Το Critique.gr για την Καχυποψία ενός άλλοθι

[Γράφει η Ελισσάβετ Σπαντιδάκη]


Ο Χρήστος Μιχαήλ μοιάζει με γλύπτη. Τα ποιήματά του έχουν μορφή, ζωή, αναπνοή. Τα ποιήματά του λένε ιστορίες που βρίσκονται μέσα στην καρδιά μας, οικείες κι ας μην τις έχουμε ξανακούσει. Γιατί ο Χρήστος Α. Μιχαήλ γράφει πρώτα με την καρδιά και έπειτα με το χέρι.

«Ένας απρόσωπος κλητήρας των ονείρων» λέει πως είναι στο ποίημα Αυτογνωσία. Απρόσωπος δε θα μπορούσε να είναι ποτέ. Αν υπάρχει κάτι στα ποιήματά του, πέρα από τη ψυχή που καταθέτει χωρίς εκπτώσεις, αυτό είναι ο χαρακτήρας του, καθώς σύντομα μπορεί κανείς να διακρίνει ότι ανήκουν στον Χρήστο Μιχαήλ. Ίσως νιώθει εκτός εποχής, ίσως το ποίημά του «Ποιητής», αναφέρεται στον ίδιο, ίσως και όχι. Δεν μπορεί όμως να αναιρέσει την τέχνη του. Πηγαία, αληθινή, αυθεντική.


Ο ποιητής δε περιορίζεται σε μία συγκεκριμένη φόρμα. Στη συλλογή του  υπάρχει ακόμα και χαϊκού, ενώ δεν είναι λίγα τα τραγούδια του που θα μπορούσαν να μελοποιηθούν. Πειραματίζεται ή παίζει; Χρησιμοποιεί τη ρίμα αλλά δεν την ενστερνίζεται, τα ελεύθερά του ποιήματα διαφέρουν το ένα από το άλλο όσο η μέρα με τη νύχτα. Τι κάνει λοιπόν; Δουλεύει με τις λέξεις όπως ένας γλύπτης με το καλέμι. Και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Σ’ αυτό συμβάλει και μια τέχνη ακόμα: η γραφιστική. Όχι στην πληρότητα των ποιημάτων του Μιχαήλ, αλλά στην οντότητά τους ως βιβλίο. Υπεύθυνη για αυτό είναι η Παναγιώτα Τσιμπαλίδη. Πενάκι που χαράσσει το ίδιο βαθιά στη καρδιά όσο και οι λέξεις του Μιχαήλ. Κι έτσι, συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Δονούνται με την ίδια συχνότητα και χαρίζουν ένα σπάνιο βιβλίο. Παίζει κι αυτή με το μελάνι της ∙ πειραματίζεται; Πάντως σίγουρα δίνει στα ποιήματα κάτι που δεν ξέρω αν είχε αναρωτηθεί κανείς ότι λείπει. Δένει τόσο πολύ με τα κείμενα που πραγματικά, αν δεν υπήρχε η εικονογράφηση, και πόσω μάλλον η συγκεκριμένη, ίσως, να χανόταν κομμάτι της προσωπικότητας του βιβλίου. Οι δύο μαζί μοιάζουν με τη μουσική που συνοδεύει το τραγούδι.


Ανάμεσα στα πιο αξιοσημείωτα ποιήματα, το «Carre Φιξ», που ανεδείχθη ιδιαίτερα από την απαγγελία του κυρίου Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου. στην παρουσίαση της συλλογής στον Ιανό Κοντά και τα «Άβατο» , «Τσέλο», «Κλειδωνιά». Ο καθένας μπορεί να βρει κάτι δικό του στη συλλογή, κάτι που είναι σαν να γράφτηκε για εκείνον. Και θα το καταλάβει. Την ώρα που θα το διαβάζει ο χρόνος λιώνει και δεν κυλά το ίδιο, ο χώρος μοιάζει συμπαγής. Είναι η αναγνώριση ότι τελικά, ένας ποιητής μπορεί να πει αυτό που έχουμε ίσως όλοι στην καρδιά μας, αλλά ελάχιστοι μπορούν να εκφράσουν.


Ο ποιητής Χρήστος Μιχαήλ  καταφέρνει ν' αναδείξει την αδηφάγα δύναμη της καρδιάς, με όλη την ορμή, τη δύναμη, το πάθος, τη μεγαλοπρέπεια και το πρωτόγονο ένστικτο που την χαρακτηρίζει.