Monika- Babe (cd single)

Στίχοι- Μουσική: Monika
Archangel 2009

Πριν έναν περίπου χρόνο, το Avatar, έκανε την έκπληξη στη δισκογραφία. Ήταν ένας δίσκος με δεκατρία κομμάτια υπερ-συγχρονισμένα με την εποχή σε στίχο και σε ήχο, με τη φωνή μιας σχεδόν έφηβης ερμηνεύτριας, με την ενορχήστρωση μιας ώριμης μουσικού, με μια δεμένη μπάντα καθώς και με μια μικρή και σχεδόν άσημη εταιρία που όλα δείχνουν πως χτύπησε φλέβα μουσικού χρυσού. Όντως, οι προσδοκίες τους μάλλον βγήκαν αληθινές και η επένδυση απέδωσε υπεραξία. Ένας δίσκος που ακόμα και χωρίς τηλεοπτική στήριξη, έκανε τον κόσμο να αγοράσει τόσα αντίτυπα όσα να τον χρίσει πλατινένιο, να στηρίξει την τραγουδοποιό στις ζωντανές εμφανίσεις και να τις ανάγει σε σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα. Αν μη τι άλλο ήταν ένας πολύ δυνατός δίσκος, ικανός να διεκδικήσει μια πολύ υψηλή θέση στα (άτυπα μεν, χρήσιμα δε) τσαρτς των ακροατών μέσα από το ίντερνετ και τις απλές και καθημερινές συζητήσεις των μουσικόφιλων. Όπου δηλαδή υπάρχει ατόφια και μακριά από κερδοφόρες νοοτροπίες, άνθιση του πολιτισμού.

Η Μόνικα λοιπόν επιστρέφει με ένα single τριών τραγουδιών… όχι και τόσο διαφορετικό. Κι αυτό γιατί το 66.6666% του υλικού αποτελεί επιλογή κι επανεκτέλεση τραγουδιών από τον προηγούμενο δίσκο. Πρόκειται για το γνωστό και πολυακουσμένο Babe, μιξαρισμένο (όχι και τόσο) διαφορετικά από τον Ian Caple στην Αγγλία καθώς και για το τραγούδι Fraud, ζωντανά ηχογραφημένο από τη συναυλία στο Gagarin 205, το οποίο δεν υπέστη ούτε στο ελάχιστο κάποια διασκευή για της ανάγκες της έκδοσης. Δηλαδή, το ακούμε ξανά από τη φωνή της Μόνικας η οποία ερμηνεύει ξανά καθισμένη στο πιάνο της, φυσικά με το πάθος και την αμεσότητα που προσφέρει το live. Το υπόλοιπο 33.3333% του δίσκου καλύπτει ένα νέο τραγούδι που φέρει τον περίεργο τίτλο «11 30 80» και είναι ίσως η δυσάρεστη έκπληξη στην σύντομη μεν, εκρηκτική δε, μουσική πορεία της Μόνικας. Μια τετράλεπτη ατμοσφαιρική μπαλάντα σε (πάντα) αγγλικό στίχο, με πολλά έγχορδα υπό ηχητική παραμόρφωση και μια ταιριαστή ακουστική λούπα καθ’ όλη τη διάρκεια που συνδυάζει χτύπο ρολογιού και καμπανάκι άμαξας. Προσωπικά με κούρασε. Επίσης θεωρώ πως τα 8 ευρώ- που πήρε το μάτι μου σε κάποιο ταμπελάκι - είναι πολλά για κάτι τέτοιο.

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορώ να πείσω τον εαυτό μου να τρέξει μέχρι τα ράφια ενός δισκοπωλείου, να ανοίξει το πορτοφόλι και να πληρώσει το συγκεκριμένο αντίτιμο για τη συγκεκριμένη έκδοση. Πόσω μάλλον στην εποχή που διανύουμε. Κάτι μέσα μου φωνάζει πως παρά το δισκογραφικό αυτό νέο, το cd player θα συνεχίσει και αυτό το καλοκαίρι να κυματίζει στους ρυθμούς του Avatar.

Candy Blue

http://jellyannadarling.blogspot.com

Δεν είναι ένα το χρώμα της πόλης. Δεν την μονοπωλεί ένα πρόσωπο, μία μυρωδιά ή ένας ήχος. Δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν μαθαίνεται σε μια διαδρομή. Είναι συνισταμένη από χιλιάδες συνιστώσες. Η πόλη έχει εικόνες άλλων πόλεων, έχει συνδεδεμένα «πακέτα» από ζωές που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται, απλώνοντας τις δικές τους αποχρώσεις καθιστώντας την καθημερινότητά μας ένα συνεχές αλισβερίσι. Η πόλη θυμίζει κολάζ. Έργο τέχνης από κείνα που σου παίρνει μήνες ή και χρόνια να τα γνωρίσεις κι άλλο τόσο πως τα έκανες δικό σου. Κι όμως την ώρα που βαστάς τα ινία της σιγουριάς, που έχεις κάνει τις μετρήσεις έχοντας κρίνει και συγκρίνει όλα τα μεγέθη, το μάτι σου ανακαλύπτει μια γωνιά που μέχρι τότε σχεδόν δεν υπήρχε. Ένα σημείο βαφτισμένο στη διακριτικότητα, εξίσου σημαντικό με εκείνα που κυριαρχούν από το σύνολο. Ένα σημείο που μπορεί να στρέψει τη γνώμη σου σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Σαν άνθρωπος μιας πόλης που αναζητά καθημερινά τις πολλαπλές της ταυτότητες, η Candyblue μας παίρνει από το χέρι και μας τριγυρνά στα στενάκια εκείνης της καθημερινότητας που βιώνουν χιλιάδες ανάμεσά μας. Η φιλία, η μοναξιά, ο έρωτας, η μουσική αποτελούν τα πρωτογενή συστατικά αυτού του blog. Ακόμα και η φυγή έχει τη θέση της. Το αποτέλεσμα που εισπράττει ο αναγνώστης έχει φύση διττή. Από τη μία, η γραφή με χαρακτήρα ημερολογιακό. Ανατρέχεις στα γραμμένα του παρελθόντος με την αίσθηση πως κάποια φίλη σού εξιστορεί τα δικά της. Κείμενα τα οποία πέρα από τα άυλα των προσωπικών της στιγμών ανασαίνουν στον παλμό ενός αστικού περιβάλλοντος που χωράει σχεδόν τα πάντα, ωστόσο ακολουθεί την τέχνη ως τη γενετήσια δύναμη. «Το να είσαι νοήμων και λογικός άνθρωπος σε περιθωριοποιεί πια σε μειονότητα που αρχίζει και ενοχλεί την πλειονότητα. Η αλήθεια όμως υπάρχει μέσα στον καθένα. Δεν θα αργήσει να βγει. Σαν τα φτερά που σκίζουν το σώμα της πεταλούδας. Δεν θα αργήσει. Και αυτό δεν είναι ποίηση. Είναι η αλήθεια και α-λήθεια σημαίνει κάτι που δεν μπορεί να ξεχαστεί» Διακριτικά μια νοσταλγία περιφέρεται πότε- πότε χαιρετώντας σαν μοναχικός περιπατητής που πλήττει αφάνταστα στη σιωπή του «Και ο χειμώνας καθαρίζει τα τζάμια των γυαλιών του και ανάβει τσιγάρο φτιάχνοντας χοντρά γκρι σύννεφα. Ξεφυλλίζω παλιά ημερολόγια και μυρίζω παλιές φωτογραφίες. Ψαχουλεύω τα συρτάρια της εφηβείας μου και κρυφοκοιτάζω το παρελθόν που με πέταξε ως εδώ τρικλίζοντας. Πως μου το είπες αυτό; «Σύννεφα σαν αφράτοι κουραμπιέδες που κάποιος τους πάτησε και τα κομματάκια τους διαλύθηκαν». Από την άλλη η ίδια η τέχνη με τη μορφή κολάζ. Κάθε κείμενο και πίνακας, κάθε πίνακας μια γειτονιά της πόλης, άλλοτε ήρεμη και νηφάλια κι άλλοτε φορτισμένη με αισθήματα τρικυμίας. Φυσικά δεν λείπουν και οι ταξιδιωτικές αναφορές με φωτογραφίες να κολλιούνται σε ρόλους που επιβεβαιώνουν το σουρεαλισμό του όλου εγχειρήματος, οι εποχές του χρόνου φιλτραρισμένες σε ασυνήθιστο «καμβά», οι κοινωνικές αναταραχές που υποβόσκουν συνεχώς και η νύχτα που ό,τι κι αν συμβεί είναι πιστή στο ραντεβού της.

Καθένα ξεχωριστά, καθένα κι ένας ρόλος για το σύνολο. Εξάλλου, ως σκηνοθέτης τηλεοπτικών τρέιλερ στην πραγματικότητα, η Candyblue, γνωρίζει καλά την τέχνη τού να μιλάς ενώνοντας κομμάτια από διαφορετικά puzzle. Να καταθέτεις απόψεις, πυκνώνοντας τα νοήματα και ανακατεύοντας τις ιστορίες διαφορετικών τόπων και ηρώων. Κι όλα αυτά να συγκροτούν την πορεία προς μια αναζήτηση εαυτού μέσα στην πόλη. Με ό,τι καλό και ό,τι άσχημο έχει εκείνη να προσφέρει. Έτσι η Candyblue οικειοποιείται τις διακυμάνσεις και προχωρά κάνοντας τέχνη.

(Στα ακουστικά «Ένα κλεμμένο ποδήλατο» από τους Stereo Nova)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ΥΓ: Ο πίνακας που κοσμεί το άρθρο είναι έργο της Candyblue.

*Πρώτη δημοσίευση

περιοδικό πολιτισμού Ως3,

Ιανουάριος 2009.

Η Νατάσσα Μποφίλιου πατάει Γκάζι

Η άνοιξη είναι η εποχή της. Τρία χρόνια τώρα, κάθε που μπαίνει η άνοιξη (δύο στον Ιανό της Οδού Σταδίου και φέτος στο Metropolis live stage), η Νατάσσα Μποφίλιου δίνει τον εαυτό της στο κοινό και το κοινό της τον επιστρέφει σε μορφή ημιδακρυσμένων ματιών, μικροαναστεναγμών αλλά και θερμών χειροκροτημάτων. Ακέραιων συνασιθημάτων. Άξια συναλλαγή. Από τη μια γιατί η Μποφίλιου είναι ίσως η μεγαλύτερη φωνή της γενιάς της, με σπάνιες ερμηνευτικές δυνατότητες και συνέπεια στις αρχές των παλιών, από την άλλη γιατί το κοινό είναι εκείνο που επιλέγει να δίνει την προσοχή, το χρόνο και τα χρήματά του σε ένα πεδίο ψυχικής και πνευματικής επένδυσης (στο οποίο περιλαμβάνεται και η εν λόγω ερμηνεύτρια), και όχι στα επικαιρικά. Δεν είναι λοιπόν άξιο αυτό το κοινό που συνεχώς αυξάνει;

Οι δύο δίσκοι και το ένα lp που έχει στο ενεργητικό της θα μπορούσαν να αποτελούν το μοναδικό υλικό να αντλήσει τραγούδια για το ρεπερτόριο της· 28 στιβαρά τραγούδια με συγκεκριμένο καλλιτεχνικό άξονα + τη συμμετοχή στο Πεθαίνοντας στην Αθήνα+ Δεύτερη Ακρόαση- μου ξέφυγε κάποιο; Πρόκειται για ένα υλικό στο οποίο θα μπορεί να ανατρέχει για χρόνια. Ωστόσο η ίδια και οι συνεργάτες της (Γεράσιμος Ευαγγελάτος και Θέμης Καραμουρατίδης) υφαίνουν κάθε φορά ένα ρούχο με διάφορα χρώματα, από διάφορα υλικά, παλιά, καινούρια, ξένα, ελληνικά, παραμελημένα. Ένα ρούχο έντεχνα τσαλακωμένο (σαν λευκό λινό), που στους παλιούς θυμίζει και στους καινούργιους μαθαίνει. Λίγα αλλά καλά. Οι τελευταίες εμφανίσεις δε, ήρθαν πιο κοντά στον όρο «παράσταση»: μια καινούργια, σχετικά μεγάλη αίθουσα μοντέρνας αισθητικής, φωτισμοί και προβολές.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν η Νατάσσα Μποφίλιου και οι μουσικοί της, παίρνουν την παράσταση και τη βγάζουν έξω να δροσιστεί, στην αυλή της Τεχνόπολης στο Γκάζι. Κάτω από τον πρώιμο καλοκαιρινό ουρανό της Αθήνας και σε έναν χώρο συνδεδεμένο άμεσα με τις εναλλακτικές μορφές τέχνης και πολιτισμού, θα ακουστούν τραγούδια δικά της δίπλα σε αυτά της Βίκυς Μοσχολιού, του Γιάννη Αγγελάκα, του Σωκράτη Μάλαμα, αλλά και των Pink Floyd, των Depeche Μode, των Antony& the Johnsons, κ.α. Όσοι δεν έχετε προμηθευτεί εισιτήρια από την προπώληση σπεύσατε. Όμως αξίζει μια προσπάθεια. Δεν είναι τόσο μακριά…

Τα λέμε εκεί.

Τετάρτη, 24 Ιουνίου 2009
Ώρα: 21.00
Τεχνόπολις, Πειραιώς 100, Γκάζι

Είσοδος: 10 ευρώ
Προπώληση: 7 ευρώ

Σημεία:

-Ticketnet.gr (τηλ: 210 8840600)
-Public (Καραγεώργη Σερβίας 1 Πλ. Συντάγματος)
-Virgin (The Mall Athens-Ανδρέα Παπανδρέου 35 Μαρούσι)
-Τεχνόπολις (Πειραιώς 100, Γκάζι)

Ρόζα

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Η αγάπη μου για το τραγούδι ξεκίνησε αργά. Με μηδενική αρχική ταχύτητα, δίχως καταβολές, χωρίς ερεθίσματα. Το 1996 λοιπόν, όπου και βγήκε αυτός ο εμβληματικός δίσκος του Θάνου Μικρούτσικου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, δεν καταλάβαινα τι άκουγα. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση, γενικώς. Όμως η περίπτωση αυτή ήταν μάλλον η αγαπημένη μου. Έκανα τη Ρόζα παραγγελιά σε όποιο σπίτι έβλεπα μπουζούκι ή πιάνο και οι άνθρωποι με κοιτούσαν απορημένοι· δίκιο είχαν, τι δουλειά είχα εγώ με αυτά; Δεν μου το έπαιξε τελικά κανείς. Έπειτα βγήκε το βίντεο κλιπ και όλα έγιναν πιο εύκολα. Ακούγοντάς το φυσικά δεν έπιανα ούτε στο ελάχιστο την ουσία, δεν καταλάβαινα ούτε ένα στίχο. Έπιανα παλμό και τραγουδούσα μαζί. Φάλτσα μεν, αλλά... Εκεί λοιπόν έπαιξε μονότερμα η μουσική, σε έναν ανόθευτο οργανισμό. Μετά χαλάσαμε.

Κάποια χρόνια αργότερα, έπιασα και έγραψα με μολύβι τους στίχους από περιέργεια. «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή» κι εγώ που καταλάβαινα καλά τι ήθελαν να πουν οι αριθμοί και τα κομπιούτερς άρχισα να καταλαβαίνω και το τραγούδι. Ένα τραγούδι αληθινής συγκυρίας (για να δανειστώ και τον ορισμό του Θάνου Μικρούτσικου) ένα από τα πολλά που έχει γράψει ο ίδιος παρέα με τον Αλκαίο, τον Ελευθερίου και τον Τριπολίτη. Τραγούδια που όταν τα ακούσουν οι απόγονοί μας μετά από πενήντα χρόνια θα καταλάβουν ακριβώς τις συνθήκες στις οποίες καταφέραμε κι επιβιώσαμε εμείς. Η Ρόζα είναι μέσα σε αυτά.

Χθες το βράδυ στο θέατρο Βράχων του Δήμου Βύρωνα οι τεράστιοι βράχοι σειστήκαν από την ερμηνεία και τη φωνή του Μητροπάνου αλλά και τα χειροκροτήματα του κόσμου. Και από τη ζεμπεκιά που ο Μητροπάνος πάντοτε χορεύει λίγο πριν την εκπνοή. Καλή επιστροφή στις καλοκαιρινές συναυλίες να ευχηθούμε κι εμείς και καλή αντάμωση. Με τη Ρόζα πάντα στην κορυφή.

Εκδήλωση για τον Μίκη Θεοδωράκη στο Μέγαρο Μουσικής αθηνών

Οι ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ & η MΕΓΑΛΗ MΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ EΛΛΑΔΟΣ «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Mουσικής» διοργανώνουν εκδήλωση για τον Μίκη Θεοδωράκη, τη ζωή και το έργο του, με αφορμή την έκδοση από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης του βιβλίου

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ – ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

την Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009, ώρα 19:30

στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

(Βασιλίσσης Σοφίας & Κόκκαλη 1)

 
***

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν:

Λεωνίδας Κύρκος

Χριστόφορος Αργυρόπουλος, Δικηγόρος, Πρόεδρος της  Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων

Σταύρος Ζουμπουλάκης, Διευθυντής της «Νέας Εστίας»

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Κριτικός λογοτεχνίας, εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Στεφανία Μεράκου, Μουσικολόγος, Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη»

και

ο Μίκης Θεοδωράκης

***

Θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση

με την Τατιάνα Παπαγεωργίου (πιάνο), τον Νίκο Κουρουπάκη (φωνή),

τον Γιώργο Δεμερτζή, τον Θανάση Αποστολόπουλο

και το «Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο»
Η είσοδος είναι ελεύθερη

(Έναρξη προσέλευσης στις 19:00)

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΙΔΡΥΜΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ & ΕΡΕΥΝΑΣ

Ν. Πλαστήρα 100, Βασιλικά Βουτών, Ηράκλειο Κρήτης

Τηλ.: 2810-391083, e-mail: info@cup.gr

***

ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ «ΛΙΛΙΑΝ ΒΟΥΔΟΥΡΗ»

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασιλίσσης Σοφίας & Κόκκαλη 1, 115 21 Αθήνα, τηλ. 210 7282757

Kafabindünya

Μπορεί τα Διάφανα Κρίνα να χώρισαν τους δρόμους τους κι αυτό να μην μας άρεσε καθόλου, όμως εμείς βρήκαμε τρόπο να μειώσουμε έστω και λίγο το κενό. Η πληροφορία μας έρχεται από την άλλη πλευρά του Αιγαίου (καθώς λένε με ευγένεια τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ αναφερόμενα στους γείτονες) και φέρει τον τίτλο Kafabindünya. Δεν ξέρω καν πώς προφέρεται σωστά το όνομά τους, όμως το συγκρότημα αυτό με την ορχηστρική μουσική, τους ηλεκτρικούς και σκοτεινούς δρόμους έχει πολλά κοινά με τα δικά μας Κρίνα, τουλάχιστον στο μουσικό μέρος. Αυτοπροσδιορίζονται ως ένα "post-rock, drone-metal, noise-rock" συγκρότημα. Στιχουργικά είναι απόντες. Όπως λέει και ο κιθαρίστας τους Burç Tuncer, οι στίχοι περιορίζουν τη φαντασία του ακροατή όσον αφορά την ιστορία του τραγουδιού. Οι Kafabindünya συνθέτουν θέλοντας ο ακροατής να φαντάζεται τη δική του ιστορία, έχοντας ως soundtrack τη δική τους μουσική. Διαφωνούμε, αλλά μας αρέσουν πολύ.

Πέρα από το youtube, θα τους βρείτε και ΕΔΩ.

Μόνικα- Καλοκαίρι 2009

Ο φετινός χειμώνας έφυγε ολόκληρος στο δρόμο και στο καράβι. Πολλές διαδρομές, πολλή βενζίνη, ελάχιστος χώρος για παρκάρισμα στην Αθήνα, πολύ περπάτημα στο Κέντρο, πολύ ξενύχτι…Παρόλα αυτά, υπήρξαν μουσικές παραστάσεις που δεν κατάφερα να παρακολουθήσω, είτε από ολιγωρία, είτε από έλλειψη χρόνου και χρημάτων. Έτσι αποφάσισα- με τον τρόπο που αποφασίζω κάθε καλοκαίρι να πάω για διακοπές στη Σύμη αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνω- να χτυπήσω συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό, όχι μόνο της Αθήνας, αλλά όποιας πόλης ευκαιρήσω (βλ. Επίδαυρο).

Τη Μόνικα δεν την έχω παρακολουθήσει ζωντανά ποτέ. Έχω ακούσει όμως πολλά για την ενέργεια που βγάζει πάνω στη σκηνή, τις διασκευές που τολμά (όπως το halleluiah του Leonard Cohen ή το Τυχερό αστέρι του Κωνσταντίνου Βήτα). Έχω δει και βιντεάκια στο youtube. Ο πρώτος προσωπικός της δίσκος, το Avatar, αποτέλεσε soundtrack του περσινού καλοκαιριού· ένα μεγάλο μα ανάλαφρο χαλί που στάθηκε να πατήσω τα απογεύματα, που ο καιρός δρόσιζε και ο κάθε δρόμος ήταν ανάγκη επιτακτική. Μετά έμαθα πως έγινε πλατινένιος. Σε μια εποχή που όλος ο κόσμος γκρινιάζει για τις πωλήσεις αυθεντικών δίσκων και το μέλλον των δισκογραφικών, η Μόνικα με μια μικρή και σχετικά άγνωστη εταιρία, την Archangel (η εταιρία αυτή λίγους μήνες πριν είχε εκδώσει τη ζωντανή ηχογράφηση του Παύλου Παυλίδη στο θέατρο Απόλλων στη Σύρο) απέδειξε πως όταν το υλικό αξίζει και η εταιρία είναι αξιοπρεπής στην παραγωγή και συνεπής στην διανομή, η αγορά παύει να «βρίσκεται σε τέλμα».

Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν, η Μόνικα φορτώνει τα γνωστά της τραγούδια, τις διασκευές αλλά και μερικά νέα κομμάτια από το υλικό που ετοιμάζει να δισκογραφήσει και ανεβαίνει στους Βράχους του δήμου Βύρωνα . Όπως λέει και το δελτίο τύπου, πρόκειται για μια μεγάλη παραγωγή, με ένα πλήθος μουσικών και με όργανα που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε τέτοιες συναυλίες. Εμείς θα είμαστε εκεί (καλώς εχόντων των πραγμάτων) κουβαλώντας ό,τι πρόλαβε να μαζέψει αυτός ο δίσκος ως soundtrack, μέσα σε ενάμιση καλοκαίρι κι έναν δύσκολο χειμώνα.

Δελτίο τύπου

H Μόνικα, που αποτέλεσε αναμφίβολα το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο για τα μουσικά πράγματα της χρονιάς που πέρασε, δίνει την πρώτη της μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία την Τετάρτη 17 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων. Το κορίτσι-έκπληξη, ύστερα από αλλεπάλληλα sold out όχι μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και σε όλες τις πόλεις της περιφέρειας που εμφανίσθηκε, επιστρέφει να γιορτάσει την απονομή του πλατινένιου δίσκου για το «Avatar» καθώς και να ξεκινήσει την καλοκαιρινή περιοδεία. Η Monika κατάφερε με τον πρώτο της δίσκο να δημιουργήσει την κατηγορία “αγγλόφωνη θηλυκή τραγουδοποιός – τραγουδίστρια” στην Ελλάδα και να μας κάνει να πιστέψουμε ξανά στις δυνατότητες τις ελληνικής ροκ σκηνής.

Με προπομπό το single «Over The Hill», η Μonika συστήθηκε δισκογραφικά στο Ελληνικό κοινό τον Μάιο του 2008 με πρώτο album το «Avatar» που κυκλοφόρησε στην Archangel Music. Οι προσδοκίες για την δουλειά της δημιουργήθηκαν περίπου 3 χρόνια πριν, όταν εμφανίστηκε ζωντανά στην Γιορτή Της Μουσικής ερμηνεύοντας τα τραγούδια της. Από τότε ακολούθησαν συναυλίες με τους Calexico, οι οποίοι συνεργάστηκαν και στον δίσκο της, συναυλίες με τους Antony & the Johnsons και συμμετοχές σε διάφορα festival όπως το Synch Festival του Ιουνίου.

Με ένα φάσμα επιρροών που ξεκινά από Beatles, Χατζιδάκι, ορχηστρική pop των 60’s και φτάνει μέχρι την κιθαριστική pop των 90’s, η Μόνικα ακουμπάει στην folk, σε μια γενναία, αγνή pop αλλά και στο indie rock ύφος με το οποίο μεγάλωσε. Στο Θέατρο Βράχων η Μόνικα στο πιάνο, την κιθάρα και το ακορντεόν θα ερμηνεύσει τα τραγούδια του δίσκου της, διασκευές τραγουδιών –από τον Leonard Cohen και την Carly Simon στους Sparklehorse και τον Κωσταντίνο Βήτα- που ξαφνιάζουν, αλλά και καινούργια τραγούδια σε πρώτη εκτέλεση.

Την Monika συνοδεύει η εξαιρετική εξαμελής της μπάντα, ο Άρης Ζέρβας στο τσέλο, ο Νίκος Αγλούπας στο μπάσο, ο Κρίτωνας Bελώνιας στα τύμπανα, ο Σωτήρης Πέπελας στην τρομπέτα, ο Μάνος Πατεράκης στην ηλεκτρική κιθάρα και η Σταματέλα Σπίνουλα στο βιολί. Για αυτή την μεγάλη συναυλία η Monika προσθέτει στη μπάντα της πέντε μέλη, βιόλα, δεύτερο βιολί, δύο φωνές και σαξόφωνο και παρουσιάζει ένα πρόγραμμα που δεν μοιάζει με οτιδήποτε έχουμε ακούσει πρόσφατα ή παλιότερα στην Ελληνική σκηνή.

Αθήνα, 17 Ιουνίου 2009- Θέατρο Βράχων δήμου Βύρωνα, Αθήνα

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009- Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη

Ώρα έναρξης: 21:30

Τιμή εισιτηρίου: € 20

Προπώληση εισιτηρίων:

-PUBLIC (Πλ. Συντάγματος),

-FNAC (Mall Athens & Γλυφάδα),

-ΙΑΝΟΣ (Σταδίου24),

-www.i-ticket.gr (801 11 60000),

-www.ticketquest.gr,

-Δημαρχείο Υμηττού,

-Ταμείο Θεάτρου Βράχων.

Συνέντευξη με τον Λεωνίδα Μπαλάφα

Για όσους ξέρουν το ελληνικό τραγούδι μόνο μέσα από την τηλεόραση, τα talent shows και τους 3-4 ραδιοφωνικούς σταθμούς που «παίζουν μόνο επιτυχίες», είναι ο νικητής, ο Λεωνίδας του Fame Story 4 που «δύσκολα θα προχωρήσει με τέτοια τραγούδια». Για τους άλλους που ασχολούνται με το τραγούδι παθιασμένα, αναζητώντας μιαν ουσία που γίνεται όλο και πιο επιτακτική με τον καιρό και την τροπή της δισκογραφίας, είναι έκπληξη από την οποία αναμένουν πολλά. Ο συμπαθής νέος που κατάφερε να «τους νικήσει» παρά το διαφορετικό (από εκείνους) ρεπερτόριο και τρόπο ερμηνείας, μετά την εξαργύρωση του δισκογραφικού βραβείου, επιστρέφει στα πιστεύω του με έναν δίσκο που στέκεται αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια και με βήματα που σε τίποτα δεν θυμίζουν mass production νοοτροπίες και τρίμηνα σουξέ. Τελικά πόσο δυνατό ήταν αυτό το τέρας…;

Στο σημείωμα του δίσκου γράφετε: «Δε με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, ούτε που στέκομαι γεμάτος περηφάνια, μιας που έζησα γυμνός μες στην οθόνη, να κάνω βόλτες στου σπιτιού την παράνοια. Μα φταίει το τέρας για τη μαύρη αυτή κατάληξη ή όλοι εμείς που όταν πεινάει το ταΐζουμε; Σ’ αυτό το έργο υπήρξα πρωταγωνιστής με μια τρίμηνη θητεία και μια ψόφια ελευθερία, ήσουν θεατής».

Είναι ένα σημείωμα ουσιαστικά κατά του reality show όπου υπήρξα πρωταγωνιστής και κατά όλων εκείνων που απλά θα φτιάξουν καφέ, θα στηθούν στην τηλεόραση, θα παρακολουθήσουν και στη συνέχεια θα κρίνουν. Εκείνων που δίνουν την τροφή στο τέρας. Αν κανείς δεν έβλεπε το συγκεκριμένο παιχνίδι, εκείνο απλά δεν θα υπήρχε.

Συμμετείχατε όμως…

Σε αυτό τον χώρο που λέγεται δισκογραφία ο καθένας γυρεύει μιαν ευκαιρία κι όταν τη βρει είναι δύσκολο να την αφήσει. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν ταλέντο μα δε βρίσκουν έναν δρόμο να τους πάει κάπου. Το πιο σωστό βέβαια είναι να παίζεις από μουσική σκηνή σε μουσική σκηνή, γιατί έτσι ψήνεσαι σαν καλλιτέχνης. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι προσωπικοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα νέο στο να συμμετέχει. Γενικά είμαι κατά του παιχνιδιού γιατί παραβιάζεται η προσωπικότητά και ο κόσμος σου, γι’ αυτό προσπάθησα όσο ήμουν στο σπίτι να μείνω έξω από τους κύκλους και τις στενές παρέες. Δεν ξέρω αν μετανιώνω ή όχι, αλλά βλέποντάς το θέμα μετά από λίγα χρόνια, δεν θα έλεγα ότι συμφωνώ με την όλη λογική.

Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος σας. Δεν θα μπορούσε ένα τέτοιο σημείωμα να έχει γραφτεί στον πρώτο;

Δεν θα με άφηναν. Δεν υπήρχε τόση ελευθερία. Ακόμα και στον εξώφυλλο δεν με άφησαν να βάλω αυτό που ήθελα λόγω του ότι δεν θα ήταν και τόσο εμπορικό. Έτσι βρέθηκα εγώ στο εξώφυλλο φορώντας ένα καπέλο.

Τελικά πόση έχει σημασία έχει η πρωτιά σε ένα τέτοιο παιχνίδι;

Έχει σημασία, όπως κι αν ακούγεται αυτό. Πέρα από τις επαγγελματικές ευκαιρίες, η πρωτιά φέρνει και 200.000 ευρώ τα οποία βοήθησαν πολύ την οικογένειά μου. Αν ερχόμουν δεύτερος ή τρίτος, θα είχα ξοδέψει ένα μεγάλο μέρος ψυχολογίας, ίσως να μη γινόταν δίσκος και τελικά να μην έμενε τίποτα. Ξέρετε ήταν μεγάλο βάρος αυτοί οι μήνες.

«Ταξίδι για να σε βρω», τιτλοφορείται ο νέος σας δίσκος.

Ο τίτλος είναι από έναν στίχο που γράψαμε παρέα με τον Στέλιο Κάτσαρη κι έχει να κάνει με κάθε είδους ταξίδι που πραγματοποιείται σε αναζήτηση κάποιου πράγματος. Μπορεί να είναι ο άνθρωπός σου, μπορεί να είναι κάποια ευκαιρία. Το άκουσμα ενός δίσκου ακόμα, είναι ένα ταξίδι από μόνο του.

Στο τραγούδι «Τρεις ευχές» δείχνετε να αναλογίζεστε το παρόν;

Έχει να κάνει με τους συμβιβασμούς που πολλές φορές κάνουμε. Όλοι μας. Νερώνουμε το αίμα μας δηλαδή. Στην ανάγκη πετάμε το στέμμα μας και γινόμαστε κάτι που δεν είμαστε. Έτσι γεννιέται το πρώτο ψέμα μας.

Το τραγούδι «Πλάτανος» είναι ένα δημοτικίζον καταγγελτικό τραγούδι. Δεν έχουμε συνηθίσει τους ηπειρώτικους σκοπούς σε τέτοιες λειτουργίες.

Πηγαίνοντας σε ένα χωριό, στην Ήπειρο για παράδειγμα, βλέπεις ελάχιστους ανθρώπους μαζεμένους να ζουν ευτυχισμένοι, μακριά από τη βαβούρα της πόλης και αναπτερώνεται το ηθικό σου. Έρχεται ο κόσμος στην Αθήνα και φεύγει από τη ζωή, δουλεύει ολημερίς για 700 ευρώ και δεν έχει λεφτά για τίποτα. Ενώ αν ήταν βοσκός στο χωριό και είχε τα πρόβατά του, για παράδειγμα, δεν θα του έλειπε κάτι. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στον «Πλάτανο».

Ενώ παλιά γκρινιάζαμε ότι δεν βγαίνουν νέα πρόσωπα στο τραγούδι, τελευταία παρατηρείται μια αξιόλογη κίνηση.

Είναι πολλοί οι νέοι που βγαίνουν και καλοί. Από τον Μουζουράκη και τον Μαραβέγια, μέχρι την Ζουγανέλη και τον Χαρούλη. Δεν είναι τυχαίο. Τα παιδιά αυτά υπήρχαν και πριν, όμως τώρα η εποχή απαιτεί νέες φωνές. Νέα πράγματα, νέες αύρες. Γιατί να πάει το κοινό να ακούσει για πολλοστή φορά κάποιον εξηντάρη- πλην αξιόλογο- τραγουδιστή;

Ως πολίτης της Αθήνας, πώς βλέπετε τα πράγματα στη μουσική ψυχαγωγία και τις μουσικές σκηνές.

Δεν υπάρχουν πολλές σκηνές που μπορούν να στηρίξουν το νέο αίμα. Θα έπρεπε, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν. Από την άλλη βλέπεις και τα μεγάλα μαγαζιά που φιλοξενούν το σκυλάδικο να χάνουν έδαφος με τη σειρά τους. Πώς να ανοίξουν μετά μικρές μουσικές σκηνές.

Η άτιμη η κρίση φταίει;

Δεν ξέρω, ίσως είναι κι αυτό. Ο κόσμος επιλέγει λίγο προσεκτικότερα πού θα δώσει τα λεφτά του. Αν είναι να πάει σε ένα μαγαζί να πετάξει λουλούδια, να ανέβει στα τραπέζια και να κάνει μεγάλη κατανάλωση, θα πάει στις μεγάλες λαϊκές πίστες και όχι στα τρίτης κατηγορίας σκυλάδικα. Θα δώσει που θα δώσει εκατό ευρώ, θα θέλει να ακούσει και κάτι αξιοπρεπές.

Τελικά το όνειρο απείχε μόλις κατά ένα reality show;

Το όνειρο από τη στιγμή που θα υπάρξει, δεν σταματάει ποτέ. Το δικό μου όνειρο πάντα ήταν να καταφέρω να βγάζω δουλειές που κάτι έχουν να πουν, να με αντιπροσωπεύουν και να αφορούν κόσμο. Όχι απλές αρπαχτές απουσία έμπνευσης και φυσικά όχι απλά ρεφραινάκια που να πιάσουν στον κόσμο και να μας δώσουν μια εμπορικότητα. Προτιμώ τις ολοκληρωμένες δουλειές και όσο περισσότερες μπορέσω να βγάλω, τόσο πιο κοντά στο δικό μου όνειρο θα είμαι. Σχετικά με το reality, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν λάμβανα μέρος. Σίγουρα αυτά τα χρόνια θα τα περνούσα μέσα στις μουσικές σκηνές και θα είχα λάβει διαφορετικούς χαρακτηρισμούς. Τώρα είμαι μια φυσιογνωμία βγαλμένη μέσα από την τηλεόραση. Αυτό, ναι μεν είναι σημαντικό όσον αφορά την αναγνώριση από το κοινό, αλλά από την άλλη αφαιρεί κάτι από την ουσία που θέλω να προβάλω.

Κάνοντας τη σούμα, νιώθετε κερδισμένος από τα όσα έχετε προλάβει να ζήσετε στον χώρο του τραγουδιού;

Νιώθω κερδισμένος επειδή βρίσκομαι με ανθρώπους που περνάω καλά και κάνω καλά τη δουλειά μου, όπως με τον Στέλιο Κάτσαρη, με τον οποίο μοιραζόμαστε τους στίχους στον δίσκο. Με τους μουσικούς επίσης που είμαστε μια παρέα στις ζωντανές εμφανίσεις αλλά και όλοι μαζί ενορχηστρώσαμε τον δίσκο, του οποίου η παραγωγή οφείλω να πω ότι έγινε στο υπόγειο στουντιάκι του Νίκου Ρέτσου που παίζει και τύμπανα, αλλά και πολλοί άλλοι που βρεθήκαμε περιστασιακά. Με βοήθησαν πολύ, δεν θα μπορούσα να μη νιώθω κερδισμένος.

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,

Μάιος 2009.

Κεντρικά σημεία πώλησης του Ως3

Είναι γνωστά τα προβλήματα διανομής του περιοδικού Ως3. Πολύς κόσμος που αναζητούσε τα τεύχη πέρα από τα στενά κι επισφαλή όρια του κέντρου των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, δεν κατάφερνε να τα εντοπίσει. Εκτός από τους αναγνώστες που το διάβαζαν προς ενημέρωση, τέρψη και ψυχαγωγία, πρόβλημα αντιμετώπιζαν και όσοι καλλιτέχνες παραχωρούσαν συνεντεύξεις και επαφίονταν στην ιδέα πως θα το αγοράσουν μόνοι τους από το περίπτερο, αλλά και οι blogges που φιλοξενήθηκαν και φιλοξενούνται στην Ωστρική σκόνη. Μέχρι τώρα όλοι εκείνοι έπρεπε μετά τις αποτυχημένες προσπάθειές τους να επικοινωνήσουν εκ νέου με τα γραφεία και να προμηθευτούν το τεύχος τους ταχυδρομικά. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξαν μαρτυρίες από ανθρώπους που το διέκριναν ανάμεσα στα ράφια μικρών ψιλικατζίδικων στην επαρχία, κρεμασμένο στα σχοινάκια απόμακρων περιπτέρων της Αττικής ή σε stands περιοδικών που κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι…

Όλα αυτά δεν εξαλείφθηκαν πλήρως (ακόμα), όμως εξαλείφθηκε ένα κομμάτι ασάφειας όσων αφορά τα κεντρικά σημεία πώλησης. Έτσι, μέσω κάποιων καλών συνεργασιών, το περιοδικό Ως3 ανακοινώνει τα νέα, κεντρικά σημεία πώλησής (πιο κεντρικά δε γίνεται). Όσοι πιστοί, σπεύσατε.

Βιβλιοπωλεία ΙANOS

Αθήνα

Σταδίου 24 - Τηλ. 210 3217.917

Θεσσαλονίκη

Πλατεία Αριστοτέλους 7 - Τηλ. 2310 277.004

Yποκατάστημα Καλαμαριάς

Μεταμορφώσεως 24 - Τηλ. 2310 426.780

Υποκατάστημα Αμπελοκήπων

Φιλιππουπόλεως 57 - Τηλ. 2310 727.075

Υποκατάστημα 25ης Μαρτίου

25ης Μαρτίου 45 - Τηλ. 2310 886.090

Mediterranean Cosmos

Εμπορικό κέντρο Cosmos Θεσσαλονίκη - Τηλ. 2310 472.308

Δισκοπωλεία METROPOLIS

Αθήνα

Πανεπιστημίου 64 - Τηλ. 210 3801.179

Θεσσαλονίκη

Τσιμισκή 33 - Τηλ. 2310 250.072

Πειραιάς

Ηρώων Πολυτεχνείου 30 - Τηλ. 210 4226.542

Βιβλιοπωλεία ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ *από το τεύχος του Ιουλίου 2009

Αθήνα

Πανεπιστημίου 37 & Κοραή - Τηλ. 210 3253.232

Στουρνάρη 35 - Τηλ. 210 3323.300

Στουρνάρη 35 & Τζώρτζ - Τηλ. 210 3323.300

Στουρνάρη 49 & Πατησίων - Τηλ. 210 3816.996

Στουρνάρη 23 - Τηλ. 210 3848.234

Ε. Μ. Πολυτεχνείο (Ζωγράφου) - Τηλ. 210 7482.548

Ερμού 39 Hondos Center - Τηλ. 210 3722.988

Γλυφάδα
Α. Παπανδρέου 13 - Τηλ. 210 8942.745

Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος» - Τηλ. 210 3531.080

Κηφισιά
Κολοκοτρώνη 10 - Τηλ. 210 6231.854

Μαρούσι
Εμπορικό Κέντρο «The Mall» - Τηλ. 210 6100.266

Περιστέρι
Εθνικής Αντιστάσεως 55 - Τηλ. 210 5740.888

Θεσσαλονίκη

Τσιμισκή 87 & Γρηγορίου Παλαμά 3 - Τηλ. 2310 250.808

Πάτρα

Πατρέως 30 - Τηλ. 2610 624.916

Αγρίνιο

Σπ. Τσικνιά (Τσαλδάρη 52) - Τηλ. 26410 45.677

Αλεξανδρούπολη

Βενιζέλου 41 - Τηλ. 25510 23.050

Βόλος

Δημητριάδος & Κουμουνδούρου - Τηλ. 24210 76.210-2

Ερέτρια

Αρχαίου Θεάτρου 48 - Τηλ. 22290 64.014

Ηράκλειο Κρήτης

Κοραή 17 - Τηλ. 2810 300.880

Ιωάννινα

Μιχ.Αγγέλου 6 - Τηλ. 26510 64.000

Καλαμάτα

Αριστομένους 38 - Τηλ. 27210 81.381

Κομοτηνή

Ορφέως 21 - Τηλ. 25310 81.181

Κόρινθος

Αποστόλου Παύλου 51 - Τηλ. 27410 73.740

Λάρισα

Παπαναστασίου 57 - Τηλ. 2410 549.326

Μυτιλήνη

Ερμού 211-213 - Τηλ. 22510 23.388

Ξάνθη

Βασ. Σοφίας 8 - Τηλ. 25410 84.085

Ρίο

Πανεπιστήμιο Πατρών - Τηλ. 2610 995.455

Σαντορίνη

Καμάρι, Εμπ. Κέντρο Ατλαντίδα - Τηλ. 22860 28.330

Τα Διάφανα Κρίνα και ο χωρισμός μιας σχέσης 19 ετών.

Η ουσία του γεγονότος δεν βρίσκεται στην αιτία. Ακόμα κι αν όπως ακούγεται υπαίτιο για τη διάλυση της μπάντας είναι κάποιο συγκεκριμένο μέλος, εγώ δεν θα σταθώ εκεί. Ούτε σε καμία παραφιλολογία που συνηθίζει να ακολουθεί τους χωρισμούς μεγάλων συγκροτημάτων. Όπως με τις Τρύπες, τους Πυξ Λαξ και τα Ξύλινα Σπαθιά, έτσι και με τα Διάφανα Κρίνα οι φήμες δίνουν και παίρνουν. Δεν υπήρξα φίλος τους, δεν τους γνώρισα από κοντά, μόνο κάτι κουβέντες με τον Παντελή για μια συνέντευξη που όπως φαίνεται δεν θα γίνει ποτέ (ενώ αν γινόταν θα ήταν η τελευταία της κοινής τους καριέρας…)· δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα. Κι όπως προείπα δεν με νοιάζει να βγάλω.

Εκείνο που με νοιάζει είναι πως πλέον τα Κρίνα δεν συμπορεύονται. Η ιστορία και η μνήμη κάποιων νεανικών μου χρόνων που είχαν χρώμα διάφανο και μυρωδιά από κρίνα. Είχαν χαραγμένους τους στίχους του Παντελή από το "Πλάι σου" και το μπάσο του στην "Κυριακή των Βαΐων", τις κιθάρες του Κυριάκου στη "Γυναίκα που διάβαζε ποιήματα", την τρομπέτα του Νίκου στο "Απ’ το άπειρο σε σένα", τα τύμπανα του Τάσου στη "Γιορτή" και ολόκληρο τον "Μπλε χειμώνα" του Θάνου· νότα-νότα, λέξη- λέξη. Ακόμα, το πιάνο του Παναγιώτη στο "Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά", το τσέλο του Αλκίνοου στο "Θέμεθλο" και τις τρομπέτες με τα έντεχνα φάλτσα του Ρίζου στο "Θα πεθάνω ένα πένθιμο". Ως το κόκαλο.

Εύχομαι μόνο ο καθένας τους να φορτώσει τα δικά του στην πλάτη (ή ό,τι απέμεινε από αυτά) και να συνεχίσει να μας τα μοιράζει, καύσιμα για τους χειμώνες και τα ξένα καλοκαίρια μας.

Ακολουθεί η ανακοίνωση από το επίσημο blog του συγκροτήματος:

All the pretty little horses…

“Μονάχα η ομορφιά μένει κι υπογραμμίζει τη διαφορά μας” - ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ

Καταρχήν, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα τεράστιο συγνώμη.

Το ευχαριστώ είναι για την αμέριστη συμπαράστασή σας - ηθική και υλική - ολα αυτά τα χρόνια. Ανεξάρτητα από τις όποιες ικανότητες μπορεί να είχαμε είτε ως μεμονωμένες οντότητες είτε ως δημιουργικό σύνολο, η αλήθεια είναι ότι χωρίς εσάς δεν θα ήμασταν τίποτα. Η συγνώμη είναι γιατί το τέλος μας δεν ήταν αντάξιο της μέχρι τώρα πορείας μας κι αυτό μας αφήνει μια πίκρα. Ομως, ξέρετε, καμμιά φορά ο ηθικός ξεπεσμός, η βία και η μοχθηρότητα δεν αφήνουν χώρο για διαπραγματεύσεις. Κι έτσι ξαφνικά,πέφτει η αυλαία. Και αυτό είναι oλο.

Εσείς κοιτάξτε να διαφυλάξετε στο μυαλό και στην καρδιά σας το μικρό μας κληροδότημα - τιποτε άλλο δεν έχουμε - τη μουσική και τους στίχους μας, που τώρα πια σας ανήκει ολοκληρωτικά. Και να μη στεναχωριέστε γιατί ό,τι εκτινάχθηκε με τέτοιο πάθος δε μπορεί να σβήσει εύκολα κι ας χάθηκε.

Τέλος της ιστορίας. Τώρα τα παιδάκια θα αποσυρθούν στον παιδότοπό τους για να παίξουν με τα λέγκο τους και σε λίγο καιρό, όταν θα βγουν απο εκει, να είστε σίγουροι ότι θα έχουν καινούργιες ιστορίες να διηγηθούν και όμορφα οικοδομήματα να επιδείξουν. Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να θυμάστε καλά στην πορεία της ζωής σας τούτη τη φράση του Μάρκου Αυρήλιου ”ο καθένας αξίζει όσο αξίζουν αυτά για τα οποία φροντίζει”. Η ομορφιά θα θριαμβεύσει. Μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι.

Θα τα πούμε στη σκηνή.

Οι ταπεινοί σας σύντροφοι:

ΤΑΣΟΣ ΜΑΧΑΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΔΗΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ...

ΥΓ: Και δύο τελευταία, ένα για την ιστορία κι ένα για τις αναλογίες. Κάποτε κοινώνησα κι εγώ ζωντανά: Τρένο της Λευκωσίας, Αέρας της Πετρούπολης, Κύτταρο της Οδού Ηπείρου, Θέατρο Λυκαβηττού. Υπάρχουν και γραμμένα κάπου. Και καλύτερο δίσκο τους θεωρώ (όχι μακράν, στα σημεία παίζεται) τον Κάτι Σαράβαλες Καρδιές.

ΥΓ2 (μετά από καιρό): ΕΔΩ θα διαβάσετε την απαντητική επιστολή του Θάνου Ανεστόπουλου προς τον κόσμο των Κρίνων.