(Μικρός Ήρως)
Στο πλαίσιο της ηλεκτροπόπ σκηνής, που απασχολεί πάρα πολλά ραδιόφωνα των επιτυχιών, κινείται πιστά η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Νίκου Γώγου. Ακούγοντας τα τραγούδια προσεκτικά και αφού ξεπεράσουμε από την αρχή κιόλας της πρώτης ακρόασης τον δυναμισμό που μας διοχετεύει πονηρά η ενορχήστρωση, καταλήγουμε στα εξής βασικά συμπεράσματα. Πρώτον, ο καλλιτέχνης υποστηρίζει πολύ καλά το υλικό του στον τομέα της ερμηνείας, δεδομένων των δυνατοτήτων του και του είδους που διάλεξε να ακολουθήσει. Δεύτερον, στιχουργικά ο δίσκος δείχνει να μην έχει να προτείνει κάτι ξεχωριστό, ούτε σε ύφος, ούτε σε τεχνική ούτε σε θεματολογία. Από τη μια- ο κατά τ’ άλλα σεβαστός- αδικημένος έρωτας και η αγάπη που δυσκολεύεται να ανασάνει. Από την άλλη η γνωστή γενική τάση των νέων καλλιτεχνών που τους θέλει να μη χωράν στη ζωή που δεν όρισαν οι ίδιοι, στη ρουτίνα που πρέπει να υπερνικήσουν και στην ασχήμια της πόλης που τους φιλοξενεί, δοσμένα όλα με νεανίστικες εικόνες, δεδομένους στίχους και προκάτ χαλαρές ρίμες. Τέλος, μουσικά ακολουθείται η γνωστή συνταγή της ποπ με σκληρότερη ενορχήστρωση, ηλεκτρική μπαλάντα και σποραδικά κάποιες χορευτικές και ταξιδιάρικες μελωδίες του δρόμου (σαφέστατη η συμβολή του Γιώργου Δημητριάδη στην παραγωγή του δίσκου).
*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,
Οκτώβριος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου