Επιβίωση

Η μία αίσθηση που έχω είναι ότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να χαρακτηρίσει επαρκώς και με μια λέξη το έτος που φεύγει. Το 2010 υπήρξε για τον καθένα από εμάς ξεχωριστό: για κάποιους ιδιαίτερα πολύπλοκο και συμπλεγματικό, για άλλους ένα σημείο καμπής, για πολλούς ένα έτος διαψεύσεων, για κάποιους άλλους πολλούς ένα έτος καταδίκης σε μια μακροχρόνια λιτότητα (όχι μόνο οικονομική, περισσότερο λιτότητα ευτυχίας θα την έλεγα). Για ελάχιστους ίσως, ένα καλό διάστημα στη ζωή τους∙ μικρομεγάλοι στόχοι που ίσως επετεύχθησαν,  πανελλαδικές εξετάσεις, πανεπιστημιακά πτυχία, μεταπτυχιακά, γεννητούρια, γάμοι, γνωριμίες και σχέσεις. 

Η άλλη αίσθηση έχει να κάνει με το 2011 που έρχεται σε λίγες ώρες (και πολύ άργησε να πω την αλήθεια). Η ελπίδα που μοιραία αποπνέει, όπως και κάθε νέος χρόνος που δίνει τη θέση του στον παλιό μαζί με τις καθιερωμένες ευχές, μοιάζει να είναι κούφια. Κι εξηγούμαι: δεν θέλω να φανώ πεσιμιστής, τουλάχιστον όχι σε αυτό το κείμενο, αλλά νιώθω πως, δεδομένων των συνθηκών και των εμπειριών, είναι ελάχιστοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το ‘11 θα είναι καλύτερο του ’10. Κι αυτό φαίνεται στα βλέμματα μας την ώρα που επιστρέφουμε σπίτι με μια ολόκληρη μέρα στους ώμους (μια ματιά στον καθρέφτη θα μας πείσει) αλλά και σε εκείνες τις μικρές, καταληκτήριες στιγμές μας μέσα στις παρέες, όταν η βραδιά φτάνει στο τέλος. Εκεί που έχουμε τη γλυκόπικρη σιγουριά ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο να μοιραστούμε που να αξίζει αναφοράς και κουβέντας. Ίσως και μνείας. 

Τελικά ποιος είναι ο κόμπος που δένει το παλιό με το καινούργιο έτος μέσα μας; Η έννοια της αλλαγής; Της πίστης; Της ελπίδας; Της απώλειας; Της αμηχανίας. Για το τι θα ξημερώσει μια μέρα σαν την αυριανή, όταν τα μεθεόρτια θα μας κλείσουν το μάτι πλησιάζοντας. Για το τι άξιζε να κάνουμε διαφορετικά αυτούς τους δώδεκα μήνες που πέρασαν, τόσο διαφορετικοί και αποστασιοποιημένοι ήταν ο ένας από τον άλλο. Για το πού έπρεπε να ποντάρουμε και πού να επενδύσουμε βασισμένοι σε εκ των υστέρων προφητείες. Για το τι επιλέξαμε να μας ορίσει από εδώ και στο εξής. Χωρίς σωστούς υπολογισμούς, ούτε κατά προσέγγιση. Χωρίς ορατότητα. Χωρίς σιγουριά. Μα πάντα με την ίδια ελπίδα, χρόνια και χρόνια. Της επιβίωσης.