Οι L.i.E δημιουργήθηκαν στις αρχές του 2009 από τον George Garvin, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος ''Blackout''. Πραγματοποίησαν τα πρώτα τους Live σε γνωστά μαγαζιά της Αθήνας, καθώς είχαν και συμμετοχή σε γνωστά τοπικά events, παρουσιάζοντας κυρίως δικές τους ιδέες. Τα περισσότερα κομμάτια τους κινούνται σε post-grunge/alternative rock ρυθμούς και αναφέρονται στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ή σε πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που επικρατούν. Η πρώτη επεξεργασία του υλικού τους έγινε στα μέσα του περασμένου χρόνου όπου ηχογράφησαν τα ''Tomorrow'', ''Truth'', ''Going To New York'' και ''Time To Shout'' που σύντομα παρουσιάστηκαν στην εκπομπή Mad Day Live. Στις αρχές του επόμενου μήνα ετοιμάζονται για το πρώτο μικρό tour στην Ελλάδα, που θα περιλαμβάνει τη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη και την Πάτρα. Επίσης, ήδη έχουν ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις για το πρώτο τους maxi-single που θα περιέχει και κάποια καινούργια κομμάτια.
George Garvin (Vocals, Guitars)
John Fogg (Bass)
Steve (Drums)
Πώς προέκυψε το όνομά σας και τι σημαίνουν τα αρχικά L.i.E ;
L.i.E σημαίνει Live In Exile (Ζήσε στην εξορία). Θέλαμε κάτι μικρό και εύηχο που να το θυμάται εύκολα ο κόσμος. Αρχικά είχα σκεφτεί "Exile", μετά ο Σταύρος πρότεινε "Live In Exile" και ο Γιάννης παρατήρησε ότι τα αρχικά κάνουν ''L.i.E''. Οπότε κατά κάποιο τρόπο μπορείς να πεις πως όλοι μαζί καταλήξαμε σ’ αυτό το όνομα. Όσον αφορά την έννοια του ονόματος, αισθανόμαστε πως συνειδητά και μη απέχουμε από το ρεύμα που θέλει φιλόδοξα παιδιά της ηλικίας μας να κυνηγούν καριέρες με ημερομηνία λήξης και να είναι έτοιμοι να ξεπουληθούν για μια εφήμερη αναγνωρισιμότητα. Αυτό αυτόματα μας καθιστά εξόριστους από ένα σύστημα πραγμάτων που υπάρχει στην ελληνική μουσική, παρόλο που το είδος της μουσικής μας δεν είναι απαγορευτικό για το ραδιόφωνο και για περαιτέρω προώθηση.
Μιλήστε μας για γεγονότα που σας ώθησαν να γράψετε τραγούδια...
Το πιο τρανταχτό γεγονός που μας ώθησε σε έναν -κάπως- πολιτικό στίχο, ήταν τα περιστατικά του Δεκεμβρίου 2008 όπου οι εικόνες στους δρόμους ήταν πραγματικά δυσάρεστες. Έβλεπες όχι μόνο μια ολόκληρη γενιά να εξεγείρεται, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα να καταρρέει από εξοργισμένους ανθρώπους που δεν άντεχαν την κοροϊδία. Το ''Time To Shout'' είναι ένα κομμάτι που γράφτηκε γι’ αυτό το λόγο. Ο στίχος είναι απλός και άμεσος, αλλά θέλω να πιστεύω πως πολλοί ένιωσαν σαν κι εμάς εκείνη την περίοδο. Αδικημένοι, φοβισμένοι αλλά και εξοργισμένοι. Ένα άλλο κομμάτι με κοινωνικό περιεχόμενο είναι το ''Truth'', το οποίο εκφράζει πιο γενικά τις συνθήκες και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων του δυτικού κόσμου. Καθημερινό άγχος, αβέβαιο μέλλον σε μία κοινωνία που σε ωθεί να καταναλώσεις και να πατήσεις επί πτωμάτων για να ανέβεις. Πόσες φορές άλλωστε αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με ψεύτικα χαμόγελα και δήθεν υποσχέσεις; Αλλά τουλάχιστον εμείς έχουμε ένα άλλοθι ότι είμαστε ψεύτες εκ του ονόματος...!
Οι σχέσεις των ανθρώπων στο βιογραφικό σας φαντάζομαι δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον έρωτα…
Όχι απαραίτητα. Σχέσεις μεταξύ ανθρώπων μπορεί να είναι αυτή μεταξύ δύο παλιών φίλων, η σχέση ενός μαθητή με τον καθηγητή του ή ακόμα αυτή που έχει ένα παιδί με τους γονείς του. Μπορούν να με επηρεάσουν όλα αυτά, παρόλο που δεν έχω τόσες πολλές εμπειρίες. Έχει πλάκα όμως να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας και να φτιάχνουμε μια δική μας ιστορία. Ωστόσο είναι πάντα πιο εύκολο να γράψω για μια γυναίκα που με φτύνει με τρόπο άλλοτε ευγενικό κι άλλοτε πρόστυχο.
Γιατί στίχος στα Αγγλικά;
Τα ακούσματά μας είναι στα Αγγλικά οπότε είναι επόμενο να γράφουμε και εμείς σ' αυτήν τη γλώσσα. Δεν σνομπάρουμε τον ελληνικό στίχο, ίσα- ίσα, υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες που θαυμάζουμε. Αλλά για το είδος που παίζουμε νομίζω πως ο πιο κατάλληλος στίχος είναι ο Αγγλικός. Και για να πούμε την αλήθεια, όλα τα συγκροτήματα όταν ξεκινούν έχουν ένα κρυφό όνειρο για διεθνή καριέρα όποτε τα Αγγλικά θα την διευκόλυναν! Δεν ξέρω αν υπολειπόμαστε ταλέντου, έχουμε όμως τον στίχο! Άλλωστε, όταν γράφεις στη μητρική σου γλώσσα, έχεις κι άλλες απαιτήσεις. Το λεξιλόγιο σου είναι πολύ πιο πλούσιο για να αρκεστείς σε ένα ''Σ' αγαπώ, σε χρειάζομαι'', για παράδειγμα. Αν το πεις αυτό στα Αγγλικά, δεν σε πειράζει που είναι κάτι απλό.
Τώρα με το τέλος της δισκογραφίας πώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθεί το πράγμα; Είστε αισιόδοξοι;
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η δισκογραφία έχει υποβαθμιστεί σε τέτοιο βαθμό που έχει κάνει τις ίδιες τις εταιρίες να βρουν άλλα μέσα προώθησης για τη δουλειά ενός καλλιτέχνη. Βλέπεις για παράδειγμα, ότι το καινούργιο κομμάτι της τάδε μπάντας προσφέρεται για δωρεάν downloading από το site της. Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος προτιμά να κατεβάζει μουσική από το να αγοράζει ένα CD. Αλλά όταν αγοράζεις ένα CD, έχεις άλλη επαφή με το περιεχόμενο. Επειδή είμαστε μικροί σε ηλικία και δεν έχουμε ''ψηθεί'' τόσο πολύ στο χώρο είμαστε αισιόδοξοι ακόμα και θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα κριτήρια του κοινού είναι τις περισσότερες φορές αντικειμενικά. Πάντως νομίζω πως οι μεγάλες εταιρίες δεν μπαίνουν στον κόπο να ακούσουν ό,τι δείγμα τους στέλνεται ανεπίκλητα, πόσω μάλλον να ακούσουν κάτι με αγγλικό στίχο και αυτό είναι κάτι που αποθαρρύνει πολλούς νέους καλλιτέχνες.
Μιλήστε μας για τις ζωντανές σας εμφανίσεις. Βάλτε μας στο κλίμα, πώς είναι ο κόσμος, πώς είναι τα μαγαζιά που παίζετε.
Σε κάθε ζωντανή μας εμφάνιση θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι. Είμαστε καιρό μαζί και έχουμε το δέσιμο, οπότε λίγο πολύ ο ένας καταλαβαίνει τον άλλο στη σκηνή. Είναι ίσως η καλύτερη στιγμή για μία μπάντα το άγχος για την εμφάνιση -αν βγάλεις το κουβάλημα- και το άραγμα με τους φίλους μετά. Ο κόσμος πάει στο μαγαζί για να περάσει καλά, οπότε είναι και δική μας ευθύνη να γίνει η βραδιά ευχάριστη. Όσο πιο καλοί είμαστε στη σκηνή τόσο πιο θερμός είναι ο κόσμος. Είμαστε ευχαριστημένοι από τους φίλους μας γιατί μας υποστηρίζουν σχεδόν σε κάθε live με την παρουσία τους. Θα θέλαμε να μην πληρώνουν εισιτήριο, αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Γενικά ο κόσμος είναι λίγο διστακτικός να πηγαίνει σε live μικρών συγκροτημάτων που δεν γνωρίζει και δεν είναι υπερβολή να πω ότι υπάρχουν live που έχουμε παίξει για τον ηχολήπτη και για τον barman... Και όσες φορές έχει γίνει αυτό έχουμε ξενερώσει απίστευτα, αλλά τουλάχιστον κάναμε μια πρόβα...! Όσον αφορά τα μαγαζιά, στην Αθήνα υπάρχουν αρκετά μικρά και γνωστά μαγαζιά που μπορούν να φιλοξενήσουν τη μουσική μας, αλλά σπάνια γίνεται προώθηση από το μαγαζί γι' αυτό εξάλλου στηριζόμαστε περισσότερο στους φίλους μας και λιγότερο στους θαμώνες που μπορεί απλώς να είδαν φως και να μπήκαν. Το κάθε live είναι ξεχωριστό και πάντα έχουμε κάτι να θυμόμαστε.
Πιστεύετε πως ένα σχήμα που ξεκινάει το 2010 μπορεί να επιβιώσει και να κάνει καριέρα μόνο παίζοντας τη μουσική του;
Υπάρχουν παραδείγματα καλλιτεχνών που έγιναν περισσότερο γνωστοί για την stage persona τους ή για την προσωπική τους ζωή παρά για τη μουσική τους. Δεν μας αρέσει να προκαλούμε και προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο αυθεντικοί γίνεται. Είναι αλήθεια πως πάντοτε χρειάζεται να το ''παίζεις'', αρκεί αυτό να μην γίνει σε υπερβολικό βαθμό. Πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου, αλλά είναι διαφορετικό να νομίζεις πως είσαι ο Bono. Στο επίπεδο που είμαστε δε νομίζω ότι έχουμε κάτι άλλο να προβάλλουμε εκτός από τη μουσική μας. Μέσω της μουσικής σου πρέπει να εκφράζεσαι και να εκφράζεις. Αν δεν το καταφέρνεις αυτό τότε είτε συνειδητά γράφεις άλλη μουσική από αυτή που γουστάρεις είτε η μουσική σου είναι χάλια. Το αν θα επιβιώσεις είναι καθαρά δικό σου θέμα. Ξέρουμε ότι υπάρχουν άλλα 300 συγκροτήματα με τα δικά μας όνειρα μόνο στην Αθήνα, αλλά αυτό δε μας αγχώνει. Δεν το βλέπουμε ανταγωνιστικά, άσε που είναι και ενθαρρυντικό να βλέπεις παιδιά να ασχολούνται με τη μουσική. Από την πλευρά μας κάνουμε και ελπίζω να συνεχίσουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να ακουστεί η μουσική μας.
*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου