Γιώργος Σεφέρης- Αφήγηση

Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα γεμάτη δελτία τύπου, εκδηλώσεις και ζωντανές παραστάσεις, επιστρέφουμε με το ποίημα της Τετάρτης το οποίο σήμερα τυχαίνει άκρως επίκαιρο. Ο συνθέτης του τραγουδιού, τραγουδοποιός Μίλτος Πασχαλίδης θα καθίσει απόψε  στο σκαμνί του Ιανού, για μια ζωντανή συνέντευξη που, αν κρίνει κανείς από τα πρόσωπα και από την προσωπικότητα του ίδιου, αναμένεται να είναι μία από τις καλύτερες (βλέπε προηγούμενο ποστ).

Η Αφήγηση έρχεται στο νου μου από πολύ παλιά. Γνωρίστηκα μαζί της κάπου στο λύκειο, όπου ο Πασχαλίδης είχε έρθει στη Λεμεσό για μια συναυλία παρέα με τους Όναρ (μην αναζητάτε την ουσία της συνεργασίας με σημερινά δεδομένα, τότε οι Όναρ είχαν μόλις κυκλοφορήσει τον Αλαντίν). Μετά από ένα δυναμικό τραγούδι (δεν θυμάμαι πιο, εξάλλου τότε δεν συγκρατούσε και πολλά η μνήμη μου) παρακάλεσε από το κοινό να κάνει λίγη ησυχία και ξεκίνησε την Αφήγηση με την κιθάρα του. Έκτοτε κι ελπίζω για αρκετό καιρό στο μέλλον, το τραγούδι επανέρχεται συνεχώς, κυρίως σε ώρες μοναχικής πεζοπορίας. Είναι ένα από εκείνα τα ανεξήγητα που μας συμβαίνουν με κάποια τραγούδια, τα οποία κλειδώνουν σε μια θέση του μυαλού ή μια κατάσταση και μένουν εκεί μέχρι το επόμενο ανάλογο σοκ. Δεν έχει έρθει ακόμα- αναμένω.

Πρόκειται για ένα ποίημα του Γιώργου Σεφέρη από την ποιητική συλλογή "Ημερολόγιο καταστρώματος Α". Ο Πασχαλίδης κατάφερε να βρει τον εσωτερικό ρυθμό του ποιήματος και να του δώσει μελωδία, παρά το γεγονός ότι εκείνο είναι γραμμένο από τον ποιητή σε ελεύθερο στίχο. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή που έχουν κάνει μεγάλοι συνθέτες, καταθέτοντας ένα μαγευτικό αποτέλεσμα (όπως Θεοδωράκης με το Δρόμοι παλιοί). Στο τραγούδι ωστόσο δεν συμπεριλαμβάνεται μία ολόκληρη στροφή, την οποία παρακάτω βλέπουμε με πλάγια γράμματα. Πιθανόν ο Πασχαλίδης να μην κατάφερε να της δώσει μελωδία, να μην του βγήκε. Όπως και να έχει το τραγούδι κατ' εμέ είναι ένα από τα καλύτερα που έχει συμπεριλάβει στην προσωπική του δισκογραφία και περιλαμβάνεται στον δεύτερο κατά σειρά δίσκο του με τίτλο "Κακές συνήθειες". Δυστυχώς δεν κατάφερα να το ανεβάσω σε mp3 (παλιοτεχνολογία). Έτσι το παραθέτω μέσω youtube και ο Θεός βοηθός.

Αφήγηση

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

(Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία)

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ.