Translate

19 Ιουνίου 2010

Στέλλα Βλαχογιάννη- Με λένε Θάνατο





Τη Στέλλα Βλαχογιάννη την γνώρισα από την ταυτότητα ενός περιοδικού. Πριν από αυτό δεν θυμάμαι να είχα προσέξει ποτέ το όνομά της. Εξάλλου η σχέση μου με το χώρο της λογοτεχνίας και του τραγουδιού ήταν χαλαρή στα όρια της αγνότητας. Δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω από την υπογραφή, ο άνθρωπος πίσω από τη φωτογραφία, ο άνθρωπος πίσω από την άποψη. Εκείνο για το οποίο είχα ιδέα είναι για την πρωτογενή ουσία, το ίδιο το τραγούδι· στιχουργοί, συνθέτες, ερμηνευτές. Κάπου εκεί λοιπόν, με την ανάληψη των διευθυντικών καθηκόντων στο περιοδικό Δίφωνο από μέρους της, άρχισα να αντιλαμβάνομαι. Μετά ήρθε η εκπομπή στο δεύτερο, μετά τα εκφωνημένα κείμενά της (πολλές φορές λέξη-λέξη), μια συνέντευξη στον συνάδελφο Σπύρο Αραβανή και τα λοιπά που ξεκινούν να τρέχουν και να συνδυάζονται μεταξύ τους χωρίς να καταλαβαίνεις την επιτάχυνση. Ακολούθησαν κάποιες μικρές συστάσεις και ένας πληθυντικός αριθμός που δεν μπορεί να ξεκολλήσει όσες πιέσεις και αν δέχεται. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει ολόκληρο κανένα από τα προηγούμενα βιβλία της. Η «Θλίψη του σώματος» και το «Ιατρείον ασμάτων- αποσπάσματα ραδιοφωνικού λόγου» αποτελούν για μένα μια χαρά ημιεκπληρωμένη. Επιφυλάσσομαι. Το «Με λένε θάνατο» αγοράστηκε συνειδητά και όχι σε έναν τυχαίο περίπατο. Αγοράστηκε για να διαβαστεί και κατάφερε να ενσωματωθεί, να γίνει αίμα συμβατό και να κυλήσει καυτό μέχρι την τελευταία παρανυχίδα των ποδιών. Όπως συμβαίνει πάντα όταν εκπληρώνεται ο πανάρχαιος σκοπός της ποίησης. Η έκδοση έγινε από τον Μετρονόμο του Θανάση Συλιβού και το εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από το Νίκο Βλαχογιάννη. Πρόκειται για μια συλλογή πονημάτων που μοιάζει με ποιητική σύνθεση. Αν και τα ποιήματα είναι διακριτά στις τυπωμένες σελίδες, αν και η ίδια χαρίζει τίτλους στα περισσότερα από αυτά κάνοντάς τα να αυτονομηθούν, μάλλον το κάνει με το έτσι θέλω, καθώς ενδόμυχα εντοπίζονται υπερήφανες μια συνέχεια και μια συνέπεια. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο έχεις την αίσθηση ότι σε πηγαίνει το ίδιο καράβι καβάλα πάνω στο ίδιο κύμα. Ένα κύμα που συνοψίζεται σχεδόν απόλυτα και αρμονικά από την προμετωπίδα στις πρώτες σελίδες  «Όνειρα είμαστε που απέτυχαν. Εφιάλτες του εαυτού μας» για να εκπνεύσει με τις συστάσεις που πεισματικά αρνούνται να γίνουν στην ώρα τους, στον χρόνο που απαιτεί η λογική, αλλά καταλήγουν να είναι αποτέλεσμα μιας πολύχρονης και καθοριστικής διαδικασίας, η κατάληξη μιας διαδρομής που δεν απαιτεί υποδείξεις αλλά αποδείξεις: «Με λένε Θάνατο».  Μια διαδρομή που ακόμα μια φορά τήρησε τα γραμμένα και όχι τη λογική φορά του ανθρώπινου νου. Κάπως έτσι εκτιμώ ότι γεννήθηκαν οι  μεγάλες στιγμές της λογοτεχνίας. Καλοτάξιδο λοιπόν κι εμείς μαζί του. Όσο διαρκούμε, μπορούμε να τη διαβάζουμε εδώ


Εντυπώσεις από μια φωτογραφία

Τα σταυρωμένα σώματα φοβήθηκα.
Ούτε το αίμα, ούτε τα καρφιά. 
Τα σώματα τα ίδια 
με τα χέρια στην απόλυτη έκταση
και το κεφάλι στραμμένο στο παντού. 
Τα σώματα με τα φθαρμένα ρούχα
που μέσα τους κατοικούν αρχαίες πληγές
και οιδήματα προγόνων αγνώστων.
Αμαρτίες που θα πληρωθούν μέχρι δεκάρας 
προτού το κορίτσι γίνει γυναίκα το αγόρι άνδρας
και το παιδί άνθρωπος.

Τα σταυρωμένα σώματα λυπήθηκα. 
Όχι που τα λεηλάτησαν, όχι που τα πόνεσαν.
Τα σώματα τα ίδια 
επειδή διάλεξαν την εγκατάλειψη
και κέρδισαν την προδοσία
επειδή όπλισαν τα χέρια των στρατιωτών
με την ανυπομονησία τους για ένα χάδι. 
Εγκλήματα διαγραμμένα 
από την επίσημη ιστορία του καθενός.
Φόνοι διατεταγμένοι από τη μοίρα
των προδοθέντων αντί πινακίου στοργής. 

Τα σταυρωμένα σώματα αγάπησα.
Πριν με γνωρίσουν
σαν το χώμα που πάνω του θα γείρουν
μετά από την κούραση τόσης ζωής
χωρίς ένα έντιμο δάκρυ
στα μάτια των θυτών τους.
Πριν καταλάβουν ότι:

Εγώ ειμί
και ο σταυρός τους και τα καρφιά. 

Εγώ ειμί
και το αίμα και το άνυδρο μάτι.

Εγώ ειμί
η ελευθερία και ο θάνατός τους

όταν τα βράδια ψάχνουν να με βρουν μακριά τους. 



Λίγα λόγια για τη συγγραφέα, όπως αναγράφονται στο εσώφυλλο του βιβλίου:

Γέννησις: Εν Τριπόλει τη 28η Δεκεμβρίου 1957.

Παιδικά χρόνια: Εν Παραδείσω (Αμαρουσίου).

Εφηβεία: Εν Ναυπλίω (οριστική πατρίδα).

Ενηλικίωσις- Διαβίωσις: Εν Αθήναις.

Της περισσεύουν: Κιλά νικοτίνη, σκέψεις.

Τώρα που μεγάλωσε: Θέλει να γυρίσει πίσω.


11 Ιουνίου 2010

Συνέντευξη με τον Βασίλη Γισδάκη και τον Στέλιο Μποτωνάκη




Σ.Σ: Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε αρχικά για λογαριασμό του περιοδικού Δίφωνο, αλλά δεν κατάφερε να δημοσιευτεί για πολύ συγκεκριμένους και πολύ θεμιτούς λόγους που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με κακές προθέσεις, εμπάθειες και άλλα ευφάνταστα. Οι λόγοι ήταν κυρίως πρακτικοί και με βρήκαν σύμφωνο. Τη δημοσιεύω εδώ (σε παγκόσμια πρώτη που λένε), μιας και θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να δεσμευτεί άλλο. Η κουβέντα μας έγινε στο καφέ Άλεγκτον στον Κεραμεικό τον Δεκέμβριο του 2009 με αφορμή τη ζωντανή ηχογράφηση που έκαναν οι δύο παρέα με τη Σωτηρία Λεονάρδου η οποία κυκλοφόρησε με τον τίτλο Sing City.


Ο Βασίλης Γισδάκης και ο Στέλιος Μποτωνάκης είναι από τις περιπτώσεις των καλλιτεχνών που δεν ευτύχησαν τίποτα λιγότερο στην μέχρι τώρα πορεία τους από την ίδια την καλλιτεχνία. Ο πρώτος, ένας μελωδικός ερμηνευτής που ξεκίνησε την πορεία του πλάι στον Μάνο Χατζιδάκι και συνεχίζει ακάθεκτος με το ήθος και τη συνέπεια που διδάχτηκε. Ο δεύτερος, ένας εσωστρεφής και σκοτεινός τραγουδοποιός που φτιάχνει τραγούδια με ήχο τραχύ, για να τα ερμηνεύσει δυναμικά με τη μπάσα, χαρακτηριστική φωνή του. Οι δυο τους ένωσαν τις δυνάμεις τους με την Σωτηρία Λεονάρδου, στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου, για να μας παρουσιάσουν το Sing City, έναν δίσκο περίτεχνα φτιαγμένο από τα υλικά μιας πόλης που δεν γαλήνεψε ποτέ.


Από τη μια ο Βασίλης Γισδάκης, ένας λυρικός και μελωδικός τραγουδιστής, από την άλλη ο Στέλιος Μποτωνάκης, ένας εσωστρεφής και σκοτεινός τραγουδοποιός. Δεν σας φόβισε λίγο η ιδέα να βρεθείτε στην ίδια σκηνή; 

Β.Γ: Όλα ξεκίνησαν από έναν φίλο, ο οποίος μου πρότεινε να ακούσω τις μουσικές του Στέλιου από την δεύτερη δισκογραφική δουλειά του, τα Πρόσωπα. Μου άρεσε πάρα πολύ κι έτσι επιδίωξα να γνωριστώ μαζί του. Πιστέψαμε ότι αν ενωθούν οι δύο φωνές που φαινομενικά έχουν μεγάλη απόσταση, θα βγει κάτι πολύ ενδιαφέρον. 

Σ.Μ: Τη φωνή του Βασίλη εγώ την άκουσα κατευθείαν ζωντανά, χωρίς να μεσολαβήσει δίσκος. Ήρθε στο σπίτι μου και τραγουδήσαμε. Ποτέ δεν φοβηθήκαμε την απόσταση που λες, γιατί όταν γνωριστήκαμε είδαμε ότι η διαφορετικότητά μας μάς έφερνε από μόνη της πολύ κοντά. Αν ακούσεις τον δίσκο, θα καταλάβεις ότι ο Βασίλης ροκάρει πολύ περισσότερο από εμένα, πράγμα που δεν το περίμενα να σου πω την αλήθεια. Να όμως που συνέβη και το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Δείχνει θα έλεγα πως είχε κι άλλες ερμηνευτικές δυνατότητες από αυτές που ξέραμε. 

Β.Γ: Η πρώτη συνεργασία μας ήταν σε ένα αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο, που τραγουδήσαμε παρέα με την Μαρία Λούκα. Μετά από αυτό θελήσαμε να έρθουμε πιο κοντά καλλιτεχνικά κι αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται στο Sing City. Φυσικά καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στον δίσκο παίζει η Σωτηρία Λεονάρδου, μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες και προσωπικότητες που έχουμε στην Ελλάδα.

Πώς γνωριστήκατε μαζί της;  

Β.Γ: Μετά από τη συνεργασία για τον Μάνο Λοΐζο, βρεθήκαμε σε ένα αφιέρωμα στην μελοποιημένη ποίηση. Εκεί γνωρίσαμε τη Σωτηρία. Καταλάβαμε ότι ταιριάζουνε τα χνώτα μας και ότι πέρα από μεγάλη ερμηνεύτρια είναι και υπέροχος άνθρωπος· ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαία.

Σ.Μ: Για να εξηγούμαστε, η Σωτηρία δεν στάθηκε καταλύτης για τη συνεργασία με τον Βασίλη.

Β.Γ: Η Σωτηρία πρόσφερε απλόχερα την παρουσία της στο πρόγραμμα και ήταν συγκλονιστική. Είπαμε, είναι μεγάλη προσωπικότητα, την αγαπάμε και την σεβόμαστε πολύ. 

Σ.Μ: Θα έλεγα ότι σε κάποια πράγματα τη θεωρούμε και δασκάλα μας. 

Η πόλη είναι τόσο σκοτεινή όσο παρουσιάζεται στον δίσκο σας; 

Σ.Μ: Η πόλη έχει πάρα πολλές οπτικές γωνίες. Εξαρτάται από πού θα την κοιτάξεις.

Β.Γ: Πιστεύω ότι είναι ένας δίσκος ο οποίος καταρχήν αντιπροσωπεύει την πόλη. Έχει όλον τον δυναμισμό της, όλες τις εντάσεις της, όλη τη δράση και την αντίδρασή της. Στην επαρχία για παράδειγμα, τα πράγματα είναι πιο αγνά από όλες τις απόψεις.

Σ.Μ: Και πιο χαλαρά…

Β.Γ: Αρκετά πιο χαλαρά θα έλεγα.

Σ.Μ: Πιο βαρετά;

Β.Γ: Εξαρτάται…

Σ.Μ: Τώρα με το διαδίκτυο οι αποστάσεις μικραίνουν. 

Β.Γ: Έχει να κάνει και με τι άνθρωπος είσαι. Εγώ για παράδειγμα είμαι ένας άνθρωπος της φύσης που όμως αγαπάει τη δουλειά που κάνει. Η δουλειά μου όμως επιτάσσει να βρίσκομαι στην Αθήνα. Αυτό το πράγμα δημιουργεί μια μεγάλη σύγκρουση μέσα μου και πρέπει να έχω έναν τρόπο να ισορροπώ. 

Μέσα από το τραγούδι υποθέτω. 

Β.Γ: Μέσα από την γενικότερη τοποθέτησή μου απέναντι στα πράγματα. Και μέσα από το τραγούδι, ως κομμάτι της ζωής μου. 

Σ.Μ: Σχετικά με τη ζωή στην Αθήνα, είναι γεγονός ότι μπορείς να βρεις πολύ ωραία πράγματα να κάνεις, όμως χρειάζεσαι πολύ χρόνο για να τα πραγματοποιήσεις. Και χρόνος δεν υπάρχει, κακά τα ψέματα. Όταν θες να πας στη θάλασσα για ένα μπάνιο το καλοκαίρι και χρειάζεσαι, ούτε λίγο ούτε πολύ οχτώ ώρες, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Είναι τέτοιος ο τρόπος ζωής και τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που ζούνε γύρω μας που όπως καταλαβαίνεις υπάρχει πρόβλημα. 

Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το Sing City ένα εναλλακτικό soundtrack για την πόλη που ζούμε;

Σ.Μ: Μερικά πράγματα γίνονται ερήμην μας λόγω συνθηκών. Αν συμβαίνει αυτό που λες, τότε έχουμε πετύχει και κάτι παραπάνω. 

Β.Γ: Εγώ θεωρώ ότι ο δίσκος όντως θα μπορούσε να έχει μια τέτοια λειτουργία. Είναι κάτι εναλλακτικό σε κάθε περίπτωση. Όμως θέλω να τονίσω ότι δεν στοχεύουμε σε καμία αποκλειστικότητα. Κάποιος μπορεί να θέλει περπατώντας ή οδηγώντας να ακούσει ποπ, δεν είναι κακό. Εξαρτάται από τον ακροατή. 

Σύμφωνοι. 

Β.Γ: Θέλω να προσθέσω ότι είναι από τα λίγα άλμπουμ το οποίο ακούω με ευχαρίστηση από την αρχή μέχρι το τέλος. Μιλάω και από την πλευρά του καλλιτέχνη ως ακροατής. Ξέρεις, όταν ακούμε οι ίδιοι τα τραγούδια που έχουμε ηχογραφήσει ή τις δουλειές που έχουμε κάνει, συνήθως μας πιάνει μια καχυποψία. Ένα αίσθημα ότι αυτό που κάναμε δεν είναι καθόλου καλό και μας κυριεύει μια τάση να θέλουμε να το διορθώσουμε. Εδώ δεν μου συμβαίνει αυτό. 

Σ.Μ: Συμφωνώ. Αυτό που συνέβη πάνω στη σκηνή ήταν μια παρέα όπου όλοι γουστάραμε πολύ αυτό που κάναμε. Αυτή η αίσθηση που είχαμε, του συγκροτήματος συνέβαλε καθοριστικά. Καθένας έβαλε ένα κομμάτι από τον εαυτό του. 

Β.Γ: Τώρα που το σκέφτομαι, το Sing City είναι η απόλυτη έκφραση των ιδεών μας και της προσωπικότητάς μας. Προσωπικά τουλάχιστον με εκφράζει απόλυτα. 

Για εσάς τι είναι τελικά αυτή η πόλη;

Β.Γ: Οι μοναδικές ημέρες που έχω αγαπήσει πραγματικά την Αθήνα είναι οι ημέρες που βρέχει. Τότε και μόνο τότε γίνεται μια καθαρή πόλη, από όλες τις απόψεις. Νιώθω ότι έρχεται η βροχή και καθαρίζει τις βρωμιές μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Σ.Μ: Είναι παράλληλα ευκαιρία πολλών πραγμάτων και αποξένωση. Πρέπει να βρεις σε ποιες καταστάσεις θα μπεις και ποιές θα παρακάμψεις. Πρέπει να βρεις τα σημεία τομής όλων αυτών που θέλεις να πετύχεις. 

Β.Γ: Είναι ένα μέρος που όσα όνειρα δημιουργεί, άλλα τόσα καταργεί. 

Παρατήρησα ότι ο δίσκος δεν περιέχει ντουέτα. Μόνο το πρώτο τραγούδι ερμηνεύετε και οι τρεις μαζί και το Ζεϊμπέκικο Μπλουζ που ο Στέλιος το λέει παρέα με τη Σωτηρία Λεονάρδου. 

Σ.Μ: Το πρόγραμμα ήταν άλλο τόσο στην πραγματικότητα αλλά όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούσαν να χωρέσουν όλα μέσα σε έναν δίσκο, παρόλο που ήταν διπλός. Ακούστηκαν πολλά τραγούδια ακόμα, αρκετά από αυτά ερμηνευμένα σε ντουέτα, αλλά δεν συμπεριλήφθηκαν τόσο λόγω χώρου, όσο και λόγω αισθητικής αυτού που θέλαμε να πετύχουμε. 

Με τα τραγούδια σας απευθύνεστε σε ένα συγκεκριμένο κοινό ή υιοθετείτε το δόγμα «όσοι πιστοί προσέλθετε»;

Σ.Μ: Μου φαίνεται ανόητο να επιλέγει κανείς το κοινό του. Εγώ γράφω κάποια τραγούδια, ομολογουμένως κάπως σκληρά, αλλά δεν μπορώ να πω ότι αποκλείω  κάποιους ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων. Απευθυνόμαστε στην ψυχή όλων, λέγοντάς τους πως η μουσική μας ενώνει. Όλοι από τα ίδια συστατικά αποτελούμαστε, όπως και τα ακόρντα που χρησιμοποιούμε βγαίνουν από τις ίδιες ν. 

Β.Γ: Εγώ κάθε φορά που τραγουδάω έχω σαν σκέψη έναν ακροατή που θα κατανοήσει το μήνυμα και θα μου επιστρέψει κάτι δικό του, ίσως έναν προβληματισμό. Θέλω να γίνεται κάτι σαν διάλογος. 

Βασίλη στο myspace σου είδα μια φωτογραφία από το χωριό σου στην Κέρκυρα η οποία είχε ως λεζάντα «Αυτό είναι το λιμάνι μου». Ποια η σχέση σου με τη γενέθλια γη;

Β.Γ: Σίγουρα αυτός είναι ένας τόπος που σίγουρα θέλω να επιστρέψω. Εκεί είναι οι μνήμες μου και οι γονείς μου. Από κει και πέρα όταν πηγαίνω εκεί για πολύ καιρό, αρχίζουν και μου λείπουν τα πράγματα που κάνω στην Αθήνα καθώς και οι άνθρωποι. 

Εσύ Στέλιο κατάγεσαι από την Κρήτη…

Σ.Μ: Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά όλα μου τα καλοκαίρια τα πέρασα στην Κρήτη. Έχω κρατήσει στη μνήμη μου τις καταστάσεις αυτές του παρελθόντος, παρόλο που τίποτα δεν είναι όπως παλιά· οι εποχές και οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Μέσα μου όμως πάντα θα υπάρχει το 1982 για να καταφεύγω. Η σκέψη μου πάντα επιστρέφει εκεί. 

Στον Θεό πιστεύετε;

Β.Γ: Τον θεό τον ερμηνεύει κανείς όπως θέλει. Εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει θεός γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει ο θάνατος με την παραδοσιακή έννοια. Δεν υπάρχει τίποτα πάνω στη γη που πεθαίνει και χάνεται. Απλά όλα αλλάζουν μορφή. Το μόνο που με φοβίζει  με το θέμα του θανάτου είναι ότι θα χάσω όλα αυτά που βλέπω τώρα. 

Σ.Μ: Έχει να κάνει κάπως με τη στιγμή που εξετάζουμε το θέμα. Μπορεί όταν συμβεί κάτι κακό και με πάρει από κάτω, να πω μέσα στην δυστυχία μου ότι δεν υπάρχει θεός. Μετά από καιρό μπορεί όλα να είναι καλά στη ζωή μου, να συμβεί ένα ωραίο γεγονός και να πω ότι τελικά υπάρχει. Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, όχι όμως με τη μορφή της θείας δίκης αλλά με την ουσία της νομοτέλειας του σύμπαντος. 

Βασίλη σε ενοχλεί που όταν αναφέρονται στο όνομα σου, σε συστήνουν πάντα ως τον τελευταίο ερμηνευτή του Μάνου Χατζιδάκι;

Β.Γ: Τώρα πια όχι. Αυτό με ενοχλούσε όταν με περιόριζε, όταν μου στένευε τους ορίζοντες. 

Τι μεσολάβησε; 

Β.Γ: Ειλικρινά, το Sing City. Ο τρόπος που ερμηνεύω εδώ δεν έχει καμία σχέση με την Χατζιδακική ερμηνεία. 

Σ.Μ: Χαίρομαι πολύ με αυτό που λέει ο Βασίλης. Δυστυχώς στην Ελλάδα είναι πολύ εύκολο να σου κολλήσουν μια ταμπέλα την οποία θα κουβαλάς για χρόνια και θέλει πολλή δουλειά και πείσμα για να το αποβάλεις. 

Β.Γ: Το να σου κολλήσουν μια ταμπέλα είναι υπόθεση μισή δική σου και μισή των άλλων, δεν έρχεται μόνη της. Βέβαια, τον Χατζιδάκι τον κουβαλάω συνειδητά μέσα μου και πάντα θα τον κουβαλάω ως καταβολή. Έζησα δίπλα σε έναν σοφό και διδάχτηκα από αυτόν. Εδώ έβγαλα και την άλλη μου όψη, την πιο ροκ. Εξάλλου μεγάλωσα με Pink Floyd, Beatles, Doors και AC/DC. 

Στέλιο οι δικές σου καταβολές;

Σ.Μ: Μεγάλωσα με κρητικά τραγούδια. Όταν ήμουν επτά χρονών όμως πήγα και αγόρασα έναν δίσκο του Elvis Prisley, τον έβαλα στο πικ- απ και άρχισα να χορεύω. Όταν γύρισε ο πατέρας μου από τη δουλειά και με είδε τρελάθηκε. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι οι καταβολές μου συνεχίστηκαν έτσι, ανάμεσα στην κρητική παράδοση και το ροκ. 

Συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος από τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Πιστεύετε ότι θα μπορέσουμε να το διατηρήσουμε στη μνήμη ή θα ξεχαστεί και αυτό μαζί με τόσα άλλα;

Σ.Μ: Το θέμα δεν θα ξεχαστεί, απλά θα αλλάξει χέρια και θα μεταλλαχτεί όπως συμβαίνει συνήθως. Πιστεύω ότι θα χρησιμοποιηθεί από ανθρώπους που θέλουν να εξυπηρετήσουν δικούς τους σκοπούς. 

Β.Γ: Συμφωνώ απόλυτα. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι γιατί ξεχνάμε ως Έλληνες. Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα και βρίσκονται πολιτικοί- τους οποίους, σημειωτέον, εμείς έχουμε επιλέξει- που μας δολώνουν  με τον τρόπο τους, φυσικά και ξεχνάμε. Είναι τέτοιο το συναισθηματικό και το πνευματικό μας επίπεδο που καταλήγουμε πάντα στο ίδιο σημείο. Το συγκεκριμένο ήταν ένα πολύ ισχυρό γεγονός: αφαιρέθηκε η ζωή ενός παιδιού και τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία. Όλα τα άλλα μπορούν να φτιαχτούν ξανά. Εκεί νομίζω ότι φταίμε όλοι και όλοι χρειαζόμαστε δουλειά. 

Σ.Μ: Πάνω στον θάνατο ενός παιδιού και στη δυστυχία της οικογένειάς του, πατάνε διάφορα συμφέροντα και αυτό δεν είναι μόνο άδικο, είναι και εγκληματικό. 

Κλείνοντας θα ήθελα να μου πει ο καθένας σας μια συνώνυμη έννοια για το «δίκαιο». 

Β.Γ: Αυτογνωσία. 

Σ.Μ: Ο χρόνος φέρνει τη μεγαλύτερη δικαιοσύνη. 

8 Ιουνίου 2010

Λουκέτο στα δισκοπωλεία Metropolis...;




Από ανεπίσημα χείλη μεν, εκ των έσω δε, άκουσα σήμερα ότι τα δισκοπωλεία Μετρόπολις έχουν ήδη αγοράσει λουκέτα για τις πόρτες τους. Μετά την προσπάθεια προσαρμογής στις εμπορικές απαιτήσεις της εποχής και αφού επιχείρησαν να μετατραπούν από δισκοπωλείο σε πολυκατάστημα book & multimedia (τύπου Public δηλαδή), τα πράγματα κάθε άλλο παρά ευοίωνα μοιάζουν να είναι. Πέρα από τους εργαζόμενους που μάλλον δεν έχουν και σε πολλά να ελπίζουν κάτω από τέτοιες συνθήκες, το θέμα γεννά ερωτήματα για τη δισκογραφία στο σύνολό της, για το μέλλον του cd, για το πώς τέλος πάντων θα μπορούν οι καλλιτέχνες να πουλήσουν τη δουλειά τους και να ζήσουν από αυτή. Και καλά οι τραγουδιστές έχουν τις ζωντανές εμφανίσεις (εκεί να δείτε κρίση- προχθές ακυρώθηκαν συναυλίες στο Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας, η χειμερινή σεζόν έχει συρρικνωθεί τραγικά. Κάτι δεν γίνεται σωστά από μεριάς επιχειρηματιών και πρωτοκλασάτων τραγουδιστών...λέω εγώ τώρα). Οι δημιουργοί βλέπουν την ημέρα της συντέλειας να έρχεται πιο γρήγορα απ' ότι το υπολόγιζαν, δεδομένου ότι  (ακόμα) δεν έχει ριχτεί στην αγορά τρόπος να ελέγχεται το μοίρασμα των αρχείων στο διαδίκτυο, παρόλο που οι προβλέψεις αισιοδοξούν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μεγαλύτερη πτώση των πωλήσεων των δίσκων, καθώς τα Μετρόπολις κατείχαν ένα αρκετά μεγάλο δίκτυο καταστημάτων ανά την Ελλάδα, σε αντίθεση με τους ανταγωνιστές τους. Αν παράλληλα υπολογίσουμε ότι τα μικρά δισκοπωλεία έχουν περιορίσει τη δραστηριότητά τους και δουλεύουν πλέον με παραγγελίες, τότε αντιλαμβάνομαι πως θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να παραταθεί η ζωή του cd και ακόμα πιο εύκολο να καταστραφεί των δισκογραφικών εταιριών καθώς όσων πόνταραν στα έσοδα από τις πωλήσεις. Δεν συζητάμε πλέον για χρυσούς και πλατινένιους δίσκους- αυτά ξεχάστε τα. Το μαύρο χρώμα θα τους πηγαίνει πολύ, αλλά δυστυχώς αυτό δεν θα συνεπάγεται και την επιστροφή στο βινύλιο...

7 Ιουνίου 2010

Στο Δίφωνο Ιουνίου που κυκλοφορεί



Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος Ιουνίου του περιοδικού Δίφωνο, με εξώφυλλο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Δεν έχει νόημα να αναλύσω κι εγώ με τη σειρά μου ένα-ένα τα θέματα που πραγματεύεται το εν λόγω τεύχος, το έχουν κάνει ήδη πολύ άρτια οι συνάδελφοι Ηρακλής Οικονόμου και Αντώνης Μποσκοΐτης μέσα από τα προσωπικά τους blogs. Δεν μπορώ ωστόσο να μην προσυπογράψω ότι πρόκειται για ένα από τα πιο απολαυστικά τεύχη των τελευταίων ετών, καθώς πέρα από τις πολύ ωραίες συνεντεύξεις και τα ενδιαφέροντα (και καλοσυνταγμένα) θέματα, δίνονται δώρο και δύο cd από εκείνα που έλειπαν από τις δισκοθήκες πολλών από εμάς. Από τη μία ο Νίκος Παπάζογλου σε μια ανθολογία που φέρει την υπογραφή του Γιάννη Θ. Πετρίδη, με συγκεντρωμένα πολλά από τα διαμάντια της δισκογραφίας του. Από την άλλη ο Γιώργος Σεφέρης καρφωμένος στο πεντάγραμμο, μελοποιημένος από συνθέτες που συγκροτούν ένα ευρύτατο φάσμα ηλικιών και χαρακτηριστικών. Από τους ογκόλιθους Μίκη Θεοδωράκη, Δήμο Μούτση και Σταύρο Κουγιουμτζή, στον εναλλακτικότερο Πέτρο Θεοτοκάτο και τον νεότατο πλην στιβαρότατο τραγουδοποιό Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη. Τη συλλογή αυτή επιμελείται ο Αντώνης Μποσκοΐτης. Τέλος, να γνωστοποιήσω ότι το Δίφωνο απέκτησε παρουσία και στο Facebook μέσα από ένα fun page, το οποίο οι δικτυωμένοι θα το βρείτε ΕΔΩ. Ακολουθούν να βασικά περιεχόμενα του τεύχους Ιουνίου.

* O Βασίλης Παπακωνσταντίνου πάντα θυμωμένος και ετοιμοπόλεμος. Ό,τι πιστεύει, αυτό ακριβώς τραγουδάει και αυτό ακριβώς λέει.

* World music festivals της Ευρώπης
Κάθε ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται τον εαυτό της διαθέτει το λιγότερο ένα φεστιβάλ world μουσικής. Το Δίφωνο σας ταξιδεύει στα καλύτερα.

* Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και Μαρία Παπαγεωργίου
Στα live τους ανακαλύπτεις ότι, αν η ψυχή σου είχε φωνή, θα μίλαγε έτσι ακριβώς.

* Νίκος Παπάζογλου
Σκάλισε ηλεκτρικά τις τροπικές κλίμακες και ξεκλείδωσε από άλλο δρόμο την ελληνικότητα, που κουβαλάμε ή δεν κουβαλάμε.

* Έργα και ημέρες του πανκ στην Ελλάδα
Θεωρήθηκε κοινωνικό κίνημα, παρά μουσικό ρεύμα. Ωμό, επιθετικό κι αλήτικο. Σαν ήχοι μάχης, θόρυβοι μηχανής και κραυγές απόγνωσης. Η οργή απέναντι στο συντηρητισμό και στην ανεργία.

* Μουσικές για τον Αριστοφάνη
Το πανηγύρι κρατάει 2.500 χρόνια!

* Αλκίνοος Ιωαννίδης
Απλά κλασικός

* The Boy
Σεξ, χιούμορ, κατάθλιψη, πολιτική, κοινωνία, αγάπη, οικογένεια, θάνατος = τραγούδι.

* Μιχάλης Δέλτα
«Η μουσική σήμερα είναι μεζές».

* Λεωνίδας Μαριδάκης
Η εποχή μας ευνοεί την ποίηση.

* Smokey Bandits
Καταζητούνται μεταξύ Κεντρικών Βαλκανίων και Μεσοδυτικών Πολιτειών.

* Γιώργος Σταυριανός
«Έψαχνα πάντα τον παράδρομο, όχι την ευθεία οδό».

* Στάθης Μαυρομμάτης
Σαξόφωνο το ελληνικό.

* Buika
Αν υποθέσουμε ότι ο όρος άφρο-φλαμένκο υφίσταται, τότε η Buika είναι η πρωτεργάτριά του.

* Charlie Winston
Ένας μποέμ με το μανδύα του δανδή.

* Στάθης Παχίδης
Για παθητικούς καπνιστές και αντιπαθητικούς αντικαπνιστές.


ΤΑ CD ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ

Νίκος Παπάζογλου – Εδώ, στη Ρωγμή του Χρόνου
Τα 15 κομμάτια αυτής της συλλογής έρχονται από τους πέντε σόλο δίσκους του. Από το νόμιμο και μεικτό είδος στο σεντούκι της γιαγιάς. Ροκ; Λαϊκός; Έντεχνος; Παραδοσιακός; Τίποτα απ’ όλα αυτά και σίγουρα λίγο απ’ όλα αυτά. «Συνέργεια» θα σου πει ο ίδιος. Συνέργεια και μια μόνιμη διάθεση ν’ ανιχνεύει κάθε φορά τι είναι πραγματικό στην τέχνη του.

Τραγούδια σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη
Η ιστορία μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. Η ποίηση του Σεφέρη έχει τη θλίψη του ανθρώπου που στοχάζεται πολύ πάνω στα ανθρώπινα. Η γλυκόπικρη γεύση του λόγου του εμπνέει από τότε μέχρι και τώρα. Μια συλλογή δεκατριών μελοποιημένων ποιημάτων που με τέχνη αφήνουν αποτυπώματα στον χρόνο για να τα αποκρυπτογραφούν οι νεότεροι.

6 Ιουνίου 2010

New template


Από σήμερα το Τραπέζι έχει νέο template. 
Θα μου πάρει καιρό να συνηθίσω την ιδέα
ότι βρίσκομαι μακριά από τα κλασικά θέματα του blogger,
καθώς είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι λίγο σοβαρότερα 
με την αναζήτηση ενός template της προκοπής. 
Τουλάχιστον είναι δροσερό...

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ. 

Ο τελευταίος σταθμός



Θέατρο Λυκείου Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, Λεμεσός κάπου στα μέσα της νιότης. Ένα πιάνο στη γωνία της σκηνής, χωρίς σαφή όρια να το προστατεύουν από τους μαθητές που μοναδικό άγχος τους είναι μια θέση στους καταλόγους κάποιου πανεπιστημίου. Μια ελαφριά μαύρη κουρτίνα που ανέμιζε σε κάθε κοντινό της πέρασμα, έχει το ρόλο της αυλαίας. Πίσω στοιβαγμένα θρανία και καρέκλες, πίνακες με ζωγραφιές και σκονισμένα σκηνικά μιας παράστασης που εκτιμώ πως κάποτε είχε ψυχαγωγήσει. Καλώδια και σελίδες που δικαιολογούν την απουσία του σώματος. Ένα πιάνο που πότε- πότε έπαιρνε φωτιά, είτε επρόκειτο για πρόβα μουσικής, είτε για διάλειμμα που ξεπερνούσε τα διαλείμματα των άλλων. Ο (μετέπειτα) Φλεγόμενος και οι ερμηνείες του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά: "Δεν ξέρεις το Ανεμολόγιο; Δεν ξέρεις τίποτα". Υπερβολή εκ του μη άρτιου: είναι κι άλλα τραγούδια που απαιτούνται για να ξεφύγουμε από το τίποτα τελικά. Η πρώτη επαφή με τους στίχους αυτού του ποιήματος που τώρα ακούμε χωρίς κόπο από το διαδίκτυο, έγινε δίπλα σε αυτό το πιάνο, παραδόξως αντίστροφα από το κανονικό. Χαρακτηριστικός ο φιλόλογος που αγαπούσε πρωτίστως τα παιδιά κι έπειτα τη γνώση κι έπειτα την ποίηση (καλή σου ώρα Γιώργο Τράκκο όπου κι αν είσαι τώρα πια), μίλησε για τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη ξεκινώντας από το τέλος: να μιλήσω για ήρωες. Έκτοτε το απόμακρο για εμάς ετούτο ποίημα, τα κορακίστικα ενός ασπρόμαυρου ποιητή που μύριζε τσιγάρο και χαλασμένο χαρτί, έγινε ομπρέλα για πολλές διαδρομές. Είχαμε εκείνο τον Μιχάλη στο νου και δεν μας έπαιρνε ο ύπνος, σε μια εποχή που επίτασσε σθεναρά την ανάγκη της υπερκατανάλωσης περισσότερο από σήμερα: λήξη λυκειακών χρόνων, αρχή μιας άλλης ζωής, δικαίωμα στην αμαρτία. Κι όμως, μοναδική μας αμαρτία υπήρξε η άγνοια (το πήρα πρέφα εδώ και καιρό). Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μου άρεσαν κι εμένα και το συνειδητοποίησα μέσα από αυτό. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μου είχαν αρέσει μέχρι τότε. Έκτοτε αλλάξανε τα δεδομένα, το χαρτί πήρε ζωή και φύσηξε προς το μέρος μας για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να λογαριάσουμε με τη σειρά μας σωστότερα τα πράγματα. Δυσκολεύομαι να απαντήσω στο ερώτημα τι είναι εκείνο που με κάνει να ανεβάσω τη φωνή αυτού του στριμμένου ανθρώπου πλην όμως ποιητή αναφοράς μιας ολόκληρης ζωής για κάποιες δεκάδες φουκαράδες που έτυχε να τον διαβάσουν και να πάρουν το ελάχιστο από όσα είχε να πει. Δεν θα μπω στη διαδικασία να το εξετάσω. Θα αρκεστώ στον διαμερισμό που έχω ήδη κάνει μέσα μου για όλους τους καλλιτέχνες και στον θαυμασμό του κατάλληλου τομέα. Εξάλλου, ο διαμερισμός από τον διαμελισμό απέχουν έτη φωτός κι εμένα ο δεύτερος δεν υπήρξε ποτέ το ατού και η σημαία μου. Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω, πολλά φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη. Ατόφια. 

3 Ιουνίου 2010

Τεφλόν τεύχος #3





Άνοιξη - Καλοκαίρι 2010

Το τρίτο τεύχος-σκεύος κυκλοφορεί!

ΘέΜΑΤΑ:

Μισός ΙΡΑ, Μισός Σαρδέλα Κονσέρβα: Keston Sutherland εναντίον Αποβλάκωσης # Η Ποίηση τωνΑυτοχθόνων της Αυστραλίας, Μέρος Βʼ: Yindjibarndi # Λίμερικ, στα Ίχνη ενός Διχασμένου Είδους #Καταδύσεις στο Μπαούλο και Άλλες Ιστορίες με τον Χούλιο Κορτάσαρ # Το Χιπ Χοπ ως η Ποίηση της Εξέγερσης και η Εξέγερση της Ποίησης # Ann Cotten: Η Χωλιαμβική Ποιήτρια # Πετούν τα Σκιουράκια, Τρία Κείμενα για την Αλεξάνδρα Πλαστήρα # Κάτουλλου Ποίηση και Ποιητική

Ποιήματα, δοκίμια, κείμενα & μεταφράσεις από τους:
Παύλο Αβούρη, Ζ. Δ. Αϊναλή, Λαμπρινή Αιωροκλέους, Θεμιστοκλή Αυγερινό, Shon Arieh-Lerer, Adam Bradley, Γιώργο Γέργο, Νίκο Ερηνάκη, Νικόλα Ευαντινό, Γιάννη Ευθυμιάδη, Πηνελόπη Ζαρδούκα, Πασχαλή Θαλασσινό, Παναγιώτη Ιωαννίδη, Σωτήρη Κακάτση, Σωκράτη Καμπουρόπουλο, Ράνια Καραχάλιου, Σπύρο Καρελά, Χαρά Κύρη, Jazra Khaleed, Kyoko Kishida, Γιώργο Λαμπράκο, Εμμανουήλ Λαμπρίδη, Παυλίνα Μάρβιν, Ερνέστο Μπαβά, Γιάννα Μπούκοβα, Αιμίλιο Ντίκερσον, Not I, Σοφία Παπαϊωάννου, Μιχάλη Παπαντωνόπουλο, Παναγιώτη Παπαφράγκο, Γιάννα Πουλέα, Σαμσών Ρακά, Ζάφοντ Ρέπλικαντ, Δανάη Σιώζιου, Γιάννη Σκαλτσή, Zoe Sutherland, Μιχάλη Τάτση, Χάρη Ψαρρά, Ψιτ-Ψιτ

Κοπιάστε στα:

Βιβλοπωλείο Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28
Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37
Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδόχου Πηγής & Ισαύρων
Βιβλιοπωλείο Πολιτεία, Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας
Ludens Lab, Διδότου 34
Vinyl Microstore, Διδότου 34

Διανέμεται δωρεάν!

Τα σημεία διανομής εκτός Αθηνών θα ανακοινωθούν σύντομα στο http://teflon.wordpress.com

Γίνετε συνδρομητές στο Τεφλόν και.. σώστε την ψυχή σας!

2 Ιουνίου 2010

Ελισσάβετ Καρατζόλη- Σαν προσευχή στην πιο βαθειά εμπιστοσύνη



(Μουσικό ταχυδρομείο)

Την Ελισσάβετ Καρατζόλη είχαμε τη χαρά να την απολαμβάνουμε ζωντανά επί πολλά χρόνια πλάι σε γνωστούς καλλιτέχνες, όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κ.α. Δεν ξέρω γιατί πέρασε τόσος καιρός μέχρι να αποφασίσει να μαζέψει υλικό και να μας καταθέσει τον πρώτο της δίσκο ο οποίος αποτελείται από έντεκα νέα τραγούδια και μια διασκευή. Τι αντιλαμβάνεται κανείς από την πρώτη ακρόαση; Ότι πρόκειται για μια καταπληκτική ερμηνεύτρια της οποίας η φωνή θυμίζει πέλαγος: άλλοτε γαλήνια, τρυφερή, ηλιόλουστη και άλλοτε βαθιά, σκοτεινή και τρικυμισμένη. Η έκταση της φωνής, η χροιά και η τεχνική της είναι το λιγότερο εκπληκτικές, προϊόντα (πέραν του ταλέντου) της μακρόχρονης θητείας της στις ζωντανές εμφανίσεις. Όσον αφορά τα τραγούδια, τα πράγματα είναι μοιρασμένα. Για παράδειγμα το Μου φτάνει ένα παράθυρο σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, μουσική Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη με την συμμετοχή του Μίλτου Πασχαλίδη, θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα τραγούδια που μας έχουν δοθεί μέσα στη διετία 2009-2010. Επίσης η οριακή ερμηνεία στο Καληνύχτα του Σωκράτη Μάλαμα δίνει στο τραγούδι μια άλλη διάσταση για την οποία ο δημιουργός του πρέπει να καμαρώνει. Εξαιρετικό επίσης και το Νύχτες σιωπής. Από την άλλη, σημεία όπως η αμήχανη μουσική στην Ανάμνηση, η έλλειψη πρωτοτυπίας στο Λάμψη και χώμα και η άτυχη μελοποίηση στο Αυθαίρετο (παρά τα ευφυέστατα λόγια) φέρνουν στον ακροατή ένα μούδιασμα που δύσκολα παρακάμπτεται. Την όμορφη ενορχήστρωση όπως και τη διεύθυνση παραγωγής υπογράφουν τα Κίτρινα Ποδήλατα. 

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,

Μάιος 2010.

Camly - A Responsive Blogger Theme, Lets Take your blog to the next level.

This is an example of a Optin Form, you could edit this to put information about yourself.


This is an example of a Optin Form, you could edit this to put information about yourself or your site so readers know where you are coming from. Find out more...


Following are the some of the Advantages of Opt-in Form :-

  • Easy to Setup and use.
  • It Can Generate more email subscribers.
  • It’s beautiful on every screen size (try resizing your browser!)
Subscribe Via Email

Subscribe to our newsletter to get the latest updates to your inbox. ;-)

Your email address is safe with us!