Δευτέρα Γυμνασίου, έτος σχετικά μακρινό και τα πρώτα ακούσματα «σοβαρής μουσικής» αρχίζουν και κυκλοφορούν στον μικρό μας πυρήνα. Δεν ήμασταν πολλοί, πέντε άτομα που πλήτταμε αφάνταστα με την τρέχουσα δισκογραφία όπως την ξέραμε από την τηλεόραση και τα σουξεδοραδιόφωνα. Πριν από τότε, αποσπάσματα και ρεφραίν στο ραδιόφωνο, κυρίως τις ώρες του ζάπινγκ. Η αλήθεια είναι πως μουσικές καταβολές δεν είχα ποτέ και τα πρώτα τσιμπήματα ποιότητας ήρθαν όταν ήμουν σε μια ηλικία που συνήθως δεν γίνονται αρχές από το πουθενά. Εν πάσει περιπτώσει. Αντιγραμμένες κασέτες και ελάχιστα cd (σκέψου, δεν είχα καν cd player και αναγκαζόμουν να τα ακούω στον νεοαποκτηθέν υπολογιστή) ανταλλάσσονταν εβδομάδα- εβδομάδα και προνομιούχοι φυσικά ήταν εκείνοι που οι πατεράδες τους ήταν παλιοί ροκάδες ή είχαν μεγαλύτερα αδέρφια ανάλογου ύφους. Εκείνοι είχαν πρόσβαση στην πληροφορία. Μας έμαθαν τον Σιδηρόπουλο, τον Αλκίνοο και τον Μαχαιρίτσα. Πέρα από τα στενά μας όρια, κάθε νέα ανακάλυψη μας απασχολούσε για μήνες και νιώθαμε να ανεβαίνουμε κι άλλα σκαλοπάτια ψηλότερα, σε σχέση με τον συμμαθητή που την έβρισκε με την Άννα Βίσση.
Ο δίσκος «Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;» είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει και αγοραστεί από μια κοπέλα, η οποία διέθετε και μηχάνημα αντιγραφής για cd. Μέσα υπήρχαν τραγούδια που παλεύαμε να βγάλουμε στην κιθάρα με τα πέντε ακόρντα που κατείχαμε και τους δύο ρυθμούς. Μεταξύ αυτών Έπαψες αγάπη να θυμίζεις, Ποδήλατα δίχως φρένα, Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, Συνουσία μυστική, Πούλα με… Λογικό ήταν λοιπόν να μας συναρπάσει. Όλα κατείχαν ένα κομμάτι εαυτού μας, ή έτσι θέλαμε να πιστεύουμε όσοι αγαπήσαμε αυτό το συγκρότημα. Κάποτε λέγαμε πως είναι το καλύτερο συγκρότημα της Ελλάδας, όχι γιατί δεν ξέραμε τα υπόλοιπα, αλλά γιατί θέλαμε ως καλύτερο εκείνο που μας άγγιζε ως το μεδούλι. Εγωιστικό. Δεν είχαμε δίκαιο βέβαια, πράγμα που δεν αργήσαμε να το καταλάβουμε, όμως κάτι μας έμεινε και από αυτή την εποχή. Πάντα κάτι μένει εξάλλου από τις περιόδους που θέλουμε να μεγαλώσουμε άμεσα γιατί ο κόσμος μας, μάς πέφτει στενός.
Ο Πίνακας είναι το τέταρτο κομμάτι από το πρώτο cd, το οποίο στερήθηκα για κάτι μήνες χωρισμένους σε δύο περιόδους. Αρχικά γιατί όταν είχα αντιγράψει το άλμπουμ, το πρώτο cd έσπασε στη μεταφορά κι έπειτα γιατί όταν έκανα νόμιμα την αγορά, το δάνεισα σε έναν φίλο εκτός παρέας και μου το επέστρεψε χιλιογρατζουνισμένο μετά από ένα τετράμηνο. Πρόκειται για ένα τραγούδι σε στίχους και μουσική του Μπάμπη Στόκα που μέχρι τότε δεν τον συμπαθούσαμε και ιδιαίτερα. Ακόμα και σήμερα δεν έχω αντιληφθεί ακριβώς τον λόγο. Πιθανόν επειδή είχε ένα άλλο στυλ από το ονειροπολικό που αναζητούσαμε. Όπως και να’ χει ο Πίνακας είναι ένα τραγούδι που χαράζει μέχρι σήμερα, όχι μόνο για την (απλή) μελωδική γραμμή του και τους πολύ καλούς στίχους, αλλά γιατί διαθέτει αυτό το ανεξήγητο κάτι που κουβαλάνε τα τραγούδια για να μας μείνουν στην ψυχή.
|
Πίνακας
Κυνηγάω το χρόνο που φεύγει μπροστά μου
βιάζομαι, τρέχω όμως πάντα βρίσκεται μπρος μου.
Σαν ένας πίνακας που έμεινε στη μέση
σαν ένα όνειρο που χάθηκε στην σκέψη.
Είν' η αγάπη που φεύγει...
Είναι το φώς την αυγή που στην φύση κυλάει
ένα πουλί με κοιτάει και χαμογελάει.
Δεν είναι τίποτα που ξέρεις, που λυπάσαι
χαρά και πόνος σε χωρίζουν να φοβάσαι.
Είν' η αγάπη που τρέχει...
Ταξιδεύω μαζί σου στου νού τις εκτάσεις
πρόσεξε μόνο την αγάπη μην χάσεις.
Λίγο πιο πίσω από τη σκέψη είναι η γνώση
μην στηριχτείς στην λογική θα σε θαμπώσει.
Είν' η αγάπη που μένει...
14 σχόλια:
πραγματκά ανεξήγητη που αυτό το τραγούδι δεν σε άγγιξε τότε
χαίριμαιμπου σ΄αρέσει τώρα, γιατί εγώ κάποτε πολύ το λάτρεψα...
να' σαι καλά, με γύρισες όμορφα πίσω, στην εποχή που και γω άρχιζα να ανακαλύπτω, να συλλέγω, να απορρίπτω
την καλημέρα μου
καλά με το ένα μάτι ανοικτ;o και το άλλο στην αγκαλιά του Mορφέα ακόμη, πώς να μην κάνει κανείς σαρδάμ????
εννοείται "ανεξήγητο" και "χαίρομαι που"
Πολύ όμορφο!
Καλημέρα! Σέβομαι βεβαίως τα προσωπικά βιώματα του καθενός, αλλά για να είμαστε και δίκαιοι απέναντι στην Αννούλα τη Βίσση, πρέπει να πούμε ότι πολλά από τα τραγούδια που έχει πει είναι καλύτερα από αυτά των Πυξ Λαξ (όχι και μεγάλο κατόρθωμα, σαφώς).
@Λογικό είναι, πρωί πρωί :)
@Τρμίτη, θενξ.
@Μιχάλη Τσαντίλα, αντιλαμβάνομαι ότι στην υπόληψή σου οι Πυξ Λαξ βρίσκονται πολύ χαμηλά.
Θυμήσου ότι την εποχή στην οποία αναφέρομαι είναι η χρονιά που η Αννούλα είχε βγάλει το Αντίδοτο. Πριν από αυτό είχε ήδη βγει το Τραύμα. Μιλάς για αυτά τα τραγούδια που συγκρίνονται με των Πυξ Λαξ, ή εκείνα που έκανε στην πάλαι ποτέ ποιοτική της καριέρα; Γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω πως αναγνωρίζεις στη Βίσση καλύτερα τραγούδια από των Πυξ Λαξ.
Αγαπητέ Χρήστο, δεν έχω κάτσει να ψάξω τόσο πολύ τη δισκογραφία της Βίσση για να ξέρω σε ποια εποχή έβγαλε τι αλλά αναφέρομαι σε κάποια από τα τραγούδια που της έγραψε ο Καρβέλας. Δεν έχει όμως τόση σημασία γιατί απλά ήθελα να δώσω ένα μέτρο για το πού βρίσκονται μουσικά τα τραγούδια των Πυξ Λαξ (το δίνεις κι εσύ πολύ ωραία όταν γράφεις για τα 5 ακόρντα και τους 2 ρυθμούς - σας περίσσευαν κιόλας). Καταλαβαίνω ότι υπήρξαν για σένα ένα είδος ορόσημου, άλλο όμως η νοσταλγία και άλλο η πραγματική αξία αυτών των τραγουδιών. Δεν ξέρω τα πάντα στη μουσική αλλά ξέρω αρκετά για να μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το συγκεκριμένο γκρουπ ήταν από τα πιο υπερεκτιμημένα (και λίγα λέω) της ιστορίας. Και μη νομίζεις, πέρασα κι εγώ μια φάση που τους άκουγα αρκετά...
Είμαι υπερβολικά της άποψης ότι όπως τα καλύτερα γκολ μπαίνουν με 3 πάσες, έτσι και τα καλύτερα τραγούδια γράφονται με τρία ακόρντα.
Οι Πυξ Λαξ όπως έχει επίσης λεχθεί, δεν είχαν τον βαρύ οπλισμό, αλλά κατάφεραν με πέντε ακόρντα να εκφράσουν πράγματα που αφορούσαν πάρα πολύ κόσμο από εκ διαμέτρου αντίθετα ακούσματα, έχοντας τις ρίζες τους σε αυτά που μας καθόρισαν.
Δεν συγχέω το γεγονός ότι μεγάλωσα με αυτούς, με την άποψη ότι είναι το καλύτερο συγκρότημα. Το ανέφερα άλλωστε και στο κείμενο. Θα ήμουν αφελής αν το έκανα. Για μένα το καλύτερο συγκρότημα είναι οι Τύπες, δαγκωτό. Αλλά όχι να δεχθώ ότι η Αννούλα έχει πει καλύτερα τραγούδια από εκείνους ή τέλος πάντων δεν είναι και τόσο δύσκολο να γράψει κανείς καλύτερα τραγούδια...
Η πρώτη φράση σου στο τελευταίο σχόλιό σου, κάνει ομολογουμένως πολύ δύσκολη τη συνέχιση της συζήτησης... Θα προσπαθήσω όμως, ζητώντας σου να μου εξηγήσεις τουλάχιστον γιατί ισχύει αυτό... Και επίσης, γιατί κάτι που αγγίζει πολύ κόσμο είναι απαραίτητα καλό; Αυτό μάλλον ευνοεί τη Βίσση σε σύγκριση με πολλούς "ποιοτικούς"...
Μιχάλη, παρερμηνεύεις.
Τα τραγούδια της Άννας Βίσση και της κάθε Βίσση, δεν αγγίζουν κατ' ουσία τον πολύ κόσμο που την ακούει. Δεν γίνονται συνείδηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Κι αυτό γιατί παύουν να υπάρχουν από τη στιγμή που παύει η υπερπροβολή. Από τη στιγμή δηλαδή που σταματήσει να είναι στην κορυφή των τσαρτς το τραγούδι "Μπορείς απόψε να βγεις", θα σταματήσει να το αγαπά ο ίδιος ο κόσμος που το ανέβασε. Δεν είναι λίγες οι φορές που φανατικοί του είδους ακούνε ξαφνικά το "Τρένο" (πολύ καλό κομμάτι, παραδέχομαι) και αναφωνούν ξαφνιασμένοι "Πού το θυμήθηκαν αυτό;;;". Μιλάμε για μιας πενταετίας κομμάτι. Την ώρα που το "Πούλα με" είναι δεκαετίες εκτός τσαρτς και τηλεοράσεων και όλοι το κατέχουν εξίσου, όταν το τραγούδι είναι σε κυκλοφορία από το 1991... Καταλαβαινόμαστε, έτσι;
Άρα καταλαβαίνεις ότι το κριτήριό μου δεν είναι ο κόσμος που το ακούει και το προτιμά, αλλά ο κόσμος που το κάνει συνείδηση.
Πέρα από αυτό οι Πυξ Λαξ έκαναν τέχνη τους αυτό που είχαν διδαχτεί από τους μεγάλους τεχνίτες του παρελθόντος, γι' αυτό βρήκαν την στήριξη των μεγάλων της εποχής.
Από κει και πέρα- επαναλαμβάνω- δεν θεωρώ πως είναι το καλύτερο συγκρότημα. Αν σου αρέσουν, έχει καλώς, αν δεν σου αρέσουν πάλι καλώς έχει.
Όσο για τις τρεις πάσες, η ομορφιά για μένα βρίσκεται στην απλότητα.
Χρήστο, μπορεί να παρερμήνευσα αλλά και πάλι δεν μπορώ να εκτιμήσω κάτι απλά και μόνο επειδή εντυπώθηκε στη συνείδηση των πολλών. Δεν ξέρω ποιοι είναι οι μεγάλοι τεχνίτες του παρελθόντος από τους οποίους διδάχτηκαν οι Πυξ Λαξ, νομίζω όμως ότι δεν έμαθαν καλά το μάθημά τους. Προφανώς δε μου αρέσουν αλλά δε νομίζω ότι έχει νόημα μια συζήτησh με βάση το γούστο του καθενός. Όσο για την ομορφιά, ευτυχώς υπάρχουν πάρα πολλά επίπεδά της, τα οποία προσωπικά ακόμα ανακαλύπτω...
Προφανώς η συζήτηση δεν έχει νόημα με βάση τα γούστα του καθενός κι αυτό θέλησα να αποφύγω.
Καλημέρες.
Είχα και εγώ κόλλημα με τους Πυξ Λαξ πιο μικρός και δεν είχα χάσει συναυλία τους στην Κύπρο. Ήταν top για μένα, σε αντίθεση με το δάσκαλο μου της κιθάρας που επέμενε όπως ήταν υπερεκτιμημένοι. Πλέον θα βάλω να ακούσω Πυξ Λαξ εξαιρετικά σπάνια. Ο Πίνακας ήταν που τα αγαπημένα τραγούδι ατου αδερφού μου τότε. Εγώ από τους Πυξ Λαξ πάντα εξεχώριζα την Εικόνα του χειμώνα.
ξαναπερνάω για να σου πω αν θες να περάσεις αύριο Τετάρτη από την Τεχνόπολη
στην κλειστή σκηνή στις 19:30 μάλλον κάτι όμορφο θα συμβεί...
www.myspace.com/nefeliathens
και στο μπλογκ της Roadartist in Athens
going youth festival
Ωραία είναι αυτά, δυστυχώς δεν θα μπορέσω...
Καλά να περάσετε!
Δημοσίευση σχολίου