Ενεργός τραγουδοποιός από νωρίς και γόνος συγκροτημάτων στο ελληνικό πεντάγραμμο, ο Δημήτρης Καρράς, μας συστήθηκε αρχικά με τους Πάζλ βγάζοντας έναν δίσκο και συναντώντας σε studio και αυλαία μεγάλα ονόματα της μουσικής, όπως ο Μάνος Ξυδούς, τα Ξύλινα σπαθιά, οι Ρόδες αλλά και οι…Cranberries. Έπειτα από μια στάση στο συγκρότημα Επειδή, σχηματίζει τους Βωξ οι οποίοι μετά από δύο πρωτότυπους δίσκους ανθολογούν και διασκευάζουν Γιάννη Μαρκόπουλο. Το 2008, ως αυτόνομος τραγουδοποιός πια μας συστήνει την πρώτη προσωπική δουλειά του με τον έξυπνο τίτλο Ντέμο ενώ με το ξεκίνημα της νέας δεκαετίας μαζεύει τους φίλους του χαρίζοντάς μας την Αστιβή.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του νέου σου δίσκου;
Είναι μια λέξη που έμαθα στην Πάτμο, απ’ όπου κατάγεται η μητέρα μου. Αστιβή ονομάζεται ένας αγκαθωτός θάμνος που περιφράζει τα χωράφια και πάντα μου έκανε εντύπωση σαν λέξη. Πίσω από όλο αυτό, βέβαια, δεν κρύβεται κάποιο ιδιαίτερο νόημα.
Πρόκειται για μια δική σου παραγωγή, όπως και ο προηγούμενος προσωπικός σου δίσκος, το Ντέμο.
Πλέον και την παραγωγή και τη διανομή αλλά και όλα όσα χρειάζεται ένας δίσκος, τα κάνω μόνος μου. Ο μόνος λόγος, πλέον, που θα οδηγήσει κάποιον σε μια δισκογραφική εταιρία, είναι για να πουλήσει τη δουλειά του, παίρνοντας χρήματα για να καλύψει τα έξοδα που έχει ήδη κάνει και από κει και πέρα να αφήσει την εκμετάλλευση του υλικού στην εταιρία. Από τη στιγμή όμως που δεν πληρώνει την παραγωγή, όπως εγώ που έχω δικό μου στούντιο, είναι προτιμότερο να εκμεταλλεύεται μόνος του το αποτέλεσμα.
Και καλά όλα τα στάδια μέχρι να κοπεί ο δίσκος. Η διανομή και η διαφήμιση;
Την διαφήμιση αναγκαστικά την πληρώνεις και ελπίζεις πως θα βρεις αποδέκτες που θα αγοράσουν αυτό που έφτιαξες. Γίνονται αποστολές σε ανθρώπους του χώρου και στα ραδιόφωνα που παίζουν αυτού του είδους της μουσική. Για τη διανομή χρειάζεται μονάχα ένα δελτίο αποστολής, φορτώνεις τις κούτες με τα cd σου και πηγαίνεις στα μεγάλα μαγαζιά, που ούτως ή άλλως κατέχουν το μέγιστο μερίδιο αγοράς και κάνεις τη διανομή σου. Όσον αφορά την επαρχία, βρίσκεις τα δισκάδικα και παίρνεις τηλέφωνο.
Ένας μικρός επιχειρηματίας δηλαδή.
Ναι, αλλά καταφέρνεις το εξής: ο δίσκος σου να βγει αξιοπρεπέστατος και να τον βρίσκει κανείς στο ράφι του δισκοπωλείου με 9.90 ευρώ. Αν δεν τα είχα κάνει όλα αυτά μόνος μου δεν θα μπορούσα να πετύχω αυτή την χαμηλή τιμή.
Εκεί βρίσκεται η αιτία της πτώσης των πωλήσεων τελικά, στην τιμή;
Προσωπικά δεν βρίσκω κανένα λόγο για να αγοράσει κανείς cd, όποια τιμή και αν έχει, από τη στιγμή που μπορεί να κατεβάζει τα τραγούδια από το διαδίκτυο. Κοίτα, έχουμε να κάνουμε με ένα ανεξέλεγκτο θηρίο· αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι αγοραστές δίσκων ακόμα (που υπάρχουν) το μόνο που μπορείς να κάνεις, πέρα από μια πολύ καλή παραγωγή είναι και να έχεις σε μια πιο προσιτή τιμή τη δουλειά σου. Ο λόγος που δεν έχει καταργηθεί ακόμα το cd είναι ότι η υπόθεση διαδίκτυο δεν είναι τόσο προχωρημένη ακόμα ώστε να καλύψει πλήρως την αγορά. Οι σοβαρές ιστοσελίδες που υπάρχουν- δεν μιλώ για τις παράνομες- συντηρούνται από μερακλήδες ιδιώτες. Κανείς δεν πετυχαίνει ακόμα μεγάλα κέρδη. Χρειάζεται οργάνωση. Επίσης, το cd μπορείς να το πουλήσεις και στα live σου σε ακόμα χαμηλότερη τιμή, πράγμα που το θεωρώ πολύ σημαντικό.
Υπάρχει και ο δρόμος της εφημερίδας πια, έτσι δεν είναι; Μέσα από κάποιο Κυριακάτικο φύλλο ας πούμε.
Δεν το θεωρώ κακό αυτό. Προσωπικά παίρνω συνεχώς εφημερίδα για το cd που δίνει και ο λόγος είναι οικονομικός. Γιατί να αγοράσω ένα cd των Κατσιμιχαίων με 16 ευρώ και να μην το πάρω σε εξίσου καλή συσκευασία με 4 ευρώ; Όσον αφορά τους ίδιους τους καλλιτέχνες, εκτιμώ πώς για να γίνεται κάτι τέτοιο έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους κι έχουν συμφωνήσει τα περί πληρωμής. Είναι ένα σύστημα που μπορεί τα χρήματα να μην είναι όσα θα έβγαζε αν τα φύλλα αντιστοιχούσαν σε πωλήσεις δίσκων, όμως προφανώς είναι σύμφωνος. Βέβαια έχουν υπάρξει και περιπτώσεις που δεν ρωτάει κανείς κανέναν και τα κομμάτια μπαίνουν ξαφνικά σε συλλογές. Αυτό πρώτα απ’ όλα δεν είναι σωστό ηθικά.
Αν ερχόταν μια τέτοια πρόταση, εσύ θα έδινες τους δίσκους σου ως προσφορά σε εφημερίδα;
Το σενάριο αυτό είναι πολύ μακρινό για μένα. Αν θέλεις μια απάντηση τώρα δεν μπορώ να στη δώσω και να είμαι σίγουρος, πρέπει να βάλω κάτω τις προϋποθέσεις και να κρίνω. Αυτό που σκέφτομαι όμως είναι πως, αν φτιάχναμε μια κασετίνα με την ίδια ομάδα, με σωστή επιμέλεια και καλή συσκευασία, μπορεί και να το έκανα. Έτσι κι αλλιώς εγώ δίνω τόσο φτηνά τα cd μου, πολλές φορές τα χαρίζω χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα. Αλλά σου λέω και πάλι: είναι αλλιώς να το κάνει μια εταιρία για εσένα και άλλο να το κάνεις εσύ για εσένα.
Μπορεί με αυτές τις ενέργειες που μου περιέγραψες νωρίτερα η τιμή του cd να πέφτει, όμως πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη μού έλεγες ότι θεωρείς και το μέσο κόστος ενός live μεγάλο για έναν ακροατή.
Όταν πηγαίνεις σε ένα μαγαζί με την κοπέλα σου και πρέπει να πληρώσεις 70 ευρώ για να πιείτε από δυο ποτά, δεν είναι ακριβά; Και δεν μιλάμε για μεγάλα μαγαζιά, αλλά για τις μουσικές σκηνές που φιλοξενούν μικρά σχήματα του είδους μου. Έχω παίξει κι εγώ σε τέτοιους χώρους, δεν αντιλέγω, αλλά θεωρώ άσχημη αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί ένα ποτό στον Δημήτρη Καρρά να έχει την ίδια τιμή με ένα μπουκάλι κρασί στην Τσαλιγοπούλου, τη Γαλάνη και τους Imam Baildi που εμφανίζονται μαζί. Αυτός ο αγώνας είναι άνισος. Πώς θα μαζέψω κόσμο εγώ χωρίς σπουδαία διαφήμιση τις περισσότερες φορές; Στα μεγάλα μαγαζιά θα πας τελικά, για να δεις καταξιωμένους καλλιτέχνες, σε ένα πρόγραμμα στημένο πολύ διαφορετικά, μια ακριβή παραγωγή με πολύ καλύτερα μέσα. Φτάνουμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να καλέσουμε τους φίλους μας να μας ακούσουν λόγω κόστους. Αυτή την περίοδο ετοιμάζω με τον Αλέξανδρο Δανδουλάκη και τον Χάρη Μανουσάκη, μια μουσική παράσταση στο μπαράκι του Κόμη στα Πατήσια, κάθε Σάββατο από 30 Ιανουαρίου στην οποία θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε ακριβώς αυτό, χαμηλό κόστος και καλή μουσική.
Λειτουργείς καλύτερα μέσα σε σταθερά σύνολα ανθρώπων ή μόνος σου;
Έχω παρελθόν με τις μπάντες. Σε αυτές συνήθως συμβαίνει το εξής: ο ένας μπλέκεται στο ρόλο του άλλου κι έτσι διαλύονται, δεν είναι το οικονομικό κομμάτι η αιτία. Είναι ο εγωισμός. Όπως με τους Παλζ, το πρώτο μου συγκρότημα, με τους οποίους εισπράξαμε νωρίς μια σχετική επιτυχία και ξεφύγαμε από το μέτρο. Όταν κάνεις μια δουλειά μόνος σου χειρίζεσαι καλύτερα τα πράγματα. Προσωπικά μου αρέσουν οι μόνιμοι συνεργάτες, όπως μπορεί να διακρίνει κανείς μέσα από τους προσωπικούς μου δίσκους, προτιμώ να γνωρίζομαι δηλαδή με τους συνεργάτες μου.
Ο όρος καριέρα υπάρχει μέσα σου;
Όχι, υπάρχει η διαδικασία του «κάνω αυτό που μου αρέσει» και προσπαθώ να το κάνω καλά. Αν και έχει καταντήσει σαν πιπίλα αυτό που θα πω, ισχύει: στην Ελλάδα είναι μικρή η αγορά και ως εκ τούτου δεν υπάρχουν πολλά σοβαρά γραφεία μουσικών. Για παράδειγμα, μια εταιρία μπορεί να βγάζει πεντακόσια νούμερα το χρόνο αλλά σοβαρά να ασχολείται μόνο με τα εκατό. Αν εσύ ανήκεις στα υπόλοιπα τετρακόσια, θα πρέπει να κινήσεις μόνος σου τις διαδικασίες για να προωθηθείς. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις ανθρώπων σε διάφορους χώρους που πιστεύουν σε κάποιον κι επιμένουν, παρόλο που οι αρχικές αντιδράσεις δεν είναι και οι πιο αισιόδοξες. Για παράδειγμα ο Μελωδία fm βοήθησε πάρα πολύ τον προηγούμενο μου δίσκο, το Ντέμο.
Πιστεύεις στον μύθο του μοναχικού και παράξενου καλλιτέχνη;
Ίσως να αρέσει στον κόσμο αυτό το προφίλ σε έναν καλλιτέχνη, αλλά εμένα δεν με συγκινεί. Καταρχήν δεν πιστεύω στον όρο «καλλιτέχνης».
Δηλαδή;
Ο όρος αυτός μου φέρνει στο μυαλό ένα αίσθημα τεμπελιάς. Η έπαρση του καλλιτέχνη ο οποίος ασχολείται μόνο με το μουσικό και το συνθετικό μέρος της δουλειάς του και δεν καταδέχεται να καταπιαστεί με τα πρακτικά, μου είναι αντιπαθής. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και για να καταφέρεις να ζήσεις από τα τραγούδια σου θα πρέπει να δουλέψεις, όχι μόνο πάνω στη δημιουργία αλλά και σε αυτά που αναφέραμε πριν.
Σύμφωνοι. Εσύ για παράδειγμα πώς αυτοπροσδιορίζεσαι; Τι δουλειά λες πως κάνεις όταν σε ρωτούν;
Παίρνω τηλέφωνα, στέλνω δελτία τύπου, οργανώνω τα live, κάνω τη διανομή… αλλιώς θα έπρεπε να πληρώνω κάποιον άλλο να το κάνει για εμένα και αυτό το θεωρώ ακόμα χειρότερη τακτική. Όταν τύχει να με ρωτήσουν, λέω απλά πως παίζω μουσική, γράφω τραγούδια και έχω δικό μου στούντιο ηχογραφήσεων. Καλλιτέχνη με αποκαλεί ένας φίλος μου για πλάκα.
Πώς αποφάσισες να κυκλοφορήσεις νέο δίσκο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από τον προηγούμενο;
Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος κανόνας σχετικά με το πότε πρέπει να κυκλοφορείς τη νέα σου δουλειά. Προσωπικά, επειδή έχω δικό μου στούντιο, άρα και μεγάλη άνεση κι επειδή υπήρχαν ήδη τα τραγούδια, με εξαίρεση ένα- δύο τα οποία προέκυψαν στην πορεία, θεώρησα πως καλό είναι να ξεκινήσουμε να τα ηχογραφούμε. Δεν θα είχε και μεγάλη διαφορά να βγει ο δίσκος δύο ή τρεις μήνες μετά από όταν βγήκε.
Βλέπω πως υπάρχουν και πολλές συμμετοχές στο ερμηνευτικό σκέλος.
Και στο Ντέμο είχα πολλές συμμετοχές, απλώς δεν ήταν στην πρώτη γραμμή, ήταν ας πούμε λιγότερο γνωστά τα ονόματα. Σχετικά με την Αστιβή, ήθελα ο δίσκος να έχει ένα δυνατό, γυναικείο χρώμα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως γιατί τα τραγούδια που υπήρχαν με οδήγησαν από μόνα τους σε συγκεκριμένες γυναικείες φωνές, δεν θα μπορούσα δηλαδή να τα ερμηνεύσω εγώ. Δεν θα μου πήγαιναν σε καμία περίπτωση. Έτσι, συμμετέχουν η Αρετή Κετιμέ, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μαρία Αναματερού, η Μαρία Παπαλεοντίου και η Μαρία Λούκα. Επίσης, το θέμα των συμμετοχών θεωρώ ότι με βοηθά και στις ζωντανές εμφανίσεις, όπου οι ρόλοι και τα ντουέτα μοιράζονται πολύ πιο εύκολα και σωστά όταν συνεργάζομαι με μια τραγουδίστρια.
Έχουμε και τις αντρικές ερμηνείες όμως.
Κι εδώ με οδήγησαν τα ίδια τα τραγούδια με εξαίρεση το Τα όνειρά σου απεργούν, που αρχικά ήθελα να το πει ο Μανώλης Μητσιάς. Πιθανόν όμως δεν του άρεσε το τραγούδι γι’ αυτό και δεν δέχτηκε. Έτσι καταλήξαμε να το πει ο Κώστας Μακεδώνας, ο οποίος το λέει εξαιρετικά. Εγώ πάντως δεν μπορούσα να το πω σωστά, δεν ταίριαζε στη φωνή και στον τρόπο που τραγουδάω. Το Αθώος μα τυφλός, το έγραψα μετά από μια συζήτηση που είχα με τον Γιάννη Κούτρα ένα βράδυ κι έτσι το ερμήνευσε. Το έχει αφιερώσει μάλιστα ο ίδιος στον Θάνο Μικρούτσικο. Συμμετέχουν επίσης ο Μανώλης Φάμελλος, ο Μύρων Στρατής και ο Φώτης Ανδριοκόπουλος.
Μέσα στον δίσκο συναντάμε «Το πανηγύρι» και μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τη γιορτή των γεννεθλίων.
Γράφτηκε μετά από μια συζήτηση με τον πατέρα μου ένα βράδυ, όπου συμφωνήσαμε πως κάθε φορά που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας είναι σαν να γιορτάζουμε ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο. Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τις γιορτές, δεν με συγκινούσαν ποτέ. Δεν λέω πως με ενοχλεί να μου εύχονται στα γενέθλιά μου, αλλά δεν θα παρεξηγήσω έναν φίλο αν το ξεχάσει.
Ποια τα σχέδιά σου για τον καιρό που έρχεται;
Πρώτο μου μέλημα είναι η Αστιβή, να μπορέσει να φτάσει σε όσο περισσίοτερους ακροατές γίνεται, αρχικά αποστέλλοντας το cd στους σωστούς ανθρώπους κι έπειτα μέσω live όπως αυτό που αναφέραμε παραπάνω. Παράλληλα ετοιμάζω τον επόμενο δίσκο παρέα με ένα συγκρότημα, που είμαστε πολύ καλοί φίλοι, τους De file des ames. Έχω γράψει ήδη τρία τραγούδια.
*Πρώτη δημοσίευση περιοδικό Δίφωνο,
Ιανουάριος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου