Την προηγούμενη Τετάρτη βρέθηκα στον Ιανό της οδού Σταδίου, για τη ζωντανή συνέντευξη της Αφροδίτης Μάνου στον Μιχάλη Γελασάκη. Ανάμεσα στα λόγια της Μάνου που έτρεχαν σαν χείμμαρος αναμιγνύοντας ένα κάρο συναισθήματα, άλλα δικά μας κι άλλα δικά της, υπήρξε συχνά χώρος για την αδερφή της, η οποία έφυγε από τη ζωή στις αρχές του χρόνου. Δεν έκανε μνημόσυνο "επί τη ευκαιρία". Εξάλλου η Μαρία Δημητριάδη, με την επιθυμία της να μην ταφεί κανονικά, αλλά να καεί και η τέφρα της να σκορπιστεί, έδειξε πως η μνήμη δεν έχει ανάγκη από επικλήσεις, αλλά ταξιδεύει αυτόνομη μέσα στις ψυχές των δικών της και όσων την αγάπησαν ως ερμηνεύτρια. Έτσι λοιπόν επιλέξαμε να τη θυμηθούμε ανύποπτα και χωρίς επίσημες αφορμές μέσα από το Ποίημα της Τετάρτης. Πρόκειται για ένα ποίημα του Μπρέχτ μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο και το οποίο θα βρείτε στις στροφές του δίσκου Τα τραγούδια της λευτεριάς του 1978. Το βίντεο που συνοδεύει το ηχητικό απόσπασμα είναι μάλλον τυχαίο όσον αφορά τη συγκυρία, αλλά αρκετά ταιριαστό. Τα υπόλοιπα στην ιστορία για την ιστορία.
Άννα μην κλαις
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι
Άννα, μην κλαις, θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ το μπακάλη
Μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή
Άννα, μην κλαις, στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Άννα, μην κλαις, εμένα δε με βάζουν στο χέρι
Ο στρατός ξεκινά, Άννα, μην κλαις, θα γυρίσω ξανά
Θα ακολουθώ άλλες σημαίες, ο στρατός ξεκινά.
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους...
1 σχόλιο:
τι καταπληκτικο κομμάτι!
τι στίχος!
πάντα με πονούσε αυτό το τραγούδι!
Δημοσίευση σχολίου