Ο τελευταίος σταθμός

Θέατρο Λυκείου Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, Λεμεσός κάπου στα μέσα της νιότης. Ένα πιάνο στη γωνία της σκηνής, χωρίς σαφή όρια να το προστατεύουν από τους μαθητές που μοναδικό άγχος τους είναι μια θέση στους καταλόγους κάποιου πανεπιστημίου. Μια ελαφριά μαύρη κουρτίνα που ανέμιζε σε κάθε κοντινό της πέρασμα, έχει το ρόλο της αυλαίας. Πίσω στοιβαγμένα θρανία και καρέκλες, πίνακες με ζωγραφιές και σκονισμένα σκηνικά μιας παράστασης που εκτιμώ πως κάποτε είχε ψυχαγωγήσει. Καλώδια και σελίδες που δικαιολογούν την απουσία του σώματος. Ένα πιάνο που πότε- πότε έπαιρνε φωτιά, είτε επρόκειτο για πρόβα μουσικής, είτε για διάλειμμα που ξεπερνούσε τα διαλείμματα των άλλων. Ο (μετέπειτα) Φλεγόμενος και οι ερμηνείες του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά: "Δεν ξέρεις το Ανεμολόγιο; Δεν ξέρεις τίποτα". Υπερβολή εκ του μη άρτιου: είναι κι άλλα τραγούδια που απαιτούνται για να ξεφύγουμε από το τίποτα τελικά. Η πρώτη επαφή με τους στίχους αυτού του ποιήματος που τώρα ακούμε χωρίς κόπο από το διαδίκτυο, έγινε δίπλα σε αυτό το πιάνο, παραδόξως αντίστροφα από το κανονικό. Χαρακτηριστικός ο φιλόλογος που αγαπούσε πρωτίστως τα παιδιά κι έπειτα τη γνώση κι έπειτα την ποίηση (καλή σου ώρα Γιώργο Τράκκο όπου κι αν είσαι τώρα πια), μίλησε για τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη ξεκινώντας από το τέλος: να μιλήσω για ήρωες. Έκτοτε το απόμακρο για εμάς ετούτο ποίημα, τα κορακίστικα ενός ασπρόμαυρου ποιητή που μύριζε τσιγάρο και χαλασμένο χαρτί, έγινε ομπρέλα για πολλές διαδρομές. Είχαμε εκείνο τον Μιχάλη στο νου και δεν μας έπαιρνε ο ύπνος, σε μια εποχή που επίτασσε σθεναρά την ανάγκη της υπερκατανάλωσης περισσότερο από σήμερα: λήξη λυκειακών χρόνων, αρχή μιας άλλης ζωής, δικαίωμα στην αμαρτία. Κι όμως, μοναδική μας αμαρτία υπήρξε η άγνοια (το πήρα πρέφα εδώ και καιρό). Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μου άρεσαν κι εμένα και το συνειδητοποίησα μέσα από αυτό. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μου είχαν αρέσει μέχρι τότε. Έκτοτε αλλάξανε τα δεδομένα, το χαρτί πήρε ζωή και φύσηξε προς το μέρος μας για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να λογαριάσουμε με τη σειρά μας σωστότερα τα πράγματα. Δυσκολεύομαι να απαντήσω στο ερώτημα τι είναι εκείνο που με κάνει να ανεβάσω τη φωνή αυτού του στριμμένου ανθρώπου πλην όμως ποιητή αναφοράς μιας ολόκληρης ζωής για κάποιες δεκάδες φουκαράδες που έτυχε να τον διαβάσουν και να πάρουν το ελάχιστο από όσα είχε να πει. Δεν θα μπω στη διαδικασία να το εξετάσω. Θα αρκεστώ στον διαμερισμό που έχω ήδη κάνει μέσα μου για όλους τους καλλιτέχνες και στον θαυμασμό του κατάλληλου τομέα. Εξάλλου, ο διαμερισμός από τον διαμελισμό απέχουν έτη φωτός κι εμένα ο δεύτερος δεν υπήρξε ποτέ το ατού και η σημαία μου. Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω, πολλά φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη. Ατόφια.