Σε ξένη γη

Θα ψάξεις τους δικούς σου, τυφλός και τρομαγμένος.

Δεν υπάρχει η Βιρτζίνια Γουλφ.

Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
αυτός που την αλήθεια δεν αντέχει
τα κατά συνθήκη ψέματα τον πνίξανε
και η Βιρτζίνιά του θα τον κατατρέχει
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;

Η αλήθεια είναι τόσο απλή
είναι παιδί που σε κοιτάει στα μάτια
παιδί που δε γνωρίζει διαστροφή
και η Βιρτζίνια Γουλφ κάνει στροφή
και πάει στα κομμάτια
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
αν στην καρδιά του δεν την έχει;
μα ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;

Κατεργάρη ψευταράκο μη μου κλαις
τις δικές σου αυταπάτες κι ενοχές
μη μου ρίχνεις μες στα μούτρα και μου λες
πως αυτές σε τυραννάνε αφού τις θες
Κατεργάρη ψευταράκο μη μου κλαις
οι δικές σου αυταπάτες κι ενοχές
σου καλλιεργούν της τέχνης τα δαιμόνια
και απ την άλλη θες αγάπη και ομόνοια;

Μα ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
και ποια είναι η Βιρτζίνια Γουλφ;
κατεργάρη εσύ ξέρεις ποια είναι
ποια είναι; ποια είναι η Βιρτζίνια Γουλφ;

Κατεργάρη ψευταράκο σ αγαπώ
σε μαλώνω μα και γω το ίδιο κάνω
καταδικασμένοι είμαστε κι δυο
να πεθάνουμε στο θέατρο απάνω

Δεν υπάρχει η Βιρτζίνια Γουλφ
δεν υπάρχει το τραγούδι πριν το γράψεις
Δεν υπάρχει η Βιρτζίνια Γουλφ
δεν υπάρχει και το δάκρυ σου πριν κλάψεις
Δεν υπάρχει κατεργάρη και το ξέρεις
τι φοβάσαι; τι φοβάσαι;
η αλήθεια είναι τόσο απλή

Ναι φοβάσαι την αλήθεια πιο πολύ απ τη Βιρτζίνια
ναι φοβάμαι την αλήθεια πιο πολύ απ τη Βιρτζίνια

Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
και ποια είναι η Βιρτζίνια Γουλφ;
είναι παιδί που σε κοιτάει στα μάτια
η αλήθεια είναι τόσο απλή
και η Βιρτζίνια κάνει στροφή
και πάει στα κομμάτια
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
η αλήθεια είναι τόσο απλή
είναι τέχνη είναι τίποτα και όλα

Δεν υπάρχει η Βιρτζίνια Γουλφ.
Δεν υπάρχει η Βιρτζίνια Γουλφ.

Νέο τραγούδι από τη Σεμέλη Ταγαρά

 Η Σεμέλη Ταγαρά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Ελληνογαλλικής σχολής Καλαμαρί. Ασχολείται με τη μουσική από την ηλικία των 6 ετών όταν και δημιούργησε την πρώτη της σύνθεση. Δοκίμασε να σπουδάσει πιάνο και βιολοντσέλο στο Νέο Ωδείο. Άρχισε να γράφει παράλληλα διάφορα γραπτά και ποιήματα. Όταν ξεκίνησε γύρω στα της 15 να μαθαίνει κιθάρα, άρχισε να συνδέει τα στιχάκια με τις μελωδίες που ανακάλυπτε. Η κιθάρα ηταν όνειρο ζωής. Μόλις αποφοίτησε, ξεκίνησε εντελώς τυχαία να παίζει στο τότε "Carpe Diem", όπου και παρέμεινe για αρκετό καιρό μελέτης. Εκεί έπαιζε με τον Stefan Scwerdtfeger απο τους "Big Sleep".Ύστερα ήρθε η Sony, με 
δισκογραφική πρόταση. Ηχογραφήθηκε (2003) το "Γινεται άστρα και ύστερα σκόνη" (παράφραση στίχου τουΤάσου Λειβαδίτη), με στίχους και μουσική δικη μου. Ξεχώρισε το κομμάτι "Καπνός". Παράλληλα, δημιούργησε τους 
What?ever,οπου διασκευάζει και μελετά αγαπημένα κομμάτια απο το χώρο της Jazz, της Soul και της Rock. Εχουν παίξει και εξακολουθούννα παίζουν σε διάφορα σημεία της πόλης αλλα και εκτός αυτής παίζοντας 
πια και κομμάτια που γράφει η ίδια η Σεμέλη οπως "Το Βράδυ" (σ.τ.σ.: "Πάμε", "Είμαι εδώ", "Θάλασαα" και άλλα). Τις νύχτες διαλέγει μουσική ως dj σεδιάφορα μπαράκια της πόλης. 
Ως Σεμελη Ταγαρά, εχει ανοίξει συναυλίες των: Dot Allison στο club του Μύλου, της Thalia Zedek στο ξυλουργείο, των Big Sleep και των Calexico στην Αθήνα. Εχει παίξει επίσης σε secret gigs μαζί με τον Steve Wynn σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Σε παράλληλη πειραματική διερέυνηση δημιούργησε τους Fasol Giants με τον Γιάννη Μαρίνο. Επαιζε και παίζει ακόμα γιατι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ασχολήθηκε με την μουσικοθεραπεία και υπήρξε εθελοντής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στο Σώμα Σαμαρειτών. Αυτό είναι ένα από τα νέα της τραγούδια. 

R.I.P Μανώλης Ρασούλης

ΕΔΩ λίγα περισσότερα για το Μανώλη Ρασούλη.
Λίγα.
Τα πολλά είναι στα τραγούδια.
Και στα κείμενα.
Και στα μη μετρήσιμα που έγιναν συνείδηση
εκεί που ήτανε να γίνουν.

Το αίμα.

Η μουσική του Θέμη. Οι στίχοι της Στέλλας. 

***

Εν ονόματι Κυρίου

νύχτες μαρτυρίου

και δαίμονες.

Σου ζήτησα φωτιά

μα εσύ να κάψεις τα φριχτά

της μνήμης μου 

επέμενες.

Τι ειν' ο άνθρωπος τι το μυαλό του;

Σκιά και σύννεφο σιωπή και αίμα.

Ποιος ξέφυγε ποτέ απ' τον εαυτό του; 

Για να μας δείξει την οδό 

και το νερό το σιωπηλό

που πνίγει το είδωλό του.

Εν ονόματι κυρίου

χαρτί εισιτηρίου

για την ανάσταση

Μου ζήτησες αργά

να κατεβάσω τα ρολά

στης τρέλας την παράσταση.

Τι ειν' ο άνθρωπος τι η καρδιά του;

Σκιά και σύννεφο σιωπή και αίμα.

Ποιος ξέφυγε ποτέ απ' τον εαυτό του; 

Για να μας δείξει την οδό

και το νερό το σιωπηλό 

που πνίγει το είδωλό του.

Τι ειν 'ο άνθρωπος, τι το μυαλό του;

Σκιά και σύννεφο σιωπή και αίμα

Ποιος ξέφυγε ποτέ απ' τον εαυτό του; 

Για να μας δείξει την οδό

και το νερό το σιωπηλό 

που πνίγει το είδωλό του.

Τι ειν' ο άνθρωπος τι η καρδιά του;

Στον βίο του ασώτου θα το βρεις.

Ποιος βγήκε κάποτε απ' τα όνειρά του

χωρίς τα χώματα κάποιας πληγής;

Spleen

Ο Γκρεμός

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν άκουσα αυτό το τραγούδι για πρώτη φορά δεν έψαξα να βρω του συντελεστές. Φαντάστηκα πως το συνέθεσε ένας λαϊκός συνθέτης σαν τον Άκη Πάνου και τους στίχους έγραψε ένας στιχουργός όπως ο Φίλιππος Γράψας. Χωρίς ενδείξεις, χωρίς αποδείξεις. Χωρίς τα πρόσωπα να κυριαρχούν. Έτσι με τη φαντασία. Την εφηβική. Όταν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός πρόδωσε το μυστικό μέσα στο αυτοκίνητο σε μια διαδρομή ρουτίνας δεν ήρθε η έκπληξη. Ήρθε η συνειδητοποίηση. Τώρα το τραγούδι κείτεται πάνω στο τραπέζι με την θεώρηση πως αν όντως υπάρχει αυτός ο γκρεμός, όλα τα άλλα είναι δρόμος. Εδώ το ακούμε από τον Γεράσιμο Ανδρεάτο σε ζωντανή (ολοζώντανη) ηχογράφηση. Η μουσική φυσικά είναι του Μάνου Χατζιδάκι και οι στίχοι του Λεωνίδα Στρογγυλού.

Ο γκρεμός

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός

αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις

έτσι σε κάθε αγάπη είν' ο χωρισμός

που μοναχά με τις θυσίες θ' αποφύγεις...

Για να 'χεις κάποια σε τούτη τη ζωή χαρά

τον άνθρωπό σου πάντα βάσταξε κοντά σου

και θα 'ναι στήριγμα σαν θα 'ρθει η συμφορά

και σαν θα δεις ν' ανοίγεται ο γκρεμός μπροστά σου...

Ένας γκρεμός μες στη ζωή μας είν' ο χωρισμός

της ευτυχίας κόβει απότομα τη στράτα

βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είν' ο καιρός

και με τον άνθρωπο που πόνεσες περπάτα...

Έχω μια μέρα δροσερή

Αυτό το κείμενο κανονικά είναι ένας πλεονασμός. Όχι γιατί αντιπροσωπεύει κάτι που έχει ήδη αντιπροσωπευτεί. Απλώς γιατί έχω δηλώσει ήδη το θαυμασμό μου τόσο για ολόκληρο τον δίσκο όσο και για το συγκεκριμένο τραγούδι (που είναι και το εναρκτήριο) τοποθετώντας το δεξιά σε podcast. Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ; Ο Δημήτρης Καρράς, ένας τραγουδοποιός που προέρχεται από τη πάλαι ποτέ συντροφική θαλπωρή του συγκροτήματος Βωξ και που ευτύχησε να συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες, μας καταθέτει έναν δίσκο για πολλές διαδρομές παντός καιρού. Προσωπικά θεωρώ ότι η νέα του δουλειά που τιτλοφορείται "Αστιβή" είναι σαφώς ωριμότερη από την προηγούμενη με τίτλο "Ντέμο". Ακούγεται αλλιώς, χωνεύεται αλλιώς. Βέβαια αδικείται παράφορα από το artwork, οπότε αν βρεθεί μπροστά σας μην ψαρώσετε. Ωστόσο θα αποφύγω να κάνω κριτική μέσα από αυτό το κείμενο, γιατί εδώ μιλάμε για το συγκεκριμένο τραγούδι. Για να έχουμε σήμερα σε δημόσια διάθεση (όπως της πρέπει της τέχνης γενικά) το βίντεο κλιπ που βλέπετε δόθηκαν χρήματα από τον ίδιο τον Καρρά (σύμφωνα με τα off the record λεγόμενά του σε μια συνέντευξη) για λογαριασμό του Διφώνου, για να αγοραστεί υποβρύχιος εξοπλισμός. Αν δεν απατώμαι, στο κλιπ συμμετέχει τόσο ο ίδιος όσο και η Μαρία Λούκα. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Νικήτας Κλιντ. Παρεΐστικες υποθέσεις, τίμια αποτελέσματα. Στίχοι και μουσική του ιδίου. Σε λίγες μέρες θα ανέβει και η συνέντευξη. 

Έχω μια μέρα δροσερή

Έχω μια μέρα δροσερή μες την καρδιά μου την θλιμμένη, 

μες την καρδιά μου την καημένη, έχω μια μέρα δροσερή.

Που με πετάς και με χαλάς και σαν κλειδί με τυραννάς

είμαι εδώ, τόσα χρόνια εδώ

βαρέθηκα να απολογούμαι για αυτό που ζω

και μια λύπη, κάτι μου λείπει δε σε μπορώ.

Έχω μια μέρα δροσερή, μες την καρδιά μου την θλιμμένη

 μες την καρδιά μου την καημένη, έχω μια μέρα δροσερή.

Μη μου γελάς, μη μου λες,

ότι αυτά που θες είναι μεγάλα και αυτά που νιώθω εγώ είναι μικρά.

Μη μου λες χωρίς φτερά πως θα πετάξεις, πως θα με αλλάξεις,

πως θα την ψάξεις, για να γίνουν όλα όμορφα, μαγικά.

Χωρίς κλειδί σε ένα κελί, χωρίς κλειδί σε μια πόρτα 

χρόνια τράβαγα και ρώτα, αυτή τη πίεση, αυτή

Έχω μια μέρα δροσερή μες την καρδιά μου την θλιμμένη 

μες την καρδιά μου την καημένη έχω μια μέρα δροσερή

 που όλο με κόβει σαν γυαλί μες της καρδιάς μου την γιορτή..

*Tip: Το τραγούδι ακούγεται μονορούφι. Αποφύγετε το pause/play σε περίπτωση που σας διακόψουν την προσοχή και πάρτε το από την αρχή.

Τα φιλιά του Αυγούστου

 

Ανάλογα με τις εποχές του χρόνου ή τις περιστάσεις, έρχονται και καρφώνονται κάποια τραγούδια που όσα χρόνια κι αν περάσουν, μόλις στην ατμόσφαιρα μυρίσει κάτι από το τότε, αυτόματα, σαν από μια συμπαντική συνωμοσία ακούγονται από το πουθενά. Σαν να πέφτει το soundtrack μιας ταινίας στην οποία στιγμιαία πρωταγωνιστείς. Είσαι ο ήρωας, η πλοκή και το δίδαγμα. Έστω κι αν δεν υπάρχει κάποιος να πατήσει το κουμπί του play εκείνη την ώρα, έστω κι αν δεν υπάρχει καν κουμπί, δίσκος ή ηχείο, η μουσική παίζει στα αυτιά σου. Ξεκινά λες και περίμενε καιρό, λες και ήταν σε επιφυλακή με την προσοχή στραμμένη στο πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να γίνει το μαγικό. Σκοπιά στην ίδια μας τη ζωή. Ένα τέτοιο τραγούδι είναι κι αυτό, το οποίο υπήρξε πρόταση ενός διαδικτυακού φίλου τον οποίο στη συνέχεια έχασα. Ο φίλος αυτός ήταν φαν του Καζούλη σχεδόν από γεννησιμιού του, ήξερε όλα τα κομμάτια του απ' έξω, τις ιστορίες, τα γεγονότα, τα ψιλά γράμματα κάθε δίσκου. Ήξερε προσωπικά και τον καλλιτέχνη, θα' λεγες ότι μεγάλωσαν μαζί. Αφελώς μου το προσέφερε τη στιγμή που το βουλοκέρι ήταν ζεστό. Έτσι η σφραγίδα μπήκε χωρίς να υπολογίσει τι έκλεινε το γράμμα μέσα του. Δεν έχει να κάνει με τον Αύγουστο, ούτε με τα φιλιά αυτά καθ' αυτά. Έχει να κάνει με κάποια άλλα ψήγματα των στίχων που περιέχονται. Χωρίς συνοχή στις αντιστοιχίες, χωρίς λογική και αλγόριθμους. Η μουσική και οι στίχοι ανήκουν στον ίδιο τον Βασίλη Καζούλη ενώ ο δίσκος που το περιείχε στην αρχική του εκδοχή είχε το ίδιο όνομα με το τραγούδι. Εδώ τον βλέπουμε στην εκπομπή της ΕΤ1 "Το πρώτο χαμόγελο" με παρουσιάστρια την Εύη Παπαδάκη, εν έτει 1998.

Τα φιλιά του Αυγούστου

Πως μοιάζει η μελωδία, ίδια πάντα σαν και σένα
που έρχεσαι και φεύγεις, δίχως μιαν αιτία
μιλά μου απόψε μιλά, στου παραθυριού το γείσο
για να μην τσακίσω, στις γαριφαλιάς τα φύλλα

Νύχτα η κυρα του κάστρου μπαίνει μες το φως του άστρου
κόκκινο κρασί λόγια ξεχασμένα
που απ'τα χείλη μου είχε γείρει, στο λαιμό μου κι κοιμήθη
σαν κι αυτή τη λήθη μέσα στο ποτήρι.

Με τα λόγια και τα χάδια, έμειν' η ψυχή μου άδεια,
τα φίλια του Αυγούστου, κάστρα γκρεμισμένα.
Να 'ταν μια φορά να κλάψω, κι ύστερα να σε ξεχάσω
κι όσα μηνάν πίσω να τ' αγαπήσω.

Ξέρω πως μια νύχτα συνάντησα
μια που ήταν ψεύτρα μια μάγισσα
πόσο ξεγελάστηκα νόμισα
πως η κυρα μου θα 'ναι και αρχόντισσα.

Θα πάω όταν γουστάρω

Γενικώς έχω χωρίσει (τελείως δημοκρατικά...) τα τραγούδια που μου αρέσουν σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι η γνήσια: τα άκουσα, βρήκα έναν κόσμο που μου κάνει και με συγκινεί μέσα τους και τελικά κατέληξα ότι μου αρέσουν. Στη δεύτερη κατηγορία είναι τα τραγούδια που στην πρώτη-δεύτερη ακρόαση αντιπάθησα, αλλά με το πες-πες των ραδιοφώνων και την επιμονή των παραγωγών τους, αρχικά έκανα μια μετάβαση στο στάδιο του "κολλήματος" κι αφού τα συνήθισα κατάφεραν να με κατακτήσουν. Δεν είναι λίγα τα αριστουργήματα που έχω κατατάξει σε αυτή την κατηγορία. Έτσι έγινε με τον Βυθό του Αλκίνοου, έτσι και με το Μέτρησα του Ζούδιαρη, έτσι και με διάφορα άλλα που αν αναφέρω κανα-δυο ακόμα θα παρεξηγηθώ. Οπότε καθένας αντιλαμβάνεται πως το κριτήριο μόνο αντικειμενικό δεν είναι και δεν έχει να κάνει με αξίες και σημασίες σε αυτή την τέχνη. Πόσω μάλλον με ταμπέλες, αφού στην πρώτη κατηγορία έχω συμπεριλάβει ουκ ολίγα άσματα της απέναντι όχθης...

Λοιπόν το τραγούδι αυτό του Ντάντου το άκουσα στην εκπομπή του Ξενοφώντος Ραράκου στον Μελωδία 99.2 και αρχικά με ξένισε. Το συγκεκριμένο του μουσικό μοτίβο με έκανε να νιώθω πως το τραγούδι δεν θα τελείωνε ποτέ. Μου κόλλησε όμως ο τελευταίος στίχος "και πες στον Χάρο θα πάω όταν γουστάρω". Μετά αναθεώρησα και για ολόκληρη την τελευταία στροφή. Συνειδητοποίησα πως με είχε αγγίξει στο σύνολό του ένα βράδυ στην εθνική, ανεβαίνοντας προς Νέα Ερυθραία. Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μου αρέσει πολύ και το αναζητώ, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος σε ποια κατηγορία μπορώ να το εντάξω. Πόση σημασία έχει όμως όλη αυτή η φιλολογία από τη στιγμή που ένα τραγούδι βρίσκει το δρόμο του μέσα σου; Καμία. Το θυμήθηκα πριν από λίγο, επισκεπτόμενος το blog του Πάνου Χρυσοστόμου.

Αυτές τις ημέρες αναμένουμε και ολόκληρο τον δίσκο του Ορέστη Ντάντου με πολύ ενδιαφέρον. Προς το παρόν αρκούμαστε στο βιντεάκι...

Θα πάω όταν γουστάρω

Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε,

Αν θέλεις έλα,είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις,αν προχωράς ή αν γυρίζεις

Εγώ θα πάω,παίρνω ανάσα βουτάω,
Φτάνω στον πάτο,δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ανεβαίνω,τώρα το καταλαβαίνω
Ξανά ανασαίνω,και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ' άγκαθια,περνάς τ' άγκαθια
Μονάχα για την προσπάθεια

Ένα μαχαίρι,κρατεί τ' αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα,σου λέει την ιδία φοβερά
Θα το παλέψεις,ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες,και μη μετρά τόσες νίκες
Γιατί στ' άγκαθια, γιατί σ τ' άγκαθια
Μετράει μονό η προσπάθεια

Βλέπω το μέλλον,των κερδισμένων κυπέλλων
Και λέω όχι,τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι
Γιατί είναι τύχη, αν τελικά θα πετύχει
Και δεν με νοιάζει,που πάω μ' οποία σου μοιάζει
Καμία εμπάθεια.. καμία εμπάθεια ...

Για αυτούς που κάνουν προσπάθεια

Δεν τους ζηλεύω,μ' αρέσει απλώς να χαζεύω
Τι έχουν οι άλλοι, μες το δικό τους κεφάλι
Σε τι διαφέρουν,όλοι μπορούν να στη φέρουν
Μ' αυτά τα χάδια,που αφήνουν βαθιά σημάδια
Μη σταματήσεις,μη σταματήσεις ...

Ειν' η καλή σου προσπάθεια

Μα ποια ζωή σου,θα πάρεις κάτι μαζί σου
Ποσά θα μείνουν,κι αν όσα θέλεις δεν γίνουν
Θα γίνουν άλλα,είναι μεγάλη η σκάλα

Δεν πάω πάσο, και αν όλα είναι να τα χάσω
Καμία ευθύνη ,ποτέ μη σώσει και γίνει..
Εγώ ομορφιά μου ,αγαπάω τα καρφιά μου
Και δεν κολώνω ,στον πρώτο δυνατό πόνο
Και πες στον Χάρο ...
Και πες στον Χάρο,θα πάω όταν γουστάρω ... 

Το Σύστημα

Δεκατέσσερα χρόνια πριν,
ο Σταμάτης Κραουνάκης προεξόφλησε καλλιτεχνικά
μερικά από τα σημεία των καιρών, που δεν έλλειπαν ποτέ μα σπάνια εκφράζονταν.
Κι όλα αυτά με πολύ συγκεκριμένες εικόνες,
όπως τις συναντάμε στην αστική κυρίως ζωή

"Γιατί το σύστημα έχει κι άλλα συστήματα φρικτά

σε κλείνει μες στη γυάλα σε κόβει σε λεφτά."

ΥΓ: Σταμάτη μην κλείσεις το παράθυρο ποτέ.

Πίνακας

Δευτέρα Γυμνασίου, έτος σχετικά μακρινό και τα πρώτα ακούσματα «σοβαρής μουσικής» αρχίζουν και κυκλοφορούν στον μικρό μας πυρήνα. Δεν ήμασταν πολλοί, πέντε άτομα που πλήτταμε αφάνταστα με την τρέχουσα δισκογραφία όπως την ξέραμε από την τηλεόραση και τα σουξεδοραδιόφωνα. Πριν από τότε, αποσπάσματα και ρεφραίν στο ραδιόφωνο, κυρίως τις ώρες του ζάπινγκ. Η αλήθεια είναι πως μουσικές καταβολές δεν είχα ποτέ και τα πρώτα τσιμπήματα ποιότητας ήρθαν όταν ήμουν σε μια ηλικία που συνήθως δεν γίνονται αρχές από το πουθενά. Εν πάσει περιπτώσει. Αντιγραμμένες κασέτες και ελάχιστα cd (σκέψου, δεν είχα καν cd player και αναγκαζόμουν να τα ακούω στον νεοαποκτηθέν υπολογιστή) ανταλλάσσονταν εβδομάδα- εβδομάδα και προνομιούχοι φυσικά ήταν εκείνοι που οι πατεράδες τους ήταν παλιοί ροκάδες ή είχαν μεγαλύτερα αδέρφια ανάλογου ύφους. Εκείνοι είχαν πρόσβαση στην πληροφορία. Μας έμαθαν τον Σιδηρόπουλο, τον Αλκίνοο και τον Μαχαιρίτσα. Πέρα από τα στενά μας όρια, κάθε νέα ανακάλυψη μας απασχολούσε για μήνες και νιώθαμε να ανεβαίνουμε κι άλλα σκαλοπάτια ψηλότερα, σε σχέση με τον συμμαθητή που την έβρισκε με την Άννα Βίσση.

Ο δίσκος «Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;» είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει και αγοραστεί από μια κοπέλα, η οποία διέθετε και μηχάνημα αντιγραφής για cd. Μέσα υπήρχαν τραγούδια που παλεύαμε να βγάλουμε στην κιθάρα με τα πέντε ακόρντα που κατείχαμε και τους δύο ρυθμούς. Μεταξύ αυτών Έπαψες αγάπη να θυμίζεις, Ποδήλατα δίχως φρένα, Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, Συνουσία μυστική, Πούλα με… Λογικό ήταν λοιπόν να μας συναρπάσει. Όλα κατείχαν ένα κομμάτι εαυτού μας, ή έτσι θέλαμε να πιστεύουμε όσοι αγαπήσαμε αυτό το συγκρότημα. Κάποτε λέγαμε πως είναι το καλύτερο συγκρότημα της Ελλάδας, όχι γιατί δεν ξέραμε τα υπόλοιπα, αλλά γιατί θέλαμε ως καλύτερο εκείνο που μας άγγιζε ως το μεδούλι. Εγωιστικό. Δεν είχαμε δίκαιο βέβαια, πράγμα που δεν αργήσαμε να το καταλάβουμε, όμως κάτι μας έμεινε και από αυτή την εποχή. Πάντα κάτι μένει εξάλλου από τις περιόδους που θέλουμε να μεγαλώσουμε άμεσα γιατί ο κόσμος μας, μάς πέφτει στενός.

Ο Πίνακας είναι το τέταρτο κομμάτι από το πρώτο cd, το οποίο στερήθηκα για κάτι μήνες χωρισμένους σε δύο περιόδους. Αρχικά γιατί όταν είχα αντιγράψει το άλμπουμ, το πρώτο cd έσπασε στη μεταφορά κι έπειτα γιατί όταν έκανα νόμιμα την αγορά, το δάνεισα σε έναν φίλο εκτός παρέας και μου το επέστρεψε χιλιογρατζουνισμένο μετά από ένα τετράμηνο. Πρόκειται για ένα τραγούδι σε στίχους και μουσική του Μπάμπη Στόκα που μέχρι τότε δεν τον συμπαθούσαμε και ιδιαίτερα. Ακόμα και σήμερα δεν έχω αντιληφθεί ακριβώς τον λόγο. Πιθανόν επειδή είχε ένα άλλο στυλ από το ονειροπολικό που αναζητούσαμε. Όπως και να’ χει ο Πίνακας είναι ένα τραγούδι που χαράζει μέχρι σήμερα, όχι μόνο για την (απλή) μελωδική γραμμή του και τους πολύ καλούς στίχους, αλλά γιατί διαθέτει αυτό το ανεξήγητο κάτι που κουβαλάνε τα τραγούδια για να μας μείνουν στην ψυχή.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Πίνακας

Κυνηγάω το χρόνο που φεύγει μπροστά μου

βιάζομαι, τρέχω όμως πάντα βρίσκεται μπρος μου.

Σαν ένας πίνακας που έμεινε στη μέση

σαν ένα όνειρο που χάθηκε στην σκέψη.

Είν' η αγάπη που φεύγει...

Είναι το φώς την αυγή που στην φύση κυλάει

ένα πουλί με κοιτάει και χαμογελάει.

Δεν είναι τίποτα που ξέρεις, που λυπάσαι

χαρά και πόνος σε χωρίζουν να φοβάσαι.

Είν' η αγάπη που τρέχει...

Ταξιδεύω μαζί σου στου νού τις εκτάσεις

πρόσεξε μόνο την αγάπη μην χάσεις.

Λίγο πιο πίσω από τη σκέψη είναι η γνώση

μην στηριχτείς στην λογική θα σε θαμπώσει.

Είν' η αγάπη που μένει...

Οχτώ χρόνια απουσίας του Στέλιου Καζαντζίδη

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι φιλολογίες με τα δίπολα να τρώγονται με τον εαυτό τους για να βγάλουν ένα θριαμβευτικό αποτέλεσμα. Ούτε φυσικά οι δύο κλασικές διαμάχες στο ελληνικό τραγούδι, δηλαδή Χατζιδάκις- Θεοδωράκης και Μπιθικότσης- Καζαντζίδης. Για μένα η πραγματικότητα δεν είναι μία, αλλά αλλάζει ανάλογα την περίπτωση εκείνου που την εξετάζει. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω σε καμία περίπτωση την αξία κανενός, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τα γνωστά μας μεγαθήρια. Όσον αφορά τους δύο συνθέτες, αναγνωρίζω πως ο Χατζιδάκις έχει γράψει πολύ περισσότερα συγκλονιστικά και καθοριστικά για την τέχνη του τραγούδια, όμως από τον Θεοδωράκη έχω ανθολογήσει 15-20 με τα οποία κλαίω. Κι όταν λέμε κλαίω, εννοούμε πως το ρεύμα της συγκίνησης με διαπερνά υπό όλες τις πιθανές συνθήκες. Κι επίσης έχει στο ενεργητικό του το Άξιον Εστί το οποίο είναι ένα έργο που εν μέρει με έχει καθορίσει από τα λυκειακά κιόλας χρόνια.

Από τη μεριά των ερμηνευτών τώρα, ο Μπιθικίοτσης έδωσε με τη φωνή του στο λαό μια τεάστια ποσότητα πολιτισμού την οποία πολλές φορές και ο ίδιος ο λαός δεν μπόρεσε να την εκτιμήσει σωστά. Για παράδειγμα, όταν ο Μπιθικότσης ερμήνευε τον «Επιτάφιο» και τα «Επιφάνεια», δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο απλός μεροκαματιάρης αναγνώριζε την αξία του έργου, πέρα από τις ενστικτώδεις αντιδράσεις που μπορούσε να του προσφέρει η ευφυής μελωδία και κάποιες φράσεις στα τραγούδια που τον τράνταζαν ολόψυχα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εφόσον το έργο (όπως και άλλα) βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε μέσα από τους ανθρώπους που είχαν τον κατάλληλο οπλισμό για να το κρίνουν και να το χαρακτηρίσουν, αλλά και γιατί προσέφερε πολλά σε άλλους ανθρώπου του πολιτισμού υπό τη μορφή πολιτισμικής καταβολής.

Στον αντίποδα, ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ολόκληρος η φωνή του λαού. Σε σχέση με τον Μπιθικότση είχε ένα πολύ πιο μέτριο ρεπερτόριο με θεματολογία αρκετά περιορισμένη, όμως επίσης φέρει στο ενεργητικό του πολύ δυνατές στιγμές που καθόρισαν τη ζωή πολλών, εξ’ ου και η λατρεία που του είχαν τα λαϊκά στρώματα, εγχώρια και μεταναστευτικά. Ίσως να μην τραγούδησε την ποίηση που τραγούδησε ο Μπιθικότσης όμως κατάφερε να αγγίξει τις βαθύτερες χορδές ενός λαού που έφερε πολύ μεγαλύτερες προσωπικές πληγές και βάρη από εκείνα που εξέφραζε (αυτό στην εποχή του, γιατί τώρα η μεμψιμοιρία αποτελεί βασικό γνώρισμα όσων προσπαθούν να πείσουν για την εξ’ επιλογής πληκτική ζωή τους). Ο Καζαντζίδης ήταν απλός σε όλα του κι αυτό τον καθιστούσε ως περσόνα πολύ κοντύτερα στους όμοιούς του. Παρά το γεγονός ότι εγκατέλειψε τις νυχτερινές εμφανίσεις τη στιγμή που βρισκόταν στο απόγειό του (1965), το όνομα και τα τραγούδια του δεν σταμάτησαν ποτέ να βρίσκονται στην ψυχή και το στόμα του λαού. Κάποτε ένας παππούς φουλ καζαντζιδκικός, μου είχε πει μια ιστορία η οποία δεν ξέρω αν αληθεύει, ωστόσο δεν παύει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Λίγα χρόνια -λέει- μετά την παύση του από τα νυχτερινά κέντρα, βρέθηκαν κάποιοι επιχειρηματίες οι οποίοι προσπάθησαν να τον πείσουν να επιστρέψει, έστω και για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Έτσι, μια μέρα στο σπίτι του, τού ακούμπησαν στο τραπέζι μια υπογεγραμμένη από αυτούς επιταγή, χωρίς να αναγράφεται ποσό στο ανάλογο πεδίο, με την προτροπή να βάλει μόνος του τα χρήματα που θέλει και να πάει να τα εισπράξει. Φυσικά ο Καζαντζίδης (σύμφωνα πάντα με την αφήγηση του παππού) ούτε διανοήθηκε να το συζητήσει περεταίρω κι έτσι τους έδιωξε με τις κλοτσιές.

Για μένα ο Στέλιος Καζανζτίδης είναι η μεγαλύτερη φωνή που έχει περάσει από τη χώρα μας. Κι αυτό παρακαλώ να μην εκληφθεί ούτε ως συμπέρασμα κάποιας δήθεν μελέτης, ούτε ως τεκμήριο για κάτι παραπάνω. Αποτελεί απλώς μια μικρή διάκριση στο δικό μου πάνθεον και τίποτα παραπάνω. Δηλαδή ακριβώς αυτό που συνέβη και με τον κάθε ένα ξεχωριστά, για να αποκτήσει ο Καζαντζίδης τον μύθο που του αναλογεί και θα του αναλογεί όσο υπάρχει βαθιά ελληνικό, λαϊκό τραγούδι. Σήμερα ο θάνατός του μετράει 8 χρόνια.

Σαντορίνη

Όμορφοι και ηττημένοι...

...όχι όμως για πολύ.

*Στίχοι- Μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Ερμηεύει η Μαρία Παπαγεωργίου

Ρόζα

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Η αγάπη μου για το τραγούδι ξεκίνησε αργά. Με μηδενική αρχική ταχύτητα, δίχως καταβολές, χωρίς ερεθίσματα. Το 1996 λοιπόν, όπου και βγήκε αυτός ο εμβληματικός δίσκος του Θάνου Μικρούτσικου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, δεν καταλάβαινα τι άκουγα. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση, γενικώς. Όμως η περίπτωση αυτή ήταν μάλλον η αγαπημένη μου. Έκανα τη Ρόζα παραγγελιά σε όποιο σπίτι έβλεπα μπουζούκι ή πιάνο και οι άνθρωποι με κοιτούσαν απορημένοι· δίκιο είχαν, τι δουλειά είχα εγώ με αυτά; Δεν μου το έπαιξε τελικά κανείς. Έπειτα βγήκε το βίντεο κλιπ και όλα έγιναν πιο εύκολα. Ακούγοντάς το φυσικά δεν έπιανα ούτε στο ελάχιστο την ουσία, δεν καταλάβαινα ούτε ένα στίχο. Έπιανα παλμό και τραγουδούσα μαζί. Φάλτσα μεν, αλλά... Εκεί λοιπόν έπαιξε μονότερμα η μουσική, σε έναν ανόθευτο οργανισμό. Μετά χαλάσαμε.

Κάποια χρόνια αργότερα, έπιασα και έγραψα με μολύβι τους στίχους από περιέργεια. «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή» κι εγώ που καταλάβαινα καλά τι ήθελαν να πουν οι αριθμοί και τα κομπιούτερς άρχισα να καταλαβαίνω και το τραγούδι. Ένα τραγούδι αληθινής συγκυρίας (για να δανειστώ και τον ορισμό του Θάνου Μικρούτσικου) ένα από τα πολλά που έχει γράψει ο ίδιος παρέα με τον Αλκαίο, τον Ελευθερίου και τον Τριπολίτη. Τραγούδια που όταν τα ακούσουν οι απόγονοί μας μετά από πενήντα χρόνια θα καταλάβουν ακριβώς τις συνθήκες στις οποίες καταφέραμε κι επιβιώσαμε εμείς. Η Ρόζα είναι μέσα σε αυτά.

Χθες το βράδυ στο θέατρο Βράχων του Δήμου Βύρωνα οι τεράστιοι βράχοι σειστήκαν από την ερμηνεία και τη φωνή του Μητροπάνου αλλά και τα χειροκροτήματα του κόσμου. Και από τη ζεμπεκιά που ο Μητροπάνος πάντοτε χορεύει λίγο πριν την εκπνοή. Καλή επιστροφή στις καλοκαιρινές συναυλίες να ευχηθούμε κι εμείς και καλή αντάμωση. Με τη Ρόζα πάντα στην κορυφή.

Πάντα κάτι μένει

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας

Βράδυ Σαββάτου και τηλεόραση να γεμίσει το κενό. Μία από τις αξιοπρεπέστερες εκπομπές της μικρής οθόνης (κι αυτή όταν δεν γέμιζε από ηθοποιούς των σίριαλ) υπήρξε αναμφίβολα εκείνη του Σπύρου Παπαδόπουλου στη ΝΕΤ: Στην υγειά μας. Αν μη τι άλλο ένας τηλεοπτικός χώρος όπου γίνονταν αφιερώματα στα περασμένα, προσφέροντας γνώση μέσα από μαρτυρίες και μνήμες που στρώνονταν σαν χαλιά και δίνοντας βήμα σε νέους ερμηνευτές να δοκιμάσουν τις αντοχές τους και να δείξουν ότι ξέρουν να κολυμπήσουν στα βαθειά, έστω και για δυο-τρία τραγούδια.

Το αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου το περίμενα καιρό παρόλο που δεν είχα πληροφορίες για το αν θα πραγματοποιηθεί, αν είναι στα σχέδια κάτι τέτοιο. Κυριαρχούσε παράλληλα και μια έντονη δυσαρέσκεια για τις «παράξενες» συνεργασίες και τηλεοπτικές του εμφανίσεις που έκοβε πόντους από τη μια πλευρά του τραγουδιού και τους έδινε στην άλλη κι έκανε πολύ κόσμο να αμφιβάλλει για πολλά. Δεν πέρασε. Οι μάχες έχουν ήδη δοθεί και το μόνο που μένει είναι τι τύχη θα έχει το λάβαρο που κερδήθηκε . Εκείνο το βράδυ λοιπόν έγινε μια άτυπη παρουσίαση του δίσκου «Πάντα κάτι μένει» της σειράς «Άξιος λόγος», μιας παραγωγής του Μιχάλη Κουμπιού και του Γιώργου Νταλάρα. Μεταξύ άλλων και το εν λόγω τραγούδι, μια αποκάλυψη τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου που φέρει την υπογραφή του Γιώργου Ανδρέου και την ερμηνευτική σφραγίδα του Γιάννη Κούτρα. Τα φωνητικά δε της Ελένης Τσαλιγοπούλου (τα οποία βέβαια υπάρχουν μόνο στο δίσκο και όχι στο παραπάνω βίντεο) μοιάζουν να απογειώνουν το αποτέλεσμα, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι η δεύτερη φωνή είναι μεγάλη τέχνη και η Τσαλιγοπούλου την κατέχει καλά.

Έκτοτε πολλές εικόνες μαζεμένες, πολλές βιτρίνες, πολλοί αμφορείς σαρωμένοι με άλλο μάτι. Ένας απολογισμός υπό τη μορφή συμβουλής προς τις γενιές που καλούνται να πιάσουν το νήμα από εκεί που την άφησαν οι τελευταίοι μεγάλοι, για όσα δουν τα μάτια τους και όσα κληθούν να αντέξουν. Πάντα κάτι μένει για να πεις, κάτι που είναι μόνο για τους άλλους...

Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να 'σαι συνεπής

Τότε θα 'σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα 'σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ' αντικείμενα ιερά

Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ' αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα 'ναι σαν τοπίο στη φωτιά

Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί

Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ' αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς

Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα 'ναι πια για γέλια 
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς

Εγνατία- Ομόνοια

Από τις παραστάσεις αυτές δεν κατάφερα να δω ούτε μία. Αν και μια μακρά περίοδο της ζωής μου σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τους Πυξ Λαξ και όσα εκείνοι αναδείκνυαν με τα τραγούδια τους, οι συναυλίες του Φίλιππου Πλιάτσικα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και η όλη ιδέα με την συμφωνική ορχήστρα με βρήκαν στο φτερό. Από τη μια θεωρούσα καλό το γεγονός πως μετά το «Σταυρό του Νότου» του Μικρούτσικου σε ποίηση Καββαδία επιτέλους άνοιξαν οι πόρτες στην μουσική που πραγματικά ακούμε οι μέσοι, καθημερινοί άνθρωποι, από την άλλη μου χάλαγε τη μαγιονέζα το γεγονός πως ο «αλητάκος» Φίλιππος βάζει τα καλά του και διευθύνεται από έναν καθωσπρέπει μαέστρο με κοστούμι και μπαγκέτα. Τελικά οι ημέρες ήρθαν έτσι που αν και είχα την καλύτερη παρέα δεν πήγα. Η καλύτερη παρέα όμως πήγε και γύρισε με τις καλύτερες εντυπώσεις κι έναν θησαυρό. Ένα τραγούδι που ένα χρόνο αργότερα θα το άκουγα ξαφνικά ξημερώματα στον Λυκαβηττό και θα το χάραζα με μαχαίρι στο ξημέρωμα κάθε νύχτας, για πολύ καιρό. Η μουσική ανήκει στον Φίλιππο Πλιάτσικα και η οι στίχοι στην Όλγα Στεργιούδη που αν και πρώτη φορά τη συναντώ ως στιχουργό, νιώθω λες κι έχω ακούσει δεκάδες τραγούδια από εκείνη. Το τραγούδι περιέχεται στη ζωντανή ηχογράφηση από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών που φέρει τον γενικό κι εύστοχο τίτλο «Ταξιδεύοντας με άλλο ήχο", Harvest 2006. Τα λόγια είναι της ψυχής η εξορία:

Χωρίς μιλιά στο βλέμμα σου ξενύχτησα
τα λόγια είναι της ψυχής η εξορία
Ήσουν μαζί, όταν κοιμόμουν κι όταν ξύπνησα

λύτρωση τούτη η εμμονή και τιμωρία

Μια πόλη χτίσαν οι τρελοί πίσω απ’ τα όνειρα
εκεί που οι άγγελοι πουλάνε τα φτερά τους
εκεί που βρίσκει η Εγνατία την Ομόνοια
κι εξηγούν γιατί σκοτώνουν τα παιδιά τους

Με τα παιχνίδια σου άλλοι παίξαν και μεγάλωσαν
κάηκαν όμορφα για μια φωτογραφία
Σε ποια Ανάσταση τα χέρια μας αντάμωσαν
κι έμαθα πάνω σου γραφή κι ισορροπία.

Μιλάω χρόνια

Πέμπτη βράδυ, Καισαριανή. Το σκοπευτήριο το βρήκα μετά βίας (επαρχιώτης γαρ) ανάμεσα σε χίλια δυο μπετά. Όπως επίσης και πάρκινγκ. Το ραντεβού για τη συνέντευξη ήταν στις δέκα και ανοίξαμε την πόρτα του μαγαζιού κάπου δέκα και δέκα. Ο Μπάσης όπως τον περιμέναμε, καμία έκπληξη δεν είχε η όλη κουβέντα. Απλός, σεμνός, προσγειωμένος. Όπως ακριβώς τον φανταζόμαστε μέσα από τους ραδιοφωνικούς δέκτες, τις μεμονωμένες εμφανίσεις του στην τηλεόραση και τις κατά καιρούς συνεντεύξεις. Θα τα διαβάσετε σε λίγο καιρό απομαγνητοφωνημένα. Η έκπληξη ήταν αλλού. Ένα τραγούδι που δεν είχα ακούσει ποτέ κι όμως πριν χρόνια έδωσε το όνομά του σε έναν ολόκληρο δίσκο. Δεν είναι μόνο η μυθική, ηπειρωτική μουσική που έγραψε η Βάσω Αλαγιάννη και οι πετυχημένοι στίχοι του Νίκου Μωραΐτη. Ήταν εκείνη, η a capella ερμηνία του πάνω στην πίστα με κατεβασμένα τα φώτα και το μικρόφωνο ανάμεσα στα δάχτυλα, κοντά στο στέρνο σαν σε προσευχή. Ήταν τα μάτια που δεν άνοιξαν σχεδόν καθόλου τα τέσσερα λεπτά της ερμηνείας, τα χείλη που έπαιζαν με τους κανόνες του ελληνικού καημού και η φωνή που νόμιζες πως βγήκε από ένα φαράγγι γεμάτο θυμάρι. Συγχωρήστε μου τον ενθουσιασμό. Όποιος δεν έχει πάει στο Χάραμα φέτος και ούτε έχει σκοπό, να πάει μόνο και μόνο για αυτό το τραγούδι. Και για τα «παραπονεμένα λόγια» που ακολουθούν μετά. Και ας μην σας αρέσει ο Δημήτρης Μπάσης. Το τραγούδι το ακούμε από τον δίσκο, παραγωγής 2000, όπου βρίσκεται τελευταίο, στο νούμερο έντεκα του track list. Όχι τυχαία. Οι στίχοι όλου του δίσκου είναι του Νίκου Μωραΐτη και η μουσική της Βάσως Αλαγάννη. Ακολουθεί...

Πού να’ σαι πού να χάνεσαι σα βγαίνει το φεγγάρι
που σκόρπησα στις μάγισσες σημεία να πιαστείς
Εμένα θα’ ρθει μια φορά ο άνεμος να με πάρει
να βρούνε ήλιο τα’ άδυτα κομμάτια της ψυχής.

Μιλάω χρόνια, χρόνια λέω πως θα’ ρθεις
μα ούτε μέσα σε όνειρο δεν σ’ έχει δει κανείς.

Πού να’ σαι πού να κρύβεσαι σε ποια σκιά του δρόμου
σε ποιο χορό να λύνεται το σώμα που φοράς
Εγώ δεν έχω μάτια μου κανένα γι’ άνθρωπό μου
μια αγάπη μόνο μπόρεσα κι αυτή της συμφοράς.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Ανεμολόγιο

Τα παράπονά σας για τη φωνή του Μικρούτσικου δεκτά. Για την τρέλα του και τη θεατρικότητά του επίσης. Κάντε παράπονα αν θέλετε ακόμα και για τον χαρακτήρα του- δεν είμαι εδώ για να τον κρίνω. Μου είναι δύσκολο να ακούσω πάντως άσχημο λόγο για το εν λόγω τραγούδι για δεύτερη φορά. Εδώ το βλέπουμε χιλιοπειραγμένο, από μια τηλεοπτική εκπομπή του Σαββατόβραδου με ερμηνευτές τον ίδιο τον συνθέτη και τον Διονύση Τσακνή. Η άλλη εκτέλεση που κατάφερα να το βρω στο youtube ξεκινά με πλάνο τον κο Λιάνη και δεν την προτίμησα. Το τραγούδι ανήκει στον δίσκο του 1992 «Συγγνώμη για την άμυνα» σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και βασικό ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. Οι στίχοι παρακάτω.

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα.

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες.

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα.

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο...