Όπου υπάρχει καπνός λες να υπάρχει και φωτιά;

Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά κι αυτό είναι κάτι που όχι μόνο μας παραδόθηκε ως ρήση από τις προηγούμενες γενιές, αλλά έχει την κακιά συνήθεια να επιβεβαιώνεται κάθε που υπάρχει ανάγκη. Κάθε που υπάρχει φωτιά, κάθε που εμφανίζονται καταστάσεις αντίθετες με την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων. Χιλιάδες ζευγάρια πόδια πέρασαν από την πλατεία Συντάγματος ένα μήνα τώρα. Χιλιάδες ζευγάρια μούντζες προς τη Βουλή, δεκάδες ατάκες και βρισιές για τους πολιτικούς, συνθήματα, αφίσες, πανό, ψηφίσματα, αποκλεισμοί του δρόμου. Οι δύο ημέρες (μία στον ανασχηματισμό και μία χθες) που στιγματίστηκαν από επεισόδια δεν μου αφήνουν το στατιστικό περιθώριο να επιστρατεύσω τις αγνές μου σκέψεις. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι και η φύση των συμβάντων, τα βίντεο, οι φωτογραφίες, τα ντοκουμέντα, οι ζωντανές μαρτυρίες. Ένας ολόκληρος λαός καλείται να το παίξει παράφρων προκειμένου να πειστεί ότι ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος, αλλά κίτρινος και ότι η πάπια γαυγίζει αν τη στριμώξεις. Ότι ο καπνός δεν βγαίνει από τη φωτιά, αλλά από παρεξήγηση.Ότι το κράτος τον προστατεύει. Είδα τόσο κόσμο να διαμαρτύρεται παραδειγματικά, να επιστρετεύει όσο πολιτισμό του έχει απομείνει, όση καλή θέληση και όση αυτοσυγκράτηση παραμερίζοντας την ανθρώπινη ορμή και αγανάκτηση που θα τον ήθελε να σπάει το σύμπαν επειδή δεν έχει να πληρώσει τη ΔΕΗ παρόλο που δουλεύει χρόνια σαν σκύλος. Είδα μια ορδή ανθρώπων να περπατούν από την Σπάρτη μέχρι την πλατεία εις ένδειξην διαμαρτυρίας τιμώντας τη συνείδησή τους με όποιον τρόπο μπορούσαν. Είδα και άτομα με καλυμένα τα πρόσωμα να εισχωρούν στη λαοθάλασσα και να ξεκινούν καυγά σπάζοντας πεζοδρόμια. Είδα επίσης τα ΜΑΤ να μπαίνουν στον πόλεμο χωρίς δεύτερη κουβέντα πετώντας πέτρες και καρκινογόνα χημικά. Είδα και τις δύο ομάδες να κάνουν βόλτες στην πλατεία, να μπαίνουν στα στενά, να βγαίνουν από τα στενά, να δέρνονται, να βρίζονται, να κυνηγιούνται. Είδα εμπρηστές να συλαμβάνονται επαυτοφώρω και να αφήνονται μετά από 10 δετερόλεπτα σαν να μη συνέβη τίποτα. Είδα μια αλήθεια που δεν ήθελα να είναι αλήθεια και η αλήθεια είναι πως κάποιοι (και δεν είνα λίγοι) κάνουν τα πάντα για να με ξεκολλήσουν από την οθόνη του υπολογιστή και να με στρέψουν στην εφημερίδα και στην τηλεόραση για να παραδεχτώ στο τέλος μπουχτισμένος ότι επρόκειτο περί παρεξηγήσεως. 

Είδα και άλλα πολλά. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι οι κουκουλοφόροι είναι εκεί χωρίς λόγο διαμαρτυρίας. Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι οι δυνάμεις των ΜΑΤ μπαίνουν στον πόλεμο μόνο και μόνο για να τον συντηρήσουν. Για να μην πάψει πότε αυτός ο καπνός που μοιάζει καρφωμένος στην άσφαλτο. Κι αναρωτιέμαι πώς γίνεται στη χώρα που εξαρθρώνεται η 17 Νοέμβρη, που παρακολουθούνται οι πολιτικοί της, που (μετά από δεκαετίες) συλαμβάνονται εκείνοι που εξεφτελίζουν τον πολιτισμό του αθλητισμού αξαπατώντας και κερδίζοντας, πώς γίνεται να μην μπορούν να συλληφθούν 10 αληταράδες που καίνε τα πάντα; Πώς γίνεται τα εκπαιδευμένα όργανα της αστυνομίας μας να μην μπορούν να συλλάβουν και να τιμωρήσουν εκείνους που καταχρώνται την αγανάκτηση των υπολοίπων και βανδαλίζουν το σύμπαν; Πώς γίνεται όλες οι καταγγελίες να είναι παρεξηγήσεις; Πώς γίνεται να υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά; Δεν είναι ένδειξη ανικανότητας το γεγονός ότι μας απασχολεί ακόμα το θέμα των κουκουλοφόρων. Είναι απόδειξη σκοπιμότητας. Κι αναρωτιέμαι πού θα μας βγάλει, παρόλο που με το κυάλι άρχισα να διακρίνω κάτι σαν γύψο. 

Κι ένα υστερόγραφο για τον εκ του ασφαλούς χαβαλέ: πού στο διάολο είναι οι τρομοκρατικές οργανώσεις που απειλούσαν την δημόσια ασφάλεια και ειρήνη των πολιτών; Θα περίμενε κανείς ότι ήρθε γι' αυτούς η ώρα να συμβάλουν στη λαϊκή επανάσταση.