Τρία Ερωτικά

Nocturne

Έρωτας δεν σήμαινε ποτέ

το πάντα

τι είναι πάντα θα μου πεις

σε μια ζωή απόλυτη χωρίς αντισταθμίσεις

ή με αντισταθμίσεις μόνο- απόλυτη ξανά

κι είναι ένα φως που οπωσδήποτε το θέλησες σβηστό·

εκεί σε ερωτεύτηκα καθώς δεν είχα άλλο

άλλο να πείσω κι άλλο να προστατεύσω

κι ήταν τα μάτια ξενικά

μα ελαχίστως ξένα

ίσως στο χρώμα του φαιού ίσως σε άλλο

- άνευ σημασίας-

ίσως εκείνος ο Σοπέν λίγο μετά τη νύχτα

και το κρασί

μια μελωδία μουλιασμένη στο κρασί μέχρι το στήθος

γραμμένη και παιγμένη μόνο

για ένα σκοτάδι που γυρίζει αδίστακτα

μα τόσο αθώα

όπως τα χέρια του Πολίνι στο σβήσιμο του Φα

όπως το πάντα

κι όπως ο έρωτας

που έτσι κι αλλιώς δεν θα γνωρίσει πάντα.

Ερώτηση

Η μάχη είναι μάχη

κι ο πόλεμος τα περικλύει όλα σαν ζωή·

είναι ζωή ο πόλεμος

μα κάτι σαν ερώτηση στο ιδρωμένο δέρμα.

Στο λέω θα’ ταν βαρετό

να ήσουν η απάντηση για μένα

γιατί η απάντηση κερνάει σιγουριά

και οι σιγουριές μας δεν μεθύσανε ποτέ πριν απ’ το τέλος

είσαι λοιπόν ερώτηση χωρίς συνειδητό

καθώς γλιστρώ στο πίσω μέρος του λαιμού σου

είσαι ερώτηση που μαγνητίζει ερωτήσεις

και καταπίνει λαίμαργα

κάθε σημείο στίξης ξένο προς την αμφιβολία

αμφιβολία πολέμου

και μάχης ανατρίχιασμα πριν απ’ την πρώτη σφαίρα.

Πολύτιμο

Εκείνο που κατάλαβα

και θέλησες να καταλάβω

είναι πως τα προσχήματα που δίνουν το παρών

έχουν τη ρίζα τους εντός

βαθιά πολύ βαθιά εντός

στραγγίζοντας το παρελθόν και το ως τώρα

περισσότερο από το ναι σου ή το όχι

περισσότερο ακόμα κι από ένα ίσως

ένα μη μου τους κύκλους τάραττε στην απόγνωση

κι όχι απλά τους κύκλους

ένα ισόβιο γιατί χωρίς γαμώτο

γιατί υπάρχουνε γιατί που διαρκούν ισόβια

ή και καθόλου

γιατί το όχι είναι πληγή που στάζει εμπιστοσύνη

κι είναι πολύτιμο πολύ

για να το σπαταλάς τόσο κομψά σε μία άρνηση. 

*Πρώτη δημοσίευση Το Παράθυρο,

Μάρτιος 2013.