Το καλοκαίρι στην Αθήνα δεν θα είχε πολλά από αυτά που έχει αν δεν είχα πέσει πάνω σε αυτή την ταινία, λίγα χρόνια πριν. Θα είχε ίσως άλλα, όχι αυτά, όχι έτσι. Αυτές οι νύχτες με άπνοια και υγρασία στους δρόμους μιας πόλης που έχει φύγει για διακοπές, ενώ πίσω έχουν μείνει μόνο κάποια αισθήματα διανυκτερεύοντα. Σαν τα παιδιά που μένουν μόνα στο σπίτι, αφού ξεπεράσουμε τον πρώτο φόβο τους και την ανασφάλεια της απουσίας του προγραμματισμένου και αναμενόμενου, παίζουμε με τους εαυτούς μας μοιράζοντας ρόλους στα αντικείμενα και στις σκιές. Βαφτίζουμε κάστρα τα έπιπλα και βουνά τους πάγκους, φοράμε μάσκες φανταστικές και ξεχυνόμαστε στο πιο ειλικρινές αλισβερίσι: εαυτός έναντι εαυτού. Ίδια αθώοι, ίδια φταίχτες. Αυτή είναι η Αθήνα μου το καλοκαίρι. Ατελείωτοι περίπατοι μέχρι να ξημερώσει, στοές που γυαλίζουν υποφωτισμένες, γωνίες με κίτρινα φώτα, κρυφοί κήποι με αρώματα σχεδόν εξωτικά, μπύρα και κοκτέιλ σε κάποια ταράτσα με βλέμμα να σταματάει στην Ακρόπολη, σκαρφάλωμα στους βράχους απέναντι, τα φώτα που σχηματίζουν θέα, συζητήσεις με ή χωρίς νόημα, ξημέρωμα ξέχειλο από αυθορμητισμό. Μιας και το καλοκαίρι έχει καρφιτσωθεί στις μέρες μας και παρόλο που κατά τον προαναφερθέντα τρόπο δεν το χαρήκαμε φέτος, τα Φτηνά Τσιγάρα ξαναέρχονται στο προσκήνιο με τη φυσικότητα της ανάσας. Μια ταινία σκέτη ποίηση. Ξανά και ξανά. Μέχρι να αλλάξουμε εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου