Τα Διάφανα Κρίνα και ο χωρισμός μιας σχέσης 19 ετών.

Η ουσία του γεγονότος δεν βρίσκεται στην αιτία. Ακόμα κι αν όπως ακούγεται υπαίτιο για τη διάλυση της μπάντας είναι κάποιο συγκεκριμένο μέλος, εγώ δεν θα σταθώ εκεί. Ούτε σε καμία παραφιλολογία που συνηθίζει να ακολουθεί τους χωρισμούς μεγάλων συγκροτημάτων. Όπως με τις Τρύπες, τους Πυξ Λαξ και τα Ξύλινα Σπαθιά, έτσι και με τα Διάφανα Κρίνα οι φήμες δίνουν και παίρνουν. Δεν υπήρξα φίλος τους, δεν τους γνώρισα από κοντά, μόνο κάτι κουβέντες με τον Παντελή για μια συνέντευξη που όπως φαίνεται δεν θα γίνει ποτέ (ενώ αν γινόταν θα ήταν η τελευταία της κοινής τους καριέρας…)· δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα. Κι όπως προείπα δεν με νοιάζει να βγάλω.

Εκείνο που με νοιάζει είναι πως πλέον τα Κρίνα δεν συμπορεύονται. Η ιστορία και η μνήμη κάποιων νεανικών μου χρόνων που είχαν χρώμα διάφανο και μυρωδιά από κρίνα. Είχαν χαραγμένους τους στίχους του Παντελή από το "Πλάι σου" και το μπάσο του στην "Κυριακή των Βαΐων", τις κιθάρες του Κυριάκου στη "Γυναίκα που διάβαζε ποιήματα", την τρομπέτα του Νίκου στο "Απ’ το άπειρο σε σένα", τα τύμπανα του Τάσου στη "Γιορτή" και ολόκληρο τον "Μπλε χειμώνα" του Θάνου· νότα-νότα, λέξη- λέξη. Ακόμα, το πιάνο του Παναγιώτη στο "Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά", το τσέλο του Αλκίνοου στο "Θέμεθλο" και τις τρομπέτες με τα έντεχνα φάλτσα του Ρίζου στο "Θα πεθάνω ένα πένθιμο". Ως το κόκαλο.

Εύχομαι μόνο ο καθένας τους να φορτώσει τα δικά του στην πλάτη (ή ό,τι απέμεινε από αυτά) και να συνεχίσει να μας τα μοιράζει, καύσιμα για τους χειμώνες και τα ξένα καλοκαίρια μας.

Ακολουθεί η ανακοίνωση από το επίσημο blog του συγκροτήματος:

All the pretty little horses…

“Μονάχα η ομορφιά μένει κι υπογραμμίζει τη διαφορά μας” - ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ

Καταρχήν, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα τεράστιο συγνώμη.

Το ευχαριστώ είναι για την αμέριστη συμπαράστασή σας - ηθική και υλική - ολα αυτά τα χρόνια. Ανεξάρτητα από τις όποιες ικανότητες μπορεί να είχαμε είτε ως μεμονωμένες οντότητες είτε ως δημιουργικό σύνολο, η αλήθεια είναι ότι χωρίς εσάς δεν θα ήμασταν τίποτα. Η συγνώμη είναι γιατί το τέλος μας δεν ήταν αντάξιο της μέχρι τώρα πορείας μας κι αυτό μας αφήνει μια πίκρα. Ομως, ξέρετε, καμμιά φορά ο ηθικός ξεπεσμός, η βία και η μοχθηρότητα δεν αφήνουν χώρο για διαπραγματεύσεις. Κι έτσι ξαφνικά,πέφτει η αυλαία. Και αυτό είναι oλο.

Εσείς κοιτάξτε να διαφυλάξετε στο μυαλό και στην καρδιά σας το μικρό μας κληροδότημα - τιποτε άλλο δεν έχουμε - τη μουσική και τους στίχους μας, που τώρα πια σας ανήκει ολοκληρωτικά. Και να μη στεναχωριέστε γιατί ό,τι εκτινάχθηκε με τέτοιο πάθος δε μπορεί να σβήσει εύκολα κι ας χάθηκε.

Τέλος της ιστορίας. Τώρα τα παιδάκια θα αποσυρθούν στον παιδότοπό τους για να παίξουν με τα λέγκο τους και σε λίγο καιρό, όταν θα βγουν απο εκει, να είστε σίγουροι ότι θα έχουν καινούργιες ιστορίες να διηγηθούν και όμορφα οικοδομήματα να επιδείξουν. Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να θυμάστε καλά στην πορεία της ζωής σας τούτη τη φράση του Μάρκου Αυρήλιου ”ο καθένας αξίζει όσο αξίζουν αυτά για τα οποία φροντίζει”. Η ομορφιά θα θριαμβεύσει. Μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι.

Θα τα πούμε στη σκηνή.

Οι ταπεινοί σας σύντροφοι:

ΤΑΣΟΣ ΜΑΧΑΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΔΗΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ...

ΥΓ: Και δύο τελευταία, ένα για την ιστορία κι ένα για τις αναλογίες. Κάποτε κοινώνησα κι εγώ ζωντανά: Τρένο της Λευκωσίας, Αέρας της Πετρούπολης, Κύτταρο της Οδού Ηπείρου, Θέατρο Λυκαβηττού. Υπάρχουν και γραμμένα κάπου. Και καλύτερο δίσκο τους θεωρώ (όχι μακράν, στα σημεία παίζεται) τον Κάτι Σαράβαλες Καρδιές.

ΥΓ2 (μετά από καιρό): ΕΔΩ θα διαβάσετε την απαντητική επιστολή του Θάνου Ανεστόπουλου προς τον κόσμο των Κρίνων.