Η καχυποψία ενός άλλοθι (ανοιχτή πρόσκληση)

Ο Χρήστος Α. Μιχαήλ μας παρουσιάζει μια σειρά από ποιήματα χωρίς ηλικία, συνοδευόμενα από σκίτσα της Παναγιώτας Τσιμπαλίδη. Αποστάγματα νύχτας και ημέρας, ζωή καταχρασμένη σαν ελπίδα, έρωτες που δεν χώρεσαν στις λέξεις, θεωρίες που έμειναν θεωρίες, ρολόγια που δεν πρόλαβαν, απολογίες και τοκισμένα ψυχικά χρέη, τραγούδια που κι έγιναν ασπίδα και συνείδηση. Τριάντα ποιήματα σε ελεύθερο στίχο και εννέα έμμετρα, δοσμένα με την καχυποψία μιας πένας που δικάζει τα ίδια της τα άλλοθι. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τετράγωνο. 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

"Η καχυποψία ενός άλλοθι"

του Χρήστου Α. Μιχαήλ

σε σκίτσα τής Παναγιώτας Τσιμπαλίδη

ΔΕΥΤΕΡΑ, 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ώρα 20.30

IANOS, Σταδίου 24

Αθήνα, τηλ. 210.3217917

Ομιλητές:

Στέλλα Βλαχογιάννη, δημοσιογράφος, ποιήτρια

Σπύρος Αραβανής, φιλόλογος, δημοσιογράφος, συνεκδότης Ποιείν

Απαγγέλλει ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος

Τραγουδούν η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

και η Μαρία Παπαγεωργίου

Στο πιάνο ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

www.musicheaven.gr
www.poiein.gr
www.e-tetradio.gr

Bio

Ο Χρήστος Α. Μιχαήλ γεννήθηκε στη Σαλαμίνα, τελείωσε το σχολείο στη Λεμεσό και σπούδασε Χρηματοοικονομική και Τραπεζική Διοικητική στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Σήμερα εργάζεται ως δημοσιογράφος σε μουσικά περιοδικά – έντυπα και διαδικτυακά. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο. 

Στο Δίφωνο Νοεμβρίου που κυκλοφορεί

www.difono.gr

ΘΕΜΑΤΑ

* Η παράδοση στην πρίζα

Η χρήση της ηλεκτρονικής μουσικής και η δημιουργική ενσωμάτωση σε αυτήν τής παράδοσης ανοίγει δρόμους και αυτιά σε μουσικούς και κοινό. 

* Μαρία Κάλλας

Τελείως ξένη σ’ έναν κόσμο μετριότητας και τελειότητας. Δεν μπορείς να το πεις αλλιώς. Ίσως μπορείς να το ονειρευτείς.

* Παίρνω την ιστοσελίδα μου… και τραγουδάω!

Μια πλοήγηση σε προσωπικά sites Ελλήνων μουσικών.

* Ο μουσικός Μπρεχτ

Αυτόν δεν τον βάζουν στο χέρι

* Lady Gaga - Katy Perry

Οι γκόμενες τρελάθηκαν

ΠΡΟΣΩΠΑ

Αρλέτα - Λάκης Παπαδόπουλος, A Des Potes, Αλχημιστές, Encardia, Λεωνίδας Μαράντης, Δημήτρης Λάμπος, Trendy Hooliguns, Βασίλης Μασσαλάς, Λευτέρης Ζέρβας, Γιάννης Κακουλίδης, Νίκος Ζούδιαρης, Γλυκερία, Wim Mertens, Neil Young, Linkin Park, Zaz, Serj Tankian, Count Basie, Tito Puente, Anita O’ Day, Mantovani, Boris Vian, Dean Martin

ΣΤΑ CD ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ

Σταύρος Ξαρχάκος 

Η παρούσα ανθολογία περιέχει δεκαέξι τραγούδια και ένα οργανικό του μεγάλου Έλληνα συνθέτη, σε στίχους των Νίκου Γκάτσου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Βαγγέλη Γκούφα, Κώστα Κινδύνη, Κώστα Φέρρη, που σηματοδοτούν διαφορετικές καμπές της δημιουργικής του πορείας.

Λένα Πλάτωνος - Όποιος τη δει φωνάζει τ’ όνομά της 

Ένα διαφορετικό premium cd, απ’ αυτά που κοσμούν τη δισκοθήκη ως ντοκουμέντα. Αφιέρωμα στη συνθέτρια Λένα Πλάτωνος, όχι αποκλειστικά με επιλογές από τη δισκογραφία της στη Lyra, αλλά με ανέκδοτες ηχογραφήσεις και εναλλακτικές διασκευές τραγουδιών της. 

Lotte Lenya τραγουδά Kurt Weill και Bertolt Brecht

Ο Kurt και η Lotte αποτέλεσαν ένα εκρηκτικό δίδυμο μέντορα και μούσας, που σφράγισε την πρωτοπορία της ευρωπαϊκής μουσικής στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Συνυπολογιζομένη μάλιστα η μεγαλοφυΐα της πένας του Bertolt Brecht, αντιλαμβανόμαστε το καλλιτεχνικό μέγεθος αυτών των αριστουργημάτων.

Μην παίζεις με τα χώματα

Ταυτότητα

Τι  Μην παίζεις με τα χώματα | Πού  Studio Μαυρομιχάλη | Συγγραφέας  Στέλλα Βλαχογιάννη | Σκηνοθέτης  Σοφία Καραγιάννη-Υρώ Μιχαλακάκου | Ηθοποιοί  Ειρήνη Μουρελάτου, Θεοδώρα Σιάρκου, Σοφία Καραγιάννη  | Συντελεστές  Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη, Διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Νίκος Τσιάμης, Κοστούμια: Αγγελική Καραμούτσου, Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος, Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Παπαδόπουλος | Γιατί να πας  Γιατί είναι ευφυές, άμεσο, ειλικρινές, αστείο, συγκινητικό και πάνω απ’ όλα… ζωντανό! Η απώλεια γίνεται κινητήριος δύναμη για τις τρεις πρωταγωνίστριες του έργου, και τις οδηγεί σε ένα ταξίδι μνήμης. Ανασύρουν από το παρελθόν τις παιδικές και νεανικές τους εικόνες και ενώ τις κοιτάζουν βλέπουν το… παρόν τους! | Πότε  19 Οκτωβρίου 2010 | Μέχρι Πότε  13 Ιανουαρίου 2011 | Τι ώρα   Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη 21:15.  | Διάλειμμα  Όχι | Εισιτήρια  12 ευρώ | 

Μάθε πριν πας

Μιλάει για:  Tην ανάγκη αποδοχής του «πένθους», μέσα από τις προσωπικές ιστορίες τριών γυναικών που η καθεμία έρχεται αντιμέτωπη με μια απώλεια. 

Φράση - Κλειδί:  -«Τι θα γίνεις εσύ, παιδί μου, όταν μεγαλώσεις, φόνισσα»; -«Όχι, μαμά, ξένη». 

Το story:  Το «Μην παίζεις με τα χώματα» είναι η περιπλάνηση της ανθρώπινης αγωνιάς στο χρόνο. Είναι ένα δρομολόγιο με επιβάτες τρεις γυναίκες που διανύουν πολλά χιλιόμετρα μνήμης. Περνάνε από την παιδική ηλικία στην εφηβεία, από την εφηβεία στη νεότητα, από τη νεότητα στην ωριμότητα. Σε κάθε στάση αυτού του λεωφορείου ο θεατής βλέπει από τα τζάμια του ό, τι προλαβαίνει από τα σπαράγματα αυτών των γυναικών, μόνο που στο τέλος, αυτά τα τζαμιά καταλήγουν να είναι ο καθρέφτης του ίδιου μας του εαυτού. Επιβάτες αυτού του παράξενου λεωφορείου είναι μια κλοσάρ που θέλει πίσω τις ηλικίες της, μια γυναίκα που θάβει μαζί με τον αυτόχειρα αδερφό της και αλλά «οικογενειακά μέλη» και τέλος μια γυναίκα που βιάζεται να εκτελέσει μιαν επιβεβλημένη αποστολή. 

Βιογραφία του έργου:  Το έργο ανέβηκε, για λίγες παραστάσεις, στις 10 Μαρτίου 2010 στο θέατρο Βασιλάκου. Το κείμενο της παράστασης διαμορφώθηκε στη διάρκεια των προβών. Πιο συγκεκριμένα αποτελείται από τα μονόπρακτα «Ιδού Εγώ», «Αίμα», «Το Ταξίδι» καθώς και αποσπάσματα ραδιοφωνικού λόγου από το «Ιατρείον Ασμάτων» της Στέλλας Βλαχογιάννη. 

Παρασκήνιο:  Κάποια από τα κείμενα υπήρχαν στα συρτάρια της συγγραφέως και κάποια έγραψε ειδικά για την παράσταση.

Άποψη Συγγραφέα/ων:  Στέλλα Βλαχογιάννη: «Επίτρεψέ μου να σου πω την αλήθεια και να προφυλάξω τη φήμη και την αξιοπιστία του σάιτ. Είναι όλα ψέματα. Οι κυρίες της παράστασης “Μην παίζεις με τα χώματα” χρησιμοποίησαν το όνομά μου για να δώσουν διεθνές κύρος στις φαντασιώσεις τους. Ποιο έργο; Ποια παράσταση; Ποιες ηθοποιοί; Τίποτα δεν υπάρχει, όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή. Πολύ θα ήθελαν να συμβαίνει αυτό που ισχυρίζονται αλλά…. ΔΕΝ συμβαίνει. Όσο για το περίφημο “Μην παίζεις με τα χώματα” που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στην τερατούπολή μας, δεν είναι παρά ο συντονισμένος ψίθυρος των γονιών μας -ζωντανών τε και τεθνεώτων- όταν γυρνάγαμε από το παιχνίδι μες στη λάσπη και τα αίματα. Αέρας δηλαδή. Άυλα πράματα. Για να καταλάβετε: Είναι σαν πέντε γυναίκες, μία στα Πετράλωνα, μία στον Γέρακα, μία στο κέντρο, μία στην Ηλιούπολη και μία στο Φάληρο να κοιμήθηκαν ένα βράδυ και να είδαν το ΙΔΙΟ όνειρο. Πως φτιάξανε, λέει, μια παράσταση, η μια έκανε τη συγγραφέα, οι άλλες τις ηθοποιούς, και πήγαινε κόσμος και τις έβλεπε κι έφευγε κλαίγοντας. Να μην τρώω τον πολύτιμο χώρο σας άλλο. Αν έβγαιναν τα όνειρα δεν θα ξυπνούσαμε κάθε πρωί ΧΩΡΙΣ να τινάζουμε από πάνω μας τα χώματα και δεν θα βγαίναμε σ’ έναν κόσμο πιο φιλικό ως προς τους χρήστες του; Έεεετσι!».

Πηγή κειμένου 

L.i.E

http://www.myspace.com/liegr 

Οι L.i.E δημιουργήθηκαν στις αρχές του 2009 από τον George Garvin, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος ''Blackout''. Πραγματοποίησαν τα πρώτα τους Live σε γνωστά μαγαζιά της Αθήνας, καθώς είχαν και συμμετοχή σε γνωστά τοπικά events, παρουσιάζοντας κυρίως δικές τους ιδέες. Τα περισσότερα κομμάτια τους κινούνται σε post-grunge/alternative rock ρυθμούς και αναφέρονται στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ή σε πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που επικρατούν. Η πρώτη επεξεργασία του υλικού τους έγινε στα μέσα του περασμένου χρόνου όπου ηχογράφησαν τα ''Tomorrow'', ''Truth'', ''Going To New York'' και ''Time To Shout'' που σύντομα παρουσιάστηκαν στην εκπομπή Mad Day Live. Στις αρχές του επόμενου μήνα ετοιμάζονται για το πρώτο μικρό tour στην Ελλάδα, που θα περιλαμβάνει τη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη και την Πάτρα. Επίσης, ήδη έχουν ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις για το πρώτο τους maxi-single που θα περιέχει και κάποια καινούργια κομμάτια.

George Garvin (Vocals, Guitars)

John Fogg (Bass)

Steve (Drums)

Πώς προέκυψε το όνομά σας και τι σημαίνουν τα αρχικά L.i.E ;

L.i.E σημαίνει Live In Exile (Ζήσε στην εξορία). Θέλαμε κάτι μικρό και εύηχο που να το θυμάται εύκολα ο κόσμος. Αρχικά είχα σκεφτεί "Exile", μετά ο Σταύρος πρότεινε "Live In Exile" και ο Γιάννης παρατήρησε ότι τα αρχικά κάνουν ''L.i.E''. Οπότε κατά κάποιο τρόπο μπορείς να πεις πως όλοι μαζί καταλήξαμε σ’ αυτό το όνομα. Όσον αφορά την έννοια του ονόματος, αισθανόμαστε πως συνειδητά και μη απέχουμε από το ρεύμα που θέλει φιλόδοξα παιδιά της ηλικίας μας να κυνηγούν καριέρες με ημερομηνία λήξης και να είναι έτοιμοι να ξεπουληθούν για μια εφήμερη αναγνωρισιμότητα. Αυτό αυτόματα μας καθιστά εξόριστους από ένα σύστημα πραγμάτων που υπάρχει στην ελληνική μουσική, παρόλο που το είδος της μουσικής μας δεν είναι απαγορευτικό για το ραδιόφωνο και για περαιτέρω προώθηση.

Μιλήστε μας για γεγονότα που σας ώθησαν να γράψετε τραγούδια...

Το πιο τρανταχτό γεγονός που μας ώθησε σε έναν -κάπως- πολιτικό στίχο, ήταν τα περιστατικά του Δεκεμβρίου 2008 όπου οι εικόνες στους δρόμους ήταν πραγματικά δυσάρεστες. Έβλεπες όχι μόνο μια ολόκληρη γενιά να εξεγείρεται, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα να καταρρέει από εξοργισμένους ανθρώπους που δεν άντεχαν την κοροϊδία. Το ''Time To Shout'' είναι ένα κομμάτι που γράφτηκε γι’ αυτό το λόγο. Ο στίχος είναι απλός και άμεσος, αλλά θέλω να πιστεύω πως πολλοί ένιωσαν σαν κι εμάς εκείνη την περίοδο. Αδικημένοι, φοβισμένοι αλλά και εξοργισμένοι. Ένα άλλο κομμάτι με κοινωνικό περιεχόμενο είναι το ''Truth'', το οποίο εκφράζει πιο γενικά τις συνθήκες και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων του δυτικού κόσμου. Καθημερινό άγχος, αβέβαιο μέλλον σε μία κοινωνία που σε ωθεί να καταναλώσεις και να πατήσεις επί πτωμάτων για να ανέβεις. Πόσες φορές άλλωστε αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με ψεύτικα χαμόγελα και δήθεν υποσχέσεις; Αλλά τουλάχιστον εμείς έχουμε ένα άλλοθι ότι είμαστε ψεύτες εκ του ονόματος...!

Οι σχέσεις των ανθρώπων στο βιογραφικό σας φαντάζομαι δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον έρωτα…

Όχι απαραίτητα. Σχέσεις μεταξύ ανθρώπων μπορεί να είναι αυτή μεταξύ δύο παλιών φίλων, η σχέση ενός μαθητή με τον καθηγητή του ή ακόμα αυτή που έχει ένα παιδί με τους γονείς του. Μπορούν να με επηρεάσουν όλα αυτά, παρόλο που δεν έχω τόσες πολλές εμπειρίες. Έχει πλάκα όμως να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας και να φτιάχνουμε μια δική μας ιστορία. Ωστόσο είναι πάντα πιο εύκολο να γράψω για μια γυναίκα που με φτύνει με τρόπο άλλοτε ευγενικό κι άλλοτε πρόστυχο. 

Γιατί στίχος στα Αγγλικά;

Τα ακούσματά μας είναι στα Αγγλικά οπότε είναι επόμενο να γράφουμε και εμείς σ' αυτήν τη γλώσσα. Δεν σνομπάρουμε τον ελληνικό στίχο, ίσα- ίσα, υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες που θαυμάζουμε. Αλλά για το είδος που παίζουμε νομίζω πως ο πιο κατάλληλος στίχος είναι ο Αγγλικός. Και για να πούμε την αλήθεια, όλα τα συγκροτήματα όταν ξεκινούν έχουν ένα κρυφό όνειρο για διεθνή καριέρα όποτε τα Αγγλικά θα την διευκόλυναν! Δεν ξέρω αν υπολειπόμαστε ταλέντου, έχουμε όμως τον στίχο! Άλλωστε, όταν γράφεις στη μητρική σου γλώσσα, έχεις κι άλλες απαιτήσεις. Το λεξιλόγιο σου είναι πολύ πιο πλούσιο για να αρκεστείς σε ένα ''Σ' αγαπώ, σε χρειάζομαι'', για παράδειγμα. Αν το πεις αυτό στα Αγγλικά, δεν σε πειράζει που είναι κάτι απλό.

Τώρα με το τέλος της δισκογραφίας πώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθεί το πράγμα; Είστε αισιόδοξοι;

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η δισκογραφία έχει υποβαθμιστεί σε τέτοιο βαθμό που έχει κάνει τις ίδιες τις εταιρίες να βρουν άλλα μέσα προώθησης για τη δουλειά ενός καλλιτέχνη. Βλέπεις για παράδειγμα, ότι το καινούργιο κομμάτι της τάδε μπάντας προσφέρεται για δωρεάν downloading από το site της. Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος προτιμά να κατεβάζει μουσική από το να αγοράζει ένα CD. Αλλά όταν αγοράζεις ένα CD, έχεις άλλη επαφή με το περιεχόμενο. Επειδή είμαστε μικροί σε ηλικία και δεν έχουμε ''ψηθεί'' τόσο πολύ στο χώρο είμαστε αισιόδοξοι ακόμα και θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα κριτήρια του κοινού είναι τις περισσότερες φορές αντικειμενικά. Πάντως νομίζω πως οι μεγάλες εταιρίες δεν μπαίνουν στον κόπο να ακούσουν ό,τι δείγμα τους στέλνεται ανεπίκλητα, πόσω μάλλον να ακούσουν κάτι με αγγλικό στίχο και αυτό είναι κάτι που αποθαρρύνει πολλούς νέους καλλιτέχνες.

Μιλήστε μας για τις ζωντανές σας εμφανίσεις. Βάλτε μας στο κλίμα, πώς είναι ο κόσμος, πώς είναι τα μαγαζιά που παίζετε.

Σε κάθε ζωντανή μας εμφάνιση θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι. Είμαστε καιρό μαζί και έχουμε το δέσιμο, οπότε λίγο πολύ ο ένας καταλαβαίνει τον άλλο στη σκηνή. Είναι ίσως η καλύτερη στιγμή για μία μπάντα το άγχος για την εμφάνιση -αν βγάλεις το κουβάλημα- και το άραγμα με τους φίλους μετά. Ο κόσμος πάει στο μαγαζί για να περάσει καλά, οπότε είναι και δική μας ευθύνη να γίνει η βραδιά ευχάριστη. Όσο πιο καλοί είμαστε στη σκηνή τόσο πιο θερμός είναι ο κόσμος. Είμαστε ευχαριστημένοι από τους φίλους μας γιατί μας υποστηρίζουν σχεδόν σε κάθε live με την παρουσία τους. Θα θέλαμε να μην πληρώνουν εισιτήριο, αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Γενικά ο κόσμος είναι λίγο διστακτικός να πηγαίνει σε live μικρών συγκροτημάτων που δεν γνωρίζει και δεν είναι υπερβολή να πω ότι υπάρχουν live που έχουμε παίξει για τον ηχολήπτη και για τον barman... Και όσες φορές έχει γίνει αυτό έχουμε ξενερώσει απίστευτα, αλλά τουλάχιστον κάναμε μια πρόβα...! Όσον αφορά τα μαγαζιά, στην Αθήνα υπάρχουν αρκετά μικρά και γνωστά μαγαζιά που μπορούν να φιλοξενήσουν τη μουσική μας, αλλά σπάνια γίνεται προώθηση από το μαγαζί γι' αυτό εξάλλου στηριζόμαστε περισσότερο στους φίλους μας και λιγότερο στους θαμώνες που μπορεί απλώς να είδαν φως και να μπήκαν. Το κάθε live είναι ξεχωριστό και πάντα έχουμε κάτι να θυμόμαστε.

Πιστεύετε πως ένα σχήμα που ξεκινάει το 2010 μπορεί να επιβιώσει και να κάνει καριέρα μόνο παίζοντας τη μουσική του;

Υπάρχουν παραδείγματα καλλιτεχνών που έγιναν περισσότερο γνωστοί για την stage persona τους ή για την προσωπική τους ζωή παρά για τη μουσική τους. Δεν μας αρέσει να προκαλούμε και προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο αυθεντικοί γίνεται. Είναι αλήθεια πως πάντοτε χρειάζεται να το ''παίζεις'', αρκεί αυτό να μην γίνει σε υπερβολικό βαθμό. Πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου, αλλά είναι διαφορετικό να νομίζεις πως είσαι ο Bono. Στο επίπεδο που είμαστε δε νομίζω ότι έχουμε κάτι άλλο να προβάλλουμε εκτός από τη μουσική μας. Μέσω της μουσικής σου πρέπει να εκφράζεσαι και να εκφράζεις. Αν δεν το καταφέρνεις αυτό τότε είτε συνειδητά γράφεις άλλη μουσική από αυτή που γουστάρεις είτε η μουσική σου είναι χάλια. Το αν θα επιβιώσεις είναι καθαρά δικό σου θέμα. Ξέρουμε ότι υπάρχουν άλλα 300 συγκροτήματα με τα δικά μας όνειρα μόνο στην Αθήνα, αλλά αυτό δε μας αγχώνει. Δεν το βλέπουμε ανταγωνιστικά, άσε που είναι και ενθαρρυντικό να βλέπεις παιδιά να ασχολούνται με τη μουσική. Από την πλευρά μας κάνουμε και ελπίζω να συνεχίσουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να ακουστεί η μουσική μας.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Motel Selenik

http://www.myspace.com/motelselenik

Το Motel Selenik αντλεί τα ερεθίσματά του από τα παραδοσιακά χρώματα του Μεσογειακού τοπίου, εντάσσοντας τα στη δική του αίσθηση, για να διαμορφώσει το προσωπικό του ηχόχρωμα. Η διαμόρφωση αυτή ξεκινά το 2008 από μια παρέα μουσικών που όλοι τους συγκυριακά βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη και πλέον αποτελούν το «προσωπικό» του Motel Selenik. Η ιδέα του Motel Selenik γεννήθηκε  τον Οκτώβρη του 2008. Ωστόσο, το σχήμα μετράει αρκετές εμφανίσεις στο ενεργητικό του. Ξεκινώντας από το Φεβρουάριο του 2009, έχουν πραγματοποιηθεί συναυλίες στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης, στο «Μικρόπολις, Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία», στο Μουσικό Χωριό (Αγ. Λαυρέντιος Πηλίου), στη Νταμούχαρη Πηλίου, στο μουσικό καφενείο «Βλέφαρο», στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, στο θέατρο Σοφούλη, στο Μουσικό Σχολείο Σερρών, καθώς επίσης και δύο συναυλίες στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Επιπλέον, έχει κάνει εμφανίσεις στο ραδιόφωνο (με τον Πάρι Παρασχόπουλο στον 9.58fm του Τρίτου προγράμματος). Για το εγγύς μέλλον, είναι προγραμματισμένες συναυλίες στα πλαίσια της φοιτητικής εβδομάδας ΑΠΘ και σε μουσικούς χώρους της Αθήνας καθώς επίσης και μία ζωντανή εμφάνιση στο ραδιόφωνο, στην εκπομπή του κ. Μιχάλη Λουκοβίκα στον 9.58fm.

Οι μουσικοί του Motel Selenik

Σταμάτης Πασόπουλος – ακορντεόν

Στράτος Πασόπουλος – καβάλ

Πασχάλης Καρβουνάρης – τρομπέτα

Γιάννης Μαύρος – κλαρίνο

Δημήτρης Αβραμίδης – βιολί

Νίκος Παπαιωάννου – τσέλο

Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος – ούτι

Θεόδωρος Μίσκας – κιθάρες

Ηλίας Μίσκας – τύμπανα

Αλέξανδρος Ριζόπουλος – κρουστά

Κωστής Πουλιανάκης ? κρουστά

Στάθης Παρασκευόπουλος – κρουστά

Ματίνα Μάστορα – τραγούδι

Elena Garcia Blay – τραγούδι

Χρήστος Κεσικιάδης ? τραγούδι

Πώς προέκυψε το όνομά σας;

Το όνομα του σχήματος ήταν κάτι που μας δυσκόλεψε πολύ και μας πήρε περίπου 8 μήνες να καταλήξουμε σε κάτι που να μας ταιριάζει. Κατ’ αρχάς να πούμε ότι αγνοούμε την ερμηνεία αλλά και την ύπαρξη της λέξης Selenik (διαβάζεται σελενίκ). Ωστόσο, είμαστε αρκετά αισιόδοξοι για να πιστεύουμε ότι σε κάποια τοπική διάλεκτο, σημαίνει Θεσσαλονίκη. Ιστορικά, το όνομά μας ξεκίνησε σαν Selanik (Θεσσαλονίκη στα τούρκικα). Στη συνέχεια έγινε Selenik, γιατί μας ακούγεται πιο ωραία. Η αναφορά στη Θεσσαλονίκη έγινε γιατί αποτελεί κοινή αναφορά για όλους μας. Αν και κανένας μας δεν κατάγεται από αυτή την πόλη, όλοι μας έχουμε περάσει, έχουμε φιλοξενηθεί, έχουμε μείνει σε αυτή την πόλη. Ο ρόλος του “Motel” έχει αρχίσει ήδη να φαίνεται καθώς η Θεσσαλονίκη μας φιλοξενεί. Επιπλέον, ένα Motel συμβολίζει κάτι προσωρινό ίσως, βραχυπρόθεσμο μάλλον, μα κυρίως ευχάριστο. Κάπως έτσι βλέπουμε όλοι μας τη Θεσσαλονίκη. Κάπως έτσι θέλουμε να περνάει και ο κόσμος που φιλοξενούμε στις συναυλίες μας. Φυσικά όλη αυτή η φιλοσοφία προέκυψε εκ των υστέρων. Η αρχική σκέψη ήταν ότι το Motel Selenik απλά ακούγεται καλύτερα από το Selenik.

Η αγάπη για την παραδοσιακή μουσική είναι εμφανής, τόσο την ελληνική όσο και της υπόλοιπης μεσογείου. Πιστεύετε ότι στις μέρες μας ένα project σαν το δικό σας έχει χώρο στη δισκογραφία;

Αυτή είναι πολύ καλή ερώτηση, αν και ακόμα δεν έχουμε δισκογραφία. Πιστεύουμε ότι για να έχει ένα project λόγο ύπαρξης στη δισκογραφία, πρέπει να προτείνει κάτι καινούριο, κάτι που δεν έχει ακουστεί πιο πριν. Αν και είναι πιο σωστό η απάντηση να δοθεί από τον κόσμο που μας έχει ακούσει, η δική μας αίσθηση είναι πώς το Motel Selenik έχει πολλούς λόγους ύπαρξης: Το προσωπικό μας ηχόχρωμα. Ένας από τους πρώτους μας προβληματισμούς και πειραματισμούς όταν δουλεύουμε ένα κομμάτι είναι το πώς θα αξιοποιήσουμε ενορχηστρωτικά το πλήθος των οργάνων και των φωνών. Το ηχοχρώματα που μας ταίριαξαν μέχρι τώρα, στα αυτιά μας τουλάχιστον, είναι φρέσκα και φέρουν την ταυτότητα του Motel Selenik. Οι προσωπικές μας συνθέσεις. Μεγάλο μέρος του ρεπερτορίου μας αφιερώνεται σε δικές μας συνθέσεις οι οποίες διαφέρουν αισθητά μεταξύ τους. Αν και όλες τους, μέχρι στιγμής, πατάνε στην παραδοσιακή μουσική, άλλες είναι τραγούδια, άλλες είναι ορχηστρικές συνθέσεις, κάποιες έχουν απλή μελωδία ενώ άλλες είναι πιο «δύσκολες» στο αυτί. Δεν υπάρχει αυστηρά καθορισμένο ύφος στη μουσική μας. Οι «μέρες μας». Μετά από ένα πολυετή λήθαργο, βλέπουμε επιτέλους την παραδοσιακή μουσική να εξελίσσεται και τους μουσικούς να μπορούν να πειραματίζονται με καινούριες ιδέες, χωρίς να φοβούνται την κριτική ανθρώπων που αρνούνται να δεχθούν ότι οι πένες μας είναι πλέον πλαστικές και όχι από ταρταρούγα.

Βρίσκετε να συγγενεύει η μουσική μας παράδοση με τη μουσική παράδοση των υπόλοιπων μεσογειακών λαών;

Γενικά μπορεί να συναντήσει κανείς μεγάλες διαφορές από τόπο σε τόπο, ακόμα και μέσα στη σύνορα της ίδιας χώρας. Για παράδειγμα η Ηπειρώτικη μουσική διαφέρει σημαντικά από τη Θρακιώτικη. Από την άλλη όμως, δεν σβήνονται έτσι απλά χιλιάδες χρόνια αλληλεπίδρασης. Σε όλη τη μεσογειακή λεκάνη συναντάμε παρόμοια όργανα και γνωστούς σκοπούς που άλλοτε κάτι μας θυμίζουν και άλλοτε είναι ξεκάθαρο πως το ίδιο τραγούδι το έλεγε η γιαγιά μας. Αλλά ακόμα και πέρα από τα γεωγραφικά όρια της Μεσογείου και σε βάθος χρόνου, μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει μουσικές συγγένειες ανάμεσα σε φαινομενικά διαφορετικές μουσικές. Τόσο πολύ, που να αξίζει τελικά ενιαία αντιμετώπιση στη μουσική. Ο τρόπος που παίζουμε ή συνθέτουμε άλλωστε είναι τόσο επηρεασμένος από τα ακούσματά μας ώστε «οι καθαρές μουσικές να ζούνε μόνο στα βρώμικα μυαλά».

Τι είναι εκείνο που κάνει μια διασκευή παραδοσιακού τραγουδιού επιτυχημένη;

Ευτυχώς δεν υπάρχει συνταγή. Η απάντηση είναι ιδιαίτερα δύσκολη γιατί το όμορφο είναι υποκειμενικό. Μια επιτυχημένη διασκευή σίγουρα είναι προϊόν πολλών δοκιμών και μπορεί να πάρει πολλούς, και μερικές φορές απρόβλεπτους, δρόμους, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, το τραγούδι που παίζαμε πιο πριν, την θερμοκρασία και την υγρασία ή το σκύλο του Κωστή που δεν λέει να βγει έξω από την πρόβα. Το ευτυχές είναι ότι το άσχημο είναι αρκετά πιο αντικειμενικό από το όμορφο, οπότε αρκετά γρήγορα ξέρουμε τι θα απορρίψουμε και τι μπορεί να κρατήσουμε.

Είστε ένα πολύ μεγάλο μουσικό σύνολο (αριθμητικά). Πώς συντονίζεστε για πρόβες και συναυλίες;

Παραδόξως δεν έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα συντονισμού, γιατί κανένας δεν κάνει κάτι με το ζόρι. Αν κάποιος δεν θέλει να έρθει στην πρόβα ή δεν θέλει να κολλήσει αφίσες, δεν πειράζει γιατί υπάρχουν πολλοί για να τον αντικαταστήσουν. Από εκεί και πέρα, προκειμένου να είμαστε πιο ευέλικτοι, έχουμε μοιράσει άτυπα κάποιες αρμοδιότητες μέσα στο σχήμα. Για παράδειγμα, υπάρχει κάποιος που είναι (πιο) υπεύθυνος για οτιδήποτε γραφιστικό (αφίσες, προγράμματα, κάρτες…), επειδή είναι πιο καλός από τους υπόλοιπους. Αντίστοιχα, η επικοινωνία και τα ηλεκτρονικά μέσα έχουν ανατεθεί σε κάποιον άλλον, κοκ. Φυσικά, αν κάποιο κείμενο, αφίσα ή οτιδήποτε άλλο δεν μας αρέσει, το συζητάμε μεταξύ μας, για να καταλήξουμε σε κάτι κοινά αποδεκτό. Πάντως, μετά από 2 χρόνια συμβίωσης, αρκετά πράγματα έχουν πλέον τυποποιηθεί και η ζωή μας έχει γίνει πιο εύκολη.

Πώς χρηματοδοτήστε;

Η αλήθεια είναι πως κανένα σοβαρό επιχειρηματικό μυαλό δεν θα έφτιαχνε ένα 15μελές σχήμα για βιοποριστικούς σκοπούς. Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε όλοι μας καλά και κανείς μας δεν περιμένει να ζήσει από το Motel Selenik. Από εκεί και πέρα, το σχήμα έχει αρκετά έξοδα (ηχογραφήσεις, μετακινήσεις κλπ) τα οποία καλύπτονται είτε από δικές μας συνδρομές είτε από τις συναυλίες. 

Έχετε παίξει ποτέ στο εξωτερικό;

Δυστυχώς όχι ακόμα. Μάλλον είναι το επόμενο άνοιγμα που θα κάνουμε φέτος. Οι οικονομικές και οι πολιτιστικές συγκυρίες της Ελλάδας μέχρι σήμερα δεν μας έχουν βοηθήσει αρκετά. Έχουμε λοιπόν την αίσθηση ότι ίσως σε αυτή τη φάση να είναι τελικά πιο εύκολο να βρούμε χώρους για να παίξουμε στην Τουρκία ή στα Βαλκάνια για παράδειγμα, παρά στην Αθήνα ή στην Κρήτη. Πέρα από αυτό πάντως, θέλουμε πάρα πολύ να ταξιδέψουμε σαν σχήμα και να δούμε αν αυτό που κάνουμε θα έχει ανταπόκριση και έξω από την Ελλάδα. Είναι μια από τις μεγάλες μας αγωνίες.

Σχέδια;

Στα άμεσα σχέδια μας είναι σίγουρα το να δώσουμε πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Επίσης, ονειρευόμαστε ένα τουρ στο εξωτερικό (κατά προτίμηση με βανάκια και ένα-δυο ανθρώπους να κινηματογραφούν τις συναυλίες, αλλά αυτό είναι μάλλον για λίγο αργότερα). Θέλουμε επίσης σιγά-σιγά να ηχογραφήσουμε το πρώτο μας cd.  Γενικά, μας αρέσει πολύ να δουλεύουμε καινούρια πράγματα, να πειραματιζόμαστε με τον ήχο μας, να δίνουμε συναυλίες και μετά να τρώμε όλοι μαζί και να ξαναπαίζουμε. Μάλλον προς τα εκεί θα κινηθούμε τη χρονιά που μας έρχεται.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Τα Ελληνικά Γράμματα δεν σιωπούν.

Ένα βίντεο για το λουκέτο του εκδοτικού οίκου "Ελληνικά Γράμματα", 

για την κρίση στο χώρο του βιβλίου, του τύπου

και του πολιτισμού μας. 

ΠΗΓΗ

The Lizardz

http://www.myspace.com/lizardzthe 

Οι LIZARDZ είναι μια garage-punk-surf μπάντα που εμφανίστηκε στο χώρο στις αρχές του 2007. Είναι οι Πάνος Καπίδης (mellor) vocals-guitar Κώστας Γκιζιώτης (gizone) guitar-Σπύρος Αυγερόπουλος bass-Στέλιος Σαντάς (the crasher) drums.. Τα μέλη που ξεκίνησαν την ιδέα των lizardz είναι ο Panos Mellor και ο Σπύρος Αυγερόπουλος το 2006 με το όνομα της μπάντας να ειναι white riot απο το ομώνυμο τραγούδι των Clash προς τιμήν αυτών και του Joe Strummer. Ένα χρόνο αργότερα και με τη προσθήκη του Crasher άλλαξαν το όνομα τους σε Lizardz. Λίγο καιρό αργότερα ένα ακόμα μέλος (Retro rambler) guitar προστέθηκε μαζί τους που όμως για προσωπικούς λόγους αντικαταστήθηκε από τον Gizone και αυτή είναι και η σύνθεσή τους έως και σήμερα. Μεγαλύτερη στιγμή στην 3χρονη παρουσία τους στο χώρο ειναι το άνοιγμα της συναυλίας των the Standells στις 27/6/2010 στο Gagarin. Το πρώτο τους L.P. είναι στα σκαριά και αναμένεται το χειμώνα.

Επιρροές; Clash, Cramps, Sonics, Ramones, Creeps, Standells

Χαρακτηριστικα τραγούδια των Lizardz: When the night falls, She's my girl, The day began, Oh tell me why.

 Ποιες είναι οι δραστηριότητές σας πέρα από τη μουσική; Οι δουλειές σας, πώς ζείτε; 

Σίγουρα δεν μπορούμε να ζήσουμε από τη μουσική και έτσι ο καθένας μας έχει τη δική του δουλειά. Εγώ (Πάνος) ασχολούμαι με την κάμερα, γενικά τη μαγνητοσκόπηση, ο Στέλιος εργάζεται ως Dj o Κώστας είναι φοιτητής και ο Σπύρος εργάζεται ως κηπουρός. Δεν νομίζω πως είναι δύσκολο να συνδυάζουμε την εργασία με τη μουσική, είναι κάτι που το γουστάρουμε και μας βγάζει από την τρέλα της καθημερινότητας. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής η δουλειά δεν έχει σταθεί εμπόδιο για τη μπάντα και ελπίζουμε πως ποτέ δεν θα φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε εργασιομανείς, προτιμάμε να έχουμε λίγα και να ζούμε όσο μπορούμε πιο έντονα. Στον ελεύθερο μας χρόνο ασχολούμαστε με διάφορα πράγματα π.χ. Κώστας: snowboard Σπύρος:drinking!  Πάνος-Στέλιος: βόλτες σε δισκάδικα συναυλίες και γενικά πέρα από τη μουσική …μουσική!

Ας μας πει καθένας από εσάς τον τελευταίο δίσκο που αγόρασε αυτές τις μέρες.

Πάνος: Το πιο πρόσφατο βινύλιο το οποίο αγόρασα είναι το Disintegration των Cure έναν από τους πιο ωραίους δίσκους των 80s προσωπικά, με τραγούδια όπως: Love song Lullaby Fascination Street.

Στέλιος: Το Cave In των Gruesomes πρόκειται για μια αγαπημένη Garage μπάντα.

Μιλήστε μας για το τραγούδι «The bat» και το μονόλογο που περιλαμβάνεται στην αρχή. 

Πιστεύουμε ότι η αισθητική του συγκεκριμένου τραγουδιού αλλά και άλλων όπως το When The Night Falls και γενικότερα της μουσικής που παίζουμε, ταιριάζει με αυτήν των horror films των 50s και γι αυτόν τον λόγο χρησιμοποιήσαμε την φωνή του vincent price στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Πόσο εύκολα ή δύσκολα είναι τα πράγματα για ένα συγκρότημα που δεν υπάγεται στο mainstream, είτε ελληνικό είτε αγγλόφωνο τραγούδι; 

Πάντα τα πράγματα όσον αφορά την underground σκηνή σε σχέση με τo mainstream ήταν πιο δύσκολα. Οι εταιρίες προωθούν περισσότερο το mainstream γιατί αυτό τους αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη δημιουργώντας εφήμερα πρότυπα τα οποία τις περισσότερες φορές δεν έχουν να πουν τίποτα.

Οπότε για μια μπάντα που δεν ανήκει σ αυτόν τον χώρο τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, παρ’ όλα αυτά εμείς γουστάρουμε να παίζουμε τη μουσική μας και όχι να βαδίζουμε στον εύκολο δρόμο. Επίσης θέλουμε να αναφέρουμε τη θετική συνεισφορά του ίντερνετ τα τελευταία χρόνια, που έχει βοηθήσει πολλά συγκροτήματα να ακουστούν λίγο παραέξω πράγμα που οι παλαιότερες μπάντες δεν είχαν.

Ποια η άποψή σας για την έξαρση του αγγλόφωνου που υπάρχει στην Ελλάδα;

Είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχει αυτή η έξαρση του αγγλόφωνου στην Ελλάδα γιατί η αγγλική γλωσσά ταιριάζει πολύ περισσότερο στη ροκ μουσική σε σχέση με την ελληνική.

Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα (Μόνικα, Λόλεκ κλπ) είναι ροκ; 

Σημασία δεν έχει τι πιστεύουμε εμείς, σχετικά με το αν είναι ροκ οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες, αλλά το τι εκείνοι θέλουν να είναι. Προσωπικά δεν νομίζω ότι αυτό είναι ροκ, αλλά το ίδιο μπορούν να πουν και για μας. Έτσι κι αλλιώς οι ταμπέλες δεν είναι κάτι απαραίτητο, καθένας είναι ότι γουστάρει να είναι. Η Μόνικα έχει βγάλει έναν αξιόλογο δίσκο με ωραία τραγούδια, έξω βεβαία από την αισθητική μας, όμως πολύ προσεγμένο. Τον Λολεκ δεν τον ξέρουμε και έτσι δεν έχουμε άποψη.

Το κοινό σας τι χαρακτηριστικά έχει; 

Γενικά απαρτίζεται από άτομα διαφόρων ηλικιών που ασχολούνται με αυτές τις μουσικές (garage punk surf rockabilly etc).

Σχέδια;

Άμεσος στόχος μας μέσα από τις συναυλίες  και διάφορα φεστιβάλ που θα παίξουμε τον Σεπτέμβρη είναι να προωθήσουμε τα δικά μας τραγούδια πριν βγάλουμε τον πρώτο μας δίσκο, ελπίζουμε μέσα στη χρονιά.

Μακροπρόθεσμα θα θέλαμε να κάνουμε και κάποιες συναυλίες στο εξωτερικό.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Workaholics

http://www.myspace.com/theworkaholicsgr

Οι Workaholics είναι μια σκληρά εργαζόμενη μπάντα. Κλισέ μεν έκφραση, αλλά πέρα για πέρα αληθινή ορισμένες φορές, όπως στην περίπτωση αυτού του αθηναϊκού ροκ κουιντέτου. Όσοι επιχειρούν να αποκωδικοποιήσουν τον ήχο τους (όπως το «συνδυασμός Interpol και Third Eye Blind» που έγραψε το Independent Clauses), συμφωνούν ότι η άμεση γοητεία αυτής της μπάντας είναι και η δύναμή της.   Με 4 χρόνια σταθερής πορείας στα μουσικά πράγματα της πόλης, πολλές ζωντανές εμφανίσεις και έτοιμο το παρθενικό τους άλμπουμ με τίτλο "After Eight", αφηγούνται γλυκόπικρες μουσικές ιστορίες για ανθρώπους που μπορεί να γνωρίζουμε ή απλά να έχουμε ακούσει. Δημιουργήθηκαν το 2006 και αποτελούνται από 5 μέλη: The Prophet (φωνητικά), Playboy Lex (πλήκτρα), Surfin' Pan (κιθάρα), Cookieman (μπάσο), Little Jon (τύμπανα). Έχουν εμφανιστεί με επιτυχία σε περίπου 30 εκρηκτικά live σε πολλές γνωστές μουσικές σκηνές της Αθήνας.  Είναι επίσης ένα από τα top 20 συγκροτήματα του Coca-Cola Soundwave. Ανάμεσα σε 8.000 συμμετοχές από 19 χώρες, τα τραγούδια τους “Miss The Girl” και “Astroboy” ανέβηκαν στο No 5 των ελληνικών και ευρωπαϊκών charts αντίστοιχα. Η αποδοχή τόσο από το κοινό που ψήφισε, όσο και από την κριτική επιτροπή έφερε νέες συνεργασίες, μεταξύ των οποίων και μια εμφάνιση στο κεντρικό stage της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής.  Oι Workaholics επιλέχθηκαν και προβλήθηκαν από το μουσικό portal IndieSolo.com, στο πλαίσιο online showcase με τίτλο "365 best indie bands in the world”. Το κομμάτι τους “Astroboy” ανακηρύχθηκε “Track of the week” από τους παραγωγούς του online ολλανδικού ραδιοφωνικού σταθμού Music Promo Station (musicpromostation.com).  Το Νοέμβριο του 2007 ξεκίνησαν συνεργασία με την 272 Records, ανεξάρτητο label στην Καλιφόρνια. Η πρώτη κυκλοφορία στην 272 έγινε πραγματικότητα με τη συμμετοχή τους στη συλλογή “Power Pop Overthrow Vol. 2” με διανομή στο amazon.com και σε κολεγιακά αμερικανικά ραδιόφωνα. To προφίλ των Workaholics στο myspace έχει ξεπεράσει τα 100.000 views και τα 45.000 plays από περίπου 30.000 μοναδικούς επισκέπτες.

Πώς προέκυψε το όνομά σας;

Playboy Lex: Σαν πραγματικοί εργασιομανείς δεν είχαμε την άνεση του χρόνου να σκεφτούμε ένα πιο “καλλιτεχνικό” όνομα όπως Church Choir Boys ή The Grim Southern Polar Storm, οπότε διαλέξαμε κάτι απλό και αντιπροσωπευτικό. Εξάλλου δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε ένα όνομα που αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα.

The Prophet: Εργαζόμαστε όλοι σε επαγγέλματα της επικοινωνίας, (διαφημιστικές εταιρίες κλπ.) που προϋποθέτουν πολλά ξενύχτια, σαββατοκύριακα και δεν μας αφήνουν πολύ ελεύθερο χρόνο, οπότε κάπως έτσι προέκυψε. 

Ποια συγκροτήματα ή καλλιτέχνες γενικά αποτελούν τον άξονα αναφοράς σας;

Cοοkieman: Πολλά και διάφορα. Aπό Iron Maiden και Van Morrison μέχρι Mano Negra, Mότσαρτ και Frank Zappa.

Playboy Lex: Τα πάντα από το ξεκίνημα του rock 'n roll μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα όμως οι δεκαετίες του '80, '90 και φυσικά τα noughts ('00). Από Tears for Fears και Japan, μέχρι Lifehouse και Editors.

The Prophet: Για μένα μεγάλες φωνές που θα ήθελα κι εγώ να έχω το 0,000001%, αλλά και ξεχωριστές σκηνικές παρουσίες. Από τα ιερά τέρατα David Bowie, Freddie Mercury, Jim Morrison, νεότερους που δημιουργούν τάσεις όπως ο Brian Molko και ο Chris Cornell, αλλά και ανερχόμενα ταλέντα όπως ο Harry McVeigh των White Lies που έχει μια εντυπωσιακή φωνητική γκάμα και έκφραση. Επίσης ο μέγιστος και τόσο παρεξηγημένος Γιώργος Ζαμπέτας. Όποιος έχει ακούσει το “Αποσπάσματα από έρωτες” ή το “Χίλια Περιστέρια” ενδεχομένως να συμφωνήσει.

Τι εννοείτε λέγοντας ότι η άμεση γοητεία σας είναι η δύναμή σας;

Little Jon: Δεν είναι δική μας φράση, προέρχεται από ένα review που είχε γραφτεί για μας. Μάλλον αναφέρεται στην άμεση επικοινωνία που έχουμε με τον κόσμο στα live, επειδή πάντα κάνουμε διάφορα για να τους διασκεδάσουμε. Λέμε αστεία, τραβάμε φωτογραφίες από το stage, διαλέγουμε - χμ, κυρίως- κοπέλες και τις ανεβάζουμε να χορέψουν κλπ. 

Surfin’ Pan: Επίσης πιστεύω ότι αναφέρεται στη διαφορά δυναμικής που έχουν ορισμένα κομμάτια μας. Στην ηχογράφηση είναι ελαφρώς flat –ελλείψει εμπειρίας και παραγωγού- ενώ στα live έχουν περισσότερο ηλεκτρισμό και πάθος.

Στο βιογραφικό σας βλέπουμε μια ιδιαίτερη κινητικότητα στο εξωτερικό. Με την Ελλάδα τι γίνεται; Έχετε απευθυνθεί σε εγχώριες εταιρίες για δισκογραφία;

Cookieman: Έχουμε υπογράψει με την εγχώρια Friends Music Factory και ελπίζουμε να δούμε το cd μας σύντομα σε διάθεση. Αν όμως δεν κοιτάξεις έξω από την βάρκα σου δεν θα δεις τον ωκεανό.

The Prophet: Νομίζω ότι η πορεία ενός γκρουπ στην Ελλάδα εξαρτάται κυρίως από τη διάθεση του κόσμου να στηρίξει τις προσπάθειές του, να γίνει fan και να εκτιμήσει τη μουσική του, εφόσον βεβαίως αξίζει. Ιδιαίτερα στο αγγλόφωνο που κινούμαστε εμείς είναι πολύ συγκεκριμένα αυτά που μπορείς να πετύχεις, δεν ονειροβατούμε. Αν ξέρεις τους κατάλληλους ανθρώπους μπορεί και να κάνεις κάνα δυο βήματα. Όπου βήματα σημαίνει να βγάλεις cd, να γράψουν κάτι για σένα, να παίξεις μερικά support, κανένα φεστιβάλ και πάπαλα. Μετά θα επιστρέψεις πάλι στα διάφορα λαϊβάδικα και θα παίζεις για τους 40-50 φίλους -γιατί ως συνήθως κανείς άγνωστος δεν πατάει σε ελληνικές μπάντες- και θα στη λέει και ο μαγαζάτορας γιατί δεν έκανες εισιτήρια. Και δεν αναφέρομαι βεβαίως σε ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις όπως πχ. Raining Pleasure, Μόνικα κλπ., αλλά στην πλειοψηφία των ελληνικών συγκροτημάτων που βιώνουν αυτή την πραγματικότητα. 

Little Jon: Πάλι καλά που πλέον υπάρχουν τα social media (myspace, facebook κλπ.) και ο καθένας μπορεί –θεωρητικά- να δημιουργήσει ένα buzz και να το πάει όσο μπορεί μακρύτερα. Όπως το φαινόμενο Rous που ξεπήδησε από το internet (αλλά βέβαια είχε και ένα δυνατό κομμάτι) ή η Sugahspank! που ξεδιπλώνει τα πολλά πηγαία ταλέντα της σε ένα υποδειγματικό blog και που λογικά πρέπει να έχει δημιουργήσει μεγάλο fanbase. 

Surfin’ Pan: Υπάρχουν βέβαια κι άλλα success stories που πρέπει να εξετάζονται χωριστά, όπως πχ. αυτό των Last Drive που έγινε χαμός με την επανενωσή τους και βρήκαν ένα νεότερο και δεκτικότερο κοινό μαζί με τους παλιούς οπαδούς. Επίσης κάποια μουσικά είδη όπως το χιπ χοπ έχουν μεγάλο και πιστό κοινό στην Ελλάδα, και βεβαίως το μέταλ που εκτός από τρομερούς fans έχει και ουκ ολίγες μπάντες διεθνούς κλάσης και με μεγάλες αξιοζήλευτες επιτυχίες.    

Το γεγονός ότι η Μόνικα γεμίζει Λυκαβηττό και Βράχων μας δείχνει κάτι για το αγγλόφωνο τραγούδι στην Ελλάδα;

Surfin’ Pan: Και μόνο που ανέφερες το όνομά της θα γεμίσει 458764 comments η συνέντευξη!

Playboy Lex: Η Μόνικα είναι η μοναδική καλλιτέχνις στην Ελλάδα που μας δίνει ελπίδα. Εκτός από την μοναδικότητα στον ήχο της, μας δείχνει τι μπορεί να επιτύχει μία καλή προσπάθεια.

Τhe Prophet: Η επιτυχία της Μόνικας μας χαροποιεί ιδιαίτερα, νομίζω ότι εκτός από τη μουσική της παίζει ρόλο και η ανεπιτήδευτη εικόνα της που επιτρέπει και σε ένα ευρύτερο κοινό να την κατανοήσει και να νιώσει οικεία και ζεστά μαζί της. Περιμένουμε με ανυπομονησία τον απόηχο για να δούμε τι θα αποφέρει. Εγώ στη θέση της θα έπαιρνα το επόμενο αεροπλάνο και δεν θα κοίταζα πίσω. Αλλά τώρα όμως...

Little Jon: Και μιας κι αναφερόμαστε στη Μόνικα, να πούμε κι εμείς το μακρύ και το κοντό μας. Θεωρούμε ότι τα εξώφυλλα και των 2 cd της είναι από αδιάφορα έως βαρετά. Θα μπορούσαν σαφώς να ψαχτούν περισσότερο για να είναι όλο το αποτέλεσμα απογειωμένο. Σαν παράδειγμα προς μίμηση παραπέμπουμε στα πολυβραβευμένα artworks της αμερικανίδας τραγουδοποιού Ani DiFranco, στο art direction των οποίων μάλιστα συμμετέχει και η ίδια. 

Ραδιόφωνο ακούτε;

Playboy Lex: Μετά τον Γιάννη Πετρίδη, δεν θυμάμαι να έχω ακούσει κάτι στο ραδιόφωνο.

Cookieman: Γεννήθηκα στο Βέλγιο και η μητρική μου γλώσσα είναι τα γαλλικά, αλλά επειδή τα τελευταία 6 χρόνια ζω μόνιμα στην Αθήνα προσπαθώ να ακούω εκπομπές λόγου για να εξασκώ τα ελληνικά μου. 

The Prophet: Κυρίως Εν Λευκώ, Red και Βήμα FM γιατί αρκετές φορές παίζουν και κομμάτια εκτός playlist και επίσης οι περισσότεροι παραγωγοί δεν μιλάνε πολύ. 

Σχέδια από εδώ και πέρα;

Playboy Lex: Αυτό τον καιρό δουλεύουμε το υλικό για το 2ο cd. Είμαστε τυχεροί γιατί πλέον έχουμε “δέσει” σαν μπάντα και έτσι η ικανοποίηση που μας δίνει η ενασχόληση μας με την μουσική είναι μεγαλύτερη. Αυτό μας δίνει την δυνατότητα να εξερευνήσουμε και νέες κατευθύνσεις στην μουσική μας, οι οποίες είναι πιο απλές και πιο σοφιστικέ ταυτόχρονα.

Cοοkieman: Αν όλα πάνε καλά θα έχουμε και …αληθινό παραγωγό μαζί μας στο studio, για να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τα λάθη της πρώτης φοράς.

The Prophet: Επίσης λάιβ, λάιβ και πάλι λάιβ. Είναι ανεκτίμητη η αίσθηση της άμεσης επαφής με ανθρώπους που έχουν έρθει για να σε ακούσουν -πολλές φορές από ευγένεια-, κάνοντάς σου την τιμή να σε συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα της ψυχαγωγίας τους. Αυτό δεν το ξεχνάμε ποτέ, είτε είναι 2 είτε 200 από κάτω, εμείς θα προσπαθήσουμε να μην τους απογοητεύσουμε και να τους ανταποδώσουμε την τιμή δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Ευτυχία Μητρίτσα- Μυστικός προορισμός

(Ακτή)

Η Ευτυχία Μητρίτσα έχει στη φωνή της ένα αίσθημα ξενοιασιάς. Ακούγοντάς την στο κάθε ένα από τα επτά τραγούδια που απαρτίζουν συνολικά την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, νιώθεις ότι θέλεις να ταξιδέψεις, να αλλάξεις παραστάσεις, να ξεφύγεις. Η χροιά της είναι το εισιτήριο και η ερμηνεία το μέσο. Όσον αφορά την ουσία των τραγουδιών αυτών καθαυτών και εκ των οποίων η ίδια υπογράφει δημιουργικά τα έξι, είναι γεγονός ότι δεν έχουμε στοιχεία από τις εκπλήξεις που επιθυμεί (και προσδοκά) η εποχή από τους νέους της. Κι εξηγούμαι: ο δίσκος στο σύνολό του μπορεί να αποτελεί μια πολύ καλή παραγωγή η οποία φέρει την υπογραφή του Γιώργου Ανδρέου, όμως το πρωτογενές υλικό- δηλαδή τα ίδια τραγούδια- δεν καταφέρνει να δώσει σε έναν συγκεντρωμένο ακροατή του καλού ελληνικού τραγουδιού τις κορυφώσεις που αναμένει. Χωρίς αυτό ωστόσο να σημαίνει καταδίκη· η Ευτυχία Μητρίτσα είναι μια πολύ καλή νέα τραγουδίστρια. Πιο συγκεκριμένα, τραγούδια όπως ο «Μυστικός προορισμός», το «Όλο με ρωτάς» και το «Από την αρχή να σε βλέπω» αποτελούν σαφώς ευχάριστα ακούσματα κατέχοντας περίοπτη θέση σε έναν υψηλό μέσο όρο. Ατυχή θα χαρακτήριζα την επιλογή του τραγουδιού «Σκλαβάκι της αγάπης» που υπογράφει ο κατά τ’ άλλα πολύ ταλαντούχος νέος τραγουδοποιός Ορέστης Ντάντος. Τέλος, ευτυχές και ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι ο δίσκος διατίθεται στα δισκοπωλεία με ενδεικτική τιμή 7 ευρώ, που σημαίνει πως η παραγωγός εταιρία ΑΚΤΗ έχει συνειδητοποιήσει τις περιστάσεις και σέβεται τον ακροατή. 

Tracklist


01. Μυστικός προορισμός
02. Όλο με ρωτάς
03. Τώρα τι μένει
04. Σκλαβάκι της αγάπης
05. Απ’ την αρχή να σε βλέπω
06. Δέκα χρόνια στη σιωπή
07. Βγάλτο από μέσα σου

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,

Ιούλιος 2010.

Σαββέρια Μαργιολά- Πράξη πρώτη

(Sony- Columbia)

Πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά στη δισκογραφία για τη Σαββέρια Μαργιολά την οποία έχουμε ήδη παρακολουθήσει σε ζωντανές εμφανίσεις, δίπλα σε γνωστά και καταξιωμένα ονόματα, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου και ο Κώστας Μακεδόνας. Εκείνο που ξεχωρίζει από τον πρώτο στίχο είναι η φωνή της τραγουδίστριας· δείχνει να χειρίζεται με τρόπο σωστό, αξιοποιώντας στο έπακρον τη χαρακτηριστική, ημίβραχνη χροιά που διαθέτει.  Η «πράξη πρώτη»  λοιπόν στη δισκογραφία γίνεται κάτω καλές συνθήκες: έναν δίσκο λαϊκό (παρά την πλήρη απουσία μπουζουκιού, αλλά με την παρουσία άλλων λαϊκών οργάνων όπως λαούτο και τζουρά), μια άρτια παραγωγή την υπογραφή της οποίας δεν αναλαμβάνει κανείς στο κατά τ’ άλλα αξιοπρεπές εσώφυλλο, μια στιβαρή ενορχήστρωση. Η θεματολογία μοιράζεται μεταξύ εσωτερικής αναζήτησης και ερωτικής αγωνίας ενώ είναι σαφές πως η δεύτερη κατηγορία ταιριάζει στη Μαργιολά περισσότερο. Εξαιρώντας μερικά τραγούδια που  αν και υφολογικά ταιριαστά δεν ακολουθούν τις απαιτήσεις των υπολοίπων (Δυο φιλιά, Βότκα πορτοκάλι), θα έλεγα ότι ο δίσκος έχει έναν συγκεκριμένο άξονα χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις ακολουθώντας έναν δρόμο λαϊκό. Στις δυνατές στιγμές συμπεριλαμβάνονται το Έχουνε φωνή τα δέντρα, Όταν θέλω να θυμάμαι αλλά και η πολύ όμορφη διασκευή στο κλασικό Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι, ιδέα η οποία πιστώνεται στον Σταμάτη Κραουνάκη. 

Tracklist

01 ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ 

02 ΣΤΟ 'ΧΑ ΠΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ 

03 ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ

04 ΒΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑΤΟ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ 

05 ΧΡΩΜΑ ΣΤΑΖΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ (DUNYA DURMA) 

06 ΕΧΟΥΝΕ ΦΩΝΗ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ 

07 ΟΤΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ 

08 ΒΟΤΚΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ 

09 ΦΙΛΗΣΕ ΜΕ 

10 ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ Η ΤΡΕΛΑ 

11 ΠΕΛΑΓΑ 

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο

Ιούλιος 2010.

Gaudi

http://www.myspace.com/goudiemusic

Gaudi είναι το ψευδώνυμο του Γιώργου Γουδή. Γεννήθηκε το 1986 και έχει ασχοληθεί με τη μουσική από πολύ νεαρή ηλικία, ξεκινώντας μαθήματα πιάνου, και αργότερα γράφοντας μουσική. Συνέχισε με κιθάρα, jazz piano και αυτήν την εποχή ολοκληρώνει τις σπουδές του στο κλασσικό πιάνο και στο πανεπιστήμιο. Έχει συμμετάσχει σε ερασιτεχνικές μπάντες, έχει δουλέψει ως μουσικός και ηχολήπτης, έχει κάνει παραγωγές και ήταν μέλος των Salata Latina (πλέον Salata Band). Αφού επιχείρησε να μετακομίσει στο εξωτερικό για σπουδές, γυρνώντας ξεκίνησε το πρώτο προσωπικό του project, στο οποίο έχει κάνει την σύνθεση, την ενορχήστρωση, έχει παίξει κιθάρα-πιάνο-ακκορντεόν, έχει τραγουδήσει και έχει κάνει την παραγωγή.

Ως μουσικοί μέχρι στιγμής συμμετείχαν οι:

Στέλλα Καραλή: Βιολί

Νίκος Πυλαρινός: Βιολί-Βιόλα

Σπύρος Βρυώνης: Τσέλλο

Κωνσταντίνος Τριανταφύλλου: Σαξόφωνο

Χρήστος Δρούλιας: Μπάσσο

Δημήτρης Γιαννούχος: Τύμπανα

Ο Gaudi συμμετείχε με το τραγούδι "The Absence of Many" στο 48 hour music project, παίρνοντας το πρώτο βραβείο (best song award), καθώς και τα βραβεία καλύτερων στίχων και καλύτερου σχεδιασμού εξωφύλλου. Στο τραγούδι "The Absence of Many" έχει κάνει την σύνθεση, παραγωγή, ενορχήστρωση, έχει γράψει τους στίχους, έχει παίξει τύμπανα, μπάσσο, κιθάρα και έχει τραγουδήσει, ενώ η Στέλλα Καραλή έχει παίξει τα βιολιά.

Παρατηρείται στο 90% των περιπτώσεων των καλλιτεχνών του myspace να επιλέγουν ψευδώνυμα για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

    Yπάρχει μια ανάγκη αποστασιοποίησης του καλλιτέχνη από το ίδιο του το έργο, η τέχνη είναι η συνεκδοχή της πραγματικότητας μέσα από το φίλτρο ενός ανθρώπου, άρα ως βιωματική και ειλικρινής σε εκθέτει. Γι αυτό το ψευδώνυμο λειτουργεί σαν προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβεσαι για να μπορείς να εκτεθείς ελεύθερα. Πιστεύω ότι και ο ξένος στίχος λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, σε διευκολύνει να πεις αυτά που θές χρησιμοποιώντας λέξεις λιγότερο φορτισμένες και ταυτόχρονα κατανοητές από ένα κοινό που έχει μεγαλώσει με μια διεθνή παράδοση, στην οποία χωράνε τα Ρεμπετικα αλλά και ο Leonard Cohen. Ο Oscar Wilde έχει πει: Man is least himself when he talks in his own person. Give him a mask, and he will tell you the truth. 

Ενώ οι περισσότεροι στο myspace κατηγοριοποιούν τη μουσική τους εντάσσοντάς την σε κάποια κατηγορία (folk, pop, rock, indie κλπ) εσύ δεν το κάνεις. Γιατί; 

    Οι κατηγορίες της μουσικής είναι βοηθητικές για να προσδιορίσεις αυτό που ακούς, για να καταλάβεις εκ των προτέρων με τι έχεις να κάνεις, η για να αγοράσεις από το δισκάδικο τη μουσική που σου αρέσει. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου, και δεν θέλω να προκαταβάλλω κανέναν. Άν τώρα κάποιος θέλει να ακούσει κάτι συγκεκριμένο, μπορεί να ψάξει κάτι συγκεκριμένο. Για μένα οι δύο μεγάλες σχολές είναι η κλασσική μουσική και η τζαζ, τα υπόλοιπα είναι στυλιζάρισμα. Εδώ υπάρχει ένα λεπτό σημείο: για να κάνεις κατι ωραίο, μικρό και απλό, όπως είναι ένα τραγούδι, δεν πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις γνώσεις αλλά, αντιθέτως, να ξεχάσεις τις συμβάσεις της λόγιας μουσικής. 

Μίλησέ μας για το 48 hour music project, πώς αποφάσισες να πας εκεί; Είναι χρήσιμα τελικά τα βραβεία για έναν καλλιτέχνη;

    Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να καταλάβω αν βοηθούν τα βραβεία ή όχι, δεν έχει περάσει ούτε εβδομάδα.. Φαντάζομαι ότι θα παίξουν τον ρόλο τους πάντως. Το 48 hour music project μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα και αποδείχθηκε πολύ συμπαθητικό και δημιουργικό.

Πώς γράφεις; 

    Τα θέματα μου συνήθως προέρχονται από περιόδους προσωπικών κρίσεων και όχι από περιόδους ηρεμίας ή ευτυχίας. Είναι η απόδοση της εικόνας που έχω για τον κόσμο, η καταγραφή της πραγματικότητας ή των ονείρων μου, είναι βιωματικά και είναι μέρος μιας γενικής αναζήτησης η οποία μπορεί να αφορά και άλλους, μπορεί να αφορά και μόνο εμένα. Το να γράφω για μένα λειτουργεί λυτρωτικά, είναι μια εξωτερίκευση, πότε είναι ψίθυρος και πότε κραυγή. Το The Absence of Many, που έγραψα για το 48 hour music project έχει κοινωνικό θέμα, μιλάει για κάτι που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, ότι κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για αυτά πού συμβαίνουν γύρω μας.

Πιστεύεις ότι το myspace σε έχει βοηθήσει μέχρι στιγμής;

     Το myspace με έχει φέρει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους και με έχει βοηθήσει να μοιραστώ τη μουσική που γράφω, είναι ο νέος τρόπος, τουλάχιστον για όσο κρατήσει.

Η σχέση σου με τις εταιρίες;

     Προς το παρόν δεν έχω κάποια εταιρία να με προωθεί, και τις παραγωγές τις κάνω μόνος μου. Έχω προτάσεις τελευταία και περιμένω να δώ τι θα γίνει.

Τι σχέδια έχεις από εδώ και πέρα;

     Αν όλα πάνε καλά και μετά το καλοκαίρι θέλω να ξεκινήσω συναυλίες και σιγά σιγά να μπώ στην τελική εύθεία για την έκδοση του πρώτου μου δίσκου.

Δείτε επίσης: www.jumpingfish.gr/georgegou

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr