Translate

26 Μαΐου 2011

Καθώς πλησιάζει η ώρα- Έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης




Λένε πως πλησιάζει η ώρα
κι ίσως να ‘ναι αλήθεια.
Ποιος όμως πρέπει να κριθεί;
Μήπως κι εμείς που ζήσαμε
μόνο με το άκουσμα των πρώτων Σου θαυμάτων;
Εκείνους μόνο γιάτρεψες
για να πιστέψει τώρα ο κόσμος
των υγειών σε Σένα.
Εκείνους μόνο
γιατί εμείς που ακολουθήσαμε
στρατιές στρατιών
ανάπηροι της Ιστορίας
ζήσαμε
άλλοι μέσα στις μάταιες προσευχές
κι άλλοι μέσα στον πόνο απεγνωσμένοι.
Ουδέτερος ελεήμων σαν ελπίδα ωχρή
μας άφησες να σε αντικαταστήσουμε:
Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα.

*Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Βαρβέρης. 
Πενθούμε γι' αυτό. 

23 Μαΐου 2011

Συνέντευξη με το Θάνο Μικρούτσικο και τον Χρήστο Θηβαίο





Οι δυο τους μετράνε μια κοινή πορεία 9 χρόνων στη δισκογραφία και όμως μοιάζουν ακούραστοι και ακάθεκτοι. Εκατοντάδες συναυλίες κάθε χρόνο ανά την Ελλάδα, δίσκοι, κύκλοι τραγουδιών, ξανά συναυλίες. Από τον Άμλετ της Σελήνης και μετά, ο Χρήστος Θηβαίος αποτελεί τον βασικό ερμηνευτή τού Θάνου Μικρούτσικου την τελευταία δεκαετία χωρίς αυτό, όπως λένε οι ίδιοι, να τους περιορίζει στα βήματά τους και χωρίς να τους κουράζει στο ελάχιστο. Τους συναντήσαμε με αφορμή τις παραστάσεις που θα δώσουν στην Αθήνα, στο Σταυρό του Νότου τα δύο επόμενα Παρασκευοσάββατα, χωρίς πλήρη ορχήστρα, παρά μόνο με τη συνοδεία του δεξιοτέχνη των πνευστών Θύμιο Παπαδόπουλο, σχήμα με το οποίο από πέρσι το καλοκαίρι μέχρι σήμερα ταξίδεψαν σε όλη την επαρχία. 

Ξανά εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου. Ας ξεκινήσουμε από την αφορμή μας. 

Θ.Μ: Σε ό,τι με αφορά βρίσκομαι στον καλλιτεχνικό δρόμο εδώ και σαράντα χρόνια. Ποτέ δεν λειτούργησα ως τυπικός συνθέτης, δηλαδή να κάθομαι στο πιάνο μου να γράφω, να τα παίρνουν οι τραγουδιστές, να τα λένε, να τα προωθούνε κλπ. Παρότι ήμουν ένα πρόσωπο το οποίο κινήθηκε και στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού και στην κλασική μουσική και στη μουσική για θέατρο, ένα μεγάλο κομμάτι της δραστηριότητάς μου είναι αυτό που λέμε λάιβ κι αυτό από την αρχή. Παρόλο που στα λάιβ μου δεν διεύθυνα, γιατί θεωρούσα λίγο αστείο να διευθύνεις 5 μουσικούς, καθόμουν πάντα στο πιάνο. Αυτό που λέμε όμως «Ο Θάνος Μικρούτσικος ως περφόρμερ» ξεκίνησε δειλά στη δεκαετία του 90 και εμπεδώθηκε από τη σεζόν 1999-2000 όπου συνεργάστηκα σε 102 συναυλίες με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Εκεί κατανόησα κι εγώ, αλλά και ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει ότι πέρα από τις άλλες μου ιδιότητες λειτουργούσα και ως περφόμερ. Αυτό ακόμα περισσότερο άρχισε να συμβαίνει στην πρώτη μας συνεργασία με τον Χρήστο, τότε που κάναμε τον Άμλετ της Σελήνης στο Σταυρό του Νότου με 37 παραστάσεις αν θυμάμαι καλά, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Εκεί, αυτό που ξεκίνησε με τον Παπακωνσταντίνου, άρχισε να παίρνει διαστάσεις. Τι συμβαίνει τώρα με αυτή την ιστορία που άρχισε την πρώτη Ιουνίου πέρσι με τον Χρήστο; Κάναμε 60 παραστάσεις με τη μορφή ενός τρίο: Μικρούτσικος, Θηβαίος και Θύμιος Παπαδόπουλος. Πρόκειται για έναν μουσικό ο οποίος πέρα από σολίστ στα πνευστά και συνθέτης θεατρικής μουσικής, είναι ο βασικός παραγωγός τής μετά-από-εμένα γενιάς τραγουδοποιών, από Κατσιμίχες μέχρι Δεληβοριά.

Χ.Θ: Το να διαχειρίζεται ένα τρίο όλο αυτό το έντεχνο υλικό είναι πολύ σημαντικό. Και το λέω με υπερηφάνεια το «εντεχνο» διότι στην τέχνη μέσα είμαστε, ξέρουμε να παίζουμε μουσική με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και κάπου εκεί βρίσκεται και η έναρξη της ιδεολογίας, η εκκίνηση της συναυλίας. Πρέπει στο τέλος ο άλλος να έχει εισπράξει ότι εμείς και το όργανό μας έχουμε δώσει τον καλύτερο εαυτό. Στην περίπτωση του Θάνου που είναι το πιάνο, πρόκειται για πραγματική ερμηνεία. Ο Θάνος είναι ένας απόλυτος περφόρμερ που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα όταν παίζει τους 7 νάνους από τον Μικ Τζάκερ∙ το πιάνο γίνεται η προέκτασή του και τα πλήκτρα γίνονται τα λόγια που προφέρει εκείνη τη στιγμή. Όντας εγώ ο ίδιος τόσα χρόνια μαθητής της δικιάς του σχολής μετά τη σχολή του Ουμπέρτο Έκο, δεν μπορώ κι εγώ παρά να πυρποληθώ πάνω στη σκηνή, τραγουδώντας από τα πιο περίεργα τραγούδια που είχα γράψει με τους Συνήθεις Ύποπτους, μέχρι τις γνωστές επιτυχίες του Θάνου που τραγουδάει όλη η Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ένα πολύ μεγάλο και ευρύ φάσμα από μεριάς υλικού, από την κοινή μας πορεία, από το κεφάλαιο Νίκος Καββαδίας και όλα τα γνωστά και αγαπημένα τραγούδια που έχουν προκύψει.

Θ.Μ: Πρέπει να γίνει κατανοητό κι επιμένω ότι η απογείωση δεν γίνεται λόγω του τραγουδιού, αλλά λόγω της σκηνικής πράξης. Το ίδιο πρόγραμμα παιγμένο τυπικότερα και συντηρητικότερα, θα πάει καλά, αλλά δεν θα απογειώσει αυτό που γίνεται με τους τρεις μας. Πεθαίνουμε στη σκηνή και κάνουμε τον άλλο να λιώνει∙ είναι μια αμφίδρομη σχέση. Βέβαια αυτό είναι τρομερά κουραστικό, αλλά είναι το μόνο σε αυτή τη βαρβαρότητα που ζούμε που μπορεί να μας κινητοποιήσει.

Χ.Θ.: Σημειωτέον ότι αυτή η παράσταση έχει παίξει μόνο στην επαρχία και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στην Αθήνα. Όπου έχουμε πάει, ακόμα και σε πολύ μικρότερες πόλεις από την Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο, μας παρακάλεσαν να επιστρέψουμε. Και θα σου πω και κάτι εντυπωσιακό, μιας και έχουμε διαρκώς πίσω μας αυτή τη διάφανη αυλαία της κρίσης. Συζητούσαμε με τους μαγαζάτορες και αντιληφθήκαμε ότι ενώ ο κόσμος δεν έχει λεφτά, σε χώρους που χωράνε 600 άτομα, κόπηκαν 900 εισιτήρια. Και μιλάμε για τσιμουδιά μέσα στο μαγαζί, την ώρα που παίζονταν κάποια τραγούδια όπως οι 7 νάνοι. Επίσης, πολύς κόσμος μας τίμησε σε παραπάνω από μία παραστάσεις της κάθε πόλης. Ήρθε και ξαναήρθε.

Ίσως ο κόσμος το αντιμετωπίζει και σαν επένδυση στον εαυτό του: τα λίγα χρήματα που διαθέτει, ας τα δώσει για να ψυχαγωγηθεί σωστά και όχι να διασκεδάσει με πιο εφήμερο τρόπο.

Θ.Μ: Πιθανόν σε κάποιο κομμάτι να έχεις δίκιο, δεν ξέρει κανείς και πώς θα εξελιχθεί αυτή η ζοφερή πραγματικότητα. Εγώ επιμένω να λέω ότι από την άλλη μεριά υπάρχει μια φοβερή κρίση, μια μιζέρια. Η δική μας επιτυχία, λειτουργεί ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της κρίσης.
Αναρωτιέμαι αν τα τελευταία χρόνια έχει έρθει να σας βρει κάποιος στις παραστάσεις και να σας πει «ήρθα πρώτη φορά να σας ακούσω».

Θ.Μ: Δεν μπορείς να πάρεις τον καθένα και να τον ρωτήσεις. Εμείς μπορούμε να σημειώσουμε δύο πράγματα. Σε αυτό που εισπράττουμε ως συνολική αίσθηση και είναι η απόλυτη κατανόηση και η απογείωση, και στο γεγονός ότι ένα 25% έρχεται για να μας μιλήσει στο τέλος. Πολλές φορές έχουμε καθίσει στα καμαρίνια και μία ολόκληρη ώρα μετά το τέλος της παράστασης. Εκεί λοιπόν οι κουβέντες που λέγονται είναι βαθύτατες. Δεν θα ήταν σωστό να τις ηχογραφήσω αλλά θα ήταν χρήσιμο και σε εσάς να ακούσετε τι λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Κι αυτό μας αφήνει να καταλάβουμε ότι όλο αυτό το κοινό δεν έρχεται απλά να ακούσει δυο γνωστά πρόσωπα, επηρεασμένο από τη γενικότερη δημόσια εικόνα τους. Δεν πρόκειται για μια επιδερμική διαδικασία.

Χ.Θ: Μιλάμε για προσέλευση τέτοιων ηλικιών σε χώρους κλειστούς, όχι για συναυλίες. Τα παιδιά έρχονται συνοδεία των γονέων τους, τα οποία κάθονται προσηλωμένα και μάλιστα ζητούν και τραγούδια όπως Της γοργόνας το φτερό του Αλκαίου. Ή από τη δική μου δισκογραφία ζητάνε το Νερό. Πέρα όμως από την ηλικία, υπάρχει και ένα κοινό που έχει εμμονή στον Καββαδία. Μιλάμε για σκαμμένα πρόσωπα τριαντάρηδων που δεν ξέρουν τα λόγια από τη Ρόζα για παράδειγμα, ξέρουν όμως απ’ έξω όλο το ρετσιτατίβο από το William George Allum. Αυτό σημαίνει ότι έχει πάει αλλού αυτό το ταξίδι και είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω.

Δεν σκεφτήκατε να πειραματιστείτε με το πρόγραμμα; Μιας και η αποδοχή είναι ούτως ή άλλως τόσο μεγάλη, να φτιάξετε ένα πρόγραμμα που να αναδεικνύονται και τα λιγότερο γνωστά σας κομμάτια.

Θ.Μ: Θα σου απαντήσω έντιμα. Έχω κάνει πάρα πολλές συναυλίες όπου πχ παρουσιάζω τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου και το Γέρο της Αλεξάνδρειας του Καβάφη, κι έτσι έρχονται αυτοί που θέλουν να ακούσουν αυτά τα πράγματα. Εντελώς άγνωστα κομμάτια στο ευρύ κοινό. Είναι εξαιρετικά σύνηθες σε εμένα. Στις μουσικές σκηνές δεν μπορώ να το περιορίσω αυτό. Υπάρχει μια χαλαρότερη διάθεση των ανθρώπων οι οποίοι θέλουν μέσα σ’ όλα να ακούσουν και κάποια τραγούδια που έχουν αγαπήσει ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά, παίζουν τραγούδια που δεν τα ακούς εύκολα, όπως η Δίκοπη ζωή και το Όλα από χέρι καμένα. Όμως έχω στο μυαλό μου κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα χρόνια, με βασικό συνεργάτη το Χρήστο αλλά και κάποιους άλλους, νεότερους και παλαιότερους, να είμαστε σε ένα χώρο όπου παράλληλα με ένα πρόγραμμα γνωστών τραγουδιών να παρουσιάσουμε και κάποιους από τους κύκλους που ολόκληροι έχουν παρουσιαστεί σπάνια, όπως τα Τροπάρια για φονιάδες, τον Άμλετ της Σελήνης, τη Θάλασσα στη Σκάλα, το Συγνώμη για την Άμυνα κλπ. παιγμένους όμως με καινούργιο τρόπο.

Τριγυρίζει στο μυαλό μου χρόνια αυτή η ερώτηση: δεν έχετε κουραστεί να παίζετε μαζί μετά από 9 χρόνια κοινής συνύπαρξης; 

Θ.Μ: Έντεκα χρόνια είναι, τα εννιά δισκογραφικά.

Χ.Θ: Για μένα, παρά το γεγονός ότι έχω όντως κουραστεί από τόσες πολλές συναυλίες, δεν βλέπω την ώρα να ανέβω στη σκηνή και να παίξω με το Θάνο. Υπάρχει παράλληλα μια τόσο διευρυμένη άποψη για το ρεπερτόριο και τη μεταξύ μας συνεργασία που μου δίνεται η δυνατότητα να παίξω πραγματικά ό,τι εγώ θέλω, ελληνικά και ξένα. Αυτή ακριβώς η ελευθερία όμως δεν με κάνει να χάσω το δρόμο μου γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν κάνω πρέπει να είναι απόλυτα πειθαρχημένο γιατί έχω δίπλα τον δάσκαλό μου. 

Θ.Μ: Η έννοια της κούρασης επάνω στη σκηνή δεν υφίσταται. Αν κάποια στιγμή με κουράσει η σκηνή, σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσω. Στο ερώτημά σου δεν μπορώ να σου απαντήσω επ’ ακριβώς. Θα συνεχίσω να παίζω με τον Χρήστο όσο θα υπάρχει χώρος για το απρόβλεπτο πάνω στη σκηνή. Όταν θα γίνουν όλα προβλέψιμα, θα πρέπει να κάνει τα δικά του κι εγώ τα δικά μου. Αυτό είναι η τέχνη, είτε είναι σημαντική είτε όχι, λειτουργεί μόνο αν υπάρχει χώρος για το απρόβλεπτο.

Χρήστο, είπες ότι υπάρχει πολύς ελεύθερος χώρος δίπλα στον Θάνο Μικρούτσικο, δεν μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα σημείο ασφάλεια ή και ευκολία να παίζεις τόσα χρόνια δίπλα του;

Θ.Μ: Μισό λεπτό, να πω κάτι. Μισώ τους δικηγόρους του διαβόλου. Βεβαίως να σου απαντήσει, αλλά δείτε αυτή την παράσταση για την οποία μιλάμε και αν μετά του κάνεις την ερώτηση εμένα να με φτύσεις. Άρα λοιπόν, το γεγονός ότι δεν έχεις δει την παράσταση νομιμοποιεί τέτοιου είδους ερωτήσεις, αλλά όποιος την έχει δει μπορεί να καταλάβει κύριε δικηγόρε.

Μη με μισείτε κύριε Μικρούτσικε, χαίρομαι καμιά φορά να διαψεύδομαι.

Χ.Θ: Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω κάνει ούτε μια παραχώρηση, να λαϊκίσω στο πρόγραμμά μου. Δηλαδή παίζω το ρεπερτόριό μου όπως το θέλω από την εποχή των Συνήθων Υπόπτων ως τους Πέτρινους κήπους. Στην περίπτωση του Θάνου τα πράγματα δεν είναι και τόσο ασφαλή όσο φαίνονται. Φαντάσου ότι έναν χώρο 700 ατόμων όπου σίγουρα οι περισσότεροι από αυτούς έχουν παγιωμένο το υλικό του Θάνου και όχι το δικό μου. Οπότε, αν βγει ένας τύπος σαν κι εμένα και τους πει ένα τραγούδι όπως το Άλλοθι, αυτό μόνο ασφαλές δεν είναι. Δηλαδή στο κοινό τού Θάνου που είναι πολύ πιο ευρύ, εγώ καλούμαι να επιβάλω τη δικιά μου σοφιστικέ περίοδο. Επίσης, μου δίνεται η δυνατότητα να επιβληθώ ως ερμηνευτής αλλά και να ξεπεράσω τις καταγεγραμμένες μου δυνατότητες καλούμαι να είμαι αυτός που έχει κάνει μια ωραία διασκευή στον Γορίλα, που έχει τραγουδήσει με τρομερό λυρισμό το Πόσο πολύ σ’ αγάπησα και παράλληλα με τρομερό σεβασμό στις πρώτες εκτελέσεις να γίνω ερμηνευτής σε τραγούδια από τον Καββαδία, τραγούδια του Μητρουπάνου κλπ.
Να μπω στον πειρασμό να σας ρωτήσω για το πολιτικό τραγούδι σήμερα;

Θ.Μ: Μπορεί μια τέτοια ερώτηση εκ πρώτης όψεως να φαίνεται τετριμμένη, αλλά το πολιτικό τραγούδι δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Απλώς, όσοι είχαν βάλει στο μυαλό τους το πολιτικό τραγούδι με μια συγκεκριμένη φόρμα, όπως πχ τα Πολιτικά τραγούδια ή η Καντάτα για τη Μακρόνησο δεν μπορούν να το εντοπίσουν σήμερα. Βέβαια, για πάρε τη Μουσική πράξη στον Μπρεχτ, ξανάκουσέ τη σήμερα και σκέψου, ήταν η ίδια φόρμα με το πολιτικό τραγούδι του Θεοδωράκη της δεκαετίας του 60 ή κάτι εντελώς διαφορετικό. Αν δεις στη δεκαετία του 80 αλλά και στη δεκαετία του 90 τραγούδια τραγουδοποιών, θα βρεις εντονότατα πολιτικά μηνύματα που όμως βγαίνουν και από τη μουσική, αναμφισβήτητα και όχι μόνο από το στίχο. Και αυτό το πράγμα συνεχίζεται. Από τις Τρύπιες σημαίες των Κατσιμιχαίων μέχρι το Σιγά μην κλάψω του Αγγελάκα. Οι Μέρες αδέσποτες του Χρήστου δεν ήταν πολιτικό τραγούδι; Μου ήρθαν πρόσφατα κάποια ντέμο από νέα συγκροτήματα και είδα απίστευτα πολιτικά τραγούδια μέσα.

Χ.Θ: Υπάρχει και η low bab. Αυτό όμως είναι μια προσπάθεια καταγραφής εξοργισμένου πολιτικού κειμένου που όμως προσωπικά δεν θα το κατέτασσα στο τραγούδι. Άκουσα πρόσφατα ένα νέο αγγλόφωνο τραγούδι γραμμένο από Έλληνες που λέγεται P.I.G.S και είναι εξαιρετικό.
Μιας και το έφερε η κουβέντα και πώς νομίζω ότι πάντα θα το φέρνει η κουβέντα από εδώ και πέρα, μπορεί το αγγλόφωνο τραγούδι να εκφράσει την κατάσταση της σημερινής Ελλάδας, μιας και δεν ομιλείται στην κοινωνία μας;

Θ.Μ: Καταρχήν μπορεί. Εγώ θα θέσω ένα ερώτημα χωρίς να έχω απάντηση. Έχουμε μια εκπληκτική γλώσσα, αν και ανάδελφη και η χημεία της είναι απίστευτη. Ακόμα και ξένα κείμενα έχουν μεταφραστεί με εκπληκτικό τρόπο. Προσωπικά θα προτιμούσα ένα ροκ συγκρότημα να λειτουργήσει στα ελληνικά. Επίσης, υπάρχει μια ευκολία στην αγγλική γλώσσα, την οποία παραδέχτηκε η Μόνικα σε μια κρίση ειλικρίνειας στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη. Είπε με τα αγγλικά κρύβω την αφέλεια των στίχων μου. Προσωπικά η πρώτη δουλειά της Μόνικα μου άρεσε πολύ.

Χ.Θ: Για μένα αυτό είναι ευκολία. Το τραγούδι αυτό είναι αγγλόφωνο για εκείνους που μέχρι τώρα δεν άκουγαν αγγλόφωνο. Εμένα που άκουγα Pearl Jam δεν μου κάνει αίσθηση, δεν μου λέει τίποτα. Μια ωραία μελωδιούλα που έκατσε καλά κι έχει έναν εντυπωσιασμό. Ε και; 

Είμαστε σε θέση άραγε να μιλάμε για τη δημιουργία νέας σκηνής στο ελληνικό τραγούδι;

Θ.Μ: Δημιουργείται σκηνή, απλώς δεν μπορείς να την εντοπίσεις τόσο δισκογραφικά, γιατί έχει καταρρεύσει η δισκογραφία. Τη νέα γενιά την εντοπίζεις περισσότερο στα λάιβ. Τώρα οι νέοι έχουν αυτό το φοβερό πρόβλημα, δεν μπορούν να στηριχτούν στη δισκογραφία. Έλαβα την προηγούμενη εβδομάδα δύο cd και έπαθα πλάκα, τους πήρα αμέσως τηλέφωνο. Αλλά τι να το κάνεις, είναι δύσκολο. Είναι παράξενο όμως την ώρα που όλοι παραδεχόμαστε πως η δισκογραφία έχει καταρρεύσει, να βγαίνουν τόσα cd από νέους ανθρώπους.

Χ.Θ: Τώρα πια είναι πιο εύκολο λόγω της τεχνολογίας, αλλά και πιο επικίνδυνο.

Θ.Μ: Δεν υπάρχει κοινό πια στη δισκογραφία. Το κοινό έχει μεταφερθεί αλλού, στο διαδίκτυο ας πούμε.

Σκεφτήκατε ποτέ να μεταφερθείτε κι εσείς εκεί; Να διανέμετε τα νέα σας τραγούδια από το ίντερνετ όπως άλλοι συνάδελφοί σας. 

Θ.Μ: Δεν είμαι πολύ διαδικτυακός τύπος, παρόλο έχω αποδεχτεί τη λογική του. Έχω αυτή την εμμονή με το χειροπιαστό. Φταίνε και οι εταιρίες, θα μπορούσε να αναβιώσει το βινύλιο. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε χιλιάδες βινυλιάκηδες στην Ελλάδα, νομίζεις ότι το cd πουλάει περισσότερο;

Όχι, αλλά το cd είναι πολύ πιο πρακτικό και στη μεταφορά και στη χρήση. 

Θ.Μ: Βέβαια. Αλλά ούτως ή άλλως σε συλλέκτες θα απευθύνεται και το cd σε λίγο καιρό.

Χ.Θ: Να σου πω κάτι, δεν έχω καμιά αντίρρηση να διανέμω τα τραγούδια μου στο ίντερνετ, αρκεί να υπάρχει η αμοιβή του πνευματικού δικαιώματος. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν συναυλίες. Τρελαίνομαι όταν μου λένε ότι κατεβάζουν δωρεάν τραγούδια. Πληρώνουν, αλλά όχι εμένα που τα έχω γράψει, πληρώνουν τη σύνδεση. Ίσως να μπορούσε να μετατεθεί εκεί το πνευματικό δικαίωμα.

Θ.Μ: Επειδή εγώ δεν ήμουν ποτέ της μουσικής για συνοδεία φαγητού ή οδήγησης, νομίζω ότι θέλει ακρόαση το πράγμα. Θα πρέπει να ακούμε τη μουσική προσεκτικά, κι αυτό δεν μπορείς να το κάνεις από το διαδίκτυο. Είναι η χαμηλή ποιότητα, είναι ότι σου αποσπάται συνεχώς η προσοχή, είναι πολλά. Και καλά, το πρόβλημα δεν είναι δικό μου, εγώ έναν δισκογραφικό κύκλο τον έκανα. Οι νέοι; Πώς θα βγάλουν οι νέοι τον δίσκο τους;

Το Υπουργείο Πολιτισμού πώς το βλέπετε; 

Θ.Μ: Ποιο υπουργείο; Πού είναι αυτό; Δεν υπάρχει Υπουργείο Πολιτισμού και δεν θα υπάρχει μέχρι το 2020. Δεν υπάρχουν χρήματα αλλά και ο τρόπος που γίνεται η διαχείριση της κρίσης, ακόμα και στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος είναι απαράδεκτος. Η συγκεκριμένη ηγεσία είναι αυτό που λέει ο στίχος «όλο τον κόσμο γύρισες μα τίποτα δεν είδες». Και καλός να ήταν ο Υπουργός Πολιτισμού, δεν έχει τίποτα να διαχειριστεί. Μιλάμε για μια διάλυση του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού ιστού. Πώς μπορούμε να μιλάμε για Υπουργείο Πολιτισμού;

Εσείς που έχετε διατελέσει Υπουργός Πολιτισμού κύριε Μικρούτσικε, έχετε στο μυαλό σας 2-3 πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν σήμερα;

Θ.Μ: Κανένα απολύτως. Εγώ προσωπικά, που λέει το σινάφι μου ότι υπήρξα καλός υπουργός πολιτισμού, θα μπορούσα να κάνω ένα εξάμηνο μια εκτίμηση ανά τομέα και μια ολοκληρωμένη πολιτική κατάλληλων ανθρώπων. Σε ένα χρόνο θα υπήρχε ένα ολοκληρωμένο πλάνο έτοιμο να εφαρμοστεί. Θα φτάναμε λοιπόν στο σημείο της πρώτης υλοποίησης, πού θα βρίσκαμε τα χρήματα;

*Πρώτη δημοσίευση www.musicpaper.gr

21 Μαΐου 2011

Η Ελένη του Γιώργου Σεφέρη




ΤΕΥΚΡΟΣ 
... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
..............................................................
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.
.............................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ


"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών∙
                   η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.
                                                       Το φεγγάρι
βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη∙
σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.
Πού είναι η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης∙
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:
"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.
"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
                                                                             το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα∙
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.
                                                  Και στην Τροία ;
Τίποτε στην Τροία- ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα
ατόφιο∙
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης∙
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου ;
                             Αηδόνι αηδόνι αηδόνι, 
τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Δακρυσμένο πουλί,
                               στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών∙
                                        αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

11 Μαΐου 2011

Συνέντευξη με το Νίκο Πορτοκάλογλου





Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι από τους τραγουδοποιούς που κατάφεραν χωρίς επιτηδεύσεις και δύσκολες μουσικές και στιχουργικές διαδρομές, να φτιάξουν τραγούδια που έμειναν βαθιά στην ψυχή των Ελλήνων. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ο ίδιος δηλώνει μινιμαλιστής, «αυτοδίδακτος που διδάχτηκε από αυτοδίδακτους» και αποκηρύσσει τον λαϊκισμό σε όλα τα επίπεδα κρατώντας την απλότητα και την ουσία. Το βιβλίο του με τίτλο «Λόγια και ακόρντα» από τις εκδόσεις Ιανός έρχεται να λύσει τα χέρια των μερακλήδων της μουσικής προσφέροντας όλα τα τραγούδια που έχει γράψει, με τους στίχους και τις συγχορδίες σε απλή και κατανοητή μορφή. 

Έχω την αίσθηση ότι αγαπάτε το ίδιο την απλότητα ως έννοια και τη δημιουργία ως διαδικασία.  

Η απλότητα σε συνδυασμό με την ουσία και με ένα βαθύτερο περιεχόμενο, ήταν πάντα το ιδανικό μου όσον αφορά το στίχο και τη  μουσική. Από μικρός υπήρξα μινιμαλιστής χωρίς να το ξέρω. Γι’ αυτό και οι μουσικές που με συγκίνησαν και μου δημιούργησαν την επιθυμία να γίνω μουσικός και να γράψω τραγούδια, ήταν μουσικές που είχαν αυτά τα στοιχεία: απλότητα, αμεσότητα, δύναμη, πάθος. Είναι στοιχεία που  τα έβρισκα σε πάρα πολλές μουσικές, από τα δικά μας λαϊκά και παραδοσιακά μέχρι τα μπλους, τη ροκ και την κάντρι. Η δισκοθήκη  μου πάντα ήταν ένα πολύχρωμο χαρμάνι. 

Έχετε αναμνήσεις από τις πρώτες σας δημιουργίες; Πώς ξεκινήσατε να γράφετε; 

Προσπαθώντας να πιάσω την ιστορία από την αρχή για να γράψω τον πρόλογο του βιβλίου, θυμήθηκα που όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού και είχα ακούσει από τους γονείς μου ότι υπήρχε μια παλιά κιθάρα του πατέρα που την είχε αφήσει στο Βόλο, όπου και είχε μεγαλώσει. Κάθε φορά που πήγαινε ο πατέρας μου για δουλειές στο Βόλο, τον παρακαλούσα να φέρει την κιθάρα. Εκείνος είτε επειδή την ξεχνούσε, είτε επειδή εκτιμούσε ότι η κιθάρα θα έφερνε μπελάδες στο σπίτι, δεν την κατέβαζε στην Αθήνα. Μέχρι που του έγινα στενός κορσές και κάποια στιγμή απήυδησε και την έφερε. Ήμουν στην πρώτη γυμνασίου. Μετά από μια περίοδο που προσπαθούσα να μάθω εντελώς στα τυφλά, η μητέρα μου έφερε μια μέθοδο πρακτικής εκμάθησης της κιθάρας, ένα βιβλίο του Τάκη Μωράκη που είχε τα εικονίδια με τις συγχορδίες. Αυτή ήταν η αρχή. Ταυτόχρονα ο αδερφός μου ως μεγαλύτερος έφερνε μαγικούς δίσκους στο σπίτι, όπως το White Album των Beatles, το Nashville Skyline του Dylan ή το Περιβόλι του Τρελού του Σαββόπουλου και πολλούς άλλους συν τους δίσκους των γονιών που ήταν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης και λαϊκά. Το ωδείο μου ουσιαστικά ήταν το πικάπ, όπου έλιωνα τους δίσκους προσπαθώντας να παίξω κάτι που να θυμίζει έστω και λίγο αυτό που άκουγα. Από τα πρώτα εκείνα χρόνια που άρχισα να παίζω, άρχισα παράλληλα και να γράφω που και αυτό ήταν σαν μια άλλη τάξη του ωδείου: έκανα ασκήσεις ύφους προσπαθώντας να μιμηθώ αυτούς που άκουγα, με αγγλικούς στίχους πολλές φορές. Θυμάμαι ωστόσο ότι το πρώτο τραγούδι που αισθάνθηκα πραγματικά δικό μου ήταν ο Άσωτος Υιός και μιλούσε ακριβώς γι’ αυτό που με έκαιγε τότε, το τέλος της προστασίας από το σπίτι και το πρόβλημα της επιβίωσης. Μόλις αρχίζουν τα προβλήματα αρχίζουν και τα τραγούδια. Λίγα χρόνια αργότερα σχηματίστηκαν και οι Φατμέ. 

Πόσο απαραίτητες είναι οι μουσικές σπουδές για κάποιον που θέλει να γράψει καλά τραγούδια; 

Ελάχιστα έως καθόλου. Εκείνο που λέω και στην αρχή του βιβλίου είναι ότι σκεπτόμενος τους τραγουδοποιούς που θεωρούσα δασκάλους μου, κατάλαβα ότι είμαι ένας αυτοδίδακτος που διδάχτηκε κυρίως από αυτοδίδακτους. Οι τραγουδοποιοί είμαστε μια ιδιαίτερη ράτσα, δεν είμαστε ούτε συνθέτες, ούτε  ποιητές, ούτε σολίστες, ούτε τραγουδιστές. Συνήθως έχουμε λίγο απ’ όλα, άλλο περισσότερο άλλο λίγο λιγότερο και με κάποιον τρόπο τα φέρνουμε όλα σε μια ισορροπία. Ο χρόνος και η δουλειά είναι εκείνα που σμιλεύουν όλο αυτό το πράγμα. Η δουλειά κυρίως είναι πολύ σημαντική. Όλοι μιλάνε για ταλέντο, για χάρη, για έμπνευση, για δικαιώματα και επιδόματα, αλλά κανείς δεν δίνει βάρος στη δουλειά.  

Μάλλον τη θεωρούμε μέχρι ενός σημείου δεδομένη.

Τα αυτονόητα είναι τελικά αυτά που μας λείπουν στην Ελλάδα. 

Στο ίντερνετ υπάρχουν σελίδες που προσφέρουν πολλά τραγούδια σας με τη μορφή και τη λογική που προσφέρονται στο παρόν βιβλίο. Τον τρόπο δηλαδή να τα παίξεις στην κιθάρα χωρίς να απαιτούνται ιδιαίτερες γνώσεις. 

Όταν μιλούσα με τον εκδότη, με ρώτησε «τι ιδιαίτερο θα έχει αυτό το βιβλίο που δεν θα μπορεί να το βρει κανείς στο ίντερνετ;». Καταρχήν έχει όλο το υλικό και μάλιστα ταξινομημένο. Επίσης το υλικό είναι δουλεμένο από εμένα τον ίδιο που τα έγραψε∙ ένα- ένα τα τραγούδια από την αρχή. Κατέγραψα ακριβώς τον τρόπο που τα έπαιζα στην κιθάρα από παλιά, ξανακούγοντας τους δίσκους. Καταλαβαίνεις ότι πολλά από τα τραγούδια είχαν ξεχαστεί. Το βιβλίο είναι μια δουλειά χειροποίητη, την έκανα μόνος μου με πολύ μεράκι και θεωρώ ότι πιο εύχρηστο για τους μουσικούς μιας και δεν έχει παρτιτούρα. Έχει τους στίχους και τα ακόρντα. Εκείνο που χρειάζεται είναι να ξέρει κανείς το τραγούδι, να το έχει ακούσει δηλαδή. 

Πριν χρόνια είχε γίνει μια φασαρία στους κόλπους του διαδικτύου, όπου ένα σάιτ στη λογική του βιβλίου, υποχρεώθηκε να αφαιρέσει τους στίχους από τα τραγούδια μετά από απαίτηση των καλλιτεχνών και σχετικές μηνύσεις.  

Αυτό δεν με ενοχλεί. Η διάθεση του στίχου στο ίντερνετ και ενός τρόπου πρακτικού για να παίξει κανείς στο σπίτι του τα τραγούδια δεν είναι κλοπή. Εξάλλου στο σάιτ μου μπορεί κανείς να βρει όλους τους στίχους μου. Εκείνο με το οποίο θυμώνω είναι η την κλοπή των πνευματικών δικαιωμάτων μέσω download, όπως θα θύμωνε κάθε ένας που του κλέβουν το μόχθο του. Αυτό είναι το «προϊόν» μας, το ηχογραφημένο τραγούδι. Το μόνο πράγμα στο οποίο δικαιολογείται η κλοπή του στην Ελλάδα είναι η μουσική. Ειδικά έτσι όπως έχει καταντήσει η δισκογραφία, πώς κάποιος που ζει από αυτό θα ηχογραφήσει τον επόμενο δίσκο; Πού θα βρει τα χρήματα, πώς θα βγουν τα έξοδα της παραγωγής αν κανείς δεν αγοράζει; Εγώ επιμένω να αγοράζω cd και γενικά ανήκω στο κίνημα «Πληρώνω», ακόμα και στα διόδια, με την ίδια λογική που πληρώνω τους φόρους μου κάθε χρόνο. Παρόλο που δεν παίρνω τίποτα πίσω από αυτά που δίνω, θεωρώ ότι το παιχνίδι έχει κανόνες. Θα με ενδιέφερε μια σοβαρή συζήτηση για το αν πρέπει να πληρώνουμε ή όχι, αφού όμως πληρώσουμε. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι έχουμε ταυτίσει στο μυαλό μας την έννοια τού νόμου με την έννοια της Χούντας. Το παιχνίδι της δημοκρατίας έχει κανόνες και καλούμαστε να παίξουμε με αυτούς. Το να μην υπολογίζω τους κανόνες είναι αναρχία και δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες δεν είναι ελευθερία, είναι μια ανοησία και δεν έχει κανένα νόημα. Ξέρω ότι είναι πολύ πιο γοητευτικό ένας καλλιτέχνης να πετάει επαναστατικά τσιτάτα που ανεβάζουν το επαναστατικό προφίλ, αλλά αυτή είναι η άποψή μου. Ο λαϊκισμός είναι κάτι που απεχθάνομαι. 

Στο σημείωμα του βιβλίου αναφέρετε ότι αυτό που διδαχτήκατε από τους στιχουργούς και τους ποιητές είναι η αφαίρεση. Αναρωτιέμαι ποιοι να είναι οι αγαπημένοι σας τεχνίτες του λόγου. 

Αγαπημένοι μου κλασικοί ποιητές πάντα ήταν ο Καβάφης και ο Σολομός  και από τους σύγχρονους ο Γκανάς και ο Καψάλης. Από στιχουργούς θαυμάζω πολύ τον Δεληβοριά, τον Αγγελάκα, τον Παυλίδη και τον Περίδη. 

Και οι 3 στιχουργοί είναι από τη ράτσα των τραγουδοποιών…

Ίσως να είμαι προκατειλημμένος αλλά δεν το κάνω από συναδελφική αλληλεγγύη. Εκεί πάντα πήγαινε η καρδιά μου από μόνη της, στους τραγουδοποιούς. Εξάλλου πρέπει να παραδεχτούμε ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει εκλείψει το είδος του συνθέτη και του στιχουργού ως ομάδα δημιουργίας. 

Στις πρόσφατες παραστάσεις σας στον Ιανό της οδού Σταδίου σας είδαμε σε ένα διαφορετικό κλίμα και σας ακούσαμε να διασκευάζετε αντίστροφα τα τραγούδια σας: από ηλεκτρικά σε ακουστικά.

Μου αρέσει να το κάνω αυτό, να προσεγγίζω τα παλιά μου τραγούδια αλλάζοντάς τα. Αντιμετωπίζοντάς τα όπως ο σκηνοθέτης ένα παλιότερο έργο∙ κρατάει σταθερό τον πυρήνα του έργου και αλλάζει όλα τα υπόλοιπα. Είμαι από αυτούς που αν επαναλαμβάνω ένα τραγούδι για χρόνια με την ίδια μορφή, χάνω την επαφή μου μαζί του και αισθάνομαι σαν τζουκμπόξ. Εκείνο που θέλω να πω κλείνοντας είναι ότι, ενώ γενικά δεν έχω παράπονο ούτε από την κριτική ούτε από τον κόσμο όσον αφορά τις δουλειές μου, εκείνο που δεν μου αναγνωρίστηκε ποτέ είναι η πρωτοτυπία σε κάποια πράγματα. Όταν για παράδειγμα έξανα τον δίσκο «Ασωτος υιός» ηχογράφησα τελείως αλλαγμένα κάποια τραγούδια μου, όχι σε λάιβ αλλά στο στούντιο, με τη βοήθεια κάποιων τραγουδοποιών ή όταν στις πρώτες μας ενορχηστρώσεις με τους Φατμέ χρησιμοποιήσαμε ηλεκτρική κιθάρα μαζί με κλαρίνο και παραδοσιακά όργανα. Αυτά πολλοί τα επανέλαβαν στη συνέχεια και καλά έκαναν. Εγώ αντιμετωπίστηκα σαν να μην το έκανα ποτέ. 

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο
Απρίλιος 2011.

5 Μαΐου 2011

Στο Δίφωνο Μαΐου που κυκλοφορεί




Ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας μιλάνε στον Χρήστο Α. Μιχαήλ για την επανένωση των Πυξ Λαξ στην επικείμενη συναυλία τους στο ΟΑΚΑ, το Μάνο Ξυδούς και την προσωπική πορεία του καθενός τα τελευταία χρόνια.

Συνεντεύξεις:

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου εξομολογείται στον Αλέξη Βάκη: «Θέλω να αποκτήσω ξανά έναν πυρήνα ακροατών πιο καλλιτεχνικό, πιο μουσικό. Είναι προτεραιότητα για μένα».

Ο Γιώργος Κακουλίδης, ο Βασίλης Δημητρίου και ο Μανώλης Μητσιάς  κουβεντιάζουν με τον Σπύρο Αραβανή, με αφορμή τον καινούργιο τους δίσκο Συντομογραφίες.

Ο Πέτρος Θεοτοκάτος μιλάει στον Παναγιώτη Γιαννέλη για το νέο του δίσκο Ιστορίες με Βλέμματα.

Θέματα:

- Νίκος Παπάζογλου - Μανώλης Ρασούλης. Δύο μεγάλες απώλειες, γράφουν οι: Σωτήρης Μπέκας, Κώστας Αγοραστός, Αλέξης Βάκης, Κώστας Μπαλαχούτης
- Βαγγέλης Παπαθανασίου, Ο δικός μας πιονέρος της electronica, του Θάνου Μαντζάνα
-Το Γαλλικό τραγούδι από την Edith Piaf στη Zaz, μέρος β’, της Κορίνας Λασκαρίδου
-Web Radios, ραδιόφωνα χωρίς συχνότητα, του Απόστολου Στάικου
-Αποτελέσματα Βραβεία Δίφωνο 2010, γράφουν οι: Κώστας Αγοραστός, Βάσια Τζανακάρη
-Η Ταυτότητα 10 νέων συγκορτημάτων, του Αδάμ Γιαννίκου
-To R’n’B or not to R’n’B, του Νίκου Πετρουλάκη
Ζωντανό καλοκαίρι 2011, του Παναγιώτη Γιαννέλη

Πρόσωπα:

Γιώργης Χριστοδούλου, Δάφνη Λέμπερου, Lupe Fiasco, Avril Lavigne, Harry Conning Jr., REM, Scorpions, Glee, The Strokes, Hooverphonic, Overtones

Και οι Μόνιμες Στήλες:

Moderato Cantabile, του Κώστα Αγοραστού
Από Στόμα σε Στόμα, του Παναγιώτη Γιαννέλη
Κλασικά, της Λιάνας Μαλανδρενιώτη
Διαθέσεις, του Σπύρου Αραβανή
Από το αρχείο του Διφώνου, επιμέλεια Κώστας Αγοραστός
Κέρματα, του Οδυσσέα Ιωάννου
Auditorium, του Αντώνη Ν. Φράγκου
Λόγου Χάριν, της Στέλλας Βλαχογιάννη
Σινεμά, της Άντυς Δημοπούλου
Θέατρο, της Μαριάννας Παπάκη
Βιβλία, του Σάββα Σερέτη
Παραδούναι και Λαβείν, του Σωτήρη Μπέκα
Ιδιοχείρως: Άρης Δαβαράκης, επιμέλεια Κώστας Αγοραστός


Τα cd του Διφώνου:

- Τάνια Τσανακλίδου: Προσωπογραφία
- Θάνος Μικρούτσικος – Υπόγεια Ρεύματα: Τους έχω βαρεθεί
- Συλλογή: 15 Χρόνια Στου Τραγουδιού την Όχθη (5 cd)
- REM: Monster
- Astor Piazzolla: The soul of tango, Greatest Hits
- Van Morrison: Moondance
- Compay Segundo: Calle Salud


*Σε αυτό το τεύχος συνεργάζονται:

Χρήστος Αγγελόπουλος, Σπύρος Αραβανής, Αλέξης Βάκης, Στέλλα Βλαχογιάννη, Αδάμ Γιαννίκος, Παναγιώτης Γιαννέλης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Άντυ Δημοπούλου, Οδυσσέας Ιωάννου, Θοδωρής Κανελλόπουλος, Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, Αναστασία Κουκά, Κορίνα Λασκαριδου, Λιάνα Μαλανδρενιώτη, Θάνος Μαντζάνας, Χρήστος Α. Μιχαήλ, Κώστας Μπαλαχούτης, Σωτήρης Μπέκας, Αφροδίτη Παπακαλού, Μαριάννα Παπάκη, Μιχάλης Πολυχρόνης, Σάββας Σερέτης, Απόστολος Στάικος, Βάσια Τζανακάρη, Αντώνης Ν. Φράγκος

2 Μαΐου 2011

10 χρόνια ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ- Αφιέρωμα στον Ιανό




Τετάρτη, 11 Μαΐου 2011 20:30  
IANOS Σταδίου 24

Το περιοδικό Μετρονόμος γιορτάζει τα 10 χρόνια από την έκδοσή του.

Θα μιλήσουν οι:
Δήμος Μούτσης, συνθέτης
Μάνος Ελευθερίου, ποιητής
Στέλλα Βλαχογιάννη, δημοσιογράφος, ποιήτρια
Θα ακολουθήσει μουσική βραδιά με τραγούδια σε στίχους του Νίκου Γκάτσου 
που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Τραγουδούν: Μανώλης Μητσιάς, Σοφία Μιχαηλίδου

Χορηγοί Επικοινωνίας
www.indexonline.gr, www.e-orfeas.gr, www.musicheaven.gr, www.musicpaper.gr
Είσοδος ελεύθερη

***

Μετρονόμος τεύχος 40
Εξώφυλλο: Στέφανος Ρόκος

Περιεχόμενα

Ηλίας Κατσούλης:  Aν ο Μετρονόμος ήταν…
Θούριος  Ίππος, της Στέλλας Βλαχογιάννη
Μουσικά Σχολεία – Οάσεις δημιουργίας, του Αντώνη Περιβολάκη
«Το Αδιέξοδο που βαπτίστηκε Πρωτοπορία, του Σπύρου Αραβανή
Σοφία Μιχαηλίδη: Αν δεν είχα τις κλασικές μου σπουδές θα είχα εγκαταλείψει το τραγούδι», του Αλέξη Βάκη
Γιώργος Μούτσιος: «Ο Μάνος Χατζιδάκις όπως τον γνώρισα», του Γιώργου Φύσσα
Ο Μάρκος σε καίει, του Θωμά Κοροβίνη
Δημήτρης Ψαριανός – Ο ιδανικός ερμηνευτής του Μεγάλου Ερωτικού, της Τούλας Καρώνη
Θανάσης Γκαϊφύλλιας: «Στη θάλασσα η σαβούρα όσο είναι καιρός,  πριν καταλήξουμε όλοι στον πάτο, του Γιάννη Θ. Πετρίδη
Παιδική χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου, του Αντώνη Περιβολάκη
Γιώργος Αλτής: «Μέσα από το μπουζούκι εκφράζω τα συναισθήματά μου», του Τάσου Π. Καραντή
Στέφανος Ρόκος. Πλάθοντας κοσμο-καταφύγια ανάμεσα στον τρόμο και το ρομάντζο, του Ηρακλή Οικονόμου
Γιάννης Παπαϊωάννου: «Πίσω από το τζάμι», του Γιάννη Καλατζή
Σταύρος Αβράμογλου, του Χρόνη Πλατίνου
Ο λαϊκός τραγουδιστής Πέτρος Αυγέρης. Εικόνες μιας άλλης Θεσσαλονίκης
Μπάμπης Τσέρτος - «Στου παραδείσου το βυθό», του Ηλία Βολιότη - Καπετανάκη
Λευτέρης Παπασταύρου. Ο αριστοκράτης του βιολοντσέλου, του Γιώργου Δαρεβέλη
Γιώργος Χατζηνίκος. Όταν η μουσική γίνεται φιλοσοφία, του Κωνσταντίνου Τσικλέα
Χρήστος Σταθακόπουλος. Ζωή σαν κινηματογράφος, του Θανάση Συλιβού
Ιάκωβος Καμπανέλης. Ένας θεατράνθρωπος στο τραγούδι, του Σπύρου Κουρκουνάκη
Απολλώνειος ανδρική Χορωδία Μαγνησίας, του Γιώργου Διαμαντόπουλου
Πίσω απ΄ τα όργανα: Κώστας Στρατηγόπουλος, του Γιώργου Αλτή
Ακροάσεις, της Στέλλας Βλαχογιάννη



Camly - A Responsive Blogger Theme, Lets Take your blog to the next level.

This is an example of a Optin Form, you could edit this to put information about yourself.


This is an example of a Optin Form, you could edit this to put information about yourself or your site so readers know where you are coming from. Find out more...


Following are the some of the Advantages of Opt-in Form :-

  • Easy to Setup and use.
  • It Can Generate more email subscribers.
  • It’s beautiful on every screen size (try resizing your browser!)
Subscribe Via Email

Subscribe to our newsletter to get the latest updates to your inbox. ;-)

Your email address is safe with us!