Πάντα κάτι μένει

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας

Βράδυ Σαββάτου και τηλεόραση να γεμίσει το κενό. Μία από τις αξιοπρεπέστερες εκπομπές της μικρής οθόνης (κι αυτή όταν δεν γέμιζε από ηθοποιούς των σίριαλ) υπήρξε αναμφίβολα εκείνη του Σπύρου Παπαδόπουλου στη ΝΕΤ: Στην υγειά μας. Αν μη τι άλλο ένας τηλεοπτικός χώρος όπου γίνονταν αφιερώματα στα περασμένα, προσφέροντας γνώση μέσα από μαρτυρίες και μνήμες που στρώνονταν σαν χαλιά και δίνοντας βήμα σε νέους ερμηνευτές να δοκιμάσουν τις αντοχές τους και να δείξουν ότι ξέρουν να κολυμπήσουν στα βαθειά, έστω και για δυο-τρία τραγούδια.

Το αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου το περίμενα καιρό παρόλο που δεν είχα πληροφορίες για το αν θα πραγματοποιηθεί, αν είναι στα σχέδια κάτι τέτοιο. Κυριαρχούσε παράλληλα και μια έντονη δυσαρέσκεια για τις «παράξενες» συνεργασίες και τηλεοπτικές του εμφανίσεις που έκοβε πόντους από τη μια πλευρά του τραγουδιού και τους έδινε στην άλλη κι έκανε πολύ κόσμο να αμφιβάλλει για πολλά. Δεν πέρασε. Οι μάχες έχουν ήδη δοθεί και το μόνο που μένει είναι τι τύχη θα έχει το λάβαρο που κερδήθηκε . Εκείνο το βράδυ λοιπόν έγινε μια άτυπη παρουσίαση του δίσκου «Πάντα κάτι μένει» της σειράς «Άξιος λόγος», μιας παραγωγής του Μιχάλη Κουμπιού και του Γιώργου Νταλάρα. Μεταξύ άλλων και το εν λόγω τραγούδι, μια αποκάλυψη τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου που φέρει την υπογραφή του Γιώργου Ανδρέου και την ερμηνευτική σφραγίδα του Γιάννη Κούτρα. Τα φωνητικά δε της Ελένης Τσαλιγοπούλου (τα οποία βέβαια υπάρχουν μόνο στο δίσκο και όχι στο παραπάνω βίντεο) μοιάζουν να απογειώνουν το αποτέλεσμα, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι η δεύτερη φωνή είναι μεγάλη τέχνη και η Τσαλιγοπούλου την κατέχει καλά.

Έκτοτε πολλές εικόνες μαζεμένες, πολλές βιτρίνες, πολλοί αμφορείς σαρωμένοι με άλλο μάτι. Ένας απολογισμός υπό τη μορφή συμβουλής προς τις γενιές που καλούνται να πιάσουν το νήμα από εκεί που την άφησαν οι τελευταίοι μεγάλοι, για όσα δουν τα μάτια τους και όσα κληθούν να αντέξουν. Πάντα κάτι μένει για να πεις, κάτι που είναι μόνο για τους άλλους...

Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να 'σαι συνεπής

Τότε θα 'σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα 'σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ' αντικείμενα ιερά

Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ' αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα 'ναι σαν τοπίο στη φωτιά

Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί

Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ' αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς

Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα 'ναι πια για γέλια 
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς