Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι
Ουρανέ, φίλε μακρινέ
Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
Πώς να δεχτώ, μάνα μου είν’ η γη
Πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
Αχ, ουρανέ, πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, τον γαλανό
κι ακούω μια φωνή, καμπάνα γιορτινή, να με παρακινεί
Κάθε Κυριακή, μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά, στου ήλιου τα σκαλιά
Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι...
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, τον γαλανό
και μια φωνή τρελή, σαν χάδι κι απειλή κοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς, κομήτες φωτεινούς και ό,τι βάζει ο νους
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
|
Μέχρι τα δεκαεφτά μου είχα την εικόνα και το όνομα. Ένας παχουλός ψευδός που καμιά φορά φορούσε έναν φιόγκο στο λαιμό και διηύθυνε μια ορχήστρα ήταν όλος κι όλος ο Μάνος Χατζιδάκις. «Με γιώτα το Χατζιδάκις, το ήτα με παχαίνει», έλεγε. Έπειτα το διαδίκτυο και ένα βίντεο με τη Νάνα Μούσχουρη να τραγουδά «σβήσε το δάκρυ με το μαντήλι σου»…
Στην πραγματικότητα είναι η δεύτερη σε στιβαρότητα κολώνα, ίσης για μένα αντοχής με εκείνη που φέρει το όνομα Μίκης Θεοδωράκης. Ακόμα κι αν μερικοί μιλάνε για τη μέρα με τη νύχτα. Ήταν ένας ριζοσπάστης σκεπτικιστής, ένας καθ’ όλα συνειδητοποιημένος άνθρωπος και πολίτης που δεν έμπλεκε τα πόδια του σε καθωσπρεπισμούς και στερεότυπα, μα ακολουθούσε έναν δρόμο σκεπτόμενος τα βήματά του, τα χνάρια που άφηνε και που ακολουθούσε, την αντοχή του δρόμου και την αισθητική όλων εκείνων που τον περιέβαλαν. Είναι λες και ήταν ταγμένος στην αναζήτηση της ουσίας του ανθρώπου. Αυτά προσωπικά.
Στην πραγματικότητα είναι η δεύτερη σε στιβαρότητα κολώνα, ίσης για μένα αντοχής με εκείνη που φέρει το όνομα Μίκης Θεοδωράκης. Ακόμα κι αν μερικοί μιλάνε για τη μέρα με τη νύχτα. Ήταν ένας ριζοσπάστης σκεπτικιστής, ένας καθ’ όλα συνειδητοποιημένος άνθρωπος και πολίτης που δεν έμπλεκε τα πόδια του σε καθωσπρεπισμούς και στερεότυπα, μα ακολουθούσε έναν δρόμο σκεπτόμενος τα βήματά του, τα χνάρια που άφηνε και που ακολουθούσε, την αντοχή του δρόμου και την αισθητική όλων εκείνων που τον περιέβαλαν. Είναι λες και ήταν ταγμένος στην αναζήτηση της ουσίας του ανθρώπου. Αυτά προσωπικά.
Το τραγούδι που ακούμε μπήκε στη ζωή μου σχετικά πρόσφατα. Πολλές φορές στο ραδιόφωνο, μα ζωντανά το άκουσα από τον Βασίλη Λέκκα σε ένα μικρό μαγαζί της Λεμεσού, όπου ο ερμηνευτής είχε πάει για να διασκεδάσει. Όταν λοιπόν του ζητήθηκε να πει ένα τραγούδι, είπε αυτό. Σύμφωνα με τον ίδιο τον συνθέτη ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από έναν ισραηλινό που τραγουδούσε θεϊκά. Οι στίχοι ανήκουν στον Νίκο Γκάτσο, πρόσωπο κλειδί στη ζωή και το έργο του Χατζιδάκι και γράφτηκαν πολύ μετά την πρώτη κυκλοφορία της μελωδίας. Ήταν το 1973 όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος «Αθανασία» με ερμηνευτές τον Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη. Εκεί, σε αντιδιαστολή με το σύνηθες, ο συνθέτης ξεκινά τον δίσκο με την μελωδία αυτή, χωρίς λόγια. Μετά από δέκα χρόνια οι στίχοι ενσωματώνονται στο τραγούδι το οποίο δισκογραφείται πλέον ολοκληρωμένο από τη Δήμητρα Γαλάνη στον δίσκο «Ατέλειωτος δρόμος». Εδώ το ακούμε από το διπλό άλμπουμ του 1986 με 34 τραγούδια του συνθέτη «Ο Μάνος Χατζιδάκις στη Ρωμαϊκή αγορά» ερμηνευμένο από τον Βασίλη Λέκκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου