Η Μαρία Πολυδούρη είναι γνωστή στο ευρύ κοινό των ημερών μας για δύο κυρίως λόγους. Πρώτος έρχεται ο θυελλώδης έρωτάς της με τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη και η ιστορία του που έγινε ακόμα και τηλεοπτική σειρά σε κρατικό κανάλι υπό την σκηνοθετική επιμέλεια και το σενάριο του Τάσου Ψαρρά. Δεύτερο έρχεται το κατ’ ουσία ποιητικό ταλέντο της, το οποίο άνθισε στην εποχή της παρακμής, όπου τίποτα δεν φαινόταν να ικανοποιεί το πνεύμα και την ελπίδα των ανθρώπων. Ο έρωτας και ο θάνατος, πανταχού παρόντες στην ποίησή της, υπήρξαν κυρίως εκείνα που την καθόρισαν και στην πραγματική ζωή. Το συγκεκριμένο ποίημα δεν πρόφτασε να εκδοθεί από την ίδια, ενώ η μελοποίηση ανήκει στον Μίλτο Σελητσανιώτη και περιλαμβάνεται στο cd της Δεύτερης Ακρόασης της Μικρής Άρκτου (2004). Ερμηνεύουν η Νατάσσα Μποφίλιου και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Στην παρένθεση περιέχεται το κομμάτι του ποιήματος το οποίο δεν συμπεριλήφθηκε στο τραγούδι.
|
Ποιος ξέρει...
Καμμιάν από τις πίκρες μου δε γνώρισες
τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες.
Και στων ματιών μου μεσ’ στο φεγγοβόλημα
τα δάκριά μου στεγνωμένα ταύρες.
Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο
καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο
κ’ έχεις μεσ’ στων ματιών μου το ξαστέρωμα
τον πόθο σου τρελλά καθρεφτισμένο.
Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου
σαν πεταλούδα στο άλικο λουλούδι
και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου εδύνοταν
μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι.
(Γνώρισες της καρδιάς μου το άγριο ξέσπασμα
στον ανοιξιάτικον αγρό που ευώδα,
λαχτάρας κύμα εγίνονταν η αγκάλη μου
τα νειάτα σου να σφίγγη και τα ρόδα.
Εσύ ποτέ κρυφά δεν ακολούθησες
το βήμα μου σαν φεύγω από κοντά σου
κι’ όμως και με τη σκέψη σου μου δόθηκες
και με τη φλόγα ακόμα του έρωτά σου.
Μα ποιος το ξέρει αν, μια στιγμή βρισκόσουνα
κάπου να με βλέπεις όταν γέρνω
και σκύβω μαζωχτή κάτω από τάγριο
χτύπημα, τις στριγγές φωνές που σέρνω
αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα
το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι,
τα δάκρια, ω, θα μ’ αρνιόσουν όλα αν τάβλεπες.
Κι όμως μου λες πως μ’ έχεις αγαπήσει.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου