Translate

23 Φεβρουαρίου 2012

Μια συνέντευξη του Νίκου Χαλβατζή


Στη Δώρα Παπαδοπούλου



Με μία προβλέψιμη ερώτηση στοχεύω σε μία μη προβλέψιμη απάντηση. Τι είναι το Γκόλεμ;

Οι υψηλές προσδοκίες, η ματαιοδοξία αδάμαστη. Οι εκπρόσωποι και ως διεκπεραιωτές. Η ενσάρκωσή τους σήμερα.

Έχετε δει την ταινία «Γκόλεμ» του 1920; Για τους αναγνώστες μας να πούμε πως είναι ένα σημαντικό έργο του γερμανικού 
κινηματογραφικού εξπρεσιονισμού. Αν την έχετε δει, πως τη βιώσατε;
Αφορμή μου ήταν το ομώνυμο βιβλίο του Γκούσταβ Μεύρινκ. Από εκείνη την ατμόσφαιρα και σύλληψη παρακινήθηκα. 
Μου ήταν τόσο έντονο εκείνο το σύμπαν που για  την ταινία έψαξα πολύ αργότερα και αφού είχε ήδη ολοκληρωθεί  ο δίσκος. 
Μάλλον σωστά έπραξα διότι το έργο θα με οδηγούσε τελικά σε άλλους προβληματισμούς που δε θα ωφελούσε το τελικό 
αποτέλεσμα. Παρόλα τα καινοτόμα στοιχεία του και τους κινηματογραφικούς κώδικες που προφανώς ισχύουν ως και σήμερα, 
δεν νομίζω ότι κατάφερε να διατηρήσει τον μυστικισμό του μύθου διαχρονικό. Ίσως να φαντάζει πλέον και γραφικό σε 
προσεγγίσεις του.

Πως θα περιγράφατε εσείς ο ίδιος το υλικό του νέου σας δίσκου;
Μετέωρο. Υπαινικτικό και αγκυλωμένο. Σαν το λεπτό φλοιό μιας παγωμένης λίμνης που συνηθίζει κάποιος να γλιστρά 
ανέμελος και αδιάφορος. Την εποχή μου όπως τη ζω προσπάθησα να αποτυπώσω με επίγνωση του κατά πόσο αυτό θα το 
καθήλωνε ως ιδιόμορφο και άχρονο. Με μια θεολογική σχεδόν μανιακή επίφαση.

Πρωτοσυστηθήκατε στο κοινό δισκογραφικά με το «Πλάνο εξόδου».  Μία παραγωγή του Σωκράτη Μάλαμα, ο ίδιος 
τραγούδησε τα μισά τραγούδια, συμμετείχαν επίσης και η Τάνια Τσανακλίδου και η Θεοδοσία Τσάτσου και άλλοι. Ιδανικό 
ξεκίνημα για έναν νέο δημιουργό, που χαράζει και τη συνέχεια;  Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός;
Όταν συνέβη, ούτε νέος ήμουν και ούτε προσδοκούσα πια σε οποιαδήποτε σταδιοδρομία. Η στάμπα της δισκογραφικής 
μου εκκίνησης ήταν όντως ένα θέμα και για εμένα και για όσους με παρακολουθούν. Υπήρξα πριν και μετά από αυτή. Αυτό που
με ενδιαφέρει είναι να εστιάσει κανείς στο πρίσμα και τη μουσική μου πέρα από ρεύματα και συγγένειες. Πράγμα που από ότι 
βλέπω δυσκολεύει ακόμη μερικούς. Για καλό είναι.

Γράφατε τότε στο δίσκο:  «Αυτοσχέδια ηχητική καταγραφή μιας διαδρομής που παίρνει στα σοβαρά την ύπαρξή της μόνο 
λίγο μετά το τέλος. Πλοκή παράλληλη  με την καθημερινότητα, πρόσωπα που προσφέρουν εν αγνοία τις υπηρεσίες και τα 
σώματά τους υποδυόμενα εαυτούς και ρόλους, συναυλίες και ξενυχτάδικα, ξενοδοχεία και αυτοκινητόδρομοι, σκηνικά άδεια 
που περιμένουν να φιλοξενήσουν τα θραύσματα της στιχομυθίας μας, μία στοργή ασύλληπτη που μας συγκρατεί, παιδί 
περιπλανώμενο σε ένα κόσμο που θέλει να του διδάξει πώς να αποκρίνεται μόνο στα όμοιά του». Νομίζετε πως η μουσική 
είναι μία εικονική πραγματικότητα του ανικανοποίητου εαυτού μας;
Όχι. Είναι η απόδειξη του ότι όντως είμαστε αυτή η πραγματικότητα που λέτε πως δεν αγγίζουμε. Η καταγραφή και η 
αναπαραγωγή της οφείλει να είναι η υπενθύμιση. Υπενθύμιση προς εμάς και προς τους άλλους. Δεν έχω την απαίτηση από 
κανένα να είναι διαυγής και άμεσος στην κάθε του στιγμή. Ας έχουμε όμως στο νου πως ικανοποιούμαστε συνεχώς και πως, 
αν το θελήσουμε, αυτό μας αρκεί. Εκεί  βρίσκεται και το νόημα της κρίσης που καμωνόμαστε πως περνάμε αυτές τις μέρες. 

Υπάρχει πλάνο εξόδου να βγούμε από την κρίση αξιών των ημερών μας; Μπορούμε να τιθασεύσουμε τη ματαιοδοξία μας;
Μέσα στην ίδια πρόταση συμπεριλάβατε και την απάντησή μου. Θέλω να πω ότι αφού υπαινίχθηκα μια έξοδο στο πρώτο
μου δίσκο, επανέρχομαι με αντίστοιχο ερώτημα και στο γκόλεμ. Άρα η επιθυμία μας να υπερβούμε προφανώς δεν αρκεί. Ούτε 
και η επίγνωση της κατάστασης. Νιώθω ότι αφού έχουν ειπωθεί όλα, έχουμε πολεμήσει προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις για 
τις αξίες και το τομάρι μας, απομείναμε στα παράσημα στην πολεμική και στο άδειο μας στομάχι. 
Για μένα, αυτή η «κρίση» που όλοι τόσα χρόνια περιμέναμε και τελικά την υποδεχτήκαμε με φωτιές και απεργίες, θα έπρεπε να 
είναι ένα είδος γιορτής. Ο κόσμος φοβάται. Φοβάται με το στομάχι του και με την βαρεμάρα που έχει  ταΐσει τα παιδιά του. Έχει 
ξεχαστεί καυλωμένος μπροστά στην παρέλαση την φυσική και την ηλεκτρονική.

Το «Γκόλεμ #» είναι μία πιο προσωπική υπόθεση, χωρίς πολλές συμμετοχές άλλων καλλιτεχνών, σε αντίθεση με το ξεκίνημά 
σας.  Γιατί αυτή τη φορά επιλέξατε μία πιο μοναχική διαδρομή;
Πάντα τέτοια ήταν. Το ότι  δεν  είμαι συνθέτης, τραγουδοποιός, λογοτέχνης ή και μηχανικός ήχου, μου αρκεί. Αυτό θέλησα 
να αρκεί και σε όσους ενδιαφέρθηκαν για την περίπτωσή μου. Εξάλλου δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι δεν εφορμώ από τον 
εαυτούλη και τον προσωπικό μικρόκοσμό μου.




Γιατί διαλέξατε στο κομμάτι «Κήρυκας» να συμπεριλάβετε απόσπασμα απαγγελίας από το «Φόβο» του Μάνου Χατζιδάκι;
Αν πραγματεύομαι τα θεία και την πορνογραφία και αν ήθελα μια υψηλής αισθητικής αναφορά και επίφαση, εκεί πάλι 
θα στρεφόμουν. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι όταν προέκυψε το sampling του αποσπάσματος δεν είχα 
ακούσει ποτέ συνειδητά Χατζιδάκι και  όταν έπρεπε να αποφασιστεί αν θα έπρεπε να μείνει ή όχι, δεν θα το επέτρεπα στον 
εαυτό μου να κυκλοφορήσει αλλιώς.

Μιλήστε μας λίγο για το κομμάτι «Ρέντνεκ» που κλείνει το άλμπουμ και που δε μοιάζει με τα υπόλοιπα. 
Για μένα είναι η λογική κατάληξη του δίσκου. Εκεί αποσαφηνίζω τις προθέσεις μου και δίνω βήμα ώστε να προχωρήσω
σε ένα μελλοντικό μου εγχείρημα. Είναι μάλλον η πιο αυθόρμητη στιγμή του δίσκου και από τις λίγες που με συγκίνησαν.

Πως βλέπετε τα live; Είναι κάθε live και μία πρόκληση;  Ή μήπως απλά ακολουθούν τη δισκογραφία ως αρωγοί στις πωλήσεις 
της;
Τα live μου είναι σχεδόν πάντα μια τραυματική εμπειρία για μένα. Καραδοκώ συνεχώς μήπως και νιώσω άνετος αρκετά 
ώστε να υποδυθώ τον εαυτό μου επί σκηνής. Η στιγμή που θα σταματήσει να με τρομάζει η σκηνή, θα τα παρατήσω.

Το «Γκόλεμ #» είναι  ένας δίσκος με ιδιαίτερα ακούσματα. Δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Ωστόσο βγήκε από μία μεγάλη 
εταιρία. Η δισκογραφία φαίνεται, όχι μόνο να αντέχει αλλά και να πειραματίζεται;
Η δισκογραφία έχει ήδη πεθάνει. Το κυρίως σώμα της κινείται από αντανακλαστικά επιθανάτια και μόνο. Απασχολεί πολύ 
κόσμο το μοντέλο αυτό ώστε να παραδώσει τα όπλα προτού διαλυθεί τελείως. Αποδεικνύει ότι κύριο μέλημά της είναι η 
αυτοσυντήρηση του και μόνο. Τόσο κοντόφθαλμη που δεν φροντίζει την πρώτη της εκμεταλλεύσιμη ύλη παρά την ξεπουλά 
στα περίπτερα. Προωθεί επίμονα νέες εκδοχές παλιών προτύπων. Αναμασήματα και αυτοέπαινοι. Οι δισκογραφικές κατέληξαν 
να γαλουχούν μια ολόκληρη γενιά με τα premium. Τη λογική που επιβάλει πως το τραγούδι και η πνευματική εργασία γενικώς
είναι δωρεάν και συνοδεύει σαν υπόκρουση κάθε μας δραστηριότητα. Για μένα αυτό είναι εγκληματικό. Η τέχνη απαιτεί προσοχή 
και σεβασμό τόσο από αυτόν που την παράγει, όσο και από αυτόν που είτε την διαχειρίζεται είτε την προσλαμβάνει. Απαιτεί 
συμμετοχή και για την έλλειψη αυτών, κυρίως υπεύθυνοι είναι οι λήπτες. Στην περίπτωσή μας οι ακροατές. Αν ο κόσμος απαιτεί 
άρτο και θεάματα, μπορεί να απευθυνθεί σε άλλες αρένες. Οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες και βίτσια που εκπροσωπούν οι ανεξάρτητες 
εταιρίες που επιμένουν είναι για μένα ότι θα απομείνει για αρκετό καιρό ως πραγματική δίοδος και ελπίζω ότι όταν θα βρεθούν
μόνες στο προσκήνιο, να τολμήσουν να προτείνουν το νέο μοντέλο. Σε ρήξη με το αγοραστικό κοινό. Δύσκολο μα εφικτό στην 
περίοδο νουθεσίας που έρχεται. 

Σας τρομάζουν οι κριτικές;
Καμιά φορά με την βλακεία και την ελαφρότητα που κατατίθενται, ναι. Πώς μπορεί άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους 
ένα τόσο δυνατό μέσο –ως προς τις συνειδήσεις που διαμορφώνουν- να συμπεριφέρονται με τόση ελαφρότητα; Υπάρχουν και 
οι χειρονακτικές εργασίες και δεν είναι ντροπή. Τόσο παρεξηγημένη ως λειτουργία και με ελάχιστους αντάρτες που να την σέβονται.

Τι μουσική ακούτε; Πόσο διαφορετική είναι η μουσική που ακούτε από αυτή που γράφετε;  Κάποιοι λένε πως αυτό είναι και η
ουσία του καλλιτέχνη, να μπορεί να δει και να δώσει πράγματα πέρα από τα ερεθίσματα που δέχεται. Ισχύει;
Ακούω πια μουσική βασισμένος στις προθέσεις του εκάστοτε καλλιτέχνη. Δεν με ενδιαφέρει πια να χαϊδέψει τα αυτιά μου μια 
καλή παραγωγή ή ένα «στρογγυλό» εύηχο κατασκεύασμα. Την εποχή αυτή ψάχνω γενικά για μουσική που προτείνεται από 
εγχώριους σύγχρονούς μου. Θέλω να δω –ίσως για πρώτη φορά- μέσα σε ποιο πλαίσιο κινούμαι και γιατί όχι, να συνομιλήσω 
μ` αυτό. Όσον αφορά τις επιρροές, συμφωνώ απόλυτα με την άποψη αυτή. Είναι το προσωπικό φίλτρο του καθενός που κρατά 
το ουσιαστικό ενδιαφέρον. Όχι τόσο οι επιδόσεις. Προς το παρόν. 

Θέλετε να μου πείτε και τι σημαίνει το 214 στο www.214.gr που στην ουσία είναι το προσωπικό σας site;
Μια διαδρομή που συνήθιζα να ακολουθώ και πια δεν υπάρχει. Ένα δωμάτιο που ξυπνάω συχνά.

Πως βλέπετε γενικά το διαδίκτυο;  Εμπιστεύεστε την αλήθεια του; 
Δεν έχει και τόση αλήθεια το διαδίκτυο. Τουλάχιστον όχι αυτή που ευαγγελίζεται το commercial τμήμα του. Σ΄ αυτό τα μισά 
είναι διαφημίσεις, και τα υπόλοιπα ευσεβείς πόθοι. Σε ένα πιο υπόγειο ρεύμα του, είναι για μένα ένα καλό εργαλείο για να μελετήσεις 
τις ανθρώπινες συμπεριφορές κρυμμένος στη σκιά. Μέχρι εκεί όμως. Σε ότι έχει να κάνει με την μουσική, η πτώση του κατωφλιού της δισκογραφίας και η ευκολία της σπιτικής παραγωγής μπορεί να δίνει πια ευκαιρίες αλλά δεν καθαγιάζει και τις προθέσεις. Τρανταχτό παράδειγμα πολλών εκ του myspace ορμώμενων. Παρόλο που έχουν μεγάλο ρεύμα, τελικά πάλι στη δισκογραφία στρέφονται και με όρους που ούτε το alternative δικαιολογούν ούτε για το νέο ήθος μας προϊδεάζουν ευχάριστα.Άρα η σημασία του διαδίκτυου εξαντλείται στη λειτουργία του ως μέσον και ως εκεί. Στην εποχή που φωνάζουμε για την αμεσότητα και την κατάρρευση των εκπροσώπων- πολιτικών , δισκογραφικών, να στραφούμε πάλι σε νέο δυνάστη, το ίντερνετ?

Υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες που αγαπάτε ή ακόμη περισσότερο που να σας εμπνέουν;
Πολλοί.

Στο «Γκόλεμ #» συμμετέχει η Μαρία Παπαγεωργίου, της οποίας επίσης ο πρώτος δίσκος κυκλοφορεί. Η νέα γενιά δημιουργών και 
ερμηνευτών είναι δυναμικά παρούσα;
Εμμανουηλίδης, Λόλεκ, the Boy, Etten, Eye cam, κτίρια τη νύχτα, Ζουρνής. Μερικές από τις πιο ελπιδοφόρες εκπλήξεις που 
συνάντησα τον τελευταίο καιρό. Και πολλή σαβούρα σε μορφή έντεχνου, ανεξάρτητου, συνεργασιών, ιερών συμμαχιών και hype 
του νέου αίματος με την έτσι θέλω επιτυχία με τα λεφτά του μπαμπά. Η Μαρία έχει το ενδιαφέρον μιας πραγματικά καλής φωνής που 
σε κάνει συμμέτοχο στον πειραματισμό και το μέστωμα της. Έχει δρόμο και της εύχομαι να μην επαναπαυτεί. Να μην ενδώσει στο 
συγκεκριμένο σύστημα που καταναλώνει όλο και πιο βουλιμικά τα αναμασήματα που προανέφερα. Η γενιά αυτή ανεξαρτήτως 
ηλικίας, θα δικαιολογήσει το «νεαρό» μόνο αν αντιταχθεί.

Μετά το «Γκόλεμ #» τι;
Λιγότερος νους.
υ.γ. ευχαριστώ

*Πρώτη δημοσίευση www.e-orfeas.gr

21 Φεβρουαρίου 2012

A LEAP FORWARD.... ΕΝΑ ΑΛΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (Ανοιχτή πρόσκληση )


Το βιβλιοπωλείο  ΙΑΝΟΣ και η Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης  ΠΟΙΕΙΝ ( HYPERLINK "http://www.poiein.gr/"www.poiein.gr) στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Παγκόσμιου Κινήματος της Ποίησης, WORLD POETRY MOVEMENT, για τον εορτασμό της 29ης Φεβρουαρίου του Δίσεκτου έτους 2012, παρουσιάζουν: 
«A LEAP FORWARD.... ΕΝΑ ΑΛΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ»
[ 6Χ6 ]

6 νεότεροι ποιητές σε ρόλο συνεντεύκτη συζητούν ανά ζεύγη με 6 καθιερωμένους ποιητές.
1. 18.30- 19.00:    Πέτρος Γκολίτσης Χ Γιάννης Δάλλας
2. 19.00-19.30:     Χρήστος Α. Μιχαήλ Χ Γιάννης Γκούμας
3. 19.30- 20.00     Ευτυχία Παναγιώτου Χ Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
4. 20.00- 20.30     Σπύρος Αραβανής Χ Αντώνης Φωστιέρης
5. 20.30-21.00     Βασίλης Ζηλάκος Χ Γιώργος Χρονάς
6. 21.00- 21.30     Φωτεινή Λαμπρίδη Χ Σωτήρης Παστάκας
Κατά τη διάρκεια σας εκδήλωσης θα γίνονται δωρεάν ανταλλαγές ποιητικών βιβλίων μεταξύ των παρευρισκομένων. (ελάτε με το βιβλίο σας!)

Ιανός, Σταδίου 24 Αθήνα, Τετάρτη, 29 Φεβρουαρίου 2012, 
 ΏΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 18.30


Χορηγός επικοινωνίας: Στο Κόκκινο 105,5


* Την αφίσα της εκδήλωσης επιμελήθηκε η Ελευθερία Άνθη ενώ το σκίτσο έγινε αποκλειστικά για το Ποιείν από την εικαστικό Φαίδρα Χαρδά. 


***

Λίγα λόγια παραπάνω για το παγκόσμιο γεγονός:

Η Συντονιστική Επιτροπή του ΠΚΠ καλεί όλους τους ποιητές αλλά και τις ομάδες που ασχολούνται με την ποίηση, παγκόσμια, να αρχίσουν από τώρα να οργανώνουν εκδηλώσεις στα μέρη τους, Κάτω από την αιγίδα του «Άλματος στο Μέλλον».

Μπορεί να φαίνεται μόνο με απλή σύμπτωση το γεγονός, αλλά η κατάληψη της Γουολ Στρητ, η οποία άρχισε στις 17 Σεπτεμβρίου του 2011, συνέβη κατά την διάρκεια και μόλις λίγες μέρες πριν από την προηγούμενη παγκόσμια εκδήλωσή μας, του καλέσματος των «100 χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγή» που πραγματοποιήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2011. Και το διαπιστώσαμε, όλοι ότι με το κίνημα της κατάληψης της Γουολ Στρητ, «γράφτηκε ένα ποίημα» από όλους τους ανθρώπους αυτού του Κόσμου. Ένα ποίημα γεμάτο από τα συναισθήματα και τις φωνές των ανθρώπων, για Δικαιοσύνη και Αληθινή Δημοκρατία σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Ας οργανώσουμε λοιπόν εμείς οι ποιητές, εκδηλώσεις που θα γίνουν «άλματα στο Μέλλον», γέματα με την έμπνευση και την δύναμη που τα γεγονότα της προηγούμενης χρονιάς, (γεγονότα σαν αυτά της Τυνησίας, της Αιγύπτου της Λιβύης και του Βισκόνσιν, για να αναφέρουμε μόνο μερικά), μας έχουν εμπνεύσει, και έχουν καταφέρει να «ξυπνήσουν» τις συνειδήσεις του κόσμου για ένα καλύτερο Κόσμο και μια αληθινή Δημοκρατία.

13 Φεβρουαρίου 2012

Συνέντευξη με τη Σάσσα Παπαλάμπρου




Με αφορμή τις εμφανίσεις στο Nueva Trova Live Bar 
στις 6, 13 και 20 Φεβρουαρίου.


Τι ενώνει το κλασικό τραγούδι με τη τζαζ, το ελαφρύ και το λαϊκό τραγούδι, είδη στα οποία σε έχουμε δει να μπαινοβγαίνεις από το ένα στο άλλο με σχετική άνεση; Εσύ πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου καλλιτεχνικά με μια φράση και ισχύει ότι "ο καλός παίχτης παίζει παντού";


Μιλώντας για μουσική, ουσιαστικά μιλάμε για έναν κώδικα επικοινωνίας. Είναι κάτι σαν τη γλώσσα του σώματος, που ενώ στην πραγματικότητα κανείς μας συνειδητά δεν έχει μπει στη διαδικασία αποκωδικοποίησης των κινήσεων, το νόημα μεταδίδεται σχεδόν πάντα κατανοητά. Έτσι και στη μουσική, ανεξάρτητα από τα είδη, τις γλώσσες, την κουλτούρα των δημιουργών, συντελείται επικοινωνία. Για μένα λοιπόν το τραγούδι οδηγεί στο στόχο του νοήματος και το εκάστοτε είδος είναι απλά το «μεταφορικό του μέσο». Βέβαια, θα αρκούσε ίσως μία λέξη για να περιγράψει τον εαυτό μου καλλιτεχνικά : jazz (!), ξεφεύγοντας από τα νοηματικά όρια που θέτει το ίδιο το είδος, υπονοώντας μια ευρύτερη στάση πειθαρχίας με έντονες αυτοσχεδιαστικές τάσεις! Ίσως γι’ αυτό βρίσκω συγκλονιστικό και το «πάντρεμα» του κλασικού με τη τζαζ, του ελαφρού με το λαϊκό, κ γενικότερα πολλών εν δυνάμει συνδυασμών, γιατί δημιουργείς το «δικό σου μέσον», προτείνοντας άποψη στη μουσική σκηνή. Αυτό ίσως είναι και η αποστολή του καλλιτέχνη, που θέλει να ξεπεράσει τα εκτελεστικά όρια και να εισχωρήσει στα δημιουργικά. Έτσι, ο «καλός παίχτης» πράγματι μπορεί να παίξει παντού, αρκεί να πιστέψει αυτό που προτείνει. Εκεί λοιπόν τίθεται ζήτημα ειλικρίνειας, και απέναντι στον εαυτό του και αλυσιδωτά στο κοινό.

Τελικά, αφού μπει κανείς στην ενεργό δράση και κοιτώντας πίσω, πόσο χρήσιμες είναι οι σπουδές και τα πτυχία πάνω στη μουσική, δεδομένου του ταλέντου; Τι μετράει περισσότερο, ταλέντο ή δουλειά;


Πέρα από το τυπικό προσόν ενός πτυχίου, που είναι σαφώς χρήσιμο σε μια θεωρητική μουσική κατεύθυνση, στα πλαίσια της ενεργούς δράσης, δεν είναι τίποτ’ άλλο από μια ψυχολογική αβάντα, που αντικατοπτρίζει και κατοχυρώνει τα χρόνια της σπουδαστικής επένδυσης. Οι ίδιες οι σπουδές σαφώς αποτελούν αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα, ανεξάρτητα από το ταλέντο. Είναι αυτές που οφείλεις να ακολουθήσεις και στις οποίες να εστιάσεις, αν πραγματικά σέβεσαι την καλλιτεχνική σου υπόσταση και δεν εγκλωβιστείς στην οκνηρία που δημιουργούν οι δυνατότητές σου. Είναι αυτές που μπορούν να υλοποιήσουν την έμπνευση που γεννά το ταλέντο σου. Παρόλ’ αυτά, κατά την άποψη μου, όλα ξεκινούν από την ύπαρξη του τελευταίου. Χωρίς το ταλέντο, όσο και να μελετήσεις, όπως έχω πει και στο παρελθόν, «θα παίζεις πάντα αναπληρωματικός»..

Οι παραστάσεις σου φέρουν τον τίτλο "Πορτραίτο" κι έτσι δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω αν η καλή εικόνα βοηθάει έναν καλλιτέχνη στο ξεκίνημα, αλλά και στη μετέπειτα πορεία του. 


«Πορτραίτο», ναι.. Ψυχολογικό πορτραίτο μιας γυναίκας μέσα από το πρίσμα της μουσικής και των στίχων.. Μιας καθημερινής γυναίκας.. Εικόνα.. Η εικόνα της σε όλες τις φάσεις της ημέρας της, σε όλα τα συναισθηματικά πεδία στα οποία κινείται.. Στο «πορτραίτο» λοιπόν έχω την εικόνα αυτής της γυναίκας. Εκ των πραγμάτων, η εικόνα που δείχνει ο καλλιτέχνης προς τα έξω είναι απόσταγμα της ψυχολογικής, συναισθηματικής και επικοινωνιακής συνθήκης που βιώνει την ώρα της δράσης. Όταν λοιπόν, στα πλαίσια του επαγγελματισμού του αλλά και του ερασιτεχνισμού του με την απόλυτα ετυμολογική προσέγγιση της λέξης, καταφέρνει να τις διαχειρίζεται με ισορροπία, νομίζω ότι δημιουργεί μία πολύ θελκτική εικόνα προς το κοινό. Όταν δε, το έμψυχο καλλιτεχνικό υλικό είναι πρωτογενές, αυτό δε μπορεί παρά σχεδόν αντανακλαστικά να δημιουργεί μια μοναδική εικόνα και να εκκολάπτονται προοπτικές για μία μετέπειτα πορεία.

Μίλησέ μας για τη συνεργασία σου με τον συνθέτη Νίκο Κολλάρο ο οποίος επιμελείται το νέο πρόγραμμα.

Ο Νίκος Κολλάρος είναι από τους ανθρώπους που συνετέλεσε καταλυτικά στην διεύρυνση της οπτικής μου πάνω στο τραγούδι. Μέσω του Νίκου, μού φανερώθηκε η πολυδιάστατη δυναμική ενός τραγουδιού, μέσα από την συνύπαρξη πολλών μορφών τέχνης. Πέρα από τα τραγούδια του, που συναντούν πολλά στοιχεία τις καλλιτεχνικής μου προσωπικότητας, αυτό που αποτελεί πόλο έλξης για μένα είναι οι παραστάσεις του. Η πρώτη μας συνεργασία λοιπόν ξεκίνησε με την παράσταση του Νίκου «Ανεμιστήρας», το χειμώνα του 2009. Εκεί, μού αποκαλύφθηκε η δυναμική που εμπεριέχει κάθε τραγούδι, η ένωση ετερόκλητων φαινομενικά μουσικών δεδομένων προκειμένου να υποστηριχθεί το σενάριο και εν τέλει η νοηματική πορεία μιας μουσικής παράστασης. Σε όλα αυτά, αποδεικνύεται ισάξια και το ίδιο αναγκαία η ενεργή και ποικιλότροπη συμμετοχή του κάθε μουσικού. Έτσι, έχουμε φτάσει με το Νίκο στο «Πορτραίτο», που επιμελείται αυτή τη γνωριμία της ηρωίδας της παράστασης με τη Σάσα.

Τι θα ακούσουμε και θα δούμε όσοι προσέλθουμε στο Nueva Trova Live Bar;

Στην παράσταση «Πορτραίτο» λοιπόν στο Nueva Trova Live Bar, θα ακούσετε τραγούδια από το ευρύτερο μουσικό φάσμα, από τη σύγχρονη και παλιότερη ελληνική και ξένη μουσική, με αρκετά διασκευαστική διάθεση. Έχω τη μεγάλη χαρά και τιμή να συνοδεύομαι από τρεις εξαίρετους μουσικούς, τον Σάκη Βαργεμτζίδη στο πιάνο, τον Απόστολο Καλτσά στο μπάσο και τον Τάσο Πέππα στα τύμπανα. Τα πρωτότυπα τραγούδια της παράστασης είναι του Νίκου Κολλάρου, όπως επίσης έχω κλέψει και ένα τραγούδι από τον Σάκη και ένα από τον Απόστολο. Θα δείτε λοιπόν μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων επί σκηνής που έχουν βρεθεί και συνεργαστεί για να περιγράψουν ένα ασπρόμαυρο γυναικείο πορτραίτο. «Ο καθένας δημιουργεί το δικό του πορτραίτο του με τους φίλους, τους έρωτες, τα βιβλία, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, τις γεύσεις. Γεμίζει την εικόνα του με όσα επιλέγει ή αντέχει να κλείσει στα όρια της κορνίζας του. Ίσως όμως ο τελικός στόχος είναι να ξεφύγει και από αυτό.»


*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μια κοφτερή, σίγουρη και φλογερή φωνή, βγαίνει στο δρόμο από το πρωί, ζει και επιστρέφει σπίτι αργά το βράδυ. Ο συνθέτης Νίκος Κολλάρος επιμελείται το  ασπρόμαυρο πορτραίτο της Σάσας Παπαλάμπρου με τραγούδια από τη σύγχρονη ελληνική μουσική και οικεία τζαζ μονοπάτια.

Ο καθένας δημιουργεί το δικό του πορτραίτο του με τους φίλους, τους έρωτες, τα βιβλία, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, τις γεύσεις. Γεμίζει την εικόνα του με όσα επιλέγει ή αντέχει να κλείσει στα όρια της κορνίζας του. Ίσως όμως ο τελικός στόχος είναι να ξεφύγει και από αυτό.

Πρωτότυπα τραγούδια για τη Σάσα έχουν γράψει ο Νίκος Κολλάρος, ο Σάκης Βαργεμτζίδης και ο Αποστόλης Καλτσάς.

Αποσπάσματα στο youtube από δοκιμαστικές εμφανίσεις του Πορτραίτου
·  glorybox / damn your eyes / απόψε σιωπηλοί: http://www.youtube.com/watch?v=l-yyp0mysEU
·  θυμός / fragile: http://www.youtube.com/watch?v=WYFAG-yqiFM
·  think / ξενοδοχείο: http://www.youtube.com/watch?v=DPKVtg1wYpQ

Σενάριο τραγουδιών: Νίκος Κολλάρος

Τραγούδι: Σάσα Παπαλάμπρου
Πιάνο: Σάκης Βαργεμτζίδης

Μπάσο: Αποστόλης Καλτσάς

Τύμπανα: Τάσος Πέππας

Σκηνογραφική επιμέλεια: Ελένη Στρούλια

Φωτογράφιση: Γρηγόρης Κολλάρος
Παραγωγή: Raw Material ΑΜΚΕ

Πληροφορίες
Nueva Trova Live Bar, Αθηνάς & Βλαχάβα 9, Μοναστηράκι

Τηλ.: 6980091150

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 
Δευτέρα 6, 13 & 20 Φεβρουαρίου, ώρα: 21:30
Ελεύθερη είσοδος (ποτό 7,5 ευρώ)

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Παρασκευή Καλογεράκη | 210 2010909, 6977065227

8 Φεβρουαρίου 2012

Το ψαράκι της γυάλας



Του Μάριου Χάκκα


   Ο άνθρωπος, με τη φραντζόλα υπομάλης, είναι ο ίδιος που πριν δύο χρόνια περίπου κρατούσε καρπούζι. Τότε ήταν Ιούλιος! και φυσικά υπήρχαν καρπούζια, ενώ τώρα Απρίλης και πήρε φρατζόλα. Βέβαια και καρπούζια να υπήρχανε, πράγμα αφύσικο για μήνα Απρίλη, αυτός πάλι για φρατζόλα στο φούρνο θα πήγαινε, όπως άλλωστε όλος ο κόσμος.
Μέσα στο γενικό πανικό, πέσαν όλοι στα τρόφιμα. Περίμενε κι αυτός κάπου μισή ώρα σειρά και στο τέλος βρέθηκε με μια ζεματιστή φρατζόλα στο χέρι. Άλλοι παίρνανε τρεις και τέσσερες, αυτός μόνο μία. Για τη δουλειά που την ήθελε και μία αρκούσε. Την έβαλε κάτω από τη μασχάλη και πήρε τους δρόμους.
   Το σωστό είναι όταν κάποιος κρατάει μία φρατζόλα, να πηγαίνει στο σπίτι του. Όμως ο δικός μας δεν μπορούσε να πάει. Στη συνοικία που έμενε, από τα χαράματα είχαν αρχίσει συλλήψεις και μόλις πρόλαβε να ντυθεί βιαστικά, πετάχτηκε έξω και ξεμάκρυνε γρήγορα, αναζητώντας τοπίο κατάλληλο αντικείμενο για καμουφλάζ στις κινήσεις του.
   Σ’ όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους πρωτόγονου ς, είναι γνωστή η αξία χρήσης των αντικειμένων. Στις προηγμένες εμπορευματικές κοινωνίες τα πράγματα φυσικά έχουν και μια άλλη αξία, την ανταλλακτική, όπως συνήθως τη λένε. Στην Ελλάδα εκτός απ’ αυτές τις δύο γνωστές και πολυσυζητημένες αξίες έχει ανακαλυφθεί και μια τρίτη: Η παραλλακτική, που παίζει σημαντικό ρόλο στις έκτακτες περιστάσεις που ζει τόσο συχνά αυτός ο τόπος. Είναι δε η παραλλακτική αξία ενός πράγματος απευθείας ανάλογη της εφευρετικότητας του παραλλάκτη και της αντίληψης του αστυνομικού οργάνου που επιχειρεί να παραπλανήσει. Δηλαδή, όσο πιο ατσίδας είναι ο αστυνομικός, τόσο πιο πειστικό πρέπει να είναι το αντικείμενο που κρατάει ο παραλλάκτης στα χέρια του, για να λειτουργήσει ο νόμος της παραλλαγής.
   Στα Ιουλιανά, πηγαίνοντας ο άνθρωπός μας στις συγκεντρώσεις είναι αλήθεια, πάντα στα άκρα, κρατούσε κι ένα καρπούζι. (Αξία παραλλαγής). Αν γινόταν καμιά φασαρία, γλιστρούσε, δείχνοντας στους αστυνομικούς το καρπούζι: «Είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος και πάω στο σπίτι μου».
   Πραγματικά, πήγαινε σπίτι, φορούσε πιζάμες, παντόφλες, κι εκεί στη βεράντα, έκοβε το καρπούζι και το ‘τρωγε, (αξία χρήσης πια τώρα), μέχρι που έκανε τις φλούδες του πάπυρο. Αυτό ήταν και το βραδινό του. Τα τελευταία χρόνια, σαβουρώνοντας ό,τι του λάχαινε, είχε παραβαρύνει από σάλτσες κι αποφάσισε να κάνει δίαιτα. Όμως η κοιλιά κρέμονταν πάντα εκεί μπροστά του μακρουλό καρπούζι, κι όσο κι αν έλεγε ν’ αρχίσει την επομένη ασκήσεις, αυτές ποτέ δεν γινόντανε. Βαριόντανε. Βαριόντανε ν’ ασχοληθεί ακόμα και με τα φερ-φορζέ, στολίδι της βεράντας του, γιατί το θέλανε πια ένα πέρασμα λευκή λαδομπογιά. Ήταν και το χρυσόψαρο στη γυάλα, και κάθε τόσο έπρεπε ν’ αλλάξει το νερό, μια ασχολία κι αυτή’ που του φαινόνταν βαρετή.
   Τα τελευταία χρόνια είχε κι αυτός την Καπούη του: Ένα σπιτάκι με βεράντα που έβλεπε προς το βουνό. Αφού έζησε τη μισή ζωή του σε θαλάμους φυλακής και σε τσαντήρια εξορίας, μετά από τόσες στερήσεις, όταν κάποτε βρέθηκε ελεύθερος, μπλέχτηκε με κάτι οικόπεδα, κέρδισε ξαφνικά μερικά λεφτoυδάκια κι αγόρασε αυτό το σπιτάκι όπου και ζούσε μονάχος.
Για παντρειά δεν αποφάσιζε. «Δεν ξέρεις τι γίνεται πάλι», έλεγε κάθε φορά που του φέρναν εκεί την κουβέντα. «ο γάμος σε δένει με τούτον τον κόσμο, ευθύνες, παιδιά. Εγώ έχω ένα παρελθόν κι ένα αβέβαιο μέλλον».
   Κι όμως, έστω χωρίς γάμο μα με μόνο το σπίτι, δημιουργούσε γερό δέσιμο με τούτον τον κόσμο κι αγεφύρωτο χάσμα με το παρελθόν. Γιατί δεν ήταν μόνο οι τέσσερεις τοίχοι στολισμένοι με κάδρα, παράθυρα δίχως κάγκελα και μια πόρτα που την άνοιγε όποτε ήθελε, δεν ήτανε φυσικά αιτίες να ξεκόψει από την παλιά του ζωή μόνον αυτά. Ήταν κι ένα σαλονάκι δανέζικο. Ήταν κι ένα κρεβάτι μ’ αναπαυτικό στρωματέξ. Σόμπα στα χειμωνιάτικα βράδια, ψυγείο για τα καυτά καλοκαίρια, παγάκια, και μια σειρά άλλα ψιλοπράγματα εκ πρώτης όψεως που δεν είχε συναντήσει στους ηρωικούς αλλά τόσο σκληρούς χώρους της νιότης του.
   Είναι αλήθεια, καλά καλά δεν είχε ξεκόψει με το παρελθόν. Όσο μπορούσε συνέχιζε, πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις, παραγγελτικά φυσικά, δίνοντας τακτικά τη συνδρομή του κι ακούγοντας στο πικάπ δίσκους που αποκλειστικά αναφέρονταν σε κείνα τα δύσκολα χρόνια.
   Ήταν ωραία ν’ ακούς στους δίσκους για καημούς και στερήσεις, για μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, άσχετα αν δεν κατάληξε κάπου, για μια στάση ηρωική που μετείχε κι ο ίδιος. Ήταν πολύ ωραία να κάθεσαι στη σαιζ λογκ και ν’ αναπολείς ακόμη και τους περασμένους πόνους σου, απαλότεροι τώρα, τυλιγμένοι στο μύθο, σα να μη συνέβηκαν σε σένα τον ίδιο. «Ε, πάει περάσανε όλα. Δύσκολα χρόνια, αλλά είχε μια ομορφιά αυτή η ιστορία». Ήταν καλά μέσα στο σπίτι του με τις αναμνήσεις και το πικάπ’ ήταν πολύ καλά έτσι που ζούσε, τι αρχίσανε πάλι να πάρει ο διάβολος, τι φταίει να παίρνει πάλι μπάλα τους δρόμους;
Ήταν μια χαρά βολεμένος και τώρα το κυνηγητό και πού να πάει; Ποια δύσπιστη πόρτα να χτυπήσει, που όλοι, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, θα είχανε την ίδια αιτία; Πολλοί απ’ αυτούς τώρα θα ‘ταν κιόλας πιασμένοι κι άλλοι ίσως τριγυρίζουν όπως κι ο ίδιος με μια φρατζόλα στο χέρι.
   Έκανε ένα μεγάλο κύκλο μακριά απ’ το κέντρο. Πέρασε Βύρωνα, Δάφνη κι έπεσε στην Καλλιθέα. Ήταν μια καλή άσκηση. Είχε καιρό να περπατήσει τόσο πολύ. Κι ήταν ένα φωτεινό πρωινό, λες επί τούτου φτιαγμένo για ένα μεγάλο περίπατο. Ασυναίσθητα άρχισε να τσιμπάει τη γωνιά της φρατζόλας, ενώ ταυτόχρονα του ‘ρθανε αισιόδοξες, σκέψεις: «Μπα, δεν κρατάει για πολύ αυτή η κατάσταση. Όπου να ‘ναι θα πέσουν».
   Τώρα όποιος θα ‘θελε να ψιλοκοσκινίσει αυτό το απόφθεγμα θα παρατηρούσε ότι η αοριστία της πρώτης πρότασης συνεχίζεται μέσα στη δεύτερη κι αυτό οφείλεται στη χρησιμοποίηση τρίτου προσώπου. Βέβαια, η χρήση πρώτου προσώπου και μάλιστα ενικού αριθμού στη συγκεκριμένη περίπτωση, θέλει καρδιά και προσωπική προπαρασκευή για τέτοιο ενδεχόμενο.
«Πώς θα πέσουν;» άκουσε μια φωνή μέσα του, «όπως τα ώριμα φρούτα
από μόνα τους ή τινάζοντας το δέντρο γερά;». «Θα τους ρίξει ο λαός», διόρθωσε πικραμένος λιγάκι, γιατί ήτανε δεδομένο ότι θεωρούσε τον εαυτόν του ένα μ’ αυτό το λαό κι επομένως δεν έβγαζε την ουρά του απ’ έξω. Ναι, αλλά τότε, έπρεπε να κινηθεί προς το κέντρο εκεί που μπορούσε να διαδραματιστούν γεγονότα, να συμμετάσχει σ’ αυτά ή μήπως πίστευε στη θεωρία της πρωτοπορίας (τα στελέχη χρειάζονται) κι έπρεπε να φυλαχτεί;
«Δεν μπορώ» σκέφτηκε, «προς το κέντρο δεν πάνε τα πόδια μου. Όσο κι αν το βλέπω σωστό, μου είναι αδύνατο. Ας ενεργήσουν οι άλλοι, ας κατεβούνε στο κέντρο οι νέοι».
Είχε φτάσει σε μια περιοχή που κατοικούσε μια μακρινή εξαδέλφη του. Δίστασε να πάει προς το σπίτι της. Όμως το στόμα του ήταν πικρό απ’ τα τσιγάρα και του χρειαζόντανε ένας καφές. Τελικά τ’ αποφάσισε.

- Τι γίνεται; ρωτούσε της ξαδέρφης ο άντρας, γερό παλικάρι και γερό μεροκάματο.
- Τι γίνεται; ρώτησε κι ο ίδιος μην ξέροντας τι ν’ απαντήσει.
- Θα ‘χει την Κυριακή ποδόσφαιρο άραγε;
- Πού να ξέρω; είπε εκείνος που ερχόνταν απ’ έξω.
- Τι μας βρήκε! Τι μας βρήκε! έκανε απελπισμένος ο άλλος κι έπιασε
το μέτωπό του. Έχεις και το ραδιόφωνο, μόνο εμβατήρια παίζει. Για τα γήπεδα τίποτε.

Ο δικός μας ρούφηξε καυτό τον καφέ του, προσπαθώντας να γλιτώσει το γρηγορότερο από της εξαδέλφης τον άντρα κι από τα άσματα του ραδιοφώνου, και πετάχτηκε πάλι στο δρόμο, αυτή τη φορά μ’ ένα νευρικό, σβέλτο βήμα. Πρώτη φορά περπατούσε μ’ αυτό τον τρόπο κι απορούσε κι ο ίδιος όταν τσάκωσε τον εαυτό του να δουλεύει μέσα του το εμβατήριο, θα μπορούσε να πει πως το σιγομουρμούριζε κιόλας;

Το πυροβολικό, το πυροβολικό,
το πυροβολικό, πολύ το αγαπώ.

   Παρατήρησε ότι κι ένας άλλος άνθρωπος που βάδιζε μπρος του πήγαινε με τον ίδιο ρυθμό, τον ίδιο βηματισμό, λες και μικροσκοπικά μεγάφωνα κολλημένα εκεί δίπλα στ’ αυτιά του μετέδιδαν το γνωστό εμβατήριο. Ήταν φορτωμένος μια τσάντα φίσκα με τρόφιμα κι αυτό κάθε φορά τον έκανε να χάνει το βήμα του. Όμως αμέσως ένα πηδηματάκι κουτσό, και το έβρισκε. Τον πήρε από πίσω. Δύο τετράγωνα παραπέρα τον ρούφηξε μια πόρτα. Αυτόν θα τον περίμενε ίσως μια γυναίκα με τα νυχτικά, ο απέναντι γείτονας για κανένα ουζάκι, ο μπατζανάκη ς μ’ έτοιμο στρωμένο το τάβλι. Τίποτε δεν άλλαξε γι’ αυτόν. Μόνο ένα κουτσό βηματάκι κι αμέσως ήτανε με το ρυθμό της ημέρας κι αυτό του επέτρεπε να κοιμάται στο σπίτι του.
   Γιατί λοιπόν να μην κάνει κι ο ίδιος αυτή τη μικρή προσαρμογή, πάντα θα περπατούσε παράταιρα; Ένα τίποτε είναι η αποδοχή της κατάστασης κι έπειτα γυρίζεις στο σπίτι σου. Βέβαια μπορεί εκεί να μην τον περίμενε μια γυναίκα με το νυχτικό, ένας μπατζανάκη ς, οι γείτονες να κάνουν παρέα, όμως είχε εκείνο το ψαράκι στη γυάλα, και ποιος θα του αλλάζει το νερό; Είναι μια ζωούλα κι αυτό, έχει ευθύνη. Το φαντάζονταν να κόβει βόλτες στο στενό χώρο της γυάλας. Έκανε όλο χάρη κινήσεις, δείχνοντας τη χρυσή του κοιλιά, πότε τα πλαϊνά του πτερύγια. Το στόμα του ανοιγόκλεινε ρυθμικά. Και ξαφνικά η αναπνοή του γινόντανε γρήγορη, ασφυκτιούσε. Τώρα σπαρτάραγε, πνίγονταν, έπεφτε μολύβι το σώμα του στον πάτο της γυάλας.
   Έβγαλε το μαντίλι απ’ την κωλότσεπη και σφούγγισε το ιδρωμένο του μέτωπο. «Δε γίνεται» σκέφτηκε, «πρέπει να πάω». Έπρεπε να νοιαστεί το ψαράκι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει αυτή την κρίσιμη μέρα ήταν ν’ αλλάξει στο ψάρι νερό. Για τ’ άλλα τα σοβαρά και μεγάλα, δεν είχε δύναμη.
   Επέστρεφε μέσα στο απριλιάτικο απόγευμα σπίτι του κι ήταν παρμένη η απόφαση. Εκεί θα κλειδώνονταν κι ας έρχονταν από εκεί να τον πάρουν.
Σουρουπώνοντας έμπαινε στην Καισαριανή.


Camly - A Responsive Blogger Theme, Lets Take your blog to the next level.

This is an example of a Optin Form, you could edit this to put information about yourself.


This is an example of a Optin Form, you could edit this to put information about yourself or your site so readers know where you are coming from. Find out more...


Following are the some of the Advantages of Opt-in Form :-

  • Easy to Setup and use.
  • It Can Generate more email subscribers.
  • It’s beautiful on every screen size (try resizing your browser!)
Subscribe Via Email

Subscribe to our newsletter to get the latest updates to your inbox. ;-)

Your email address is safe with us!