Εγνατία- Ομόνοια

Από τις παραστάσεις αυτές δεν κατάφερα να δω ούτε μία. Αν και μια μακρά περίοδο της ζωής μου σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τους Πυξ Λαξ και όσα εκείνοι αναδείκνυαν με τα τραγούδια τους, οι συναυλίες του Φίλιππου Πλιάτσικα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και η όλη ιδέα με την συμφωνική ορχήστρα με βρήκαν στο φτερό. Από τη μια θεωρούσα καλό το γεγονός πως μετά το «Σταυρό του Νότου» του Μικρούτσικου σε ποίηση Καββαδία επιτέλους άνοιξαν οι πόρτες στην μουσική που πραγματικά ακούμε οι μέσοι, καθημερινοί άνθρωποι, από την άλλη μου χάλαγε τη μαγιονέζα το γεγονός πως ο «αλητάκος» Φίλιππος βάζει τα καλά του και διευθύνεται από έναν καθωσπρέπει μαέστρο με κοστούμι και μπαγκέτα. Τελικά οι ημέρες ήρθαν έτσι που αν και είχα την καλύτερη παρέα δεν πήγα. Η καλύτερη παρέα όμως πήγε και γύρισε με τις καλύτερες εντυπώσεις κι έναν θησαυρό. Ένα τραγούδι που ένα χρόνο αργότερα θα το άκουγα ξαφνικά ξημερώματα στον Λυκαβηττό και θα το χάραζα με μαχαίρι στο ξημέρωμα κάθε νύχτας, για πολύ καιρό. Η μουσική ανήκει στον Φίλιππο Πλιάτσικα και η οι στίχοι στην Όλγα Στεργιούδη που αν και πρώτη φορά τη συναντώ ως στιχουργό, νιώθω λες κι έχω ακούσει δεκάδες τραγούδια από εκείνη. Το τραγούδι περιέχεται στη ζωντανή ηχογράφηση από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών που φέρει τον γενικό κι εύστοχο τίτλο «Ταξιδεύοντας με άλλο ήχο", Harvest 2006. Τα λόγια είναι της ψυχής η εξορία:

Χωρίς μιλιά στο βλέμμα σου ξενύχτησα
τα λόγια είναι της ψυχής η εξορία
Ήσουν μαζί, όταν κοιμόμουν κι όταν ξύπνησα

λύτρωση τούτη η εμμονή και τιμωρία

Μια πόλη χτίσαν οι τρελοί πίσω απ’ τα όνειρα
εκεί που οι άγγελοι πουλάνε τα φτερά τους
εκεί που βρίσκει η Εγνατία την Ομόνοια
κι εξηγούν γιατί σκοτώνουν τα παιδιά τους

Με τα παιχνίδια σου άλλοι παίξαν και μεγάλωσαν
κάηκαν όμορφα για μια φωτογραφία
Σε ποια Ανάσταση τα χέρια μας αντάμωσαν
κι έμαθα πάνω σου γραφή κι ισορροπία.