν κάποια ηχογραφημένα κομμάτια εδώ και αρκετά χρόνια, τα οποία όμως έχουν μείνει ακυκλοφόρητα καθώς δεν θεωρούσα ότι ταιριάζουν και μπορούν να συμπεριληφθούν σε κάποια από τις κυκλοφορίες που έχω κάνει ως τώρα.

Σχέδια;

Αυτό τον καιρό δουλεύω πάνω σε αρκετές νέες κυκλοφορίες οι οποίες αναμένεται να κυκλοφορήσουν μέσα στο 2010.  Συγκεκριμένα τους επόμενους 1-2 μήνες θα κυκλοφορήσει ένα 3” split cd που έχω ετοιμάσει μαζί με τον landshipping (ex- metrotone), κατά κόσμον John Brenton, στο οποίο θα συμμετέχουν και οι isan. Τόσο ο  John όσο και οι isan στο παρελθόν έχουν κυκλοφορήσει τη δουλειά τους σε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ανεξάρτητες εταιρείες, ανάμεσά τους οι morr music, darla, bad jazz, earworm, wurlitzer jukebox κ.ά. και είναι τιμή μου η συνεργασία μας σε αυτή την κυκλοφορία. Το ίδιο νοιώθω και για την αγγλική awkward silence recordings η οποία και θα κυκλοφορήσει αυτό το split καθώς είναι πολύ σημαντικό για εμένα να με συμπεριλάβει στο roster της, το οποίο περιλαμβάνει ήδη σπουδαίους καλλιτέχνες όπως οι epic45, manual, tarentel, part chimp, christian kleine, sybarite, stafraenn hakon, yellow6, portal, arovane, lusine κ.ά. Αμέσως μετά το καλοκαίρι θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη 3” split, αυτή τη φορά διπλό, αποτελούμενο από δύο ξεχωριστά eps, με τον yellow6, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν. Το διπλό αυτό 3” split θα κυκλοφορήσει στον Καναδά από την thisquietarmy records, αποτελώντας μέρος μιας νέας σειράς split κυκλοφοριών με την ονομασία aural diptych series. Μέσα στο καλοκαίρι σκοπεύω να ολοκληρώσω τις ηχογραφήσεις για τη νέα προσωπική μου δουλειά, η οποία θα είναι έτοιμη για κυκλοφορία το φθινόπωρο, αν και δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα είναι ένα ολοκληρωμένο album ή ένα ep μικρότερης διάρκειας.. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι σε αυτή την κυκλοφορία δεν θα είμαι μόνος μου, καθώς μου έκαναν την τιμή και θα συνεργαστούν μαζί μου, συμμετέχοντας σε αυτή ως καλεσμένοι, αρκετοί εκλεκτοί καλλιτέχνες από το εξωτερικό, ανάμεσά τους μέλη των piano magic, giardini di miro, efterklang, port-royal, eksi ekso κ.ά.  Πέρα από αυτές τις τρεις κυκλοφορίες, έχω κάνει και κάποιες άλλες συνεργασίες οι οποίες θα κυκλοφορήσουν τους επόμενους μήνες. Μέσα στον Ιούνιο αναμένεται να κυκλοφορήσει η νέα δουλειά του άγγλου yellow6, με τίτλο close/r, στην οποία θα συμμετέχω μαζί με άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες όπως οι stafraenn hakon, portal, winterlight, konntinent κ.ά., ενώ θα συμμετέχω και στο επόμενο album του βέλγου wixel, με τίτλο musical soup, το οποίο θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος της χρονιάς, με συμμετοχές επίσης από τους Peter Broderick (efterklang), Boris Snauwaert (haruki), Pieter Van Dessel (plastic operator) κ.ά. Μέσα στο 2010 πρόκειται να κυκλοφορήσω ένα ακόμη ep, το οποίο θα περιέχει 3-4 κομμάτια, αποτέλεσμα της συνεργασίας μου με την καναδή Anne Sulikowski, γνωστή και ως building castles out of matchsticks, ενώ υπάρχει μια περίπτωση να ξαναδουλέψω με τους Ιταλούς port-royal, δύο χρόνια μετά το split album μας magnitogorsk, πάνω σε ένα ακόμη album συνεργασίας, αποτέλεσμα της από κοινού δουλειάς μας αυτή τη φορά. Οι ηχογραφήσεις για το album ενδέχεται να ξεκινήσουν κάποια στιγμή μέσα στο 2010 οπότε, αν όλα πάνε καλά, δεν αναμένεται να κυκλοφορήσει πριν από το 2011. Σχετικά με τα live, έχω ήδη κλείσει δύο live για το τέλος Απριλίου. Το πρώτο θα είναι εδώ στην Αθήνα, στις 29 Απριλίου, στο six dogs όπου και θα πραγματοποιηθεί το αποχαιρετιστήριο πάρτι του περιοδικού muzine, ενώ την επόμενη ακριβώς ημέρα θα παίξω στη Λάρισα στο stage performances venue μαζί με τους port-royal. Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε ενδιαφέρουσα πρόταση για live είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr. 

Tango with lions

http://www.myspace.com/kaschialoveslions

Oι Tango with Lions είναι μια μεταβαλλόμενη μουσική κολλεκτίβα που σχηματίστηκε το 2007 από την Κat (Κατερίνα Παπαχρήστου), μια νέα μουσικό η οποία ως μπασίστρια και τραγουδίστρια έχει συνεργαστεί με πολλά συγκροτήματα της αγγλόφωνης indie/alternative σκηνής. Με τη μουσική επένδυση των ημερολογίων της και επηρεασμένη από την επικαιρότητα, από βιβλία, από τις αγαπημένες της ταινίες και μουσικές, ηχογράφησε με τον Ottomo στο Fab Liquid Studios τον πρώτο της δίσκο με το όνομα Tango with Lions, με την πολύτιμη βοήθεια μουσικών που προσέθεσαν το προσωπικό τους στυλ. Ο δίσκος, που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Μάιο του 2010 από την Inner Ear Records, περιέχει κομμάτια σε ακουστικό κυρίως ύφος, με διάθεση αμερικανικής φολκ και με την ιδιαίτερη φωνή της Κat να μας καθοδηγεί μέσα στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών.

Στο Tango with lions συμμετέχουν:

Κατερίνα Παπαχρήστου: φωνή, πιάνο, ακουστική κιθάρα, κρουστά, μπάσο

Σταύρος Παργινός: βιολοντσέλλο, μαντολίνο

Γιάννης Μανιάτης: ηλεντρική κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά

Ντάνα Παπαχρήστου: κλαρινέτο, φωνητικά

Απ’ ότι κατάλαβα από το βιογραφικό σου δεν πρόκειται για ένα συμπαγές συγκρότημα, αλλά για εσένα (Κατερίνα) πλαισιωμένη από κάποιους μουσικούς και με ένα άλλο όνομα. Θα μας εξηγήσεις τι σημαίνει «μεταβαλλόμενη μουσική κολλεκτίβα»; 

Πάντα έγραφα δικά μου κομμάτια, από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο ενεργά με τη μουσική, στο γυμνάσιο δηλαδή. Είχα δοκιμάσει να παίξω κάποια από αυτά με διάφορους μουσικούς, στο τέλος όμως κατέληξα σε πιο απλές δομές, με πιάνο και φωνή ή με κιθάρα και φωνή, κάτι που δεν χρειαζόταν παραπάνω από ένα άτομο, και αποφάσισα πως θα ήθελα να δημιουργήσω έναν προσωπικό δίσκο. Όταν,  δουλεύοντας την ενορχήστρωση, συνειδητοποίησα πως θα μου άρεσε σε μερικά από τα τραγούδια να υπάρχουν και άλλα όργανα, κυρίως το τσέλο και το κλαρινέτο, ανέτρεξα στους μουσικούς. Παρόλ’ αυτά, δεν πρόκειται για ένα συμπαγές συγκρότημα. Οι μουσικοί αλλάζουν, φεύγουν, επανέρχονται, προστίθενται ή αφαιρούνται όργανα, κτλ. Αυτό σημαίνει "μεταβαλλόμενη μουσική κολλεκτίβα". Το όνομα Tango with Lions μου ήρθε αυθόρμητα...περιγράφει μάλλον την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι όταν γράφω μουσική...

Ανάφερέ μας συγκεκριμένα ένα γεγονός της επικαιρότητας, ένα αγαπημένο βιβλίο, μια αγαπημένη ταινία και μια μουσική (ή τραγούδι) που όπως λες σε ενέπνευσαν να δημιουργήσεις. 

Με επηρεάζει πολύ η επικαιρότητα. Η πολιτική και η οικονομία παγκοσμίως, ο αντίκτυπός τους στην κοινωνία και στο περιβάλλον. Νομίζω πως ζούμε σε μια εποχή χωρίς προηγούμενο και αυτό με επηρεάζει πάρα πολύ. Οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές είναι κάτι που με συγκλονίζει πάντα και μου αποδεικνύει πως οι "μηχανές" δεν λειτουργούν. Εξ' ου και το "House on fire", το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Όσον αφορά τα "αγαπημένα" μου, αλλάζουν από καιρό σε καιρό. Αυτόν τον καιρό λοιπόν, αγαπημένο βιβλίο είναι Ο Μεγάλος Ύπνος του Ρέυμοντ Τσάντλερ, αγαπημένη ταινία το Notoriοus του Χιτσκοκ και αγαπημένο τραγούδι το Εlectric Feel των MGMT... 

Τι σημαίνει ο τίτλος του δίσκου που αναμένουμε να κυκλοφορήσει και πώς προέκυψε; 

Ο τίτλος του δίσκου θα είναι Verba Time. Έψαχνα εδώ και καιρό έναν τίτλο που θα με αντιπροσώπευε, πέρα από τους τίτλους των κομματιών. Πρόσφατα ανακάλυψα έναν καλλιτέχνη από το Λονδίνο, του οποίου ένα έργο μου άρεσε πολύ και του ζήτησα να το χρησιμοποιήσω για artwork του album. Το συγκεκριμένο έργο λέγεται "Verbatim", επειδή έχει τυπωμένες δισκέτες. Ο τίτλος του δίσκου είναι ένα λογοπαίγνιο λοιπόν, μέσα στο οποίο συμπυκνώνεται η σκέψη μου ότι, το γεγονός ότι στην εποχή μας περισσότερο από ποτέ "μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις" μας έχει κάνει να ξεχνάμε να εκφραζόμαστε, να επικοινωνούμε και να συζητάμε, να λέμε δυνατά αυτό που σκεφτόμαστε. Έχουμε ξεχάσει την αξία του χαρακτηριστικού που μας διαφοροποιεί από τα ζώα: τον λόγο, στα λατινικά verba.

Τα τραγούδια σου είναι στα αγγλικά. Φαντάζομαι έχει να κάνει με τις επιρροές.

Οι επιρροές μου ποικίλλουν. Με ενδιαφέρουν και ακούω πολλές μουσικές, από κλασσική μουσική και jazz, μέχρι punk, trip-hop, funk κτλ. Σε όλα τα μουσικά είδη μπορεί κανείς να βρει κομμάτια που μπορεί να τον εμπνεύσουν. Εκφράζομαι στα αγγλικά σίγουρα επειδή δεν ακούω ελληνική μουσική τόσο όσο ακούω ξένη. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες όπου μιλιούνται πολλές ξένες γλώσσες. Και τα αγγλικά τα μαθαίνουμε σε πολύ μικρή ηλικία, βρίσκονται παντού, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και για κάποιον που ακούει κυρίως αγγλόφωνη μουσική είναι πολύ εύκολο να ταυτιστεί μουσικά και γλωσσικά με τα αγγλικά.

Από τα ελληνικά μουσικά δρώμενα των τελευταίων χρόνων τι ξεχωρίζεις; 

Ξεχωρίζω τον Yosebu, τον Βασσιλικό, τον Boy, τον Lumiere Brother, τον Lolek, τους Rosebleed και πολλούς άλλους μουσικούς, τώρα σίγουρα μου διαφεύγουν πολλοί που μου αρέσουν...

Φαντάζομαι δεν βιοπορίζεσαι μόνο από τη μουσική…

Εκτός από μουσική, έχω σπουδάσει επίσης γαλλική φιλολογία στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Είμαι καθηγήτρια γαλλικών και μεταφράστρια.

Έχουμε να περιμένουμε live;

Υπάρχουν διάφορα live στα σκαριά. Ετοιμάζω live στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Κέρκυρα, κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα και αναμένεται και η παρουσίαση του δίσκου. Δεν υπάρχουν ακόμη συγκεκριμένες ημερομηνίες. Θα ανακοινωθούν όμως πολύ σύντομα.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr.

1898 - 1936

Σαν σήμερα.

Αν και καθυστερημένα. 

Playground Noise

http://www.myspace.com/playgroundnoise

Οι Playground Noise είναι ένα πενταμελές συγκρότημα από την Πάτρα το οποίο αποτελείται από δύο κιθάρες, φωνή, πλήκτρα, τύμπανα, μπάσο και πλαισιώνεται από τρεις φίλους που παίζουν τρομπέτα, τσέλο και βιολί. Δημιουργήθηκαν το 2006 και στο διάστημα 2007-2009 έχουν πραγματοποιήσει διάφορες συναυλίες. Σε κάποιες από αυτές, έχουν μοιραστεί την ίδια σκηνή με καλλιτέχνες όπως οι: Κ.Βήτα, Sigmatropic, Κόρε Ύδρο, Abbie Gale, Lolek. Την άνοιξη του 2008 κυκλοφόρησαν τα πρώτα τους τραγούδια (Sundays/Flowers) σε ένα 7’’ βινύλιο από την Inner Ear Records. Τώρα, μόλις έβγαλαν το πρώτο τους ομώνυμο album

Πώς συνδυάζεται αρμονικά το τσέλο, το βιολί και η τρομπέτα  με τον πιο "σκληρό" ήχο και το δυναμικό τέμπο των τραγουδιών σας; 

Να τι συμβαίνει λοιπόν όταν αγαπάς εξίσου τις κιθάρες και τα βιολιά! Συνδυάζονται αρμονικά γιατί μάθαμε να παίζουμε μουσική κυρίως ακούγοντάς την. Αγαπάμε πολύ τη μουσική, αυτή που μας συγκινεί χωρίς να ‘χουν πρώτη σημασία οι φόρμες ή το είδος. Νομίζω ότι από την αρχή που βρεθήκαμε ως μπάντα προσπαθούσαμε να παίξουμε ορχηστρική μουσική με κιθάρες. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι άνθρωποι που παίζουν το τσέλο, το βιολί και την τρομπέτα είναι φίλοι μας που θέλαμε να είμαστε μαζί και σε αυτό, να το ζούμε έντονα και να μοιραζόμαστε τους φόβους μας. Είναι οι δορυφόροι της μπάντας που χρωματίζουν τη μουσική μας με τον πιο όμορφο και απλό τρόπο. Η εναρμόνιση δηλαδή τελικά ήρθε μόνη της από την ανάγκη του καθενός να ζήσει.

Γιατί αυτός ο διαχωρισμός στο βιογραφικό; Τα παραπάνω όργανα με τους μουσικούς τους δεν είναι μέλη του συγκροτήματος;

Δεν υπάρχει κάποιος διαχωρισμός, αντίθετα μάλιστα υπάρχει έντονη η δήλωση της συμπλήρωσης. Και αυτή είναι η ουσία. Είμαστε όλοι μαζί μία μπάντα, ένα σύνολο. Ταυτόχρονα, ο καθένας είναι μια οντότητα με το συναισθηματικό και μουσικό του κόσμο και όταν ερχόμαστε σε επαφή γίνονται συμπαντικές εκρήξεις! Η αλήθεια βέβαια είναι ότι γίνεται μία διάταξη των οργάνων. Από τη μία, υποτίθεται τα πιο άγρια και θορυβώδη και από την άλλη τα πιο αγνά και ήρεμα. Όμως δεν υπήρχε κάποια τέτοια σκοπιμότητα. Το καθένα παίζει το ρόλο του και υπάρχει εκεί για τον ίδιο λόγο που υπάρχουν και τα υπόλοιπα. Μάλιστα όποιος έχει προμηθευτεί το debut album μας που μόλις κυκλοφόρησε θα δει στα credits ότι οι συγκεκριμένοι τρεις έχουν ιδιαίτερη ονομασία ως ομάδα.

Θεωρείτε τους εαυτούς σας παιδιά των live ή σας αρέσει περισσότερο η διαδικασία του στούντιο;

Και οι δύο διαδικασίες μας αρέσουν εξίσου. Είναι διαφορετικού περιεχόμενου, αλλά άρρηκτα συνδεδεμένες. Δηλαδή η μία τροφοδοτείται από την άλλη. Το λάιβ έχει μεγαλύτερη δυναμική από την ηχογράφηση και για αυτό το λόγο γίνονται ακόμα συναυλίες και φυσικά επιζητούμε να παίζουμε λάιβ όσο πιο συχνά μπορούμε. Το στούντιο και η ηχογράφηση εμπεριέχουν τη γοητεία της αποτύπωσης των συναισθημάτων και τι μπορείς να κάνεις ώστε να έχεις το αποτέλεσμα που φαντάζεσαι. Το οποίο όμως ελλοχεύει κινδύνους, όπως, το να απομακρυνθείς αρκετά από την αρχική σου ιδέα και να μην σου αρέσει. Έτσι ή αλλιώς όμως, το να ζεις αυτές τις δυο στιγμές είναι το σημαντικότερο. Δηλαδή αυτό που μένει μετά δεν είναι το πόσο καλό ή κακό ήταν ένα λάιβ ούτε το πόσο καλή ή όχι ηχογράφηση έκανες, αλλά ότι απλά έζησες αυτές τις στιγμές και μάλιστα με ανθρώπους που αγαπάς.

Βιοπορίζεστε από τη μουσική; 

Όχι, αν και θα το προτιμούσαμε όπως πολλοί ακόμα που κάνουν το ίδιο ή παραπλήσια πράγματα. Ο κόσμος πλέον έχει σταματήσει να ψάχνει και να ανησυχεί. Δέχεται ότι του δίνουν χωρίς καμία αντίρρηση. Όταν η τηλεόραση και άλλα τέτοιου τύπου αποχαυνωτικά μέσα αποτελούν το μόνο ή τον κύριο τρόπο μόρφωσης και ψυχαγωγίας, τότε απλά σταματά η ζωή. Οι επίσημοι φορείς δεν βοηθούν προσπάθειες πολιτισμού, συμβαίνει μόνο ό,τι αναλαμβάνουν ιδιώτες. Λίγοι είναι αυτοί που ασχολούνται και βέβαια το κάνουν με πολύ μεράκι και δημιουργικότητα παρόλο που τελικά οικονομικά μπορεί να βγαίνουν ζημιωμένοι. Έτσι και εμείς έχουμε ο καθένας τη δουλειά του και την καθημερινότητα του και βρισκόμαστε σ ένα παράλληλο σύμπαν κάθε φορά που παίζουμε μαζί. Με τον ίδιο τρόπο υπάρχει η ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Inner Ear Records εδώ στην Πάτρα η οποία μας στεγάζει μαζί με άλλα group που έχουν δώσει και δίνουν πολλά. Όπως και να έχει όμως η κατάσταση, το πιο σημαντικό είναι να προσπαθήσεις με τα δυνατά σου και με ό,τι έχεις να εκφράσεις τα συναισθήματα σου και να επιβιώσεις από την άλλη πραγματικότητα, αυτή της σκληρής καθημερινότητας.

Ποιους θεωρείτε δασκάλους σας στη μουσική;

Δάσκαλοι είναι η ίδια η μουσική και οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε αυτήν, τα συναισθήματα, του φόβους και τις ανησυχίες μας. Επίσης δάσκαλοί μας όπως και μέριμνα μας είναι εκείνα τα πράγματα που μας θυμίζουν ό,τι αγαπήσαμε, αγαπάμε και μας ενώνουν.

Σχέδια;

Σχέδια δε υπάρχουν με την έννοια του σχεδίου και του προγραμματισμού. Πρώτος σκοπός μας να ζούμε ενώ ονειρευόμαστε και να ονειρευόμαστε ενώ ζούμε. Στη συνέχεια να παρουσιάσουμε σε λάιβ το debut album που μόλις κυκλοφορήσαμε μέσω της Inner Ear Records, το οποίο ήδη βρίσκεται στα δισκοπωλεία. Φυσικά μπορείτε να το αγοράσετε και μέσω της ιστοσελίδας της δισκογραφικής. Τέλος, να βρισκόμαστε να κάνουμε τις πρόβες μας, κυρίως όμως να παίζουμε και να γράφουμε μουσική.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Συνέντευξη με τον Γιάννη Κότσιρα

Από το πρώτο live album του μεσολάβησαν 8 χρόνια και μέσα σε αυτά νέοι δίσκοι, ζωντανές εμφανίσεις, συνεργασίες και συμμετοχές σε έργα απαράμιλλης αξίας για το ελληνικό τραγούδι (Άξιον Εστί, Σταυρός του Νότου/ Γραμμές των οριζόντων, Δρόμος). Τον συναντάμε στο σήμερα και συζητάμε μαζί του τόσο για το υλικό που ηχογραφήθηκε πρόσφατα, όσο και για την μέχρι τώρα πορεία του.

Ξεκίνησες στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τραγουδώντας ρεμπέτικα. Πέρασες από το λεγόμενο έντεχνο, την ποπ, το πιο ηλεκτρικό τραγούδι, το λαϊκό, τη μελοποιημένη ποίηση. Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι ως τραγουδιστής; 

Είμαι ένα μίγμα όλων αυτών. Σαφώς η βάση μου είναι το λαϊκό τραγούδι, αλλά είναι πολύ δύσκολο εν έτει 2010 να βρω λαϊκά τραγούδια να τραγουδήσω αντίστοιχα με τα παλιά. Όπως λοιπόν και οι περισσότεροι της γενιάς μου, αλλά και νεότερων γενεών θεωρώ τον εαυτό μου ένα μίγμα, διότι μεγαλώσαμε ακούγοντας ταυτόχρονα όλα αυτά τα είδη, αγαπώντας τα εξίσου: τη ροκ, την ποπ, τα ρεμπέτικα, το λαϊκό τραγούδι που το μάθαμε μέσω των κομπανιών, μέσω του Νταλάρα και της Αλεξίου, και φυσικά τα πιο σύγχρονα και εναλλακτικά ακούσματα. 

Από το 1996 όπου και πρωτοπάτησες στη δισκογραφία, νιώθεις να έχεις αλλάξει; 

Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα, κυρίως η σχέση μου με το χώρο που λέγεται μουσική. Είμαι πολύ πιο καχύποπτος απέναντι στα πράγματα. Τώρα πια έχω και κάθε λόγο να είμαι αρκετά απογοητευμένος, όχι τόσο απέναντι στον αυτό μου, όσο απέναντι σε αυτό τον χώρο στον οποίο μπήκα κάποτε με τρομερό ρομαντισμό. Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω αλλάξει καθόλου. 

Υφολογικά;

Όχι, θεωρώ ότι έχω ωριμάσει. Κάνω βέβαια τις ίδιες χαζομάρες που έκανα πάντα, δεν μου αρέσει να κατασταλάζω, να χρησιμοποιώ μανιέρα στη μουσική. Ξεκίνησα με την «Αθώος και ένοχος», τον οποίο θα χαρακτήριζα έναν έθνικ δίσκο, στη συνέχεια έκανα έναν μια πιο «έντεχνη» δουλειά, πήγα προς το ροκ, κάποια στιγμή ασχολήθηκα με το λαϊκό, έπειτα ξανά «έντεχνο» κι έπειτα ποπ… θέλω να πω ότι κάθε φορά κάνω απλά αυτό που μου αρέσει. Η σταθερότητά μου είναι μια γενικότερη αστάθεια στο στυλ των τραγουδιών. Χωρίς κανόνα. 

Αυτό δεν κρύβει μια παγίδα; Όταν δηλαδή η μουσική από τη δεκαετία του ‘90έχει αλλάξει κι εσύ θεωρείς ότι παραμένεις σταθερός.

Δεν είμαι κατασταλαγμένος σε ένα είδος μουσικής με συγκεκριμένο ενορχηστρωτικό τρόπο. Εγώ το τραγούδι δεν το χαρακτηρίζω βάσει της ενδυμασίας του αλλά βάσει της ουσίας του. Κάλλιστα θα μπορούσε το «Και πάλι παιδί» ο τελευταίος πρωτότυπος δίσκος μου, ερμηνευμένος με άλλα όργανα, να κατέληγε ένας απόλυτα έντεχνος δίσκος που να λειτουργούσε τη δεκαετία του ‘90. 

Το πιστεύεις στ’ αλήθεια αυτό; 

Βεβαίως. Το Τσιγάρο επίσης, που όλοι το χαρακτήριζαν έντεχνο, εγώ θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο λαϊκά τραγούδια που έχω πει. 

Από ποια άποψη;

Αυτό που εκφράζει είναι λαϊκό. Το συγκεκριμένο τραγούδι έχω ακούσει να το παίζουν από σκυλάδικα μέχρι μουσικές σκηνές και παρέες, με μπουζούκια, με τύμπανα, α καπέλα… Δεν έχει ταμπέλα ένα καλό τραγούδι. Έχει μόνο αποδέκτες. Κι αυτός είναι ο στόχος του: να γίνει λαϊκό.

Αυτοκριτική κάνεις;

Δυστυχώς πάρα πολλή. Και λέω δυστυχώς, γιατί μερικές φορές η αυτοκριτική μου είναι ιδιαιτέρως σκληρή. Έχω ζήσει πολύ ωραία αλλά και πολύ άσχημα πράγματα μέσα στη μουσική κι έτσι μου είναι πολύ εύκολο- δεδομένου ότι έχω μια τάση μελαγχολίας- να τα δω όλα μαύρα και να με πάρει από κάτω.

Τι απαντάς σε εκείνους που λένε ότι ο Γιάννης Κότσιρας έχει χάσει το δρόμο του ή ακόμα χειρότερα, το στίγμα του;

Υπάρχουν άνθρωποι, ακροατές ή μουσικοκριτικοί, που εντάσσουν τους τραγουδιστές σε καλούπια που εκείνοι επιθυμούν. Βάζουν ταμπέλες για να εκφράζονται οι ίδιοι. Έχω ακούσει τα πάντα για εμένα. Άλλοι με είπαν έντεχνο, άλλοι λαϊκό, άλλοι ποπ. Τα δέχομαι όλα αυτά, αλλά είναι τελείως υποκειμενικές ως απόψεις. Εγώ δεν αισθάνομαι ότι έχω χάσει το δρόμο μου, γιατί ο δρόμος μου δεν χαρακτηρίζεται από ταμπέλες αλλά από το τι θεωρώ εγώ καλό τραγούδι. Μπορεί κάποιος από όλους αυτούς να μου υποδείξει ένα κακό τραγούδι από αυτά που έχω πει; Ίσως να βρει τραγούδια που δεν του αρέσουν, αλλά κακό τραγούδι δεν θα βρει κι αυτό είναι το στοίχημα για έναν τραγουδιστή. 

Ας περάσουμε στον δίσκο. Ποια ανάγκη σε οδήγησε να κάνεις ένα δεύτερο live album; 

Καταρχήν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το πρώτο live. Έπειτα, μετά το «Και πάλι παιδί» επαναπροσδιορίστηκα, έκλεισα έναν κύκλο. Το μέλημά μου στο χώρο δεν είναι να μου πουν ότι είμαι καλό παιδί, αλλά να με θεωρούν καλό τραγουδιστή. Ένας live δίσκος λοιπόν, θεωρώ ότι είναι η βαθμολογία του τραγουδιστή, εκεί κρίνεται. Είχα μαζέψει ηχογραφήσεις 8 ετών- γιατί ηχογραφώ κάθε τι στο οποίο συμμετέχω- κι έτσι οδηγήθηκα στην έκδοση του συγκεκριμένου δίσκου. Είναι σαν το ημερολόγιό μου αυτές οι ηχογραφήσεις. Σκέψου ότι το προηγούμενο live προήλθε από ηχογραφήσεις των προηγούμενων 7 ετών…

Τι συνδέει τον Καημό του Θεοδωράκη με το Και πάλι παιδί, και το Πήραν τα στήθια μου φωτιά με το Σ’ αγαπάω.

Δεν υπάρχει συνταγή, είναι ακριβώς ό,τι συμβαίνει σε μια ζωντανή συναυλία. Έχει τη ροή και τα συναισθήματα που συναντά ένας ακροατής όταν με ακούει από κοντά. Από κει και πέρα κάθε cd έχει τη δική του ολότητα: το πρώτο έχει τραγούδια πιο σύγχρονα, το δεύτερο είναι αμιγώς λαϊκό. 

Πέρα από τις δυνατές παρουσίες στο ρεπερτόριο (Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Δεβενιώτης, Καλδάρας κλπ) αισθητές γίνονται και δυο απουσίες: Χατζιδάκις και Τσιτσάνης. Αυτό αφορά και τα δύο live που έχεις κυκλοφορήσει. 

Εντυπωσιακό… δεν το είχα αντιληφθεί! Τώρα που το λες μπορώ να σκεφτώ μια ερμηνεία για τον Χατζιδάκι. Έχει να κάνει με το ότι δεν έχω ασκηθεί πολύ στον Χατζιδάκι, δεν τον άκουγα μικρός, μεγαλώνοντας κατάλαβα την αξία του. Ίσως και να είμαι αρκετά μικρός για να ηχογραφήσω κάποια δικά του τραγούδια, παρόλο που στις παραστάσεις πάντα υπάρχουν στο πρόγραμμα, ειλικρινά. Και Τσιτσάνη έχω τραγουδήσει πολύ και δεν ξέρω γιατί δεν περιέλαβα κάτι στα live. Επ’ ευκαιρία που το ανέφερες, θα το πραγματοποιήσω στο επόμενο live album αν γίνει.  

Ποιο τραγούδι από αυτά του δίσκου πιστεύεις ότι έχει τη μεγαλύτερη δυναμική σήμερα;

Τα «Μικρόβια» του Μαχαιρίτσα και του Σούση, τα οποίο έχω αφιερώσει και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόλο που γράφτηκε για τελείως διαφορετικούς λόγους, μετά από πολλά χρόνια είναι και πάλι επίκαιρο. Επίσης τα «Χρέη παλιά», του Πορτοκάλογλου. Τέλος, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, έτσι όπως καταγράφηκε εν τέλει το «Αγάπη μου εσύ» αποτελεί μεγάλη αφορμή στο να καταλάβουμε πώς φτάσαμε ως εδώ ως χώρα. Και το λέω εγώ που είμαι πλέον 40 ετών και που τα έχω κάνει σχεδόν όλα αυτά. Έχω περάσει κι εγώ το στάδιο του μεγαλοπιάσματος, να απλώνω το χεράκι μου μέχρι εκεί που δεν φτάνω. Ξέφυγα όμως γιατί έχω δουλέψει πολύ σκληρά στη ζωή μου και κάνω τόσο αυστηρή αυτοκριτική που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να στέκομαι σωστά στα πόδια μου.

Πέρσι υπήρξε μια διαμάχη με την προηγούμενη εταιρία σου, τη Sony, σχετικά με την κυκλοφορία των πρώτων τριών δίσκων σου στην Κυριακάτικη έκδοση της Espresso. Θα ήθελα να κλείσουμε επεκτείνοντας το συγκεκριμένο θέμα: η δισκογραφική κυκλοφορία και οι νέες παραγωγές μέσω των εφημερίδων. 

Καταρχήν δεν πρόκειται για μια διαμάχη που έληξε ανορθόδοξα. Δεν έχουμε καθόλου κακές σχέσεις. Να θυμίσω όμως ότι οι τραγουδιστές δεν έχουν κανένα δικαίωμα επάνω στις πρώτες τους εκδόσεις. Δεν έχω κανένα λόγο σχετικά με το πού θα δίνονται οι δίσκοι. Θέλησα απλά να δείξω την αντίθεσή μου στο ότι διαχειρίζονται τα τραγούδια μου με όποιον τρόπο θέλουν και χωρίς να υπάρχει συνεννόηση. Δεν έχω αντίρρηση να γίνονται τέτοιες συμφωνίες, αλλά καλό θα είναι να με ρωτάνε πρώτα. Από κει και πέρα, τα δισκοπωλεία δυστυχώς κλείνουν. Προσωπικά, ελπίζω να καταφέρω κάποια πρωτότυπη κυκλοφορία μέσω των εφημερίδων. Πλέον ο κόσμος δεν έχει τις επιλογές που είχε. Ο πιο εύκολος τρόπος πρόσβασης στη μουσική είναι ή μέσω του παράνομου κατεβάσματος ή μέσω των περιπτέρων που σαφώς είναι το θεμιτό. Απλά δεν είμαι πάντα σύμφωνος με το έντυπο που δίνεται ένας δίσκος. Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλα τα είδη εντύπων. Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσα ποτέ να δω έναν δικό μου δίσκο σε ένα περιοδικό πορνό ή σε ένα περιοδικό life style… 

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,

Ιούλιος 2010.