Άνευ όρων.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και αν του το κόψεις τώρα και το πετάξεις, θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν θα βρεθεί ούτε μία γάτα να το ζυγώσει. Ίσως κανενα ποντίκι, από μακριά κι αυτό. Εδώ που μου λες ότι φτάσαμε, δεν μπορώ καν να υποπτευθώ τι έπεται σε συλλογικό επίπεδο. Σε εθνικό; Σε κρατικό; Σε μεταθανάτιο δεν ήξερα ποτέ. Μακροχρόνια είμαστε νεκροί, το είπε και ο υπουργός (για να το λέει ο υπουργός έτσι θα' ναι). Ξέρω ωστόσο τι περνάει από το χέρι μου από δω και στο εξής. Γιατί από δω και στο εξής ίσως και να μπορώ να κάνω κάτι. Πριν δεν μπορούσα γιατί δεν φανταζόμουν. Γιατί μου το έλεγαν οι μαλάκες, οι γραφικοί και οι κουλτουριάρηδες κι εγώ δεν έδινα σημασία. Τα έσπαγα στις πίστες, έπαιρνα κι άλλο δάνειο, έπιανα τα 180 στη Συγγρού και στην Ποσειδώνος. Ένας στιχουργός σε μια συνέντευξη μού είπε ότι όλοι μας ερωτευθήκαμε με δανεικό αίσθημα. Δανεικό μα όχι αγύριστο: το κόστος δανεισμού δεν το συνάντησα σε κανένα ψιλό γράμμα. Γιατί δεν είναι ούτε σε λεφτά ούτε σε ζωή μετρημένο αυτό το κόστος. Είναι σε μέλλον και σε ελπίδα. Και την ελπίδα, να μην τα ξαναλέμε, μας τη στέρησαν το χρόνο που έφυγε τραβώντας την από τα μαλλιά- πνιγμένη ελπίδα. Και το χειρότερο; Οι δικοί μας μάς τη στέρησαν. Οι δικοί μας, όχι οι ξένοι. Μα ήρθε ο καιρός και η φαντασία μου ακονίστηκε επαρκώς για κάτι που να μοιάζει με φαντασία. Και φυσικά μην κάνεις τον κόπο να προσπαθήσεις να με βάλεις να προβληματιστώ στο τι έφταιξα. Γιατί έφταιξα και το ξέρω, αλλά επίσης ξέρω ότι αν μου έδινες άλλη μια ευκαιρία μάλλον μια από τα ίδια θα έκανα. Είμαι σίγουρος σου λέω, πάλι την πόρτα θα έκλεινα να μην ακούσω τον βήχα του διπλανού. Να μην κολλήσω μικρόβια, να έχω μάτια να κοιτάζω τη δουλίτσα μου και αύριο και μεθαύριο. Και για πάντα. Μην ακούσω, μην μυρίσω, μη ζήσω το μαζί. Και πού' σαι; Τώρα που αρχίζεις και μπαίνεις στο νόημα μη δω δάκρυ. Αν μπορείς μόνο, πες μου πού θα βρω κάτι για να ελπίζω. Κάτι μικρό. Και μετά πες μου πόσο κοστίζει να παει στο διάολο.