Οι Πυξ Λαξ στο ΟΑΚA

Στις 8.00 μ.μ η προσέλευση ήταν ήδη εντυπωσιακή. Τουλάχιστον 15.000 άνθρωποι είχαν περάσει τον έλεγχο εισιτηρίων και είχαν καταλάβει ο καθένας τη μεριά του: άλλοι όρθιοι στην αρένα με την υπομονή και την αγάπη για την μπάντα σε ρόλο αναβολικών, άλλοι ακροβολισμένοι στις γύρω κερκίδες με την άνεση (και την ανακούφιση) που προσφέρει ένα κάθισμα σε καταστάσεις που διαρκούν πολλές ώρες. Στις 9.40 μ.μ αν πέταγες μια καρφίτσα στον αέρα δεν θα έβρισκε ποτέ το δρόμο για το τεραίν. Οι διοργανωτές μιλάνε για ένα sold out με πάνω από 75.000 κόσμου, πράγμα που φρόντισαν να μας το υπενθυμίζουν συχνά-πυκνά μέσα από τα τεράστια matrix που είχαν εγκατασταθεί στο χώρο. Κάπου εκεί τα φώτα έπεσαν, ένας διαρκώς επιταχυνόμενος ηλεκτρονικός παλμός εμφανίστηκε στις οθόνες και η αντίστροφη μέτρηση ενός λεπτού και τριάντα δευτερολέπτων έκανε τον κόσμο να συντονίσει τις φωνές του.

Τελικά τα φώτα άναψαν και οι Πυξ Λαξ ανέβηκαν στη σκηνή. Ξεκίνημα έγινε με το Μοναξιά μου όλα, σε ένα κλίμα γιορτής και πανηγυρισμού. Ακολούθησαν τραγούδια ορόσημα στην ιστορία του συγκροτήματος και φυσικά δεν έλειψαν οι στιγμές που χαρακτήρισαν το Μάνο Ξυδούς, στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένες όλες οι συναυλίες. Συγκινητική επίσης ήταν η στιγμή που ακούσαμε και είδαμε μέσα από βίντεο τον εκλιπόντα “ροκά της παρέας” να τραγουδάει με πάθος 20χρονου το Εσύ εκεί, από την τελευταία συναυλία στο Λυκαβηττό το 2004, ενώ η υπόλοιπη μπάντα έπαιζε πάνω από τον ήχο της βιντεοσκόπησης. Ωστόσο θα έλεγα ότι ένιωσα μια μικρή αμηχανία όταν άκουσα από τα χείλη του Πλιάτσικα πως το φευγιό του Μάνου τους ένωσε, σαν να μην ίσχυαν τα περί προγραμματισμένης επανένωσης. Το κοινό που αποτελούταν από όλες τις ηλικίες ανεξαιρέτως ήταν κάτι παραπάνω από θερμό, αποσπώντας ευγνωμοσύνη από μικροφώνου σε κάθε ευκαιρία. 

Τι μας άρεσε λοιπόν στη συναυλία των Πυξ Λαξ εχθές το βράδυ; Η γενικότερη στάση του Πλιάτσικα, του Στόκα και των υπολοίπων της παρέας, που έμοιαζαν να σέβονται τον κόσμο, να μην αναλώνονται (όπως ποτέ άλλωστε δεν έκαναν ως σχήμα) σε περιττά λόγια και κινήσεις εντυπωσιασμού επί σκηνής. Η αίσθηση ότι αν εξαιρέσουμε την απουσία του Ξυδούς, τίποτα δεν έχει αλλάξει- ακόμα και οι κιθάρες τους ήταν οι ίδιες- και το ότι δεν μας άφησαν ούτε στιγμή να ξεχάσουμε πού είναι αφιερωμένες οι συναυλίες. Η μοιρασιά των τραγουδιών που ήταν απόλυτα ισορροπημένη ανάμεσα στους δύο και το γεγονός ότι επέλεξαν (με σεβαστή εξαίρεση 2 τραγουδιών) να μην συμπεριλάβουν στιγμές της προσωπικής τους δισκογραφίας. Ο Θανάσης Βασιλόπουλος με το κλαρίνο του και τον σπαραχτικό αμανέ του στο Λένε για μένα. Ο Mc Yinka που πετάχτηκε κεφάτος στο Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα ραπάροντας αεικίνητος. Το τραγούδι Με στέλνεις σε μια τραχιά διασκευή, που είχαν να παίξουν ζωντανά από το 1993 και όπως μάθαμε είναι το κομμάτι από το οποίο όλα ξεκίνησαν. Οι μπλούζες που πετάχτηκαν ψηλά όπως παλιά στο Μια συνουσία μυστική. Ο κόσμος που έμεινε αμετακίνητος μέχρι το τέλος. Η μικρή σκηνή- νησίδα που φιλοξένησε τους δύο κορυφαίους τού χορού μόνο με τις κιθάρες τους για να παίξουν τραγούδια όπως είπαν στη μορφή που γράφτηκαν (συν ένα ακορντεόν...). Η εύκολη πρόσβαση στη μπύρα και στο νερό. Η αίσθηση ότι φύγαμε πλήρεις και ότι ήμασταν κι εμείς κομμάτι της μεγαλύτερης συναυλίας σε επίπεδο ήχου, παραγωγής και κόσμου που έχει γίνει ποτέ από έλληνα καλλιτέχνη. Και φυσικά ότι ξαναείδαμε, έστω και λειψό, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έχει περάσει από το ελληνικό τραγούδι το οποίο τυχαίνει να μεγάλωσε (επαρκώς) κάποιους χιλιάδες από εμάς. 

Τι δεν μας άρεσε; Μάλλον ο ήχος. Και λέω μάλλον διότι ενώ στο σημείο που καθόμουν τα πάντα ήταν καλορυθμισμένα και η συναυλία κύλησε χωρίς απρόοπτα και τεχνικές προδοσίες (εκτός από τις ηλεκτρικές κιθάρες που έκαναν νερά και πάλευαν να συντονιστούν στα σόλα), άκουστηκαν κάποια παράπονα από το πίσω μέρος της αρένας και από κάποια σημεία των κερκίδων. Ξέρω ότι το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά όταν η προπώληση ξεκινά ένα χρόνο πριν και η ομάδα τού προμόσιον υπερβαίνει εαυτόν τους τελευταίους μήνες κάνοντας 75.000 ανθρώπους να πληρώσουν εισιτήριο, τα πάντα οφείλουν να είναι στην εντέλεια. Δεν μας άρεσε επίσης που δεν εκπλαγήκαμε από τα τραγούδια που ακούσαμε. Πάνω κάτω τα ίδια κομμάτια και στην ίδια σειρά είχαμε παρακολουθήσει στην πρόβα- συναυλία στο Terra Vibe της Μαλακάσσας στις 25 Μαΐου φέτος. Τέλος η αναγγελία μιας δεύτερης συναυλίας στην Αθήνα- στο Terra Vibe, πού αλλού;- στις 10 Σεπτεμβρίου (φταίει που είναι γλυκό ένα τέτοιο το sold out). 

Η χθεσινή, επιτυχημένη κατά πολύ στα σημεία, συναυλία στο ΟΑΚΑ πάνω απ' όλα μας έδειξε κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση από όλους όσους εμπλέκονται σε παρόμοιες καταστάσεις (μουσικούς, παραγωγούς, τραγουδιστές, δημιουργούς, ακροατές...). Όπως ότι δεν είναι ακατόρθωτο να μαζευτεί τόσος κόσμος ακόμα και σε περίοδο κρίσης (οικονομικής, πολιτιστικής, αξιών) όταν έχει κάποιο λόγο να μαζευτεί. Ότι τα μεγάλα μεγέθη στις διοργανώσεις δεν πρέπει να μας τρομάζουν, πρέπει να τα σεβόμαστε. Ότι οι νέοι θέλουν να μάθουν, πάντα ήθελαν να μάθουν και πάντα θα θέλουν να μαθαίνουν για πράγματα του παρελθόντος που άφησαν καρπό ακόμα και αν δικαίως ή αδίκως αμφισβητούνται. Ότι οι παλιοί θέλουν να θυμούνται και όχι να ξεχνούν. Ότι τελικά για τις παλιές αγάπες πρέπει να μιλάς και ότι φυσικά τα χρυσόψαρα δεν έφυγαν ποτέ από εδώ.

*Πρώτη δημοσίευση www.musicpaper.gr