Monika- Babe (cd single)

Στίχοι- Μουσική: Monika
Archangel 2009

Πριν έναν περίπου χρόνο, το Avatar, έκανε την έκπληξη στη δισκογραφία. Ήταν ένας δίσκος με δεκατρία κομμάτια υπερ-συγχρονισμένα με την εποχή σε στίχο και σε ήχο, με τη φωνή μιας σχεδόν έφηβης ερμηνεύτριας, με την ενορχήστρωση μιας ώριμης μουσικού, με μια δεμένη μπάντα καθώς και με μια μικρή και σχεδόν άσημη εταιρία που όλα δείχνουν πως χτύπησε φλέβα μουσικού χρυσού. Όντως, οι προσδοκίες τους μάλλον βγήκαν αληθινές και η επένδυση απέδωσε υπεραξία. Ένας δίσκος που ακόμα και χωρίς τηλεοπτική στήριξη, έκανε τον κόσμο να αγοράσει τόσα αντίτυπα όσα να τον χρίσει πλατινένιο, να στηρίξει την τραγουδοποιό στις ζωντανές εμφανίσεις και να τις ανάγει σε σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα. Αν μη τι άλλο ήταν ένας πολύ δυνατός δίσκος, ικανός να διεκδικήσει μια πολύ υψηλή θέση στα (άτυπα μεν, χρήσιμα δε) τσαρτς των ακροατών μέσα από το ίντερνετ και τις απλές και καθημερινές συζητήσεις των μουσικόφιλων. Όπου δηλαδή υπάρχει ατόφια και μακριά από κερδοφόρες νοοτροπίες, άνθιση του πολιτισμού.

Η Μόνικα λοιπόν επιστρέφει με ένα single τριών τραγουδιών… όχι και τόσο διαφορετικό. Κι αυτό γιατί το 66.6666% του υλικού αποτελεί επιλογή κι επανεκτέλεση τραγουδιών από τον προηγούμενο δίσκο. Πρόκειται για το γνωστό και πολυακουσμένο Babe, μιξαρισμένο (όχι και τόσο) διαφορετικά από τον Ian Caple στην Αγγλία καθώς και για το τραγούδι Fraud, ζωντανά ηχογραφημένο από τη συναυλία στο Gagarin 205, το οποίο δεν υπέστη ούτε στο ελάχιστο κάποια διασκευή για της ανάγκες της έκδοσης. Δηλαδή, το ακούμε ξανά από τη φωνή της Μόνικας η οποία ερμηνεύει ξανά καθισμένη στο πιάνο της, φυσικά με το πάθος και την αμεσότητα που προσφέρει το live. Το υπόλοιπο 33.3333% του δίσκου καλύπτει ένα νέο τραγούδι που φέρει τον περίεργο τίτλο «11 30 80» και είναι ίσως η δυσάρεστη έκπληξη στην σύντομη μεν, εκρηκτική δε, μουσική πορεία της Μόνικας. Μια τετράλεπτη ατμοσφαιρική μπαλάντα σε (πάντα) αγγλικό στίχο, με πολλά έγχορδα υπό ηχητική παραμόρφωση και μια ταιριαστή ακουστική λούπα καθ’ όλη τη διάρκεια που συνδυάζει χτύπο ρολογιού και καμπανάκι άμαξας. Προσωπικά με κούρασε. Επίσης θεωρώ πως τα 8 ευρώ- που πήρε το μάτι μου σε κάποιο ταμπελάκι - είναι πολλά για κάτι τέτοιο.

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορώ να πείσω τον εαυτό μου να τρέξει μέχρι τα ράφια ενός δισκοπωλείου, να ανοίξει το πορτοφόλι και να πληρώσει το συγκεκριμένο αντίτιμο για τη συγκεκριμένη έκδοση. Πόσω μάλλον στην εποχή που διανύουμε. Κάτι μέσα μου φωνάζει πως παρά το δισκογραφικό αυτό νέο, το cd player θα συνεχίσει και αυτό το καλοκαίρι να κυματίζει στους ρυθμούς του Avatar.