Στο Δίφωνο Ιουλίου - Αυγούστου που κυκλοφορεί

www.difono.gr 

Cover Story

O Kωστής Mαραβέγιας & ο Πάνος Μουζουράκης μιλάνε στον Σπύρο Αραβανή. Οι δύο τραγουδοποιοί συγκαταλέγονται σήμερα στους μπροστάρηδες της νέας μουσικής γενιάς που ανέτειλε τα τελευταία χρόνια, κάνοντας τη σκηνή δεύτερο σπίτι τους και τις ζωντανές τους εμφανίσεις μια διονυσιακή γιορτή.

Συνεντεύξεις

H Δήμητρα Γαλάνη & ο Vassilikos συζητάνε με τον Κώστα Αγοραστό για τη συνεργασία τους και το τι συμβαίνει σήμερα στη μουσική και την κοινωνία.

Ο Χρήστος Λεοντής μιλάει στον Αλέξη Βάκη για το «Πρωινό Άστρο» και τον Γιάννη Ρίτσο.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης κουβεντιάζει με τον Κώστα Αγοραστό και υποστηρίζει: «Ο Έλληνας, μέσα του, στο σπίτι του, είναι βαθύτατα δεξιός. Ό,τι και να ψηφίζει δεν το ψηφίζει με την έννοια «Θέλω κάτι καλύτερο για τον τόπο», αλλά «Θέλω κάτι καλύτερο για το προσωρινό μου συμφέρον»

Ο Νίκος Μωραΐτης εξομολογείται στον Χρήστο Μιχαήλ: «Θέλω να αποκτήσω ξανά έναν πυρήνα ακροατών πιο καλλιτεχνικό, πιο μουσικό. Είναι προτεραιότητα για μένα».

Η Αγγελική Καθαρίου λέει στη Λιάνα Μαλανδρενιώτη: «Στην πορεία της μαθητείας μου στη μουσική είχα την τύχη να μελετήσω με σημαντικούς δασκάλους, των οποίων η γνώση και η στάση απέναντι στην τέχνη τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου και άσκησαν βαθιά επιρροή στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω ένα μουσικό κείμενο».

Θέματα

- Οι άνθρωποι της μουσικής και η κρίση του Σπύρου Αραβανή
- Στη σπηλιά του ήχου: έλληνες ενορχηστρωτές, του Παναγιώτη Γιαννέλη
- 10+1 νησιά και τα φεστιβάλ τους: Το Δίφωνο βγήκε στα ανοιχτά, ταξίδεψε και χαρτογράφησε το νησιώτικο μουσικό καλοκαίρι, του Απόστολου Στάικου

Πρόσωπα

Κωνσταντίνος Πλούσιος, Καλλιόπη Βέτα, Νίκος Ανδρουλάκης, Ελένη Ροδά, Μk-o, Martha Argerich, Diminuita, Ojos de Brujo, Woody Guthrie, Joshua Redman, Dengue Fever, John Scofield


Και οι Μόνιμες Στήλες

- Moderato Cantabile, του Κώστα Αγοραστού
- Από Στόμα σε Στόμα, του Παναγιώτη Γιαννέλη
- Κλασικά, της Λιάνας Μαλανδρενιώτη
- Από το αρχείο του Διφώνου, επιμέλεια Κώστας Αγοραστός
- Κέρματα, του Οδυσσέα Ιωάννου
- Σινεμά, της Άντυς Δημοπούλου
- Θέατρο, της Μαριάννας Παπάκη
- Βιβλία, του Σάββα Σερέτη
- Παραδούναι και Λαβείν, του Σωτήρη Μπέκα
- Ιδιοχείρως: αγαθή δημητρούκα, επιμέλεια Κώστας Αγοραστός

Σ’ αυτό το τεύχος συνεργάζονται

Σπύρος Αραβανής, Αλέξης Βάκης, Στέλλα Βλαχογιάννη, Αδάμ Γιαννίκος, Άντυ Δημοπούλου, Οδυσσέας Ιωάννου, Αφροδίτη Καλομάρη, Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, Έλενα Κοντού, Κορίννα Λασκαρίδου, Λιάνα Μαλανδρενιώτη, Θάνος Ματζάνας, Χρήστος Α. Μιχαήλ, Σωτήρης Μπέκας, Αφροδίτη Παπακαλού, Μαριάννα Παπάκη, Μιχάλης Πολυχρόνης, Σάββας Σερέτης, Απόστολος Στάικος, Βάσια Τζανακάρη, Γιώργος Φλωράκης, Αντώνης Ν. Φράγκος

Τα cd του Διφώνου

- Kωνσταντίνος P. Kαβάφης: Ποιήματα εν όλω (βιβλίο)
&
- η ;Eλλη Lαμπέτη διαβάζει Kαβάφη

- Xαΐνηδες-Mode Plagal: η κάθοδος των σαλτιμπάγκων (2 cd)
- Ψαραντώνης: 42 μεγάλες ερμηνείες (3cd)
- Μπάμπης Στόκας: Βόλτα
Sergio mendes: brasileiro

Έφυγε σήμερα ο Μιχάλης Κακογιάννης

Πλήρης ημερών, δημιουργίας, στιγμών, 

διακρίσεων, προσφοράς, πολιτσιμού, πνεύματος.

Ήταν 89 ετών. 

Καλό ταξίδι κύριε Κακογιάννη. 

Nothing to lose

Από την ταινία The party του Peter Sellers. 

Εξώθερμη καύση.
Εσωτερική κατανάλωση.

Οι Πυξ Λαξ στο ΟΑΚA

Στις 8.00 μ.μ η προσέλευση ήταν ήδη εντυπωσιακή. Τουλάχιστον 15.000 άνθρωποι είχαν περάσει τον έλεγχο εισιτηρίων και είχαν καταλάβει ο καθένας τη μεριά του: άλλοι όρθιοι στην αρένα με την υπομονή και την αγάπη για την μπάντα σε ρόλο αναβολικών, άλλοι ακροβολισμένοι στις γύρω κερκίδες με την άνεση (και την ανακούφιση) που προσφέρει ένα κάθισμα σε καταστάσεις που διαρκούν πολλές ώρες. Στις 9.40 μ.μ αν πέταγες μια καρφίτσα στον αέρα δεν θα έβρισκε ποτέ το δρόμο για το τεραίν. Οι διοργανωτές μιλάνε για ένα sold out με πάνω από 75.000 κόσμου, πράγμα που φρόντισαν να μας το υπενθυμίζουν συχνά-πυκνά μέσα από τα τεράστια matrix που είχαν εγκατασταθεί στο χώρο. Κάπου εκεί τα φώτα έπεσαν, ένας διαρκώς επιταχυνόμενος ηλεκτρονικός παλμός εμφανίστηκε στις οθόνες και η αντίστροφη μέτρηση ενός λεπτού και τριάντα δευτερολέπτων έκανε τον κόσμο να συντονίσει τις φωνές του.

Τελικά τα φώτα άναψαν και οι Πυξ Λαξ ανέβηκαν στη σκηνή. Ξεκίνημα έγινε με το Μοναξιά μου όλα, σε ένα κλίμα γιορτής και πανηγυρισμού. Ακολούθησαν τραγούδια ορόσημα στην ιστορία του συγκροτήματος και φυσικά δεν έλειψαν οι στιγμές που χαρακτήρισαν το Μάνο Ξυδούς, στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένες όλες οι συναυλίες. Συγκινητική επίσης ήταν η στιγμή που ακούσαμε και είδαμε μέσα από βίντεο τον εκλιπόντα “ροκά της παρέας” να τραγουδάει με πάθος 20χρονου το Εσύ εκεί, από την τελευταία συναυλία στο Λυκαβηττό το 2004, ενώ η υπόλοιπη μπάντα έπαιζε πάνω από τον ήχο της βιντεοσκόπησης. Ωστόσο θα έλεγα ότι ένιωσα μια μικρή αμηχανία όταν άκουσα από τα χείλη του Πλιάτσικα πως το φευγιό του Μάνου τους ένωσε, σαν να μην ίσχυαν τα περί προγραμματισμένης επανένωσης. Το κοινό που αποτελούταν από όλες τις ηλικίες ανεξαιρέτως ήταν κάτι παραπάνω από θερμό, αποσπώντας ευγνωμοσύνη από μικροφώνου σε κάθε ευκαιρία. 

Τι μας άρεσε λοιπόν στη συναυλία των Πυξ Λαξ εχθές το βράδυ; Η γενικότερη στάση του Πλιάτσικα, του Στόκα και των υπολοίπων της παρέας, που έμοιαζαν να σέβονται τον κόσμο, να μην αναλώνονται (όπως ποτέ άλλωστε δεν έκαναν ως σχήμα) σε περιττά λόγια και κινήσεις εντυπωσιασμού επί σκηνής. Η αίσθηση ότι αν εξαιρέσουμε την απουσία του Ξυδούς, τίποτα δεν έχει αλλάξει- ακόμα και οι κιθάρες τους ήταν οι ίδιες- και το ότι δεν μας άφησαν ούτε στιγμή να ξεχάσουμε πού είναι αφιερωμένες οι συναυλίες. Η μοιρασιά των τραγουδιών που ήταν απόλυτα ισορροπημένη ανάμεσα στους δύο και το γεγονός ότι επέλεξαν (με σεβαστή εξαίρεση 2 τραγουδιών) να μην συμπεριλάβουν στιγμές της προσωπικής τους δισκογραφίας. Ο Θανάσης Βασιλόπουλος με το κλαρίνο του και τον σπαραχτικό αμανέ του στο Λένε για μένα. Ο Mc Yinka που πετάχτηκε κεφάτος στο Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα ραπάροντας αεικίνητος. Το τραγούδι Με στέλνεις σε μια τραχιά διασκευή, που είχαν να παίξουν ζωντανά από το 1993 και όπως μάθαμε είναι το κομμάτι από το οποίο όλα ξεκίνησαν. Οι μπλούζες που πετάχτηκαν ψηλά όπως παλιά στο Μια συνουσία μυστική. Ο κόσμος που έμεινε αμετακίνητος μέχρι το τέλος. Η μικρή σκηνή- νησίδα που φιλοξένησε τους δύο κορυφαίους τού χορού μόνο με τις κιθάρες τους για να παίξουν τραγούδια όπως είπαν στη μορφή που γράφτηκαν (συν ένα ακορντεόν...). Η εύκολη πρόσβαση στη μπύρα και στο νερό. Η αίσθηση ότι φύγαμε πλήρεις και ότι ήμασταν κι εμείς κομμάτι της μεγαλύτερης συναυλίας σε επίπεδο ήχου, παραγωγής και κόσμου που έχει γίνει ποτέ από έλληνα καλλιτέχνη. Και φυσικά ότι ξαναείδαμε, έστω και λειψό, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έχει περάσει από το ελληνικό τραγούδι το οποίο τυχαίνει να μεγάλωσε (επαρκώς) κάποιους χιλιάδες από εμάς. 

Τι δεν μας άρεσε; Μάλλον ο ήχος. Και λέω μάλλον διότι ενώ στο σημείο που καθόμουν τα πάντα ήταν καλορυθμισμένα και η συναυλία κύλησε χωρίς απρόοπτα και τεχνικές προδοσίες (εκτός από τις ηλεκτρικές κιθάρες που έκαναν νερά και πάλευαν να συντονιστούν στα σόλα), άκουστηκαν κάποια παράπονα από το πίσω μέρος της αρένας και από κάποια σημεία των κερκίδων. Ξέρω ότι το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά όταν η προπώληση ξεκινά ένα χρόνο πριν και η ομάδα τού προμόσιον υπερβαίνει εαυτόν τους τελευταίους μήνες κάνοντας 75.000 ανθρώπους να πληρώσουν εισιτήριο, τα πάντα οφείλουν να είναι στην εντέλεια. Δεν μας άρεσε επίσης που δεν εκπλαγήκαμε από τα τραγούδια που ακούσαμε. Πάνω κάτω τα ίδια κομμάτια και στην ίδια σειρά είχαμε παρακολουθήσει στην πρόβα- συναυλία στο Terra Vibe της Μαλακάσσας στις 25 Μαΐου φέτος. Τέλος η αναγγελία μιας δεύτερης συναυλίας στην Αθήνα- στο Terra Vibe, πού αλλού;- στις 10 Σεπτεμβρίου (φταίει που είναι γλυκό ένα τέτοιο το sold out). 

Η χθεσινή, επιτυχημένη κατά πολύ στα σημεία, συναυλία στο ΟΑΚΑ πάνω απ' όλα μας έδειξε κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση από όλους όσους εμπλέκονται σε παρόμοιες καταστάσεις (μουσικούς, παραγωγούς, τραγουδιστές, δημιουργούς, ακροατές...). Όπως ότι δεν είναι ακατόρθωτο να μαζευτεί τόσος κόσμος ακόμα και σε περίοδο κρίσης (οικονομικής, πολιτιστικής, αξιών) όταν έχει κάποιο λόγο να μαζευτεί. Ότι τα μεγάλα μεγέθη στις διοργανώσεις δεν πρέπει να μας τρομάζουν, πρέπει να τα σεβόμαστε. Ότι οι νέοι θέλουν να μάθουν, πάντα ήθελαν να μάθουν και πάντα θα θέλουν να μαθαίνουν για πράγματα του παρελθόντος που άφησαν καρπό ακόμα και αν δικαίως ή αδίκως αμφισβητούνται. Ότι οι παλιοί θέλουν να θυμούνται και όχι να ξεχνούν. Ότι τελικά για τις παλιές αγάπες πρέπει να μιλάς και ότι φυσικά τα χρυσόψαρα δεν έφυγαν ποτέ από εδώ.

*Πρώτη δημοσίευση www.musicpaper.gr

Ο Σωκράτης Μάλαμας ανέβηκε Λυκαβηττό (Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011)

Η διαχρονική εντύπωση που έχει κανείς την ώρα που πληρώνει το αντίτιμο του εισιτηρίου (18 ευρώ εν προκειμένω) για μια συναυλία του Σωκράτη είναι ότι τα χρήματα δεν πάνε χαμένα. Εκείνη την ώρα υπάρχει μεγάλη προσδοκία και ελάχιστο ρίσκο. Aυτό είναι κάτι που πιστώνεται στην αξιοπρέπεια τού καλλιτέχνη χρόνια τώρα. Οι σταθερές αξίες υπάρχουν στη ζωή μας για να έχουμε κάπου να ακουμπάμε, κυρίως σε περιόδους κρίσης και παρακμής. Αυτό ακριβώς ήταν ο Σωκράτης εχθές το βράδυ στο κατάμεστο από κόσμο θέατρο του Λυκαβηττού. Εκείνο που γεννά μερικές επιφυλάξεις είναι το κατά πόσο μας ικανοποιεί πια (μετά από εκατοντάδες συναυλίες και τόσους δίσκους) μια σταθερή αξία που έκανε τις ανατροπές της στο παρελθόν, έφτασε τον πήχη πολύ ψηλά και κατοχύρωσε ένα κλίμα με μηδαμινές διακυμάνσεις στην ποιότητα αλλά και ελάχιστες εκπλήξεις.

Ξεκίνημα λοιπόν έγινε με “Δυο- τρεις κουβέντες” για να ακολουθήσει “Μια βόλτα στα βαθιά”, αλλά μια σειρά τραγουδιών από όλη τη δισκογραφία του καθώς και οι πολύ συγκεκριμένες συμμετοχές του σε δίσκους του Θανάση Παπακωνσταντίνου (Διάφανος, Τειρεσίας, Στην Αμερική κλπ). Ο βασικός πυρήνας του προγράμματος αμετάβλητος και οι διασκευές στη θέση τους. Απουσίασαν ωστόσο κάποια τραγούδια όπως ο “Μέρμηγκας” του Μάνου Λοΐζου, τα οποία ο Σωκράτης συνήθιζε να λέει μόνο με την κιθάρα του, πράγμα όχι απαραίτητα κακό, αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν υπήρξε αντικατάσταση. Σε αυτό ίσως να συνέβαλε η (απροσδόκητη αλλά δικαιολογημένη;) πίεση του χρόνου. Παρά τα συνήθη αστειάκια του επί σκηνής, όπου ο κόσμος ανταποκρίθηκε με περισσή συνέπεια φωνάζοντας το σύνθημα “Ρε Σωκράτη τι λες τώρα που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα”, η συναυλία έληξε στις 01.05 πμ υπό το έκπληκο βλέμμα 7.000 και πλέον ανθρώπων. Η απουσία encore και η έλλειψη του παιχνιδιού των απροσδόκητων τραγουδιών, μας άφησε με την αίσθηση ότι κάτι αφήσαμε πίσω. Πάμε όμως πάλι στα καλά (και γνωστά). Η καλοκουρδισμένη ορχήστρα, ο πολύ καλός ήχος, το καλόγουστο πλην μινιμάλ σκηνικό, οι αξιοπρεπείς (αλλά όχι ενθουσιώδεις) συμμετοχές της Μαρίνας Δακανάλη και της Σαββέριας Μαργιολά στο τραγούδι και τα φωνητικά, η ακούραστη κράση του Σωκράτη που δεν άφηνε ούτε δευτερόλεπτο να περάσει από το ένα τραγούδι στο άλλο, η ισορροπημένη κατανομή των τραγουδιών στο πρόγραμμα, η ώρα της κλασικής κιθάρας και του σκαμπό με το τετράπτυχο “Κήπος- Νυχτερινό- Νυχτολούλουδο- Διόδια”, μας έδωσαν ακριβώς αυτό για το οποίο ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό. Στις καλές εκπλήξεις πιστώνεται η συγκινητική εκτέλεση του τραγουδιού “Απόψε σιωπηλοί” αφιερωμένη στο Νίκο Παπάζογλου.

Στις κακές, η ανούσια διασκευή του παραδοσιακού “Μενούσης” από τον Κλέωνα Αντωνίου και η αδιάφορη της Μαρίνας Δακανάλη σε ένα παραδοσιακό της Κρήτης. Σε γενικές γραμμές ο Σωκράτης Μάλαμας ανταποκρίθηκε όπως αναμενόταν στις προσδοκίες του μέσου ακροατή, ευχαρίστησε τους λιγότερο μυημένους και  χάρισε μια καλή βραδιά σε όλους εκείνους που πίνουν (νερό) στο όνομά του. Σίγουρα όμως δεν εξέπληξε κανέναν. Αυτά έχουν καμιά φορά οι σταθερές αξίες: οριακά κερδοφόρες αποδόσεις.

*Πρώτη δημοσίευση www.musicpaper.gr

Νερωμένο κρασί

Ποίηση: Ιωάννης Πολέμης.

Μουσική- Ερμηνεία: Θάνος Ανεστόπουλος

Ό,τι κι αν είχε το 'χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του,
τίποτε δεν τ' απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ' η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ' την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.
Όπως τα λείψανα περνούν, περνάει αργά ο καιρός του
και ζη, δίχως ο δύστυχος να ξέρη το γιατί.
Μες στην ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι εμπρός του
του κάκου εκεί κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ' το ξανθό,
και πίνω κι απ' το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι απ' το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»
Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα, που απελπισμένος χύνεις,
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;
Τι φταίω εγώ κι αν δεν μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαίς;»

Από την ποιητική συλλογή τού 1909, 

"Το παλιό βιολί". 

Αδισκογράφητο. 

Η ιστορία ενός ανθρώπου- Έξι ποιήματα από το νέο βιβλίο του Σπύρου Αραβανή

Κυκλοφορεί κι οπλοφορεί

από τις εκδόσεις Μετρονόμος. 

Για τον Σπύρο Αραβανή έχουμε μιλήσει και στο παρελθόν, τότε που παρουσίασε την πρώτη του ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Οδός Πανός του Γιώργου Χρονά. Η Ανοσία της άγνοιας (τι τίτλος) στέγασε επάξια το πρώτο  του βήμα σε έντυπη μορφή στον χώρο της λογοτεχνίας. Έκτοτε, έχει μιλήσει κι εκείνος για εμάς, έχουμε καταναλώσει παρέα κάποιες ποσότητες καφέ, κάποιες αλκοολούχων και κάποιες φαγητού. Έχουμε συζητήσει, έχουμε συνεργαστεί, έχουμε αγωνιστεί, έχουμε ντυθεί στα μπλε και στα λευκά. Αυτές τις ημέρες το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του είναι γεγονός. Η ιστορία ενός ανθρώπου χαρακτηρίζεται από εξέλιξη. Μια εξέλιξη για τον ίδιο τον ποιητή και τη ζωή του- όχι μόνο τη γραφή του. Για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχει δώσει ο Αραβανής στον γραπτό λόγο μέχρι τώρα και η στιγμή που σηκώνει τις ρόδες από τον αεροδιάδρομο μετά την επιτάχυνση. Δανείζομαι και αντιγράφω έξι ποιήματα που περιέχονται μέσα στο βιβλίο, κατευθείαν από το Ποιείν. Καλόπιωτο εύχομαι. Πάντα υγιές. 

Κάθε σπίτι αυτής της γης

Κάθε σπίτι αυτής της γης πενθεί αιώνια
     σαν να έσφαξαν στα θεμέλιά του κι έναν αναστεναγμό.
Κι αυτοί που ανακουφίστηκαν τα πρωινά ακούγοντας
το ηχηρό λάλημα των θυσιασμένων πετεινών
βρήκαν το βράδυ την μπανιέρα τους γεμάτη
    από το αίμα των αθώων όλου του κόσμου.
Γιατί το φεγγάρι που περιπολεί σαν προβολέας φυλακής
μη το εμπιστεύεσαι• δωροδοκείται
για ένα κομμάτι φως,
για μια μέρα ζωής παραπάνω.

Κάθε σπίτι αυτής της γης φθονεί αιώνια
      το θερισμένο στάχυ και την ανήλικη ελιά
εκλιπαρώντας να του διδάξουν την εγκαρτέρησή τους
στον πόνο, στον τρόμο και στο κακό ριζικό.
Και όσο εκείνα δεν ανταποκρίνονται
τόσο τα σπίτια εξαθλιώνονται απ’ το σαράκι του χρόνου
    κι απ’ την αγωνία της επόμενης εποχής.
Κι όμως το κυοφόρο σύννεφο που ξαπλώνει
σαν ετοιμόγεννη γυναίκα πάνω από τις στέγες μας
τι παραπάνω γνωρίζει;
Έχουμε το μυστικό μέσα μας και επαιτούμε αλήθειες.
Από εκεί αρχινά και η τρέλα μας.

Κάθε σπίτι αυτής της γης ριγεί αιώνια
σε κάθε φιλί που ξεριζώνεται σαν δόντι από το στόμα
σε κάθε δάκρυ που βγαίνει απ’ τα έγκατα του σώματός μας
σε κάθε ανάγκη που πηγάζει από το αίμα
σε κάθε θεό που ανασαίνει τη φωνή μας.

Τα βράδια

   Στον Τάσο Λειβαδίτη

Τα βράδια  επισκέπτομαι  τους τάφους λησμονημένων
ποιητών
και γεμίζω με μελάνι τα ανθοδοχεία τους.
Ανανεώνω με κραγιόν
τα χαμόγελα των νεκρών παλιάτσων
και κάνω συντροφιά στα εικονοστάσια των δρόμων.
Αφουγκράζομαι τις λαμαρίνες στα παλιά ναυπηγεία,
διορθώνω τα ορθογραφικά λάθη στα χαρτόνια
των ζητιάνων,
κουρδίζω τις καμπάνες στις ερειπωμένες εκκλησίες,
τακτοποιώ τις καρέκλες στα σπίτια των αυτοχείρων,
χαϊδεύω τα μαλλιά των γριών γυναικών.
Ύστερα, το χάραμα, γυρίζω σπίτι
πιο μόνος
και από τις μέρες του Φεβρουαρίου
που δεν χώρεσαν  στο ημερολόγιο
και ξεπλένω στο νιπτήρα
όλη τη μοναξιά από τα χέρια μου. 

Η αρχιτεκτονική της λήθης
                  Στον Γιώργο Σεφέρη

Η αρχιτεκτονική της λήθης οικοδομείται
   πάνω στα θεμέλια της μνήμης.
Ένας λαός έτοιμος να απεκδυθεί τα ιμάτια του
  να αλλάξει τη σάρκα του με τη σάρκα του νέου
του ολότελα διαφορετικού μέλλοντος
   χωρίς να αφήσει κεντημένο στο δέρμα του
έστω ένα στίχο
             να κρατήσει στο βλέμμα του
ένα θρυμματισμένο άγαλμα
    και λίγη άμμο από τις ακτές της Ιστορίας του
μέσα στις μικρές του φούχτες.

Το φως που υμνήσαμε κρέμεται ανενεργό πάνω στα ηλεκτροφόρα
καλώδια,
οι θάλασσες που αγναντέψαμε, εμφιαλώνονται για τους τουρίστες,
          ο ήλιος κόβεται σε νομίσματα
και η ελιά σφραγίζεται με πύρινο σταυρό.
Και εκείνες οι καταστροφές και οι αποδημίες
οι εμφύλιοι σπαραγμοί και οι θυσίες
διαβάζονται πια σαν ξόρκια
      όχι σαν ιστορία
και προβάλλονται τρισδιάστατα σε σκοτεινές αίθουσες
               το χρήμα να ξεπλένει το αίμα
               το αίμα να ξεπλένει το χρήμα.

Κάποτε κάποτε φοράμε ψηλά τακούνια και κάνουμε θόρυβο
περπατώντας μέσα στα γήπεδα.
Μα με πέλματα βρώμικα και πόδια γεμάτα καντήλες
          επιστρέφουμε πιο βραχύσωμοι σπίτι.
Άλλοτε πάλι ακούμε τα υπόγεια νερά των ποταμών
και φαντασιωνόμαστε αρχαίους περιπάτους και χαϊδέματα.
Μα τα δάκτυλα συνήθισαν να πληκτρολογούν τη μοναξιά τους
να καρφώνουν τα χάδια πάνω σε κουμπιά
         και να ακομπανιάρουν ευνουχισμένα αισθήματα
φριχτά τραγουδισμένα από άφυλους αοιδούς.
Κι άλλοτε φτιασιδώνουμε την αρρώστιά μας
         με αρχαϊκό γέλιο ή κλάμα
κάθε καλοκαίρι και άλλος επιδαύρειος θίασος
στο ίδιο έργο.

Είμαστε η λήθη που οικοδομείται
              οι λίθοι που την οικοδομούν.
ο περιούσιος λαός ενός δολοφονημένου από την πίστη
θεού.
Οι γραμμές στα πρόσωπά μας άλλαξαν.
Οι αυλακιές στις παλάμες μας άλλαξαν.
Οι δρόμοι του αίματός μας άλλαξαν.
Οι λεωφόροι του μυαλού μας άλλαξαν.
Οι εθνικές οδοί μας άλλαξαν.

Δεν είναι πια τόπος.
Δεν είναι πια τόπος να ζεις.
Δεν είναι πια τόπος να ζεις εδώ.

Το δείπνο

Τούτο το βράδι σάμπως να σάλεψαν τα φύλλα
Τρίζουν στο πάτωμα περίεργα οι σανίδες
Και των πουλιών ηχούν αλλιώτικα οι τρίλιες
Σαν να ετοιμάζεται γύρω μεγάλη ανατριχίλα

Μια μυρωδιά καμένου ονείρου πέρα ως πέρα
Και ένα φέγγρισμα βουβό από το βάθος
Στα δάχτυλα στριφογυρνάει ένας λάζος
Και η ματιά κλωθογυρίζει στον αιθέρα

Όλοι οι ένοχοι απ’ τα πέρατα πλησιάζουν
Τούτο το βράδι να δειπνήσουν στο τραπέζι
Φέρνει ο καθείς ό, τι για χρόνια δεν καθεύδει
Και τον ματώνει με τα νύχια που σπαράζουν

Έχουν για μάτια τους αργόπλοα πλοιάρια
Τα δυο τους χείλη σαν πηγάδια ξεραμένα
Και τα κορμιά που’ ναι τα χρόνια στοιβαγμένα
Μοιάζουν με σάκους φορτωμένους με δελτάρια

Εξοφλημένες οι επιταγές της ύπαρξής τους
Σε αυταπάτες, εμμονές και παραισθήσεις
Είναι τα τραύματα οι μόνες τους αισθήσεις
Και η απόγνωση παντοτινή φωνή τους

Ποιος να τους κάλεσε άραγε σ’ αυτό το δείπνο;
Η οφειλή μιας ζωής αποστερημένης;
Η πληρωμή μιας ύπαρξης τους χρεωμένης;
Ή της μνήμης μας το γερασμένο πια ενύπνιο;

Η Παρέλαση της Κυριακής

Η αιωνιότητα απέχει μόλις μια Κυριακή.

Αλλά ποιος ακολούθησε ποτέ
μέχρι το τέρμα
την Παρέλαση της μνήμης
ποιος διέσχισε τον Αχέροντα
του κυριακάτικου απογεύματος
και έφθασε –έστω- σαν ξέπνοο τσιγάρο
στο ξημέρωμα της Δευτέρας;

Κανείς.
Όλοι με θνητά πνευμόνια
και αθάνατες υποσχέσεις.
Όλοι ένα κουρελιασμένο σημαιάκι
που δεν κατάφερε να ανεμίσει ως το τέλος
της πομπής.

Υστεροφημία     

        Στον Βασίλη Λαλιώτη

Ταΐζω τα χέρια
που θα σβήνουν αύριο το κερί μου.

Δεν καταδέχεται ελεημοσύνες το “μετά”.