Speakeasies Swing Band

www.speakeasies.gr 

www.myspace.com/thespeakeasiessalonica 

Οι “Speakeasies Swing Band!” δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 2010, αν και η ιδέα μιας Swing μπάντας υπήρχε πολύ καιρό πριν στα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος. Οι SSB έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στο SwingALONICA τον Μάιο του 2010 στο Block33. Η επιτυχία της πρώτης τους εμφάνισης είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμα συναυλία στον ίδιο χώρο σε λιγότερο από ένα μήνα, αλλά και την συμμετοχή τους στο επόμενο πάρτι της σχολής χορού “lindy hop Greece” (Swing n’ Swim) στον Αρμενιστή. Από τότε έχουν εμφανιστεί αρκετές φορές στο Block33 και έχουν συνεργαστεί άλλες 2 φορές με το “lindy hop Greece” (SwingALONICA x-mas 2010 στο Principal Club Theater και Swing n’ Swim II). Έχουν συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ, όπως στη γιορτή για την υποψηφιότητα της Θεσσαλονίκης ως πρωτεύουσα νεολαίας 2014. Εκτός από τη Θεσσαλονίκη έχουν εμφανιστεί στην Καβάλα, στα Ιωάννινα, στη Βέροια, στην Χαλκιδική και στην Αθήνα. Μεταξύ άλλων έχουν παίξει μαζί με τους Αμερικανούς “Cherry Poppin’ Daddies” και τους Λιθουανούς “Rhythm Junkies”.

Οι “Speakeasies Swing Band!” αποτελούνται από τους:

Κατερίνα Σισίννι - φωνητικά,

Παναγιώτης Καρνούτσος - ηλεκτρική κιθάρα,

Γιάννης Νταλιάνης - ακουστική κιθάρα,

Παναγιώτης Βουλγαράκης – κοντραμπάσο,

Μανώλης Σταματιάδης – πιάνο,

Ηλίας Γκίρμπας – κλαρινέτο,

Θάνος Αναγνωστόπουλος – βιολί,

Στέλιος Κόιας – τύμπανα.

Τι συμβολίζει για τα μέλη του γκρουπ το όνομά σας και ποιες αντιστοιχίες μπορείτε (αν) με την εποχή μας;

Το όνομα του γκουπ είναι μια συνθηματική φράση που χρησιμοποιούσαν στα μπαρ (Speakeasy bars) που πουλούσαν παράνομα αλκοόλ κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική. Το περίεργο είναι ότι οι ίδιοι που διατύπωσαν την ιδέα της ποταπαγόρευσης ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα ανησυχώντας για την συμπεριφορά των εργατών και των υπηρετών, οι ίδιοι κατάργησαν και τον νόμο στα μέσα της δεκαετίας του 30 με σκοπό να ξεχαστούν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα από την φτώχεια, τους φόρους, την ανεργία και τα προβλήματα της τότε κρίσης. Τα κοινά σημεία με την εποχή είναι πολλά αν και για μας το όνομα της μπάντας εκπροσωπεί κυρίως την μουσική που παίζουμε που είναι βγαλμένη από εκείνη την εποχή.

Πόσο διαφορετικό είναι το κοινό που έρχεται να σας ακούσει στην επαρχία σε σχέση με την Αθήνας;

Παρόλο που δεν έχουμε πολλά χρόνια εμπειρίας στα Live σαν μπάντα, θα έλεγα το κοινό στην επαρχία είναι πιο λίγο πιο εκφραστικό. Ίσως στις μεγάλες πόλεις μαζεύονται και τα μεγάλα προβλήματα ενώ στην επαρχία υπάρχει πιο ανεμελιά. Πάντως στην τελευταία μας εμφάνιση στην Αθήνα ο κόσμος ήταν πολύ ζεστός και δεν σταματούσε να χορεύει. Όπως μας είπε και μια κυρία στο τέλος μιας συναυλίας  ''είστε το αντίδοτο στην κρίση''. Όσο βλέπουμε τον κόσμο να ξεχνάει τα προβλήματά του και να περνάει καλά τόσο παίρνουμε κουράγιο για αυτό που κάνουμε.  

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μεταφέρει ένα γκρουπ σαν το δικό σας εκείνη την ρομαντική εποχή στο σήμερα; Πώς το καταφέρνει;

Εύκολο δεν είναι. Αλλά από την άλλη δεν ξέρουμε πως ακριβώς το πετυχαίνουμε γιατί απλά έτσι μας βγήκε από την αρχή. Ίσως επειδή όλοι μας έχουμε ακούσματα από εκείνη την εποχή και προσπαθούμε ενίοτε να ταιριάξουμε τον ήχο μας με κάποιους παλιούς και μεγάλους καλλιτέχνες, να βγαίνει κι αυτό το αποτέλεσμα.

Τι είναι πιο εύκολο και τι πιο ελκυστικό: η διασκευή ενός παλιού κομματιού ή η σύνθεση ενός νέου στο συγκεκριμένο μοτίβο;

Στην αρχή που παίζαμε μόνο διασκευές μας ένοιαζε  κυρίως να επανεκτελέσουμε το κομμάτι χωρίς να χάσει το ύφος της εποχής του αλλά και να δώσουμε και το δικό μας στίγμα μέσα απ αυτό. Από τον Ιούνιο που γράψαμε το πρώτο δικό μας κομμάτι και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και το βίντεο κλιπ , για μας είναι πολύ πιο ελκυστικό να βγάζουμε δικά μας κομμάτια πλέον. Το δεύτερο μας τραγούδι είχαμε την τύχη να το γυρίσουμε σε βιντεοκλίπ με δύο από τους κορυφαίους χορευτές lindy hop από το Σαν Φρανσίσκο ενώ συμμετείχαν και πολύ καλοί χορευτές από την σχολή της Θεσσαλονίκης. Η σκηνοθεσία και η σκηνογραφία ήταν μοναδική και απλά περιμένουμε με αγωνία να βγει. Ήμασταν πολύ τυχεροί από την αρχή με τα δικά μας κομμάτια γιατί είχαμε πάντα δίπλα μας καλούς ηχολήπτες,  καλούς σκηνοθέτες αλλά και καλούς φίλους να τα στηρίξουν. Η παραγωγή ενός δικού μας κομματιού είναι γενικά πιο δύσκολη αλλά υπάρχουν και διασκευές που χρειάζονται πολύ περισσότερη δουλειά γιατί εκεί έχεις να αναμετρηθείς συνήθως  με μεγαθήρια που πρωτοέπαιξαν το κομμάτι και τα αυτιά των ακροατών είναι πολύ πιο απαιτητικά.  Επίσης είναι πιο δύσκολο να βάλεις την σφραγιδα σου σε ένα ξένο κομμάτι παρά  σε ένα δικό σου.

Πόσο καλό ή κακό (ή ακόμα αδιάφορο) στάθηκε για το γκρουπ το γεγονός ότι η Κατερίνα συμμετείχε σε tallent show;

Έχει καιρό αυτό, έτσι κι αλλιώς την Κατερίνα την πρωτοακούσαμε σαν φωνή σε μια θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστούσε, οπότε θα έλεγα τελείως αδιάφορο.

Τι σχέδια έχετε από εδώ και στο εξής;

Πρώτα απ' όλα είναι να βγάλουμε έναν δίσκο. Ήδη δουλεύουμε τα καινούρια μας κομμάτια με αγγλικούς και ελληνικούς στίχους και ψάχνουμε τρόπους να μαζέψουμε το μπάτζετ που χρειάζεται ένας δίσκος, αν και σκεφτόμαστε να κινηθούμε τελείως εναλλακτικά. Επίσης έχουμε κάνει ένα βήμα για εξωτερικό με τα live που κλείσαμε στην Αγγλία σε ένα vintage festival και στο Μπάνσκο (Βουλγαρία) στο φεστιβάλ τζαζ. Το εξωτερικό είναι κάτι που το κυνηγάμε αρκετά οπότε μπορώ να πω πως είναι ένας απο τους βασικούς μας στόχους μετά τον δίσκο. Το καλό είναι ότι μας κυνηγάει κι αυτό.

Δείτε επίσης

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr.

Γιώργος Perou Κεφαλλωνίτης

http://www.myspace.com/georgekefallonitis 

Ο Γιώργος Perou κατά κόσμον Γιώργος Κεφαλλωνίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου μέχρι σήμερα ζει. Από 2 ετών τραγουδά αυτοσχέδιες μελωδίες και τραγούδια. Πολύ αργότερα (γύρω στα δεκαέξι) ανακάλυψε την κιθάρα, το μπουζούκι, το μαντολίνο και ακόμα πιο μετά το πιάνο. Εκείνη την εποχή ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα στιχάκια και τις πρώτες μελωδίες και επειδή η μελωδία και ο στίχος συνέβαιναν σχεδόν ταυτόχρονα και μαγικά βρέθηκε στην ευχάριστη θέση να ασχολείται αποκλειστικά με αυτό. Μετά το τέλος του σχολείου και κάνοντας περιστασιακές δουλειές πέρασε μια περίοδο 5 και πλέον ετών κάνοντας μαθήματα τραγουδιού, ενορχήστρωσης, ηχοληψίας ακόμα και βυζαντινής μουσικής και φυσικά γράφοντας μανιωδώς τραγούδια. Έπειτα ηχογράφησε διάφορα σε μορφή ντέμο και πειραματίστηκε με μουσικούς και συνεργάτες. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και στη δημιουργία της δικής του δισκογραφικής εταιρείας και στούντιο παράλληλα με την έκδοση της πρώτης του προσωπικής δουλειάς.

Το όνομά σου προέκυψε από τη λέξη Περού, από όπου είναι και η μισή σου καταγωγή. Τι σχέση έχεις με τη μουσική αυτής της χώρας, τι σου αρέσει και τι έχεις πάρει από εκεί;

Νομίζω ότι αυτή θα είναι πάντα η πρώτη ερώτηση σε όσες συνεντεύξεις κι αν δώσω οπότε πρέπει να βρω μιαν απάντηση να δίνω κι από τώρα κιόλας. Λοιπόν το perouείναι ένα απλό middle name το οποίο ξεκίνησε σαν αστείο ένα βράδυ μετά από μια συναυλία (manu chao νομίζω) στην πλατεία Μαβίλη που τότε μαζευόταν πολύς κόσμος και άραζε πίνοντας μπύρες και αυτοσχεδιάζοντας γενικώς. Όπως με όλα τα επιτυχημένα αστεία «παρατσούκλια» διαδόθηκε πολύ γρήγορα και κρατεί αισίως 11 χρόνια τώρα. Μάλλον οφείλεται στο παρουσιαστικό μου και όχι τόσο στην καταγωγή μου τελικά. Το παράδοξο για όσους με γνωρίζουν με το παρατσούκλι αυτό είναι ότι ποτέ δεν έχω πάει αλλά ούτε και μιλώ ισπανικά. Παρόλο που υπάρχει καταγωγή γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα και δε έχω συναισθηματικούς δεσμούς ούτε άμεση επιρροή από  τις μακρινές Άνδεις.  Όμως τα διάφορα είδη της λάτιν μουσικής μου αρέσουν πολύ και επειδή έχουν ενσωματωθεί έτσι κι αλλιώς εδώ και πολλά χρόνια στην ελληνική μουσική.  Έχουμε τη τύχη να γράφουμε σε μια γλώσσα πολύ ζωντανή και ευέλικτη ώστε να μας προσφέρει τεράστια ελευθερία στο μουσικό κομμάτι του τραγουδιού αφομοιώνοντας παρά πολλά στοιχειά από την παγκόσμια μουσική. Εδώ και αρκετό καιρό πάντως έχω έναν κοινό μουσικό κανόνα με τη λάτιν το οποίον και τηρώ χωρίς καν να το σκάφτομαι πια «Η μουσική  πρέπει να μιλεί στο σώμα για να προκαλέσει πραγματική συγκίνηση».

                                                               

Ποιες είναι οι επιρροές που κανείς μπορεί να εντοπίσει μέσα στα τραγούδια σου;

Πάντα νιώθω αμήχανα όταν μου ζητάνε να περιγράψω τη μουσική, τους στίχους και τα τραγούδια μου. Νιώθω σα να τα ξεγυμνώνω από την όποια μαγεία τους. Και ποτέ δεν αισθάνομαι ότι κρύβουν τρελές ιστορίες για τον τρόπο που γραφτήκαν η «ψαγμένες» επιρροές. Για μένα το υλικό αυτό δεν αξιώνει να είναι τίποτα περά από το αυτονόητο. Αυτά που γράφω είναι ποτισμένα από τα παιδικά μου ακούσματα στα οποία κυριαρχούσαν πάντα οι ποπ φόρμες τραγουδιού, η πηγαία ροκ έκφραση και φυσικά το λαϊκό τραγούδι με όλη του την αμεσότητα. Θυμάμαι ακόμα στο αυτοκίνητο να παίζει το ραδιόφωνο τη Ζαΐρα του Τσιτσάνη και της Νίνου. Νομίζω η εξωτική μορφή της Ζαΐρας έτσι όπως τη φανταζόμουν πέντε χρονών παιδί ήταν η πρώτη γυναίκα που ερωτεύτηκα. Εκείνη που με έμαθε να φαντάζομαι τον έρωτα πριν τον ζήσω. Όταν λοιπόν ασχολήθηκα με τη μουσική χρησιμοποίησα ενστικτωδώς σε κάθε μου απόπειρα και τα τρία αυτά βασικά στοιχειά. Εκείνα με οδήγησαν στην τζαζ και στο μπλουζ, εκείνα με οδήγησαν στο σμυρναϊκό τραγούδι, στην ψυχεδέλεια του 60 και την πρώιμες punk κατευθύνσεις του rock n roll. Ενώ δεν υπήρξα ποτέ οπαδός μουσικών ρευμάτων και καλλιτεχνικών  τάσεων ένιωσα πολλούς καλλιτέχνες πραγματικά κοντά μου από την πρώτη κιόλας επαφή μαζί τους, τους ακλούθησα πιστά και άφησα να με οδηγήσουν στα δικά τους ακούσματα και εκφραστικά μονοπάτια. Στη σελίδα μου στο myspace θα βρείτε να αναφέρω αρκετά ονόματα (ποιητών, συνθέτων, τραγουδιστών ακόμα και ζωγράφων) που μπορεί να μην έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους αλλά εμένα μου ψιθυρίζουν ακόμα τα πολύτιμα μυστικά τους και εν μέρει τους οφείλω το γεγονός ότι βρήκα τη δική μου φωνή και το δικό μου τρόπο έκφρασης. Ψάξτε τους λοιπόν και κυρίως ψάξτε τι ακούνε και με τι μεγάλωσαν όσοι θαυμάζετε η ταυτίζεστε μαζί τους.

Ενώ το myspace σου είναι ενεργό εδώ και κάποια χρόνια, δεν έχουμε δει από εσένα δισκογραφικές απόπειρες, παρά πριν από λίγο καιρό ένα digital single που μπορεί κανείς να το κατεβάσει από το ίντερνετ. Κλειστές πόρτες των εταιριών, προσωπική νοοτροπία ή αδιαφορία για την καταγραφή της δουλειάς σου σε cd;

Τα τραγούδια στο myspace είναι κάποια πρωτόλεια demos που γραφτήκαν από το 2003 μέχρι το 2006 στο σπίτι μου και σε σπίτια φίλων μουσικών. Το γεγονός ότι τα ανέβασα στο Myspace όταν βεβαία πια είχε πέσει πολύ η δημοτικότητα του ήταν απλά μια προσπάθεια επικοινωνίας με φίλους και ενδιαφέροντες  αγνώστους με κοινή συνιστάμενη τη μουσική. Τότε δεν είχα καταλάβει την άξια των συγκεκριμένων «άτεχνων» ηχογραφήσεων σήμερα αντλώ από αυτές τόση έμπνευση και γλυκά που έχω αποφασίσει ότι η επόμενη έκδοση τραγουδιών μου θα περιλαμβάνει πρώτα τα demos και μετά την ολοκληρωμένη δουλεία. Έτσι αισθάνομαι πλήρη την καταγραφή του υλικού μου. Όσο για την παρούσα έκδοση είναι μια παράγωγη που έκανα μόνος σε δική μου νεοσύστατη εταιρεία με εξαιρετικούς συνεργάτες όπως ο Νίκος Αγγλούπας (Ottomο) που έκανε την μίξη. Θα ολοκληρωθεί με την έκδοση ενός περιορισμένου αριθμού βανιλιών που θα περιλαμβάνουν και την ψηφιακή έκδοση νομίζω άλλωστε ότι το cd έχει απαξιωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια και ήρθε ο καιρός να πάμε σε πιο «μερακλίδικες» και ολοκληρωμένες εκδόσεις πνευματικών έργων γενικά. Πολύ σύντομα θα έχουμε και το δεύτερο single έτοιμο και ένα βίντεο για το πρώτο (Δυο κόσμοι) για το οποίο είμαι παρά πολύ χαρούμενος γιατί είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με μια ομάδα σύγχρονου χορού που έκανε τη χορογραφία και έναν εξαίρετο σκηνοθέτη και εικαστικό που έχει κάνει και το artwork , τον Γιώργο Κόλιο. Το συγκεκριμένο site (hiddentrack) όπου μπορεί κάποιος σε πρώτη φάση να κατεβάσει τραγούδι μου έχει μονό δυο μήνες ιντερνετικής  ζωής και είναι φτιαγμένο με βάση την αγάπη για τη μουσική. Ήρθε, πιστεύω, ο καιρός να γίνουν κάποιοι υγιείς διαχωρισμοί και γενναίες αναθεωρήσεις στο εμπορικό κομμάτι της μουσικής από το ίδιο  το κοινό που φαίνεται τελικά να στηρίζει παρόμοιες προσπάθειες. Όσο για τις δισκογραφικές  υπήρξαν κάποιες προτάσεις χωρίς όμως σοβαρότητα και πραγματικό ενδιαφέρον για τη δουλεία μου όποτε κι εγώ αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και την ευθύνη να επιμεληθώ ο ίδιος τις εκδόσεις μου. Είναι δύσκολη διαδικασία αλλά και πολύ καλή εμπειρία τελικά τόσο που λέω να το συνεχίσω στηρίζοντας και άλλους συναδέλφους που θέλουν να κινηθούν ανεξάρτητα στο χώρο της δισκογραφίας. Η πρώτη απόπειρα άλλωστε έτυχε με τη έκδοση του  δίσκου  Ζακ Στεφάνου και μΠαντα ΚοαλΑ , οπότε συνεχίζουμε δυναμικά και χωρίς μουσικά taboo, στο αυτοσχέδιο σάουντρακ μας. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι δεν είμαι ούτε πλούσιος που κάνει το κέφι του, ούτε εισοδηματίας με ασφάλεια ζωής και σίγουρα δεν έχω σκοπό να γίνω έμπορος η λογιστικός. Ο, τι κάνω το κάνω μονό από καθαρή πιστή και αγάπη στον ελεύθερο άνθρωπο και στην ανεξάρτητη τέχνη. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα και με τη νοοτροπία  που επικρατεί σήμερα είναι ηθική και καλλιτεχνική επιβράβευση το να σε απορρίψει μια μεγάλη εταιρεία. Εγώ από καθαρή τύχη κίνησα το ενδιαφέρον τους είναι αστείο, αλλά οποίον τον αποδέχονται και τον κολακεύουν τέτοιοι άνθρωποι θα πρέπει να αισθάνεται πως κάπου, κάτι δεν κάνει σωστά. Πιστεύω ότι στο μέλλον  το μοντέλο της μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας θα καταρρεύσει τελείως και δικαίως. Για το καλό της μουσικής τα πράγματα θα αλλάξουν (αν δεν έχουν αλλάξει ήδη) εμείς είμαστε απλώς μια μεταβατική περίοδος όπου γίνεται και ένα μεγάλο «ξεσκαρτάρισμα» όχι  όμως χωρίς απώλειες. Όποιος αντέξει(ελπίζοντας πως δεν θα αντέξουν μονό τα λίγα πλουσιόπαιδα που έχουν ταλέντο, χρόνο και χρήμα για το ακριβό χόμπι που λέγεται μουσική).

Τι σημαίνει ο όρος που συναντάμε στο myspace σου "Melodramatic popular song";

Δεν γνωρίζω τι σημαίνει αυτός ο Όρος πραγματικά υποθέτω ότι επινοήθηκε από κάποιους δημοσιογράφους για να χαρακτηρίσουν κάτι που δεν είχε ακόμα ταμπέλα. Εγώ τον χρησιμοποίησα ως κάτι ευέλικτο που ίσως με λίγο χιούμορ να είναι και σχετικά ριζοσπαστικό εναντία στην κατεστημένη άποψη (στην Ελλάδα σίγουρα) ότι η οπ μουσική είναι αυστηρά χαζοχαρούμενη και ευτελής. «Όχι ρε φιλέ» - θα  είπα μέσα μου την ώρα που έφτιαχνα το προφίλ «το τραγούδι που λειτουργεί και διαπερνά τους ανθρώπους, το τραγούδι που δονεί το κάθε μας κύτταρο, δεν μπορεί να είναι χαρούμενο η λυπητερό γιατί απλούστατα τα περιέχει όλα». Αυτό με αφόρα λοιπόν το πλήρες τραγούδι που λειτουργεί σε πραγματικό χρόνο με όλα τα λιπαρά και τις θρεπτικές του ουσίες. Τα «ειδή» τραγουδιών είναι κουραφέξαλα και αφορούν τους μετρίους που διαρκώς θέλουν να ανήκουν κάπου για να κρύψουν τη μετριότητα πίσω από το «κύρος» του κάθε όρου . Τα μόνα ειδή που καταλαβαίνω είναι κάποιοι διαχωρισμοί με βάση τις διαφορές στην ηχητική παλέτα των δημιουργών η την βασική δομή και τεχνοτροπία (τζαζ, κλασσική, μονοφωνική/πολυφωνική, ηλεκτρική/ακουστική κλπ). Το πραγματικά λαϊκό (popular song) περιέχει όλα αυτά  τα πρωταρχικά ειδή, με το σταγονόμετρο όμως, σε απλή μορφή και με στόχο την λειτουργικότητα και την αμεσότητα στην απόδοση του νοήματος. Νομίζω ότι η υπερβολική εξειδίκευση στο χαρακτηρισμό και την ερμηνεία της τέχνης γενικότερα είναι κάτι το όποιο απλά λειτουργεί στις εντυπώσεις και πιστεύω ότι από τις τρομακτικές δόσεις εντυπωσιασμού και φλυαρίας που ο κόσμος έχει υποστεί τα τελευταία εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια το μονό που έχει προκύψει είναι να μια θλιβερή αναισθητοποίηση του κοινού. Εγώ φύσει και θέσει είμαι απόλυτα εναντίον κάθε λογής «πυροτεχνημάτων».

Στα τραγούδια σου- αλλά και στα λόγια σου- παρατηρούμε πολλές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Πώς οφείλει να είναι το πολιτικό τραγούδι σήμερα; Υπάρχει πολιτικό τραγούδι;

Εγώ δεν αισθάνομαι πως κάνω καμία προέκταση κοινωνικό πολιτική το ακριβώς αντίθετο είναι που συμβαίνει. Εγώ είμαι η προέκταση των κοινωνικών και πολίτικων αλλαγών ή καταστάσεων. Εμάς πλάθουν όλα αυτά που συμβαίνουν και τη μνήμη μας γυμνάζουν. Τα τραγούδια είναι απλές καταγραφές τους και του τρόπου που εγώ και οι γύρω μου βιώνουμε την κοινωνία. Το «πολιτικό» τραγούδι είναι μια παρεξήγηση (που χρησιμοποιήθηκε βεβαία πολλές φόρες από διαφόρους εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους με ύποπτους σκοπούς). Θα μπορούσα βεβαία να δώσω την κλίσε απάντηση ότι όλα τα τραγούδια (ειδικά τα ερωτικά) είναι και πολιτικά επαναστατικά ταυτόχρονα εφόσον ο έρωτας είναι η απόλυτη επαναστατική πράξη σε τούτη την  κοινωνία (ενδεχομένως το one-night stand να ισοδυναμεί τουλάχιστον με μια εξέγερση στις φύλακες). Θα μπορούσα ακόμα να εκμεταλλευτώ τα θέματα που ίσως θίγουν οι στίχοι μου και να αποκτήσω το πολυπόθητο άλλοθι του αριστερού δημιουργού που  πάει κόντρα στο σύστημα κλπ και με το άλλοθι αυτό να στήσω το μαγαζάκι μου και να ιδιωτεύω. Αν και είναι τεράστιο το θέμα και έχει άπειρες παραμέτρους εγώ θα προσπαθήσω να μπω στην ουσία του από την πλευρά του δημιουργού. Φανταστείτε ότι οι σκέψεις μας και οι αισθήσεις είναι μια τεράστια πολύχρωμη τράπουλα που αντί για βαλέδες και ντάμες έχει τα βιώματα μας. Όταν κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε αυτή η τράπουλα ανακατεύεται χωρίς καμία λογική σειρά. Όταν ξυπνάμε κάποιοι χρησιμοποιούμε τη λογική μας για να καταγράψουμε με ακρίβεια την ομορφιά των άπειρων μαθηματικών συνδυασμών της ανακατωμένης τράπουλας που περιέχει τα βιώματα μας και τα όνειρα μας σε ενιαία μορφή. Αυτή είναι η φύση της δημιουργίας από αρχαιότατων χρονών. Κάποιοι άλλοι όμως με την ιδία λογική ρίχνουν και ξαναρίχνουν πασιέντζες για να ταχτοποιήσουν πάλι τα χαρτιά στη προφανή τους σειρά όπως «πρέπει» να είναι. Αυτοί οι δεύτεροι αν γραφούν τραγούδια είναι οι άνθρωποι που με ευκολία χαρτορίχτρας ρίχνουν στην αγορά τραγούδια για κάθε περίσταση αναλόγως των «αναγκών» που υπάρχουν. Τραγούδια για γάμους, για κηδείες, για κόμματα, για διαδηλώσεις, για εργάτες, για εγκαίνια, για διαφημίσεις προφυλακτικών, για την πάλη των τάξεων, για χωρισμένους και κάθε λογής αδικημένους που δε γιορτάζουν ποτέ κλπ. Αυτό το τραγούδι λέγεται στρατευμένο στρατευμένο σε οτιδήποτε, εκλογικευμένο  και με ημερομηνία λήξης ανεξαρτήτως της θελήσεως του κατασκευάσου (που φυσικά  έχει φροντίσει το προφίλ του να είναι το ίδιο στρατευμένο). Δυστυχώς για μας αυτοί οι επιτηδευματίες χρησιμοποιούν τις ίδιες τεχνικές ώστε να πείσουν για εμπνευσμένοι δημιουργοί  και τα καταφέρνουν καλά απ ότι μας αποκαλύπτει η μεταπολιτευτική ιστορία. Δυστυχώς για τις χαρτορίχτρες αυτές τα μεγάλα ολοκληρωμένα βιώματα μικρών παιδιών που σε λίγο θα μεγαλώσουν και θα γίνουν δημιουργοί αποτυπώνονται με ακρίβεια σκαλίζονται μερόνυχτα υπογείως και επικρατούν σαν κομμάτι αναπόσπαστο της κοινωνίας (με όλη τη σημασία της λέξης) όπως κάποτε επικρατήσαν οι συμβολισμοί των θρησκειών και της μυθολογίας σαν κομμάτι αναπόσπαστο της φύσης και του ανθρώπου. Συμπέρασμα ο εν δυνάμει δημιουργός οφείλει να καταγράφει το όλον μετέχοντας ενεργά στην κοινωνία και την πολιτεία και εμείς οφείλουμε να τον αφήνουμε να ξύπνιοι με την ησυχία του εφόσον η φύση και ο χαρακτήρας του τον έχουν τάξει σε αυτήν τη μαγική και επίπονη εργασία. Αλλιώς θα προλάβουν να το κάνουν οι δημοσιογράφοι

Σχέδια;

Κατά καιρούς διαφορές ιδέες κατακλύζουν το μυαλό μου θέλουν όμως χρόνο , χρήμα και κυρίως συμμέτοχη για να πραγματοποιηθούν. Εδώ και ενάμιση χρόνο ασχολούμαι πολύ με την μελοποίηση ποιημάτων ελλήνων και ξένων ποιητών που τυχαία ανακαλύπτω. Είναι ένα project που θα ηχογραφηθεί άμεσα και ελπίζω να ολοκληρωθεί και άμεσα. Γράφω και ένα κουιντέτο εγχόρδων με διασκευασμένα και ανεπτυγμένα θέματα τραγουδιών μου για μια μικρή παράσταση σύγχρονου χορού που ετοιμάζουμε με τους χορευτές που συνεργάστηκα στο βίντεο του «δυο κόσμοι» και έχω ήδη πολλά τραγούδια που περιμένουν τη σειρά τους για να ηχογραφηθούν (ελπίζω να μην περιμένουν για πολύ ακομα). Το σχεδιο όμως που τελευταια ονειρευομαι περισσοτερο απ όλα είναι και το πιο επειγον. Μια συναυλια (και όχι προγραμμα μαγαζιού) σε έναν ζεστό χώρο με τρεις μουσικούς να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό ξορκίζοντας ότι μας εμποδίζει να γευτούμε τη χαρά μιας ανυπότακτης έκφρασης.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Σταχτοπούτα

http://www.myspace.com/stahtopouta 

Τι θα μπορούσα να πω για τους Σταχτοπούτα; Τα μέλη των Σταχτοπούτα νιώθουν πρίγκιπες. Αγαπούν όλοι την Σταχτοπούτα γι αυτό διοργανώνουν συνέχεια πάρτι και παίζουν τα κομμάτια που έγραψαν ειδικά γι αυτή (Ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα ξεφύγει από την μητριά της και από τις κακές αδελφές της και θα χαρίσει από έναν χορό στα μελή της μπάντας). Γοβάκι δεν υπάρχει, γι αυτό είναι δύσκολο το έργο τους. Tα σταθερά μέλη της μπάντας ειναι ο Γιαννης Παπανικήτας (που παίζει τις κιθάρες και γράφει την μουσική και τους στίχους) και ο Πέτρος Πάνου (μπάσο). Εδώ πρέπει να πούμε ότι τα κομμάτια του myspace ηχογραφηθήκανε χωρίς καμία πρόβα και με στίχους της τελευταίας στιγμής. Στην όλη δουλειά έβαλε το χεράκι του και ο Κώστας Βοζίκης των 2l8.

Το ότι δραστηριοποιείστε με έδρα τη Θεσσαλονίκη νιώθετε να σας περιορίζει όσον αφορά την παρουσία σας στα μουσικά πράγματα;

 Όχι, μιας και φροντίσαμε εμείς πρώτοι με την αγοραφοβία μας να περιορίσουμε την παρουσία μας, όχι μόνο στα μουσικά πράγματα, αλλά και γενικώς στα πράγματα.

Η πόλη σας λειτούργησε ως μήτρα για καθοριστικούς καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής: Νίκος Παπάζογλου, Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης. Υπάρχει σήμερα κάτι στη Θεσσαλονίκη που να αποπνέει έναν αέρα καλλιτεχνίας και ελπίδας;

 Νομίζω πως ναι. Μουσικοί όπως οι 2l8 (που αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν την καλύτερη τους δουλεία).Η May Roosevelt (που πριν από λίγο καιρό αυτή και τα φαντάσματα της κυκλοφόρησαν μια άλλη καταπληκτική δουλεία) αλλά και κάποιοι άλλοι μας κάνουν να νιώθουμε κάπως καλύτερα.

Πού παίζετε συνήθως και ποιο είναι το κοινό που έρχεται να σας ακούσει;

 Τα λάιβ είναι μια υπόθεση που συζητάμε το τελευταίο διάστημα μιας και μας έχει ζητηθεί από μουσική εταιρεία κάποια συνεργασία. Βλέπουμε λοιπόν...

Γιατί «Σταχτοπούτα»;

 Γιατί Σταχτοπούτα; Γιατί την καλοσύνη και την ομορφιά δεν πρέπει να την κρύβουν άσχημες αδελφές και κακές μητριές.

Λέτε: «Οι Σταχτοπούτα ζουν στις χώρες των ονείρων». Ο καλλιτέχνης αναγκαστικά ζει εκεί, ή απαιτείται να έχει άμεση και έντονη σχέση με την πραγματικότητα και όσα εκτυλίσσονται γύρω του;

 Πιστεύω πως όλοι μας πρέπει να το κάνουμε δίπορτο. Η υποχρεωτική, άμεση και έντονη σχέση με την πραγματικότητα είναι αυτή που κάνει έντονη την ανάγκη για επιστροφή (έστω και για λίγο) στις χώρες των ονείρων. Για κάποιους στρατευμένους καλλιτέχνες (εδώ γελάμε) που έχουν ξεχάσει την σβησμένη πίπα στο στόμα τους εδώ και κάτι δεκαετίες (σας θυμίζει κάτι από Μικρούτσικο;) ίσως φαίνεται παράλογο. Για μένα είναι μια υπεύθυνη στάση για να κρατηθούν κάποιες ισορροπίες. Δες τι έχουμε γύρω μας. Μια χαοτική κατάσταση, αποτέλεσμα του πνευματικού μας μεσαίωνα. Διεφθαρμένους πολιτικούς, βλάκες συνδικαλιστές, νάρκισσους Λαζόπουλους, τζαζεμένους Θεοδωράκηδες, πορείες που αφήνουν πίσω τους νεκρούς (που δεν χωρούν στην αριστερή μυθολογία). Νεκρούς για μια κάμερα, δαρμένους μετανάστες, ακροδεξιούς που νομίζουν ότι ο κόσμος τους επικροτεί, αναρχικούς της μιας μπύρας και πουθενά τους πραγματικούς ενόχους (φαίνεται αποφεύγουμε τους καθρέφτες). Λοιπόν μάλλον πρέπει να δουλέψουμε λίγο παραπάνω την τέχνη των ονείρων όλοι μας.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Moa Bones

http://www.myspace.com/moa_bones   

Ο Δημήτρης Αρώνης γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάιο του 1981. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε σε ηλικία 15 ετών όταν άρχισε να παίζει κλασσική κιθάρα. Την τελευταία δεκαετία αποτελεί ενεργό μέλος και φωνή των Μodrec ενώ έχει συμμετάσχει και σε άλλα projects με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα  τους  NightOnEarth και τους πρόσφατους ambientaδες Yellow Slots. To 2006 ξεκινά να ηχογραφεί κάποια δικά του τραγούδια βασισμένα στην κλασσική κιθάρα και τα φωνητικά,  υπό την ονομασία Palindrom. Στο πρότζεκτ συμμετέχει και η Ευαγγελία Ξυνοπούλου παίζοντας πιάνο και τραγουδώντας. Έπειτα από μια σειρά σκόρπιων συναυλιών και demo ηχογραφήσεων το γκρουπ ηχογραφεί  το 1ο του άλμπουμ το 2009. Το όνομα του αλλάζει σε Moa Bones και ο δίσκος του με τίτλο «Aquarelles» κυκλοφόρησε το Νοέμβρη του 2011.

H Ευαγγελία Ξυνοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1982. Απο το 2005 ξεκίνησε να ασχολείται ενεργά με τη μουσική και κυρίως με το τραγούδι. Την τελευταία τετραετία έχει  συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις των Modrec και έχει υπάρξει μέλος των  Lumiere Brother κάνοντας δεύτερα φωνητικά στον 1ο τους δίσκο  και στα live τους. Από το 2009 είναι ενεργό μέλος στη μπάντα της Μαριέττας Φαφούτη.  

Ας ξεκινήσουμε από το όνομά σας, τι σημαίνει και πώς προέκυψε;

Επειδή η Νέα Ζηλανδία είναι αγαπημένος μελλοντικός προορισμός, συχνά πυκνά τσεκάρουμε φωτoγραφίες, διαβάζουμε το τι συμβαίνει ή συνέβαινε εκεί κτλ..  Έτσι μάθαμε για τα μεγάλα πουλιά Moa που δεν είχαν φτερά για να πετούν και υπήρξαν κάτοικοι της χώρας για χιλιάδες χρόνια μέχρι να εκλείψουν από το κυνήγι των Μαορί. Τα Moa υπήρξαν συγκάτοικοι με τον άνθρωπο σε αυτόν εδώ τον πλανήτη και υπέκυψαν στη δύναμη του χρόνου και τις εξελίξεις. Τα οστά των Μoa είναι απλώς  μια φωτογραφία από μια παλιότερη εποχή.

Το να είστε ταυτόχρονα μέλη και σε άλλα μουσικά σχήματα πώς επιδρά, θετικά και αρνητικά, στη λειτουργία των Moa Bones;

Πιστεύουμε ότι λειτουργεί θετικά με την έννοια ότι υπάρχουν κι άλλα κανάλια στα οποία διοχετεύουμε ενέργεια. Με αυτό τον τρόπο δεν νιώθουμε ότι εγκλωβιζόμαστε σε μια κατάσταση ή ένα γκρουπ άρα και δεν υπάρχουν συμπτώματα βαρεμάρας ή διεκπεραίωσης. Όταν συμβαίνει το τελευταίο μάλλον δεν υπάρχει και λόγος να παίζει κανείς μουσική. Απο την άλλη το να ασχολούμαστε με μια ποικιλία πραγμάτων μερικές φορές μας στερεί από το focus που θα θέλαμε να κάνουμε στους Moa Bones αλλά σε γενικές γραμμές διανύουμε μια ισορροπημένη περίοδο ως γκρουπ.

Στην αρχή της έξαρσης του αγγλόφωνου τραγουδιού στην Ελλάδα υπήρχε μια έντονη αμφισβήτηση καθαρά και μόνο λόγω της γλώσσας. Εσείς ως γνήσια τέκνα του αγγλόφωνου τραγουδιού, νιώσατε ποτέ ότι το συγκεκριμένο ρεύμα τελικά μπορεί να ξεπεραστεί;

Δεν είχαμε ποτέ την εντύπωση ότι υπήρχε ποτέ έντονη αμφισβήτηση για αυτό το πράγμα. Ούτε τότε ούτε τώρα. Κάποιος μπορεί  να σε ρωτήσει γιατί επέλεξες αγγλικούς στίχους αλλά την έννοια της αμφισβήτησης εξαιτίας της γλώσσας δεν την έχουμε βιώσει ως συγκρότημα. Εμείς παρότι γράφουμε στίχους και στα ελληνικά, τραγουδάμε στα αγγλικά διότι αυτό κάναμε από μικροί. Στα σπίτια που μεγαλώσαμε η μουσική που κυριαρχούσε ήταν ξενόφερτο ποπ και ροκ. Δεν υπήρξε ποτέ χρονικό σημείο στο οποίο τέθηκε το δίλημμα ελληνικά ή αγγλικά. Το αγγλόφωνο ήταν μια φυσική συνέχεια της παιδικής κι εφηβικής ηλικίας σε περιβάλλον που παίζανε δίσκοι των Stones,Motorhead, Little Richard, Fleetwood Mac, Leonard Cohen. Mετά γνωρίσαμε και το grunge κι έδεσε το γλυκό... Αν δεν υπάρχουν ωραία τραγούδια ή δε συμβαίνουν όμορφα πράγματα, είτε ελληνόφωνα είτε αγγλόφωνα, τότε θα ξεπεραστούν. Το αγγλόφωνο πιο εύκολα γιατί δεν έχει και πολλά κεκτημένα.

Έχει σκεφτεί καθένας από εσάς να αφήσει την Ελλάδα της κρίσης και να μεταβεί σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη τύχη στα μουσικά πράγματα;

H Ελλάδα της κοινωνικής και ηθικής κρίσης είναι ένας πολύ ενδιαφέρον τόπος για να ζεις, παρότι τα πράγματα είναι δυσκίνητα οικονομικά. Το να υπάρχει σχέδιο και στόχος για ένα ταξίδι έξω βοηθάει αλλά είναι τελείως διαφορετικό από το να φεύγεις γιατί απλά έχεις τάσεις φυγής. Αν είχαμε τάσεις φυγής θα ήταν καλύτερα να είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε μια καινούρια περιπέτεια, να γνωρίσουμε νέα πράγματα, να ταξιδέψουμε προς το άγνωστο και όχι να εγκλωβιστούμε στο κυνήγι μιας μουσικής επιτυχίας όπως την εννοούν οι περισσότεροι τρέφοντας αυταπάτες ότι αυτοπραγματογνώμαστε μέσα από αυτό.

Πώς βλέπετε το λάιβ στην νυχτερινή Αθήνα, δεδομένων των συνθηκών;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος αρέσκεται στο να παρακολουθεί  live και τα κυνηγάει. Όσον αφορά το προς τα που κινείται ο κόσμος, με εξαίρεση τις μεγάλες μπουζουκοπίστες που έχουν παρακμάσει σε σχέση με παλιότερα αλλά ακόμη προσελκύουν μια μεγάλη μάζα, το κοινό παρακολουθεί συναυλίες από γκρουπ και «καλλιτέχνες» που έχουν μια σχετικά σταθερή πορεία και συνέπεια στο καλό live. Είναι πολύ νωρίς για να έχουμε ιδέα σε ποιους ανθρώπους αρέσει η μουσική μας και πόσοι είναι αυτοί. Εμάς μας ενδιαφέρει να αρέσει σε πολύ κόσμο με οποιοδήποτε μουσικό γούστο.  

Μιλήστε μας για τη νέα δουλειά σας που μόλις κυκλοφόρησε.

Ξεκινήσαμε να γράφουμε κάποια τραγούδια το 2004, έπειτα με το όνομα Palindrom  ηχογραφήσαμε ένα μινι ep και κάναμε σποραδικές συναυλίες μέχρι το 2009. Έπειτα ηχογραφήσαμε το πρώτο μας άλμπουμ με τίτλο «Aquarelles» το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2011. Περιλαμβάνει τραγούδια που γραφτήκανε από το 2004 μέχρι το 2009. Κάποιοι ατυχώς θα το λέγανε συλλογή τραγουδιών, για μας είναι μια πορεία πέντε ετών συνεχής, συναισθηματικά έντονη και περιπετειώδης. Ένα μικρό ταξίδι.

Τι ετοιμάζετε σε λάιβ;

Παίξαμε live στις 22 Δεκέμβρη στο Θέατρο Ροές στο Γκάζι. Στην Αθήνα ίσως εμφανιστούμε ξανά την Άνοιξη ακόμη όμως δε γνωρίζουμε ακριβώς πότε και που. Θέλουμε να εμφανιστούμε και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας από τον καινούριο χρόνο, σε μικρούς ζεστούς χώρους και όχι μεγάλα συναυλιακά venues.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Κυκλοφόρησε ο νέος Μετρονόμος (Τεύχος 43)

Αφιέρωμα στον Δημήτρη Χριστοδούλου

Επιμέλεια: Θανάσης Συλιβός

Γράφουν: 

Πέτρος Βαγιόπουλος, , Δημήτρης Γκιώνης, Γιάννης Γκούμας, Θανάσης Γιώγλου, Αντώνης Καλογιάννης, Σταύρος Γ. Καρτσωνάκης, Νίκος Λαγκαδινός, Αλέξης Λιόλης, Δημήτρης Μπαγιέρης, Αντώνης Πετράτος

Σκοπός σε παραμεθόριο φυλάκιο (στοιχεία βιογραφίας)

Μαρία Κανδρεβιώτου – Χριστοδούλου: «Η ομιλία του μάγευε το ακροατήριο»

Μνημονεύοντας τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου

«Κι αν έζησα στη μοναξιά, ποτέ δεν ήμουν μόνος…»

O Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί Δημήτρη Χριστοδούλου

Ο Μίμης Πλέσσας μιλά για τον Δημήτρη Χριστοδούλου

Ο Αντώνης Καλογιάννης για τον Δημήτρη Χριστοδούλου

Πέτρος Βαγιόπουλος: Για τον Δημήτρη Χριστοδούλου

«Με το τραμ στο Φάληρο»

O Δημήτρης Χριστοδούλου, πύρινη και λυρική ρομφαία

Μεταφράζοντας και μελοποιώντας τον Δημήτρη Χριστοδούλου

Φωτογραφίες – Χειρόγραφα

Εργογραφία Δημήτρη Χριστοδούλου

***

Στήλες:

Θούριος Ίππος, της Στέλλας Βλαχογιάννη

Θανάσης Πολυκανδριώτης, του Δημήτρη Μανιάτη

Μαρία Πανοσιάν, του Ηλία Βολιότη Καπετανάκη

Νότης Μαυρουδής, του Ηλία Βολιότη Καπετανάκη

Ασπασία Στρατηγού, της Ιωάννας – Φατιόνα Χύζμο

Απόστολος Ρίζος, της Μάνιας Σχοινά

Στέκια… με ονοματεπώνυμο, του Θόδωρου Βαλσαμίδη

Βασίλης Γισδάκης, της Τούλας Καρώνη

Ευσταθία, του Ηρακλή Οικόμου

Το άλμπουμ της ζωής μου: Χρήστος Ζώτος , των Σωτήρη Μπέκα και Μαριάννας Παπάκη