Γεννήθηκε το 1983. Το '88 άρχισε μαθήματα πιάνου στο ωδείο του Αγίου Στεφάνου (όπου και έμενε μέχρι που ήρθε στο Bristol). Το 1994 πέρασε στο μουσικό γυμνάσιο / λύκειο Χαϊδαρίου, το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε στο Ίλιον. Αποφοιτώντας, εισήχθηκε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας από όπου αποφοίτησε το 2007. Παράλληλα συνέχισε τις σπουδές στο πιάνο και στα ανώτερα θεωρητικά παίρνοντας πτυχίο αρμονίας / αντίστιξης / φούγκας, πτυχίο και δίπλωμα πιάνου. Παράλληλα το 1999 δημιούργησε με κάμποσους συμμαθητές ένα μουσικό γκρουπ, με έθνικ τζαζ ήχο, το οποίο λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε "Ματ σε 2 υφέσεις". Με αυτό το σχήμα έχουν 3 cd (το τελευταίο κυκλοφόρησε προ μερικών μηνών με τίτλο "Τρύπιο φεγγάρι"). Έχει συνεργαστεί ως πιανίστας με τον Haig Yadjian, το Βασίλη Ρακόπουλο, το Νίκο Ξυδάκη, το Χρήστο Θηβαίο, τον Ορφέα Περίδη και διάφορους άλλους γνωστούς και μη. Συνεργάζεται επίσης ως Drummer με τους Night on earth. Ως σολίστ συμμετείχε σε μια παράσταση του Ν. Ξυδάκη στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου, με την Καμεράτα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Τώρα βρίσκεται στο Bristol της Αγγλίας σπουδάζοντας μουσική για κινηματογράφο στο University of Bristol.
Στο βιογραφικό σου διακρίνουμε πως όλη τη ζωή σου από 5 ετών την πέρασες μέσα στη μουσική. Ήξερες από μικρός τι ήθελες να κάνεις;
Είναι αλήθεια ότι άρχισα πολύ μικρός να ασχολούμαι με τη μουσική. Βέβαια δε θα τολμούσα να πώ ότι «μάθαινα» από τότε. Όταν είσαι τόσο μικρός, ούτε που καταλαβαίνεις στην αρχή: ερωτήσεις όπως «τι είναι αυτό το ξύλινο πράγμα που βγάζει τόσο περίεργο ήχο» ή «πώς ξέρεις τι να πατήσεις για να ακουστεί ωραία», τις έκανα από πολύ μικρός, τότε που πρωτοείδα τον παππού μου να παίζει πιάνο. Ήταν αυτοδίδακτος και, πραγματικά, δεν κατάλαβα ποτέ πώς κατάφερε να μάθει να παίζει τόσο καλά. Τότε λοιπόν άρχισαν να με ενδιαφέρουν οι ήχοι σε αυτό το όργανο. Βέβαια όταν η μητέρα μου αποφάσισε να με γράψει στο ωδείο στα 5 μου, το θυμάμαι καθαρά, έκλαιγα όλο το βράδυ. Δεν έχω ιδέα γιατί, ίσως επειδή αυτό που μου άρεσε να κάνω, τωρα θα «έπρεπε» να το κάνω. Αυτός ο διαχωρισμός ακόμα με βασανίζει. Ο αδερφός μου ήδη τότε έπαιζε 2 χρόνια, και με καθησύχαζε λέγοντας μου: «έλα δεν είναι τίποτα, λίγο διάβασμα κάθε μέρα και όλα μια χαρά!» Διάβασμα; Κλάματα πάλι ο Kωστής. Ε, με τα πολλά το πήρα απόφαση και πήγαινα στα μαθήματα. Βέβαια μετά από χρόνια αποφάσισα ότι πρέπει να διαβάζω κιόλας. Φυσικά ακόμα και μέχρι το δίπλωμα είχα ένα θέμα με το διάβασμα. Αν ρωτήσεις τη Δέσποινα (τη Δασκάλα μου με Δ κεφαλαίο) θα σου εκφράσει ένα παράπονο που της έχει μείνει. Ας πούμε λοιπόν ότι πρακτικά σε αυτό το θέμα, η «πίεση της μαμάς» βοήθησε. Να με αποτρέψει δεν υπήρχε κανείς να πω την αλήθεια. Ακόμα κι ο πατέρας μου που στην αρχή δεν «τρελαινόταν» κιόλας με την ιδέα του πιάνου (τα κατάλοιπα των ροκάδων…) και παρότι προτιμούσε να μάθω ντραμς (ήταν ντράμερ από παλιά), πάντα του άρεσε να με ακούει να παίζω. Όπως, φυσικά, του άρεσε και να να επισημαίνει κάθε λάθος «πάτημά» μου την ώρα της (πολύ σπάνιας) μελέτης μου.
Βλέπουμε επίσης πολλές και δυνατές συνεργασίες...
Συνεργασίες.. χμ... μεγάλο κεφάλαιο αυτό. Νομίζω προκύπτουν τυχαία (στην αρχή) και μετά τις επιδιώκεις, τις προκαλείς, τις απορρίπτεις... κάπως έτσι. Για να απορρίψεις, βέβαια, θα περάσουν αρκετά χρόνια. Τα δικά μου πέρασαν ανώδυνα. Ήμουν αρκετά τυχερός. Αν θυμάμαι καλά, η πρώτη μου συνεργασία ήταν με τον (καθηγητή μου τότε) Βασίλη Ρακόπουλο. Με δίδασκε τζαζ αρμονία. Σημαντικός δάσκαλος. Έπαιξα μαζί του πληκτρα, ντραμς, cajon… απ’όλα. Μέσω του Βασίλη (και του Γιάννη, του αδερφού μου) γνώρισα τον Ν.Ξυδάκη, ο οποίος έκανε και την παραγωγή του δεύτερου δίσκου μας –Ψέμα σαν αλήθεια, τον οποίο και θα ξεχωρίσω κάπως από τις συμμετοχές μου. Ήταν σπουδαία συνεργασία και μου απέφερε γνώση και εμπειρία. Είχαμε κάνει μία ξεχωριστή παράσταση στη μικρή Επίδαυρο και ήταν η πρώτη επαφή μου με συμφωνική ορχήστρα ως σολίστας. Θα ξεχωρίσω επίσης το Χρήστο Θηβαίο, ο οποίος συμμετείχε στους δύο τελευταίους μας δίσκους με τους «Ματ σε δύο υφέσεις» και είναι από τους ανθρώπους που νιώθεις τυχερός που γνώρισες. Τώρα, κατα πόσο βοηθάει μία συμμετοχή… εξαρτάται. Οι συμμετοχές συνήθως γίνονται για να βοηθήσουν τη δημοσιότητα και (ως εκ τούτου) τις πωλήσεις. Εμάς, ως σχήμα, και εμένα προσωπικά, δε μας ενδιέφερε κάτι από τα δύο. Θεωρήσαμε όμως μεγάλη τιμή μας που ο Χρήστος συμμετείχε στους δίσκους μας αυτούς. Ήταν κάτι σαν παιδικό όνειρο. Το κακό που έχουν οι συνεργασίες είναι ότι, πολλές φορές γίνονται απρόσωπα και με σκοπό το κέρδος (χρήμα- φήμη- το ίδιο είναι). Όταν όμως γίνονται πιο «καλλιτεχνικά» και επί προσωπικού, τότε αποκτούν νόημα. Κερδίζεις κάτι πιο μόνιμο, πιο σημαντικό, πιο αληθινό, αν θες. Αυτό σπανίζει. Οι «Θηβαίοι» σπανίζουν. Δυστυχώς.
Οι σπουδές που κάνεις σήμερα στο Bristol αφορούν στη μουσική για κινηματογράφο. Τι ακριβώς συμβαίνει εκεί;
Οι σπουδές μου αφορούν γενικότερα την εφαρμογή μουσικής σε εικόνα. Έχει μία κατεύθυνση προς τον κινηματογράφο, αλλά ενδιαφερόμαστε και για άλλα μέσα (τηλεόραση, διαφήμηση, ντοκιμαντέρ, θέατρο κλπ). Τα μαθήματα είναι αρκετά πρακτικά (γεγονός που θεωρώ πολύ θετικό) αλλά αν θες κιόλας, όρεξη να χεις να διαβάζεις. Άλλωστε, μελετώντας, βλέποντας, ακούγοντας τι έκαναν οι προηγούμενοι (σπουδαίοι και μη) συνθέτες, σε αποτρέπει από το να τα επαναλάβεις. Ή σε διευκολύνει στο να τα αναπαραγάγεις, αν χρειαστεί. Το σημαντικό που μαθαίνεις εδώ είναι «πώς δημιουργείς μουσικές ψευδαισθήσεις». Αν πάρεις, για παράδειγμα, μία έντονη συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή από μία ταινία, και χαμηλώσεις τη μουσική, βλέπεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Όχι αναγκαία χειρότερο ή καλύτερο. Απλά διαφορετικό. Η δύναμη της μουσικής σε μία ταινία είναι πραγματικά απίστευτη. Τώρα το συνειδητοποιούμε αυτό εμείς.
Η μουσική σου αποπνέει μια ατμοσφαιρικότητα και μια εσωτερικότητα. Από πού αντλείς θέματα και έμπνευσή;
Σε αυτήν την ερώτηση νομίζω δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Η πιο προφανής είναι «από τα συναισθήματά μου» και εν μέρει είναι αλήθεια. Όχι εντελώς όμως. Αν ίσχυε αυτό, θα περίμενε κανείς να είμαι ο πιο καταθλιπτικός άνθρωπος της γης. Γενικά όμως είμαι χαρούμενο άτομο (ίσως χαζοχαρούμενο καμιά φορά). Αυτά που γράφω, είναι συνήθως αυτά που θέλω να ακούσω εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να είμαι χαρούμενος και να θέλω να σταματήσω να είμαι (για κάποιο λόγο...). Τότε αυτό που θα γράψω θα προσπαθήσω να είναι εσωτερικό, ίσως θλιβερό, γιατί απλούστατα αυτό έχω ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Όταν δε, είμαι λυπημένος, εκεί είναι που το καταχαίρομαι. Χώνομαι όσο πιο βαθιά στον εαυτό μου γίνεται, και ό,τι βρω, ό,τι πιο βαθύ, το τραβολογάω να βγει για να δω πως ακούγεται. Εξαρτάται από τη στιγμή λοιπόν. Έχω μία τάση στην εσωτερικότητα πάντως, αυτό δεν το αρνούμαι.
Υπάρχει μια σχετική σύγχυση στους ακροατές σχετικά με τον όρο «Minimalist» στη μουσική, τον οποίο συναντάμε και στο myspace σου…
Χα! Έπεσες διάνα. Minimalist. Ναι υπάρχει μία τρομερή σύγχυση γύρω από αυτόν τον όρο. Πολλοί θεωρούν (πολύ λανθασμένα δυστυχώς) ότι μινιμαλισμός είναι «το λιτό, το απλό, το λίγο, το αφηρημένο-όχι με την έννοια της αφηρημάδας βέβαια, αλλά της αφαιρετικότητας» (άλλη σύγχυση αυτή). Δεν είναι όμως αφηρημένο. Είναι επαναλαμβανόμενο. Είναι κάτι που ενώ φαίνεται απλό, δεν είναι καθόλου. Είναι εμμονικό και έντονο. Τώρα, για το πως εντάσσομαι εγώ μέσα σε αυτό, μάλλον θα το εντόπιζα περισσότερο σε συναισθηματικό επίπεδο. Έχω κάποια παραδείγματα μινιμαλιστικών συνθέσεων στο portfolio μου (όπως ένα απόσπασμα από το έργο the ballad of the Reading gaol του Oscar Wilde, που μελοποίησα για το springFestival στο York) ή το κομμάτι «Linda» στο myspace μου, από μία ταινία μικρού μήκους που μόλις ολοκλήρωσα τη μουσική της, αλλά δε θα έλεγα ότι είμαι από τα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα του είδους. Στοιχεία μινιμαλισμού μπορεί να βρει κάποιος στους Sigur-ros, Brian Eno, Amiina, Phillip Glass φυσικά, αλλά και σε γνωστά pop groups όπως οι Coldplay οι Radiohead... και άλλοι πολλοί.
Στη σελίδα σου επίσης βλέπουμε ένα βίντεο με κάποιον να παίζει Hang Drum, κάτι με το οποίο ασχολείσαι κι εσύ. Πες μας δυο λόγια γι’ αυτό το εντυπωσιακό κρουστό.
Αυτός που βλέπουμε είναι κάποιος από τους πρώτους που ξεκίνησαν να παίζουν. Αν δεν κάνω λάθος, το Hang Drum είναι από τα νεότερα όργανα στη μουσική ιστορία. Δεν πρέπει να χει συμπληρώσει ούτε 10 χρόνια ζωής! Απ’ όσο ξέρω το δημιούργησαν 2 τύποι βορειοευρωπαίοι οι οποίοι και έχουν και τα δικαιώματα (αποκλειστικά) κατασκευής του. Εγώ το έμαθα στην Barcelona και o έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Κάποτε ελπίζω να χω τη χαρά να αποκτήσω ένα δικό μου, αν και έχω ακούσει ότι είναι πολύ δύσκολο και ακριβό για να το αποκτήσει κάποιος απλός θνητός. Η αίσθηση όταν παίζεις είναι μοναδική. Ο ήχος από κοντά είναι ασύγκριτα ομορφότερος.
Τα σχέδιά σου ποια είναι;
Αυτό κι αν είναι μεγάλο θέμα. Ελλάδα κάνουμε κάποια λάιβ με το γκρουπ μου και δισκογραφικά είμαστε αρκετά ενεργοί. Την άνοιξη θα κυκλοφορήσει ένα cd στο οποίο θα συμμετάσχουμε με 3 μελοποιημένα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη. Τώρα για προσωπικό δίσκο, ίσως είναι λίγο νωρίς ακόμα. Το σκέφτομαι σαν τον πρώτο έρωτα: θες να είναι «ιδανικός». Όσο γίνεται τουλάχιστον. Πρόσφατα είχα συγκεντρώσει ένα σύνολο κομματιών για πιάνο και ήμουν σχεδόν έτοιμος να μπω στο στούντιο. Συνέπεσε με το πανεπιστήμιο όμως οπότε πήρε παράταση. Ίσως για καλό. Είμαι σε πολύ δημιουργική περίοδο πάντως οπότε δε θα απέκλεια κάτι στο σχετικά κοντινό μέλλον. Οψόμεθα λοιπόν (που λέει και μία μαθήτριά μου).
*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου