(Universal)
Δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος από το Δήμο Αναστασιάδη, ο οποίος από την αρχή φάνηκε να τηρεί αποστάσεις ασφαλείας από την ταύτισή του με το τηλεοπτικό μουσικό παιχνίδι που τον έκανε αναγνωρίσιμο, χωρίς να τον αναδείξει νικητή. Ο δίσκος αυτός, σε παρόμοια τροχιά με τον πρώτο, είναι ένας ερωτικός δίσκος που μοιάζει να απευθύνεται στις νεαρότερες ηλικίες αλλά και σε όσους αναζητούν από τη μουσική μια αφορμή κι έναν τρόπο να δώσουν λίγο γκάζι στην καθημερινότητα. Σε αυτή τη στόχευση βοηθάει αφενός η φωνή και η πολύ καλή ερμηνεία του (τα οποία παρεμπιπτόντως, όπως έχει αναφερθεί και στο παρελθόν, μοιάζουν πολύ με εκείνα του Μιχάλη Χατζηγιάννη), η εμφάνισή του καθώς και όλο το artwork του δίσκου. Ο Αναστασιάδης είναι ένας μουσικός ο οποίος μοιάζει να αγαπάει τον σκληρό ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας ίσως περισσότερο από την ίδια τη μελωδία. Κι εξηγούμαι: ενώ μελωδικά δεν έχουμε κάτι το ιδιαίτερο, το ντύσιμο της μουσικής ενορχηστρωτικά μάλλον καλύπτει κάτι από το κενό. Βέβαια ένα σημείο και μετά η ακρόαση καταλήγει κάπως κουραστική, πράγμα που ίσως οφείλεται στο ότι όλα τα όργανα του δίσκου τα έχουν αναλάβει μόνο δύο άτομα, εκ των οποίον ο ένας είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Τη μουσική υπογράφει ο ίδιος ενώ τους στίχους στο μεγαλύτερο μέρος η Βίκυ Γεροθόδωρου η οποία στο παρελθόν έχει δώσει καλύτερα αλλά και χειρότερα δείγματα δουλειάς.
*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,
Ιανουάριος 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου