Τι θα μπορούσα να πω
για τους Σταχτοπούτα; Τα μέλη των
Σταχτοπούτα νιώθουν πρίγκιπες. Αγαπούν
όλοι την Σταχτοπούτα γι αυτό διοργανώνουν
συνέχεια πάρτι και παίζουν τα κομμάτια
που έγραψαν ειδικά γι αυτή (Ελπίζοντας
ότι κάποια στιγμή θα ξεφύγει από την
μητριά της και από τις κακές αδελφές
της και θα χαρίσει από έναν χορό στα
μελή της μπάντας). Γοβάκι δεν υπάρχει,
γι αυτό είναι δύσκολο το έργο τους. Tα
σταθερά μέλη της μπάντας ειναι ο Γιαννης
Παπανικήτας (που παίζει τις κιθάρες και
γράφει την μουσική και τους στίχους)
και ο Πέτρος Πάνου (μπάσο). Εδώ πρέπει
να πούμε ότι τα κομμάτια του myspace
ηχογραφηθήκανε χωρίς καμία πρόβα και
με στίχους της τελευταίας στιγμής. Στην
όλη δουλειά έβαλε το χεράκι του και ο
Κώστας Βοζίκης των 2l8.
Το ότι δραστηριοποιείστε
με έδρα τη Θεσσαλονίκη νιώθετε να σας
περιορίζει όσον αφορά την παρουσία σας
στα μουσικά πράγματα;
Όχι, μιας και
φροντίσαμε εμείς πρώτοι με την αγοραφοβία
μας να περιορίσουμε την παρουσία μας,
όχι μόνο στα μουσικά πράγματα, αλλά και
γενικώς στα πράγματα.
Η πόλη σας λειτούργησε
ως μήτρα για καθοριστικούς καλλιτέχνες
της ελληνικής μουσικής: Νίκος Παπάζογλου,
Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Αγγελάκας,
Παύλος Παυλίδης. Υπάρχει σήμερα κάτι
στη Θεσσαλονίκη που να αποπνέει έναν
αέρα καλλιτεχνίας και ελπίδας;
Νομίζω πως ναι.
Μουσικοί όπως οι 2l8 (που αυτή τη στιγμή
ετοιμάζουν την καλύτερη τους δουλεία).Η
May Roosevelt (που πριν από λίγο καιρό αυτή
και τα φαντάσματα της κυκλοφόρησαν μια
άλλη καταπληκτική δουλεία) αλλά και
κάποιοι άλλοι μας κάνουν να νιώθουμε
κάπως καλύτερα.
Πού παίζετε συνήθως
και ποιο είναι το κοινό που έρχεται να
σας ακούσει;
Τα λάιβ είναι μια
υπόθεση που συζητάμε το τελευταίο
διάστημα μιας και μας έχει ζητηθεί από
μουσική εταιρεία κάποια συνεργασία.
Βλέπουμε λοιπόν...
Γιατί «Σταχτοπούτα»;
Γιατί Σταχτοπούτα;
Γιατί την καλοσύνη και την ομορφιά δεν
πρέπει να την κρύβουν άσχημες αδελφές
και κακές μητριές.
Λέτε: «Οι Σταχτοπούτα
ζουν στις χώρες των ονείρων». Ο καλλιτέχνης
αναγκαστικά ζει εκεί, ή απαιτείται να
έχει άμεση και έντονη σχέση με την
πραγματικότητα και όσα εκτυλίσσονται
γύρω του;
Πιστεύω πως όλοι
μας πρέπει να το κάνουμε δίπορτο. Η
υποχρεωτική, άμεση και έντονη σχέση με
την πραγματικότητα είναι αυτή που κάνει
έντονη την ανάγκη για επιστροφή (έστω
και για λίγο) στις χώρες των ονείρων.
Για κάποιους στρατευμένους καλλιτέχνες
(εδώ γελάμε) που έχουν ξεχάσει την
σβησμένη πίπα στο στόμα τους εδώ και
κάτι δεκαετίες (σας θυμίζει κάτι από
Μικρούτσικο;) ίσως φαίνεται παράλογο.
Για μένα είναι μια υπεύθυνη στάση για
να κρατηθούν κάποιες ισορροπίες. Δες
τι έχουμε γύρω μας. Μια χαοτική κατάσταση,
αποτέλεσμα του πνευματικού μας μεσαίωνα.
Διεφθαρμένους πολιτικούς, βλάκες
συνδικαλιστές, νάρκισσους Λαζόπουλους,
τζαζεμένους Θεοδωράκηδες, πορείες που
αφήνουν πίσω τους νεκρούς (που δεν χωρούν
στην αριστερή μυθολογία). Νεκρούς για
μια κάμερα, δαρμένους μετανάστες,
ακροδεξιούς που νομίζουν ότι ο κόσμος
τους επικροτεί, αναρχικούς της μιας
μπύρας και πουθενά τους πραγματικούς
ενόχους (φαίνεται αποφεύγουμε τους
καθρέφτες). Λοιπόν μάλλον πρέπει να
δουλέψουμε λίγο παραπάνω την τέχνη των
ονείρων όλοι μας.
*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου