Αδιαφήμιστο αίμα

Τον τελευταίο χρόνο το πρόσημο της αισιοδοξίας έχει αλλάξει δεκάδες φορές. Από την σωτηρία στην χρεοκοπία, μια Σύνοδος δρόμος. Συμφωνεί η Γερμανία, δεν συμφωνεί η Γερμανία, χαρές στις αγορές, μουτρωμένες οι αγορές, τρεις-τέσσερις λαοί της  Ευρώπης ξημερώνουν από την κόλαση στον παράδεισο, στην διαδρομή χάνονται άνθρωποι, κλείνουν σπίτια, σκοτώνονται ζωές, το πρωτάθλημα συνεχίζεται, η φτώχεια ανοίγει συνέχεια αντιπροσωπείες, το σεξ μετρημένο, γλυκά φυσάει ο μπάτης και το νερό γλυφό.

Από την βόρεια Αφρική έρχεται η κάπνα μιας φωτιάς που για μία ακόμη φορά δεν την προέβλεψαν οι αρμόδιες υπηρεσίες(...) και όλος ο γνώριμός σου κόσμος έχει τουμπάρει όταν συνειδητοποιείς πως η Αφρική κάνει επαναστάσεις χωρίς Αριστερά και η Ευρώπη έχει Αριστερά χωρίς επαναστάσεις. Τι διάολο; Ξεκουμπώθηκε η Ιστορία, είχαμε δύο τρία σιγουράκια που όποτε τα παίζαμε βγάζαμε ένα  μεροκαματάκι, τώρα όλοι στον κουβά! Ο τρίτος κόσμος -πετρελαιοπαραγωγός αλλά τρίτος- έχει ακόμη αποθέματα πείσματος να αλλάξει την ζωή του, να ονειρευτεί, να φάει σαν ζεστό ψωμί το σώμα του παλιού για να μεταβολίσει το καινούριο -καλύτερο, χειρότερο ποιος ξέρει- να γλύψει από τον πάτο του βάζου τις όποιες πιθανότητές του. Η Ευρώπη έχει την θεωρία. Κουρασμένη, μάλλον γερασμένη για να τρέχει στους δρόμους σαν επαναστατημένο νιάτο, θα τα λύσει όλα στις Συνόδους Κορυφής γιατί έτσι τα λύνουν οι δημοκρατίες. Εμείς τις επαναστάσεις μας τις κάναμε. Γαλλική, Διαφωτισμός, Ρωσική, και μία για να πάρουμε πίσω την Ρωσική... Άσε τους μαυρούκους Άραβες να ξεσηκώνονται για κάτι που εμείς το έχουμε κερδισμένο δεκαετίες. Είναι ένα κλικ πίσω μας. Όλες οι επαναστάσεις είναι ένα κλικ πίσω μας. Φρονιμέψαμε, δεν μας ψήνουν οι γαλιφιές των εξεγέρσεων -ξέρουμε πως όλες τους κατέληξαν να γίνουν εκείνο που πολέμησαν- είμαστε ώριμοι.

Έχουμε θεσμούς -οι περισσότεροι είναι θεόσταλτοι- και διαφυλάττουμε την νομιμότητα σαν δαρβινικό αξίωμα που απαγορεύεται να πειραχτεί, να αμφισβητηθεί. Τι κι αν το αίμα που έχει χυθεί στην Ευρώπη τον τελευταίο χρόνο κι αυτό που πρόκειται να χυθεί, βουβό, αδιαφήμιστο, ανεξέγερτο, σχεδόν ραγιάδικο, είναι ποτάμι μπροστά στις σπασμένες υδροροές της Λιβύης.

*Κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου 

που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο protagon.gr.