(EMI)
Στο ντεμπούτο άλμπουμ του νέου τραγουδοποιού κάποια πράγματα γίνονται σαφή ευθύς εξαρχής: ταξιδιάρικη διάθεση, έρωτες που αναζητούν λύσεις μέσα από ματ απελευθερωτικές κινήσεις ενάντια σε κάθε είδους εμπόδιο, καθώς και μια συνεχής διάθεση για αλλαγή με οδηγό την ξεγνοιασιά (τα πάντα δηλαδή σε απόλυτη συνάρτηση με τον γενικό τίτλο). Μουσικά κυριαρχεί ένα όμορφα δομημένο ηλεκτροπόπ περιβάλλον το οποίο τυχαίνει να ανθίζει στις μέρες που διανύουμε με πάμπολλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες στο ίδιο μήκος κύματος. Όσοι αναζητήσουν συνθετικές ή ενορχηστρωτικές εκπλήξεις σε αυτό τον δίσκο δεν θα τις εντοπίσουν• στον αντίποδα, όσοι προσδοκούν καχύποπτα για τσάμπα εντυπωσιασμούς, θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Στιχουργικά το υλικό έχει μεγάλες διακυμάνσεις ανάμεσα σε έξυπνα, ακομπλεξάριστα στιχουργήματα και σε τετριμμένες προσεγγίσεις. Στις πολύ καλές στιγμές του δίσκου περιλαμβάνονται το εναρκτήριο Το κορίτσι της βροχής, το φθινοπωρινής αισθητικής Τίποτα, το ευφυώς απελευθερωτικό Τρόλλεϋ της Ευτυχίας, το ψιθυριστό Ήρθες ξανά σε jazz διάθεση και το σκοτεινό Πλάι σου μπορώ. Σε γενικές γραμμές αυτού του είδους οι δίσκοι διεκδικούν αρκετό χώρο στα ακούσματά μας όταν έχουν το σωστό timing και θεωρώ ότι για τη συγκεκριμένη δουλειά, αυτή η περίοδος (καλοκαίρι- αρχές φθινοπώρου) είναι η ιδανική.
*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,
Οκτώβριος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου