Δεν ξέρω γιατί, αλλά η χθεσινή μπόρα που κράτησε μόλις ένα τέταρτο της ώρας εδώ, μου έφερε στο μυαλό τον Τάσο Λειβαδίτη. Χωρίς μνήμες συγκεκριμένες, χωρίς δεσμούς με κάποιο παρελθόν, χωρίς να υπάρχει κάτι να τον δένει με τα ύδατα εξ ουρανού (ίσως εκείνο το Βρέχει στη φωτοχογειτονιά να φέρνει κάποιους συνειρμούς, αλλά όχι τόσο ισχυρούς μέσα μου. Το τραγούδι εκείνο έχει άλλες σημασίες να κουβαλά). Έτσι αναζητώντας ξανά στο διαδίκτυο να διαβάσω "κάτι" για τον Λειβαδίτη, έπεσα πάνω στο βίντεο με το τραγούδι "Αλλά τα βράδια". Τραγούδι ερμηνευμένο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου το 1993 στον κύκλο τραγουδιών "Φυσάει". Πρόκειται για μια δουλειά του Γιώργου Τσαγκάρη που έφυγε από τη ζωή αιφνιδίως το 2008 και αναρωτιέμαι αν υπάρχει πια στα δισκοπωλεία- δεν το έχω ψάξει η αλήθεια είναι. Δεν είναι λίγοι οι κύκλοι τραγουδιών τέτοιας αισθητικής που έχουν αποσυρθεί για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Το τραγούδι δανειζόμαστε από το youtube καθώς δεν καταφέραμε να το έχουμε σε άλλη μορφή.
Αλλά τα βράδια
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου..
Δως μου το χέρι σου..
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου..
Δως μου το χέρι σου..
3 σχόλια:
Δυνατό!
δυνατό. ο συνθέτης λέγεται γιώργος τσαγκάρης, επίτρεψέ μου τη διόρθωση.
Διορθώθηκε.
Ευχαριστώ πολύ!
Δημοσίευση σχολίου