Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι από τους καλλιτέχνες που ευτύχησαν μέσα από την τέχνη τους να αποκτήσουν ένα από τα πιο πιστά κοινά που θα μπορούσε να έχει καλλιτέχνης τα τελευταία χρόνια. Ένα κοινό που τον ακολουθεί στις ζωντανές του εμφανίσεις, υπό όποιες συνθήκες κι αν διεξάγονται αυτές, σε όποιον χώρο. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο, μιας και ο καλλιτέχνης μέσα από την πολύχρονη πορεία του στη δισκογραφία, κατάφερε να διαμορφώσει το δικό του στίγμα, όσο ιδιότυπο κι αν είναι αυτό, αγγίζοντας κόσμο που διέπεται από διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Έτσι, στη νέα αίθουσα Passport στον Πειραιά, όπου ο Παπακωνσταντίνου εμφανίζεται αυτό τον καιρό με αφορμή το νέο του δίσκο με τίτλο «Ελάχιστος εαυτός», μπορείς να συναντήσεις όλων των ειδών τα πρόσωπα: νέους επαναστατημένους, φοιτητές, μαθητές, μεγαλύτερους σε ηλικία με την οικονομική άνεση να αποτυπώνεται στην εξωτερική τους εικόνα, γνωστούς τηλεοπτικούς δημοσιογράφους που δεν περίμενες να αρέσκονται σε αυτού του είδους τη μουσική, μετρημένους μεσήλικες. Αφού αφήσαμε ό,τι υγρό κουβαλούσαμε μαζί μας (κυρίως μπουκαλάκια νερό) στην είσοδο, για να μπορεί να ελέγχεται η κατανάλωση και να μην εισέρχονται αλκοολούχα ποτά απ’ έξω, ανεβήκαμε στον εξώστη.
Από κάτω, το μεγαλύτερο μέρος της πλατείας ήταν καλυμμένο από κρατημένα τραπέζια. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο Θανάσης με τη γνωστή του σεμνότητα στα όρια της αμηχανίας να τον συνοδεύει τουλάχιστον στην αρχή του (κάθε) προγράμματος και μέχρι να συντονιστεί με το κοινό, τραγούδησε πότε όρθιος μπροστά στο μικρόφωνο και πότε αγκαλιάζοντας τη γνωστή του μπουζουκομάνα ή το λαούτο. Τα γνωστά ελαφρά και οικεία φαλτσάκια του Θανάση καθόλου δεν μας ενόχλησαν μιας και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωντανής του παρουσίας και πλήρως εναρμονισμένα με το αίσθημα ελευθερίας (και όχι ελευθεριότητας) που προσφέρεται.
Ο χώρος του μαγαζιού συμβάλλει στο κλίμα που διαμορφώνεται ενώ το πρόγραμμα ισοσταθμισμένο περιλαμβάνει τόσο τα πολύ γνωστά κομμάτια από τη δισκογραφία του όσο και εκείνα που χρήζουν περισσότερων και δυσκολότερων ακροάσεων. Καθ’ όλη τη διάρκεια ωστόσο ήταν δύσκολο έως απίθανο να υπάρχουν στιγμές μουδιάσματος που κανείς να μη συμμετέχει ενεργά. Ευχάριστη έκπληξη (τουλάχιστον στο πρώτο μέρος) ήταν η νεαρή τραγουδίστρια που τον συνοδεύει και ακούει στο όνομα Ματούλα Ζαμάνη. Όμως, πέρα από το γεγονός ότι προς το τέλος του προγράμματος άρχισε να κουράζεται, εκείνο που είναι δύσκολο να μην παρατηρηθεί είναι η ομοιότητά της χροιάς της με τη Μελίνα Κανά, ιδιαίτερα στα τραγούδια του Θανάση που καταξίωσαν τη μεγάλη τραγουδίστρια του εντέχνου, όπως τα Έρημα κορμιά. Η ορχήστρα που τον πλαισιώνει λειτουργεί όπως πάντα σαν οικογένεια στις πιο κατασταλαγμένες στιγμές της.
Η απουσία τυμπάνων καθόλου δε μας παραξένεψε, ο Δημήτρης Μυστακίδης έδωσε μια καταπληκτική εισαγωγή στο Στην Αμερική, η οποία πατούσε με το ένα πόδι γερά στο αμερικάνικο μπλουζ και με το άλλο στο βαρύ ρεμπέτικο, βάζοντάς μας σε (ευχάριστες) σκέψεις για τη συγγένεια των δύο ειδών. Καθοριστική είναι η συμβολή του Ανδρέα Πολυζογόπουλου (πνευστά) ειδικά όταν επιδίδεται με την τρομπέτα και το φλικόρνο στα χαρακτηριστικά σόλα των τραγουδιών. Επιβεβαιώνοντας την αίσθηση που μας αφήνει τα τελευταία χρόνια μέσα από τα λάιβ αλλά και από την ενεργό συμμετοχή του στον τελευταίο δίσκο του Παπακωνσταντίνου, ο Φώτης Σιώτας πέρα από πολύ καλός βιολιστής (δεν ήταν λίγες οι φορές που το βιολί έκλαψε στα χέρια του) στέκεται επαρκέστατος ερμηνευτής στο ύψος των περιστάσεων. Η βραδιά έληξε σχεδόν χωρίς απώλειες για το κοινό, αφήνοντας την ευχάριστη αίσθηση ότι όλοι γίναμε μια παρέα, τραγουδώντας δυνατά με την πιο εσωτερική φωνή μας.
Καραϊσκου 119, Πλατεία Κοραή
Πειραιάς, 185 32
Ελλάδα
Τηλέφωνo επικοινωνίας
210 4296401
*Πρώτη δημοσίευση www.musicpaper.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου