Αλληλούια

Web clip

Σκηνοθεσία: Παντελής Φρατζής
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Costume Design: Μάνος Ανδρέου
Συμμετέχει ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαραβέλιας

Ξημέρωμα Σαββάτου και η πόλη τρεμοσβήνει τα φώτα της πιστή στα κλισέ των ρομαντικών. Αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται, ρόδες που στριφογυρίζουν, λάστιχα που μυρίζουν βιασύνη, μάτια κατακόκκινα απ’ την αγρύπνια, το ποτό ή κάποιο στραβοπάτημα. Ένα φλας σαν κλείσιμο ματιού και μια αναστροφή με την ταχύτητα του κεκτημένου. Μου είπαν πως πολύ μακριά συμβαίνουν πράγματα αλλόκοτα μα εγώ δεν θέλησα ποτέ να τα αναζητήσω. Ο χρόνος κυλάει μπροστά, αν και όχι πάντα, κάποτε γυρίζει κυκλικά. Κυλάμε κι εμείς στην προσπάθεια να αγγίζουμε κάτι που να μην μοιάζει με τα υπόλοιπα “κάτι” που έτυχε ν’ αγγίξουμε ως τώρα. Τσιγάρα ανάβουν και σβήνουν παρά τις γκρίνιες και τις συμβουλές. Ποιες συμβουλές, ποιων συμβουλές; Ξημέρωμα Σαββάτου σ’ έναν λόφο που πολύ θα ήθελε να μοιάζει του Λυκαβηττού όπως όλοι μια στιγμή στη νιότη μας θελήσαμε να μοιάσουμε σε κάποιον άλλο. Εις μάτην. Στο βάθος ακούγεται μια φωνή να ψιθυρίζει κάτι σαν ελπίδα που τελικά κατέληξε λεπίδα. Βγάζεις νόημα, εγώ όχι, όχι άλλη λεπίδα, ζήτω τα χάδια σου λέω. Η παρέα δίπλα τσακώνεται στα ψέματα για κάτι που αγνοώ και παραληρεί γελώντας. Τα εσωτερικά αστεία κυρίαρχα στους ανθρώπους πια, καθένα και μια ενήλικη μικροϊστορία για γερά κότσια άμα τη εμφανίσει. Μια πληγή που πάλλεται, ένα αγκάθι χρυσωμένο και μια μνήμη που συνεχώς αιμορραγεί χωρίς απαραιτήτως να πονά. Μα πώς γίνεται; Γίνεται. Σου μιλώ για θαύματα κι εσύ μου λες για σφάλματα, σφυρίζω προς τα σύννεφα κι εσύ με προσγειώνεις σε περιοχές κατοικημένες. Ένα χαρτί κι ένα μολύβι όλο σου το είναι κι όμως δεν μπόρεσες ποτέ να ξεχωρίσεις τις αφορμές απ’ τις αιτίες ό,τι κι αν σου προτάθηκε για κέρδος μέσα από την όλη διαδικασία. Αλήθεια, ποια η αιτία μας; Με κιμωλία ζωγραφίζεις ένα πιάνο στο πέτρινο πεζούλι και κάνεις ότι παίζεις λυγίζοντας τα δάχτυλα. Ξημέρωμα Σαββάτου, ένα τελευταίο γέλιο από κάποιον που αρχίζει να μαζεύεται στον εαυτό του, μια χορωδία πουλιών στο ξεμούδιασμα, το χορτάρι που αναδίδει τις βροχές σαν να τις βίωσε μόλις. Πίσω από τα δέντρα ο ήχος του μπουκαλιού που συνθλίβεται μισογεμάτο στο πεζοδρόμιο. Είναι σκληρό το πεζοδρόμιο κι ας μην το βλέπουμε από εδώ. Σκληρότερο από το δρόμο, σκληρότερο από ένα ξημέρωμα πάνω σε καταπράσινο λόφο εν μέσω απουσίας. Κι εγώ με μια σκληρότητα νωθρή απέναντι στον κόσμο, ξέρω ότι ο θάνατος απέχει κάτι λιγότερο από ένα σκαλοπάτι. Ένα στραβοπάτημα ίσως, σαν από αυτά που σε ξαπλώνουν στη δροσιά τού χορταριού. Ποιος σου πήρε τα φτερά, γιατί σου πήρε τα φτερά; Ό,τι αγαπήσαμε κατέληξε μια χάρτινη σημαία στο έλεος των συμβόλων. Ό,τι μισήσαμε το χρίσαμε σοφό και το αγκαλιάσαμε με πάθος καθισμένοι στη ρίζα ενός δέντρου. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Ξημέρωμα Σαββάτου με την πόλη να αχνίζει τον πρώτο της ιδρώτα κι εμάς να μισούμε και να αγαπάμε με ένταση τον ίδιο μας τον εαυτό μην έχοντας πού να πιστέψουμε. Δεν είναι που ζητήσαμε πολλά, μονάχα κάποιον να ξέρει να ακούει. Έναν θεό που ίσως πιστέψει με τη σειρά του σ’ εκείνο το σπασμένο “αλληλούια”.

***

Αλληλούια

μουσική: Leonard Cohen
ελληνικοί στίχοι: Χρήστος Α. Μιχαήλ
διασκευή/ τραγούδι: Μαρία Παπαγεωργίου

Μου είπαν πως πολύ μακριά
ο χρόνος κύλαγε μπροστά
κι εγώ κάτι ν’ αγγίξω προσπαθώ.
Ακούω στο βάθος μια φωνή
κι η μόνη ελπίδα να’ σαι εσύ
σαν χάδι να μου πεις το «αλληλούια».

Αλληλούια…

Χρυσό τ’ αγκάθι στην πληγή
η μνήμη μας αιμορραγεί
το θαύμα θα πιστέψω αν μου πεις
μα εσύ ποθείς τη λησμονιά
και σαν το λόγο του φονιά
στα χείλη σου κυλάει το «αλληλούια».

Αλληλούια…

Μελάνι ρίχνω στο χαρτί
και μουτζουρώνω μια αφορμή
μ’ αλήθεια την αιτία μου ζητώ
κι εσύ σταμάτησες να φταις
ξημέρωσε χωρίς να λες
εκείνο το σπασμένο «αλληλούια».

Αλληλούια…

Στον κόσμο κάνω τη σκληρή
μα ο θάνατος ένα σκαλί
και χάρτινη σημαία ό,τι αγαπώ.
Ποτέ δεν βρήκα το σωστό
ούτε μισώ, ούτε αγαπώ
σε ποιον θεό να πω το «αλληλούια».

Αλληλούια…

*Πρώτη δημοσίευση www.protagon.gr

*Οδυσσέα Ιωάννου, Στέλλα Αλαφούζου, 

Λίνα Παπαδάκη και Άντρη Κωνσταντίνου

 σας ευχαριστούμε από καρδιάς. 

Φτελιά

Της Σύλβια Πλαθ

Εγώ τον ξέρω το βυθό, λέει. Τον έχω γνωρίσει με την πιο βα-
                            θια μου ρίζα:
Είναι αυτό που φοβάσαι.
Εγώ δεν το φοβάμαι: Έχω βρεθεί εκεί.

Να` ναι η θάλασσα που αφουγκράζεσαι μέσα μου;
Η πικρία της;
Ή η φωνή του κενού, που πάντα σε τρέλαινε;

Ο έρωτας είναι μια σκιά.
Πως ψεύδεσαι και θρηνείς στο κατόπι του
Άκου: αυτές είναι οι οπλές του: έφυγε τρέχοντας, σαν άλογο.

Έτσι κι εγώ όλη τη νύχτα θα καλπάζω ορμητικά,
Μέχρι να γίνει πέτρα το κεφάλι σου, το μαξιλάρι σου ένας μι-
                         κρός ιππόδρομος,
Που θ` αντηχεί, που θ` αντηχεί.

Ή θα` θελες να σου` φερνα του φαρμακιού τον ήχο;
Τώρα ακούγεται η βροχή, αυτή η απέραντη σιωπή.
Κι αυτός είναι ο καρπός της: λευκός σαν δηλητήριο.

Εγώ έχω υποστεί τις θηριωδίες της δύσεως.
Καμένη ως τη ρίζα

Τα πυρακτωμένα ηλεκτρικά μου νήματα καιόμενα, ορθά, ένα
                         συρμάτινο χέρι.

Τώρα γίνομαι κομμάτια, ραβδιά που εκτινάσσονται.
Άνεμος τέτοιας βιαιότητας
Δε θα ανεχτεί παρατηρητές: Πρέπει να ουρλιάξω.

Η άγονη σελήνη, είναι κι αυτή ανελέητη
Άσπλαχνα θα μ' έσερνε κοντά της,
Η λάμψη της με τραυματίζει. Ή μπορεί να την έχω εγώ αιχ-
                               μαλωτίσει.

Την αφήνω να φύγει. Την αφήνω να φύγει.
Φθίνουσα κι επίπεδη, σαν να' χει υποστεί ριζική επέμβαση.
Πως μ' έχεις έτσι προικίσει με τους εφιάλτες σου που με κατέχουν.

Με κατοικεί μια κραυγή.
Κάθε βράδυ φτεροκοπά προς τα έξω
Ψάχνοντας, με τ' αγκίστρια της κάτι ν' αγαπήσει.

Πως με τρομάζει αυτό το σκοτεινό πράγμα
Που μέσα μου κοιμάται
Ολημερίς νιώθω τις απαλές, ανάλαφρες δονήσεις του, τη μο-
                                χθηρία του.

Σύννεφα περνούν και διασκορπίζονται.
Αυτά είναι τα πρόσωπα του έρωτα, αυτά τα χλομά κι αλύ-
                              τρωτα;
Γι` αυτά λοιπόν ταράζεται η καρδία μου;

Είμαι ανίκανη για περισσότερη γνώση.
Τι είναι αυτό, αυτό το πρόσωπο
Τόσο δολοφονικό μέσα στο βρόχο των κλαδιών του; -

Με τα φιδίσια οξέα του φιλά.
Μαρμαρώνει τη θέληση. Αυτά είναι απομονωμένα, αργό-
                               συρτα σφάλματα.
Που σκοτώνουν, σκοτώνουν, σκοτώνουν.

Οι μέρες του φωτός: παρουσίαση δίσκου στο Reload

Σε ένα κλίμα έκπληξης υποδεχτήκαμε αρχικά την είδηση ότι η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος θα επιχειρήσουν παρουσίαση δίσκου, Ιούλιο μήνα σε ένα Κέντρο της Αθήνας εν βρασμώ λόγω καλοκαιριού. Η έκπληξη ενισχύθηκε από τον τόπο που όρισαν το ραντεβού: το άρτι αφιχθέν δισκοπωλείο Reload στο νούμερο 54 της οδού Πανεπιστημίου. Νέο δισκοπωλείο στην εποχή που η παραδοσιακή δισκογραφία περνά εξαιρετικά δύσκολες ώρες και μάλιστα λίγες εβδομάδες μετά το κλείσιμο του ιστορικού Metropolis; Κι όμως. 

Η παρέα των τριών πάντα υπήρξε τολμηρή κι πάντα αναζητούσε τους τολμηρούς. Αφενός λοιπόν η Sony που αγκάλιασε τη νέα δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο “Οι μέρες του φωτός” (οι οποίες περιπλανήθηκαν άστεγες κάποιους μήνες πριν κυκλοφορήσουν), αφετέρου η οικογένεια Σταμελάτου με το εγχείρημά τους να στηρίξουν τη δισκογραφία σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο, συντέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί η βραδιά της Δευτέρας. 

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος παίρνοντας το λόγο “νιώθαμε σαν τρελοί που μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία (του δίσκου), ευτυχώς βρήκαμε κι άλλους τρελούς ανθρώπους να μας ακολουθήσουν. Έτσι είχαμε την τύχη να βγάλουμε έναν δίσκο ακριβώς όπως τον θέλαμε, κόντρα στην εποχή και σε αυτό που ο περισσότερος κόσμος περιμένει από σχετικά νέους καλλιτέχνες”. Καταλήγοντας παρότρυνε το κοινό να στηρίζει τη μουσική που αγαπάει γιατί μέσα από αυτή συνεχίζουν να βγαίνουν όμορφα πράγματα, κλείνοντας έτσι το μάτι σε μια δισκογραφική βιομηχανία που ασθμαίνει επικίνδυνα. 

Η Νατάσσα Μποφίλιου με την άνεση και την επικοινωνιακή δεινότητα που τη χαρακτηρίζει πάνω και κάτω από τη σκηνή, αναπόλησε την παρουσίαση του πρώτου κοινού τους δίσκου “Μέχρι το τέλος”, που πραγματοποιήθηκε το 2008 λίγα καταστήματα πιο κάτω. Έπειτα και ως εκ του φυσικού, το λόγο πήραν τα τραγούδια, με βασική προτεραιότητα σε όσα από τα καινούργια έχουν ακουστεί περισσότερο σε ραδιόφωνο, λάιβ, youtube και κοινωνικά δίκτυα: Οι μέρες του φωτός, Συνέχεια στα όρια, Δεμένη, Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει και Λοχαγός έρωτας ενώ από το παρελθόν τιμήθηκαν η Παρέα και το Κοίτα εγώ. Το ψαλιδισμένο μουσικό σχήμα αποτελούσαν ο Άρης Ζέρβας στο τσέλο, ο Δημήτρης Κουζής στο βιολί και στο μαντολίνο και ο Θέμης Καραμουρατίδης στο πιάνο και στη φωνή. 

Όσον αφορά το κοινό, λίγο οι υψηλές θερμοκρασίες, λίγο η άπνοια, λίγο η ημερολογιακή συγκυρία, δεν έδειξε την προσέλευση που θα περίμενε κανείς, δεδομένης φυσικά της πλήρως επιτυχημένης χειμερινής σεζόν στο Gazoo, των γεμάτων συναυλιών και μιας θάλασσας “πιστών” που φαίνεται ότι υπάρχει στην Αθήνα. Ακόμα και οι παρευρισκόμενοι φάνηκαν ελαφρώς μουδιασμένοι: χρειάστηκαν την “συνενοχή” της ίδιας της Μποφίλιου η οποία τραγουδώντας το κλασικό Δίχτυ σχεδόν ακαπέλα, περπάτησε ως το πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου για να “χαιρετίσει” όσους δεν άντεξαν τον κακό κλιματισμό και προτίμησαν να παρακολουθήσουν την παρουσίαση μέσω των δύο οθονών που είχαν στηθεί απ’ έξω. Εν κατακλείδι, ακόμη κι έτσι η βραδιά έκανε εμφανές για άλλη μια φορά ότι με το ένα χέρι να νίπτει το άλλο και τα δυο να διατηρούν το πρόσωπο καθαρό, οι συλλογικότητες- έστω και μικρές- αποτελούν ένα από τα ελάχιστα αντίδοτα σε μια κρίση που όλο βαθαίνει. 

*Πρώτη δημοσίευση  Metropolis
φύλλο #994.