(Sony)
Ο δεύτερος προσωπικός δίσκους τού Οδυσσέα Τσάκαλου, πρώην μέλος των Φατμέ, νυν τραγουδοποιού και εσαεί ντράμερ, μετράει μόνο οχτώ τραγούδια και διαρκεί συνολικά 31 λεπτά. Στην εποχή του ορυμαγδού των νέων κυκλοφοριών, και της δισκογραφικής κρίσης, το να βγαίνει ένας δίσκος με ασφαλή χρονική διαφορά από τον προηγούμενο, ο οποίος δεν καταχράται το χρόνο του ακροατή όντας γεμάτος με τραγούδια πιθανότατα άνευ ουσίας, κάτι σημαίνει. Καταρχήν ότι ο καλλιτέχνης λέει αυστηρά αυτό που θέλει να πει, όταν κρίνει εκείνος απαραίτητο και μακριά από τη λογική τού μάρκετινγκ που θέλει διαρκώς παρόντες τους τραγουδοποιούς, ακόμα και όταν προβαίνουν σε πλεονασμούς. Πέραν τούτου, ο εν λόγω δίσκος αφορά κόσμο. Είναι φτιαγμένος με αγνά υλικά. Καλός και σε πρώτη φάση ειλικρινής στίχος, που εμπεριέχει μια διακριτική οξυδέρκεια χωρίς να γίνεται δεικτικός και μια απλότητα χωρίς να γίνεται απλοϊκός. Μουσική μοναχική και ταυτόχρονα έτοιμη να διαμοιραστεί στις παρέες που επιμένουν να μαζεύονται με μια κιθάρα. Η ενορχήστρωση δεν έχει εκπλήξεις, ωστόσο βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τα ίδια τα τραγούδια. Σε ένα πολύ ωραίο τραγούδι συμμετέχουν ο Νίκος Ζιώγαλας και η Ευτυχία Μητρίτσα.
*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,
Ιανουάριος 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου