Ο Γιώργος Perou κατά κόσμον
Γιώργος Κεφαλλωνίτης γεννήθηκε και
μεγάλωσε στην Αθήνα όπου μέχρι σήμερα
ζει. Από 2 ετών τραγουδά αυτοσχέδιες
μελωδίες και τραγούδια. Πολύ αργότερα
(γύρω στα δεκαέξι) ανακάλυψε την κιθάρα,
το μπουζούκι, το μαντολίνο και ακόμα
πιο μετά το πιάνο. Εκείνη την εποχή
ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα στιχάκια
και τις πρώτες μελωδίες και επειδή η
μελωδία και ο στίχος συνέβαιναν σχεδόν
ταυτόχρονα και μαγικά βρέθηκε στην
ευχάριστη θέση να ασχολείται αποκλειστικά
με αυτό. Μετά το τέλος του σχολείου και
κάνοντας περιστασιακές δουλειές πέρασε
μια περίοδο 5 και πλέον ετών κάνοντας
μαθήματα τραγουδιού, ενορχήστρωσης,
ηχοληψίας ακόμα και βυζαντινής μουσικής
και φυσικά γράφοντας μανιωδώς τραγούδια.
Έπειτα ηχογράφησε διάφορα σε μορφή
ντέμο και πειραματίστηκε με μουσικούς
και συνεργάτες. Κάπως έτσι φτάσαμε στο
σήμερα και στη δημιουργία της δικής του
δισκογραφικής εταιρείας και στούντιο
παράλληλα με την έκδοση της πρώτης του
προσωπικής δουλειάς.
Το όνομά σου προέκυψε
από τη λέξη Περού, από όπου είναι και η
μισή σου καταγωγή. Τι σχέση έχεις με τη
μουσική αυτής της χώρας, τι σου αρέσει
και τι έχεις πάρει από εκεί;
Νομίζω ότι αυτή θα είναι
πάντα η πρώτη ερώτηση σε όσες συνεντεύξεις
κι αν δώσω οπότε πρέπει να βρω μιαν
απάντηση να δίνω κι από τώρα κιόλας.
Λοιπόν το perouείναι ένα απλό middle name το
οποίο ξεκίνησε σαν αστείο ένα βράδυ
μετά από μια συναυλία (manu chao νομίζω) στην
πλατεία Μαβίλη που τότε μαζευόταν πολύς
κόσμος και άραζε πίνοντας μπύρες και
αυτοσχεδιάζοντας γενικώς. Όπως με όλα
τα επιτυχημένα αστεία «παρατσούκλια»
διαδόθηκε πολύ γρήγορα και κρατεί αισίως
11 χρόνια τώρα. Μάλλον οφείλεται στο
παρουσιαστικό μου και όχι τόσο στην
καταγωγή μου τελικά. Το παράδοξο για
όσους με γνωρίζουν με το παρατσούκλι
αυτό είναι ότι ποτέ δεν έχω πάει αλλά
ούτε και μιλώ ισπανικά. Παρόλο που
υπάρχει καταγωγή γεννήθηκα και μεγάλωσα
στην Ελλάδα και δε έχω συναισθηματικούς
δεσμούς ούτε άμεση επιρροή από τις
μακρινές Άνδεις. Όμως τα διάφορα
είδη της λάτιν μουσικής μου αρέσουν
πολύ και επειδή έχουν ενσωματωθεί έτσι
κι αλλιώς εδώ και πολλά χρόνια στην
ελληνική μουσική. Έχουμε τη τύχη να
γράφουμε σε μια γλώσσα πολύ ζωντανή και
ευέλικτη ώστε να μας προσφέρει τεράστια
ελευθερία στο μουσικό κομμάτι του
τραγουδιού αφομοιώνοντας παρά πολλά
στοιχειά από την παγκόσμια μουσική. Εδώ
και αρκετό καιρό πάντως έχω έναν κοινό
μουσικό κανόνα με τη λάτιν το οποίον
και τηρώ χωρίς καν να το σκάφτομαι πια
«Η μουσική πρέπει να μιλεί στο σώμα
για να προκαλέσει πραγματική συγκίνηση».
Ποιες είναι οι επιρροές
που κανείς μπορεί να εντοπίσει μέσα στα
τραγούδια σου;
Πάντα νιώθω αμήχανα
όταν μου ζητάνε να περιγράψω τη μουσική,
τους στίχους και τα τραγούδια μου. Νιώθω
σα να τα ξεγυμνώνω από την όποια μαγεία
τους. Και ποτέ δεν αισθάνομαι ότι κρύβουν
τρελές ιστορίες για τον τρόπο που
γραφτήκαν η «ψαγμένες» επιρροές. Για
μένα το υλικό αυτό δεν αξιώνει να είναι
τίποτα περά από το αυτονόητο. Αυτά που
γράφω είναι ποτισμένα από τα παιδικά
μου ακούσματα στα οποία κυριαρχούσαν
πάντα οι ποπ φόρμες τραγουδιού, η πηγαία
ροκ έκφραση και φυσικά το λαϊκό τραγούδι
με όλη του την αμεσότητα. Θυμάμαι ακόμα
στο αυτοκίνητο να παίζει το ραδιόφωνο
τη Ζαΐρα του Τσιτσάνη και της Νίνου.
Νομίζω η εξωτική μορφή της Ζαΐρας έτσι
όπως τη φανταζόμουν πέντε χρονών παιδί
ήταν η πρώτη γυναίκα που ερωτεύτηκα.
Εκείνη που με έμαθε να φαντάζομαι τον
έρωτα πριν τον ζήσω. Όταν λοιπόν ασχολήθηκα
με τη μουσική χρησιμοποίησα ενστικτωδώς
σε κάθε μου απόπειρα και τα τρία αυτά
βασικά στοιχειά. Εκείνα με οδήγησαν
στην τζαζ και στο μπλουζ, εκείνα με
οδήγησαν στο σμυρναϊκό τραγούδι, στην
ψυχεδέλεια του 60 και την πρώιμες punk
κατευθύνσεις του rock n roll. Ενώ δεν υπήρξα
ποτέ οπαδός μουσικών ρευμάτων και
καλλιτεχνικών τάσεων ένιωσα πολλούς
καλλιτέχνες πραγματικά κοντά μου από
την πρώτη κιόλας επαφή μαζί τους, τους
ακλούθησα πιστά και άφησα να με οδηγήσουν
στα δικά τους ακούσματα και εκφραστικά
μονοπάτια. Στη σελίδα μου στο myspace θα
βρείτε να αναφέρω αρκετά ονόματα
(ποιητών, συνθέτων, τραγουδιστών ακόμα
και ζωγράφων) που μπορεί να μην έχουν
άμεση σχέση μεταξύ τους αλλά εμένα μου
ψιθυρίζουν ακόμα τα πολύτιμα μυστικά
τους και εν μέρει τους οφείλω το γεγονός
ότι βρήκα τη δική μου φωνή και το δικό
μου τρόπο έκφρασης. Ψάξτε τους λοιπόν
και κυρίως ψάξτε τι ακούνε και με τι
μεγάλωσαν όσοι θαυμάζετε η ταυτίζεστε
μαζί τους.
Ενώ το myspace σου είναι
ενεργό εδώ και κάποια χρόνια, δεν έχουμε
δει από εσένα δισκογραφικές απόπειρες,
παρά πριν από λίγο καιρό ένα digital single
που μπορεί κανείς να το κατεβάσει από
το ίντερνετ. Κλειστές πόρτες των εταιριών,
προσωπική νοοτροπία ή αδιαφορία για
την καταγραφή της δουλειάς σου σε cd;
Τα τραγούδια στο myspace
είναι κάποια πρωτόλεια demos που γραφτήκαν
από το 2003 μέχρι το 2006 στο σπίτι μου και
σε σπίτια φίλων μουσικών. Το γεγονός
ότι τα ανέβασα στο Myspace όταν βεβαία πια
είχε πέσει πολύ η δημοτικότητα του ήταν
απλά μια προσπάθεια επικοινωνίας με
φίλους και ενδιαφέροντες αγνώστους
με κοινή συνιστάμενη τη μουσική. Τότε
δεν είχα καταλάβει την άξια των
συγκεκριμένων «άτεχνων» ηχογραφήσεων
σήμερα αντλώ από αυτές τόση έμπνευση
και γλυκά που έχω αποφασίσει ότι η
επόμενη έκδοση τραγουδιών μου θα
περιλαμβάνει πρώτα τα demos και μετά την
ολοκληρωμένη δουλεία. Έτσι αισθάνομαι
πλήρη την καταγραφή του υλικού μου. Όσο
για την παρούσα έκδοση είναι μια παράγωγη
που έκανα μόνος σε δική μου νεοσύστατη
εταιρεία με εξαιρετικούς συνεργάτες
όπως ο Νίκος Αγγλούπας (Ottomο) που έκανε
την μίξη. Θα ολοκληρωθεί με την έκδοση
ενός περιορισμένου αριθμού βανιλιών
που θα περιλαμβάνουν και την ψηφιακή
έκδοση νομίζω άλλωστε ότι το cd έχει
απαξιωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια και
ήρθε ο καιρός να πάμε σε πιο «μερακλίδικες»
και ολοκληρωμένες εκδόσεις πνευματικών
έργων γενικά. Πολύ σύντομα θα έχουμε
και το δεύτερο single έτοιμο και ένα βίντεο
για το πρώτο (Δυο κόσμοι) για το οποίο
είμαι παρά πολύ χαρούμενος γιατί είχα
την ευκαιρία να συνεργαστώ με μια ομάδα
σύγχρονου χορού που έκανε τη χορογραφία
και έναν εξαίρετο σκηνοθέτη και εικαστικό
που έχει κάνει και το artwork , τον Γιώργο
Κόλιο. Το συγκεκριμένο site (hiddentrack) όπου
μπορεί κάποιος σε πρώτη φάση να κατεβάσει
τραγούδι μου έχει μονό δυο μήνες
ιντερνετικής ζωής και είναι φτιαγμένο
με βάση την αγάπη για τη μουσική. Ήρθε,
πιστεύω, ο καιρός να γίνουν κάποιοι
υγιείς διαχωρισμοί και γενναίες
αναθεωρήσεις στο εμπορικό κομμάτι της
μουσικής από το ίδιο το κοινό που
φαίνεται τελικά να στηρίζει παρόμοιες
προσπάθειες. Όσο για τις δισκογραφικές
υπήρξαν κάποιες προτάσεις χωρίς όμως
σοβαρότητα και πραγματικό ενδιαφέρον
για τη δουλεία μου όποτε κι εγώ αποφάσισα
να πάρω το ρίσκο και την ευθύνη να
επιμεληθώ ο ίδιος τις εκδόσεις μου.
Είναι δύσκολη διαδικασία αλλά και πολύ
καλή εμπειρία τελικά τόσο που λέω να το
συνεχίσω στηρίζοντας και άλλους
συναδέλφους που θέλουν να κινηθούν
ανεξάρτητα στο χώρο της δισκογραφίας.
Η πρώτη απόπειρα άλλωστε έτυχε με τη
έκδοση του δίσκου Ζακ Στεφάνου
και μΠαντα ΚοαλΑ , οπότε συνεχίζουμε
δυναμικά και χωρίς μουσικά taboo, στο
αυτοσχέδιο σάουντρακ μας. Εδώ πρέπει
να ξεκαθαρίσω κάτι δεν είμαι ούτε
πλούσιος που κάνει το κέφι του, ούτε
εισοδηματίας με ασφάλεια ζωής και
σίγουρα δεν έχω σκοπό να γίνω έμπορος
η λογιστικός. Ο, τι κάνω το κάνω μονό από
καθαρή πιστή και αγάπη στον ελεύθερο
άνθρωπο και στην ανεξάρτητη τέχνη. Έτσι
όπως έχουν τα πράγματα και με τη νοοτροπία
που επικρατεί σήμερα είναι ηθική και
καλλιτεχνική επιβράβευση το να σε
απορρίψει μια μεγάλη εταιρεία. Εγώ από
καθαρή τύχη κίνησα το ενδιαφέρον τους
είναι αστείο, αλλά οποίον τον αποδέχονται
και τον κολακεύουν τέτοιοι άνθρωποι θα
πρέπει να αισθάνεται πως κάπου, κάτι
δεν κάνει σωστά. Πιστεύω ότι στο μέλλον
το μοντέλο της μεγάλης δισκογραφικής
εταιρείας θα καταρρεύσει τελείως και
δικαίως. Για το καλό της μουσικής τα
πράγματα θα αλλάξουν (αν δεν έχουν
αλλάξει ήδη) εμείς είμαστε απλώς μια
μεταβατική περίοδος όπου γίνεται και
ένα μεγάλο «ξεσκαρτάρισμα» όχι όμως
χωρίς απώλειες. Όποιος αντέξει(ελπίζοντας
πως δεν θα αντέξουν μονό τα λίγα
πλουσιόπαιδα που έχουν ταλέντο, χρόνο
και χρήμα για το ακριβό χόμπι που λέγεται
μουσική).
Τι σημαίνει ο όρος που
συναντάμε στο myspace σου "Melodramatic popular
song";
Δεν γνωρίζω τι σημαίνει
αυτός ο Όρος πραγματικά υποθέτω ότι
επινοήθηκε από κάποιους δημοσιογράφους
για να χαρακτηρίσουν κάτι που δεν είχε
ακόμα ταμπέλα. Εγώ τον χρησιμοποίησα
ως κάτι ευέλικτο που ίσως με λίγο χιούμορ
να είναι και σχετικά ριζοσπαστικό
εναντία στην κατεστημένη άποψη (στην
Ελλάδα σίγουρα) ότι η οπ μουσική είναι
αυστηρά χαζοχαρούμενη και ευτελής. «Όχι
ρε φιλέ» - θα είπα μέσα μου την ώρα
που έφτιαχνα το προφίλ «το τραγούδι που
λειτουργεί και διαπερνά τους ανθρώπους,
το τραγούδι που δονεί το κάθε μας κύτταρο,
δεν μπορεί να είναι χαρούμενο η λυπητερό
γιατί απλούστατα τα περιέχει όλα». Αυτό
με αφόρα λοιπόν το πλήρες τραγούδι που
λειτουργεί σε πραγματικό χρόνο με όλα
τα λιπαρά και τις θρεπτικές του ουσίες.
Τα «ειδή» τραγουδιών είναι κουραφέξαλα
και αφορούν τους μετρίους που διαρκώς
θέλουν να ανήκουν κάπου για να κρύψουν
τη μετριότητα πίσω από το «κύρος» του
κάθε όρου . Τα μόνα ειδή που καταλαβαίνω
είναι κάποιοι διαχωρισμοί με βάση τις
διαφορές στην ηχητική παλέτα των
δημιουργών η την βασική δομή και
τεχνοτροπία (τζαζ, κλασσική,
μονοφωνική/πολυφωνική, ηλεκτρική/ακουστική
κλπ). Το πραγματικά λαϊκό (popular song) περιέχει
όλα αυτά τα πρωταρχικά ειδή, με το
σταγονόμετρο όμως, σε απλή μορφή και με
στόχο την λειτουργικότητα και την
αμεσότητα στην απόδοση του νοήματος.
Νομίζω ότι η υπερβολική εξειδίκευση
στο χαρακτηρισμό και την ερμηνεία της
τέχνης γενικότερα είναι κάτι το όποιο
απλά λειτουργεί στις εντυπώσεις και
πιστεύω ότι από τις τρομακτικές δόσεις
εντυπωσιασμού και φλυαρίας που ο κόσμος
έχει υποστεί τα τελευταία εικοσιπέντε
τουλάχιστον χρόνια το μονό που έχει
προκύψει είναι να μια θλιβερή
αναισθητοποίηση του κοινού. Εγώ φύσει
και θέσει είμαι απόλυτα εναντίον κάθε
λογής «πυροτεχνημάτων».
Στα τραγούδια σου- αλλά
και στα λόγια σου- παρατηρούμε πολλές
κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Πώς
οφείλει να είναι το πολιτικό τραγούδι
σήμερα; Υπάρχει πολιτικό τραγούδι;
Εγώ δεν αισθάνομαι πως
κάνω καμία προέκταση κοινωνικό πολιτική
το ακριβώς αντίθετο είναι που συμβαίνει.
Εγώ είμαι η προέκταση των κοινωνικών
και πολίτικων αλλαγών ή καταστάσεων.
Εμάς πλάθουν όλα αυτά που συμβαίνουν
και τη μνήμη μας γυμνάζουν. Τα τραγούδια
είναι απλές καταγραφές τους και του
τρόπου που εγώ και οι γύρω μου βιώνουμε
την κοινωνία. Το «πολιτικό» τραγούδι
είναι μια παρεξήγηση (που χρησιμοποιήθηκε
βεβαία πολλές φόρες από διαφόρους
εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους με
ύποπτους σκοπούς). Θα μπορούσα βεβαία
να δώσω την κλίσε απάντηση ότι όλα τα
τραγούδια (ειδικά τα ερωτικά) είναι και
πολιτικά επαναστατικά ταυτόχρονα εφόσον
ο έρωτας είναι η απόλυτη επαναστατική
πράξη σε τούτη την κοινωνία (ενδεχομένως
το one-night stand να ισοδυναμεί τουλάχιστον
με μια εξέγερση στις φύλακες). Θα μπορούσα
ακόμα να εκμεταλλευτώ τα θέματα που
ίσως θίγουν οι στίχοι μου και να αποκτήσω
το πολυπόθητο άλλοθι του αριστερού
δημιουργού που πάει κόντρα στο
σύστημα κλπ και με το άλλοθι αυτό να
στήσω το μαγαζάκι μου και να ιδιωτεύω.
Αν και είναι τεράστιο το θέμα και έχει
άπειρες παραμέτρους εγώ θα προσπαθήσω
να μπω στην ουσία του από την πλευρά του
δημιουργού. Φανταστείτε ότι οι σκέψεις
μας και οι αισθήσεις είναι μια τεράστια
πολύχρωμη τράπουλα που αντί για βαλέδες
και ντάμες έχει τα βιώματα μας. Όταν
κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε αυτή η
τράπουλα ανακατεύεται χωρίς καμία
λογική σειρά. Όταν ξυπνάμε κάποιοι
χρησιμοποιούμε τη λογική μας για να
καταγράψουμε με ακρίβεια την ομορφιά
των άπειρων μαθηματικών συνδυασμών της
ανακατωμένης τράπουλας που περιέχει
τα βιώματα μας και τα όνειρα μας σε
ενιαία μορφή. Αυτή είναι η φύση της
δημιουργίας από αρχαιότατων χρονών.
Κάποιοι άλλοι όμως με την ιδία λογική
ρίχνουν και ξαναρίχνουν πασιέντζες για
να ταχτοποιήσουν πάλι τα χαρτιά στη
προφανή τους σειρά όπως «πρέπει» να
είναι. Αυτοί οι δεύτεροι αν γραφούν
τραγούδια είναι οι άνθρωποι που με
ευκολία χαρτορίχτρας ρίχνουν στην αγορά
τραγούδια για κάθε περίσταση αναλόγως
των «αναγκών» που υπάρχουν. Τραγούδια
για γάμους, για κηδείες, για κόμματα,
για διαδηλώσεις, για εργάτες, για
εγκαίνια, για διαφημίσεις προφυλακτικών,
για την πάλη των τάξεων, για χωρισμένους
και κάθε λογής αδικημένους που δε
γιορτάζουν ποτέ κλπ. Αυτό το τραγούδι
λέγεται στρατευμένο στρατευμένο σε
οτιδήποτε, εκλογικευμένο και με
ημερομηνία λήξης ανεξαρτήτως της
θελήσεως του κατασκευάσου (που φυσικά
έχει φροντίσει το προφίλ του να είναι
το ίδιο στρατευμένο). Δυστυχώς για μας
αυτοί οι επιτηδευματίες χρησιμοποιούν
τις ίδιες τεχνικές ώστε να πείσουν για
εμπνευσμένοι δημιουργοί και τα
καταφέρνουν καλά απ ότι μας αποκαλύπτει
η μεταπολιτευτική ιστορία. Δυστυχώς
για τις χαρτορίχτρες αυτές τα μεγάλα
ολοκληρωμένα βιώματα μικρών παιδιών
που σε λίγο θα μεγαλώσουν και θα γίνουν
δημιουργοί αποτυπώνονται με ακρίβεια
σκαλίζονται μερόνυχτα υπογείως και
επικρατούν σαν κομμάτι αναπόσπαστο της
κοινωνίας (με όλη τη σημασία της λέξης)
όπως κάποτε επικρατήσαν οι συμβολισμοί
των θρησκειών και της μυθολογίας σαν
κομμάτι αναπόσπαστο της φύσης και του
ανθρώπου. Συμπέρασμα ο εν δυνάμει
δημιουργός οφείλει να καταγράφει το
όλον μετέχοντας ενεργά στην κοινωνία
και την πολιτεία και εμείς οφείλουμε
να τον αφήνουμε να ξύπνιοι με την ησυχία
του εφόσον η φύση και ο χαρακτήρας του
τον έχουν τάξει σε αυτήν τη μαγική και
επίπονη εργασία. Αλλιώς θα προλάβουν
να το κάνουν οι δημοσιογράφοι
Σχέδια;
Κατά καιρούς διαφορές
ιδέες κατακλύζουν το μυαλό μου θέλουν
όμως χρόνο , χρήμα και κυρίως συμμέτοχη
για να πραγματοποιηθούν. Εδώ και ενάμιση
χρόνο ασχολούμαι πολύ με την μελοποίηση
ποιημάτων ελλήνων και ξένων ποιητών
που τυχαία ανακαλύπτω. Είναι ένα project
που θα ηχογραφηθεί άμεσα και ελπίζω να
ολοκληρωθεί και άμεσα. Γράφω και ένα
κουιντέτο εγχόρδων με διασκευασμένα
και ανεπτυγμένα θέματα τραγουδιών μου
για μια μικρή παράσταση σύγχρονου χορού
που ετοιμάζουμε με τους χορευτές που
συνεργάστηκα στο βίντεο του «δυο κόσμοι»
και έχω ήδη πολλά τραγούδια που περιμένουν
τη σειρά τους για να ηχογραφηθούν (ελπίζω
να μην περιμένουν για πολύ ακομα). Το
σχεδιο όμως που τελευταια ονειρευομαι
περισσοτερο απ όλα είναι και το πιο
επειγον. Μια συναυλια (και όχι προγραμμα
μαγαζιού) σε έναν ζεστό χώρο με τρεις
μουσικούς να δίνουμε τον καλύτερο μας
εαυτό ξορκίζοντας ότι μας εμποδίζει να
γευτούμε τη χαρά μιας ανυπότακτης
έκφρασης.
*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου