Σκαλίζοντας τις σημειώσεις μου μέσα στο καλοκαίρι, ανακάλυψα χειρόγραφη μια φράση την οποία συνάντησα τυχαία πριν καιρό σε κάποια αναζήτησή στο διαδίκτυο. Σύμφωνα λοιπόν με ένα άλλο blog, το «Κουρδιστό Πορτοκάλι», ειπώθηκε από τον Ερρίκο Μπερό και λέει πως η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα στο οποίο περνάει κανείς τη μισή ζωή του μιλώντας για κάτι που δεν γνωρίζει και την άλλη μισή σωπαίνοντας γι' αυτό που ξέρει. Έστω. Στην Ελλάδα του 2009 και ύστερα από μια σειρά πρόσφατων γεγονότων, θα μπορούσαμε με άνεση να επεκτείνουμε τη ρήση, καρφιτσώνοντας μια παράμετρο αβεβαιότητας που θα αποτυπωνόταν στη φράση «αν βρει ποτέ δουλειά»...
Η ανεργία είναι γνωστό πως δεν κάνει διακρίσεις. Δεν χτυπάει μονάχα τα κλασικά επαγγέλματα μα δεν θα έλεγα πως αυτό αποτελεί συνείδηση του μέσου πολίτη. Η έλλειψη θέσεων εργασίας στον τομέα των ΜΜΕ, αλλά και οι συνθήκες πρόσληψης είναι μερικά από εκείνα που οι ίδιοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ως μοναδικοί υπεύθυνοι αποφεύγουν συστηματικά να προβάλλουν, την ώρα που χιλιάδες συνάδελφοί τους είναι αναγκασμένοι να εργάζονται σε δουλειές του ποδαριού για να εξασφαλίσουν τα ελάχιστα για την επιβίωση. Έτσι κατέστη ανάγκη από κάποιους η δημιουργία ενός blog για να καταγράφονται και να δημοσιεύονται τα όλα προβλήματα και η αγωνία εκείνων των δημοσιογράφων που πέρασαν την πόρτα της ανεργίας χωρίς να φέρουν μερίδια ευθύνης.
Σύμφωνα με τους συντάκτες: «Η δημιουργία του blog προέκυψε από την ανάγκη να αποκτήσουμε φωνή όλοι εμείς που μετά από λίγα ή πολλά χρόνια εργασίας βρεθήκαμε χωρίς δουλειά. Αφορμή αποτέλεσε η έναρξη των σεμιναρίων του ΟΑΕΔ για την κατάρτιση μας στην Πληροφορική. Εκεί διαπιστώσαμε ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων δημοσιογράφων. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τούτο εδώ το blog για να μπορούμε να καταγράφουμε τα προβλήματα μας αφού η ΕΣΗΕΑ δεν νοιάζεται να εκλέξει εκπρόσωπο των ανέργων στο Μικτό Συμβούλιο».
Το blog δεν καταπιάνεται με το θέμα χρησιμοποιώντας τακτικές γκρίνιας. Από τις 3 Δεκεμβρίου του 2008, οπότε συναντάμε την πρώτη ανάρτηση, αναρτώνται διαδοχικά κείμενα τα οποία προσφέρουν καλή ενημέρωση για τα τεκταινόμενα του εργασιακού περιβάλλοντος της δημοσιογραφίας, αλλά και συστηματική παρακολούθηση των γεγονότων και των ανακοινώσεων από το σύνολο σχεδόν του Τύπου. Κι όλα αυτά δοσμένα με έναν τρόπο που δεν χαρίζεται, δεν κάνει εκπτώσεις και δεν χαϊδεύει τα αυτιά κανενός, φυσικά χωρίς εμπάθειες και μικροπρέπειες. Ένας αγώνας ανθρώπινος με όπλο την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πληροφοριών και με πυρομαχικά την ίδια τη δημοσιογραφία.
Σταθερά σκληροί απέναντι στο τωρινό προεδρικό καθεστώς της ΕΣΗΕΑ και με άρωμα έντονου συνδικαλισμού, επισήμως μη προσκείμενοι σε κομματικές παρατάξεις, οι Άνεργοι Δημοσιογράφοι καταγγέλλουν την απάθεια του σωματείου όταν γίνεται αντιληπτό πως τα εργασιακά τους δικαιώματα βρίσκονται μετέωρα. Ιδιαίτερα συχνά δηλαδή. Από το στόχαστρο δεν λείπουν και όσοι δημοσιογράφοι καταλαμβάνουν μια σειρά από υπεραμοιβόμενα πόστα σε διαφορετικά μέσα, στερώντας έτσι από τους νεότερους το δικαίωμα της εργασίας και της συμμετοχής στον χώρο (τηρουμένων των αναλογιών και της άτυπης επετηρίδας που ισχύει σε κάθε επάγγελμα), αλλά και μεγαλοδημοσιογράφοι που εκτελούν χρέη εργοδότη μη σεβόμενοι την αξιοπρέπεια και τις ανάγκες των υπόλοιπων συναδέλφων τους.
Αντίβαρο στα καταγγελτικά τους κείμενα αποτελεί η στήριξη όλων εκείνων των μαχόμενων της δημοσιογραφίας που χαρακτηρίζονται από εντιμότητα και αξιοπρέπεια, μην επιτρέποντας στον εαυτό τους να σκύψουν το κεφάλι εν ίδει βολέματος. Ακόμα και όταν παρατηρήθηκε προσπάθεια φίμωσης κάποιων ελεύθερων δημοσιογραφικών blogs, όπως το NoNews, οι Άνεργοι Δημοσιογράφοι στήριξαν τον αγώνα και την προσπάθειά τους, φιλοξενώντας μια σειρά αναρτήσεων με την υπογραφή των παθόντων, χωρίς ίχνος από αισθήματα ανταγωνισμού. Γράφτηκε χαρακτηριστικά «Οι bloggers είναι οι μόνοι που γράφουν στα παπάρια τους τις θεωρίες των σκοτεινών κέντρων συνωμοσίας... απλά δεν φοβούνται και η τεχνολογία βοηθά σε αυτό....».
Η αγορά εργασίας, όσο δύσκολη και σκληρή κι αν πραγματικά είναι στις μέρες μας, όταν συναντά την ευγενή άμυλα και τον ανθρωπισμό, αποτινάσσει από επάνω της την ασυδοσία, την απληστία και τη λογική του «ο θάνατός σου η ζωή μου». Οι μύτες που κληρονόμησε η γενιά των επτακοσίων ευρώ με τη μορφή «συστήματος», δεν ανοίγουν διά της πλαγίας οδού με όρκους και με τάματα, αλλά επιστρατεύοντας συλλογικά κάθε δυνατό μέσο που εξασφαλίζει την ελευθερία του λόγου και την ανάπτυξη επιχειρημάτων. Παλεύω για το σύνολο σημαίνει παλεύω για τον εαυτό μου. Έστω και εν ανεργία.
*Πρώτη δημοσίευση
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Σεπτέμβριος 2009.
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Σεπτέμβριος 2009.
4 σχόλια:
πολύ καλό και πολύ ενδιαφέρον.
Σημαντικό πολύ είναι το στοιχείο πως η κατάσταση δεν αποτελεί συνείδηση του μέσου πολίτη, ο οποίος σε συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι όλοι δημοσιογράφοι είναι σαν τον πρετεντέρη, ή άντε βαριά βαριά σαν τον Τσίμα...
@Κρότκαυα, όχι δεν είναι όλοι πρετεντέρηδες. Τον Τσίμα τον εκτιμώ, τον διακρίνει μια σεμνότητα στο λόγο και τις κινήσεις.
Λέω στο κείμενο το οποίο δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος:
"με άρωμα έντονου συνδικαλισμού, επισήμως μη προσκείμενοι σε κομματικές παρατάξεις,"
Λυπάμαι που χάνει τον επίκαιρο χαρακτήρα του το κείμενο, αλλά πρέπει να αναθεωρήσω, καθώς μόλις είδα ότι στο μπλογκ τους αναρτήθηκε ένα μπάνερ του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτιμούμε ιδιαιτέρως τα καλά λόγια και τις αγνές προθέσεις του συντάκτη της αρχικής ανάρτησης. Όσο για την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο πλαίσιο του αγώνα που κάνουμε για να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου που θεωρεί οτι ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι είναι ξεπουλημένες πένες και μισθωμένα μικρόφωνα. Μακάρι να έδειχναν ενδιαφέρον και τα άλλα κόμματα για την ανεργία στον κλάδο μας. Και πάλι σας ευχαριστούμε για τις παρατηρήσεις σας.
@Άνεργοι Δημοσιογράφοι, καλώς ορίσατε. Θα ήθελα να πω σχετικά με το θέμα της κομματικής τοποθέτησης, ότι διευκρινίστηκε μόνο και μόνο επειδή περιέχεται στο κείμενο η συγκεκριμένη φράση και χωρίς καμία διάθεση σχολιασμού ή τοποθέτησης.
Να είστε καλά και καλό αγώνα.
Δημοσίευση σχολίου