Στέκομαι σχεδόν αμήχανα μπροστά στην πρόκληση να γράψω πέντε πράγματα για το συγκεκριμένο blog. Αν και το ζήτημα της επιλογής κάθε μήνα αποθέτεται στην πλήρη ελευθερία του γράφοντος, στην πραγματικότητα το blog του Old Boy θα μπορούσε να καλύψει από μόνο του και χωρίς άλλες προσθήκες το συγκεκριμένο κείμενο. Παρά μόνο κόβοντας και ράβοντας λίγες από τις εκατοντάδες φράσεις κλειδιά που διατυπώθηκαν σε μια πορεία τεσσάρων -αισίως- ετών από την ημέρα που πρωτοδιαβάσαμε το εναρκτήριο post: Καλησπέρα, καλώς σας βρήκα. Αν, δηλαδή, σας βρήκα κι αν με βρείτε [...]. Αν τυχόν όμως βρεθούμε, και φτάσουμε κάποτε στο σημείο να ψιθυρίσουμε κάτι ο ένας στον άλλο, τότε ο υπολογιστής μας θα μοιάζει τόσο με το αυτί της Σκάρλετ Γιόχανσον, όσο και οι λέξεις που πατάμε στα πληκτρολόγια με τις λέξεις του Μπιλ Μάρρευ. Ίσως τότε, δια της συναισθήσεως, αποκρυπτογραφήσουμε και τι της είπε.
«Άποψη»...λέξη που συνοψίζει τη δραστηριότητα του Old Boy καθώς και κείμενα γραμμένα υπό διάφορες συνθήκες και με αφορμές παρμένες από μια ευρεία γκάμα ενδιαφερόντων σχηματίζουν μια γεύση για το πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος την καθημερινότητα και πολύ περισσότερο πώς την αντιμετωπίζει. «Άλλο το "όλα είναι δρόμος" κι άλλο το "εδώ είναι το σπίτι μου"». Μια από τις μεγαλύτερες αγάπες του Old Boy είναι ο κινηματογράφος. Αγάπη που δεν σταματάει εκεί, αλλά επεκτείνεται για να αντλήσει παραδείγματα και αφορμές για απίστευτους παραλληλισμούς με την ίδια τη ζωή. Δεκάδες posts που πιάνονται από την άκρη ενός φιλμ, εντοπίζουν με το μικροσκόπιο σκηνές που για τους περισσότερους σημαίνουν από ελάχιστα έως τίποτα και βάζουν αντικριστά ανάλογες στιγμές της ζωής και της καθημερινότητας. Έπειτα ανακατεύουν επιδέξια και μας προσφέρουν ολοκληρωμένες παραβολές, με έξυπνες ατάκες και μια παραγωγή συμπερασμάτων που θα ζήλευε ο κάθε χρονογράφος διάσημων εφημερίδων. Κάπως έτσι συμβαίνει και με την πολιτική και τα μέσα μαζική ενημέρωσης «Αν το κάθε σκάνδαλο της ημερησίας διάταξης κρίνεται σε τηλεοπτικό και όχι σε δικαστικό χρόνο, λογικό είναι τηλεοπτικής φύσεως να είναι και τα αποδεικτικά μέσα. Έτσι, στο δημόσιο βίο της χώρας η στιγμή της αλήθειας του καθενός αποτυπώνεται πλέον αυθεντικά στα μεν τηλεπαιχνίδια μέσω ανιχνευτή ψεύδους, στις δε ειδήσεις και τις εν γένει ενημερωτικές εκπομπές μέσω ηχογραφημένης ή βιντεοσκοπημένης καταγραφής συνομιλιών και πράξεων.» Έτσι και με τα αθλητικά θέματα και γεγονότα (οπαδός του Παναθηναϊκού ο ίδιος): «Ψάχνω να βρω το "τότε" και δεν βρίσκω ένα εύκαιρο, οπότε αφού ο λόγος περί ανταγωνιστικότητας, εκείνο που μπορώ να πω λίγες ώρες πριν τον ημιτελικό του φάιναλ φορ, είναι ότι από ένα επίπεδο επιτυχίας και πάνω μια ομάδα λογοδοτεί μόνο στον εαυτό της, την δική της ιστορία, τα δικά της ρεκόρ, τον δικό της μύθο».
Η ελληνική κοινωνική πραγματικότητα βρίσκει πολλά πράγματα να εκφράζονται μέσω του Old Boy. Παρελθόν και παρόν σε μια συνάρτηση με τη χαρακτηριστική λατρεία του μέλλοντος, δένονται κόμπο προκειμένου να αναδειχθούν (ακόμα και χιουμοριστικά, μα με μια πλήρη επίγνωση αλήθειας) τα στοιχεία που χαράζουν για χρόνια την ταυτότητά μας, ως κάθε σύνολο μέσα στα σύνολα. «Ακόμη και στην μέρα της μαρμότας μπορεί κανείς να βρίσκει τελικά ισορροπία, σκοπό και νόημα, αν ακόμη και όταν τα έξω γεγονότα συμβαίνουν κάθε μέρα με τον ίδιο ολόιδιο τρόπο εσύ μπορείς να βγάζεις άκρη στηριζόμενος στα μέσα γεγονότα σου, στον τρόπο που φιλτράρεις, επεξεργάζεσαι και διαδράς με τον έξω κόσμο, τότε εξ αντιδιαστολής πρέπει να δεχτούμε ότι στις μέρες της μη μαρμότας, στις μέρες δηλαδή που εξωτερικά τίποτα δεν είναι μοιραίο να συμβεί με τον ίδιο ολόιδιο τρόπο, αν εσύ εξακολουθείς και ζεις ίδια ολόιδια είναι επειδή την μαρμότα την κουβαλάς μέσα σου».
Μιας και ο Old Boy είναι πολίτης της Ελλάδας και δη της Αθήνας, με όλη τη σημασία της λέξεως και τουλάχιστον όπως δηλώνει η τετράχρονη πορεία του στο χώρο των blogs, ας μου επιτραπεί να σφραγίσουμε το τέλος του κειμένου με ένα ακόμη απόσπασμα που αφορά στην ουσία της διαχείρισης των πόρων και των δυνατοτήτων αυτής της πόλης, όσο χιουμοριστικό κι αν δείχνει με την πρώτη ανάγνωση. «Ο Νικήτας Κακλαμάνης τραγουδούσε σε τσακίρ κέφι το αγαπημένο του τραγούδι: 'Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο, τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο'. Αναρωτήθηκε για πολλοστή φορά πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν αυτά τα λόγια μελαγχολικά κι ονειρεύτηκε για ένα νανοσεκόντ μια υψικάμινο Κύπρου και Πατησίων γωνία. Ήταν πραγματιστής όμως και ήξερε ότι στη χώρα της οικολογικής τρομοκρατίας και του ΣτΕ κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο».
(Στα ακουστικά «Για την Ελλάδα» του Σωκράτη Μάλαμα).
|
*Πρώτη δημοσίευση
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Μάιος 2009.
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Μάιος 2009.
1 σχόλιο:
Καλημέρα! Σπουδαίο πράγματι το μπλογκ του Old Boy! Μπράβο για το αφιέρωμά σου!
Δημοσίευση σχολίου