Από την "Παραφορά του Ερωταφίου" του Γιάννη Ν. Κυριαζή

ΠΟΙΗΜΑ

Μέσα στο γλυκασμό του πένθους
περνάς από μπροστά μου και ρουφώ
το μαύρο οξυγόνο των μαλλιών σου.
Γονατίζω, να μη δω τα μάτια
που μ’ αποκαθήλωσαν.
Με σηκώνεις σαν το Λάζαρο απ’ τον τάφο,
κουρασμένο απ’ τις τόσες αναστάσεις του.
Σήμερον κρεμάται επί του στήθους σου ο Εσταυρωμένος
στο αλυσιδάκι του.
Το κερί σου χύνει από ηδονή
το δάκρυ του στα δάχτυλά σου.

Φυσάει και σκορπούν τα λουλούδια
του φουστανιού σου,
να σκεπάσουν τον ντροπαλό Ιησού.
Φυσάει και πετούμε αγκαλιασμένοι
πάνω απ’ τον Επιτάφιο,
πιο ψηλά κι απ’ τ’ αστέρια που ‘γιναν φλόγες
στα κεριά των πιστών,
πιο ψηλά κι απ’ το Θεό που δεν πίστευε το θαύμα.
Ανασταίνεται ο Υιός Του να μας δει,
οι καμπάνες χαρμόσυνα χτυπούν
-Παρασκευή Μεγάλη, Πάσχα!-
αγκαλιάζονται οι πιστοί κι όλοι ψάλλουν:
«Έρως ανέστη εκ νεκρών…».

Μα ο αέρας ξάφνου σταματά,
τ’ αστέρια ξανακαρφώνονται στη θέση τους,
οι καμπάνες πάλι πένθιμα ηχούν,
ο νεκρός επιστρέφει στο Μεγαλοβδόμαδό Του
και οι δύο πέφτοντας από ψηλά
-Θεέ μου, γιατί μ’ εγκατέλειψες;…-
ακούμε ν’ αντηχεί σ’ όλη τη γη
το «Τετέλεσται».

ΕΓΚΩΜΙΟ Γ΄

Ω, στέμμα του Απρίλη, Ερωτοκράτωρ Έαρ,
Βασίλειο των δακρύων…
μέσα στην τόση δίνη της ομορφιάς οδύνη
πόση μπορώ ν’ αντέξω;
Ω, μύρο μου χυμένο, χαμένο χελιδόνι,
πώς Άνοιξη θα φέρεις;
Ουρανοθαλασσάκι και Ηλιοφεγγαράτη,
φιληδονοφωλιά μου!…
Γυμνή σε είδα μόνο σε ονειροκαταρράκτες
να πνίγεσαι γαλήνια.
Το χέρι μου σου απλώνω, μα ο βυθός του ύπνου
σε καταπίνει πάντα…
Πού φως τώρα να χύνεις και ποιου ουράνιου θόλου
να σε φθονούν τ’ αστέρια;…

Σκαμνί έχω το παρόν μου, σκοινί το παρελθόν μου
και για κλαδί, το μέλλον.
Χρόνε, ψυχρέ προδότη, Ιούδα Ισκαριώτη,
να σε κρεμάσω θέλω!
Σ’ ό,τι κι αν αγαπήσω, μαθαίνεις πώς να δώσει
φιλί της προδοσίας.
Μα όμως δε σ’ αντέχει ούτε κι αυτό-για σκέψου!-
και σπάει το σκοινί μου.
Ερωτοκτόνε Χρόνε, ως πότε θα διαβάζω το Δυσαγγέλιό σου;...

*Ο Γιάννης Ν. Κυριαζής διαβάζεται και ΕΔΩ,
ενώ μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το βιβλίο
σε μορφή e-book από ΕΔΩ.